Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
2461-IBPP3.4512.910.2016.2.SR
z 27 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 grudnia 2016 r. (data wpływu 20 grudnia 2016 r.) uzupełnionym pismem z 21 lutego 2017 r. (data wpływu 27 lutego 2017 r.) oraz pismem z 17 marca 2017 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku dokonania korekty zgodnie z art. 90a oraz art. 90c w związku ze zmianą stopnia wykorzystania nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 grudnia 2016 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku dokonania korekty zgodnie z art. 90a oraz art. 90c w związku ze zmianą stopnia wykorzystania nieruchomości. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 21 lutego 2017 r. (data wpływu 27 lutego 2017 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 8 lutego 2017 r. znak: 2461-IBPP3.4512.910.2016.1.SR oraz pismem z 17 marca 2017 r.

W przedmiotowym wniosku uzupełnionym pismem z 21 lutego 2017 r. przedstawiono następujący stan faktyczny:

Powiat … (Wnioskodawca) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w zakresie wykonywania czynności na podstawie umów cywilnoprawnych, prowadzi działalność mieszaną tzn. niepodlegającą opodatkowaniu, zwolnioną oraz opodatkowaną. Powiat jest właścicielem budynku, w którym część pomieszczeń służy działalności statutowej, a część jest wynajmowana osobom prowadzącym działalność gospodarczą.

W budynku tym zostały przeprowadzone prace konserwatorskie (remontowe) z uwagi na fakt, że budynek, w którym ma siedzibę Powiat jest wpisany do rejestru zabytków, a na każdy remont wymagana jest zgoda konserwatora zabytków.

W 2015 r. Powiat wystąpił z wnioskiem o interpretację indywidualną w sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z poniesionymi kosztami związanymi z wykonaną elewacją i pracami konserwatorskimi budynku.

Zgodnie z uzyskaną interpretacją Ministra Finansów Powiatowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony według udziału procentowego, w jakim nieruchomość będzie wykorzystywana do celów prowadzonej działalności gospodarczej, zgodnie z art. 86 ust. 7b, w związku z art. 2 pkt 14a ustawy (…).

Od chwili odliczenia podatku naliczonego, zmieniła się powierzchnia budynku wykorzystywana do działalności opodatkowanej.

Mając na uwadze fakt, że ww. prace konserwatorskie nie zwiększyły wartości początkowej środka trwałego, nie została przeprowadzona korekta na podstawie art. 90a w związku ze zmianą powierzchni wynajmowanej.

Prace konserwatorskie (remontowe), o których mowa we wniosku były dokonywane przez firmy, które wystawiały faktury za całość pracy wykonanej w danej części budynku. Prace te, były podzielone i realizowane etapami, w kolejnych latach remontowane były poszczególne ściany zewnętrzne budynku. Pierwsza faktura na zakup związany z pracami konserwatorskimi wystawiona została 19 listopada 2013 r. od remontu w 2013 roku podatek VAT nie był odliczany.

W 2014 r., 2015 r. od remontu ścian podatek VAT został odliczony na podstawie wydanej interpretacji. Ostatnia faktura za prace konserwatorskie (remontowe) została wystawiona z datą 17 października 2016 r.

Budynek, o którym mowa we wniosku został oddany do użytkowania 17 października 2016 r. (przez czas trwania remontu ww. budynek był użytkowany).

Ww. budynek jest wykorzystywany przez Powiat do różnych kategorii czynności tj.:

• niepodlegających opodatkowaniu art. 15 ust. 6 (tzn. służy do działalności statutowej Powiatu)
• opodatkowanych (gospodarowanie nieruchomościami)
• zwolnionych (czynsz dzierżawny na cele rolne).
  
  

Powiat dokonywał odliczenia podatku VAT w związku z przeprowadzonymi pracami konserwatorskimi.

W 2016 r. Powiat nie dokonywał odliczenia podatku naliczonego związanego z przeprowadzonymi pracami konserwatorskimi budynku z zastosowaniem proporcji, o której mowa w art. 86 ust. 2a-2h ustawy o podatku od towarów i usług.

Od 1 lutego 2016 r. zwiększył się stopień powierzchni budynku wykorzystywanej do działalności opodatkowanej, ze względu na wynajem dodatkowych pomieszczeń.

W związku z centralizacją odliczeń podatku VAT od stycznia bieżącego roku stopień powierzchni budynku wykorzystywanej do działalności opodatkowanej uległ zmniejszeniu o powierzchnie zajmowane przez jednostki organizacyjne Powiatu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku ze zmianą stopnia wykorzystywania nieruchomości Powiat powinien był dokonać korekty, o której mowa w art. 90a – do końca 2015 roku, natomiast od początku 2016 roku na podstawie art. 90c (zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy – Prawo zamówień publicznych) korekty jednorazowej po zakończeniu roku podatkowego w związku z niezwiększeniem wartości środka trwałego?

Zdaniem Wnioskodawcy Powiat nie miał obowiązku dokonać korekty w związku z art. 90a oraz nie będzie miał obowiązku dokonać korekty zgodnie z art. 90c w związku z tym, że ww. prace nie zwiększyły wartości początkowej budynku jako środka trwałego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego.

Zasada ta wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Jednocześnie z zasady tej wynika, że odliczenie podatku naliczonego może być częściowe, tzn. w tej części, w jakiej dane towary lub usługi, z którymi związany jest podatek naliczony są wykorzystywane do realizacji czynności opodatkowanych, z pominięciem tej części podatku od tych towarów i usług, w jakiej towary te (usługi) są wykorzystywane do wykonywania czynności nieopodatkowanych podatkiem VAT.

Ponadto ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. „niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego”. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej. Istotna jest intencja nabycia – jeśli dany towar (usługa) ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas – po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych – odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych. Wystarczającym zatem jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towaru lub usługi, przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej oraz planowanej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakup ten dokonany został w celu jego wykorzystania w ramach działalności opodatkowanej. Tym samym podatnik dokonując zakupu towarów czy usług dokonuje ich natychmiastowej alokacji do czynności dających prawo do odliczenia lub niedających takiego prawa. Decyzja taka musi być podjęta od razu.

Zgodnie z obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. przepisem art. 86 ust. 7b ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2015 r.), w przypadku nakładów ponoszonych na nabycie, w tym na nabycie praw wieczystego użytkowania gruntów, oraz wytworzenie nieruchomości, stanowiącej majątek przedsiębiorstwa danego podatnika, wykorzystywanej zarówno do celów prowadzonej przez tego podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, których nie da się w całości przypisać działalności gospodarczej, podatek naliczony oblicza się według udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość wykorzystywana jest do celów działalności gospodarczej.

Przy czym przez wytworzenie nieruchomości – stosownie do treści art. 2 pkt 14a ustawy – rozumieć należy wybudowanie budynku, budowli lub ich części, lub ich ulepszenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym.

Ulepszeniem w rozumieniu przepisów o podatkach dochodowych jest poniesienie wydatków na przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację danych składników majątku, które to wydatki w danym roku podatkowym przekraczają 3500 zł i powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia tych składników majątkowych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. (art. 16g ust. 13 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych – Dz.U z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm.).

Przepis art. 86 ust. 7b ustawy miał zastosowanie do nieruchomości, nabytych lub wytworzonych po dniu 1 stycznia 2011 r. i wykorzystywanych zarówno na cele działalności gospodarczej, jak i poza nią. W tej sytuacji bowiem odliczenia podatku należało dokonać na podstawie cyt. art. 86 ust. 7b ustawy.

Regulacja ta wprowadziła szczególny tryb obliczania podatku naliczonego od nabycia bądź wytworzenia nieruchomości (w tym ponoszonych nakładów) w sytuacji, w której dana nieruchomość ma być używana zarówno na cele działalności gospodarczej, jak i na cele niezwiązane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Niniejsza regulacja miała zastosowanie wówczas, gdy dana nieruchomość (której dotyczy podatek naliczony) nie była wykorzystywana wyłącznie w prowadzonej działalności. Obejmowała ona sytuacje, w których nieruchomość miała przeznaczenie mieszane, to znaczy była wykorzystywana w działalności, jak i na inne cele.

Zatem powyższy przepis nakładał obowiązek określenia wysokości udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość zostanie lub została wykorzystana do celów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Unormowanie to miało charakter doprecyzowujący ogólną zasadę w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT od wydatków związanych z nieruchomością stanowiącą majątek przedsiębiorstwa podatnika, wykorzystywaną zarówno do celów prowadzonej działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż prowadzona działalność.

Z kolei zgodnie z art. 90a ust. 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 r., w przypadku gdy w ciągu 120 miesięcy, licząc od miesiąca, w którym nieruchomość stanowiąca część przedsiębiorstwa podatnika została przez niego oddana w użytkowanie, nastąpi zmiana w stopniu wykorzystania tej nieruchomości do celów działalności gospodarczej, dokonuje się korekty podatku naliczonego odliczonego przy jej nabyciu lub wytworzeniu. Korekty, o której mowa w zdaniu pierwszym, dokonuje się w deklaracji za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła ta zmiana, w kwocie proporcjonalnej do pozostałego okresu korekty. Jeżeli podatnik wykorzystuje tę nieruchomość w działalności gospodarczej również do czynności zwolnionych od podatku bez prawa do odliczeń, korekta powinna uwzględniać proporcję określoną w art. 90 ust. 3-10, zastosowaną przy odliczeniu.

Wskazać należy, że cytowany przepis art. 90a ust. 1 ustawy, znajdował zastosowanie wówczas, gdy w 120-miesięcznym okresie korekty dana nieruchomość (której dotyczy podatek naliczony) nie była wykorzystywana wyłącznie na cele działalności. Obejmował on sytuacje, w których nieruchomość miała przeznaczenie mieszane, tzn. wykorzystywana była zarówno na cele związane z działalnością, jak i na inne cele, w tym cele prywatne podatnika bądź jego pracowników.

Sytuacja, w której powstawała konieczność korekty, to przypadek, w którym – w okresie trwania korekty – zmienił się stopień wykorzystywania nieruchomości, bądź w odniesieniu do celów prywatnych lub niezwiązanych z działalnością gospodarczą, bądź w odniesieniu do celów związanych z działalnością gospodarczą.

Niemniej jednak podkreślić należy, że uregulowania art. 86 ust. 7b oraz art. 90a dotyczą wyłącznie wydatków (nakładów) związanych z nabyciem lub wytworzeniem nieruchomości, nie dotyczą natomiast innych wydatków, które nie są związane z nabyciem lub wytworzeniem nieruchomości.

W tym miejscu należy zauważyć, że od dnia 1 stycznia 2016 r., na podstawie art. 1 pkt 4 oraz pkt 8 ustawy z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy – Prawo zamówień publicznych (Dz.U. z 2015 r., poz. 605), do ustawy o podatku od towarów i usług dodane zostały m.in. przepisy art. 86 ust. 2a-2h, natomiast przepisy art. 86 ust. 7b oraz art. 90a ust. 1 ustawy o VAT uległy zmianie. Ponadto na podstawie art. 1 pkt 9 dodane zostały przepisy art. 90c.

Zgodnie z art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

W myśl art. 86 ust. 2b ustawy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

1. zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
2. obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.
   
   

Z przepisu art. 86 ust. 7b ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2016 r. wynika, że w przypadku nakładów ponoszonych na nabycie, w tym na nabycie praw wieczystego użytkowania gruntów, oraz wytworzenie nieruchomości, stanowiącej majątek przedsiębiorstwa danego podatnika, wykorzystywanej zarówno do celów wykonywanej przez tego podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów osobistych, o których mowa w art. 8 ust. 2, gdy przypisanie tych nakładów w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się według udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość jest wykorzystywana do celów działalności gospodarczej.

Oznacza to, że od 1 stycznia 2016 r., art. 86 ust. 7b ustawy ma zastosowanie tylko w przypadku nieruchomości wykorzystywanych przez podatnika do celów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej oraz celów osobistych. Nie będzie on miał natomiast zastosowania w przypadku nieruchomości wykorzystywanych przez podatnika do celów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej oraz innych celów podatnika, które nie są jego celami osobistymi.

W znowelizowanym art. 86 ust. 7b ustawy uregulowany został wyłącznie zakres odliczenia VAT w przypadku wykorzystania nieruchomości do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej oraz do celów osobistych. Zmiana ta ma zatem charakter techniczny, dostosowujący do zmian wprowadzonych dodanym art. 86 ust. 2a ustawy. Bez zmian pozostaną zatem również kwestie związane ze zmianą zakresu wykorzystywania nieruchomości do celów prywatnych, tj. wyłączenie stosowania art. 8 ust. 2 ustawy oraz zasady dokonywania korekt (art. 90a ustawy).

Z przepisu art. 90a ust. 1 ustawy zdanie pierwsze, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016 r., wynika, że w przypadku, o którym mowa w art. 86 ust. 7b, gdy w ciągu 120 miesięcy, licząc od miesiąca, w którym nieruchomość stanowiąca część przedsiębiorstwa podatnika została przez niego oddana do użytkowania, nastąpi zmiana w stopniu wykorzystania tej nieruchomości do celów działalności gospodarczej, dokonuje się korekty podatku naliczonego odliczonego przy jej nabyciu lub wytworzeniu.

Natomiast wprowadzony od 1 stycznia 2016 r. przepis art. 90c ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, że w przypadku nabytych towarów i usług, w odniesieniu do których kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie z art. 86 ust. 2a, po zakończeniu roku podatkowego, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, podatnik jest obowiązany dokonać korekty podatku odliczonego przy ich nabyciu, uwzględniając dane dla zakończonego roku podatkowego. Przepisy art. 91 ust. 2-9 stosuje się odpowiednio.

W przypadku gdy korekty podatku odliczonego dokonuje podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie art. 86 ust. 22, może on uwzględnić dane za rok podatkowy poprzedzający poprzedni rok podatkowy, jeżeli takie dane przyjęto w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w art. 86 ust. 2a (art. 90c ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług).

Na podstawie art. 90c ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, dokonując korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik może przyjąć inny sposób określania proporcji, niż został przyjęty dla danego roku podatkowego, jeżeli byłby on bardziej reprezentatywny dla zakończonego roku.

Stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy nowelizującej przepis art. 90c ustawy wymienionej w art. 1 ma zastosowanie do towarów i usług nabytych od dnia 1 stycznia 2016 r.

Natomiast w myśl art. 6 ust. 2 ustawy zmieniającej wskazano, że w przypadku nakładów poniesionych przed dniem 1 stycznia 2016 r. na nabycie, w tym na nabycie praw wieczystego użytkowania gruntów, oraz wytworzenie nieruchomości, stanowiącej majątek przedsiębiorstwa danego podatnika, do których miał zastosowanie art. 90a ustawy wymienionej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym, korekty kwoty podatku naliczonego w pozostałym jej okresie dokonuje się na zasadach określonych w art. 90c wymienionym w art. 1 ustawy nowelizującej.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Powiat jest właścicielem budynku, w którym zostały przeprowadzone prace konserwatorskie (remontowe). Prace te, były podzielone i realizowane etapami, w kolejnych latach remontowane były poszczególne ściany zewnętrzne budynku. Pierwsza faktura na zakup związany z pracami konserwatorskimi wystawiona została 19 listopada 2013 r. od remontu w 2013 roku podatek VAT nie był odliczany. W 2014 r., 2015 r. od remontu ścian podatek VAT został odliczony na podstawie wydanej interpretacji. Ostatnia faktura za prace konserwatorskie (remontowe) została wystawiona z datą 17 października 2016 r. Ww. prace konserwatorskie nie zwiększyły wartości początkowej środka trwałego. Budynek, o którym mowa we wniosku został oddany do użytkowania 17 października 2016 r. (przez czas trwania remontu ww. budynek był użytkowany). Ww. budynek jest wykorzystywany przez Powiat do różnych kategorii czynności tj. niepodlegających opodatkowaniu art. 15 ust. 6 (tzn. służy do działalności statutowej Powiatu), opodatkowanych, zwolnionych. Od 1 lutego 2016 r. zwiększył się stopień powierzchni budynku wykorzystywanej do działalności opodatkowanej, ze względu na wynajem dodatkowych pomieszczeń. Natomiast od stycznia bieżącego roku stopień powierzchni budynku wykorzystywanej do działalności opodatkowanej uległ zmniejszeniu o powierzchnie zajmowane przez jednostki organizacyjne Powiatu w związku z centralizacją rozliczeń podatku VAT.

Na tle przedstawionego opisu sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia czy w związku ze zmianą stopnia wykorzystywania nieruchomości Powiat powinien był dokonać korekty, o której mowa w art. 90a – do końca 2015 roku, natomiast od początku 2016 roku na podstawie art. 90c.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że skoro – jak jednoznacznie wskazał Wnioskodawca – ww. prace konserwatorskie nie zwiększyły wartości początkowej środka trwałego, to ww. prac nie można uznać za ulepszenie nieruchomości w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym. Tym samym, wydatki poniesione w związku z ww. pracami konserwatorskimi nie stanowią wydatków na wytworzenie nieruchomości, o których mowa w art. 86 ust. 7b oraz art. 90a ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2015 r.).

W konsekwencji przepis art. 90a ustawy w rozpatrywanej sprawie nie znajduje zastosowania.

Odnosząc się natomiast do obowiązku dokonywania korekt na podstawie art. 90c ustawy, należy wyjaśnić, że zasady dokonywania korekt, o których mowa w art. 90c ustawy znajdą zastosowanie dopiero w odniesieniu do towarów i usług nabytych od dnia 1 stycznia 2016 r. W związku z tym w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2016 r. nie ma obowiązku dokonywania korekt podatku naliczonego w trybie art. 90c ustawy o VAT od wydatków poniesionych przed dniem 1 stycznia 2016 r. niestanowiących nakładów na wytworzenie nieruchomości.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy należy wskazać, że w odniesieniu do wydatków związanych z pracami konserwatorskimi, które – jak wynika z opisu sprawy – nie stanowią wydatków na wytworzenie nieruchomości, poniesionych przed dniem 1 stycznia 2016 r., Wnioskodawca nie ma obowiązku dokonywania korekt podatku naliczonego w trybie art. 90c ustawy, natomiast w odniesieniu do ww. wydatków związanych z pracami konserwatorskimi, które zostały poniesione od dnia 1 stycznia 2016 r. znajdzie zastosowanie przepis art. 90c ustawy, a tym samym Wnioskodawca ma obowiązek dokonania korekt podatku naliczonego zgodnie z ww. przepisem. Korekty tej należy dokonać stosując odpowiednio przepisy art. 91 ust. 2-9 ustawy.

Po zakończeniu roku podatkowego (2016 r.), w którym Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z pracami konserwatorskimi, Wnioskodawca jest obowiązany dokonać w tym zakresie korekty podatku odliczonego, uwzględniając dane dla zakończonego roku podatkowego. Ponieważ Wnioskodawca nie zalicza prac konserwatorskich dotyczących przedmiotowego budynku do zwiększających jego wartość początkową, jest uprawniony do dokonania korekty jednorazowej.

Podsumowując:

• Wnioskodawca nie miał i nie ma obowiązku dokonania korekty kwoty podatku naliczonego, o której mowa w art. 90a ustawy w odniesieniu do wydatków związanych z pracami konserwatorskimi, poniesionymi do końca 2015 r.,
• Wnioskodawca ma natomiast obowiązek dokonania korekty kwoty podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 90c ustawy w odniesieniu do wydatków związanych z pracami konserwatorskimi poniesionych od dnia 1 stycznia 2016 r.
  
  

Oceniając zatem całościowo stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać je za nieprawidłowe.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, w którym wskazano, że ww. prace konserwatorskie nie zwiększyły wartości początkowej środka trwałego. W związku z powyższym, udzielona odpowiedź traci swą aktualność w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy lub zmiany stanu prawnego.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytań) Wnioskodawcy. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.