Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1462-IPPB4.4511.42.2017.1.JK3
z 10 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 stycznia 2017 r. (data wpływu 17 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków podatkowych związanych związanych z wypłatą odszkodowania z tytułu zakazu konkurencji – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków podatkowych związanych związanych z wypłatą odszkodowania z tytułu zakazu konkurencji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 21 lipca 2016 r. Wnioskodawczyni została odwołana uchwałą Rady Nadzorczej Spółki z o.o. z funkcji wiceprezesa Zarządu tej Spółki. W spółce P. Spółce z o.o. 70% udziałów posiada G. S.A, (spółka z większościowym udziałem Skarbu Państwa) oraz po 10 procent; KP., T. i E. Zgodnie z par. 12 ust. 3 umowy o świadczenie usług w zakresie zarządzania (dalej: kontraktu menadżerskiego) w każdym przypadku wygaśnięcia lub rozwiązania umowy przez którąkolwiek ze stron, w tym dotyczy to również odwołania, przez okres 3 miesięcy od daty wygaśnięcia, Zarządzający jest zobowiązany do świadczenia za wynagrodzeniem usług na rzecz Spółki w zakresie umożliwiającym pełne przekazanie jego obowiązków innemu podmiotowi, w zakresie określonym przez spółkę, w tym w szczególności do osobistego stawiennictwa w przypadku żądania Spółki oraz przekazania wszelkich posiadanych przez siebie informacji i materiałów umożliwiających niezakłócone kontynuowanie zarządzania Spółką.

Takie usługi, na podstawie par. 12 ust. 3 na rzecz Spółki we wskazanym tam okresie Wnioskodawczyni świadczyła, za co otrzymała wynagrodzenie, na podstawie wystawionej faktury. W tym czasie Wnioskodawczynię obowiązywał zakaz konkurencji na podstawie par. 10 ust. 1 kontraktu menadżerskiego, który stanowił, że w okresie obowiązywania umowy oraz przez okres, o którym mowa w par. 10 ust. 3 i par. 12 ust. 3 Zarządzający lub osoba powiązania nie będzie prowadzić działalności konkurencyjnej wobec Spółki lub podmiotów należących do Grupy Kapitałowej Par. 12 ust. 3 kontraktu to wymieniony już przez Wnioskodawczynię obowiązek świadczenia usług przekazania obowiązków, informacji i materiałów oraz osobistego stawiennictwa na żądanie Spółki, za co Wnioskodawczyni pobierała wynagrodzenie.

Natomiast par. 10 ust. 3 ustanawia tzw. przedłużony zakaz konkurencji, po upływie świadczenia usług na rzecz Spółki, wynoszący 6 miesięcy, za który przysługuje Wnioskodawczyni odszkodowanie w wysokości 100% miesięcznego wynagrodzenia podstawowego za każdy miesiąc objęcia przedłużonym zakazem konkurencji, zgodnie z par. 10 ust. 4 kontraktu. Tak więc kontrakt menadżerski przewiduje zakaz konkurencji w czasie świadczenia usług na rzecz spółki za wynagrodzeniem (usług zarządzania w czasie pełnienia funkcji wiceprezesa Zarządu oraz usług przekazania obowiązków innemu podmiotowi w okresie 3 miesięcy po odwołaniu) oraz zakaz konkurencji po upływie ww. okresów nazwany przedłużonym zakazem konkurencji, gdyż nie wiąże się on z wykonywaniem usług na rzecz spółki za wynagrodzeniem, ale z powstrzymaniem się od działalności konkurencyjnej w zamian za co przysługuje świadczenie w wysokości 100% kwoty stałego miesięcznego wynagrodzenia podstawowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przypadku Wnioskodawczyni dotyczy art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że zryczałtowanym podatkiem od dochodu (przychodu) w wysokości 70% objęte jest odszkodowanie przyznane na podstawie przepisów o zakazie konkurencji, jeśli zobowiązaną do zapłaty jest spółka z większościowym udziałem Skarbu Państwa, w części w której wysokość odszkodowania przekracza wysokość wynagrodzenia otrzymanego przez podatnika z tytułu umowy o świadczenie usług wiążącej go ze spółką w okresie 6 miesięcy poprzedzających pierwszy miesiąc wypłaty odszkodowania?
2. Czy okres 3 miesięcy świadczenia usług za wynagrodzeniem po odwołaniu w dniu 21 lipca 2016 r. kumuluje się z 6 miesięcznym tzw. przedłużonym zakazem konkurencji, za który Wnioskodawczyni otrzymuje odszkodowanie w wysokości równej 100% miesięcznego wynagrodzenia i który trwa od 21 października 2016 r. do 21 kwietnia 2017 r.?
3. Czy zatem ostatnie 3 miesiące 6-miesięcznego przedłużonego zakazu konkurencji, za który Wnioskodawczyni otrzymuje odszkodowanie w wysokości 100% stałego miesięcznego wynagrodzenia podstawowego jest objęte 70% zryczałtowanym podatkiem?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Zgodnie z zapisami kontraktu menadżerskiego przedstawionymi w opisie stanu faktycznego ze Spółką wiązała Wnioskodawczynię umowa o świadczenie usług w zakresie zarządzania, za którą otrzymywała miesięczne wynagrodzenie. Wynagrodzenie to obejmowało dwie sytuacje - świadczenia usług zarządzania oraz, w przypadku odwołania lub rozwiązania umowy z innych przyczyn - świadczenie usług przekazywania obowiązków, informacji, materiałów oraz osobistego stawiennictwa na żądanie Spółki. Okres ten można więc porównać do quasi wypowiedzenia przewidzianego w przepisach prawa pracy, a służącego do niezakłóconego funkcjonowania Spółki w okresie zmian na stanowisku wiceprezesa Zarządu.

W takim okresie, zgodnie z przyjętą praktyką i zapisami kontraktu nadal świadczy się usługi w zamian za co Spółka zobowiązana jest do wypłaty wynagrodzenia. Świadczenie wypłacane Wnioskodawczyni w okresie 3 miesięcy po odwołaniu nie miało więc charakteru odszkodowania, a wynagrodzenia, co wynikało wprost z zapisu par. 12 ust. 3. Dopiero świadczenie wypłacane Wnioskodawczyni od dnia 21 października 2016 r. do 21 kwietnia 2017 r. ma charakter odszkodowania, co wynika wprost z par. 10 ust. 4 kontraktu i wynosi ono 100% kwoty stałego miesięcznego wynagrodzenia podstawowego (a zatem nie jest wynagrodzeniem za świadczenie usług).

Również w tytule wystawianych przez Wnioskodawczynię za świadczone usługi faktur rozróżniała fakt wystawienia faktury tytułem zapłaty wynagrodzenia za świadczone usługi z tytułu par. 12 ust. 3 kontraktu (tak do 21 października 2016 r.) oraz tytułem zakazu konkurencji po 21 października 2016 r., gdy Wnioskodawczyni nie świadczyła już na rzecz Spółki usług, a świadczenie było odszkodowaniem z tytułu zakazu konkurencji.

Jeżeli więc przepis art. 30 ust. 1 pkt 15 odnosi się do wysokości odszkodowania za zakaz konkurencji wykraczającego poza 6 miesięczny termin wynagrodzenia poprzedzającego pierwszy miesiąc wypłaty odszkodowania, to terminem tym w przypadku Wnioskodawczyni powinna być data 21 października 2016 r., gdyż dopiero od tej daty Wnioskodawczyni wystawia faktury, które zgodnie z par. 10 ust. 4 kontraktu były fakturami za zakaz konkurencji, a nie za świadczenie usług.

Do daty 21 października 2016 r., zgodnie z przywołanymi przepisami kontraktu menadżerskiego Wnioskodawczyni świadczyła na rzecz Spółki usługi, za które pobierała wynagrodzenie. Fakt ten wynika expresses verbis z kontraktu zawartego pomiędzy Spółką a Wnioskodawczynią w dniu 30 maja 2014 r., a więc na długo przed datą wejścia w życie art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy o PIT.

Ustawa również odwołuje się expressis verbis do odszkodowania, które to świadczenie stanowi ekwiwalent, rekompensatę za powstrzymanie się od działalności konkurencyjnej, nie jest natomiast wynagrodzeniem za świadczone usługi. W tym miejscu należy podkreślić, że zakaz konkurencji równoległy ze świadczeniem usług obowiązywał przez cały okres trwania kontraktu i świadczenia usług na rzecz Spółki. Do momentu świadczenia usług był więc związany z ekwiwalentem za ich świadczenie w postaci wynagrodzenia, natomiast po ustaniu świadczenia usług był związany z rekompensatą w postaci odszkodowania wyłącznie za powstrzymanie się od działalności konkurencyjnej.

Konkludując, Wnioskodawczyni przedstawia stanowisko, że 3 miesięczny okres świadczenia usług na rzecz Spółki po odwołaniu Wnioskodawczyni z dniem 21 lipca 2016 r. za który otrzymywała wynagrodzenie zgodnie z par. 12 ust. 3 kontraktu nie kumuluje się z 6 miesięcznym okresem odszkodowania z tytułu zakazu konkurencji po ustaniu świadczenia usług, a zatem 6 - miesięczny okres przedłużonego zakazu konkurencji nie podlega pod art. 30 ust. 1 pkt 15 w całości, tzn. żaden miesiąc z 6 miesięcznego okresu przedłużonego zakazu konkurencji nie podlega temu przepisowi, co oznacza, że żaden miesiąc tego okresu nie jest objęty 70% zryczałtowanym podatkiem.

Taka interpretacja jest zgodna z literalną wykładnią ww. przepisu ustawy o PIT oraz z literalną wykładnią zapisów par. 10 ust. 1, 3 i 4 oraz par. 12 ust. 3 kontraktu menadżerskiego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z art. 11 ust. 1 ustawy wynika natomiast, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jednym ze źródeł przychodów, określonym w art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, jest działalność wykonywana osobiście.

Za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej - z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7 (art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie w art. 30 ust. 1 pkt 15 ww. ustawy, od dochodów (przychodów) pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy z tytułu odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji, jeżeli zobowiązaną do zapłaty odszkodowania jest spółka, w której Skarb Państwa, jednostka samorządu terytorialnego, związek jednostek samorządu terytorialnego, państwowa osoba prawna lub komunalna osoba prawna dysponują bezpośrednio lub pośrednio większością głosów na zgromadzeniu wspólników albo na walnym zgromadzeniu, w tym także na podstawie porozumień z innymi osobami, w części, w której wysokość odszkodowania przekracza wysokość wynagrodzenia otrzymanego przez podatnika z tytułu umowy o pracę lub umowy o świadczenie usług wiążącej go ze spółką w okresie sześciu miesięcy poprzedzających pierwszy miesiąc wypłaty odszkodowania - w wysokości 70% tej części należnego odszkodowania.

Zryczałtowany podatek, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, 4-5a oraz 13-16, pobiera się bez pomniejszania przychodu o koszty uzyskania (art. 30 ust. 3 ww. ustawy).

Wskazać również należy, że stosownie do art. 2 ustawy z dnia 25 listopada 2015 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1992, z późn. zm.) przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do dochodów osiągniętych od dnia 1 stycznia 2016 r.

Z zacytowanego przepisu wynika, że od odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji pobiera się zryczałtowany podatek dochodowym od osób fizycznych w wysokości 70%. Pobór podatku według tej stawki następuje wówczas, gdy kwota wypłaconego odszkodowania przekroczy wysokość wynagrodzenia otrzymanego przez podatnika z tytułu umowy o pracę lub umowy o świadczenie usług wiążącej go ze spółką w okresie sześciu miesięcy poprzedzających pierwszy miesiąc wypłaty odszkodowania.

Z wniosku wynika, że w dniu 21 lipca 2016 r. Wnioskodawczyni została odwołana uchwałą Rady Nadzorczej Spółki z o.o. z funkcji wiceprezesa Zarządu tej Spółki. W spółce PE. Spółce z o. o. 70% udziałów posiada G. S.A, (spółka z większościowym udziałem Skarbu Państwa) oraz po 10 procent; KP., T. i E. Zgodnie z par. 12 ust. 3 umowy o świadczenie usług w zakresie zarządzania (dalej: kontraktu menadżerskiego) w każdym przypadku wygaśnięcia lub rozwiązania umowy przez którąkolwiek ze stron, w tym dotyczy to również odwołania, przez okres 3 miesięcy od daty wygaśnięcia, Zarządzający jest zobowiązany do świadczenia za wynagrodzeniem usług na rzecz Spółki w zakresie umożliwiającym pełne przekazanie jego obowiązków innemu podmiotowi, w zakresie określonym przez spółkę, w tym w szczególności do osobistego stawiennictwa w przypadku żądania Spółki oraz przekazania wszelkich posiadanych przez siebie informacji i materiałów umożliwiających niezakłócone kontynuowanie zarządzania Spółką. Takie usługi, na podstawie par. 12 ust. 3 na rzecz Spółki we wskazanym tam okresie Wnioskodawczyni świadczyła, za co otrzymała wynagrodzenie, na podstawie wystawionej faktury. W tym czasie Wnioskodawczynię obowiązywał zakaz konkurencji na podstawie par. 10 ust. 1 kontraktu menadżerskiego, który stanowił, że w okresie obowiązywania umowy oraz przez okres, o którym mowa w par. 10 ust. 3 i par. 12 ust. 3 Zarządzający lub osoba powiązania nie będzie prowadzić działalności konkurencyjnej wobec Spółki lub podmiotów należących do Grupy Kapitałowej G. Par. 12 ust. 3 kontraktu to wymieniony już przez Wnioskodawczynię obowiązek świadczenia usług przekazania obowiązków, informacji i materiałów oraz osobistego stawiennictwa na żądanie Spółki, za co Wnioskodawczyni pobierała wynagrodzenie.

Nie ulega wątpliwości, że w przypadku odszkodowań, o których mowa w art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. wypłacanych na rzecz Menedżerów nie znajdują zastosowania przepisy Kodeksu pracy. Oznacza to, że w zakresie odpowiedzi na postawione powyżej pytanie nie można wykorzystać treści przepisów, w szczególności art. 1012 Kodeksu pracy. Zawarta umowa nie miała charakteru umowy o pracę, ale umowy cywilnoprawnej, tzw. kontraktu menedżerskiego. Umowa ta podlega zatem regulacjom zawartym w Kodeksie cywilnym, nie zaś Kodeksie pracy. W tej sytuacji odwoływanie się przy interpretacji przedmiotowej umowy do przepisów prawa pracy, nie zaś prawa cywilnego, jest niezasadne.

W przypadku umów o zakazie konkurencji, których podstawą prawną zawarcia nie jest Kodeks pracy a Kodeks cywilny – tak, jak w przedstawionym stanie faktycznym – należy wskazać, że wątpliwości prawne związane są zakresem pojęcia zawartego w treści art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. „przepisy o zakazie konkurencji”, w szczególności, czy to pojęcie ograniczone jest wyłącznie do przepisów Kodeksu pracy. Wskazać należy, że ze względu na całą treść powołanego przepisu, w szczególności wskazanie wprost, ze opodatkowaniu 70% stawką podatku podlegać będą odszkodowania w przypadku przekroczenia wysokości wynagrodzenia otrzymanego przez podatnika także z tytułu umowy o świadczenie usług uzasadniony jest pogląd, zgodnie z którym „przepisy o zakazie konkurencji” nie ograniczają się tylko do przepisów Kodeksu pracy. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380) pozwala stronom zawrzeć umowę według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Zgodnie bowiem z art. 3531 Kodeksu cywilnego, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Powyższy przepis oznacza, że na podstawie zasady swobody umów oraz dowolnego kształtowania ich treści dopuszczalne jest wprowadzanie m.in. do umów o świadczenie usług klauzul o zakazie konkurencji. W związku z powyższym uznać należy, że zastosowanie w umowie cywilnoprawnej klauzuli o zakazie konkurencji zarówno na czas trwania umowy, jak i po jej ustaniu jest możliwe oraz zgodne z zasadą swobody umów przewidzianą w art. 3531 Kodeksu cywilnego. Jedynym ograniczeniem w tym wypadku jest kwestia zakazu konkurencji rozciągającego się na okres już po ustaniu stosunku umownego. Otóż zawarcie takiej klauzuli jest skuteczne, lecz jedynie w przypadku zagwarantowania stosownego wynagrodzenia za umowny okres. Nie jest natomiast dopuszczalne, zastrzeżenie zakazu konkurencji po ustaniu stosunku zlecenia, który nie przewiduje wypłaty stosownego odszkodowania za okres powstrzymywania się od wykonywania określonych czynności.

W przepisach ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1030) zagadnienie działalności konkurencyjnej zawarte jest w art. 380 tej ustawy. Zgodnie z nim, członek zarządu nie może bez zgody spółki zajmować się interesami konkurencyjnymi ani też uczestniczyć w spółce konkurencyjnej jako wspólnik spółki cywilnej, spółki osobowej lub jako członek organu spółki kapitałowej bądź uczestniczyć w innej konkurencyjnej osobie prawnej jako członek organu. Zakaz ten obejmuje także udział w konkurencyjnej spółce kapitałowej, w przypadku posiadania w niej przez członka zarządu co najmniej 10% udziałów albo akcji bądź prawa do powołania co najmniej jednego członka zarządu. Jeżeli statut nie stanowi inaczej, zgody udziela organ uprawniony do powoływania zarządu.

W związku z powyższym, nie można zgodzić się ze stanowiskiem, że w przypadku, gdy odszkodowanie (wynagrodzenie) będzie wypłacane Wnioskodawczyni na podstawie zawartych w umowie cywilnoprawnej zapisów dotyczących zakazu konkurencji to odszkodowanie (wynagrodzenie) związane z zakazem konkurencji nie będzie podlegało opodatkowaniu na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie można bowiem interpretować ww. przepisu w sposób zawężający wykładnię.

Zatem świadczenia wypłacane za zakaz konkurencji będą podlegały opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym w wysokości 70% od momentu gdy kwota wypłat osiągnie ustawowy limit, nawet jeżeli wynagrodzenie z tytułu wykonywania kontraktów menedżerskich było wypłacane jeszcze przed wejściem w życie nowelizacji ustawy PIT wprowadzającej art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy.

Przy czym, w świetle zacytowanych przepisów jakkolwiek art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy, znajduje zastosowanie do dochodów osiągniętych od dnia 1 stycznia 2016 r., to jednak limit określony w tym przepisie, od którego uzależniona jest zapłata podatku według nowej 70% stawki, odnieść należy do całego odszkodowania przyznanego Wnioskodawczyni, z którą zawarto umowę o zakazie konkurencji.

W przypadku, gdy wysokość wypłaconego Wynagrodzenia, w okresie sześciu miesięcy poprzedzającego wypłatę odszkodowania przekroczy wartość określoną w art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych to od miesiąca, w którym limit ten zostanie przekroczony płatnik będzie zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego w wysokości 70%.

Wyjaśnić należy, że pojęcie „wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę lub umowy o świadczenie usług wiążącej go ze Spółką” nie ma prawnie jednolitego, powszechnie ustalonego zakresu znaczeniowego. W dziale trzecim Kodeksu pracy jest mowa o „wynagrodzeniu i innych świadczeniach związanych z pracą”. Ta druga kategoria nie jest także zdefiniowana, ale z usytuowania jej obok wynagrodzenia za pracę można wnosić, że „inne świadczenia związane z pracą” nie są wynagrodzeniem. Od wynagrodzenia za pracę należy zatem odróżnić inne świadczenia pieniężne otrzymywane od pracodawcy z tytułu pozostawania w stosunku pracy, które nie będąc świadczeniem za pracę faktycznie wykonaną, nie są również wynagrodzeniem za pracę. Należą do nich: a) tzw. wypłaty gwarancyjne, np. za czas niewykonywania pracy, b) wypłaty kompensacyjne, np. diety, zwrot kosztów podróży, c) świadczenia odszkodowawcze, np. odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy, odszkodowanie z tytułu skróconego okresu wypowiedzenia umowy, d) różne odprawy pieniężne. Wynagrodzenie za pracę jest w istocie zbiorczą nazwą dla rozmaitych wypłat dokonywanych przez pracodawcę na rzecz pracownika. Obejmuje rozmaite składniki, których wynagrodzeniowy charakter tylko niekiedy jednoznacznie przesądza ustawodawca. Jest tak w odniesieniu do wynagrodzenia zasadniczego (np. art. 773 § 3 pkt 1 K.p. czy art. 1511 § 3 K.p.), nagrody z zakładowego funduszu nagród, dodatkowego wynagrodzenia rocznego, należności przysługujących z tytułu udziału w zysku lub nadwyżce bilansowej (art. 87 § 5 K.p.). Istotą wynagrodzenia jest to, że przysługuje za pracę wykonaną. Za czas niewykonywania pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko wówczas, gdy przepisy prawa pracy tak stanowią (art. 80 K.p.).

W wyniku powyższego, z uwagi na fakt, że w spółce PE. Spółce z o. o. 70% udziałów posiada G. S.A, (spółka z większościowym udziałem Skarbu Państwa) zatem, zastosowanie wobec Wnioskodawczyni znajdzie art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma zastosowanie nie tylko w przypadku zakazu konkurencji związanego ze stosunkiem pracy, ale regulacja ta dotyczy również umów cywilnoprawnych, w których zawarte są przepisy o zakazie konkurencji.

Bez znaczenia pozostaje tu fakt jak to świadczenie zostało określone w umowie, decydujące znaczenie ma charakter tego świadczenia. Niezależnie od tego czy prawo do przyznanych świadczeń wynikać będzie z przepisów prawa czy tylko z zawartej umowy między stronami, świadczenia otrzymywane przez uprawnionych za powstrzymywanie się od działalności konkurencyjnej objęte będą zakresem przepisu art. 30 ust. 1 pkt 15 ww. ustawy.

Zatem w przedmiotowej sprawie, wypłacone Wnioskodawczyni- menadżerowi odszkodowanie na podstawie zapisów dotyczących zakazu konkurencji, będzie podlegać opodatkowaniu na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podlega opodatkowaniu zryczałtowanym 70% podatkiem.

Opodatkowaniu ryczałtową stawką 70% podatku w myśl art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy, będzie podlegała kwota odszkodowania z tytułu Przedłużonego Zakazu Konkurencji, która to przekroczy wysokość wynagrodzenia (sumę wypłat) otrzymanego w okresie sześciu miesięcy poprzedzających pierwszy miesiąc wypłaty odszkodowania.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.