Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
2461-IBPB-2-1.4514.22.2017.1.JKu
z 10 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r., poz. 1948, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 9 stycznia 2017 r. (data wpływu – 11 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zniesienia współwłasności oraz podziału majątku wspólnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 stycznia 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zniesienia współwłasności oraz podziału majątku wspólnego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wniosek dotyczy zawarcia aktu notarialnego dokumentującego czynność zniesienia współwłasności nieruchomości oraz podziału majątku wspólnego byłych małżonków (R.S. oraz Wnioskodawczyni), dokonanego w poniższym stanie faktycznym.

Umową sprzedaży, udokumentowaną aktem notarialnym z 20 grudnia 2001 r., R.S., będąc kawalerem, nabył własność niezabudowanej nieruchomości, położonej w L., składającej się z działki oznaczonej w ewidencji gruntów numerem 869/7, o obszarze 0,1015 ha (dalej jako: Nieruchomość).

Umową darowizny, udokumentowaną aktem notarialnym z 23 lutego 2005 r., R.S., będący wówczas kawalerem, darował Wnioskodawczyni, będącej wówczas panną, udział wynoszący ½ nieruchomości. W dniu 20 maja 2006 r. R.S i Wnioskodawczyni zawarli związek małżeński. Prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego, wydanym 3 października 2016 r., orzeczony został rozwód R.S oraz Wnioskodawczyni.

W okresie trwania związku małżeńskiego, w którym od jego zawarcia do jego rozwiązania obowiązywał ustrój wspólności ustawowej małżeńskiej, R.S. i Wnioskodawczyni wyłącznym kosztem ich majątku wspólnego wybudowali na nieruchomości budynek mieszkalny jednorodzinny.

R.S i Wnioskodawczyni zamierzają podjąć czynność prawną, w wyniku której nastąpi wyjście z ww. stanu współwłasności nieruchomości oraz stanu wspólności majątku wspólnego; w rezultacie zamierzonej czynności prawnej wyłącznym właścicielem nieruchomości zostanie R.S., który będzie jednak zobowiązany do dopłaty na rzecz Wnioskodawczyni kwoty 120.000,00 zł. W ramach ww. umowy o podział majątku wspólnego strony jednocześnie nabędą po jednym samochodzie osobowym – dotychczas stanowiących ich majątek wspólny, jak również zawrą dodatkową umowę o przejęcie długów zabezpieczonych hipotecznie na przedmiotowej nieruchomości – długi te przejmie wyłącznie R.S.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy jest w całości opodatkowana podatkiem od czynności cywilnoprawnych czynność prawna prowadząca do wyjścia ze wspólności majątku, która to wspólność ma charakter złożony, obejmujący zarówno zwykłą współwłasność w częściach ułamkowych, jak również majątek wspólny byłych małżonków, w stanie prawnym, w którym zniesienie współwłasności w części dotyczącej spłat lub dopłat jest opodatkowane podatkiem od czynności cywilnoprawnych, zaś podział majątku wspólnego byłych małżonków temu podatkowi nie podlega?

Czy możliwe jest, w związku z zasadą autonomii prawa podatkowego, a także w związku z zasadą rozstrzygania wątpliwości na korzyść podatnika, odejście od zasady prawa cywilnego, nakazującej stosowanie jednolitego reżimu prawnego zarówno dla gruntu, jak i dla wzniesionego na tym gruncie budynku, i uznanie, iż czynność prawna prowadząca do wyjścia ze wspólności majątku, dokonana w warunkach opisanych w pytaniu powyższym, jest w stosunku do gruntu czynnością zniesienia współwłasności, a zatem opodatkowaną podatkiem od czynności cywilnoprawnych, zaś w stosunku do budynku czynnością podziału majątku wspólnego, a zatem niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, z uwzględnieniem, iż zamierzona czynność dokonywana jest w stanie faktycznym, w którym dzielony majątek wspólny, rozliczane w związku z nim nakłady, i dopłata z tym związana wykazuje niewspółmiernie wysoką wartość w stosunku do wartości majątku, który stanowił zwykłą współwłasność byłych małżonków, nabytą przez nich przed zawarciem związku małżeńskiego?

Zdaniem Wnioskodawczyni, na pytanie pierwsze należy udzielić odpowiedzi negatywnej, iż zamierzona czynność nie jest w całości opodatkowana podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Przyczyną tego stanowiska jest fakt, iż czynność ta, skutkując wyjściem ze stanu wspólności przedmiotowego majątku, w zakresie dotyczącym zniesienia wspólności budynku, jest de facto czynnością podziału majątku wspólnego i dokonania rozliczeń nakładów z nim związanych, mającego zgodnie z art. 46 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego reżim autonomiczny w stosunku do reżimu zwykłej współwłasności w częściach ułamkowych.

Nieumieszczenie czynności podziału majątku wspólnego w katalogu czynności prawnych opodatkowanych podatkiem od czynności cywilnoprawnych zdaje się wyrażać wolę ustawodawcy o wyłączeniu z opodatkowania tym podatkiem czynności i wszelkich rozliczeń związanych z podziałem majątku wspólnego małżonków.

W ocenie Wnioskodawczyni na pytanie drugie należy udzielić odpowiedzi pozytywnej. Obowiązująca w polskim prawie cywilnym zasada, iż budynek, jako część składowa gruntu, stanowi własność właściciela gruntu i podlega temu samemu reżimowi prawnemu co grunt, nie jest zasadą absolutną na gruncie prawa podatkowego. Można wskazać np. następujące przepisy, gdy to parametry budynku właśnie rozstrzygają kwestię związane z opodatkowaniem czynności dotyczących nieruchomości na gruncie różnych podatków, a także niektóre przypadki, gdy na gruncie podatkowym budynek jest traktowany według innych zasad niż grunt, na którym ten budynek jest posadowiony.

Zgodnie z art. 16 ustawy o podatku od spadków i darowizn, w przypadku nabycia własności (współwłasności) budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie, spółdzielczego prawa do domu jednorodzinnego albo udziału w takim prawie:

1. w drodze dziedziczenia, zapisu zwykłego, zapisu windykacyjnego, dalszego zapisu, polecenia testamentowego, darowizny lub polecenia darczyńcy przez osoby zaliczane do I grupy podatkowej,
2. w drodze dziedziczenia, zapisu zwykłego, zapisu windykacyjnego, dalszego zapisu lub polecenia testamentowego przez osoby zaliczane do II grupy podatkowej,
3. w drodze dziedziczenia, zapisu zwykłego, zapisu windykacyjnego, dalszego zapisu lub polecenia testamentowego przez osoby zaliczane do III grupy podatkowej, które sprawowały opiekę nad wymagającym takiej opieki spadkodawcą, na podstawie pisemnej umowy z podpisem notarialnie poświadczonym, przez co najmniej dwa lata od dnia poświadczenia podpisów przez notariusza

-nie wlicza się do podstawy opodatkowania ich czystej wartości do łącznej wysokości nieprzekraczającej 110 m² powierzchni użytkowej budynku lub lokalu; W przypadku nabycia części (udziału) budynku mieszkalnego lub lokalu albo udziału w spółdzielczym prawie do budynku mieszkalnego lub lokalu ulga przysługuje stosownie do wielkości udziału.

Stosownie do art. 9 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, zwalnia się od podatku m.in. sprzedaż budynku mieszkalnego lub jego części, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość, własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego oraz wynikających z przepisów prawa spółdzielczego: prawa do domu jednorodzinnego lub prawa do lokalu w małym domu mieszkalnym, jeżeli następuje ona:

• w wykonaniu lub w związku z wielostronną umową o zamianie budynku lub praw do lokalu,
• w celu uzyskania w zamian spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu albo budynku mieszkalnego lub jego części, zajmowanego przez nabywcę na podstawie umowy najmu, określonej w przepisach o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych,
  
  

Jak wynika z art. 29a ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu, który łącznie z art. 43 ust. 10 i 10a ww. ustawy powoduje, iż to parametry budynku rozstrzygają o kwestiach opodatkowania czynności dostawy zabudowanych nieruchomości na gruncie podatku od towarów i usług.

Ponadto, art. 2, 4 i inne ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, przewidują odrębne reguły opodatkowania dla gruntów oraz dla budynków.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawczyni, można stwierdzić, iż w związku z zasadą autonomii prawa podatkowego, a także w związku z zasadą rozstrzygania wątpliwości na korzyść podatnika, możliwe jest odejście od zasady prawa cywilnego, nakazującej stosowanie jednolitego reżimu prawnego zarówno dla gruntu, jak i dla wzniesionego na tym gruncie budynku, i uznanie, iż czynność prawna prowadząca do wyjścia ze wspólności majątku, dokonana w warunkach opisanych w powyższym pytaniu, jest w stosunku do gruntu czynnością zniesienia współwłasności, a zatem opodatkowaną podatkiem od czynności cywilnoprawnych, zaś w stosunku do budynku czynnością podziału majątku wspólnego, a zatem niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Stanowisko takie może być również poparte wykładnią funkcjonalną – wyraźną intencją ustawodawcy jest wyłączenie z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych czynności i wszelkich rozliczeń związanych z podziałem majątku wspólnego małżonków. Jest to tym bardziej widoczne w przedmiotowej sprawie, w której zachodzi wyraźna dysproporcja pomiędzy wartością dzielonego majątku wypracowanego przez małżonków wspólnie w trakcie trwania ich małżeństwa, a wartością tego majątku sprzed zawarcia przez nich związku małżeńskiego. Jako, że podatkowa ocena przedmiotowego stanu faktycznego może budzić wątpliwości, powinny być one rozstrzygane na korzyść podatnika, z uwzględnieniem zasad słuszności, ww. wykładni funkcjonalnej i z uwzględnieniem wszystkich zachodzących w sprawie okoliczności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2016 r., 223, ze zm.) podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

1. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
2. umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
3. (uchylona)
4. umowy darowizny - w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
5. umowy dożywocia,
6. umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności - w części dotyczącej spłat lub dopłat,
7. (uchylona)
8. ustanowienie hipoteki,
9. ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
10. umowy depozytu nieprawidłowego,
11. umowy spółki.
    
    

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Stosownie do art. 1 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisy ustawy o:

• umowie o dziale spadku oraz umowie o zniesieniu współwłasności – stosuje się odpowiednio do:
  
  • nabycia własności rzeczy wspólnej lub wspólnego prawa majątkowego albo ich części przez niektórych dotychczasowych współwłaścicieli na dalszą współwłasność – w części spłat lub dopłat,
  • odpłatnego wyodrębnienia własności lokali na rzecz niektórych lub wszystkich współwłaścicieli.
  
  
  
  

Jak wynika z art. 4 pkt 5 przedmiotowej ustawy, obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem art. 5, ciąży – przy umowie o zniesienie współwłasności – na podmiocie nabywającym rzeczy lub prawa majątkowe ponad udział we współwłasności.

Należy wskazać, że art. 1, określający zakres przedmiotowy ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, zawiera enumeratywny katalog czynności, których dokonanie powodować będzie konieczność zapłaty podatku. Tym samym, jeżeli dana czynność nie została wymieniona w ustawowym katalogu nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem nawet, jeżeli wywołuje skutki gospodarcze takie same lub podobne do tych, które zostały w katalogu wymienione. Jednakże należy zaznaczyć, że o zakwalifikowaniu danej umowy do umów podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych nie decyduje nazwa, ale treść umowy.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że umową darowizny, R.S., będący wówczas kawalerem, darował Wnioskodawczyni udział wynoszący ½ nieruchomości. Prawomocnym wyrokiem Sądu, 3 października 2016 r., orzeczony został rozwód R.S oraz Wnioskodawczyni. W okresie trwania związku małżeńskiego, w którym od jego zawarcia do jego rozwiązania obowiązywał ustrój wspólności ustawowej małżeńskiej, R.S. i Wnioskodawczyni wyłącznym kosztem ich majątku wspólnego wybudowali na nieruchomości budynek mieszkalny jednorodzinny.

R.S i Wnioskodawczyni zamierzają podjąć czynność prawną, w wyniku której nastąpi wyjście z ww. stanu współwłasności nieruchomości oraz stanu wspólności majątku wspólnego. W rezultacie zamierzonej czynności prawnej wyłącznym właścicielem nieruchomości zostanie R.S., który będzie zobowiązany do dopłaty na rzecz Wnioskodawczyni kwoty 120.000,00 zł. W ramach umowy o podział majątku wspólnego strony jednocześnie nabędą po jednym samochodzie osobowym – dotychczas stanowiących ich majątek wspólny, jak również zawrą dodatkową umowę o przejęcie długów zabezpieczonych hipotecznie na przedmiotowej nieruchomości – długi te przejmie wyłącznie R.S.

Zgodnie z art. 31 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz.U. z 2015 r., poz. 2082, ze zm.), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Ponadto, jak wynika z art. 45 § 1 ww. ustawy, każdy z małżonków może żądać zwrotu wydatków i nakładów, które poczynił ze swojego majątku osobistego na majątek wspólny.

W myśl art. 501 ww. ustawy, w razie ustania wspólności, udziały małżonków są równe, chyba że umowa majątkowa małżeńska stanowi inaczej. Przepis ten nie wyłącza zastosowania art. 43 § 2 i 3.

Ponadto wskazać należy, że podział majątku wspólnego małżonków jest instytucją typową dla prawa rodzinnego i opiekuńczego. Należy podkreślić, że podział majątku wspólnego małżonków wykazuje cechy odrębne od zniesienia współwłasności, unormowanego w Kodeksie cywilnym, i w związku z tym nie może być traktowany jako zniesienie współwłasności wymienione w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Ponieważ podział majątku między małżonkami nie został wymieniony jako czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, nie będzie miał znaczenia fakt, że przy podziale majątku wystąpi zwolnienie Wnioskodawczyni z obowiązku regulowania długu zabezpieczonego na przejmowanej przez byłego małżonka nieruchomości oraz otrzymanie od niego dopłaty.

W myśl art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2016 r., poz. 380, ze zm.), własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom. Każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności (art. 210 i nast.). Zniesienie to może nastąpić poprzez podział rzeczy wspólnej, przyznanie tej rzeczy jednemu ze współwłaścicieli lub sprzedaż rzeczy.

Stosownie do treści art. 212 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli zniesienie współwłasności następuje na mocy orzeczenia sądu, wartość poszczególnych udziałów może być wyrównana przez dopłaty pieniężne. Przy podziale gruntu sąd może obciążyć poszczególne części potrzebnymi służebnościami gruntowymi.

Jak wynika z art. 212 § 1 i 3 ww. ustawy, rzecz, która nie daje się podzielić, może być przyznana stosownie do okoliczności jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych albo sprzedana stosownie do przepisów Kodeksu postępowania cywilnego. Jeżeli ustalone zostały dopłaty lub spłaty, sąd oznaczy termin i sposób ich uiszczenia, wysokość i termin uiszczenia odsetek, a w razie potrzeby także sposób ich zabezpieczenia. W razie rozłożenia dopłat i spłat na raty terminy ich uiszczenia nie mogą łącznie przekraczać lat dziesięciu. W wypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie sąd na wniosek dłużnika może odroczyć termin zapłaty rat już wymagalnych.

Ponadto, stosownie do art. 46 cyt. ustawy, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy należy zauważyć, że w następstwie ustania wspólności majątkowej małżeńskiej dopuszczalnym jest podział majątku małżeńskiego objętego dotychczas ww. wspólnością. Jak wyżej wskazano, podział majątku małżeńskiego jest instytucją prawa rodzinnego, a nabycie w jego ramach rzeczy i praw majątkowych nie zostało wymienione w enumeratywnym katalogu zawartym w przepisie art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, jako podlegające opodatkowaniu tym podatkiem. W szczególności należy podkreślić, że wykazuje on cechy odrębne od umowy zniesienia współwłasności uregulowanego w Kodeksie cywilnym i w konsekwencji nie należy go utożsamiać ze zniesieniem współwłasności w rozumieniu przepisu art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. f) bądź ust. 2 pkt 3 lit. a) cyt. ustawy.

Skoro w art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy jako podlegające opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych ustawodawca nie wymienił podziału majątku małżonków po ustaniu małżeństwa, to rozliczenie pieniężne nakładów z majątku wspólnego na osobisty oraz otrzymanie samochodu nie rodzi skutków w podatku od czynności cywilnoprawnych. Nabycie w ramach podziału majątku małżeńskiego objętego wspólnością nie podlega bowiem przepisom ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i Wnioskodawczyni z tego tytułu nie będzie zobowiązana do zapłaty tego podatku.

Zajmując stanowisko Wnioskodawczyni wskazała, że w przedmiotowej sprawie możliwe jest odejście od zasady prawa cywilnego, nakazującej stosowanie jednolitego reżimu prawnego zarówno dla gruntu, jak i dla wzniesionego na tym gruncie budynku i uznanie, iż czynność prawna prowadząca do wyjścia ze wspólności majątku jest w stosunku do gruntu czynnością zniesienia współwłasności – a zatem opodatkowaną podatkiem od czynności cywilnoprawnych – zaś w stosunku do budynku czynnością podziału majątku wspólnego – a zatem niepodlegającą podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

Z powyższym twierdzeniem Organ nie może się zgodzić.

Należy wskazać, iż zgodnie z art. 48 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Ponadto, stosownie do art. 47 § 1 ww. ustawy, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

W prawie polskim obowiązuje zasada superficies solo cedit. Budynki i urządzenia trwale z gruntem związane, drzewa i inne rośliny, a także inne przedmioty trwale z gruntem związane są jego częściami składowymi. W art. 48 wyraźnie przewidziana została możliwość istnienia wyjątków od zasady wyrażonej w art. 47 § 2. Chodzi w szczególności o budynki i inne urządzenia znajdujące się na gruncie będącym w użytkowaniu wieczystym (art. 235 § 1) oraz budynki i inne urządzenia znajdujące się na gruncie użytkowanym przez rolnicze spółdzielnie produkcyjne (art. 272 § 1 i 2). Wyjątki od zasady wyrażonej w art. 48 są nieliczne i nie mają zastosowania w przedstawionym zdarzeniu.

Przepisy przywołane przez Wnioskodawczynię są natomiast przepisami szczególnymi mającymi zastosowanie w konkretnych sytuacjach niebędących przedmiotem wniosku. Ponadto przepisy prawa podatkowego (przepisy ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych) zawierają ścisłe uregulowania dotyczące sytuacji kiedy wyjście ze współwłasności jest opodatkowane i na potrzeby tego opodatkowania nie wprowadzają odrębnych definicji.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie, zarówno grunt jak i budynek posadowiony na tym gruncie stanowią nieruchomość i są objęte współwłasnością. W stosunku do zniesienia współwłasności przedmiotowej nieruchomości zastosowanie znajdą więc przepisy ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, obejmujące opodatkowaniem czynność zniesienia współwłasności w części dotyczącej spłat lub dopłat.

Organ pragnie jednak zauważyć, że w związku ze zniesieniem współwłasności Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych, ponieważ – jak wynika z przytoczonych przepisów – obowiązek podatkowy ciąży na osobie nabywającej ponad udział we współwłasności. Wnioskodawczyni taką osobą nie jest; ponad udział we współwłasności nabywa bowiem jej były mąż.

Podsumowując należy stwierdzić, iż zarówno w związku z dokonaniem podziału majątku objętego wspólnością małżeńską, jak i z opisanym we wniosku zniesieniem współwłasności na Wnioskodawczyni nie będzie ciążył obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych. Wnioskodawczyni nie będzie zatem obowiązana do uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnych w związku z otrzymaną dopłatą w wysokości 120.000,00 zł.

Z uwagi jednak na argumentację przedstawioną przez Wnioskodawczynię nie można było uznać stanowiska Wnioskodawczyni za prawidłowe.

W świetle przytoczonych przepisów, stanowisko Wnioskodawczyni należało zatem uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.