2017.04.10 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1061-IPTPB4.4511.37.2017.2.MH
z 10 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w zw. z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 31 stycznia 2017 r. (data wpływu 2 lutego 2017 r.), uzupełnionym pismem złożonym w dniu 24 marca 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych na operację zaćmionej soczewki oka – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lutego 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych na operację zaćmionej soczewki oka.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 13 marca 2017 r., nr 1061 IPTPB4.4511.37.2017.1.MH, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 14 marca 2017 r. (data doręczenia 20 marca 2017 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem złożonym w dniu 24 marca 2017 r., nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 20 marca 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni ma 39 lat i jest osobą czynną zawodowo. Zatrudniona jest na podstawie umowy o pracę i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych, tj. według skali podatkowej.

Na podstawie orzeczenia Miejskiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w … z dnia 7 grudnia 2016 r., znak … została zaliczona do II stopnia niepełnosprawności (stopień umiarkowany). Ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 14 stycznia 2015 r. Jako symbol przyczyny niepełnosprawności wskazano 05-R z tytułu choroby narządu ruchu (endoproteza stawu biodrowego) oraz 04-O (choroby narządu wzroku). Niepełnosprawność ma charakter trwały, stąd orzeczenie zostało wydane na stale.

Z uwagi na rozpoznanie w sierpniu 2016 r. zaćmy oka prawego i bardzo długi termin oczekiwania na zabieg refundowany przez NFZ (2020 r. i gwarantujący najtańszy model soczewki jednoogniskowej), Wnioskodawczyni zdecydowała się poddać operacji zaćmionej soczewki oka w prywatnym Centrum Okulistyki (…).

Zabieg femtofakoemulsyfikacji polega na tym, że w miejsce usuniętej (laserem bądź ultradźwiękami) zmętniałej soczewki naturalnej pacjenta, mikrochirurg wprowadza (implantuje) dotorebkowo miękką i zwiniętą soczewkę wewnątrzgałkową, która przywraca oku zdolność widzenia zarówno krótko-, średnio- jak i dalekodystansowego. Operowane oko nie funkcjonuje jak oko zdrowe (brak jest akomodacji, gorsze widzenie w nocy i z bliska), jest to więc rodzaj usprawnienia, z wykorzystaniem „implantu” w postaci sztucznej soczewki (według definicji językowej – „implant” to ciało obce wszczepiane do organizmu w celu odtworzenia naturalnej funkcji lub estetyki uszkodzonego organu). Dotychczas nie opracowano żadnej innej metody leczenia zaćmy. Z punktu medycznego widzenia był to więc zabieg uzasadniony i niezbędny dla przywrócenia częściowej sprawności uszkodzonego narządu wzroku.

Z tytułu wyżej opisanego zabiegu Wnioskodawczyni poniosła wydatek w kwocie 6 300 zł, który nie podlegał żadnej formie refundacji czy dofinansowania.

Wnioskodawczyni dodała, że koszt operacji obejmuje zarówno cenę sztucznej soczewki, jak i zabieg jej wszczepienia po uprzednim usunięciu zmętniałej soczewki naturalnej (niemożliwe jest wyodrębnienie części składowych ceny zabiegu).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy możliwe jest odliczenie od dochodu uzyskanego przez Wnioskodawczynię w roku 2016 wydatku poniesionego z tytułu wyżej opisanej operacji oka (w dniu 27 października 2016 r.) – w ramach ulgi rehabilitacyjnej, tj. na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.)?

Zdaniem Wnioskodawczyni, odliczenie od dochodu wydatku poniesionego na wyżej opisany zabieg femtofakoemulsyfikacji zaćmionej soczewki oka w ramach ulgi rehabilitacyjnej jest możliwe, gdyż zabieg ten miał na celu zmniejszenie następstw nieodwracalnych zmian w organizmie oraz przywrócenie jego podstawowych funkcji (wzroku), umożliwiających wykonywanie czynności życiowych. Jest to więc forma „rehabilitacji”, tj. przywrócenia częściowej sprawności.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - podstawę obliczenia podatku stanowi dochód po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Niezbędnym warunkiem skorzystania z ulgi jest to, że wydatek musi dotyczyć osoby uznanej za niepełnosprawną w rozumieniu art. 26 ust. 7d ww. ustawy, tj. m.in. osoby posiadającej orzeczenie o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach.

Powyższy warunek w przypadku Wnioskodawczyni jest spełniony, ponieważ jest Ona osobą zakwalifikowaną do II grupy niepełnosprawności z uwagi na choroby narządu ruchu (05-R) jak i wzroku (04-O) od 2015 r.

Ponadto, wydatki na cele rehabilitacyjne w myśl art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie były sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w opisanej sytuacji, również i ten warunek został spełniony - koszt zabiegu w całości poniosła samodzielnie. Należy również mieć na uwadze, że odliczeniu podlegają tylko wydatki rehabilitacyjne wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy. Zgodnie z tym przepisem, za wydatki na cele rehabilitacyjne uważa się wydatki poniesione m.in. na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne (art. 26 ust. 7a pkt 6).

Z uwagi na brak ustawowej definicji pojęcia „rehabilitacja” należy przyjąć definicję językową, zgodnie z którą rehabilitacja to usprawnianie osób niepełnosprawnych, a więc zorganizowany system działań, obejmujący tak usprawnienia fizyczne, czy psychiczne, jak i społeczne, czy zawodowe. Proces rehabilitacji ma spowodować usunięcie skutków choroby, zmniejszenie następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić jego społecznie przydatną sprawność. Oznacza to, że wydatki na cele rehabilitacyjne, to wydatki związane z przywracaniem w możliwie wysokim stopniu sprawności organizmu oraz przystosowaniem osoby niepełnosprawnej do czynnego udziału w życiu społecznym. Stąd zabiegi - w tym także chirurgiczne, które mają na celu przywrócenie organicznych funkcji, zmniejszenie następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby choremu przywrócić jego społecznie przydatną sprawność, również należy uznać za zabiegi rehabilitacyjne.

W opisanej sytuacji zabieg femtofakoemulsyfikacji zaćmionej soczewki oka był zabiegiem koniecznym w celu przywrócenia uszkodzonemu oku przynajmniej częściowej sprawności, tj. zdolności widzenia (oko to nigdy już nigdy nie będzie w pełni sprawne, ale poprawa pola widzenia jest diametralna z 20% do ok. 80%). Nie była to więc operacja „kosmetyczna”, lecz niezbędna związana z ułatwieniem wykonywania przez Wnioskodawczynię czynności życiowych i przywróceniem sprawności uszkodzonego narządu (oka).

Zdaniem Wnioskodawczyni, stanowisko dotyczące możliwości odliczenia od dochodu za 2016 r. w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatku poniesionego z tytułu nierefundowanej w jakikolwiek sposób operacji oka, który to wydatek należy potraktować jako odpłatność za zabieg rehabilitacyjny związany z ułatwieniem wykonywania przez Wnioskodawczynię, jako osobę niepełnosprawną czynności życiowych - jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b–7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
opłacenie tłumacza języka migowego;
kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);

odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
1. osoby niepełnosprawnej karetką transportu sanitarnego,
2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 – również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a;
używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł;
odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
1. na turnusie rehabilitacyjnym,
2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy o podatku dochodowym – ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo znaczny stopień niepełnosprawności,
II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Natomiast w myśl postanowień art. 26 ust. 13a ww. ustawy – wydatki na cele określone w ust. 1 (a więc również na cele rehabilitacyjne) podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy – wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną.

Na podstawie orzeczenia Miejskiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności została zaliczona do II stopnia niepełnosprawności (stopień umiarkowany). Jako symbol przyczyny niepełnosprawności wskazano 05-R z tytułu choroby narządu ruchu (endoproteza stawu biodrowego) oraz 04-O (choroby narządu wzroku). Niepełnosprawność ma charakter trwały, stąd orzeczenie zostało wydane na stale.

Z punktu medycznego widzenia był to więc zabieg uzasadniony i niezbędny dla przywrócenia częściowej sprawności uszkodzonego narządu wzroku.

Z tytułu wyżej opisanego zabiegu Wnioskodawczyni poniosła wydatek w kwocie 6 300 zł, który nie podlegał żadnej formie refundacji czy dofinansowania.

Możliwość skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatku poniesionego na zabieg femtofakoemulsyfikacji zaćmionej soczewki oka należy oceniać jedynie przez pryzmat art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym, od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne. W celu analizy zasadności odliczenia dokonanego na podstawie tegoż przepisu należy zdefiniować pojęcie rehabilitacji.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”, zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię.

Odnosząc zatem przedstawione powyżej uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy, stwierdzić należy, że o ile czynność polegającą na usunięciu zaćmy oka można uznać za zabieg, gdyż stanowi interwencję mającą na celu poprawienie jakości widzenia i przeciwdziałanie pogorszenia wzroku, to jednak nie mieści się on w pojęciu rehabilitacji.

W świetle powyższego wyjaśnienia należy stwierdzić, że niekwestionowanym w rozpatrywanej sprawie jest to, że zabieg okulistyczny femtofakoemulsyfikacji zaćmionej soczewki oka w przypadku Wnioskodawczyni miał na celu zmniejszenie następstw nieodwracalnych zmian w organizmie oraz przywrócenie jego podstawowych funkcji (wzroku), jednakże wydatek poniesiony na ww. zabieg okulistyczny nie mieści się w dyspozycji art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nie można go zakwalifikować jako zabieg rehabilitacyjny, lecz wyłącznie jako zabieg o charakterze medycznym innym niż rehabilitacyjny. Tego rodzaju wydatki nie zostały wymienione jako podlegające odliczeniu w art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zatem nie uprawniają do dokonania odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Należy zaznaczyć, że katalog wydatków wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a ww. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy stanowiące ulgi winny być interpretowane ściśle, niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że wydatek poniesiony na zabieg okulistyczny femtofakoemulsyfikacji zaćmionej soczewki oka, nie został wymieniony w katalogu zawartym w art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stąd też nie stanowi wydatku poniesionego na cele rehabilitacyjne w rozumieniu art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie może być odliczony od dochodu, uzyskanego przez Wnioskodawczynię w 2016 r.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin