Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.15.2017.1.IF
z 13 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 24 lutego 2017 r. (data wpływu 1 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z urządzeniem i wyposażeniem siłowni oraz na jej bieżące utrzymanie - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z urządzeniem i wyposażeniem siłowni oraz na jej bieżące utrzymanie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: „Podatnik", „Wnioskodawca”) jest komandytariuszem X spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (dalej: „Spółka"). Zgodnie z przepisem art. 8 ust. 1 i ust. 2 ustawy o PDOF przychody i koszty spółki niebędącej osobą prawną stanowią przychody i koszty odpowiednio każdego z jej wspólników, które określa się proporcjonalnie do ich prawa do udziału w zysku takiej spółki. Z tego tytułu Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w branży informatycznej, zajmując się przede wszystkim rozwojem produktów dotyczących działalności marketingowej i reklamowej w Internecie (np. tworzy narzędzia do śledzenia ruchu internetowego oraz doboru odpowiedniej reklamy kontekstowej).

Pracownicy branży informatycznej, w tym również pracownicy X, są narażeni na szereg niekorzystnych dla zdrowia czynników związanych z wielogodzinną pracą biurową przed monitorami. Branża ta jest szczególnie narażona na schorzenia związane z układem krążenia, wadami postawy, znaczącym pogorszeniem się wzroku, jak również na wysoki poziom stresu związany z pracą pod presją czasu (w związku z terminami narzucanymi przez klientów odnośnie realizacji zamówionych projektów), mocną konkurencją w branży etc. Powyższe czynniki mają bezpośredni wpływ na zdrowie fizyczne jak i psychiczne pracowników, co z kolei przekłada się na spadek ich produktywności.

Dlatego też Spółka, w ramach propagowania zdrowego stylu życia i dbałości o kulturę fizyczną osób w niej zatrudnionych, wdrożyła dla swoich pracowników szereg programów, mających na celu ich aktywizację fizyczną obniżenie poziomu stresu, zachowanie dobrego stanu zdrowia - zarówno fizycznego jak i psychicznego. Działania te - będące w istocie świadczeniami ze stosunku pracy lub pokrewnego - z perspektywy Spółki służą także utrzymaniu pracowników w odpowiedniej kondycji psychofizycznej, co przekłada się na ich lepszą wydajność w pracy, zmniejszoną podatność na wszelkiego rodzaju choroby oraz stres. Innymi słowy programy wdrożone przez Spółkę służą zarówno samym pracownikom, jak również w sposób pośredni pracodawcy.

Jedną z inicjatyw wdrożonych przez X w tym zakresie jest udostępnienie pracownikom w siedzibie Spółki siłowni wraz z wyposażeniem (urządzeniami do ćwiczeń). Prawo do korzystania z tego typu świadczenia jest uregulowane w „Regulaminie Benefitów X”, stanowiącym wewnętrzną regulację dotyczącą korzyści pracowniczych.

Pracownicy mogą korzystać z siłowni w każdej chwili, zwłaszcza w przypadkach spadku wydajności w pracy, wywołanego opisanymi powyżej niekorzystnymi czynnikami (np. stresem). Korzystanie z tego pomieszczenia jest całkowicie dobrowolne i odbywa się w miarę potrzeb indywidualnych pracowników. Każdy pracownik jest obowiązany korzystać z siłowni w zakresie umożliwiającym wykonanie powierzonych mu zadań, a czas pracy nie może przekroczyć wymiaru, o którym mowa w obowiązującym w Spółce regulaminie pracy.

Spółka nie monitoruje w żaden sposób, którzy pracownicy skorzystali z siłowni, czy w ogóle z niego skorzystali, jak często to robią, względnie jak długo tam przebywają. Trudno zresztą byłoby wyobrazić sobie takiego pracodawcę, który by w ten sposób monitorował (kontrolował, czy wręcz nadzorował) swoich podwładnych. Ostatecznie pracownicy i tak są rozliczani z efektów swojej pracy (np. na podstawie zakończonych z sukcesem projektów), a nie z liczby godzin w niej spędzonych.

Na siłowni jest obecny opiekun/trener, który przez kilka godzin w tygodniu ma czuwać nad bezpiecznym korzystaniem przez pracowników z dostępnych tam urządzeń.

Z perspektywy Spółki korzystanie z siłowni ma na celu przede wszystkim dbałość o kondycję psychofizyczną pracowników, w tym przypadku z naciskiem na stronę fizyczną. Ponadto wysiłek fizyczny może również w sposób pośredni oddziaływać na sferę psychiczną, wpływając korzystnie na samopoczucie pracowników poprzez zmniejszenie czy wręcz zniwelowanie stresu wywołanego opisanymi powyżej niekorzystnymi czynnikami (odreagowanie stresu poprzez wysiłek fizyczny).

W ocenie Wnioskodawcy pracownik utrzymujący dobrą kondycję fizyczną jest bardziej wydajny, pracuje szybciej, popełnia mniej błędów (albo w ogóle ich nie popełnia), jest potencjalnie mniej konfliktowy, ma lepszy kontakt z zespołem. Zatem kadra zarządzająca Spółki (w tym Wnioskodawca) uznała taki wydatek za w pełni uzasadniony, wpisujący się ponadto w filozofię propagowania zdrowego stylu życia (zarówno w kontekście zdrowia fizycznego jak i psychicznego).

Nadmienić należy, iż część wyposażenia ww. siłowni (jej poszczególne elementy) przekracza granicę 3500 zł i została zakwalifikowana jako środki trwałe podlegające amortyzacji.

Dodać również należy, iż opisywana siłownia jest zlokalizowana w siedzibie Spółki, która wynajmuje powierzchnie biurowe (użytkowe) od innego podmiotu.

W związku z urządzeniem, wyposażeniem oraz bieżącym utrzymaniem ww. siłowni Spółka - jak również w odpowiedniej proporcji Wnioskodawca - poniosła, względnie nadal ponosi, w sumie pięć kategorii (rodzajów) wydatków:

1. na urządzenie oraz wyposażenie ww. pomieszczenia rozliczonych, względnie nadal rozliczanych, na bieżąco jako koszty pośrednie;
2. na urządzenie oraz wyposażenie rozliczanych poprzez odpisy amortyzacyjne od własnych środków trwałych (urządzeń do ćwiczeń) zlokalizowanych w siłowni;
3. na urządzenie przedmiotowej siłowni, zlokalizowanej w wynajętych pomieszczeniach, rozliczanych poprzez odpisy amortyzacyjne od inwestycji w obcym środku trwałym;
4. na utrzymanie ww. pomieszczenia, tj. przede wszystkim na czynsz najmu, ewentualnie opłaty za media oraz inne bieżące wydatki przypadające na powierzchnię pokoju muzycznego;
5. na wynajęcie opiekuna/trenera dla pracowników, ponoszone na bieżąco.
   
   

Ww. wydatki zostały poniesione, względnie są i będą nadal ponoszone, ze środków obrotowych Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy ww. wydatki na urządzenie i wyposażenie siłowni oraz na jej bieżące utrzymanie, w tym czynsz najmu, media oraz koszt opiekuna/trenera dla pracowników, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy (w odpowiedniej proporcji do jego udziału w zysku Spółki) na podstawie art. 22 ust. 1, względnie na podstawie art. 22 ust. 8 w zw. z art. 22a ust. 1 pkt 2 i 3 oraz art. 22a ust. 2 pkt 1) ustawy o PDOF?

Zdaniem Wnioskodawcy, ww. wydatki na urządzenie i wyposażenie siłowni oraz na jej bieżące utrzymanie, w tym czynsz najmu, media, koszt opiekuna/trenera dla pracowników, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy (w odpowiedniej proporcji do jego udziału w zysku Spółki) jako tzw. koszty pośrednie, tj. poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o PDOF.

Część spośród tych kosztów będą stanowiły odpisy amortyzacyjne od elementów wyposażenia (urządzeń do ćwiczeń) zakwalifikowanych jako własne środki trwałe (art. 22 ust 8 w zw. z art. 22a ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy o PDOF) oraz odpisy amortyzacyjne od inwestycji w obcym środku trwałym (art. 22 ust. 8 w zw. z art. 22a ust. 2 pkt 1 ustawy o PDOF).

Zgodnie z brzmieniem art. 22 ust. 1 ustawy o PDOF, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o PDOF.

W związku z powyższym do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszelkie wydatki, zarówno te bezpośrednio (koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów), jak i pośrednio (koszty poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów) związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów (katalog z art. 23 ust. 1 ustawy o PDOF).

W doktrynie oraz praktyce prawa podatkowego wskazuje się, iż aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione (kumulatywnie, łącznie) następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik);
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów;
• został właściwie udokumentowany;
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o PDOF nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Z brzmienia przepisu art. 22 ust. 1 ustaw o PDOF wynika zatem, że kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Natomiast zgodnie z brzmieniem art. 22 ust. 8 ustawy o PDOF kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne), dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Na podstawie art. 22a ust. 2 pkt 1 ustawy o PDOF amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych",

(...)

- zwane także środkami trwałymi.

Na mocy art. 22c ustawy o PDOF amortyzacji nie podlegają natomiast m.in. budynki mieszkalne oraz lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej - własne lub też wynajmowane.

Bezspornym jest, iż kosztami podatkowymi są m.in. tzw. koszty pracownicze. Koszty pracownicze związane są ze stosunkiem pracy łączącym pracownika z pracodawcą (gdyby nie stosunek pracy, pracodawca nie ponosiłby wskazanych wydatków).

Jak już była o tym mowa na wstępie, Spółka, w ramach propagowania zdrowego stylu życia i dbałości o kulturę fizyczną osób w niej zatrudnionych, wdrożyła dla swoich pracowników szereg programów, mających na celu ich aktywizację fizyczną obniżenie poziomu stresu, zachowanie dobrego stanu zdrowia - zarówno fizycznego jak i psychicznego. Działania te - będące w istocie świadczeniami ze stosunku pracy lub pokrewnego - z perspektywy Spółki służą także utrzymaniu pracowników w odpowiedniej kondycji psychofizycznej, co przekłada się na ich lepszą wydajność w pracy, zmniejszoną podatność na wszelkiego rodzaju choroby oraz stres. Innymi słowy programy wdrożone przez Spółkę służą zarówno samym pracownikom, jak również i pracodawcy.

Jedną z inicjatyw wdrożonych przez X w tym zakresie jest udostępnienie pracownikom w siedzibie Spółki siłowni wraz z wyposażeniem (urządzeniami do ćwiczeń). Prawo do korzystania z tego typu świadczenia jest uregulowane w „Regulaminie Benefitów X", stanowiącym wewnętrzną regulację dotyczącą korzyści pracowniczych.

Na siłowni jest również obecny opiekun/trener, który przez kilka godzin w tygodniu ma czuwać nad bezpiecznym korzystaniem przez pracowników z dostępnych tam urządzeń. Spółka uznała ten wydatek za celowy, z uwagi na bezpieczeństwo oraz zdrowie pracowników.

Z perspektywy Spółki korzystanie z siłowni ma na celu przede wszystkim dbałość o kondycję psychofizyczną pracowników, w tym przypadku z naciskiem na stronę fizyczną. Ponadto wysiłek fizyczny może również w sposób pośredni oddziaływać na sferę psychiczną wpływając korzystnie na samopoczucie pracowników poprzez zmniejszenie czy wręcz zniwelowanie stresu wywołanego opisanymi powyżej niekorzystnymi czynnikami (odreagowanie stresu poprzez wysiłek fizyczny).

W ocenie Spółki pracownik utrzymujący dobrą kondycję fizyczną (oraz pośrednio również i psychiczną) jest bardziej wydajny, pracuje szybciej, popełnia mniej błędów (albo w ogóle ich nie popełnia), jest potencjalnie mniej konfliktowy, ma lepszy kontakt z zespołem. Okoliczności te bez wątpienia mają wpływ na jakość pracy oraz wydajność pracowników. W ten sposób, pośrednio, mają również związek z przychodami Spółki, w tym Wnioskodawcy. Zatem kadra zarządzająca Spółki (w tym Wnioskodawca) uznała taki wydatek za w pełni uzasadniony, wpisujący się ponadto w filozofię propagowania zdrowego stylu życia (zarówno w kontekście zdrowia fizycznego jak i psychicznego).

Należy w tym miejscu wspomnieć, że tego rodzaju świadczenia (urządzenie i wyposażenie siłowni zlokalizowanej w siedzibie Spółki) nie mogą być traktowane jako „świadczenie socjalne" (wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 23 ust. 1 pkt 42 ustawy o PDOF). Opisane świadczenia są bowiem całkowicie niezależne od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej poszczególnych pracowników, a więc nie spełniają definicji wydatków na działalność socjalną o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Powyższe wydatki poniesione zostały przez Spółkę (w tym również Wnioskodawcę) ze środków obrotowych, są one definitywne oraz zostały właściwie udokumentowane. Mają zatem w ocenie Wnioskodawcy pośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą: przyczyniają się do poprawy kondycji fizycznej oraz pośrednio również psychicznej pracowników, a tym samym poprawiają jakość pracy oraz wydajność osób zatrudnionych, co ma - w sposób pośredni - wpływ na przychody Wnioskodawcy.

Reasumując należy wskazać, opisane w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym wydatki na urządzenie i wyposażenie siłowni oraz na jej bieżące utrzymanie, w tym czynsz najmu, media, koszt opiekuna/trenera dla pracowników, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy (w odpowiedniej proporcji do jego udziału w zysku Spółki) jako tzw. koszty pośrednie, tj. poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o PDOF.

Część spośród tych kosztów będą stanowiły odpisy amortyzacyjne od elementów wyposażenia (urządzeń do ćwiczeń) zakwalifikowanych jako własne środki trwałe (art. 22 ust. 8 w zw. z art. 22a ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy o PDOF) oraz odpisy amortyzacyjne od inwestycji w obcym środku trwałym (art. 22 ust. 8 w zw. z art. 22a ust. 2 pkt 1 ustawy o PDOF). Podkreślić należy, że żaden z opisanych środków trwałych nie kwalifikuje się pod wyłączenia, o których mowa w art. 22c cyt. ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.