Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
2461-IBPP2.4512.14.2017.2.WN
z 12 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 grudnia 2016 r. (data wpływu 5 stycznia 2017 r.), uzupełnionym pismem z 20 marca 2017 r. (data wpływu 24 marca 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku zapłaty przez komornika podatku VAT w związku z przyznanymi kosztami egzekucyjnymi - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 stycznia 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku zapłaty przez komornika podatku VAT w związku z przyznanymi kosztami egzekucyjnymi.

Wniosek został uzupełniony pismem z 20 marca 2017 r. (data wpływu 24 marca 2017 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 9 marca 2017 r. znak: 2461-IBPP2.4512.14.2017.1.WN.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca - komornik prowadzi postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi.

Egzekucja prowadzona była z nieruchomości: - udziału w nieruchomości posiadającej założoną księgę wieczystą, opisanej jako: nieruchomość gruntowa działka nr ….., sposób korzystania: B - tereny mieszkaniowe, pow.: 0,0322 ha. Działka zabudowana kamienicą o pow. użytkowej 288,1 m². Działka o regularnym kształcie. Kamienica wzniesiona na przełomie XIX i XX wieku. Budynek dwukondygnacyjny, piwnica, poddasze, klatka schodowa. Konstrukcja murowana z cegły, stropy drewniane. W budynku dwa lokale użytkowe i dwa mieszkalne - standart techniczny: do remontu. Instalacje: energia el, wodociągowa, gazowa i kanalizacyjna oraz - udziału w nieruchomości (udział 22/48) posiadającej założoną księgę wieczystą, opisanej jako: nieruchomość gruntowa działka ……, sposób korzystania; B - tereny mieszkaniowe, pow.: 0,0215 ha, oraz działka ….., sposób korzystania: B - tereny mieszkaniowe, pow.: 0,0751 ha. Całkowita powierzchnia: 0,0966 ha. Działki zabudowane kamienicą o pow. użytkowej 613,5 m², oraz oficyną o pow. użytkowej 124,6 m². W/w działki sąsiadują ze sobą bezpośrednio. Działki o kształcie regularnym, płaskie - zwarty kompleks. Budynki powstały na przełomie XIX i XX wieku. Budynek składa się z trzech kondygnacji, poddasza, piwnica, klatka schodowa. Konstrukcja murowana z cegły, stropy drewniane. W budynku siedem lokali mieszkalnych i jeden użytkowy - standart techniczny: przeciętny (dwa lokale - do remontu). Instalacje: energia el., wodociągowa, gazowa i kanalizacyjna. Oficyna składa się z dwóch kondygnacji, podpiwniczona. Wejście od podwórza. Konstrukcja murowana z cegły, stropy drewniane. Budynek zdewastowany, niezamieszkały, stan techniczny - do kapitalnego remontu. Egzekucja z przedmiotowych nieruchomości została wszczęta dnia 3 listopada 2010 r. W/w udziały w nieruchomościach licytowane były łącznie.

Dnia 27 listopada 2013 r. odbyła się druga licytacja ww. udziałów w nieruchomości. Licytacja doszła do skutku.

Dnia 14 stycznia 2014 r. Sąd Rejonowy w sprawie wydał postanowienie o udzieleniu przybicia nieruchomości na rzecz …..

Dnia 28 października 2014 r. Sąd Rejonowy w sprawie wydał postanowienie o przysądzeniu własności nieruchomości na rzecz ……

Dnia 4 marca 2015 r. Sąd Okręgowy w sprawie wydał postanowienie o oddaleniu zażalenia dłużnika na postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 28 października 2014 r. o przysądzeniu własności nieruchomości.

Zatem dnia 4 marca 2015 r. uprawomocniło się postanowienie o przesądzeniu własności nieruchomości.

Dnia 28 kwietnia 2015 r. komornik wydał postanowienie o sporządzeniu projektu planu podziału sumy uzyskanej z egzekucji tj. 1.065.212,20 zł. (wylicytowana kwota + odsetki).

Dnia 19 czerwca 2015 r. Sąd Rejonowy wydał postanowienie o zatwierdzeniu planu podziału sumy uzyskanej z egzekucji.

Postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 19 czerwca 2015 r. o zatwierdzeniu planu podziału uprawomocniło się dnia 4 listopada 2016 r., a dnia 7 grudnia 2016 r. komornik przystąpił do wykonania planu podziału.

W sporządzonym dnia 28 kwiecia 2015 r. projekcie planu podziału, zatwierdzonym przez Sąd Rejonowy dnia 19 czerwca 2015 r. pod pozycją 2 zostały ujęte koszty egzekucyjne w wysokości 99 249,90 zł.

Wnioskodawca dodatkowo uzupełnił opis sprawy informując:

1) Postępowanie egzekucyjne w przedmiotowej sprawie formalnie nie zostało zakończone, nie zostało zatem wydane postanowienie o zakończeniu postępowania egzekucyjnego w przedmiotowej sprawie. W przedmiotowej sprawie zakończony został jedynie etap postępowania, jakim była egzekucja z nieruchomości objętych księgami wieczystymi. Zatem sprawa nadal pozostaje na biegu, ale obecnie egzekucja jest skierowana do innych, poza nieruchomością sposobów egzekucji.

Podkreślić należy, że postanowienie Sądu Rejonowego o przysądzeniu własności nieruchomości z dnia 28 października 2014 r. uprawomocniło się dnia 4 marca 2015 r.
Dnia 28 kwietnia 2015 r. komornik sporządził projekt planu sumy uzyskanej z egzekucji, gdzie pod poz. 2 zostały ujęte koszty egzekucyjne w kwocie 99 249,90 zł, który to plan został zatwierdzony postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 19 czerwca 2015 r. - wtedy to nikt nie miał nawet świadomości, że z dniem 1 października 2015 r. komornik zostanie objęty obowiązkiem odprowadzenia podatku VAT, stąd kwota kosztów została w planie podziału ujęta jako kwota „netto”. Plan podziału przeszedłszy kontrolę instancyjną Sądu Rejonowego i Sądu Okręgowego, uprawomocnił się dnia 4 listopada 2016 r.

2) Koszty postępowania tut. komornik otrzymał z rachunku depozytowego Sądu Rejonowego dnia 7 grudnia 2016 r., z tym, że podkreślić należy, że koszty te nie zostały ustalone postanowieniem o ustaleniu kosztów postępowania, a zostały zatwierdzone postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 19 czerwca 2015 r. o zatwierdzeniu planu podziału sumy uzyskanej.

3) Należność z rachunku depozytowego Sądu Rejonowego (w tym również kwota należnych i ustalonych w projekcie planu podziału kosztów, zatwierdzonym przez Sąd Rejonowy) wpłynęła na rachunek urzędowy tut. komornika dnia 7 grudnia 2016 r.

1. koszty osobowe i rzeczowe ponoszone w związku z prowadzoną działalnością egzekucyjną;
   
2. koszty ochrony zajętego mienia i niezbędnej ochrony osobistej oraz ubezpieczenia mienia kancelarii i własnego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej;
   
3. koszty przejazdów w miejscowości będącej siedzibą komornika, korespondencji, obrotu pieniężnego, przewozu drobnych ruchomości niewymagających transportu specjalistycznego;
   
4. obowiązkowe opłaty na samorząd komorniczy ponoszone zgodnie z przepisami ustawy;
   
5. inne koszty niezbędne do wykonywania czynności egzekucyjnych oraz czynności przewidziane przepisami ustawy, jeżeli nie są pokrywane w trybie określonym w art. 39.
   
   

Koszty zaś wskazane w art. 34 ustawy komornik pokrywa z uzyskanych opłat egzekucyjnych, a więc między innymi z ustalonej w przedmiotowym postępowaniu kwoty kosztów 99 249,90 zł. Można zatem przyjąć, że z tej kwoty część mogła być wynagrodzeniem komornika w miesiącu grudniu 2016 r., ale z powodów wyżej wskazanych komornik nie może ustalić jaka to część.

4) Jak wykazano w punkcie 3 kwota kosztów w wysokości 99 249.90 zł nie jest wynagrodzeniem komornika, jest jego przychodem, z którego jak wyżej wskazano komornik pokrywa koszty swojej działalności, opłata ta jest oczywiście w związku z prowadzonym postępowaniem.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy komornik jest zobowiązany od kwoty kosztów 99 249,90 zł ustalonych w projekcie planu podziału z dnia 28 kwietnia 2015 r., zatwierdzonego przez Sąd Rejonowy postanowienie z dnia 19 czerwca 2015 r. odprowadzić podatek VAT w wysokości 23% tj. w kwocie 18 558,92 zł zważywszy na fakt, że obowiązek opodatkowania Komorników podatkiem od towarów i usług został wprowadzony 1 października 2015 r.?

Stanowisko Wnioskodawcy.

W ocenie organu egzekucyjnego odprowadzenie podatku VAT od ustalonej dnia 28 kwietnia 2015 r. (projekt planu podziału), zatwierdzonej postanowieniem Sądu z dnia 19 czerwca 2015 r. opłaty jest bezpodstawne.

Komornik ustalając wysokość opłaty, czyli dnia 28 kwietnia 2015 r. nie miał przecież nawet wiedzy na temat tego, że zostanie zmieniona ogólna interpretacja z roku 2004 (komornik nie jest podatnikiem VAT), nie miał nawet wiedzy o tym, że projektowana jest zmiana tejże interpretacji. Przecież ogólna interpretacja wprowadzająca obowiązek podatkowy komornika pojawiła się dopiero 9 czerwca 2015 r. Zatem ustalając w planie podziału wysokość opłaty, komornik nie mógł nim obciążyć żadnej ze stron, gdyż wówczas podatek ten nie dotyczył komorników. Nie sposób zatem obciążyć podatnika - komornika obowiązkiem podatkowym, który nie istniał.

Zasadą jest obliczanie podatku VAT należnego metodą „od stu”, a nie odwrotnie („w stu”). Obliczenie podstawy opodatkowania „w stu” naruszyłoby zasady konstrukcyjne podatku VAT, albowiem przerzuciłoby na komornika koszt tego podatku co w sposób oczywisty narusza zasadę neutralności, która sprowadza się do zapewnienia podatnikowi niebędącemu ostatecznym konsumentem towaru lub usługi uniknięcia obciążenia kosztem podatku. Ponadto podatek VAT jest podatkiem obciążającym konsumpcję, wobec czego jego koszt powinien ponieść konsument „usługi” świadczonej przez komornika - a więc dłużnik lub wierzyciel. Jednakże w chwili ustalania opłaty nie było możliwości obciążenia podatkiem żadnej ze stron gdyż podatek taki nie funkcjonował.

A to właśnie te podmioty (dłużnik ewentualnie wierzyciel), powinny pełnić funkcję materialnego podatnika VAT, a zatem ponosić koszt podatku. Producenci i usługodawcy dokonujący czynności opodatkowanych podatkiem VAT mają być tylko podatnikami w sensie formalnym - mają być obciążeni jedynie obowiązkiem pobierania podatku od konsumentów i rozliczania go z właściwymi organami podatkowymi. Neutralność podatku VAT w powiązaniu z zasadą opodatkowania konsumpcji oznacza konieczność zapewnienia takiego funkcjonowania systemu podatku od wartości dodanej, aby jego ciężar w całości ponoszony był przez ostatecznego konsumenta. Przyjęcie koncepcji odmiennej stałoby w sprzeczności z zasadami neutralności i opodatkowania konsumpcji, będącymi filarami całego systemu podatku od wartości dodanej, co znajduje potwierdzenie w bogatym orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Stąd zatem należy wywodzić fakt, że komornik nie może zostać tym podatkiem obciążony. Nie mając nawet najmniejszej wiedzy (brak jakichkolwiek projektów zmian) w planie podziału nie zostały zabezpieczone środku na poczet podatku VAT, nie były zabezpieczone, bo nie mogły być, gdyż wówczas komornik podatnikiem podatku VAT nie był.

Nadto, zgodnie z art. 19a ustawy o podatku od towarów i usług obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów tub wykonania usługi. W przypadku egzekucji z nieruchomości dostawa nastąpiła z chwilą uprawomocnienia się postanowienia o przysądzeniu własności nieruchomości, a zatem dnia 4 marca 2015 r. Wtedy też de facto postępowanie z nieruchomości zostało zakończone, nastąpiło to przed dniem 1 października 2015 r., zatem obowiązek podatkowy w odniesieniu do tej kwoty nie powstał. Przecież obowiązuje ogólna zasada prawa określająca zakaz retroaktywności prawa, czyli działania wstecz. Niesłuszne odprowadzenie przez komornika podatku VAT od tej kwoty, spowoduje z kolei zaniżenie podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym, co pociągnie za sobą zmniejszone wpływy do budżetu państwa z tytułu podatku dochodowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016 r. poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Przywołany przepis wskazuje, iż pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności, bądź sytuacji. Zatem, aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem.

Należy mieć na uwadze, że, co do zasady, w przypadku prowadzenia postępowania egzekucyjnego na świadczoną przez komornika w tym zakresie usługę może się składać szereg czynności wykonywanych w ramach takiego postępowania, np. (w zależności od prowadzonego postępowania) poszukiwanie majątku dłużnika, zajmowanie nieruchomości i rzeczy ruchomych, sprzedaż zajętych nieruchomości i rzeczy ruchomych, opróżnienie lokalu z rzeczy lub osób, usunięcie oporu dłużnika. Do świadczenia usług przez komornika sądowego będzie również dochodziło w sytuacji wykonywania przez niego pewnych czynności poza postępowaniem egzekucyjnym.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do treści art. 146a pkt 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z ust. 2 tego artykułu, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Działalność komorników sądowych regulują ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2016 r., poz. 1138, z późn. zm.) - dalej także u.o.k.s.i e. - oraz rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 marca 2006 r. w sprawie wysokości opłat za czynności komorników niebędące czynnościami egzekucyjnymi (Dz. U. Nr 42, poz. 289).

Zgodnie z art. 2 ust. 1 przywołanej ustawy, czynności egzekucyjne w sprawach cywilnych wykonuje wyłącznie komornik, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w innych ustawach. Komornik wykonuje także inne czynności przekazane na podstawie odrębnych przepisów.

Komornik pełni czynności osobiście, z wyjątkiem przypadków określonych w przepisach prawa, o czym stanowi ust. 2 tego artykułu.

W świetle ust. 3 tego artykułu, komornikom powierza się w szczególności następujące zadania:

1. wykonywanie orzeczeń sądowych w sprawach o roszczenia pieniężne i niepieniężne oraz o zabezpieczenie roszczeń, w tym europejskich nakazów zabezpieczenia na rachunku bankowym;
2. wykonywanie innych tytułów wykonawczych wydanych na podstawie odrębnych przepisów oraz tytułów egzekucyjnych, które zgodnie z odrębnymi przepisami podlegają wykonaniu w drodze egzekucji sądowej bez zaopatrywania ich w klauzulę wykonalności;
3. sporządzanie protokołu stanu faktycznego przed wszczęciem procesu sądowego lub przed wydaniem orzeczenia na zarządzenie sądu lub prokuratora.
   
   

Według art. 3a cyt. ustawy, komornik na własny rachunek wykonuje czynności, o których mowa w art. 2.

Przy uwzględnieniu wskazanych regulacji prawnych należy stwierdzić, że wykonywana przez komornika działalność ma charakter zarobkowej działalności gospodarczej, charakteryzuje się samodzielnością finansową, jak również pewnego rodzaju konkurencyjnością, właściwą dla gospodarki rynkowej.

W konsekwencji, komornik sądowy – wykonując w szczególności czynności egzekucyjne – prowadzi działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działając w charakterze podatnika w rozumieniu ust. 1 ww. artykułu. Ponadto, do czynności wykonywanych przez komorników sądowych nie ma zastosowania wyłączenie, o którym mowa w art. 15 ust. 6 tej ustawy.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy lub wykonania usługi. Zatem podatek staje się wymagalny w miesiącu dokonania dostawy lub wykonania usługi i, co do zasady, powinien być rozliczony za ten okres rozliczeniowy. Jednocześnie należy wskazać, że w myśl art. 19a ust. 8 ustawy jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty

W świetle art. 19a ust. 12 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, późniejsze niż wymienione w ust. 1, 5 oraz 7-11 terminy powstania obowiązku podatkowego, uwzględniając specyfikę wykonywania niektórych czynności, uwarunkowania obrotu gospodarczego niektórymi towarami oraz przepisy Unii Europejskiej.

Na podstawie powyższej delegacji ustawowej Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 18 września 2015 r. w sprawie późniejszego terminu powstania obowiązku podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 1504).

W myśl § 2 tego rozporządzenia, w przypadku usług wykonywanych przez komornika sądowego w ramach czynności egzekucyjnych lub innych czynności przekazanych do kompetencji komornika sądowego na podstawie odrębnych przepisów, obowiązek podatkowy z tytułu tych usług powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty w odniesieniu do otrzymanej kwoty.

Należy wyjaśnić, że zakończenie postępowania (wykonanie przez komornika usługi egzekucyjnej) następuje w chwili uprawomocnienia się postanowienia o zakończeniu postępowania lub o umorzeniu tego postępowania (niezależnie od tego, kiedy uprawomocni się postanowienie o ustaleniu kosztów postępowania w przypadku egzekucji z nieruchomości).

Jeżeli postępowanie prowadzone przez komornika sądowego zostanie zakończone przed 1 października 2015 r. i 1 października 2015 r. lub po tym dniu komornik otrzyma kwotę wynagrodzenia w związku z tym postępowaniem, obowiązek podatkowy w odniesieniu do otrzymanej kwoty nie powstanie.

Odpowiednio w przypadku, gdy postępowanie zostało rozpoczęte przed 1 października 2015 r., a zakończy się 1 października 2015 r. lub po tej dacie, kwota wynagrodzenia otrzymana przed 1 października 2015 r. nie będzie rodzić obowiązku podatkowego, natomiast otrzymanie od 1 października 2015 r. kwoty wynagrodzenia będzie wiązało się z powstaniem obowiązku podatkowego w odniesieniu do otrzymywanych od tej daty kwot.

Obowiązek podatkowy z tytułu usług egzekucyjnych świadczonych przez komorników sądowych oraz innych czynności przekazanych do ich kompetencji na podstawie odrębnych przepisów powstaje w chwili otrzymania zaliczki w rozumieniu ustawy o VAT na poczet wykonywanej usługi (gdy np. opłata egzekucyjna pobierana jest w trakcie postępowania egzekucyjnego) bądź też w chwili otrzymania należnej opłaty po zakończeniu postępowania. Niezależnie zatem od tego, kiedy wyegzekwowane kwoty zostaną przekazane wierzycielowi (np. w związku z przekazaniem ich do depozytu sądowego), dla momentu powstania obowiązku podatkowego w VAT z tytułu czynności wykonywanych przez komornika znaczenie ma moment otrzymania wynagrodzenia (opłaty egzekucyjnej), którym komornik faktycznie dysponuje (wpływ ww. kwot na jego rachunek bankowy, a nie moment zaksięgowania tych kwot w prowadzonych urządzeniach księgowych).

Jak wynika z art. 43 u.o.k.s.i e, za prowadzenie egzekucji i inne czynności wymienione w ustawie komornik pobiera opłaty egzekucyjne.

Ustawa przewiduje dwa rodzaje opłat egzekucyjnych: stosunkowe i stałe. „(…) opłaty stosunkowe są obliczane od wartości wyegzekwowanego świadczenia lub zabezpieczanego roszczenia, pobiera się je w związku z egzekucją lub zabezpieczeniem należności pieniężnych, natomiast opłaty stałe mają charakter zryczałtowany, niezależny od wysokości wyegzekwowanego świadczenia, są pobierane w związku z egzekucją świadczeń niepieniężnych i innymi czynnościami komornika. Uregulowana w art. 53a ust. 1 u.o.k.s.i e. opłata stała w przypadku otrzymania zlecenia poszukiwania majątku dłużnika pobierana jest przez komornika od wierzyciela, gdy egzekucja dotyczy roszczeń pieniężnych” (Jarosław Świeczkowski, Komentarz do art. 43 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, 2012 r., publikacja elektroniczna LEX).

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że w sytuacji przedstawionej we wniosku obowiązek podatkowy od należnej opłaty za czynności wykonane przed dniem 1 października 2015 r., którą otrzymał Pan po tym dniu (7 grudnia 2016r.), zgodnie z § 2 przywołanego wyżej rozporządzenia Ministra Finansów powstał z chwilą otrzymania tej zapłaty. Wobec tego od otrzymanej opłaty jest Pan zobligowany zapłacić podatek od towarów i usług według stawki podatku 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

Okoliczność, że – jak podano we wniosku – sprawa jest „w biegu”, zakończony został jedynie etap postępowania, jakim była egzekucja z nieruchomości objętych księgami wieczystymi wskazuje, że postępowanie egzekucyjne nie zostało zakończone przed dniem 1 października 2015 r. Jak wyjaśniono powyżej, tylko w przypadku, gdy postępowanie prowadzone przez komornika zostało zakończone przed dniem 1 października 2015 r. (tj. uprawomocniło się postanowienie o zakończeniu postępowania lub o umorzeniu tego postępowania) i 1 października lub po tym dniu komornik otrzymał wynagrodzenie w związku z tym postępowaniem, obowiązek podatkowy w odniesieniu do otrzymanych kwot nie powstanie.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.