2017.04.19 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
2461-IBPB-2-2.4511.34.2017.1.IN
z 19 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 201 ze zm.), w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r. poz. 1948 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 21 grudnia 2016 r. (data wpływu 19 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu wypłaty należności rezydentowi Socjalistycznej Republiki Wietnamu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu wypłaty należności rezydentowi Socjalistycznej Republiki Wietnamu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, której głównym przedmiotem działalności jest tworzenie projektów architektonicznych nieruchomości. Wnioskodawca otrzymuje zlecenia świadczenia usług architekta od podmiotów polskich jak i zagranicznych. Jednym z elementów usługi wykonania projektu architektonicznego jest przygotowanie wizualizacji projektowanej nieruchomości. Wykonanie wizualizacji Wnioskodawca zleca osobie fizycznej wykonującej działalność gospodarczą zarejestrowaną w Socjalistycznej Republice Wietnamu (dalej Wykonawca).

Na podstawie otrzymanego zlecenia, Wykonawca przygotowuje model 3D takiej nieruchomości wraz z rzutami wewnętrznymi jak i zewnętrznymi. Po przygotowaniu, wizualizacja jest przesyłana Wnioskodawcy w formie elektronicznej na wskazany przez niego adres poczty mailowej; wraz z przesłaną wizualizacją Wykonawca przesyła również fakturę dokumentującą wykonaną usługę, która zawiera dodatkowo informację o przedmiocie usługi, tj. wskazuje adres lub nazwę nieruchomości, której dotyczy. Usługi te dotyczą konkretnych nieruchomości, których miejsce położenia znajduje się na terytorium Unii Europejskiej (głównie Austrii), tj. znany jest kraj, miasto, jak i ulica położenia tych nieruchomości.

Wnioskodawca jednocześnie nabywa wszelkie prawa do dalszego dysponowania taką wizualizacją.

Wykonawca legitymuje się certyfikatem rezydencji, potwierdzającym, że jest rezydentem podatkowym Socjalistycznej Republiki Wietnamu, nie posiada on również zakładu na terytorium Polski, a także nie jest zarejestrowany dla celów podatku od towarów i usług w Polsce.

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym, a także podatnikiem podatku od towarów i usług zarejestrowanym w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca z tytułu nabycia usługi przygotowania wizualizacji nieruchomości zobowiązany jest do naliczenia i odprowadzenia podatku od źródła?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2032, dalej również Ustawa o PIT), osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W związku z tym, działając na podstawie art. 29 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne podlegające ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu są zobowiązane do zapłaty podatku dochodowego z tytułu:

działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 Ustawy o PIT oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu;
opłat za usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania za granicą, a organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu;
należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych – w formie ryczałtu w wysokości 10% przychodów;
uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej – w formie ryczałtu w wysokości 10% przychodów;
świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze – w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Jednocześnie przepisy art. 29 ust. 1 Ustawy o PIT stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Mając na celu właściwe rozpoznanie obowiązku podatkowego, należy określić przedmiot transakcji, którym w tym przypadku jest usługa przygotowania wizualizacji nieruchomości, wraz ze zbyciem praw autorskich do przygotowanej wizualizacji.

Jednocześnie – zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 666 ze zm., dalej również Ustawa o prawach autorskich) przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). W ustępie 2 przytoczonego artykułu Ustawy o prawach autorskich ustawodawca zawarł otwarty katalog utworów będących przedmiotem praw autorskich, są to w szczególności utwory:

wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
plastyczne;
fotograficzne;
lutnicze;
wzornictwa przemysłowego;
architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
muzyczne i słowno-muzyczne;
sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
audiowizualne (w tym filmowe).

Między Polską a Socjalistyczną Republiką Wietnamu w dniu 31 sierpnia 1994 r. została zawarta umowa w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz.U. z 1995 r. Nr 49 poz. 258, dalej również Umowa). Umowa ta weszła w życie w dniu 20 stycznia 1995 r., a jej przepisy obowiązują od 1 stycznia 1996 r. Jednocześnie – tak jak wskazano w prezentacji stanu faktycznego – Wykonawca przedstawił certyfikat rezydencji informujący, że jest rezydentem podatkowym Socjalistycznej Republiki Wietnamu.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 Umowy, za należności licencyjne uważa się wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego albo za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Jednakże, jak wskazuje przytoczony art. 12 ust. 3 Umowy, należnością licencyjną jest prawo do użytkowania, nie zaś zbycia prawa majątkowego, jakim jest prawo autorskie. W związku z tym, w ocenie Wnioskodawcy, właściwy w tym przypadku będzie art. 7 ust. 1 Umowy, który stwierdza, że zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa będą podlegały opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane:

temu zakładowi;
sprzedaży w tym drugim Państwie towarów lub dóbr takiego samego lub podobnego rodzaju, jak sprzedane za pośrednictwem zakładu;
innej działalności gospodarczej prowadzonej w tym drugim Państwie takiego samego rodzaju jak działalność prowadzona przez zakład.

Za zakład w rozumieniu Umowy, uważa się stałą placówkę, przez którą całkowicie albo częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa, w szczególności: miejsce zarządu, filię, biuro, zakład fabryczny, warsztat, kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom albo każde inne miejsce wydobywania lub odkrywania zasobów naturalnych. Dodatkowo w rozumieniu art. 5 ust. 3 Umowy, za zakład uważa się również świadczenie usług, w tym usług konsultacyjnych świadczonych przez przedsiębiorstwo za pośrednictwem pracowników lub innego personelu zatrudnionego w tym celu przez przedsiębiorstwo, lecz tylko wówczas, gdy taka działalność (związana z jednym lub ubocznym projektem) trwa przez okres lub okresy przekraczające 6 miesięcy w ciągu każdego dwunastomiesięcznego okresu. Odnosząc się do powyższych przesłanek konstytuujących istnienie zakładu na terytorium umawiającego się państwa, należy stwierdzić, że Wykonawca nie posiada na terytorium Polski zakładu w rozumieniu Umowy. Transakcja pomiędzy Wykonawcą a Wnioskodawcą zawierana jest wyłącznie przez Internet. Efekt świadczenia usługi, będący wizualizacją nieruchomości jest również udostępniany drogą elektroniczną. W związku z powyższym, Wykonawca nie posiada na terytorium Polski stałej siedziby, biura etc. Dodatkowo nie działa on przez pełnomocnika, który zawierałby w jego imieniu taką umowę.

Odnosząc się do przywołanej definicji przedmiotu prawa autorskiego należy uznać, że wizualizacja nieruchomości stanowi przejaw twórczej działalności. W związku z tym przedmiotem transakcji pomiędzy Wykonawcą a Wnioskodawcą jest wytworzenie i zbycie prawa autorskiego do utworu jakim jest wizualizacja nieruchomości, a co za tym idzie transakcja ta nie będzie implikowała konieczności poboru podatku u źródła przez Wnioskodawcę na podstawie art. 12 ust. 2 w związku z ust. 3 Umowy, a będzie opodatkowana w państwie, w którym miejsce zamieszkania lub siedzibę ma Wykonawca, czyli w Socjalistycznej Republice Wietnamu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy wyłącznie w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu wypłaty należności rezydentowi Socjalistycznej Republiki Wietnamu (pytanie oznaczone nr 1). Natomiast w części dotyczącej podatku od towarów i usług wydano odrębne rozstrzygnięcie.

W myśl art. 3 ust. 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.) – za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy – osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a – w myśl art. 3 ust. 2b ustawy – uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym albo instytucji wspólnego inwestowania, w których co najmniej 50% wartości aktywów, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Za dochody (przychody), o których mowa w ust. 2b pkt 7 – zgodnie z art. 3 ust. 2d ustawy – uważa się przychody wymienione w art. 29 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 2b pkt 1-6.

W myśl art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powołane wyżej przepisy art. 3 ust. 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Katalog dochodów (przychodów) wymienionych w cytowanym wyżej art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie jest katalogiem zamkniętym; wymienia jedynie przykładowe, najczęściej podejmowane czynności służące uzyskaniu przychodu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Główna zasada dotycząca ograniczonego obowiązku podatkowego wyrażona jest w art. 3 ust. 2a ww. ustawy, natomiast ust. 2b podaje tylko przykładowe rodzaje dochodów, które podlegają opodatkowaniu w Polsce i nie jest to wyliczenie wyczerpujące. W uzasadnieniu do projektu zmiany ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie art. 3 wskazano, że zmiana ma na celu jedynie „doprecyzowanie pojęcia dochodów”. Tak więc, ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Polski. W przepisie tym przewidziano opodatkowanie oparte na zasadzie źródła. Jeżeli źródło przychodów nierezydenta znajduje się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, to Rzeczpospolita Polska ma prawo opodatkować dochody uzyskane z tego źródła na zasadach obowiązujących w tym państwie (ograniczony obowiązek podatkowy).

Art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi, że opodatkowaniu podlega dochód (przychód) osiągnięty na terytorium Polski. Jest to generalna zasada, według której ustala się, jaki dochód podlega opodatkowaniu w Polsce. Decyduje o tym miejsce osiągania dochodów, nie zaś miejsce świadczenia usługi. O źródle dochodów położonych w Polsce można mówić wtedy, gdy takie źródło dochodów trwale związane jest z terytorium Polski lub, gdy źródłem dochodu są polscy rezydenci eksploatujący rzeczy lub dobra niematerialne należące do innych podmiotów.

Za dochody uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uznaje się również dochody pochodzące od polskiego płatnika, wypłacone osobie, która usługi określone w umowie zawartej pomiędzy stronami wykonuje za granicą.

Na osobie objętej ograniczonym obowiązkiem podatkowym ciąży nieskonkretyzowana powinność poniesienia świadczenia pieniężnego (podatku dochodowego) w związku z osiąganiem dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Ograniczony obowiązek podatkowy ma charakter ograniczony o tyle, że nieskonkretyzowana powinność poniesienia świadczenia pieniężnego łączy się z osiągnięciem dochodów, lecz tylko z określonego źródła bądź powstających w określonym miejscu.

Zatem, wynagrodzenie wypłacane podmiotom zagranicznym, przez polskiego płatnika za wykonanie usług fizycznie poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest dochodem, którego źródło znajduje się w Polsce, ponieważ występuje gospodarczy związek tego dochodu z terytorium Polski. Dochód ten jest zatem osiągnięty na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Za dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uznać należy również dochody nie osiągnięte w wyniku czynności dokonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a mające swoje źródło w Polsce.

Wskazana wyżej zasada ograniczonego obowiązku podatkowego stanowi, że Rzeczpospolita Polska ma prawo do opodatkowania osób fizycznych niebędących jej rezydentami podatkowymi, ale tylko w zakresie dochodów uzyskiwanych ze źródła przychodów położonych na jej terytorium. Nie są natomiast w Polsce opodatkowane osoby fizyczne z tytułu dochodów, których źródło jest położone za granicą. Warunkiem posiadania w Polsce statusu podmiotu o ograniczonym obowiązku podatkowym jest brak na terytorium Polski miejsca zamieszkania lub zakładu.

Zasady opodatkowania w Polsce przychodów uzyskanych przez nierezydentów reguluje m.in. art. 29 i art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ww. ustawy – podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów:

z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu;
z opłat za usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania za granicą, a organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu;
z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 10% przychodów;
uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 10% przychodów;
z tytułu świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Przepisy ust. 1 art. 29 ustawy – zgodnie z ust. 3 tego artykułu – stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Przy czym, ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji – zgodnie z art. 5a pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – oznacza to zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Certyfikat rezydencji jest dokumentem wydawanym przez właściwą administrację podatkową, potwierdzającym – miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych, którym w przypadku podatników podatku dochodowego od osób fizycznych jest miejsce zamieszkania. Wydając takie zaświadczenie właściwy organ potwierdza, że – na moment wydania tego dokumentu, bądź na moment w nim określony – stan faktyczny wskazany w jego treści jest zgodny ze stanem faktycznym, wynikającym z ewidencji, rejestrów prowadzonych przez ten organ bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu; może zatem dotyczyć wyłącznie zaistniałych, tj. teraźniejszych lub przeszłych stanów faktycznych, nigdy przyszłych okoliczności faktycznych.

Certyfikatu rezydencji nie może zastąpić inny dowód (np. oświadczenie w formie mailowej czy papierowej, dokument potwierdzający prowadzenie przez określony podmiot działalności gospodarczej na terytorium danego kraju, oświadczenie podatnika, odpis z właściwego rejestru handlowego, a nawet informacja o nadaniu numeru identyfikacji podatkowej, czy też decyzja podatkowa). Certyfikat stanowi środek dowodowy (wyłączny) posiadania rezydencji podatkowej w określonym kraju, czego stwierdzenie umożliwia płatnikowi, zastosowanie postanowień stosownej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przede wszystkim trzeba uznać, że uzależnienie stosowania opodatkowania przewidzianego w odpowiedniej umowie w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu (we wskazanym zakresie), od przedstawienia certyfikatu rezydencji oznacza, że fakt posiadania siedziby dla celów podatkowych na terytorium określonego państwa, nie może być dowodzony w inny sposób, aniżeli za pomocą tegoż certyfikatu.

Na podstawie art. 41 ust. 4 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w ust. 1 (tj. osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej), są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku, gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania. Jednocześnie, w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy przesyłają urzędowi skarbowemu roczną deklarację (PIT-8AR), o której mowa w art. 42 ust. 1a ww. ustawy.

Na podstawie art. 42 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy – w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 2a, oraz urzędom skarbowym, przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonują swoje zadania – imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (IFT-1R), również gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 4 (IFT-1). Informacje te – w myśl art. 42 ust. 6 ustawy – sporządzają i przekazują również podmioty, o których mowa w art. 41, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku, o którym mowa w art. 29-30a. Przepisy ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca – rezydent polski, na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie tworzenia projektów architektonicznych nieruchomości, zleca osobie fizycznej – rezydentowi Socjalistycznej Republiki Wietnamu wykonującemu działalność gospodarczą zarejestrowaną w Socjalistycznej Republice Wietnamu – przygotowanie wizualizacji projektowanej nieruchomości w formie modelu 3D. Po przygotowaniu wizualizacja jest przesyłana Wnioskodawcy w formie elektronicznej. Wnioskodawca jednocześnie nabywa wszelkie prawa do dalszego dysponowania taką wizualizacją. Wykonawca nie posiada zakładu na terytorium Polski.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotem transakcji pomiędzy Wykonawcą a Wnioskodawcą jest wytworzenie i zbycie prawa autorskiego do utworu jakim jest wizualizacja nieruchomości. Przekazane na rzez Wnioskodawcy prace stanowią przedmiot prawa autorskiego. W ramach umówionego wynagrodzenia, Wykonawca przenosi na Wnioskodawcę prawa autorskie.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Socjalistycznej Republiki Wietnamu w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w Warszawie dnia 31 sierpnia 1994 r. (Dz.U. z 1995 r. Nr 49 poz. 258) – należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Uważa się – jak stanowi art. 12 ust. 5 umowy – że należności licencyjne dla celów podatkowych powstają w Umawiającym się Państwie, gdy płatnikiem jest to Państwo, jego jednostka administracyjna, władza lokalna albo osoba mająca w tym Państwie miejsce zamieszkania lub siedzibę. Zgodnie z ust. 3 artykułu – określenie „należności licencyjne”, użyte w tym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego albo za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Jak wynika z powyższego – art. 12 Umowy – dotyczy tylko płatności z tytułu „użytkowania lub prawa do użytkowania” wymienionych w nim rodzajów dóbr intelektualnych. Tym samym, należność wypłacona tytułem przeniesienia własności tych praw nie jest należnością licencyjną.

Umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawierane przez Polskę wzorowane są na Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku. Zarówno tekst Modelowej Konwencji jak i Komentarz do Modelowej Konwencji zostały wypracowane w drodze konsensusu przez państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się do stosowania zawartych w nich postanowień. Nie są one źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Zgodnie z pkt 15 i 16 Komentarza do art. 12 Konwencji Modelowej OECD jeżeli wynagrodzenie przekazywane jest z tytułu przeniesienia całości praw wynikających z praw autorskich, płatność nie może stanowić należności licencyjnej. Każdy przypadek należy traktować indywidualnie z uwzględnieniem konkretnych okoliczności, jednak, ogólnie rzecz biorąc, płatności takie stanowią najczęściej zyski przedsiębiorstw w rozumieniu art. 7 bądź dochody ze zbycia majątku w rozumieniu art. 13, nie zaś należności licencyjne w rozumieniu art. 12.

Należy więc zgodzić się z Wnioskodawcą, że przedmiotowe należności nie mieszczą się w zakresie należności licencyjnych określonych w art. 12 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zgodnie bowiem z ust. 8.2 Komentarza do art. 12 Modelowej konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD, jeżeli wypłata jest dokonana w zamian za przeniesienie pełnego prawa własności mienia, o którym mowa w definicji, to taka wypłata nie jest uważana jako wynagrodzenie za użytkowanie lub za prawo użytkowania tego mienia i tym samym nie może być uznana za należność licencyjną.

W świetle powyższego, mając na uwadze przywołane powyżej przepisy, należy stwierdzić, że zarówno wykładnia literalna art. 12 ust. 3 umowy polsko-wietnamskiej, jak i ww. treść Komentarza do Konwencji Modelowej OECD wskazują, że wynagrodzenie wypłacone osobie prowadzącej działalność gospodarczą z tytułu zbycia praw autorskich nie mieści się w pojęciu należności licencyjnych określonym w art. 12 ust. 3 powołanej powyżej Konwencji. Nie stanowi ono bowiem, należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania ww. praw, lecz należność z tytułu zbycia tych praw.

W rozpatrywanym stanie faktycznym, jako że Wykonawca Wnioskodawcy nie posiada w Polsce zakładu w rozumieniu art. 5 umowy polsko-wietnamskiej, zastosowanie znalazłby art. 7 ust. 1 tejże umowy, zgodnie z którym – zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa będą podlegały opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane:

temu zakładowi;
sprzedaży w tym drugim Państwie towarów lub dóbr takiego samego lub podobnego rodzaju, jak sprzedane za pośrednictwem zakładu;
innej działalności gospodarczej prowadzonej w tym drugim Państwie takiego samego rodzaju jak działalność prowadzona przez zakład.

A zatem – co do zasady – zyski uzyskiwane przez osoby fizyczne zamieszkałe w Socjalistycznej Republice Wietnamu w związku z prowadzoną tam działalnością gospodarczą podlegają opodatkowaniu tylko w Socjalistycznej Republice Wietnamu.

Należy jednak zauważyć, że zgodnie z art. 7 ust. 7 Umowy – jeżeli w zyskach mieszczą się dochody lub zyski majątkowe, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach niniejszej umowy, postanowienia tych innych artykułów nie będą naruszane przez postanowienia tego artykułu.

Przywołany przepis przyznaje pierwszeństwo artykułom dotyczącym opisanych w nim konkretnych kategorii dochodów. W związku z tym, artykuł ten ma zastosowanie do dochodów przedsiębiorstwa, które nie wchodzą w zakres dochodów objętych innymi artykułami. A zatem, w rozpatrywanym stanie faktycznym, należy rozważyć możliwość zastosowania art. 13 ust. 5 Umowy.

Zgodnie z art. 13 ust. 5 Umowy – zyski z przeniesienia tytułu własności jakiegokolwiek majątku innego niż wymienione w ustępach 1-4 podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym przenoszący tytuł własności ma miejsce zamieszkania lub siedzibę.

Zgodnie z ust. 5 Komentarza do art. 13 Modelowej konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD – za „zyski z przeniesienia własności majątku” należy uznać m.in. zyski „pochodzące ze sprzedaży lub zamiany praw”.

Mając na uwadze przywołane powyżej przepisy, należy stwierdzić, że należności wypłacone przez Wnioskodawcę tytułem odpłatnego nabycia autorskich praw majątkowych od kontrahenta będącego osobą fizyczną, posiadającego miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Socjalistycznej Republice Wietnamu, prowadzącego tam działalność gospodarczą, winny być zaklasyfikowane, na poziomie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, jako przeniesienie tytułu własności majątku. To oznacza, że znajduje do nich zastosowanie uregulowanie zawarte w art. 13 ust. 5 przywołanej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Jednakże, zgodnie z art. 13 ust. 5 Umowy, opodatkowanie zysków z przeniesienia tytułu własności majątku, będzie również miało miejsce w kraju, w którym przenoszący tytuł własności ma miejsce zamieszkania, tj. w Socjalistycznej Republice Wietnamu.

Zatem, przedmiotowe przychody uzyskane przez Wykonawcę Wnioskodawcy – mającego miejsce zamieszkania w Socjalistycznej Republice Wietnamu – z tytułu przeniesienia praw autorskich, w związku z wykonaniem wizualizacji projektowanych nieruchomości, na rzecz Wnioskodawcy, w ramach prowadzonej tam działalności gospodarczej, nie będą podlegać w Polsce opodatkowaniu, o ile Wykonawca dostarczy Wnioskodawcy certyfikat rezydencji Socjalistycznej Republiki Wietnamu.

W konsekwencji, od wypłaconych Wykonawcy należności z tytułu odpłatnego zbycia autorskich praw majątkowych, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do potrącenia zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych.

Podsumowując, biorąc pod uwagę treść art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz możliwość udokumentowania miejsca zamieszkania podatnika (kontrahenta wietnamskiego) dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji (co wynika wprost z opisu stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę)

– Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobrania podatku w związku z wypłatą przedmiotowego wynagrodzenia na rzecz kontrahenta wietnamskiego.

Na Wnioskodawcy – stosownie do art. 42 ust. 2 pkt 2 i art. 42 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – będzie ciążył obowiązek sporządzenia i przekazania podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu właściwemu w sprawach opodatkowania osób zagranicznych imiennej informacji sporządzonej według ustalonego wzoru IFT-1/IFT-1R.

W tym stanie rzeczy – stanowisko Wnioskodawcy (w zakresie sformułowanym we wniosku ORD-IN pytaniem), zgodnie z którym na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek potrącania podatku u źródła przy dokonywaniu na rzecz Wykonawcy wypłat należności z tytułu nabycia autorskich praw majątkowych – należy uznać za prawidłowe, choć z innych przyczyn niż wskazał Wnioskodawca.

Pomimo bowiem dokonania przez Wnioskodawcę błędnej kwalifikacji dochodów kontrahenta wietnamskiego jako zysków przedsiębiorstw (określonych w art. 7 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania) zamiast jako zysków z przeniesienia własności majątku objętych dyspozycją art. 13 umowy, obydwa ww. artykuły przyznają prawo do opodatkowania analizowanego dochodu (w przypadku niemożności przypisania dochodu do zakładu – jak w niniejszej sprawie) wyłącznie Państwu rezydencji osoby uzyskującej dochód, co skutkuje brakiem obowiązku potrącenia zryczałtowanego podatku.

Stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za prawidłowe.

Zastrzec jednak należy, że w przedmiotowej sprawie, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, Organ wydając interpretację prawa podatkowego nie jest uprawniony do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które wskazałoby jednoznacznie, czy w opisanym stanie faktycznym w rzeczywistości będzie miało miejsce przeniesienie całości praw autorskich na rzecz Wnioskodawcy i w rezultacie uzyskane przez Wykonawcę Wnioskodawcy przychody stanowią zyski z przeniesienia tytułu własności majątku. Wydając niniejszą interpretację, Organ podatkowy przyjął zgodnie z opisanym stanem faktycznym, przedstawionym przez Wnioskodawcę, że otrzymane przez Wnioskodawcę prace od kontrahenta z Wietnamu stanowią przedmiot prawa autorskiego a Wykonawca przenosi te prawa w całości na zamawiającego – Wnioskodawcę.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin