Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0461-ITPB2.4511.153.2017.1.HD
z 12 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 lutego 2017 r. (data wpływu 27 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną, zaliczaną do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności i posiada orzeczenie o niepełnosprawności.

Wnioskodawca kilka razy w miesiącu dojeżdża około 20 km każdorazowo na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Wnioskodawca jest współwłaścicielem samochodu, którym jest dowożony na zabiegi.

Wnioskodawca posiada dokumenty potwierdzające zarówno zlecenie odbycia i odbycie niezbędnych zabiegów.

Wydatki związane z dojazdem nie były finansowane ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia od dochodu wydatków poniesionych w związku z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb dojazdu na wskazane zabiegi w kwocie ogółem 2.280 zł i czy uzależnione jest to od posiadania szczegółowych wyliczeń wydatków poniesionych w związku z przejazdem samochodem na zabiegi; ewentualnie czy przepisy podatkowe regulujące przedmiotową kwestię wskazują w jaki sposób i na podstawie jakich dokumentów należy wykazać wyliczenie ww. kosztów używania samochodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, za wydatki rehabilitacyjne podlegające odliczeniu od dochodu zgodnie z art. 26 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uważa się między innymi wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego przez osobę niepełnosprawną zaliczaną do I lub II grupy inwalidztwa, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy, będzie on uprawniony do odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego, którego jest współwłaścicielem, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi rehabilitacyjne zlecone przez lekarza specjalistę w wysokości 2.280 zł, bez konieczności prowadzenia w tym celu ewidencji przebiegu pojazdu lub legitymowania się innymi szczególnymi dowodami w tym zakresie, poza oczywiście spełnieniem warunków, o których mowa w przepisach o możliwości skorzystania z przedmiotowej ulgi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ww. ustawy).

Przepis art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu obowiązującym na 2016 r. – natomiast stanowi, że w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
3. okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:





1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   
2. znaczny stopień niepełnosprawności;





2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:





1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 13a ustawy).

Z powyższych uregulowań prawnych wynika zatem, że osoba chcąca skorzystać z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 14 musi posiadać orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez odpowiedni organ, a ponadto:

• odbyć niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (zlecone przez lekarza),
• być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego używanego do przewozu na niezbędne zabiegi,
• ponieść wydatki związane z ww. przewozem.

W świetle powyższego nie wszystkie przejazdy własnym samochodem osobowym związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej podlegają odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej, gdyż nie wszystkie są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną, zaliczaną do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności i posiada orzeczenie o niepełnosprawności. Wnioskodawca kilka razy w miesiącu dojeżdża około 20 km każdorazowo na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Wnioskodawca posiada dokumenty potwierdzające zarówno zlecenie odbycia i odbycie niezbędnych zabiegów. Wydatki związane z dojazdem nie były finansowane ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Wnioskodawca jest współwłaścicielem samochodu, którym jest dowożony na zabiegi.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że ustawodawca nie zdefiniował w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pojęć: „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”, zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę.

Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje m.in. zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię, kinezyterapię.

Zaznaczyć również należy, iż określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę przy określaniu wielkości limitu wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł” (a nie „w wysokości 2.280 zł’’) wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu. Zatem podatnik może odliczyć tylko te wydatki na dojazd, które faktycznie poniósł (do kwoty 2.280 zł), co oznacza, że nie może odliczyć kwoty 2. 280 zł, jeżeli poniósł wydatki w kwocie niższej od wyżej wskazanej.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, że Wnioskodawca jest uprawniony do odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego, którego jest współwłaścicielem, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza specjalistę.

Ponadto, odliczenie wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego nie wymaga ich dokumentowania, jednakże Wnioskodawca korzystający z przedmiotowej ulgi na cele rehabilitacyjne powinien uprawdopodobnić fakt ich poniesienia. Wynika to z brzmienia powołanego wyżej art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dokumentami potwierdzającymi uczestnictwo w zabiegach leczniczo-rehabilitacyjnych, którymi Wnioskodawca może posłużyć się w celach dowodowych, mogą być np.: wypisy szpitalne, wyniki badań, wpisy w dokumentach osobistych, stosowne zaświadczenia placówki, w której zabiegi były dokonywane.

W konsekwencji, brak ustawowego wymogu dokumentowania wysokości wydatków, które wolą ustawodawcy zostały ograniczone limitem kwotowym, nie oznacza, że można pomniejszyć dochód do opodatkowania bez uprzedniego poniesienia przedmiotowych wydatków. Czym innym jest bowiem dokumentowanie wysokości poniesionego wydatku, czym innym udowodnienie faktu i okoliczności jego poniesienia. Dlatego też wprowadzono regulację, w myśl której na żądanie (wezwanie) organów podatkowych podatnik jest zobligowany przedstawić dowody, które potwierdzają poniesienie przez niego wydatków, w szczególności okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Biorąc zatem pod uwagę przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz przytoczone powyżej uregulowania uznać należy, że Wnioskodawcy przysługuje możliwość odliczenia wydatków poniesionych w związku z wykorzystywaniem samochodu osobowego, którego jest współwłaścicielem na dojazd na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne w ramach ulgi rehabilitacyjnej w wysokości faktycznie poniesionej (maksymalnie do kwoty 2.280 zł) bez konieczności dokumentowania, jednak – jak wyżej zaznaczono – na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia.

Końcowo zaznaczyć należy, że organ wydający interpretację indywidualną opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego podanego we wniosku. W konsekwencji powyższego organ przyjął za Wnioskodawcą, że korzysta z zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych, bowiem rozstrzygniecie kwestii czy dany zabieg wchodzi w zakres zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych wykracza poza kompetencje organu podatkowego.

Jednocześnie organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku zaistniały stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.