Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
3063-ILPB1-3.4511.33.2017.2.TW
z 20 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku, który wpłynął do Organu 20 stycznia 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środka trwałego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek – uzupełniony pismem z 20 lutego 2017 r. (data wpływu 22 lutego 2017 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środka trwałego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest wspólniczką w spółce cywilnej. Jej wspólniczką jest matka jej męża (teściowa). Wnioskodawczyni wraz z wspólniczką posiadają w ich spółce samochód osobowy, który jest środkiem trwałym w firmie. Został przekazany na cele ich działalności gospodarczej (dalej DG) w styczniu 2013 roku i od lutego 2013 rozpoczęła się jego 5-letnia amortyzacja. Był on własnością w 100% wspólniczki Wnioskodawczyni i jej męża (współwłasność małżeńska). Mąż wspólniczki podpisał pisemną zgodę na używanie samochodu na cele DG i nie używał go do żadnej innej DG. W styczniu 2016 roku umową darowizny wspólniczka wraz ze swoim mężem przekazała Wnioskodawczyni i jej mężowi 20% udziałów w samochodzie. Mąż Wnioskodawczyni również podpisał pisemną zgodę na używanie samochodu na cele DG i nie używał go do żadnej innej DG. W styczniu 2017 roku wspólniczka Wnioskodawczyni i jej mąż umową darowizny przekazała Wnioskodawczyni i jej mężowi wszystkie swoje pozostałe udziały w samochodzie. W związku z tym obecnie właścicielem samochodu jest Wnioskodawczyni w 50% i jej mąż w 50% (wspólność małżeńska). Oprócz bycia wspólnikiem w spółce cywilnej Wnioskodawczyni prowadzi swoją indywidualną DG od września 2016. Wnioskodawczyni chciałaby przekazać od lutego 2017 roku ten samochód na cele wykonywania swojej indywidualnej DG i wciągnąć go jako środek trwały i amortyzować.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. W jaki sposób wycofać ten środek trwały ze spółki cywilnej i przekazać go na cele indywidualnej DG?
2. Czy Wnioskodawczyni powinna w swojej indywidualnej DG kontynuować amortyzację rozpoczętą w spółce cywilnej?
3. Czy Wnioskodawczyni powinna przyjąć inne rozwiązanie, to jest po przekazaniu samochodu na cele swojej indywidualnej DG wycenić jego aktualną wartość rynkową, następnie ustalić na tej podstawie wartość początkową środka trwałego i rozpocząć 5 letnią amortyzację?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni powinna zakończyć amortyzację samochodu w spółce cywilnej oraz wycofać ten środek trwały na cele prywatne. Następnie przekazać go na cele swojej indywidualnej DG i wyciągnąć go do ewidencji środków trwałych. Wnioskodawczyni powinna wycenić go według wartości rynkowej i na tej podstawie ustalić wartość początkową środka trwałego i rozpocząć 5-letnią amortyzację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni wraz z mężem jest współwłaścicielem samochodu osobowego (wspólność małżeńska). Nabycie samochodu nastąpiło, gdy Wnioskodawczyni była wspólnikiem spółki cywilnej. Wcześniej właścicielem była wspólniczka Wnioskodawczyni i jej mąż. Samochód był przedmiotem amortyzacji w spółce cywilnej. Oprócz bycia wspólnikiem w spółce cywilnej Wnioskodawczyni prowadzi swoją indywidualną działalność gospodarczą. Wnioskodawczyni planuje przekazać wskazany samochód ze spółki cywilnej na cele wykonywania swojej indywidualnej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien – w myśl powołanego na wstępie przepisu – spełniać łącznie następujące warunki:

1. pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
2. nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
3. być właściwie udokumentowany.
   
   

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ww. ustawy.
  
  

Wobec powyższego – należy zauważyć, że odpisów amortyzacyjnych mogą dokonywać, co do zasady, jedynie podmioty będące właścicielami lub współwłaścicielami wymienionych w cytowanym art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy składników majątku.

W związku z tym, że przedmiotem wątpliwości jest amortyzacja samochodu osobowego wycofanego ze spółki cywilnej, w której był amortyzowany, i oddanie go do majątku w jednoosobowej działalności gospodarczej Wnioskodawczyni, należy się w pierwszej kolejności odnieść do amortyzacji tego samochodu w spółce cywilnej.

W przypadku spółki cywilnej przepisy dotyczące amortyzacji stosuje się w odniesieniu do spółki cywilnej, a nie do wspólników tej spółki, ponieważ odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje spółka, a nie poszczególni jej wspólnicy. Dlatego też, aby środek trwały mógł podlegać amortyzacji w spółce cywilnej, musi wchodzić w skład majątku tej spółki (wspólnego majątku wspólników tej spółki).

Zasady działania spółek cywilnych regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459).

Zgodnie z art. 860 § 1 Kodeksu cywilnego: przez umowę spółki wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładów.

Wkład wspólnika może polegać na wniesieniu do spółki własności lub innych praw albo na świadczeniu usług (art. 861 § 1 ww. Kodeksu).

W myśl art. 862 Kodeksu cywilnego, regulującego kwestię tworzenia wspólnego majątku wspólników poprzez wniesienie rzeczy, w przypadku gdy wspólnik zobowiązał się wnieść do spółki własność rzeczy, do wykonania tego zobowiązania, jak również do odpowiedzialności z tytułu rękojmi oraz do niebezpieczeństwa utraty lub uszkodzenia rzeczy stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży. Jeżeli rzeczy mają być wniesione tylko do używania, stosuje się odpowiednio w powyższym zakresie przepisy o najmie.

Przywołany przepis ww. artykułu oznacza zobowiązanie się wspólnika do przeniesienia własności rzeczy na współwłasność łączną wspólników (w tym i jego) oraz wydania wspólnikom (spółce) tej rzeczy bez zapłaty ceny.

Wspólnik nie może rozporządzać udziałem we wspólnym majątku wspólników ani udziałem w poszczególnych składnikach tego majątku (art. 863 § 1 ww. Kodeksu).

Współwłasność łączna ma więc charakter bezudziałowy, a każdemu ze wspólników przysługują równe prawa do całego majątku. Aby uznać, że składnik majątku (tu: samochód osobowy) stanowi własność spółki cywilnej dla celów amortyzacji, konieczny jest dowód potwierdzający tę okoliczność. W związku z tym wspólnicy spółki cywilnej chcąc, aby składnik majątku stanowiący ich własność prywatną stał się własnością tej spółki, winni go wnieść do spółki w formie aportu. Jeżeli rzeczy mają być wniesione tylko do używania, stosuje się odpowiednio w powyższym zakresie przepisy o najmie. Wniesienie do spółki cywilnej wkładu w postaci samochodu polega na przeniesieniu własności rzeczy na wszystkich wspólników. Oznacza to, że każdy środek trwały należy wnieść do spółki, tj. przenieść jego własność na siebie oraz pozostałych wspólników. Nawet zatem w sytuacji, gdy wspólnicy są współwłaścicielami rzeczy będącej przedmiotem aportu, to i tak należy go wnieść do spółki, gdyż przed jego wniesieniem będzie to współwłasność w częściach ułamkowych poszczególnych wspólników, a po wniesieniu będzie to współwłasność łączna wszystkich wspólników spółki.

Zatem tylko skuteczne przeniesienie własności samochodu osobowego na spółkę cywilną, w której Wnioskodawczyni jest wspólnikiem, dawałoby prawo do uznania tego samochodu za środek trwały tej spółki podlegający amortyzacji podatkowej.

Należy zatem stwierdzić, że samochód osobowy wykorzystywany w prowadzonej w formie spółki cywilnej pozarolniczej działalności gospodarczej nie stanowił w żadnym momencie współwłasności łącznej Wnioskodawczyni i jej wspólniczki. Tak więc nie mógł być uznany za środek trwały w rozumieniu art. 22a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie można było także dokonywać od niego odpisów amortyzacyjnych. To oznacza natomiast, że odpisy amortyzacyjne dokonywane z tytułu zużycia samochodu od lutego 2013 r. nie mogły stanowić kosztów uzyskania przychodów tej działalności.

Stosownie do treści art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 tej ustawy: podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zatem należy wskazać, że punktem wyjścia dla dokonywanych odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych. Zasady ustalania tej wartości, które są zróżnicowane m.in. z uwagi na sposób nabycia, reguluje art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z uwagi na to, że samochód, o którym mowa we wniosku, został nabyty w drodze darowizny, do ustalenia jego wartości początkowej zastosowanie znajduje art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, zgodnie z którym: za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób – wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Ponadto z uwagi na fakt, że opisany we wniosku samochód stanowi współwłasność małżeńską Wnioskodawczyni i jej męża należy wskazać na treść art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że: w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

W tym miejscu należy wskazać, że roczna stawka amortyzacyjna, zgodnie z ww. Wykazem, dla samochodów osobowych wynosi 20%.

Z uwagi, że zamiarem Wnioskodawczyni jest przekazanie opisanego we wniosku samochodu osobowego do używania w jednoosobowej działalności gospodarczej w lutym 2017 roku, to w tym miesiącu należy wpisać go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych według wartości początkowej w wysokości wartości rynkowej z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny określa tę wartość w niższej wysokości. Od tak ustalonej wartości początkowej Wnioskodawczyni będzie mogła dokonywać odpisów amortyzacyjnych według rocznej stawki 20% począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, tj. od marca 2017 r.

Reasumując – Wnioskodawczyni po przekazaniu samochodu osobowego na cele swojej indywidualnej działalności gospodarczej jest zobowiązana ustalić jego wartość początkową w wysokości wartości rynkowej z dnia nabycia darowizny i od tak ustalonej wartości rozpocząć – na zasadach opisanych w niniejszej interpretacji – 5 letnią amortyzację.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.