Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.6.2017.1.DG
z 28 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2017 r. (data wpływu 1 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku rejestracji Wnioskodawcy jako podatnika VAT czynnego w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz instalacji kasy rejestrującej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku rejestracji Wnioskodawcy jako podatnika VAT czynnego w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz instalacji kasy rejestrującej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Fundacja realizuje (w ramach umów zawartych m.in. z Urzędem m. W.) projekty wspierające - zgodnie ze statutem - kulturę. Organizuje m.in. Festival. W ramach zawartych umów otrzymuje środki, które (zgodnie z zawartą umową) jest zobowiązana wydatkować na cele ściśle określone umową. Następnie rozlicza 100% otrzymanych środków z właściwym organem Urzędu. Otrzymane środki nie stanowią zapłaty, nie mają również żadnego wpływu na cenę. W wyniku działań w ramach projektu nie powstaje „towar” ani „usługa”. Wszystkie działania zgodnie ze statutem Fundacji są nieodpłatną działalnością pożytku publicznego, zwolnioną z VAT. Otrzymane środki to w 2016 roku kwota 488.087,77 zł. Wszystkie zostały wydatkowane.

W najbliższym czasie Fundacja zamierza podjąć działania, które pozwolą wypracować tzw. „wkład własny” - wymagany często przez instytucje wspierające działania Fundacji. Działania przyszłe polegać będą na sprzedaży napojów (kawa, herbata, woda) w ramach prowadzonej kawiarenki (będącej swego rodzaju klubokawiarnią, czytelnią). Wypracowane w ramach odpłatnej działalności pożytku publicznego środki będą przekazywane na cele statutowe Fundacji.

W nadesłanym przez Wnioskodawcę piśmie z dnia 14 kwietnia 2017 r. (data wpływu 18 kwietnia 2017 r.) wskazano, że:

• Fundacja będzie prowadzić działania zawierające się w PKWiU 56.30.10 pobierając za nie opłatę;
  przed rozpoczęciem ww. czynności Wnioskodawca dobrowolnie zainstaluje kasę fiskalną.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w momencie otwarcia kawiarenki i sprzedaży napojów (kawa, herbata, woda) Fundacja staje się podatnikiem VAT realizującym równocześnie działania z VAT zwolnione (realizacja projektów w ramach nieodpłatnej działalności pożytku publicznego) i VAT opodatkowane (sprzedaż napojów w ramach odpłatnej działalności pożytku publicznego), a przed dniem pierwszej sprzedaży złożyć VAT-R instalując równocześnie kasę fiskalną?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Fundacji tak należy zrobić. Fundacja staje się podatnikiem podatku VAT. Mimo, że uzyskane dotacje na kwotę 488.087,77 zł były przedmiotowo z VAT zwolnione - kwota graniczna 200.000 zł została przekroczona. Fundacja będzie podmiotem realizującym działania z VAT zwolnione albo opodatkowane. Mając szczegółowe umowy na realizację zadań publicznych będzie można jednoznacznie wskazać co jest a co nie jest związane z działalnością z VAT zwolnioną albo opodatkowaną. Będzie możliwe właściwe sporządzenie deklaracji VAT i prawidłowe rozliczenie podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016 r., poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 2 pkt 22 ustawy – przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się – w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT – każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
   
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
   
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy zwrócić uwagę na to, że usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść. Wskazać należy bowiem, że czynnikiem wyróżniającym określoną czynność jako czynność usługową (usługę) jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do bezpośredniego zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Należy jednak zaznaczyć, że nie każde działanie, powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy. Aby tak się stało muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

1. w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
   
2. świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
   
   

Aby zatem daną czynność uznać za świadczenie usługi, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, te zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Zauważyć jednakże należy, że jak wynika z ww. przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy dla uznania, że świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie, nagroda. Natomiast „odpłatny” to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą.

Należy stwierdzić, że czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie świadczącego usługę.

Kolejnym czynnikiem decydującym o tym czy mamy do czynienia z wynagrodzeniem jest określenie, czy wynagrodzenie takie było należne z tytułu danego świadczenia. Czynność opodatkowana powstaje bowiem wyłącznie w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni i niezbędny związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami i jednocześnie wynagrodzenie to może być wyrażone w pieniądzu.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem pod pojęciem odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu świadczącego usługę do żądania od odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Przepis art. 15 ust. 1 ustawy stanowi, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W tym kontekście, uwzględniając definicję działalności gospodarczej należy stwierdzić, że dostawa towarów lub świadczenie usług będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług tylko w sytuacji, gdy dokonane zostanie przez podmiot o statusie podatnika, który działa w takim charakterze w odniesieniu do tej konkretnie czynności. Natomiast dla stwierdzenia, że dla danej transakcji podmiot jest podatnikiem podatku od towarów i usług, konieczne jest prowadzenie przez niego działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy.

Należy zauważyć, że definicja działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów zawarta w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi odzwierciedlenie art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. (DZ. Urz UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006, str. 1 z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym przez podatnika rozumie się każdą osobę prowadzącą samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Natomiast ust. 2 ww. artykułu dyrektywy definiuje działalność gospodarczą jako wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Fundacja realizuje (w ramach umów zawartych m.in. z Urzędem m. W.) projekty wspierające - zgodnie ze statutem - kulturę. Organizuje m.in. Festival. W ramach zawartych umów otrzymuje środki, które (zgodnie z zawartą umową) jest zobowiązana wydatkować na cele ściśle określone umową. Następnie rozlicza 100% otrzymanych środków z właściwym organem Urzędu. Otrzymane środki nie stanowią zapłaty, nie mają również żadnego wpływu na cenę. W wyniku działań w ramach projektu nie powstaje „towar” ani „usługa”. Wszystkie działania zgodnie ze statutem Fundacji są nieodpłatną działalnością pożytku publicznego, zwolnioną z VAT. Otrzymane środki to w 2016 roku kwota 488.087,77 zł. Wszystkie zostały wydatkowane.

Ze statutu Fundacji wynika, że celem jest podejmowanie działań na rzecz rozwoju kultury i sztuki. W szczególności do celów Fundacji należy:

1. wspieranie twórczości artystycznej we wszelkich jej twórczych postaciach a także związanych z nią instytucji, w tym również we współdziałaniu z organami administracji rządowej oraz samorządu terytorialnego,
   
2. udzielanie pomocy przedsięwzięciom pobudzającym rozwój uczestnictwa w kulturze,
3. wspieranie inicjatyw z obszaru kultury, sztuki oraz edukacji kulturalnej, w tym organizowanie festiwali, wystaw i innych przedsięwzięć kulturalnych, edukacyjnych i społecznych.
   
   

Przy tak przedstawionym opisie sprawy w pierwszej kolejności należy ustalić, czy działania Wnioskodawcy w związku organizowaniem wydarzeń kulturalnych (jak np. Festival) i otrzymywanie przez Fundację wypłat określonych w umowach zawartych z Urzędem m. W. oznacza, że Fundacja wykonuje w tym zakresie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i występuje w tym zakresie w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1984 r. o fundacjach (Dz. U. z 2016 r., poz. 40), fundacja może być ustanowiona dla realizacji zgodnych z podstawowymi interesami Rzeczypospolitej Polskiej celów społecznie lub gospodarczo użytecznych, w szczególności takich, jak: ochrona zdrowia, rozwój gospodarki i nauki, oświata i wychowanie, kultura i sztuka, opieka i pomoc społeczna, ochrona środowiska oraz opieka nad zabytkami.

W myśl art. 5 ust. 1 ww. ustawy, fundator ustala statut fundacji, określający jej nazwę, siedzibę i majątek, cele, zasady, formy i zakres działalności fundacji, skład i organizację zarządu, sposób powoływania oraz obowiązki i uprawnienia tego organu i jego członków. Statut może zawierać również inne postanowienia, w szczególności dotyczące prowadzenia przez fundację działalności gospodarczej, dopuszczalności i warunków jej połączenia z inną fundacją, zmiany celu lub statutu, a także przewidywać tworzenie obok zarządu innych organów fundacji.

Jak stanowi art. 6 ustawy z dnia 14 października 2016 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2016 r., poz. 239 z późn. zm.), działalność pożytku publicznego nie jest, z zastrzeżeniem art. 9 ust. 1, działalnością gospodarczą, w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, i może być prowadzona jako działalność nieodpłatna lub jako działalność odpłatna.

Natomiast zgodnie z art. 9 powołanej ustawy, działalność odpłatna pożytku publicznego organizacji pozarządowych (...) stanowi działalność gospodarczą, w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, jeżeli:

1. wynagrodzenie, o którym mowa w art. 8 ust. 1, jest w odniesieniu do działalności danego rodzaju wyższe od tego, jakie wynika z kosztów tej działalności, lub
   
2. przeciętne miesięczne wynagrodzenie osoby fizycznej z tytułu zatrudnienia przy wykonywaniu statutowej działalności odpłatnej pożytku publicznego, za okres ostatniego roku obrotowego, a w przypadku zatrudnienia trwającego krócej niż rok obrotowy – za okres tego zatrudnienia, przekracza 3-krotność przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego za rok poprzedni.
   
   

Na mocy art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U.
z 2016 r., poz. 1829 z późn. zm.), działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

W kontekście powołanych wyżej przepisów wskazać należy, że definicja działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, różni się od definicji działalności gospodarczej zawartej w art. 15 ust. 2 ustawy. O ile w pierwszym przypadku jednym z warunków jest jej prowadzenie w celu zarobkowym, to już w drugim przypadku, definicja ta tego warunku nie zawiera, gdyż zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika, że dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Należy podkreślić, że definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług ma charakter autonomiczny, oparty na przepisach dyrektywy i powinna być rozpatrywana niezależnie od innych przepisów krajowych np. przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, czy przepisów regulujących działalność fundacji oraz organizacji pożytku publicznego, gdyż mogłoby to spowodować naruszenia funkcjonalności systemu VAT.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów lub świadczenie usług podlegać będą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywane będą przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy towarów lub świadczenia usług mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

W rozpatrywanej sprawie – jak wskazał we wniosku Wnioskodawca – otrzymane od Urzędu m. W. środki przeznaczane są w całości na zorganizowanie wydarzeń kulturalnych wymienionych w zawartych umowach. Wskutek działania Fundacji nie powstaje żaden towar ani usługa oraz wszystkie realizowane projekty w dziedzinie kultury są zgodne z postanowieniami statutu i stanowią nieodpłatną działalność pożytku publicznego. Ponadto, jak wskazał Wnioskodawca, otrzymane kwoty nie stanowią zapłaty ani nie mają wpływu na cenę, gdyż z istoty rzeczy realizowane wydarzenia kulturalne są nieodpłatne.

Tym samym nie można działalności Wnioskodawcy w zakresie organizowanych wydarzeń kulturalnych, na które pozyskuje środki z budżetu Urzędu m.st. Warszawy, uznać za działalność gospodarczą w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 2 ustawy, która podlegałaby regulacjom tej ustawy. Konsekwentnie Fundacja w związku z prowadzoną działalnością na rzecz wspierania i rozwijania kultury nie będzie miała statusu podatnika w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

W opisie sprawy Fundacja wskazała, że w najbliższym czasie zamierza podjąć działania, które pozwolą wypracować tzw. „wkład własny” - wymagany często przez instytucje wspierające działania Fundacji. Działania przyszłe polegać będą na sprzedaży napojów (kawa, herbata, woda) w ramach prowadzonej kawiarenki (będącej swego rodzaju klubokawiarnią, czytelnią). Wypracowane w ramach odpłatnej działalności pożytku publicznego środki będą przekazywane na cele statutowe Fundacji.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest, czy w związku z podjęciem odpłatnej działalności gospodarczej będzie zobowiązany dokonać rejestracji jako podatnik VAT czynny.

Z powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 96 ust. 1 ustawy, podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Stosownie do art. 96 ust. 3 ustawy, podmioty wymienione w art. 15, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 lub wykonujące wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, mogą złożyć zgłoszenie rejestracyjne.

W myśl art. 96 ust. 4 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r., naczelnik urzędu skarbowego po weryfikacji danych podanych w zgłoszeniu rejestracyjnym rejestruje podatnika jako „podatnika VAT czynnego”, a w przypadku podatników, o których mowa w ust. 3 – jako „podatnika VAT zwolnionego”, i na wniosek podatnika potwierdza to zarejestrowanie.

Jak stanowi art. 96 ust. 4a ustawy, dodany do ustawy od dnia 1 stycznia 2017 r., naczelnik urzędu skarbowego nie dokonuje rejestracji podmiotu jako podatnika VAT bez konieczności zawiadamiania podmiotu, jeżeli:

1. dane podane w zgłoszeniu rejestracyjnym są niezgodne z prawdą lub
   
2. podmiot ten nie istnieje, lub
   
3. mimo podjętych udokumentowanych prób nie ma możliwości skontaktowania się z tym podmiotem albo jego pełnomocnikiem, lub
   
4. podmiot albo jego pełnomocnik nie stawia się na wezwania naczelnika urzędu skarbowego.
   
   

Jak wynika z art. 96 ust. 5 ustawy, jeżeli podmioty, o których mowa w ust. 3, rozpoczną dokonywanie sprzedaży opodatkowanej, utracą zwolnienie od podatku lub zrezygnują z tego zwolnienia, obowiązane są do złożenia zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w ust. 1, a w przypadku podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT zwolnieni – do aktualizacji tego zgłoszenia, w terminach:

1. przed dniem dokonania pierwszej sprzedaży towaru lub usługi, innych niż zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2, 2a i 4-41 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, w przypadku rozpoczęcia dokonywania tej sprzedaży;
2. przed dniem, w którym podatnik traci prawo do zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9, w przypadku utraty tego prawa;
3. przed początkiem miesiąca, w którym podatnik rezygnuje ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 3 oraz art. 113 ust. 1 i 9, w przypadku rezygnacji z tego zwolnienia, z zastrzeżeniem pkt 4;
   
4. przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5, w przypadku rezygnacji ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 9, od pierwszej wykonanej czynności.
   
   

Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio.

Rejestracji należy dokonać przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 ustawy, przy czym przepis nie określa, jak wcześnie rejestracja powinna nastąpić. Natomiast powinna ona nastąpić najpóźniej w dzień poprzedzający dokonanie pierwszej czynności opodatkowanej. Rejestracji należy dokonać w urzędzie skarbowym, którego właściwość określa art. 2 pkt 13 ustawy.

Z kolei obowiązek składania deklaracji wprowadza przepis art. 99 ustawy.

I tak w art. 99 ust. 1 ustawy, wskazano, że podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Należy zauważyć, że ustawodawca przewiduje zwolnienie podmiotowe od podatku VAT dla pewnej grupy podatników. Regulacje w tym zakresie zawarte zostały w art. 113 ustawy.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2016 r., zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Na mocy art. 113 ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym 1 stycznia 2017 r., zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Należy również zaznaczyć, że zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 1 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o zmianie innych usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 2024) – podatnicy, u których łączna wartość sprzedaży w 2016 r. była wyższa niż 150.000 zł i nie przekroczyła 200.000 zł, mogą skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Natomiast, na podstawie art. 113 ust. 2 ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
   
2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
   1. transakcji związanych z nieruchomościami,
      
   2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
      
   3. usług ubezpieczeniowych
   -jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
   
3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.
   
   

W myśl art. 113 ust. 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9 pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, a w przypadku podatników rozpoczynających w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, którzy chcą zrezygnować ze zwolnienia od pierwszej wykonanej czynności – przed dniem wykonania tej czynności.

Jak stanowi art. 113 ust. 5 ustawy, jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Stosownie do art. 113 ust. 9 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Zgodnie z art. 113 ust. 10 ustawy, jeżeli faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 9, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Na mocy art. 113 ust. 11 ustawy, podatnik, który utracił prawo do zwolnienia sprzedaży od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może, nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1.

Z kolei przepis art. 113 ust. 13 ustawy stanowi, że zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

1. dokonujących dostaw:
   1. towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,
      
   2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:
      • energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0),
        
      • wyrobów tytoniowych,
        
      • samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,
   3. budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,
      
   4. terenów budowlanych,
      
   5. nowych środków transportu;
2. świadczących usługi:
   1. prawnicze,
      
   2. w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
      
   3. jubilerskie;
3. nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Z powołanych przepisów wynika, że usługi prawnicze oraz usługi w zakresie doradztwa nie korzystają ze zwolnienia podmiotowego.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Fundacja zamierza rozpocząć wykonywanie czynności podlegających opodatkowaniu a polegających na prowadzeniu kawiarenki i sprzedaży w niej napojów – kawy, herbaty, wody itp.

Wnioskodawca uważa, że w związku z uzyskanymi w 2016 r. środkami w kwocie przewyższającej 200.000 zł przeznaczonymi i wydatkowanymi na nieodpłatną działalność polegającą na organizowaniu wydarzeń kulturalnych, z momentem rozpoczęcia działalności gospodarczej w postaci kawiarenki i sprzedaży w niej napojów będzie zobowiązany dokonać rejestracji jako podatnik VAT czynny i rozliczać z tego tytułu podatek VAT. Strona uważa też, że realizowana przez nią działalność pożytku publicznego w dziedzinie kultury jest zwolniona z VAT.

W rozpatrywanej sprawie należy wskazać, że działalność Fundacji polegająca na organizowaniu nieodpłatnych wydarzeń kulturalnych nie podlega regulacjom ustawy i z tego tytułu Fundacja nie będzie podatnikiem podatku VAT. Tym samym więc pozyskanych kwot finansowania na realizowaną działalność pożytku publicznego nie należy traktować jako sprzedaży liczonej do limitu zwolnienia podmiotowego stosownie do art. 113 ust. 1 ustawy. Dopiero podjęcie działalności gospodarczej polegającej na prowadzeniu kawiarenki i rozpoczęcie sprzedaży napojów będzie stanowiło wykonywanie czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT. W związku z tym rozpoczęcie sprzedaży napojów w kawiarence będzie skutkować uznaniem Fundacji za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

W tym miejscu należy stwierdzić, że Fundacja jako podmiot rozpoczynający wykonywanie czynności podlegających opodatkowaniu może korzystać z limitu do zwolnienia od podatku VAT ustalonego proporcjonalnie do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym na podstawie przepisu art. 113 ust. 9 ustawy.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Fundacja w ramach planowanej działalności nie będzie wykonywać czynności, o których mowa w art. 113 ust. 13 ustawy – zatem wyłączenie ze zwolnienia podmiotowego wskazanego w art. 113 nie będzie miało do niej zastosowania.

Tut. Organ wskazuje, że Fundacja w związku z rozpoczęciem wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu w rozumieniu przepisu art. 5 ust. 1 ustawy może przed pierwszą sprzedażą zarejestrować się jako podatnik VAT czynny stosownie do art. 96 ust. 1 ustawy i dokonywać rozliczenia podatku VAT z tego tytułu lub też dokonać rejestracji jako podatnik VAT zwolniony w myśl art. 96 ust. 3 ustawy i korzystać ze zwolnienia wskazanego w przepisie art. 113 ust. 9 ustawy, bądź dokonać rejestracji dla VAT z momentem przekroczenia limitu uprawniającego do zwolnienia z tego podatku.

Natomiast Wnioskodawca nie ma obligatoryjnego przymusu dokonać rejestracji jako podatnik VAT czynny i rozliczania tego podatku w związku z rozpoczęciem prowadzenia kawiarenki i sprzedaży napojów.

W związku z tym należy uznać stanowisko Fundacji za nieprawidłowe, gdyż status podatnika VAT w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy związany z prowadzeniem kawiarenki i wykonywaniem czynności opodatkowanych nie skutkuje jednoczesnym obowiązkiem rejestracji jako podatnik VAT czynny i rozliczaniem tego podatku.

Wnioskodawca ma również wątpliwości odnośnie obowiązku instalacji kasy rejestrującej.

Obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z zapisu art. 111 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z tym przepisem, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem jednym z podstawowych kryteriów decydujących o obowiązku ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Stosownie do treści art. 111 ust. 3a pkt 1 ww. ustawy podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

Jak wynika z art. 111 ust. 8 ustawy o VAT, minister właściwy do spraw finansów publicznych może zwolnić, w drodze rozporządzenia, na czas określony, niektóre grupy podatników oraz niektóre czynności z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, oraz określić warunki korzystania ze zwolnienia, mając na uwadze interes publiczny, w szczególności sytuację budżetu państwa (…).

Na mocy upoważnienia ustawowego, Minister Rozwoju i Finansów wydał w dniu 16 grudnia 2016 r. rozporządzenie w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2016 r. poz. 2177), z mocą obowiązującą od 1 stycznia 2017 roku.

Rozporządzenie określa zwolnienia na czas określony niektórych grup podatników i niektórych czynności z obowiązku prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, zwanego dalej „ewidencjonowaniem”, oraz warunki korzystania ze zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Regulacje zawarte w powołanym rozporządzeniu przewidują zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących ze względu na rodzaj prowadzonej działalności - zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia (zwolnienie przedmiotowe) oraz wysokość obrotu - do określonej wysokości obrotów (zwolnienie podmiotowe).

Stosownie do § 3 ust. 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia – zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2017 r.:

1. podatników, u których obrót zrealizowany na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych nie przekroczył w poprzednim roku podatkowym kwoty 20.000 zł, a w przypadku podatników rozpoczynających w poprzednim roku podatkowym dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli obrót z tego tytułu nie przekroczył, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w poprzednim roku podatkowym, kwoty 20.000 zł;
   
2. podatników rozpoczynających po dniu 31 grudnia 2016 r. dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli przewidywany przez podatnika obrót z tego tytułu nie przekroczy, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w danym roku podatkowym, kwoty 20.000 zł.
   
   

Zgodnie z § 3 ust. 2 rozporządzenia, zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, nie stosuje się do podatników, którzy w poprzednim roku podatkowym byli obowiązani do ewidencjonowania lub przestali spełniać warunki do zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania.

W przypadku podatników korzystających ze zwolnienia, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 1, zwolnienie to traci moc po upływie dwóch miesięcy następujących po miesiącu, w którym podatnik przekroczył obrót realizowany na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych w kwocie 20.000 zł (§ 5 ust. 1 rozporządzenia).

W myśl § 5 ust. 2 rozporządzenia, w przypadku podatników korzystających ze zwolnienia, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 2, zwolnienie to traci moc po upływie dwóch miesięcy następujących po miesiącu, w którym podatnik przekroczył obrót z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności, w kwocie 20.000 zł.

Wskazać należy, że każda sprzedaż na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych ma wpływ na wielkość obrotu wyznaczającego obowiązek ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących. Kwotę obrotu uprawniającą do zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania za pomocą kas rejestrujących określa się sumując całą sprzedaż (w danym roku) na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

Wyżej wymienione zwolnienie z obowiązku ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy rejestrującej ma charakter podmiotowy, tj. dotyczy podmiotu. Z powołanych przepisów wynika zatem, że obowiązek ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy rejestrującej, jak również termin, w którym należy rozpocząć jego realizację, uzależniony jest ściśle od faktu dokonywania sprzedaży w rozumieniu ww. art. 2 pkt 22 ustawy.

Jak stanowi § 2 ust. 1 rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2017 r., czynności wymienione
w załączniku do rozporządzenia.

Z kolei zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 2 lit. i) rozporządzenia zwolnień z obowiązku ewidencjonowania, o których mowa w § 2 i § 3, nie stosuje się w przypadku świadczenia usług związanych z wyżywieniem (PKWiU 56), wyłącznie:

• świadczonych przez stacjonarne placówki gastronomiczne, w tym również sezonowo, oraz
  
• usług przygotowywania żywności dla odbiorców zewnętrznych (catering).
  
  

Z powyższego przepisu wynika, że wyłączone ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania są usługi związane z wyżywieniem (PKWiU 56) wyłącznie świadczone przez stacjonarne placówki gastronomiczne oraz usługi przygotowania żywności dla odbiorców zewnętrznych (catering).

Na podstawie § 5 ust. 7 ww. rozporządzenia, w przypadku podatników korzystających ze zwolnienia, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 1 i 2, zwolnienie to traci moc z chwilą wykonania czynności, o której mowa w § 4.

Jak stanowi § 6 ust. 1 rozporządzenia podatnicy są obowiązani do rozpoczęcia ewidencjonowania w terminach określonych w § 5 przy zastosowaniu co najmniej 1/5 (w zaokrągleniu w górę do liczb całkowitych) liczby kas rejestrujących, zgłoszonych przez podatnika do naczelnika urzędu skarbowego, zgodnie z art. 111 ust. 4 ustawy. Od pierwszego dnia każdego następnego miesiąca podatnicy są obowiązani zastosować do ewidencjonowania kolejne kasy rejestrujące, w liczbie nie mniejszej niż liczba kas rejestrujących przypadająca do ewidencjonowania w pierwszym miesiącu ewidencjonowania, wynikająca ze zgłoszenia, o którym mowa w art. 111 ust. 4 ustawy.

Stosownie do § 7 rozporządzenia przepisu § 6 nie stosuje się do obrotu wynikającego z czynności, o których mowa w § 4.

W związku z tym w przypadku wykonywania czynności wymienionych w § 4 cyt. rozporządzenia, obowiązek instalacji kasy powstaje z wykonaniem pierwszej czynności wskazanej w tym przepisie. Zatem w odniesieniu do czynności wymienionych w tym przepisie nie ma zastosowania okres dostosowawczy na zainstalowanie kasy rejestrującej (odroczenie na okres dwóch miesięcy następujących po miesiącu, w którym podatnik utracił prawo do zwolnienia) ani też sukcesywne wprowadzanie kas, o którym mowa w § 6 ww. rozporządzenia.

Z opisu sprawy wynika, że Fundacja zamierza podjąć działania, które pozwolą wypracować tzw. „wkład własny” - wymagany często przez instytucje wspierające działania Fundacji. Działania przyszłe polegać będą na sprzedaży napojów (kawa, herbata, woda) w ramach prowadzonej kawiarenki (będącej swego rodzaju klubokawiarnią, czytelnią). Wypracowane w ramach odpłatnej działalności pożytku publicznego środki będą przekazywane na cele statutowe Fundacji.

Fundacja będzie prowadzić działania zawierające się w PKWiU 56.30.10 pobierając za nie opłatę i przed rozpoczęciem ww. czynności Wnioskodawca dobrowolnie zainstaluje kasę fiskalną.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą konieczności zainstalowania kasy rejestrującej.

W ocenie tut. Organu prowadzenie kawiarenki należy uznać za stacjonarną placówkę gastronomiczną. Z kolei jak wskazała Fundacja prowadzenie sprzedaży napojów (kawy, herbaty, wody) będzie mieściło się w grupowaniu PKWiU 56.30.10. Tym samym spełnione zostaną warunki wskazane w § 4ust. 1 pkt 2 lit. i) ww. rozporządzenia.

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów zwolnienia z obowiązku instalacji kasy rejestrującej nie stosuje się w odniesieniu do czynności wskazanych w § 4 ww. rozporządzenia i obowiązek prowadzenia ewidencji tych czynności z zastosowaniem kasy rejestrującej powstaje
z momentem wykonania pierwszej czynności – tutaj pierwszej sprzedaży kawy, herbaty czy innego napoju.

W związku z tym Fundacja z momentem sprzedaży pierwszego napoju w ramach prowadzonej kawiarenki będzie zobowiązana do zaewidencjonowania tej sprzedaży na kasie rejestrującej. Tym samym Wnioskodawca będzie zobligowany do instalacji kasy rejestrującej przed rozpoczęciem działalności w postaci sprzedaży napojów mieszczącej się w grupowaniu PKWiU 56.30.10 w prowadzonej kawiarence.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy oceniając je całościowo należy uznać za nieprawidłowe, gdyż Wnioskodawca w związku z podjęciem sprzedaży napojów mieszczącej się w grupowaniu PKWiU 56.30.10 w prowadzonej kawiarence będzie na mocy powołanych wyżej przepisów zobowiązany do zainstalowania kasy rejestrującej, a nie dobrowolnie - jak wskazał w opisie sprawy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.