2017.04.28 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1462-IPPP1.4512.102.2017.2.KR
z 28 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U z 2016 r., poz. 1948) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 stycznia 2017 r. (data wpływu 10 lutego 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 kwietnia 2017 r. (data wpływu 10 kwietnia 2017 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 28 marca 2017 r. (skutecznie doręczone 31 marca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

zastosowania zwolnienia od podatku sprzedaży obiadów dla osób niebędących mieszkańcami bądź pracownikami DPSu tj. osób wymagających wparcia instytucji pomocy społecznej (tj. osób samotnych, chorych i starszych) – jest prawidłowe,
zastosowania zwolnienia od podatku sprzedaży obiadów dla pracowników DPSu, pracujących w danym dniu na dyżurze – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony pismem z dnia 7 kwietnia 2017 r. (data wpływu 10 kwietnia 2017 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 28 marca 2017 r. (skutecznie doręczone 31 marca 2017 r.), dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku sprzedaży obiadów dla osób niebędących mieszkańcami bądź pracownikami DPSu tj. osób wymagających wparcia instytucji pomocy społecznej (tj. osób samotnych, chorych i starszych) oraz zastosowania zwolnienia od podatku sprzedaży obiadów dla pracowników DPSu, pracujących w danym dniu na dyżurze.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od 1 stycznia 2017 r. Dom Pomocy Społecznej nie jest traktowany jako samodzielna jednostka mogąca być płatnikiem VAT. Taki przymiot przysługuje jednostce samorządu terytorialnego jaką jest Powiat.
Do statutowych zadań i obowiązków DPS należy zapewnienie mieszkańcom całodobowej opieki oraz zaspokojenie ich niezbędnych potrzeb bytowych, opiekuńczych, wspomagających itp. Jednostka nie prowadzi innej działalności gospodarczej i usługowej. Świadczone przez DPS usługi zwolnione są od podatku od towarów i usług. Głównym źródłem dochodów Jednostki jest odpłatność za pobyt mieszkańców, ponoszona w części przez mieszkańców, a w części przez ośrodki pomocy społecznej kierujące mieszkańców do domu pomocy społecznej. Wspomniane dochody w całości odprowadzane są na rachunek dochodów organu prowadzącego (Powiat). Jednostka korzysta również z dotacji z budżetu państwa przekazywanej przez Urząd Wojewódzki dla Powiatu, z przeznaczeniem na funkcjonowanie DPS.

W ramach statutowej działalności DPS prowadzi kuchnię przygotowującą wyżywienie dla swoich mieszkańców. Kuchnia nie jest odrębnym podmiotem gospodarczym i obsługiwana jest przez pracowników zatrudnionych przez DPS na podstawie umów o pracę. Działalność kuchni, żywienie mieszkańców, jest ściśle związane z zadaniami statutowymi Jednostki. Pracownicy zatrudnieni w Jednostce pomagają mieszkańcom we wszelkich czynnościach życia codziennego, w tym przygotowywaniu posiłków oraz ich karmieniu. Wszyscy pracownicy niezależnie od tego, na jakim stanowisku są zatrudnieni wraz z mieszkańcami tworzą społeczność Domu. Jednocześnie, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 23 sierpnia 2013 r. w sprawie domów pomocy społecznej, wszyscy pracownicy są pracownikami tzw. pierwszego kontaktu, tworzą zespół terapeutyczno-opiekuńczy.

Jednostka powzięła wątpliwości dotyczące opodatkowania podatkiem od towarów i usług lub zwolnieniem z mocy ustawy - usługi polegającej na sprzedaży obiadów dla osób niebędących mieszkańcami bądź pracownikami DPS, tj. dla osób wymagających wsparcia instytucji pomocy społecznej, w ramach pomocy, jaką może zaoferować im DPS, chcących wykupować obiady za cenę „wsadu do kotła”, powiększonego o bezpośrednie koszty przygotowania posiłku tj. energię elektryczną gaz, wodę itp. i zwiększone o koszty pracowników kuchni (płace itp.); zwykle są to osoby chore, starsze, samotne, bezdomne, które na co dzień korzystają z obiadów w DPS, gdyż we własnym zakresie nie są w stanie ich przygotować, a koszt zakupu w ogólnodostępnej gastronomii znacznie przekracza ich możliwości finansowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy sprzedaż przez DPS obiadów dla osób niebędących mieszkańcami bądź pracownikami DPSu tj. osób wymagających wparcia instytucji pomocy społecznej będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, czy z mocy ustawy będzie zwolniona z tego podatku?
Czy sprzedaż przez DPS obiadów dla pracowników DPSu, pracujących w danym dniu na dyżurze będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, czy z mocy ustawy będzie zwolniona z tego podatku?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż obiadów dla osób niebędących mieszkańcami bądź pracownikami tj. osób wymagających wsparcia instytucji pomocy społecznej podlega zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku od towarów i usług.

Treść powołanego przepisu wyraźnie wskazuje, iż usługi pomocy społecznej w rozumieniu ustawy o pomocy społecznej podlegają takiemu zwolnieniu.

Artykuł 15 ustawy o pomocy społecznej stanowi, iż pomoc społeczna polega w szczególności na realizacji zadań wynikających z rozeznanych potrzeb społecznych.

Dom Pomocy Społecznej jest adresatem ustawy o pomocy społecznej, dlatego należy przyjąć, iż sprzedaż obiadów osobom potrzebującym nie posiadającym wystarczających środków na ich zakup stanowi usługę pomocy społecznej w rozumieniu ustawy o pomocy społecznej. Osoby, którym będą sprzedawane obiady to głównie samotni, chorzy i starcy, a więc osoby, które będą korzystać z obiadów z powodów wskazanych w art. 7 ustawy o pomocy społecznej.

Zdaniem DPS w świetle ww. przepisów sprzedaż obiadów ww. osobom jest usługą pomocy społecznej a zatem zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku od towarów i usług podlega zwolnieniu od podatku VAT.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że w ocenie DPS sprzedaż obiadów pracownikom korzysta ze zwolnienia wskazanego w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. Sprzedaż obiadów jest jedyną formą pozyskiwania dodatkowych pieniędzy przez DPS. DPS z tytułu sprzedaży jednego obiadu uzyskuje dochód w wysokości 2,50 zł/osobę. Liczba pracowników korzystających z obiadów to ok 6 osób. W związku z powyższym średni miesięczny dochód z tytułu sprzedaży obiadów będzie kształtował się na poziomie 450,00 zł. W skali roku będzie to kwota rzędu 5400,00 zł. W związku z powyższym z uwagi na limit wskazany w ww. przepisie sprzedaż obiadów pracownikom powinna zostać z zwolniona z opodatkowania podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego:

prawidłowe w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku sprzedaży obiadów dla osób niebędących mieszkańcami bądź pracownikami DPSu tj. osób wymagających wparcia instytucji pomocy społecznej (tj. osób samotnych, chorych i starszych),

nieprawidłowe w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku sprzedaży obiadów dla pracowników DPSu, pracujących w danym dniu na dyżurze.

Na wstępie zauważyć należy, że w dniu 29 września 2015 r. zapadł wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-276/14, zgodnie z którym gminna jednostka organizacyjna, której działalność nie spełnia kryterium samodzielności w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE, nie może być uznana za podatnika podatku od wartości dodanej odrębnie od gminy, w której skład jednostka ta wchodzi.

Jak wynika z wyroku TSUE w sprawie C-276/14 samorządowe jednostki budżetowe nie posiadają odrębności podatkowej na gruncie przepisów o VAT, zatem wszelkie czynności przez nie dokonywane powinny być rozliczane przez jednostkę samorządu terytorialnego, która je utworzyła.

W związku z ww. wyrokiem nr C-276/14, w dniach 29 września 2015 r. oraz 16 grudnia 2015 r. Ministerstwo Finansów wydało Komunikaty, w których stwierdzono, że mając na uwadze rozstrzygnięcie TSUE zakłada się obowiązkowe „scentralizowanie” w samorządach rozliczeń w zakresie podatku VAT. Jednocześnie wskazano, że stosowany obecny model rozliczeń do momentu obowiązkowego scentralizowania tj. do 1 stycznia 2017 r., nie będzie kwestionowany.

Z okoliczności sprawy wynika, że Powiat dokonał centralizacji podatku VAT – Powiat dokonuje więc wspólnego rozliczenia podatku VAT m.in. ze swoją jednostką budżetową (Domem Pomocy Społecznej).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zauważyć należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy lub świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie natomiast do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych) – tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Wyłączenie z grona podatników VAT organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji. Organy władzy publicznej są podatnikami VAT jedynie w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Stosownie do art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a ustawy, stawka podatku wynosi 23% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 oraz art. 146f. Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewidziano natomiast opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ww. ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku usługi pomocy społecznej w rozumieniu przepisów o pomocy społecznej oraz usługi określone w przepisach o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie, także dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane, na rzecz beneficjenta tej pomocy, wykonywane przez:

regionalne ośrodki pomocy społecznej, powiatowe centra pomocy rodzinie, ośrodki pomocy społecznej, rodzinne domy pomocy, ośrodki wsparcia i ośrodki inwestycji kryzysowej;
wpisane do rejestru prowadzonego przez wojewodę:
1. domy pomocy społecznej prowadzone przez podmioty posiadające zezwolenie wojewody,
2. placówki opiekuńczo-wychowawcze i ośrodki adopcyjno-opiekuńcze;
3. placówki specjalistycznego poradnictwa;
inne niż wymienione w lit. a-c placówki zapewniające całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku na podstawie zezwolenia wojewody, wpisanego do rejestru prowadzonego przez wojewodę;
specjalistyczne ośrodki wsparcia dla ofiar przemocy w rodzinie.

Z powyższych przepisów wynika, że warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku jest spełnienie zarówno przesłanki o charakterze przedmiotowym, dotyczącej rodzaju świadczonych usług (usług pomocy społecznej), jak również przesłanki podmiotowej odnoszącej się do usługodawcy, będącego ściśle określonym podmiotem. Niespełnienie bowiem chociażby jednej z ww. przesłanek powoduje, że zwolnienie nie ma zastosowania.

Jednocześnie zgodnie z art. 43 ust. 17 ustawy zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a, nie mają zastosowania do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, jeżeli:

nie są one niezbędne do wykonania usługi podstawowej, zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a lub
ich głównym celem jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez podatnika, przez konkurencyjne wykonywanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających z takiego zwolnienia.

Z powyższych przepisów wynika, że wszelkie działania (usługi i dostawa towarów), które nie mają charakteru niezbędnego do świadczenia usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 22 ustawy, nie mają charakteru czynności ściśle związanych z tymi usługami w rozumieniu ustawy.

Wskazać również należy, że w obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2013 r. sprawie towarów i usług, dla których obniża się stawkę podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania stawek obniżonych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1719), w § 3 ust. 1 pkt 1 przewidziano, że stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy obniża się do wysokości 8% dla towarów i usług wymienionych w załączniku do rozporządzenia.

W pozycji 7 załącznika do ww. rozporządzenia wskazano na usługi związane z wyżywieniem (PKWiU ex 56), z wyłączeniem sprzedaży:

napojów alkoholowych o zawartości alkoholu powyżej 1,2%,
napojów alkoholowych będących mieszaniną piwa i napojów bezalkoholowych, w których zawartość alkoholu przekracza 0,5%,
napojów, przy przygotowaniu których jest wykorzystywany napar z kawy lub herbaty, niezależnie od udziału procentowego tego naparu w przygotowywanym napoju,
napojów bezalkoholowych gazowanych,
wód mineralnych,
innych towarów w stanie nieprzetworzonym opodatkowanych stawką, o której mowa w art. 41 ust. 1 ustawy.

Stosownie do art. 2 pkt 30 ustawy, przez PKWiU ex – rozumie się zakres wyrobów lub usług węższy niż określony w danym grupowaniu Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług. Umieszczenie ww. oznaczenia przy konkretnym symbolu statystycznym ma na celu zawężenie stosowania danej stawki preferencyjnej tylko do towarów/usług należących do wymienionego grupowania statystycznego, spełniających określone warunki sprecyzowane przez ustawodawcę w rubryce „nazwa towaru lub usługi (grupy towarów lub usług)”.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2016 r., poz. 930, z późn. zm.), pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa, mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości. W myśl art. 2 ust. 2 ww. ustawy - pomoc społeczną organizują organy administracji rządowej i samorządowej, współpracując w tym zakresie, na zasadzie partnerstwa, z organizacjami społecznymi i pozarządowymi, Kościołem Katolickim, innymi kościołami, związkami wyznaniowymi oraz osobami fizycznymi i prawnymi.

Natomiast, w myśl art. 3 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, pomoc społeczna wspiera osoby i rodziny w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwia im życie w warunkach odpowiadających godności człowieka. Jak wynika z ust. 2 powołanego przepisu, zadaniem pomocy społecznej jest zapobieganie sytuacjom, o których mowa w art. 2 ust. 1, przez podejmowanie działań zmierzających do życiowego usamodzielnienia osób i rodzin oraz ich integracji ze środowiskiem.

Natomiast, zgodnie z art. 7 cytowanej ustawy, pomocy społecznej udziela się osobom i rodzinom w szczególności z powodu:

ubóstwa;
sieroctwa;
bezdomności;
bezrobocia;
niepełnosprawności;
długotrwałej lub ciężkiej choroby;
przemocy w rodzinie;
7a. potrzeby ochrony ofiar handlu ludźmi;
potrzeby ochrony macierzyństwa lub wielodzietności;
bezradności w sprawach opiekuńczo-wychowawczych i prowadzenia gospodarstwa domowego, zwłaszcza w rodzinach niepełnych lub wielodzietnych;
(uchylony);
trudności w integracji cudzoziemców, którzy uzyskali w Rzeczypospolitej Polskiej status uchodźcy lub ochronę uzupełniającą;
trudności w przystosowaniu do życia po zwolnieniu z zakładu karnego;
alkoholizmu lub narkomanii;
zdarzenia losowego i sytuacji kryzysowej;
klęski żywiołowej lub ekologicznej.

Na mocy art. 51 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, osobom, które ze względu na wiek, chorobę lub niepełnosprawność wymagają częściowej opieki i pomocy w zaspokajaniu niezbędnych potrzeb życiowych, mogą być przyznane usługi opiekuńcze, specjalistyczne usługi opiekuńcze lub posiłek, świadczone w ośrodku wsparcia.

Z kolei w myśl art. 55 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej dom pomocy społecznej świadczy usługi bytowe, opiekuńcze, wspomagające i edukacyjne na poziomie obowiązującego standardu, w zakresie i formach wynikających z indywidualnych potrzeb osób w nim przebywających (…). Dom pomocy społecznej może również świadczyć usługi opiekuńcze i specjalistyczne usługi opiekuńcze dla osób w nim niezamieszkujących (art. 55 ust. 3 ww. ustawy).

Regulacje zawarte w powołanej ustawie wskazują na możliwość prowadzenia przez domy pomocy społecznej stołówek. Przy czym, celem ich prowadzenia nie jest świadczenie usług gastronomicznych jako takich, ale wyłącznie funkcje socjalno-bytowe, polegające na zapewnieniu żywienia mieszkańcom placówki. Funkcjonowanie stołówek prowadzonych w domach pomocy społecznej zapewnia zatem prawidłową realizację zadań, do których zostały one powołane.

Zgodnie z § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 23 sierpnia 2012 r. w sprawie domów pomocy społecznej (Dz. U z 2012 r., poz. 964) dom, niezależnie od typu, świadczy usługi:

w zakresie potrzeb bytowych, zapewniając:
1. miejsce zamieszkania,
2. wyżywienie,
3. odzież i obuwie,
4. utrzymanie czystości;
opiekuńcze, polegające na:
1. udzielaniu pomocy w podstawowych czynnościach życiowych,
2. pielęgnacji,
3. niezbędnej pomocy w załatwianiu spraw osobistych;
wspomagające (…)

W oparciu o § 2 ust. 1 ww. rozporządzenia dom funkcjonuje w sposób zapewniający właściwy zakres usług, zgodny ze standardami określonymi dla danego typu domu, w oparciu o indywidualne potrzeby mieszkańca domu. W celu określenia indywidualnych potrzeb mieszkańca domu oraz zakresu usług, o których mowa w ust. 1, dom powołuje zespoły terapeutyczno-opiekuńcze składające się w szczególności z pracowników domu, którzy bezpośrednio zajmują się wspieraniem mieszkańców (§ 2 ust. 2 rozporządzenia).

Z treści złożonego wniosku wynika, że Jednostka w ramach podstawowej działalności prowadzi kuchnię dla mieszkańców placówki (Dom Pomocy Społecznej). Kuchnia nie jest odrębnym podmiotem gospodarczym, obsługiwana jest przez zatrudnionych na podstawie umów o pracę pracowników.

Do statutowych zadań i obowiązków DPS należy zapewnienie mieszkańcom całodobowej opieki oraz zaspokojenie ich niezbędnych potrzeb bytowych, opiekuńczych, wspomagających itp. Jednostka nie prowadzi innej działalności gospodarczej i usługowej. Świadczone przez DPS usługi zwolnione są od podatku od towarów i usług. Głównym źródłem dochodów Jednostki jest odpłatność za pobyt mieszkańców, ponoszona w części przez mieszkańców, a w części przez ośrodki pomocy społecznej kierujące mieszkańców do domu pomocy społecznej. Wspomniane dochody w całości odprowadzane są na rachunek dochodów organu prowadzącego (Powiat). Jednostka korzysta również z dotacji z budżetu państwa przekazywanej przez Urząd Wojewódzki dla Powiatu, z przeznaczeniem na funkcjonowanie DPS.

W ramach statutowej działalności DPS prowadzi kuchnię przygotowującą wyżywienie dla swoich mieszkańców. Działalność kuchni, żywienie mieszkańców, jest ściśle związane z zadaniami statutowymi Jednostki. Pracownicy zatrudnieni w Jednostce pomagają mieszkańcom we wszelkich czynnościach życia codziennego, w tym przygotowywaniu posiłków oraz ich karmieniu. Wszyscy pracownicy niezależnie od tego, na jakim stanowisku są zatrudnieni wraz z mieszkańcami tworzą społeczność Domu. Jednocześnie, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 23 sierpnia 2013 r. w sprawie domów pomocy społecznej, wszyscy pracownicy są pracownikami tzw. pierwszego kontaktu, tworzą zespół terapeutyczno-opiekuńczy.

W związku z tak przedstawionym opisem sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwość dotyczącą możliwości zastosowania zwolnienia z opodatkowania czynności sprzedaży obiadów dla osób niebędących mieszkańcami lub pracownikami DPS, tj osób wymagających wsparcia instytucji pomocy społecznej.

Wnioskodawca zobowiązuje się wykonać określone czynności na rzecz konkretnej osoby, za które otrzymuje opłaty w określonej wysokości. Możliwe jest zatem zidentyfikowanie konkretnego świadczenia wykonywanego przez Wnioskodawcę na rzecz określonego podmiotu (nabywcy). Dlatego też, czynności, które będą świadczone przez Wnioskodawcę w związku z centralizacją rozliczeń w zakresie VAT będą spełniały definicję świadczenia usług określoną w art. 8 ust. 1 ustawy i Wnioskodawca w zakresie tych czynności nie będzie korzystał z wyłączenia z grona podatników podatku od towarów i usług.

W konsekwencji należy stwierdzić, że Wnioskodawca świadcząc usługi w zakresie pomocy społecznej, polegające na sprzedaży obiadów dla osób wymagających wsparcia instytucji pomocy społecznej będzie podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy i w zakresie, w jakim zrealizuje ww. zadania nie będzie objęty regulacją przepisu art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jednocześnie, z uwagi na powołane w tym zakresie regulacje prawne stwierdzić należy, że usługi, które świadczy Jednostka w ramach prowadzonego Domu Pomocy Społecznej, polegające na odpłatnej sprzedaży posiłków, dla beneficjentów tej pomocy (tj. dla osób wymagających wsparcia instytucji pomocy społecznej – osób samotnych, chorych i starszych) korzystają ze zwolnienia zgodnie z art. 43 ust.1 pkt 22 ustawy. Jak bowiem wynika ze złożonego wniosku, Wnioskodawca spełnia oba warunki umożliwiające zastosowania zwolnienia od podatku - zarówno przesłanki o charakterze przedmiotowym, dotyczącej rodzaju świadczonych usług (usług pomocy społecznej), jak również przesłanki podmiotowej odnoszącej się do usługodawcy, będącego ściśle określonym podmiotem.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Wnioskodawca ma również wątpliwości w kwestii zwolnienia z opodatkowania sprzedaży obiadów na rzecz pracowników DPS. Wnioskodawca twierdzi, że ma prawo korzystać ze zwolnienia zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy w związku ze świadczeniem ww. usług.

W myśl art. 113. ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Zgodnie z art. 113 ust. 2 ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
1. transakcji związanych z nieruchomościami,
2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
3. usług ubezpieczeniowych
  
  - jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

W myśl art. 113 ust. 5 ustawy, jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Zgodnie z art. 113 ust. 9 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Natomiast, zgodnie z art. 113 ust. 13 ustawy, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

dokonujących dostaw:
1. towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,
2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:
  - energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0),
  - wyrobów tytoniowych,
  - samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,
3. budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,
4. terenów budowlanych,
5. nowych środków transportu;
świadczących usługi:
1. prawnicze,
2. w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
3. jubilerskie;
nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 5 września 2016 r. (Dz. U. 2016, poz. 1454) o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub od państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego, jednostka samorządu terytorialnego jest obowiązana do podjęcia rozliczania podatku wraz ze wszystkimi jednostkami organizacyjnymi najpóźniej od dnia 1 stycznia 2017 r.

Zgodnie z art. 4 wskazanej ustawy, jednostka samorządu terytorialnego, której jednostki organizacyjne rozliczały się jako odrębni podatnicy, wstępuje z dniem podjęcia rozliczania podatku wraz ze wszystkimi jednostkami organizacyjnymi we wszystkie przewidziane w przepisach dotyczących podatku prawa i obowiązki jednostek organizacyjnych.

Stosownie do art. 6 ustawy, jednostki organizacyjne, których sprzedaż na dzień 29 września 2015 r. korzystała ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, 846, 960, 1052, 1206 i 1228), zwanej dalej "ustawą o podatku od towarów i usług", mogą korzystać z tego zwolnienia na warunkach określonych w tym przepisie do dnia poprzedzającego dzień podjęcia wspólnego rozliczania podatku z jednostką samorządu terytorialnego.

Z wniosku wynika, że Powiat dokonał centralizacji podatku VAT, dokonuje więc wspólnego rozliczenia podatku VAT m.in. ze swoją jednostką budżetową (Domem Pomocy Społecznej). Jak wynika z powołanych przepisów od dnia dokonania centralizacji rozliczeń to Powiat jest podatnikiem podatku VAT (wraz ze wszystkimi swoimi jednostkami organizacyjnymi) i stroną we wszystkich czynnościach. W związku z tym wszystkie obowiązki wynikające z ustawy o VAT ciążą na nim. Zatem, od dnia centralizacji jednostka samorządu terytorialnego – przy wyliczaniu wartości limitu sprzedaży uprawniającej do zwolnienia „podmiotowego” – musi uwzględnić sprzedaż dokonywaną przez wszystkie swoje jednostki organizacyjne. W przypadku centralizacji w roku 2017 – uwzględniona musi zostać łączna sprzedaż w roku 2016.

W konsekwencji jednostki samorządu terytorialnego są zobowiązane do wykazania po stronie podatku należnego sprzedaży własnej oraz sprzedaży zrealizowanej przez ich jednostki i zakłady budżetowe. Pod kątem możliwości skorzystania ze zwolnienia podmiotowego z VAT dla ustalenia, czy poziom sprzedaży mieści się w limicie określonym w art. 113 ustawy konieczne będzie więc zsumowanie wszystkich obrotów gminy oraz jej jednostek i zakładów budżetowych. W praktyce może się zatem okazać, że obrót, który do tej pory objęty był zwolnieniem na poziomie jednostki budżetowej, po wdrożeniu centralizacji będzie opodatkowany podatkiem VAT na zasadach ogólnych.

W związku z tym, Wnioskodawca w celu wyliczenia limitu uprawniającego do zastosowania zwolnienia zgodnie z art. 113 ustawy będzie musiał uwzględnić dochody wszystkich swoich jednostek budżetowych, nie tak jak sądzi, wyłącznie dochody pozyskiwane przez Dom Pomocy Społecznej.

Wnioskodawca będzie miał prawo do skorzystania ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy, jeżeli spełni warunki określone w tym przepisie. Przy czym, jeżeli wartość sprzedaży, przy uwzględnieniu ust. 9 tego artykułu, przekroczy wskazaną w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT kwotę 200.000 zł, to Wnioskodawca utraci prawo do zwolnienia podmiotowego począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę, w myśl art. 113 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jeżeli, Wnioskodawca z uwagi na przekroczenie określonych w przepisach kwot uprawniających do zwolnienia na podstawie art. 113 ustawy utraci prawo do jego zastosowania, będzie zobowiązany do opodatkowania dochodów pozyskiwanych ze sprzedaży obiadów na rzecz pracowników Domu Pomocy Społecznej według właściwej dla tej czynności stawki podatku, tj. stawki 8%, o której mowa w § 3 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia Ministra Finansów.

Zatem, oceniając stanowisko Wnioskodawcy całościowo należy uznać je za nieprawidłowe. Wnioskodawca twierdzi bowiem, że do wyliczenia limitu sprzedaży uprawniającego do zastosowania zwolnienia zgodnie z art. 113 ustawy, musi uwzględnić jedynie sprzedaż dokonywaną przez Dom Pomocy Społecznej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin