2017.05.05 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.3.2017.1.ISZ
z 5 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 lutego 2017 r. (data wpływu 2 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku usług polegających na przyjmowaniu w imieniu kontrahenta i przekazywaniu płatności za doładowanie energetyczne wraz z opłatą transakcyjną oraz wydaniu kodu doładowującego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku usług polegających na przyjmowaniu w imieniu kontrahenta i przekazywaniu płatności za doładowanie energetyczne wraz z opłatą transakcyjną oraz wydaniu kodu doładowującego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detalicznej towarów na terytorium Polski. Działalność Wnioskodawcy jest prowadzona:

za pośrednictwem sklepów stacjonarnych znajdujących się w lokalach handlowych stanowiących własność Wnioskodawcy;

w ramach sklepów stacjonarnych znajdujących się w lokalach handlowych stanowiących własność podmiotów innych niż Wnioskodawca (w takim wypadku Wnioskodawca jest najemcą powierzchni przeznaczonych na sklepy stacjonarne);

w ramach sprzedaży przy wykorzystaniu sieci Internet (głównie za pośrednictwem sklepu internetowego należącego do Wnioskodawcy).

Wnioskodawca sprzedaje towary, w szczególności artykuły spożywcze, a także inne, np. sprzęt elektroniczny, AGD, kosmetyki, tekstylia, itp. Ponadto, w ramach działalności Wnioskodawca świadczy również usługi, m.in. w zakresie agencyjnej obsługi płatności gotówkowych.

Odbiorcą ww. usług agencyjnych świadczonych przez Wnioskodawcę jest osoba prawna, będąca krajową instytucją płatniczą, działająca na podstawie zezwolenia wydanego przez Komisję Nadzoru Finansowego [dalej: KIP]. KIP poprzez współpracę z Wnioskodawcą ma możliwość świadczenia usług płatniczych, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych [t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1572, dalej: ustawa o usługach płatniczych], we własnym imieniu na rzecz:

użytkowników usług - z jednej strony tzw. masowych wystawców rachunków, odbiorców płatności, jak operatorzy telekomunikacyjni, dostawcy paliw gazowych, operatorzy telewizji kablowych lub sprzedawcy energii elektrycznej również w systemach przedpłaconych, czyli opartych o przedpłatowe układy pomiarowo-rozliczeniowe, o których mowa w art. 6a ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne, (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 220 ze :m.) [dalej: Wystawcy],
z drugiej strony płatników zobowiązań na rzecz Wystawców [dalej: klienci].

Zaangażowanie Wnioskodawcy w ramach współpracy z KIP zostało określone w umowie o obsługę płatności gotówkowych, w tym stanowiącym integralną część umowy - regulaminie pośredniczenia w przekazywaniu płatności ze sprzedaży kodów doładowania w zakresie przedpłatowej sprzedaży energii.

Z powyższej umowy wynika, że Wnioskodawca jest zobowiązany do przyjmowania w imieniu KIP płatności jednorazowych od Klientów, tj. wpłat gotówkowych na rzecz Wystawcy, z którymi KIP zawarł umowę o współpracy w zakresie obsługi płatności i doładowań energetycznych oraz do ich przekazu KIP. Tym samym, Wnioskodawca:

przyjmuje w imieniu KIP i przekazuje KIP płatności, z którymi zgłoszą się do niego Klienci chcący opłacić rachunek, pobiera od Klientów opłatę transakcyjną w imieniu KIP oraz wydaje Klientom potwierdzenie zapłaty;
przyjmuje w imieniu KIP i przekazuje KIP płatności z tytułu doładowań energetycznych, które umożliwiają Klientom korzystanie z przedpłatowych układów pomiarowo-rozliczeniowych energii elektrycznej, pobiera od Klientów opłatę transakcyjną w imieniu KIP i wydaje tzw. kod doładowujący (unikalną kombinację znaków umożliwiającą Klientowi przedpłacony odbiór energii), wraz z potwierdzeniem zapłaty, przy czym kwota wpłacana przez Klienta odpowiada zwykle nie tylko wartości energii elektrycznej, z której Klient może skorzystać, ale również zawiera raty zaległości lub odsetki z tytułu opóźnionych uprzednio płatności. Kod doładowujący jest generowany przez sprzedawcę energii - zakład energetyczny (Wystawcę). Kod doładowujący jest udostępniany w sieci teleinformatycznej w czasie rzeczywistym w trakcie dokonywania przez Klienta transakcji (system kasowy Wnioskodawcy jest inicjatorem zdarzenia, zakład energetyczny generuje kod, który przez system billingowy jest przekazywany do KIP, a następnie kod jest drukowany przez kasę Wnioskodawcy).

Całościowo schemat polegający na przyjęciu i przekazaniu płatności oraz wydaniu kodu doładowującego przedpłatowy licznik energii elektrycznej prezentuje się w następujący sposób:

w rozliczeniach zasadniczo uczestniczą 4 podmioty, tj.
1. Klient - osoba płacąca za doładowania energetyczne, ponosząca opłatę transakcyjną na rzecz KIP z tytułu przekazu dokonanej wpłaty i odbierająca kod doładowujący;
2. Wnioskodawca, który jako agent przyjmuje płatność od Klienta w imieniu KIP za doładowanie energetyczne oraz opłatę transakcyjną i wydaje kod doładowujący Klientowi - w tym zakresie świadczy usługi również w imieniu KIP;
3. KIP - podmiot, który współpracuje z Wnioskodawcą oraz z Wystawcą i finalnie przekazuje Wystawcy płatność otrzymaną od Wnioskodawcy z tytułu doładowania energetycznego zatrzymuje sobie opłatę transakcyjną;
4. Wystawca - podmiot, który dokonuje sprzedaży energii elektrycznej na rzecz Klienta otrzymuje za nią płatność.

Klient zgłasza się do placówki Wnioskodawcy, uiszcza opłatę za doładowanie energetyczne oraz opłatę transakcyjną i otrzymuje od Wnioskodawcy kod uprawniający do doładowania przed płatowego licznika energii elektrycznej (przedpłatowego układu pomiarowo -rozliczeniowego);

Wnioskodawca przyjmuje płatność od Klienta w imieniu KIP i przekazuje ją KIP wraz z opłatą transakcyjną oraz wydaje Klientowi kod doładowujący przedpłatowy licznik energii elektrycznej;

KIP przekazuje otrzymaną płatność za doładowanie energetyczne do Wystawcy i zachowuje opłatę transakcyjną, a następnie wypłaca prowizję Wnioskodawcy, stanowiącą kwotowo lub procentowo określoną część opłaty transakcyjnej.

Wnioskodawca jest zobowiązany do rejestrowania dokonywanych doładowań oraz do rozliczenia wpłaconych z tego tytułu kwot. KIP udziela upoważnienia do przyjmowania w jego imieniu przedpłat w związku z wykonywaniem doładowań energetycznych. Natomiast wszelkie reklamacje związane z doładowaniami energetycznymi rozwiązywane są przez Wystawcę na podstawie umowy sprzedaży energii łączącej go z Klientem.

Urządzenia i materiały do przyjmowania płatności oraz dokonywania doładowań energetycznych zapewniane przez KIP i udostępniane Wnioskodawcy (pozostają własnością KIP).

KIP jest zobowiązany wypłacić Wnioskodawcy należną prowizję za obsługę w zakresie przyjęcia i przetransferowania płatności oraz przekazania kodu doładowującego przedpłatowy licznik energii elektrycznej. Po zakończeniu każdego miesiąca kalendarzowego KIP powinien przekazać Wnioskodawcy miesięczny raport rozliczeniowy, z którego wynikają przyjęte przez Wnioskodawcę: (i) płatności oraz odpowiadające im opłaty transakcyjne uzyskane przez KIP od Klientów, a także (ii) płatności za doładowania energetyczne oraz odpowiadające im opłaty transakcyjne. Na podstawie raportu miesięcznego Wnioskodawca wystawia fakturę za usługi świadczone na rzecz KIP.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz KIP polegające na przyjmowaniu w imieniu KIP i przekazywaniu płatności za doładowanie energetyczne wraz z opłatą transakcyjną oraz wydaniu kodu doładowującego, stanowią usługi zwolnione z podatku od towarów i usług (dalej: VAT)?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz KIP polegające na przyjmowaniu w imieniu KIP i przekazywaniu płatności za doładowanie energetyczne wraz z opłatą transakcyjną oraz wydaniu kodu doładowującego, stanowią usługi zwolnione z VAT.

Uwagi ogólne

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT wynika, że pod pojęciem towarów rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W świetle art. 146a ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże, zarówno w treści ustawy o VAT, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynnościami stawkami obniżonymi lub zwolnienie z podatku VAT.

Jednym ze zwolnień jest zwolnienie określone w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT dla usług w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Tym samym, zwolnieniu z VAT podlegają m.in. usługi pośrednictwa w świadczeniu usług przekazu i transferów pieniężnych.

Jednocześnie, ustawodawca konstruując przepisy dotyczące zwolnień z opodatkowania VAT przewidział również wyłączenia ze stosowania zwolnień, tj. art. 43 ust, 15 ustawy o VAT, który przewiduje, iż zwolnienia, o których mowa m.in. w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;
usług doradztwa;
usług w zakresie leasingu.
Pojęcie usług pośrednictwa

Pojęcie usług pośrednictwa dla potrzeb VAT nie zostało zdefiniowane ani w przepisach ustawy o VAT, ani w regulacjach Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2006 r. nr 347/1; dalej: Dyrektywa VAT). W konsekwencji w celu ustalenia zakresu znaczeniowego powyższego pojęcia należy odwołać się do słownikowej definicji tego wyrażenia.

Przez „pośrednictwo” w oparciu o definicję zawartą w internetowym Słowniku Języka Polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl) należy rozumieć: „działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron” lub „kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych”.

Z kolei zgodnie z definicją zawartą w internetowym Wielkim Słowniku Języka Polskiego (www.wsjp.pl), „pośrednictwo” to „działalność polegająca na kojarzeniu strony sprzedającej lub oferującej coś ze stroną kupującą lub korzystającą z danej oferty”.

Tak więc, pośrednictwo obejmuje działalność wykonywaną przez osobę pośredniczącą, która nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego i której działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów.

Z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, (dalej: TSUE) wynika, iż pośrednictwo stanowi usługę świadczoną na rzecz strony umowy, za którą wypłacane jest wynagrodzenie za odrębną działalność pośrednictwa. Celem takiej działalności jest uczynić wszystko co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę, przy czym pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy (por. wyrok TSUE w sprawie C-235/00, CSC Financial Services).

Z kolei w wyroku TSUE z 13 grudnia 2001 r. w sprawie SDC (C-2/95), Trybunał uznał, że czynności pośrednictwa mają na celu uczynienie wszystkiego co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, przy czym pośrednik nie realizuje w stosunku do treści umowy żadnego własnego interesu - czynności pośrednictwa mogą obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy.

Potwierdzenie rozumienia pojęcia pośrednictwa odnajdziemy również w wyroku z 26 czerwca 2013 r. Naczelnego Sądu Administracyjnego [dalej: NSA], sygn. akt I FSK 922/12, w którym NSA uznał, iż usługi pośrednictwa - w przypadku pośrednictwa finansowego - stanowią:

usługę świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie,

z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej,

celem usługi jest dążenie do zawarcia umowy (przy czym pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy),

usługa pośrednictwa nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).

Usługi przekazów i transferów pieniężnych

Ustawa o VAT nie określa również, co należy rozumieć pod pojęciem usług przekazów i transferów pieniężnych. W konsekwencji, w celu ustalenia znaczenia powyższych pojęć należy odwołać się do ich słownikowego (potocznego) rozumienia.

Zgodnie z definicją internetowego Słownika Języka Polskiego PWN „przekaz” to „pieniądze przekazane komuś za pośrednictwem poczty lub banku; też: przekazanie komuś pieniędzy w taki sposób”. Z kolei „przekazać” lub „przekazywać” oznacza „wpłacić pieniądze do banku lub na pocztę, zlecając wypłacenie ich temu, na czyje nazwisko lub konto zostały wpłacone”.

Z kolei w celu wyjaśnienia istoty usługi przekazu pieniężnego, można również odwołać się do ustawy o usługach płatniczych. Zgodnie z art. 3 ust. 3 ustawy o usługach płatniczych, usługą przekazu pieniężnego oznacza usługę płatniczą świadczoną bez pośrednictwa rachunku płatniczego prowadzonego dla płatnika, polegającą na transferze do odbiorcy lub do innego dostawcy przyjmującego środki pieniężne dla odbiorcy środków pieniężnych otrzymanych od płatnika lub polegającą na przyjęciu środków pieniężnych dla odbiorcy i ich udostępnieniu odbiorcy.

Przepis przewidujący zwolnienie m.in. dla usług przekazu pieniężnego, tj. art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT stanowi implementację art. 135 ust. 1 lit, d) Dyrektywy VAT. Regulacja ta przewiduje, iż państwa członkowskie zwalniają z VAT m.in. transakcje łącznie z pośrednictwem dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Zgodnie z orzecznictwem TSUE transakcje zwolnione z VAT na mocy, art. 135 ust. 1 lit. d) Dyrektywy VAT należą jako całość, ze względu na ich charakter, do transakcji finansowych (por. wyroki TSUE w sprawie: Granton, C-461/12, Velvet & Steel Immobilien, C- 455/05). Transakcje te, pomimo, iż zostały zdefiniowane jako finansowe ze względu na charakter, niekoniecznie muszą być realizowane przez banki lub instytucje finansowe. Tak więc, niezależnie od rodzaju podmiotu, który wykonuje usługę przekazu/transferu środków pieniężnych może ona korzystać ze zwolnienia z VAT.

W odniesieniu do pojęcia transferów pieniężnych, Trybunał orzekł również, że jest to operacja polegająca na realizacji dyspozycji przekazania określonej sumy pieniędzy z jednego konta bankowego na drugie. Operacja ta cechuje się, w szczególności tym, że powoduje zmianę sytuacji prawnej i finansowej istniejącej między:

udzielającym dyspozycji a beneficjentem lub też
udzielającym dyspozycji a beneficjentem a ich bankiem, jak również, w odpowiednim przypadku, między bankami, niezależnie od przyczyny (kauzy) przelewu (zob. wyroki TSUE w sprawie: SDC C-2/95 oraz Nordea Pankki Suomi Oyj, C-350/10). Analogiczne funkcje jw. realizuje przekaz pieniężny, natomiast nie jest wykorzystywany do tych operacji rachunek płatniczy.
Opodatkowanie VAT usługi świadczonej przez Wnioskodawcę

Na potrzeby oceny zasad opodatkowania VAT usług świadczonych przez Wnioskodawcę na rzecz KIP, w pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, iż świadczone usługi polegają na pośredniczeniu w przekazie/transferze środków pieniężnych od Klienta do Wystawców. Usługi Wnioskodawcy, umożliwiają KIP wykonywanie usługi przekazu/transferu środków pieniężnych polegającej na przekazaniu określonej sumy pieniędzy przez Klienta do Wystawcy.

Wnioskodawca nie zajmuje miejsca strony umowy przekazu środków, łączy jedynie strony tej umowy, tj. Wystawców i KIP. Usługi wykonywane przez Wnioskodawcę stanowią odrębną działalność - pośrednictwo.

Przyjęcie przez Wnioskodawcę w imieniu KIP środków pieniężnych od Klienta za doładowanie energetyczne wraz z opłatą transakcyjną i jednocześnie przekazanie kodu doładowania energetycznego, a następnie transfer środków pieniężnych do KIP, stanowi usługę pośrednictwa w przekazie/transferze środków pieniężnych.

KIP wypłaca Wnioskodawcy, wynagrodzenie w postaci prowizji za pośredniczenie w przyjęciu i przekazaniu płatności (w tym opłaty transakcyjnej) od Klienta oraz wydaniu Klientowi kodu doładowującego przedpłatowy licznik energii elektrycznej.

Z punktu widzenia Wystawcy, usługa świadczona przez Wnioskodawcę polegająca na odbiorze i przekazaniu płatności wraz z opłatą transakcyjną w imieniu KIP a następnie wydanie kodu Klientowi, stanowi element usługi finansowej (usługi przekazu/transferu środków pieniężnych). Bez udziału Wnioskodawcy, który gromadzi środki pieniężne wpłacane przez Klientów, np. w postaci gotówki za wydanie kodu z doładowaniem energetycznym nie doszłoby do wykonania usługi przekazu/transferu pieniężnego przez KIP. Celem działań Wnioskodawcy jest umożliwienie przekazu/transferu środków pieniężnych od Klienta do KIP (Wnioskodawca działa w imieniu KIP). Pośrednik - Wnioskodawca nie posiada interesu w realizacji umowy łączącej Wystawcę z KIP, nie ingeruje on w treść umowy ani nie ustala warunków na których jest realizowana ta umowa.

Na usługę pośrednictwa w przekazie/transferze środków pieniężnych świadczoną przez Wnioskodawcę składają się różne czynności, tj. przyjęcie środków pieniężnych od Klienta w imieniu KIP, przekazanie ich KIP oraz wydanie kodu z doładowaniem energetycznym. Czynności te nie stanowią jedynie czynności administracyjnych/technicznych, gdyż bez nich nie byłoby możliwe zrealizowanie usługi przekazu/transferu środków pieniężnych przez KIP. KIP nie otrzymałaby bowiem środków pieniężnych od Klienta z tytułu zapłaty za doładowanie energetyczne, a następnie nie mogłaby ich przekazać Wystawcom.

Współpraca KIP z Wnioskodawcą, umożliwia Wystawcom dotarcie do jak największej liczby potencjalnych nabywców energii elektrycznej w systemie przedpłatowym. Infrastruktura handlowa Wnioskodawcy, składająca się z dużej liczby placówek pozwala Klientom w dogodnym miejscu opłacić w formie przedpłaty dostawę energii elektrycznej i otrzymać kod uprawniający do doładowania. Zastosowane ww. rozwiązanie pozwala KIP świadczyć swoje usługi przekazu/transferu środków pieniężnych bez konieczności inwestycji w placówki stacjonarne (korzysta on bowiem z infrastruktury Wnioskodawcy), natomiast Wnioskodawca może poszerzyć swoją ofertę handlową, oferując dodatkowe usługi - pośrednictwa w przekazanie/transferze środków pieniężnych.

Na kwotę płatności uiszczanej przez Klienta zwykle nie składa się tylko wartość energii elektrycznej, z której Klient może skorzystać, ale również rata długu lub odsetki z tytułu opóźnionych płatności. Wynagrodzenie należne Wnioskodawcy od KIP kalkulowane jest w formie prowizji od ilości pobranych i przekazanych wpłat na poczet doładowań energetycznych. Na powyższe wynagrodzenie nie wpływa wielkość należności za energię elektryczną dostarczaną przez Wystawcę.

Dodatkowo Wnioskodawca wskazuje, iż to Wystawcy są podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą w zakresie obrotu energią elektryczną. W ramach działalności Wystawcy oferują, m.in. dostawę energii elektrycznej w systemie przedpłatowym, w którym Klient dokonuje wpłaty „z góry” określonej sumy pieniędzy, stanowiącej wynagrodzenie za energię elektryczną. Następnie Klient na podstawie otrzymanego kodu z doładowaniem energetycznym, ma możliwość doładowania licznika energii elektrycznej.

Wnioskodawca przyjmując płatności w imieniu KIP (w tym opłatę transakcyjną) i wydając kod z doładowaniem energetycznym nie sprzedaje energii elektrycznej, gdyż przekazanie kodu stanowi Formę potwierdzenia dokonania przedpłaty. Wnioskodawca nie bierze udziału w dostawie energii elektrycznej. Fakt przekazania środków pieniężnych KIP nie kreuje u Wnioskodawcy żadnych obowiązków związanych z dostawą energii elektrycznej. Wnioskodawca jest odpowiedzialny wyłącznie za przyjęcie płatności w imieniu KIP wraz z opłatą transakcyjną i przekazanie jej KIP. Tym samym, usługę wykonywaną przez Wnioskodawcę na rzecz KIP należy zakwalifikować jako usługę pośrednictwa w przekazie/transferze środków pieniężnych, która korzysta ze zwolnienia z VAT.

Po dokonaniu zapłaty za doładowanie energetyczne Klient otrzymuje kod, którego używa w urządzeniu rejestrującym pobór energii elektrycznej (zainstalowanym w miejscu poboru energii elektrycznej). Zarówno KIP jak i Wnioskodawca nie przyjmuje w związku z obsługą płatności za doładowanie energetyczne żadnych praw i obowiązków wynikających z umowy sprzedaży energii elektrycznej łączącej Klienta z Wystawcami. Wszystkie nieprawidłowości wynikające z obsługi doładowań energetycznych obciążają Wystawców (Klient zgłasza reklamacje do Wystawcy).

W efekcie, z perspektywy Wnioskodawcy, wydawany kod stanowi wyłącznie potwierdzenie dokonania przedpłaty za energię, nie stwarza jednocześnie prawa klienta do dochodzenia jakichkolwiek roszczeń względem Wnioskodawcy z racji wykonania umowy sprzedaży energii elektrycznej zawartej pomiędzy KIP a Klientem.

Jednocześnie, Wnioskodawca podkreśla, iż w stosunku do usług świadczonych na rzecz KIP nie znajdą zastosowania wyłączenia ze zwolnienia z VAT, o których mowa w art. 43 ust. 15 ustawy o VAT. Usługi świadczone przez Wnioskodawcę nie stanowią czynności ściągania długów, w tym faktoringu; usług doradztwa, czy też usług w zakresie leasingu. Wnioskodawca zwraca uwagę, iż w otrzymywanej kwocie pieniężnej od Klienta, zawarta jest należność za energię elektryczną i opłata transakcyjna, jak również może być zawarta rata zaległości lub odsetek od opóźnionej płatności. Jednakże, usługi Wnioskodawcy obejmują jedynie odebranie w imieniu KIP i przekazanie środków pieniężnych od Klienta z tytułu płatności za energię elektryczną, Wnioskodawca nie wykonuje w tym zakresie czynności ściągania długów.

Podsumowując, usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz KIP polegające na przyjmowaniu w imieniu KIP i przekazywaniu płatności za doładowanie energetyczne wraz z opłatą transakcyjną oraz wydaniu kodu doładowującego, korzystają ze zwolnienia z VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Stanowisko organów podatkowych

Wnioskodawca podkreśla, iż możliwość stosowania zwolnienia z VAT do usług takich jak świadczone przez Wnioskodawcę, była również potwierdzana przez organy podatkowe. Przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 28 września 2012 r. (sygn. ILPP2/443-630/12-5/JK). W. interpretacji tej organ odnosił się do następującego stanu faktycznego:

„Wnioskodawca podpisał umowę o współpracy dotyczącą obsługi, rachunków w zakresie przyjmowania wpłat od klientów za usługi świadczone przez masowych wystawców faktur (energie elektryczna; usługi telekomunikacyjne itp.). Zainteresowany prowadzi sieć placówek handlu detalicznego i jest czynnym płatnikiem VAT. W placówkach handlowych uruchomiono punkt przyjęć ww. płatności. Wnioskodawca pośredniczy w przyjmowaniu i przekazywaniu gotówki od klienta na rzecz Firmy B., a ta z kolei przekazuje na rzecz wystawców masowych faktur. (...) Przyjmowanie wpłat uiszczanych przez klientów dokonywane jest w imieniu/na rzecz firmy B. SA. Opłata uiszczane od klientów za usługę na ich rzecz wpłacana jest na rachunek bankowy Wnioskodawcy, skąd poleceniem zapłaty przez firmę B. pobierana jest z rachunku bankowego Zainteresowanego plus wynagrodzenie liczone od każdej wpłaty rachunku w stałej wysokości. Wobec powyższego Wnioskodawca uważa; że wynagrodzenie otrzymywane z tytułu dokonywanych płatności jest wynagrodzeniem za pośrednictwo przy świadczeniu usługi.

Firma B. wystawia faktury VAT na część wynagrodzenia za:

obsługę płatności,
obsługę techniczną sprzedaży kodów energetycznych.

Zgodnie z umową firmie B. przysługuje wynagrodzenie liczone od każdej wpłaty.”

W odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego, zadano pytanie, czy opłata otrzymywana przez Zainteresowanego podlega opodatkowaniu VAT według stawki 23%, czy też korzysta ze zwolnienia z VAT. Organ podatkowy wydający interpretacji uznał, iż:

„(...) biorąc pod uwagę opis sprawy oraz treść powołanych przepisów należy stwierdzić, iż do usług będących przedmiotem wniosku sklasyfikowanych przez Zainteresowanego jako - usługi pośrednictwa pieniężnego pozostałe, gdzie indziej niesklasyfikowane, będzie miało zastosowanie zwolnienie od podatku, przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy.”

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 z późn. zm. - zwana dalej ustawą), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

I tak, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy winny być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Sprecyzowanie przepisów regulujących zwolnienie od podatku od towarów i usług dla usług finansowych ma na celu zapewnienie jednolitego stosowania tego zwolnienia w odniesieniu do rynku wspólnotowego, jak również zapewnienie spójności przepisów dotyczących podatku od towarów i usług z przepisami krajowymi regulującymi funkcjonowanie rynku finansowego.

Zwolnienia od podatku usług finansowych oparte zostały na obiektywnych kryteriach, nie są zaś uzależnione od rodzaju podmiotu świadczącego te usługi.

Powyższe zwolnienia uregulowane zostały w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek implementacji odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, poz. 1 z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 112.

I tak zgodnie z art. 135 ust. 1 lit. d Dyrektywy 112, państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Przytoczone przepisy Dyrektywy dotyczą tylko ściśle wymienionych rodzajów czynności, których charakter pozwala na zakwalifikowanie ich do kategorii usług związanych z obrotem bankowym i finansami.

Wymienione zwolnienie ma charakter przedmiotowy, gdzie przede wszystkim istotną przesłanką do skorzystania ze zwolnienia jest rodzaj świadczonej usługi, cechy które ją wyróżniają. Ustawodawca szczególny nacisk położył na stronę przedmiotową, nie dokonując zawężenia omawianego zwolnienia wyłącznie do określonej grupy podmiotów.

Istotne w tym zakresie są – co wskazano powyżej – orzeczenia TSUE, z 5 czerwca 1997 r. w sprawie C-2/95 SDC, z 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00 CSC Financial Services Ltd., oraz z 28 lipca 2011 r. C-350/10 Nordea Pankki Suomi Oyj TSUE.

W wyroku w sprawie C-2/95 Sparekassernes Datacenter (SDC) dotyczącym zwolnień przedmiotowych na gruncie wspólnego systemu VAT, TSUE wskazał cechy charakterystyczne usługi finansowej w kontekście ustalenia warunków stosowania zwolnienia dla konkretnych podtypów usług finansowych wymienionych w art. 13 (B) B(d) pkt 3 i 5 VI Dyrektywy (obecnie art. 135 ust. 1 lit. d i lit. f Dyrektywy 2006/112/WE). Sprawa dotyczyła usług świadczonych przez SDC (stowarzyszenie) przede wszystkim na rzecz banków oraz innych jednostek podłączonych do jego systemu informatycznego. SDC świadczyło usługi przetwarzania danych związanych z transakcjami prowadzonymi przez jego klientów, a także pewnych usług związanych ze sprawami administracyjnymi swoich członków. Trybunał orzekł, że ani sposób wykonywania usług, ani charakter prawny usługodawcy, ani nawet brak bezpośredniej umowy podmiotu wykonującego usługi z ostatecznym odbiorcą nie wykluczają zastosowania zwolnień, o których mowa w art. 13 (B) (D) pkt 3 i 5 VI Dyrektywy, pod warunkiem, że usługi świadczone przez dany podmiot są przez klienta Banku postrzegane jako element otrzymanej usługi finansowej.

Ponadto, aby świadczone usługi korzystały ze zwolnienia powinny stosownie do orzecznictwa TSUE dotyczyć specyficznych i istotnych elementów związanych z daną usługą finansową. Należy też wskazać, że TSUE w ww. orzeczeniu dodał, że „Sam fakt, że jakiś element jest niezbędny do zakończenia transakcji zwolnionej z podatku, nie daje podstaw do konkluzji, że usługa, którą dany element reprezentuje jest zwolniona.”

Podobne stanowisko zostało przedstawione przez Trybunał w orzeczeniu z dnia 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00 CSC Financial Services Ltd. W wyroku tym TSUE stwierdził, że „obrót papierami wartościowymi polega na działaniach zmieniających sytuację prawną i finansową miedzy stronami i działania te są porównywalne do przypadków przeniesienia lub płatności. Dostawa zwykłej usługi technicznej lub administracyjnej, nie zmieniającej sytuacji prawnej lub finansowej nie wydaje się więc być objęta zwolnieniem ustalonym w art. 13 część B lit. d pkt 5 Szóstej dyrektywy.

(…) Wynika z tego więc, że usługi o charakterze administracyjnym nie zmieniające prawnej bądź finansowej pozycji stron nie są objęte zwolnieniem ustalonym w art. 13 część B lit. d pkt 5”.

Z kolei w wyroku w sprawie C-350/10 Nordea Pankki Suomi Oyj TSUE wskazał że, aby móc zakwalifikować świadczone usługi jako czynności zwolnione z opodatkowania w rozumieniu art. 13 część B lit. d) pkt 3 i 5 szóstej dyrektywy, powinny one tworzyć odrębną całość, która – jeśli ją oceniać globalnie – w konsekwencji wypełnia specyficzne i istotne funkcje usługi opisanej w tym przepisie. W odniesieniu do operacji dotyczących przelewów w rozumieniu art. 13 część B lit. d) pkt 3 szóstej dyrektywy świadczone usługi muszą skutkować przekazaniem środków pieniężnych oraz prowadzić do zmian prawnych i finansowych. Należy dokonać rozróżnienia między usługą zwolnioną w rozumieniu wspomnianej dyrektywy a dostarczaniem zwykłego świadczenia fizycznego lub technicznego, takiego jak udostępnienie bankowi systemu informatycznego. W tym celu sąd krajowy powinien w szczególności zbadać zakres odpowiedzialności usługodawcy względem banków, zwłaszcza to, czy odpowiedzialność ta ograniczona jest do aspektów technicznych, czy też obejmuje specyficzne i istotne elementy czynności.

Z analizy ww. orzeczeń wynika więc, że ze zwolnienia będą korzystać usługi stanowiące element usług finansowych, jeżeli:

z ogólnego punktu widzenia stanowią osobną całość,
obejmują funkcje charakterystyczne dla usługi zwolnionej,
świadczone usługi muszą pociągać za sobą zmiany w sytuacji prawnej i finansowej zainteresowanych podmiotów.

W celu rozstrzygnięcia, co w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem „pośrednictwa”, należy odnieść się do wyroku w sprawie C-453/05, w której TSUE stwierdził, że: „pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową”.

Z kolei w sprawie C-235/00 TSUE wskazał, że znaczenia słowa „negocjacje”, w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 VI Dyrektywy, odnosi się „do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy.

Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków, zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednictwem”.

Zatem, zgodnie z orzecznictwem TSUE, usługa pośrednictwa finansowego powinna stanowić:

usługę świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie;
z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej;
celem jest dążenie do zawarcia umowy (przy czym, pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy);
usługa pośrednictwa nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być np. wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).

Wnioskodawca we wniosku wskazał, że w ramach działalności Wnioskodawca świadczy usługi, m.in. w zakresie agencyjnej obsługi płatności gotówkowych. Wnioskodawca jest zobowiązany do przyjmowania w imieniu KIP płatności jednorazowych od Klientów, tj. wpłat gotówkowych na rzecz Wystawcy, z którymi KIP zawarł umowę o współpracy w zakresie obsługi płatności i doładowań energetycznych oraz do ich przekazu KIP. Tym samym, Wnioskodawca:

przyjmuje w imieniu KIP i przekazuje KIP płatności, z którymi zgłoszą się do niego Klienci chcący opłacić rachunek, pobiera od Klientów opłatę transakcyjną w imieniu KIP oraz wydaje Klientom potwierdzenie zapłaty;
przyjmuje w imieniu KIP i przekazuje KIP płatności z tytułu doładowań energetycznych, które umożliwiają Klientom korzystanie z przed płatowych układów pomiarowo-rozliczeniowych energii elektrycznej, pobiera od Klientów opłatę transakcyjną w imieniu KIP i wydaje tzw. kod doładowujący (unikalną kombinację znaków umożliwiającą Klientowi przedpłacony odbiór energii), wraz z potwierdzeniem zapłaty, przy czym kwota wpłacana przez Klienta odpowiada zwykle nie tylko wartości energii elektrycznej, z której Klient może skorzystać, ale również zawiera raty zaległości lub odsetki z tytułu opóźnionych uprzednio płatności. Kod doładowujący jest generowany przez sprzedawcę energii - zakład energetyczny (Wystawcę). Kod doładowujący jest udostępniany w sieci teleinformatycznej w czasie rzeczywistym w trakcie dokonywania przez Klienta transakcji (system kasowy Wnioskodawcy jest inicjatorem zdarzenia, zakład energetyczny generuje kod, który przez system billingowy jest przekazywany do KIP, a następnie kod jest drukowany przez kasę Wnioskodawcy).

Całościowo schemat polegający na przyjęciu i przekazaniu płatności oraz wydaniu kodu doładowującego przedpłatowy licznik energii elektrycznej prezentuje się w następujący sposób:

w rozliczeniach zasadniczo uczestniczą 4 podmioty, tj.
1. Klient - osoba płacąca za doładowania energetyczne, ponosząca opłatę transakcyjną na rzecz KIP z tytułu przekazu dokonanej wpłaty i odbierająca kod doładowujący;
2. Wnioskodawca, który jako agent przyjmuje płatność od Klienta w imieniu KIP za doładowanie energetyczne oraz opłatę transakcyjną i wydaje kod doładowujący Klientowi - w tym zakresie świadczy usługi również w imieniu KIP;
3. KIP - podmiot, który współpracuje z Wnioskodawcą oraz z Wystawcą i finalnie przekazuje Wystawcy płatność otrzymaną od Wnioskodawcy z tytułu doładowania energetycznego zatrzymuje sobie opłatę transakcyjną;
4. Wystawca - podmiot, który dokonuje sprzedaży energii elektrycznej na rzecz Klienta otrzymuje za nią płatność.

Klient zgłasza się do placówki Wnioskodawcy, uiszcza opłatę za doładowanie energetyczne oraz opłatę transakcyjną i otrzymuje od Wnioskodawcy kod uprawniający do doładowania przed płatowego licznika energii elektrycznej (przedpłatowego układu pomiarowo -rozliczeniowego);

Wnioskodawca przyjmuje płatność od Klienta w imieniu KIP i przekazuje ją KIP wraz z opłatą transakcyjną oraz wydaje Klientowi kod doładowujący przedpłatowy licznik energii elektrycznej;

KIP przekazuje otrzymaną płatność za doładowanie energetyczne do Wystawcy i zachowuje opłatę transakcyjną, a następnie wypłaca prowizję Wnioskodawcy, stanowiącą kwotowo lub procentowo określoną część opłaty transakcyjnej.

Wnioskodawca świadczy usługi na rzecz KIP na podstawie upoważnienia KIP, które opiera się o zawartą przez KIP z każdym Wystawcą umowę o współpracy w zakresie obsługi płatności gotówkowych. Wnioskodawca działając w imieniu KIP przekazuje kody doładowań energetycznych Klientom na rachunek Wystawcy oraz przyjmuje zapłatę za te doładowania. Ponadto, Wnioskodawca jest zobowiązany udzielić zgody na obciążenie swojego rachunku bankowego w drodze polecenia zapłaty na potrzeby przekazania KIP otrzymanych od Klientów płatności. Wnioskodawca jest zobowiązany do rejestrowania dokonywanych doładowań oraz do rozliczenia wpłaconych z tego tytułu kwot. KIP udziela upoważnienia do przyjmowania w jego imieniu przedpłat w związku z wykonywaniem doładowań energetycznych. Natomiast wszelkie reklamacje związane z doładowaniami energetycznymi rozwiązywane są przez Wystawcę na podstawie umowy sprzedaży energii łączącej go z Klientem. Urządzenia i materiały do przyjmowania płatności oraz dokonywania doładowań energetycznych zapewniane przez KIP i udostępniane Wnioskodawcy (pozostają własnością KIP). KIP jest zobowiązany wypłacić Wnioskodawcy należną prowizję za obsługę w zakresie przyjęcia i przetransferowania płatności oraz przekazania kodu doładowującego przedpłatowy licznik energii elektrycznej. Po zakończeniu każdego miesiąca kalendarzowego KIP powinien przekazać Wnioskodawcy miesięczny raport rozliczeniowy, z którego wynikają przyjęte przez Wnioskodawcę (i) płatności oraz odpowiadające im opłaty transakcyjne uzyskane przez KIP od Klientów, a także (ii) płatności za doładowania energetyczne oraz odpowiadające im opłaty transakcyjne. Na podstawie raportu miesięcznego Wnioskodawca wystawia fakturę za usługi świadczone na rzecz KIP.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego, czy w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz KIP polegające na przyjmowaniu w imieniu KIP i przekazywaniu płatności za doładowanie energetyczne wraz z opłatą transakcyjną oraz wydaniu kodu doładowującego, stanowią usługi zwolnione z podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wykonywana przez Niego ww. usługa powinna być zwolniona jako usługa pośrednictwa finansowego, o której mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Z treści powołanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług, stanowiącego implementację regulacji unijnych w tym zakresie, wyraźnie wynika, że intencją ustawodawcy było objęcie zwolnieniem usług w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli jak również usług pośrednictwa w świadczeniu ww. usług.

W przedstawionym przez Wnioskodawcę zdarzeniu wykonywane przez Spółkę usługi na rzecz KIP, które polegają na przyjmowaniu w imieniu KIP i przekazywaniu płatności za doładowanie energetyczne wraz z opłatą transakcyjną oraz wydaniu kodu doładowującego, za które Wnioskodawca pobiera od KIP wynagrodzenie stanowiące część opłaty transakcyjnej pobieranej przez KIP - nie stanowią usług pośrednictwa.

Celem usługi wykonywanej przez Wnioskodawcę nie jest dążenie do zawarcia umowy, gdyż Wnioskodawca w ramach świadczonej usługi wykonuje czynności już po zawarciu przez strony umowy o dostawę energii elektrycznej. Świadczona usługa ma charakter wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową, tj. wydanie klientowi kodu doładowującego przedpłatowy licznik energii elektrycznej oraz przyjęcie w imieniu KIP i przekazywanie płatności za doładowanie energetyczne wraz z opłatą transakcyjną. Przy czym, Wnioskodawca wskazał, że jest zobowiązany do rejestrowania dokonywanych doładowań oraz do rozliczenia wpłaconych z tego tytułu kwot. Za ww. czynności Wnioskodawca pobiera wynagrodzenie ustalone jako prowizja stanowiąca kwotowo lub procentowo określoną część opłaty transakcyjnej. Wnioskodawca w przedstawionym zdarzeniu, nie pośredniczy w relacjach pomiędzy dostawcą energii elektrycznej (Wystawcą) a jego klientami (Klientem) w związku z zawieraniem umów o dostawę energii elektrycznej. Jednocześnie Wnioskodawca we wniosku wyraźnie wskazał, że nie posiada interesu w realizacji umowy łączącej Wystawcę z KIP, nie ingeruje on w treść umowy ani nie ustala warunków na których jest realizowana ta umowa. Wobec tego nie można uznać, że Wnioskodawca świadczy usługi pośrednictwa.

Wnioskodawca we wniosku wskazuje, że KIP poprzez współpracę z Wnioskodawcą ma możliwość świadczenia usług płatniczych, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy o usługach płatniczych, we własnym imieniu na rzecz:

użytkowników usług - z jednej strony tzw. masowych wystawców rachunków, odbiorców płatności, jak operatorzy telekomunikacyjni, dostawcy paliw gazowych, operatorzy telewizji kablowych lub sprzedawcy energii elektrycznej również w systemach przedpłaconych, czyli opartych o przedpłatowe układy pomiarowo-rozliczeniowe, o których mowa w art. 6a ustawy Prawo energetyczne (Wystawcy),
z drugiej strony płatników zobowiązań na rzecz Wystawców (Klienci).

Wnioskodawca podnosi też, że z zawartej z KIP umowy wynika, że jest On zobowiązany do przyjmowania w imieniu KIP płatności jednorazowych od Klientów, tj. wpłat gotówkowych na rzecz Wystawcy, z którymi KIP zawarł umowę o współpracy w zakresie obsługi płatności i doładowań energetycznych oraz do ich przekazu KIP. Wnioskodawca podkreśla, że świadczy usługi na rzecz KIP na podstawie upoważnienia KIP, które opiera się o zawartą przez KIP z każdym Wystawcą umowę o współpracy w zakresie obsługi płatności gotówkowych.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1572), przez usługi płatnicze rozumie się działalność polegającą na świadczeniu usługi przekazu pieniężnego.

Stosownie do art. 3 ust. 3 ustawy o usługach płatniczych, usługa przekazu pieniężnego oznacza usługę płatniczą świadczoną bez pośrednictwa rachunku płatniczego prowadzonego dla płatnika, polegającą na transferze do odbiorcy lub do innego dostawcy przyjmującego środki pieniężne dla odbiorcy środków pieniężnych otrzymanych od płatnika lub polegającą na przyjęciu środków pieniężnych dla odbiorcy i ich udostępnieniu odbiorcy.

Z opisu wniosku wynika, że Wnioskodawca nie wykonuje usług polegających jedynie na transferze do odbiorcy (KIP) lub do innego dostawcy przyjmującego środki pieniężne dla odbiorcy środków pieniężnych otrzymanych od płatnika (Klienta). Wnioskodawca nie dokonuje też jedynie przyjęcia środków pieniężnych dla odbiorcy (KIP) i ich udostępnieniu odbiorcy (KIP).

W przedstawionym we wniosku zdarzeniu, Wnioskodawca oprócz przyjęcia środków pieniężnych dla odbiorcy (KIP) i ich udostępnieniu odbiorcy (KIP), dokonuje przekazania Klientowi zakupionego przez Klienta (de facto u Wnioskodawcy) kodu doładowującego przedpłacowy licznik energii elektrycznej zawierającego wartość energii elektrycznej, ale również raty zaległości lub odsetki z tytułu opóźnionych płatności. Jednocześnie to Wnioskodawca wydaje potwierdzenie zapłaty, przy czym jest On zobowiązany do rejestrowania dokonywanych doładowań oraz do rozliczenia wpłaconych z tego tytułu kwot.

Z okoliczności, że Wnioskodawca przyjmuje w imieniu KIP i przekazuje KIP płatności z tytułu doładowań energetycznych, nie można wywodzić, że Wnioskodawca pośredniczy w świadczeniu usług przekazów pieniężnych. Wnioskodawca oprócz tych czynności dokonuje też wydrukowania na własnej kasie kodu doładowującego, przekazuje ten kod Klientowi (nabywcy energii elektrycznej) oraz dokonuje do rejestrowania dokonywanych doładowań oraz rozliczenia wpłaconych z tego tytułu kwot. Podobnie fakt kalkulowania wynagrodzenia Wnioskodawcy otrzymywanego od KIP za ogół wykonywanych w tym zakresie przez Spółkę czynności, nie determinuje do uznania, że Wnioskodawca pośredniczy w świadczeniu usług w zakresie transferów i przekazów pieniężnych.

Wobec tego, w przedstawionym we wniosku zdarzeniu, Wnioskodawca w ramach świadczenia usług na rzecz KIP (polegających na przyjmowaniu w imieniu KIP i przekazywaniu płatności za doładowanie energetyczne wraz z opłatą transakcyjną oraz wydaniu kodu doładowującego, za które Wnioskodawca pobiera od KIP wynagrodzenie stanowiące część opłaty transakcyjnej pobieranej przez KIP), nie wykonuje jedynie czynności polegających na przyjęciu środków pieniężnych dla odbiorcy i ich udostępnieniu odbiorcy. Wnioskodawca wykonuje przede wszystkim wydrukowania na kasie Wnioskodawcy oraz wydania kodu doładowującego, które to zdarzenie determinuje dalsze pobranie od Klienta w imieniu KIP zapłaty za kod doładowujący i ich przekazanie KIP. Przy czym Wnioskodawca odrębnie wydaje Klientowi potwierdzenie zapłaty.

Z uwagi na przedstawione we wniosku zdarzenie, należy stwierdzić, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi polegające na przyjmowaniu w imieniu KIP i przekazywaniu płatności za doładowanie energetyczne wraz z opłatą transakcyjną, wydanie Klientowi kodu doładowującego z potwierdzeniem zapłaty, jak i rejestrowanie dokonywanych doładowań oraz rozliczanie wpłaconych z tego tytułu kwot – nie stanowią elementu usługi pośrednictwa w świadczeniu usług przekazów i transferów pieniężnych. Wykonywane przez Wnioskodawcę czynności stanowią odrębne czynności, co do których nie można uznać, że są one właściwe i niezbędne do wyświadczenia usługi zwolnionej, tj. usługi pośrednictwa w świadczeniu usług przekazów i transferów pieniężnych. Są to zgoła inne czynności, a ich wykonanie wykracza poza jedynie odrębny „wycinek” usługi pośrednictwa w świadczeniu usług przekazów i transferów pieniężnych.

Wobec tego, z uwagi na czynności wykonywane faktycznie przez Wnioskodawcę w ramach usług polegających na przyjmowaniu w imieniu KIP i przekazywaniu płatności za doładowanie energetyczne wraz z opłatą transakcyjną oraz wydaniu kodu doładowującego, należy stwierdzić, że Spółka nie świadczy usługi finansowej, bądź usługi stanowiącej element usługi finansowej.

Brak jest zatem podstaw do twierdzenia, że będące przedmiotem zapytania świadczone usługi, mieszczą się w pojęciu usług pośrednictwa w świadczeniu usług wymienionych art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

W konsekwencji należy uznać, że świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz KIP usługi opisane we wniosku, polegające na przyjmowaniu w imieniu KIP i przekazywaniu płatności za doładowanie energetyczne wraz z opłatą transakcyjną oraz wydaniu kodu doładowującego, za które Wnioskodawca pobiera od KIP wynagrodzenie stanowiące część opłaty transakcyjnej pobieranej przez KIP - nie podlegają zwolnieniu od podatku VAT przewidzianym w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT. Usługi te nie są też objęte zwolnieniem od podatku na podstawie art. 43 ust. 13 ustawy w związku z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Jednocześnie dla wykonywanych przez Wnioskodawcę ww. usług ustawodawca nie przewiduje preferencji podatkowych w zakresie VAT, zatem usługi te podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki podstawowej w wysokości 23%.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać za nieprawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin