Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
2461-IBPP3.4512.87.2017.1.ASz
z 27 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 stycznia 2017 r. (data wpływu 1 lutego 2017 r.) uzupełnionym pismem z 24 marca 2017 r. (data wpływu 29 marca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług wynajmu lokalu stawką 23% – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lutego 2017 r. wpłynął ww. wniosek, uzupełniony pismem z 24 marca 2017 r. (data wpływu 29 marca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług wynajmu lokalu stawką 23%.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną – właścicielem lokalu mieszkalnego położonego w budynku przy ulicy D. w K. Wnioskodawca jest podatnikiem VAT czynnym. Wnioskodawca zawarł z podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą umowę najmu lokalu mieszkalnego pod najem krótkoterminowy jako umowę wspólnego przedsięwzięcia.

Z umowy najmu jednoznacznie wynika, że wskazany wyżej lokal będzie wykorzystywany przez Najemcę na cele mieszkalne. Jako właściciel lokalu Wnioskodawca nie jest w posiadaniu ewentualnych umów najmu krótkoterminowego, we wskazanej umowie wyraził jedynie zgodę na świadczenie przez Najemcę w wynajmowanym lokalu usług wynajmu krótkoterminowego.

W umowie najmu lokalu mieszkalnego pod najem krótkoterminowy jako umowie wspólnego przedsięwzięcia Najemca zobowiązał się płacić Wynajmującemu za lokal miesięczny czynsz najmu, który będzie wynagrodzeniem wynikającym ze wspólnego przedsięwzięcia, tj. kwotą wynikającą z przychodu z najmu krótkoterminowego obliczonego w następujący sposób i na następujących warunkach:

1. Najemca będzie przedstawiał Wynajmującemu comiesięczny raport z przychodów, które uzyskał w danym miesiącu ze zrealizowanych rezerwacji noclegowych w najmowanym lokalu.
   
2. Raport, o którym mowa w pkt 1 będzie zawierał zestawienie transakcji zawartych przez Najemcę za pośrednictwem serwisów noclegowych, z którymi Najemca ma podpisane umowy.
   
3. Raport ze sprzedaży będzie przesyłany Wynajmującemu w formie elektronicznej.
   
4. Raport ze sprzedaży będzie przesyłany Wynajmującemu w ostatnim dniu miesiąca, za który będzie następowało rozliczenie.
   
5. Czynsz za najem będzie wynagrodzeniem równym 57% przychodu netto ze sprzedaży dni noclegowych w najmowanym lokalu.
   
6. 43% przychodu netto będzie wynagrodzeniem Najemcy wynikającym ze wspólnego przedsięwzięcia.
   
7. Przychód netto, o którym mowa w pkt 5, to przychód brutto ze sprzedaży dni noclegowych w obiekcie pomniejszony o wynagrodzenie należne serwisom noclegowym, na podstawie wystawianych przez nich faktur zgodnie z zawartymi przez najemcę umowami.
   
8. Koszty związane z obsługą usługi noclegowej świadczonej przez Najemcę tj. koszty sprzątania lokalu (detergenty, wynagrodzenie osoby sprzątającej), usługi pralnicze, gifty dla klientów obciążają Najemcę.
   
9. Informacja o wysokości wynagrodzenia dla serwisów noclegowych będzie przesyłana Wynajmującemu w comiesięcznych raportach dla ustalenia wysokości przychodu netto ze sprzedaży.

Z tytułu wynagrodzenia przysługującego Wnioskodawcy zgodnie z postanowieniami wskazanej wyżej umowy Wnioskodawca wystawił dla Najemcy fakturę VAT z 23% stawką podatku VAT.

Świadczenie usług w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe jest zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Jaką stawkę VAT należy stosować dla takiej transakcji, tj. według jakiej stawki należy obliczyć podatek VAT od kwoty wynagrodzenia Wynajmującego? Czy można zastosować 8% stawkę VAT, jak przy usłudze krótkotrwałego zakwaterowania? Czy też wynagrodzenie Wynajmującego powinno być opodatkowane stawka podatku VAT w wysokości 23%?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy usługi opisane w pytaniu powinny być opodatkowane VAT według stawki podstawowej 23%. Przedmiotowy lokal wynajmowany jest gościom przez Najemcę, który – między innymi – we własnym imieniu rozlicza się z nimi za najem krótkoterminowy. Prowadzi to do wniosku, że usługi najmu krótkoterminowego Najemca świadczy we własnym imieniu, a nie w imieniu właściciela lokalu – Wnioskodawcy.

Zwolnienia tego nie stosuje się jednak do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy o VAT, czyli do usług związanych z zakwaterowaniem klasyfikowanych w dziale 55 PKWiU, w tym do usług miejsc krótkotrwałego zakwaterowania, czyli usług miejsc zakwaterowania świadczonych w cyklach dziennych lub tygodniowych.

Powoduje to, że usługi wynajmu lokali w cyklach dziennych lub tygodniowych nie są zwolnione od podatku, lecz opodatkowane VAT według stawki 8% na podstawie art. 41 ust. 2 w zw. Z poz. 163 załącznika nr 3 w zw. z art. 146a pkt 2 ustawy o VAT.

W ocenie Wnioskodawcy powyższe nie dotyczy jednak usług wynajmu lokalu przedsiębiorcy, który kolejno zawiera usługi najmu krótkoterminowego. Usługi wynajmu lokali w celu ich podnajmu w cyklach dziennych lub tygodniowych nie stanowią usług związanych z zakwaterowaniem klasyfikowanych w dziale 55 PKWiU. Usługi takie nie stanowią również wynajmu na cele mieszkaniowe, gdyż celem wynajmu jest w takich przypadkach działalność gospodarcza najemcy.

Prowadzi to do wniosku, że usługi takie nie są ani zwolnione od podatku, ani opodatkowane obniżoną stawką 8%, lecz opodatkowane stawką podstawową VAT 23%.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy powinien on wystawić najemcy fakturę z podatkiem VAT naliczanym według stawki podstawowej 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast, przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Należy zauważyć, iż generalnie – poza wyjątkami wskazanymi w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają czynności odpłatne. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – mocą art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z powołanego wyżej przepisu wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy).

W związku z tym zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i od podmiotu nabywającego tę usługę.

Powyższe wskazuje, że zwolnieniu od podatku podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym, co istotne, na cele mieszkaniowe.

Zatem przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

• świadczenie usługi na własny rachunek,
• charakter mieszkalny nieruchomości,
• mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.
  
  

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala na zastosowanie zwolnienia i w konsekwencji następuje opodatkowanie świadczonej usługi według stawki 23%, gdyż najem, jako usługa, wypełnia określoną w art. 8 ustawy definicję usług i stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że zwolnienie od podatku przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy dla wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy, jaką jest opodatkowanie sprzedaży 23% stawką podatku. W związku z tym powinno być interpretowane ściśle, przede wszystkim zgodnie z literalnym brzmieniem wprowadzających je przepisów (vide np. wyrok NSA z dnia 12 czerwca 1992 r., sygn. SA/Po 596/92). W żadnym razie nie powinno ono być interpretowane w sposób prowadzący do rozszerzenia zakresu zastosowania zwolnienia.

Na podstawie art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (t.j. Dz .U. z 2016 r., poz. 380 ze zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Stosownie do treści powyższego przepisu, oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego najemcę.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie usług najmu wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe).

Wskazać zatem należy, że wykonując cywilną umowę najmu, Wnioskodawca świadczy na rzecz najemcy usługi, w rozumieniu przepisów ustawy. W wykonaniu umowy najmu dokonuje bowiem na jego rzecz świadczenia niebędącego dostawą towarów. Majątek (lokal mieszkalny) pozostanie jego własnością i wynajmowany będzie za odpłatnością (czynsz). W konsekwencji najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Należy też zauważyć, że jak już wcześniej wskazano, usługa najmu nieruchomości korzysta ze zwolnienia na podstawie ww. art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług pod warunkiem łącznego spełnienia przesłanek co do podmiotu, przedmiotu i celu takiej umowy. Podatnik podatku VAT będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług ww. usługi, przewidzianego we wskazanym przepisie, jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób nie budzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych. Powyższe dotyczy zarówno umów najmu zawieranych pomiędzy wynajmującym a najemcą, jak również umów zawieranych z podmiotem trzecim, tj. w relacji wynajmujący – najemca – podnajemca.

W sytuacji jednak gdy najemca wynajętej nieruchomości nie użytkuje jej (bądź nie wynajmuje) wyłącznie na cele mieszkaniowe, wówczas także wynajmujący wobec świadczonej przez siebie usługi wynajmu nie może skorzystać ze zwolnienia wynikającego z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, bowiem jego usługa nie może być uznana za usługę wynajmu lokalu (nieruchomości) mieszkalnego wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca – czynny podatnik podatku VAT, jest właścicielem lokalu mieszkalnego. Wnioskodawca zawarł z podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą umowę najmu lokalu mieszkalnego pod najem krótkoterminowy jako umowę wspólnego przedsięwzięcia. Z umowy najmu jednoznacznie wynika, że wskazany wyżej lokal będzie wykorzystywany przez Najemcę na cele mieszkalne. Wnioskodawca wyraził zgodę na świadczenie przez Najemcę w wynajmowanym lokalu usług wynajmu krótkoterminowego. W umowie najmu lokalu mieszkalnego pod najem krótkoterminowy jako umowie wspólnego przedsięwzięcia Najemca zobowiązał się płacić Wynajmującemu za lokal miesięczny czynsz najmu, który będzie wynagrodzeniem wynikającym ze wspólnego przedsięwzięcia, tj. kwotą wynikającą z przychodu z najmu krótkoterminowego.

Powyższe okoliczności faktyczne jednoznacznie wskazują, że najemca, który będzie wynajmował od Wnioskodawcy lokal mieszkalny, będzie w tym lokalu świadczył usługi wynajmu krótkoterminowego. Zatem najemca nie będzie świadczył usług najmu lokalu mieszkalnego na cele mieszkaniowe ani też sam nie będzie wykorzystywał tego lokalu wyłącznie na cele mieszkaniowe.

W tej sytuacji, w odniesieniu do świadczonych przez Wnioskodawcę usług najmu lokalu mieszkalnego nie są spełnione przesłanki do zastosowania do nich zwolnienia przewidzianego przepisem art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, gdyż usługi te nie stanowią usług najmu lokali mieszkalnych wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Powyższe usługi najmu powinny być podatkowane 23% stawką podatku na podstawie art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

Odnośnie dokumentowania świadczonych przez Wnioskodawcę usług najmu, należy wskazać, że zasady wystawiania faktur regulują przepisy art. 106a – 106q ustawy.

Jak stanowi art. 106a ustawy, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
   
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium;
   
   1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
      
   2. państwa trzeciego.
   
   
   

Na podstawie art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

Ponieważ, jak wykazano wyżej, usługi najmu świadczone przez Wnioskodawcę są opodatkowane podatkiem od towarów i usług, zatem Wnioskodawca jest obowiązany wystawić dla najemcy fakturę VAT.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, w myśl którego powinien wystawić najemcy fakturę z podatkiem VAT naliczanym według stawki podstawowej 23%, należało uznać za prawidłowe.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). W przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.