2017.04.20 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
2461-IBPP1.4512.15.2017.ES
z 20 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 grudnia 2016 r. (data wpływu 3 stycznia 2017 r.), uzupełnionego pismem z dnia 2 marca 2017 r. (data wpływu 7 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

opodatkowania usługi wynajmu apartamentu na cele mieszkaniowe oraz wynajmu apartamentu na cele krótkoterminowego pobytu wypoczynkowego – jest prawidłowe,

opodatkowania przez Wnioskodawcę wynajmu apartamentu mieszkalnego przez firmę administrującą budynkami 23% stawką podatku VAT– jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi wynajmu apartamentu na cele mieszkaniowe oraz wynajmu apartamentu na cele krótkoterminowego pobytu wypoczynkowego. Wniosek uzupełniono w dniu 7 marca 2017 r. o brakującą opłatę, doprecyzowanie opisu sprawy oraz podpis Wnioskodawcy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o rachunkowości. Operacje gospodarcze dotyczące działalności (przychody i koszty) ewidencjonowane są w księgach rachunkowych (pełna księgowość). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Zainteresowany kupił apartament w X. Apartament będzie przeznaczony do długoterminowego wynajmu w celach mieszkalnych lub krótkoterminowego wynajmu w celach wypoczynkowych (apartament Wnioskodawca wprowadził do działalności gospodarczej jako środek trwały).

W piśmie z dnia 2 marca 2017 r. – stanowiącym uzupełnienie wniosku – Zainteresowany wskazał, że apartament znajduje się w budynku mieszkalnym wielopoziomowym, przygotowanym wyłącznie do celów mieszkaniowych lub turystycznych. Wnioskodawca ma zamiar wynajmować apartament. W zależności od potencjalnego klienta Zainteresowany będzie wynajmował apartament:

prywatnym osobom wyłącznie na cele mieszkaniowe, na długi okres – około roku,
prywatnym osobom wyłącznie na cele mieszkaniowe, na krótki okres – do 12 miesięcy,
z przeznaczeniem na krótki okres (wypoczynek turystów).

Do tej pory Wnioskodawca nie zawierał jeszcze żadnej umowy o wynajem apartamentu. Symbolem świadczonej przez Zainteresowanego usługi na cele mieszkaniowe zgodnie z klasyfikacją PKWiU jest 68.20.Z. Symbolem świadczonej przez Wnioskodawcę usługi na cele turystyczno-wypoczynkowe krótkoterminowe zgodnie z klasyfikacją PKWiU jest 55.20.19.0.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (oznaczone w uzupełnieniu wniosku nr 1 i nr 2):

Jaką stawkę VAT zastosować wynajmując apartament (wprowadzony do środków trwałych) długoterminowo na cele mieszkaniowe? Czy wynajem apartamentu wprowadzonego do środków trwałych jednoosobowej działalności gospodarczej spełnia definicję z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, że zwolnione od podatku są usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe?
Jaką stawkę VAT zastosować wynajmując bezpośrednio apartament (wprowadzony do środków trwałych działalności gospodarczej Wnioskodawcy) na cele krótkoterminowego pobytu wypoczynkowego? Czy stawka VAT ulegnie zmianie gdy Wnioskodawca wynajmie ten sam lokal przez firmę administrującą budynkami?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w piśmie z dnia 2 marca 2017 r.), wynajmując apartament na cele mieszkaniowe powinien zastosować stawkę zwolnioną zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT. Apartament jest nieruchomością o charakterze mieszkalnym, Zainteresowany wynajmuje go na własny rachunek (w ramach prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej), wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Wnioskodawca wynajmując apartament w celu krótkoterminowego pobytu powinien zastosować stawkę 8%, co wynika z art. 41 ust. 2 w związku z pozycją 163 załącznika nr 3 do ustawy o VAT. Zdaniem Zainteresowanego krótkoterminowy pobyt to wynajęcie apartamentu do 1 miesiąca.

Wynajmując lokal przez administratora budynku Wnioskodawca powinien zastosować stawkę 23%, gdyż nie stanowi to wynajmu na cele mieszkaniowe ani turystyczne-krótkoterminowe. W takim wypadku celem wynajmu będzie działalność gospodarcza najemcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

opodatkowania usługi wynajmu apartamentu na cele mieszkaniowe oraz wynajmu apartamentu na cele krótkoterminowego pobytu wypoczynkowego – jest prawidłowe,

opodatkowania przez Wnioskodawcę wynajmu apartamentu mieszkalnego przez firmę administrującą budynkami 23% stawką podatku VAT – jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późń. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Konsekwencją powyższego zapisu jest fakt, że w sytuacji gdy prawodawca nie dokonał przywołania stosownego symbolu PKWiU dla danego towaru lub usługi w przepisach w zakresie podatku VAT, klasyfikacji należy dokonać na podstawie cech charakterystycznych dla danego towaru lub świadczenia.

Klasyfikacją, do której odwołują się przepisy ustawy o podatku od towarów i usług w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług, wprowadzona w życie rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293, z późn. zm.).

Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U., poz. 1676), klasyfikacja wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) obowiązuje dla celów podatku od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2017 r.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast, przez świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów (...).

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Należy podkreślić, że opodatkowanie podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wówczas, jeżeli spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu w oparciu o przepis art. 5 ust. 1 ustawy i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zostanie dokonana przez osobę (lub jednostkę organizacyjną) będącą podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, działającą w takim charakterze.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – mocą art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Kwestię zawierania umów reguluje ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459). Zasada swobody umów zapisana jest w art. 353¹ Kodeksu cywilnego, w świetle którego strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Strony mogą dowolnie ustalać stosunki cywilnoprawne, jednakże postanowienia umów nie mogą pozostawać w sprzeczności z innymi przepisami prawa, do stosowania których strony są zobowiązane.

Umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki. Jak wynika z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Stosownie do treści powyższego przepisu, oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego najemcę.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie usług najmu wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe).

Wskazać zatem należy, że wykonując cywilną umowę najmu, wynajmujący świadczy na rzecz najemcy usługi, w rozumieniu przepisów ustawy. W wykonaniu umowy najmu wynajmujący dokonuje bowiem na rzecz najemcy świadczeń niebędących dostawą towarów. Majątek (np. nieruchomość) pozostanie jego własnością i wynajmowany będzie za odpłatnością (czynsz). W konsekwencji najem stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Zgodnie jednak z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zaznaczenia wymaga, że stosownie do treści art. 41 ust. 13 ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, niewymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, podlegają opodatkowaniu stawką w wysokości 22%, z wyjątkiem tych, dla których w ustawie lub przepisach wykonawczych określono inną stawkę.

Zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

I tak, zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z powołanego wyżej przepisu wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu/dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). W związku z tym, zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i od podmiotu nabywającego tę usługę.

Powyższe wskazuje, że zwolnieniu od podatku podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym, co istotne, na cele mieszkaniowe. Zatem przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

świadczenie usługi na własny rachunek,
charakter mieszkalny nieruchomości,
mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala na zastosowanie zwolnienia i w konsekwencji następuje opodatkowanie świadczonej usługi według stawki 23%.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że zwolnienia od podatku od towarów i usług, w tym również zwolnienie od podatku przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy dla wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym, stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy, jaką jest opodatkowanie sprzedaży 23% stawką podatku.

W związku z tym powinno być interpretowane ściśle, przede wszystkim zgodnie z literalnym brzmieniem wprowadzających je przepisów (vide np. wyrok NSA z dnia 12 czerwca 1992 r., sygn. akt I SA/Po 596/92). W żadnym razie nie powinno ono być interpretowane w sposób prowadzący do rozszerzenia zakresu zastosowania zwolnienia.

Zgodnie z art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3.

W załączniku nr 3 do ustawy – stanowiącym wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 7% (zgodnie z art. 146a pkt 2 ustawy, od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku wynosi 8%) – pod pozycją nr 163 wymienione zostały usługi sklasyfikowane pod symbolem PKWiU 55, tj. „Usługi związane z zakwaterowaniem”.

Zgodnie z pkt 1 objaśnień do ww. załącznika nr 3, wykaz nie ma zastosowania dla zakresu sprzedaży towarów i usług zwolnionych od podatku lub opodatkowanych stawkami niższymi niż stawka, której dotyczy załącznik.

Powyższe oznacza, że w przypadku gdy towar lub usługa wymieniony w załączniku nr 3 do ustawy, jednocześnie na mocy innego przepisu korzysta ze zwolnienia od podatku lub podlega opodatkowaniu stawką niższą niż 8%, to zapis załącznika nie znajduje dla danego towaru lub usługi zastosowania.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o rachunkowości. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Zainteresowany kupił apartament. Apartament będzie przeznaczony do długoterminowego wynajmu w celach mieszkalnych lub krótkoterminowego wynajmu w celach wypoczynkowych (apartament Wnioskodawca wprowadził do działalności gospodarczej jako środek trwały). Apartament znajduje się w budynku mieszkalnym wielopoziomowym, przygotowanym wyłącznie do celów mieszkaniowych lub turystycznych. Wnioskodawca ma zamiar wynajmować apartament. W zależności od potencjalnego klienta Zainteresowany będzie wynajmował apartament:

prywatnym osobom wyłącznie na cele mieszkaniowe, na długi okres – około roku,
prywatnym osobom wyłącznie na cele mieszkaniowe, na krótki okres – do 12 miesięcy,
z przeznaczeniem na krótki okres (wypoczynek turystów).

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Wnioskodawca ma m.in wątpliwości odnośnie opodatkowania usługi wynajmu apartamentu na cele mieszkaniowe oraz wynajmu apartamentu na cele krótkoterminowego pobytu wypoczynkowego.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów, świadczenie usług najmu nieruchomości korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy pod warunkiem łącznego spełnienia przesłanek co do podmiotu, przedmiotu i celu takiej umowy. Podatnik podatku VAT będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych. Powyższe dotyczy zarówno umów najmu zawieranych pomiędzy wynajmującym a najemcą, jak również umów zawieranych z podmiotem trzecim, tj. w relacji wynajmujący – najemca – podnajemca.

O ile identyfikacja istnienia pozostałych elementów nie stanowi problemu, o tyle zwrócić uwagę należy na cel świadczonej usługi. Realizacja celu wynajmu następuje poprzez wykorzystanie lokalu przez najemcę. Celem innym niż mieszkaniowy jest np. cel krótkotrwałego pobytu o charakterze turystycznym bądź biznesowym. Takie cele realizowane są m.in. przez hotele, pensjonaty, pokoje do wynajęcia dla turystów bądź biznesmenów. Cel mieszkaniowy nie jest związany z chwilowym pobytem, ale z zamieszkaniem, więc stałym interesem życiowym osoby będącej najemcą lokalu mieszkalnego.

W przypadku kiedy najemcą nie jest podróżny (turysta), biznesmen, kuracjusz ani osoba przebywająca służbowo na danym terenie (rejonie), a cel wynajęcia nieruchomości mieszkalnej będzie związany z jego stałym interesem życiowym, wówczas w takim przypadku podmiot świadczący na własny rachunek usługę wynajmu, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, korzysta ze zwolnienia podatkowego.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że jeżeli z treści zawartych z najemcami umów wynikać będzie jednoznacznie, że przedmiotowy apartament mieszkalny będzie wykorzystywany przez najemców wyłącznie do celów mieszkaniowych to ww. usługa wynajmu apartamentu będzie spełniać zarówno przesłankę dotyczącą charakteru wynajętej nieruchomości, jak również spełniona będzie przesłanka mieszkaniowego celu wynajmu tego apartamentu. Konsekwentnie wynajem przez Wnioskodawcę apartamentu mieszkalnego na cele mieszkaniowe może korzystać ze zwolnienia od podatku, na podstawie ww. art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Natomiast, w sytuacji gdy świadczone przez Wnioskodawcę usługi charakteryzują się wynajmem apartamentu na cele krótkoterminowego pobytu wypoczynkowego, które jak wskazał Zainteresowany mieszczą się pod symbolem PKWiU 55, to ww. usługi należy opodatkować 8% stawką VAT na podstawie art. 41 ust. 2 w zw. art. 146a pkt 2 jako wymienione w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy.

Stawka VAT w wysokości 8% w oparciu o ww. przepisy znajdzie również zastosowanie w przypadku, gdy Wnioskodawca wynajmie apartament firmie administrującej budynkami. W tej sytuacji bowiem bez znaczenia pozostanie to jaki podmiot będzie świadczył usługi krótkoterminowego zakwaterowania, lecz że ww. usługi będą usługami sklasyfikowanymi pod symbolem PKWiU 55.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz wskazane wyżej przepisy prawa, odpowiadając na pytania Wnioskodawcy, należy stwierdzić co następuje:

Ad 1. Jeżeli z postanowień umów zawartych pomiędzy Wnioskodawcą a najemcami wynikać będzie w sposób niebudzący wątpliwości, że przedmiotowy apartament mieszkalny będzie mógł być wykorzystywany przez najemców tylko w celach mieszkaniowych, to świadczona przez Wnioskodawcę usługa najmu tego apartamentu –może korzystać ze zwolnienia od podatku przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Ad 2. W sytuacji, gdy świadczone przez Wnioskodawcę usługi wynajmu apartamentu w celu krótkoterminowego pobytu wypoczynkowego sklasyfikowane są pod symbolem PKWiU 55, tj. usługi związane z zakwaterowaniem, to na podstawie art. 41 ust. 2 w zw. z poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy, ww. usługi podlegają opodatkowaniu wg 8% stawki podatku VAT.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego w tej części, w której dotyczy ono zwolnienia od VAT najmu apartamentu na cele mieszkalne oraz stawki VAT dla usług związanych z zakwaterowaniem (PKWiU 55) należało ocenić jako prawidłowe.

Za nieprawidłowe natomiast należało uznać stanowisko Zainteresowanego w odniesieniu do opodatkowania świadczonych usług w sytuacji, gdy apartament będzie wynajmowany na cele krótkoterminowego pobytu wypoczynkowego za pośrednictwem firmy administrującej budynkami. Jak wyjaśniono bowiem wyżej dla zastosowania 8% stawki VAT dla usług związanych z zakwaterowaniem (PKWiU 55) nie ma znaczenia, czy Wnioskodawca będzie świadczył usługi osobiście, czy za pośrednictwem firmy administrującej budynkami ale że są to usługi sklasyfikowane pod symbolem PKWiU 55, tj. usługi związane z zakwaterowaniem.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Podkreślić należy, że analiza prawidłowości wskazanej przez Wnioskodawcę we wniosku klasyfikacji wykonywanych czynności do właściwego grupowania statystycznego, nie mieści się w ramach określonych przepisem art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie jest uprawniony do oceny stanowiska przedstawionego przez Zainteresowanego w zakresie klasyfikacji statystycznej usług będących przedmiotem wniosku.

Ponadto, stosownie do przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie sprawy. W szczególności, przedmiotową interpretację indywidualną wydano przy założeniu, że usługi wynajmu apartamentu na cele krótkoterminowego pobytu wypoczynkowego to usługi sklasyfikowane pod symbolem 55 według PKWiU z 2008 r., tj. usługi związane z zakwaterowaniem. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego opisu sprawy – wydana interpretacja traci swą aktualność.

Ponadto należy zaznaczyć, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi wynajmu apartamentu na cele mieszkaniowe oraz wynajmu apartamentu na cele krótkoterminowego pobytu wypoczynkowego (pytania ostatecznie oznaczone we wniosku nr 1 i nr 2). Natomiast wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie objętym pytaniem nr 3 został załatwiony postanowieniem z dnia 20 kwietnia 2017 r., nr 2461-IBPP1.4512.123.2017.2.WB.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin