Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.54.2017.2.EK
z 11 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 marca 2017 r. (data wpływu 28 marca 2017 r.) uzupełnione pismem z dnia 25 kwietnia 2017 r. (data wpływu 4 maja 2017 r.) na wezwanie Organu z dnia 12 kwietnia 2017 r. (skutecznie doręczone 18 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• braku opodatkowania podatkiem VAT darowizny znaku towarowego wraz z prawem ochronnym na rzecz syna – jest nieprawidłowe,
  

• podstawy opodatkowania dla ww. czynności – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 28 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT darowizny znaku towarowego wraz z prawem ochronnym na rzecz syna oraz podstawy opodatkowania dla ww. czynności. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 25 kwietnia 2017 r. (data wpływu 4 maja 2017 r.) na wezwanie Organu z dnia 12 kwietnia 2017 r. (skutecznie doręczone 18 kwietnia 2017 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest rezydentem podatkowym Rzeczypospolitej Polskiej, nie prowadzi jednoosobowej działalności gospodarczej oraz nie jest zarejestrowana jako podatnik VAT.
Wnioskodawczyni, jako osoba fizyczna planuje wytworzenie znaku towarowego w formie słowno-graficznej („Znak Towarowy”). Znak Towarowy zostanie zaprojektowany i wytworzony przez samą Wnioskodawczynię, wobec czego nie poniesie ona z tego tytułu żadnych kosztów. Następnie Wnioskodawczyni planuje zarejestrować Znak Towarowy w Urzędzie Patentowym Rzeczypospolitej Polskiej. Koszty związane z rejestracją Znaku Towarowego obejmować będą m.in. opłatę za zgłoszenie znaku towarowego do rejestracji oraz opłatę za przedłużenie prawa ochronnego. Po rejestracji i uzyskaniu prawa ochronnego na Znak Towarowy, Wnioskodawczyni zamierza ustalić jego wartość w oparciu o wycenę niezależnego rzeczoznawcy majątkowego, a następnie przekazać go w drodze darowizny synowi. Znak towarowy wraz z prawem ochronnym zostanie przekazany do majątku osobistego syna. Syn z kolei będzie wykorzystywał ww. Znak Towarowy w ramach prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej, której przedmiotem działalności będzie m.in. oddawanie do odpłatnego użytku rzeczy i innych praw majątkowych. Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej polegającej na odpłatnym udostępnianiu Znaku Towarowego, ani działalności w zakresie obrotu tymi znakami i nie zamierza prowadzić jej w przyszłości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy darowizna Znaku Towarowego wraz z prawem ochronnym, należącym do majątku prywatnego Wnioskodawczyni, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?
   Jeżeli odpowiedź na pytanie nr 1 jest negatywna, to:
   
2. czy suma łącznych kosztów poniesionych przez Wnioskodawczynię w związku z wytworzeniem Znaku Towarowego (w tym w szczególności: opłaty urzędowe i skarbowe) będzie stanowić podstawę do opodatkowania Znaku Towarowego podatkiem od towarów i usług w przypadku dokonania przez Wnioskodawczynię darowizny posiadanego Znaku Towarowego do majątku osobistego syna, który prowadził będzie działalność gospodarczą?
   
   

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie pytania 1:

Zdaniem Wnioskodawczyni, darowizna Znaku Towarowego wraz z prawem ochronnym, należącym do majątku prywatnego Wnioskodawczyni, nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie pytania 1:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710 ze zm, dalej: ustawa o VAT), opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Definicja towarów została zawarta w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, według którego pod pojęciem towarów rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. W świetle powyższej definicji należy stwierdzić, iż prawo ochronne do znaku towarowego na gruncie ustawy o VAT nie może zostać sklasyfikowane jako towar, bowiem nie stanowi ono ani rzeczy, ani żadnej postaci energii. Zgodnie z powyższym, nieodpłatne przekazanie znaku towarowego wraz z prawem ochronnym w formie darowizny nie może być na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług rozumiane jako dostawa towarów. Zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług. Uwzględniając powyższe należy uznać, że jeżeli czynności przekazania w formie darowizny prawa do znaku towarowego wraz z prawem ochronnym tego znaku towarowego nie można zakwalifikować jako dostawy towarów, to w myśl definicji zawartej w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przeniesienie prawa ochronnego powinno zostać uznane za świadczenie usług.

Zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z art. 5 ustawy o VAT, opodatkowaniu podlega jedynie odpłatne świadczenie usług, co nie będzie miało miejsca w opisywanym zdarzeniu przyszłym, gdyż umowa darowizny polega na zobowiązaniu się darczyńcy do nieodpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Dlatego też w przedmiotowej sytuacji zastosowanie znajdzie art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, w myśl którego, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych,
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Z ww. przepisu wynika, że aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być spełniony jeden z poniższych warunków:

1. w przypadku użycia towarów stanowiących część przedsiębiorstwa - użycie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika oraz istnienie prawa podatnika do obliczenia - w całości lub w części podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów (warunki te muszą być spełnione łącznie),
2. w przypadku świadczenia usług - świadczenie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). W definicji świadczenia usług sformułowanej na potrzeby ustawy o podatku od towarów i usług mieści się darowizna praw własności przemysłowej, ponieważ w takim przypadku dochodzi do przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych.

Ponadto, zgodnie z art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014, poz. 121 ze zm.), przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Jak wynika z powyższego darowizna jest umową cywilnoprawną, cechującą się nieodpłatnością oraz przysporzeniem majątkowym tylko jednej ze stron umowy. W przypadku przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych w drodze darowizny, dotychczasowy właściciel przenosi na nabywcę prawo do tych wartości. Należy więc przyjąć, że przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Jednak nie każda czynność stanowiąca świadczenie usług, w rozumieniu art. 5 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika. Podatnikami - według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle zaś definicji zawartej w art. 15 ustawy o VAT, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem, świadczenie usług będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu świadczącego te usługi, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest działalnością handlową zbycie (w tym w formie darowizny) majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą. Jeżeli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód i jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności nie noszą znamion działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o podatku od towarów i usług, to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, podmiotu dokonującego tych czynności nie można uznać za podatnika VAT. Podobnie wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 8 stycznia 2012 r. sygn. akt: I SA/Łd 355/12, stwierdzając, iż "z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT wynika, że okazjonalność (sporadyczność) czynności, względnie jednorazowe ich wykonywanie, tworzy z danej osoby podatnika wyłącznie w przypadku, gdy te okazjonalnie lub jednorazowo wykonywane czynności są czynnościami wykonywanymi w związku z działalnością producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody; ww, akty prawne nie pozwalają na opodatkowanie czynności, choćby mogła być ona zdefiniowana jako dostawa towarów lub świadczenie usług w rozumieniu art. 7 i 8 ustawy o VAT, jeżeli nie jest ona wykonywana w ramach działalności producentów, handlowców, usługodawców".

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że co do zasady, świadczenie usług jest opodatkowane podatkiem od towarów i usług. W świetle zaś definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem, świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawczyni, jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, wytworzy Znak Towarowy oraz zgłosi go do rejestracji w Urzędzie Patentowym Rzeczypospolitej Polskiej. Po zakończeniu rejestracji, Wnioskodawczyni zamierza przekazać Znak Towarowy wraz z przysługującym mu prawem ochronnym swojemu synowi, który prowadzić będzie działalność gospodarczą polegającą m.in. na oddawaniu do odpłatnego użytku rzeczy i innych praw majątkowych. Przekazanie Znaku Towarowego wraz z prawem ochronnym będzie czynnością jednorazową. Wnioskodawczyni nie będzie czerpała z tego tytułu korzyści majątkowych. Darowizna nie będzie wiązała się po stronie Wnioskodawczyni z uzyskaniem żadnego przysporzenia majątkowego. Wnioskodawczyni nie zamierza również prowadzić działalności w zakresie odpłatnego udostępniania Znaków Towarowych, ani działalności w zakresie obrotu tymi znakami. Analizując przedstawiony opis sprawy stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawczyni nie będzie wykorzystywać Znaku Towarowego do prowadzenia jednoosobowej działalności gospodarczej (takowej nie prowadzi), to nie można powiedzieć, że Wnioskodawczyni w związku z przekazaniem ww. praw w drodze darowizny będzie podejmowała w przedmiocie tych praw działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Darowizna będzie miała charakter incydentalny i nie spowoduje przysporzenia majątkowego po stronie Wnioskodawczyni. Co więcej Wnioskodawczyni nie będzie prowadziła działalności polegającej na obrocie znakami towarowymi (wraz z przysługującymi im prawami ochronnymi) w przyszłości. Nie można więc uznać, iż ww. darowizna stanowić będzie wykorzystywanie towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych, o którym mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Stanowisko Wnioskodawczyni zbieżne jest ze stanowiskiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu przedstawionym w wyroku z dnia 5 grudnia 2012 r. (sygn. akt: I SA/Op 372/12), w którym WSA wskazuje, że "nie może być mowy o działaniu w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w przypadku sprzedaży przez daną osobę jej majątku prywatnego (osobistego), tj. takiego, który nie jest przez nią wykorzystywany na potrzeby działalności gospodarczej i nie jest przedmiotem tej działalności".

W związku z przedstawionym opisem sprawy stwierdzić należy, że brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawczynię za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie czynności opodatkowanej np. w postaci usługi, lecz wymagane jest określenie podmiotu świadczącego usługi w tym przypadku dokonującej darowizny praw własności do znaku towarowego wraz z prawem ochronnym, za występującego w związku z darowizną jako podatnika podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie takich przesłanek brak.

Zatem Wnioskodawczyni dokonując darowizny prawa własności do Znaku Towarowego wraz z prawem ochronnym do niego będzie korzystała z prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, który nie będzie związany z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Reasumując, dokonana przez Wnioskodawczynię darowizna prawa własności do Znaku Towarowego wraz z prawem ochronnym, nie będzie stanowiła działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT i nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawczyni w związku z ww. darowizną będzie korzystała z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, co oznacza, że nie wypełni przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT i nie wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach podatkowych oraz orzeczeniach sądów administracyjnych, m.in.:

1. interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 29 marca 2014 r. {sygn. IPTPP4/443-154/14-4/UNR), w której stwierdzono iż, "nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności".
2. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, z dnia 26 lutego 2014 r. (sygn. akt I SA/Sz 1335/13), w którym wskazano, że dla oceny czy czynność polegająca na darowiźnie znaku towarowego, może być uznana za prowadzenie działalności gospodarczej na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług należy uwzględnić wszystkie okoliczności stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) w tym także zamiar (wolę) danej osoby. Jeżeli osoba ta nie zamierza czerpać korzyści z posiadania znaku towarowego w przyszłości, nie można uznać darowizny za działalność gospodarczą.
   
3. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 10 lutego 2016 r. (sygn. akt I SA/Sz 53/16), w którym wskazano, iż organ podatkowy dokonał wadliwej interpretacji przepisów art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT Sąd podkreślił, iż "nie jest bowiem działalnością gospodarczą - w rozumieniu ww. przepisów - darowizna składnika majątku osobistego (prywatnego), co ma miejsce w przedstawionym przez skarżącą stanie faktycznym. Uznanie jednorazowej czynności darowizny znaku towarowego za opodatkowaną podatkiem od towarów i usług wymagałoby wykazania, że w momencie jej realizacji skarżąca działała w charakterze producenta, handlowca lub usługodawcy, z zamiarem wielokrotnego wykonywania tych czynności, co w sprawie nie wystąpiło".
   
   

Stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie pytania 2:

Zdaniem Wnioskodawczyni, jeżeli jednak organ podatkowy uzna, iż zachodzą przesłanki pozwalające na uznanie Wnioskodawczyni za podatnika podatku VAT, to darowizna Znaku Towarowego wraz z prawem ochronnym będzie zakwalifikowana jako nieodpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT i w konsekwencji będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie pytania 2:

Zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy o VAT, w przypadku świadczenia usług, o których mowa w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, podstawę opodatkowania stanowi koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika, przy czym ustawa nie precyzuje, co należy rozumieć pod pojęciem "kosztu świadczenia usługi". Stosując wykładnię celowościową wskazanego przepisu należy uznać, iż podstawa opodatkowania nieodpłatnego świadczenia powinna być jak najbliższa rzeczywistemu kosztowi wyświadczenia usługi (por. Jerzy Martini, Przemysław Skorupa, Marek Wojda, VAT 2010. Komentarz, wyd. Ch. Beck, Warszawa 2010).

Biorąc powyższe stanowisko pod uwagę należy przyjąć, że w przypadku świadczenia usług objętych normą art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, istotny jest faktycznie poniesiony koszt świadczenia usług, a nie cena rynkowa danej usługi. W ocenie Wnioskodawczyni, ustalając podstawę opodatkowania usługi polegającej na nieodpłatnym przekazaniu przez Wnioskodawczynię chronionego Znaku Towarowego do działalności gospodarczej syna, należy wziąć pod uwagę koszty faktyczne poniesione przez Wnioskodawczynię w celu wytworzenia Znaku Towarowego. Przy czym podstawa opodatkowania nie powinna obejmować kosztów poniesionych w związku z samym procesem przekazania (darowizny) znaku, tj. kosztów towarzyszących dokonaniu darowizny (np. koszty usług doradczych, koszty aktu notarialnego, koszty wyceny znaku towarowego przez rzeczoznawcę).

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, podstawą opodatkowania czynności polegającej na nieodpłatnym przekazaniu przez Wnioskodawczynię do majątku prywatnego syna prawa do znaku towarowego wraz z prawem ochronnym, będzie kwota stanowiąca sumę kosztów poniesionych w związku z wytworzeniem znaku, w szczególności w postaci: wynagrodzenia grafika, kosztów rejestracji znaku i wynagrodzenia kancelarii patentowej oraz kosztów utrzymania praw ochronnych.

Powyższe stanowisko dotyczące określenia podstawy opodatkowania w przypadku nieodpłatnego przekazania znaku towarowego zostało również potwierdzone w:

1. interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 25 listopada 2014 r. o sygnaturze ILPP5/443-219/14-2/PG, w której organ podatkowy stwierdził, że "Podstawą opodatkowania tej czynności - w myśl art. 29a ust. 5 ustawy - będzie poniesiony przez Zainteresowanego koszt świadczenia tych usług, który stanowić będzie całkowitą kwotę wydatków poniesionych w związku z wytworzeniem znaków towarowych (np. koszty projektu)",
2. interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 2 marca 2015 r. sygnaturze IPTPP2/4512-33/15-2/PRP w której organ podatkowy co prawda nie uznał stanowiska wnioskodawcy za prawidłowe, jednakże w uzasadnieniu wprost stwierdził, że "podstawą opodatkowania - zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy - będzie faktyczny koszt świadczenia tej usługi, który stanowić będzie kwota poniesionych wydatków w związku z wytworzeniem i zarejestrowaniem znaku towarowego oraz utrzymaniem prawa ochronnego do znaku towarowego, z wyłączeniem natomiast kosztów związanych z dokonaniem darowizny, tj. kosztów usług doradczych, notarialnych oraz wyceny znaku towarowego przez rzeczoznawcę";
3. interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, z dnia 3 sierpnia 2015 r. o sygnaturze IPTPP1/4512-379/15-2/MW, w której organ podatkowy wskazał, iż "w przypadku przedmiotowego nieodpłatnego przekazania (darowizny) znaku towarowego, podstawą opodatkowania - zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy - będzie faktyczny koszt świadczenia tej usługi, który stanowić będzie kwota poniesionych wydatków w związku z wytworzeniem, rejestracją i ochroną znaku towarowego";
4. interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 01 stycznia 2016 r. o sygnaturze ITPP3/4512-661/15/BJ, w której organ podatkowy potwierdził stanowisko podatnika, iż "ustalając podstawę opodatkowania usługi polegającej na przekazaniu w formie darowizny znaku towarowego, należy wziąć pod uwagę koszty faktycznie poniesione przez Wnioskodawcę w celu wytworzenia oraz utrzymania praw ochronnych do ww. znaku towarowego będącego przedmiotem darowizny", oraz odstąpił od uzasadnienia.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

• nieprawidłowe w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT darowizny znaku towarowego wraz z prawem ochronnym na rzecz syna,
  

• prawidłowe w zakresie podstawy opodatkowania dla ww. czynności.
  
  
  

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.) – zwanej dalej „ustawą o VAT” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – w świetle art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Art. 8 ustawy o VAT stanowi, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy o VAT i wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 888 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459), przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Jak wynika z powyższego darowizna jest umową cywilnoprawną, cechującą się nieodpłatnością oraz przysporzeniem majątkowym tylko jednej ze stron umowy.

W przypadku przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych w drodze darowizny, dotychczasowy właściciel przenosi na nabywcę prawo do tych wartości.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni jest rezydentem podatkowym Rzeczypospolitej Polskiej, nie prowadzi jednoosobowej działalności gospodarczej oraz nie jest zarejestrowana jako podatnik VAT. Wnioskodawczyni, jako osoba fizyczna planuje wytworzenie znaku towarowego w formie słowno-graficznej („Znak Towarowy”). Znak Towarowy zostanie zaprojektowany i wytworzony przez samą Wnioskodawczynię, wobec czego nie poniesie ona z tego tytułu żadnych kosztów. Następnie Wnioskodawczyni planuje zarejestrować Znak Towarowy w Urzędzie Patentowym Rzeczypospolitej Polskiej. Koszty związane z rejestracją Znaku Towarowego obejmować będą m.in. opłatę za zgłoszenie znaku towarowego do rejestracji oraz opłatę za przedłużenie prawa ochronnego.

Po rejestracji i uzyskaniu prawa ochronnego na Znak Towarowy, Wnioskodawczyni zamierza ustalić jego wartość w oparciu o wycenę niezależnego rzeczoznawcy majątkowego, a następnie przekazać go w drodze darowizny synowi. Znak towarowy wraz z prawem ochronnym zostanie przekazany do majątku osobistego syna. Syn z kolei będzie wykorzystywał ww. Znak Towarowy w ramach prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej, której przedmiotem działalności będzie m.in. oddawanie do odpłatnego użytku rzeczy i innych praw majątkowych.

Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej polegającej na odpłatnym udostępnianiu Znaku Towarowego, ani działalności w zakresie obrotu tymi znakami i nie zamierza prowadzić jej w przyszłości.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawczyni objętych zakresem pytania nr 1 wniosku, Organ wyjaśnia, co następuje:

Na podstawie art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2017 r., poz. 776) – znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa.

W myśl art. 120 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej – znakiem towarowym, w rozumieniu ust. 1, może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy.

Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne (art. 121 ustawy Prawo własności przemysłowej).

Na podstawie art. 153 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej – przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

Czas trwania prawa ochronnego na znak towarowy wynosi 10 lat od daty zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym (art. 153 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej).

Prawo ochronne na znak towarowy może zostać, na wniosek uprawnionego, przedłużone dla wszystkich lub części towarów, na kolejne okresy dziesięcioletnie – art. 153 ust. 3 ustawy Prawo własności przemysłowej.

Prawo ochronne na znak towarowy jest bezwzględnym prawem podmiotowym o określonej przepisami ustawy Prawo własności przemysłowej czasowej i terytorialnej skuteczności.

Znakiem towarowym są zatem wszelkie znaki, oznaczenia, symbole, których zadaniem jest indywidualizowanie towarów lub usług na rynku. Uważa się, że znaki pełnią trzy funkcje: oznaczania pochodzenia, jakościową, reklamową.

Znak towarowy oznacza pochodzenie, gdy wskazuje, że opatrzone tym znakiem towary lub usługi pochodzą z tego samego źródła (gwarantującego i kontrolującego ich jakość). Funkcja jakościowa znaku towarowego polega na informowaniu przez znak, że wszystkie opatrzone nim towary lub usługi są takiej samej jakości. Funkcję reklamową wypełnia znak, jeśli zachęca on do zakupu opatrzonych tym znakiem towarów lub usług. A tak się dzieje, jeśli klienci z danym znakiem towarowym kojarzą dobrą jakość towarów lub usług lub też znak ten przyciąga uwagę klientów – wywołuje u nich pozytywne skojarzenia lub w inny sposób pozytywnie oddziaływa. Funkcję reklamową przede wszystkim realizują renomowane znaki towarowe.

W ocenie Organu, charakter znaku towarowego i korzyści wynikające z faktu bycia jego właścicielem wykluczają, by mógł być on wykorzystywany na cele osobiste. Funkcje znaku towarowego, czyli oznaczanie pochodzenia, jakościowa oraz reklamowa powodują, że niemożliwym jest skuteczne realizowanie praw z niego wynikających w sferze „życia prywatnego”, w oderwaniu od działalności gospodarczej. Trudno jest wskazać okoliczności, kiedy i w jaki sposób znak towarowy miałby służyć celom osobistym osoby fizycznej. Jakkolwiek możliwe jest samo posiadanie praw do znaku towarowego i niekorzystanie z nich, jednak w przypadku kiedy dochodzi do realizacji uprawnień z nich wynikających, zawsze jest to cel zarobkowy, a nie osobisty.

W przypadku wytworzenia przez Wnioskodawczynię znaku bez znaczenia pozostaje, że Wnioskodawczyni obecnie nie jest zarejestrowana jako podatnik VAT i nie prowadzi jednoosobowej działalności gospodarczej, w której wykorzystywałaby znak – nie może to stanowić argumentu przemawiającego za potraktowaniem posiadanego znaku towarowego jako majątku osobistego.

W świetle powyższego przekazanie znaku towarowego wraz z prawem ochronnym w drodze umowy darowizny nie pozwala na przyjęcie, że mamy tutaj do czynienia z majątkiem osobistym, który nie był wytworzony przez Wnioskodawczynię w celu wykorzystania go do celów prowadzonej działalności gospodarczej.

W przedmiotowej sprawie przekazanie znaku towarowego wraz z prawem ochronnym w drodze umowy darowizny na rzecz syna nosi znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, zaś Wnioskodawczyni dla tej czynności występuje w charakterze podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 tej ustawy, gdyż przedmiotem przekazania jest znak wykorzystywany w działalności gospodarczej i jednocześnie charakter znaku wyklucza jego użytek prywatny.

Z uwagi na przywołane przepisy oraz opis sprawy należy stwierdzić, że znak towarowy mieści się w kategorii wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Zatem nieodpłatne przekazanie (darowizna) znaku towarowego zalicza się do świadczenia usług. Wnioskodawczyni dla czynności darowizny (nieodpłatnego przekazania) znaku towarowego wraz z prawem ochronnym będzie działała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT w zw. z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie (za wynagrodzeniem). Jednocześnie ustawodawca zrównał niektóre dostawy towarów i świadczenia usług wykonywane nieodpłatnie z odpłatną dostawą towarów i odpłatnym świadczeniem usług, a więc z czynnościami, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z unormowaniami zawartymi w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, w pewnych, ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne przekazanie towarów i nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy o VAT podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Zatem interpretując ww. art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, stwierdzić należy, że opodatkowaniu podlegać powinno, jako odpłatne świadczenie usług, użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza (w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników), jeżeli przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, w całości lub w części, przy nabyciu tych towarów, ich imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych.

Tylko łączne zaistnienie ww. przesłanek umożliwia objęcie zakresem opodatkowania VAT usług świadczonych nieodpłatnie. Jeśli jeden z tych warunków nie jest spełniony, to wówczas takie świadczenie usług będzie nieopodatkowane podatkiem od towarów i usług.

Analizując natomiast treść powołanego art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, należy zauważyć, że dla ustalenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej przepisu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością, a więc nie mają wpływu na przyszłe obroty przedsiębiorstwa, jego zyski, wizerunek, odbiór przez kontrahentów.

Zwrócić przy tym należy uwagę, że przepisy ustawy nie definiują pojęcia „potrzeb osobistych”. Za Słownikiem Języka Polskiego uznać należy, że potrzebami „osobistymi” są takie potrzeby, które „dotyczą danej osoby” i które są jej potrzebami „prywatnymi”, tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tą osobę działalnością gospodarczą.

Należy podkreślić, że analiza przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa podatkowego pozwala stwierdzić, że darowizna (nieodpłatne przekazanie) przez Wnioskodawczynię znaku towarowego wraz z prawem ochronnym na rzecz syna będzie dokonana w celu wykorzystywania przez syna, do prowadzonej przez syna Wnioskodawczyni działalności.

Czynność nieodpłatnego przekazania (darowizna) znaku towarowego wraz z prawem ochronnym przez Wnioskodawczynię na rzecz syna nastąpi zatem do celów innych niż działalność gospodarcza Wnioskodawczyni.

Zatem należy stwierdzić, że darowizna przez Wnioskodawczynię znaku towarowego, która zostanie dokonana do celów innych niż działalność gospodarcza Wnioskodawczyni, na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT będzie zrównana z odpłatnym świadczeniem usług zatem będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 we wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Odnośnie pytania nr 2 wniosku Organ wyjaśnia.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosownie do art. 29a ust. 5 ustawy o VAT w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

Ustawodawca nie określił w sposób precyzyjny, jakiego rodzaju koszty mogą zostać uznane za poniesione przez podatnika w związku ze świadczeniem nieodpłatnie usług. Nie ulega jednak wątpliwości, że chodzi tu o koszty rzeczywiście poniesione w związku ze świadczoną usługą, tzn. takiego rodzaju koszty, bez poniesienia których wykonanie usługi byłoby niemożliwe. Przy czym, należy przyjąć, że podstawa opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług powinna być jak najbliższa rzeczywistemu kosztowi jej wyświadczenia.

Ww. przepis art. 29a ustawy o VAT, stanowi odzwierciedlenie art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.) z treści którego wynika, iż w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74–77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Stosownie do art. 75 Dyrektywy, w odniesieniu do świadczenia usług, o których mowa w art. 26 (tj. m.in. usług świadczonych przez podatnika nieodpłatnie na prywatny użytek jego lub jego pracowników, lub bardziej ogólnie do celów innych niż działalność jego przedsiębiorstwa, uznawanych za usługi świadczone odpłatnie) w przypadku gdy towary stanowiące część majątku przedsiębiorstwa używane są do celów prywatnych lub usługi są świadczone nieodpłatnie, podstawę opodatkowania stanowi całkowita kwota wydatków poniesionych przez podatnika na wykonanie tych usług.

W myśl art. 78 lit. a Dyrektywy, do podstawy opodatkowania wlicza się podatki, opłaty, w tym opłaty celne oraz inne należności, z wyjątkiem samego VAT.

Do podstawy opodatkowania nie wlicza się zatem samego podatku od wartości dodanej – należnego z tytułu danej transakcji.

Zatem, należy stwierdzić, że w przypadku czynności darowizny znaku towarowego wraz z prawem ochronnym do znaku towarowego, jako podstawę opodatkowania – zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy – przyjąć należy faktyczny koszt świadczenia tej usługi, który stanowić będzie kwota poniesionych wydatków w związku z wytworzeniem i zarejestrowaniem znaku towarowego oraz utrzymaniem prawa ochronnego do znaku towarowego.

Jakkolwiek, Wnioskodawczyni w opisie zdarzenia przyszłego wskazała, że znak został zaprojektowany i wytworzony przez samą Zainteresowaną wobec czego nie poniosła ona żadnych kosztów z tego tytułu, to nie sposób zgodzić się z tą okolicznością. Należy zauważyć, że Wnioskodawczyni musiała w celu jego wytworzenia ponieść ogólne wydatki związane z jego wytworzeniem np. koszty zakupu materiałów potrzebnych do zaprojektowania i koszty poniesione w związku z jego zaprojektowaniem i wydrukiem np. papier, prąd (użycie komputera) a także swój czas, umiejętności.

Wobec powyższego, należy stwierdzić, że w przypadku planowanej przez Wnioskodawczynię czynności darowizny znaku towarowego wraz z prawem ochronnym na rzecz żony, jako podstawę opodatkowania – zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy o VAT – przyjąć należy faktyczne koszty poniesione, na które składać się będzie suma wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę z wytworzeniem ww. znaku towarowego (przykładowo wskazane wyżej przez Organ), zarejestrowaniem znaku towarowego oraz utrzymaniem ww. znaku.

Tym samym, oceniając całościowo, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2, uznać je za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy wskazać, że interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach podatników w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy prawa i stan faktyczny/zdarzenie przyszłe przedstawiony przez danego podatnika. Powołane interpretacje nie stanowią źródła powszechnie obowiązującego prawa, więc zawartego w nich stanowiska organu podatkowego nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

W odniesieniu do powołanego przez Wnioskodawcę orzecznictwa sądowego, należy zauważyć, że powołane wyroki są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.