Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.16.2017.1.EB
z 13 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 lutego 2017 r. (data wpływu 3 marca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku naliczenia podatku przy sprzedaży nieruchomości w drodze licytacji w postępowaniu egzekucyjnym (Km …/16) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku naliczenia podatku przy sprzedaży nieruchomości w drodze licytacji w postępowaniu egzekucyjnym (Km …/16).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Jako Komornik sądowy prowadzi Pan przeciwko dłużnikowi egzekucję z nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą. Nieruchomość składa się z działki nr 98/4, km. 1, o pow. 9.295 m² Gmina Sz. Nieruchomość położona jest na terenie, dla którego brak jest aktualnie obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Dla przedmiotowej nieruchomości wydana została decyzja o warunkach zabudowy z dnia 14 listopada 2011 r. na budowę hali produkcyjnej i magazynowej oraz budowy budynku biurowego, zmieniona decyzją Wójta z dnia 24 czerwca 2013 r., w której m.in. zmieniony został rodzaj inwestycji – budowa hali produkcyjnej i hali magazynowej z dopuszczeniem budowy pomieszczeń biurowych i socjalnych na działce 98/4 we wsi K. H.

Zgodnie z wydanymi pozwoleniami na budowę na działce zrealizowano 2 budynki produkcyjno magazynowe, oddane do użytkowania w 2009 r. oraz wybudowano 2 budynki: halę magazynową i halę produkcyjną, z częścią biurowo-socjalną (budynki w budowie). Przedmiotowa nieruchomość zabudowana jest 2 budynkami produkcyjno-magazynowymi z częścią biurowo-socjalną o łącznej powierzchni użytkowej 533,43 m², oddanymi do użytkowania w 2009 r. oraz budynkiem produkcyjnym o pow. użytkowej 702,41 m² i budynkiem hali magazynowej o pow. użytkowej 570,41 m² w budowie (stan surowy zamknięty z rozpoczętymi robotami wykończeniowymi). Teren wokół budynków oddanych do użytkowania oraz w najbliższym sąsiedztwie zagospodarowany i urządzony, utwardzony kostką (dojazd, dojścia, miejsca parkingowe, place manewrowe).

Budynek produkcyjno-magazynowy z częścią biurowo-socjalną (A) – budynek jednokondygnacyjny, niepodpiwniczony, wybudowany na podstawie pozwolenia na budowę z 2007 r., oddany do użytkowania w listopadzie 2009 r. W budynku znajduje się hala jednoprzestrzenna z wydzielonym pomieszczeniem kotłowni oraz część biurowo-socjalna (pomieszczenia biurowe, socjalne i gospodarcze oraz toalety i natryski).

Budynek produkcyjno-magazynowy z częścią biurowo-socjalną (B) – budynek jednokondygnacyjny, niepodpiwniczony, wolnostojący, wybudowany na podstawie pozwolenia na budowę z 2007 r, oddany do użytkowania w listopadzie 2009 r. W budynku znajduje się hala jednoprzestrzenna oraz część biurowo-socjalna (pomieszczenia biurowe, socjalne, toalety i komunikacja).

Budynek hali magazynowej (w budowie) – budynek jednokondygnacyjny, niepodpiwniczony, wolnostojący, wybudowany na podstawie pozwolenia na budowę z dnia 9 października 2013 r., nie oddany do użytkowania.

Budynki produkcyjno-magazynowe oddane do użytkowania w 2009 r., wg. oświadczenia do lutego 2016 r. były użytkowane zgodnie z przeznaczeniem.

Budynki w budowie (wg. projektu hali magazynowej i hali produkcyjnej) zostały wybudowane na podstawie pozwolenia na budowę. Znajdują się w stanie surowym zamkniętym z rozpoczętymi robotami wykończeniowymi. Pomimo braku formalnego oddania do użytkowania pomieszczenia wskazują na dotychczasowe użytkowanie.

Całość przedmiotowej nieruchomości wg. oświadczenia osoby udostępniającej nieruchomość do oględzin nie jest używana od lutego 2016 r.

Zgodnie z oświadczeniem, dłużnik prowadzi działalność gospodarczą, jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, nie korzysta ze zwolnienia podmiotowego. Przedmiotem sprzedaży jest teren zabudowany, teren jest własnością dłużnika. Nieruchomość jest składnikiem rzeczowego majątku w prowadzonej przez dłużnika działalności gospodarczej. Dłużnik nie poniósł wydatków na ulepszenie budynków lub ich części w wysokości stanowiącej co najmniej 30% ich wartości początkowej. Użytkowanie dwóch pierwszych budynków, tj. budynku produkcyjno-magazynowy z częścią biurowo-socjalną (budynek A) oraz budynku produkcyjno magazynowy z częścią biurowo-socjalną (budynek B) – miało miejsce w 2009 r. na podstawie przedwstępnych umów ich nabycia. Kolejne budynki były zakupione w wykonaniu umowy przedwstępnej, ich pierwszym użytkownikiem był dłużnik. Od daty oddania do użytkowania budynków upłynął okres dłuższy niż dwa lata. Przy nabyciu nieruchomości nie przysługiwało dłużnikowi prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Dłużnik nie poniósł wydatków na ulepszenie budynków lub ich części w wysokości stanowiącej co najmniej 30% ich wartości. Nieruchomość nie jest przedmiotem najmu i innych czynności o podobnym charakterze. Nieruchomość została nabyta przez dłużnika na podstawie umowy sprzedaży z 30 grudnia 2014 r. w związku z powyższą umową nie został naliczony i odprowadzony podatek od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na organie egzekucyjnym – komorniku – spoczywa obowiązek obliczenia i odprowadzenia podatku?

Zdaniem Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę powyższy stan faktyczny oraz przytoczone przepisy prawa sprzedaż nieruchomości będzie korzystała ze zwolnienia przedmiotowego przewidzianego w treści art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

Zgodnie z treścią art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu Postępowania Cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów. Zgodnie z § 22 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 czerwca 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego w przypadku sprzedaży towarów, wystawiają w imieniu dłużnika i na jego rachunek faktury potwierdzające dokonanie sprzedaży tych towarów. Fakturę wystawia się jeżeli na dłużniku spoczywa obowiązek podatkowy związany ze sprzedażą towarów. Z powyższych przepisów wynika, że Komornik dokonuje czynności w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby obowiązany dłużnik, w przypadku gdyby powyższa czynność nie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie zobowiązany do odprowadzenia podatku. Komornik zatem zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej nieruchomości okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Opodatkowanie podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wtedy, gdy spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu na podstawie art. 5 ustawy VAT, i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest dokonywana przez osobę (lub jednostkę organizacyjną) będącą płatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, działającą w takim charakterze.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 ww. ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W myśl art. 2 pkt 6 ww. ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i ich budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy działalnością gospodarczą jest wszelka działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub czynności niematerialnych i prawnych w sposób ciągły do celów zarobkowych. Z przytoczonej definicji wynika, że za działalność gospodarczą na potrzeby ustawy o podatku od towarów i usług należy uznać profesjonalny obrót gospodarczy realizowany z sposób zorganizowany, a co za tym idzie ciągły, ale również czynności z zakresu działalności produkcyjnej, handlowej lub usługowej wykonywane sporadycznie, jednak jedynie wtedy gdy okoliczności wskazują na zamiar wykonywania ich w sposób powtarzalny.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz przytoczone przepisy prawa stoi Pan na stanowisku, że dostawa przedmiotowych nieruchomości będzie nosiła znamiona prowadzenia działalności gospodarczej. Z oświadczenia złożonego przez dłużnika wynika, że sprzedaż przedmiotowej nieruchomości będzie prowadzić do powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług. Natomiast jak wynika z oświadczenia złożonego przez dłużnika oraz treści umowy kupna nieruchomości – z treści aktu notarialnego z 30 grudnia 2014 r. –wynika, że przy nabyciu nieruchomości został pobrany podatek od czynności cywilnoprawnych należy przyjąć, iż strony tej czynności zgodnie oceniły, że zbywca nieruchomości nie jest w zakresie tej czynności podatnikiem podatku od towarów i usług. Z tego powodu przy przedmiotowej umowie sprzedaży nieruchomości nie zastosowano wyłączenia przedmiotowego w podatku od czynności cywilnoprawnych przewidzianego w art. 2 pkt 4 lit. a ustawy o PCC, a nabywca – dłużnik – zapłaciła podatek PCC. Stosownie do przywołanego przepisu nie podlegają temu podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany: w zakresie w jakim są opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Z uwagi na powyższe brak jest po stornie dłużnika prawa do odliczenia podatku od towarów i usług naliczonego przy nabyciu nieruchomości, co wynika z tego że nieruchomość została nabyta bez podatku VAT. W złożonym oświadczeniu dłużnik oświadczył, że: „przy nabyciu nieruchomości nie przysługiwało spółce prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego”. Mając na uwadze powyższe, uzasadnione jest przypuszczenie, że pierwsza z przesłanek warunkujących zastosowanie zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy zostanie spełniona przy sprzedaży nieruchomości. Ocena czy druga z przesłanek zastosowania zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy została spełniona, może być dokonana na podstawie analiz wartości poniesionych nakładów na ulepszenie nieruchomości w relacji jej wartości początkowej do okresu jej używania do wykonywania czynności opodatkowanych. Ponieważ dłużnik nabył nieruchomość 30 grudnia 2014 r. nie upłynął 5-letni okres wskazany w treści art. 43 ust. 7a ustawy VAT. Z tego powodu należy też ustalić, czy dłużnik w odniesieniu do budynków produkcyjno-magazynowych ponosił wydatki na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to czy były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów. W oświadczeniu z 18 października 2016 r. dłużnik oświadczył wprost, że nie ponosił wydatków na ulepszenie budynków lub ich części w wysokości stanowiącej co najmniej 30% ich wartości. W związku z powyższym oświadczeniem należy przyjąć, że druga z przesłanek przewidzianych w treści art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy zostaje spełniona. Przy sprzedaży budynków, których dostawa jest zwolniona od podatku, a które są trwale związane z gruntem niekorzystającym z takiego zwolnienia, pojawia się problem określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania. Stosownie do treści art. 29 ust. 5 ustawy, przy dostawie budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. W konsekwencji podstawa opodatkowania budynku (budowli) w takim przypadku obejmuje również wartość gruntu, z którym obiekty są trwale związane. W przypadku sprzedaży gruntu wraz z budynkiem, wartość gruntu zwiększa więc podstawę opodatkowania i powstaje zobowiązanie zastosowania stawki adekwatnej dla wartości budynku wraz z gruntem. Jeżeli zatem dostawa dotyczy budynków i budowli objętych stawką 23% dostawa gruntu związanego z obiektem jako niewyłączona z podstawy opodatkowania tego obiektu również podlega opodatkowaniu według tej stawki 23%. W przypadku zaś, gdy dostawa budynków, budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl regulacji zawartej w art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, zwanej dalej „ustawą”), organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

Na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a 30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Jak stanowi art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Stawka podatku, zgodnie z przepisem art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 31 grudnia 2013 r., w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

W art. 2 pkt 14 ustawy ustawodawca określił, co należy rozumieć pod pojęciem pierwszego zasiedlenia. Zgodnie z tym przepisem, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził: „Porównując zakresy definicji »pierwszego zasiedlenia« wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT.”.

Jak wynika z powyższego „pierwsze zasiedlenie” budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Powyższa kwestia przedstawia się inaczej, w sytuacji gdy budynek został ulepszony, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas bowiem aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy w zw. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE – musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem).

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Analiza treści wniosku oraz przywołanych przepisów prawa podatkowego prowadzi do stwierdzenia, że sprzedaż budynków: produkcyjno-magazynowego A i produkcyjno magazynowego B, hali magazynowej i hali produkcyjnej będzie zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, gdyż nastąpi po upływie co najmniej dwóch lat od ich pierwszego zasiedlenia, w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy. Z treści wniosku wynika bowiem, że nieruchomość (ww. budynki wraz z działką gruntu) została nabyta przez dłużnika w 2014 r. W związku z tym wówczas doszło do pierwszego zasiedlenia tych budynków, a do czasu sprzedaży licytacyjnej upłynie okres co najmniej dwóch lat.

Zbycie działki gruntu, na której są posadowione ww. budynki również będzie zwolnione od podatku na podstawie wskazanego przepisu, gdyż – w myśl przywołanego art. 29a ust. 8 ustawy – grunt dzieli los prawny budynków, które się na nim znajdują.

Podsumowując, na Panu – jako komorniku sądowym – co do zasady ciąży obowiązek odprowadzenia podatku, zgodnie z art. 18 ustawy, jednak w tym przypadku, ze względu na fakt, że sprzedaż licytacyjna nieruchomości dłużnika będzie zwolniona od podatku, nie będzie Pan obowiązany do obliczenia i odprowadzenia podatku od towarów i usług.

Ponadto należy zaznaczyć, że prawidłowo Pan wskazał, że sprzedaż licytacyjna nieruchomości dłużnika będzie zwolniona od podatku, jednak nie na podstawie – jak Pan wskazał – art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy lecz na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług.

Końcowo należy wskazać, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionych we wniosku okoliczności, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celnoskarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.