Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4015.15.2017.1.MZ
z 17 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2017 r. (data wpływu 3 kwietnia 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 27 kwietnia 2017 r. (data nadania 29 kwietnia 2017 r., data wpływu 4 maja 2017 r.) na wezwanie z dnia 21 kwietnia 2017 r. Nr 0114-KDIP3-2.4014.16.2017.1.MZ (data nadania 21 kwietnia 2017 r., data doręczenia 26 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych przekazania środków pieniężnych na przechowanie - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych przekazania środków pieniężnych na przechowanie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni zawarła ze swoimi Rodzicami umowę przechowania regulowaną w art. 835 i następne Kodeksu cywilnego.
Zgodnie z wolą Stron dający do przechowania wypłacili z rachunku bankowego środki pieniężne będące ich oszczędnościami na starość i stanowiącymi zabezpieczenie na konieczność ponoszenia kosztów leczenia itp. Ze względu na podeszły wiek oraz pogorszenie stanu zdrowia oraz ryzyko konieczności przeprowadzenia zabiegu chirurgicznego – dający do przechowania przekazali oszczędności na rzecz córki, która zobowiązała się do pokrycia wszelkich kosztów związanych z chorobą dających do przechowania. Okres choroby mógł uniemożliwić dającym możliwość skorzystania z tych środków. Jednocześnie dający do przechowania posiadają prawo dysponowania rachunkami przechowawcy.

Strony założyły, że po ustabilizowaniu stanu zdrowia środki zostaną im zwrócone. Przechowawca w żadnym wypadku nie mógł wykorzystać środków na inne cele niż pokrycie wydatków dających na przechowanie.

Wolą dających na przechowanie nie było w szczególności udzielenie pożyczki, ani darowizna na rzecz przechowawcy.

Przechowawca dotychczas nie wykorzystał powierzonych środków.

Do essentialia negotii zawartej umowy należało:

1. Przechowawca zobowiązał się do nieodpłatnego przechowania rzeczy.
2. Przechowawca zobowiązał się do zwrotu przedmiotu przechowania na każde żądanie oddających do przechowania.
3. Przechowawca zobowiązał się do uregulowania rachunków lub poniesienia innych kosztów dających do przechowania, zwłaszcza w zakresie choroby lub innej niemożności normalnego działania dających do przechowania wynikających z ich stanu zdrowia.
4. Przechowawca zobowiązał się do wpłacenia oddanych na przechowania środków na swój rachunek bankowy, ze względu na potrzebę zachowania bezpieczeństwa środków.
5. Przechowawca zobowiązał się do niewykorzystywania powierzonych środków na inne cele niż cele dających do przechowania, w szczególności do tego że nie będzie wykorzystywał tych środków na własne cele.
   
   

Pismem z dnia 21 kwietnia 2017 r. Nr 0114-KDIP3-2.4014.16.2017.1.MZ wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia braków formalnych wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia niniejszego wezwania.

Wniosek należy uzupełnić poprzez:

1. Wskazanie w zakresie przepisów jakiej ustawy ma być wydana interpretacja indywidualna. W części A.1. wniosku ORD-IN Wnioskodawczyni zaznaczyła poz. 8 – podatek od czynności cywilnoprawnych. Ponadto w części E wniosku poz. 69 wskazano - art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. j ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 223 ze zm.). Natomiast ze sprecyzowanego pytania wynika, że interpretacja może dotyczyć przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych oraz przepisów ustawy o podatku od spadków i darowizn.
2. A zatem, jeżeli interpretacja ma być wydana w zakresie przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, to należy:
   • Podać datę zawarcia umowy przechowania pomiędzy Wnioskodawczynią a jej rodzicami,
     
   • Wskazać, czy umowa przechowania przybrała postać którejkolwiek z czynności wymienionej w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, np. umowy depozytu nieprawidłowego, umowy pożyczki, czy też umowy darowizny?
     
   • Sprecyzować pytanie podatkowe w indywidualnej sprawie Wnioskodawczyni w zakresie przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych oraz przedstawić własne stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, które winno być powiązane z przedstawionym stanem faktycznym i sprecyzowanym pytaniem.
3. Natomiast, jeżeli interpretacja ma dotyczyć przepisów ustawy o podatku od spadków i darowizn, to należy:
   • Podać datę zawarcia umowy przechowania pomiędzy Wnioskodawczynią a jej rodzicami,
     
   • Wskazać, czy umowa przechowania przybrała postać umowy darowizny?
   • Sprecyzować pytanie podatkowe w indywidualnej sprawie Wnioskodawczyni w zakresie przepisów ustawy o podatku od spadków i darowizn oraz przedstawić własne stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, które winno być powiązane z przedstawionym stanem faktycznym i sprecyzowanym pytaniem.
4. Jeżeli interpretacja ma być wydana w zakresie przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych oraz w zakresie przepisów ustawy o podatku od spadków i darowizn, wówczas należy dokonać dodatkowej opłaty w kwocie 40 zł na rachunek bankowy Nr 25 1010 1212 0064 6422 3100 0000 i doręczyć kserokopię dowodu uiszczenia opłaty do tut. Organu.
   
   

Wnioskodawczyni w terminie ustawowym przesłała uzupełnienie, w którym wskazała, że:

• Interpretacja indywidualna powinna zostać wydana w zakresie przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. j ww. ustawy) oraz w zakresie przepisów ustawy o podatku od spadków i darowizn.
  

• Umowa przechowania została zawarta 19 września 2016 r.
  

• Zawarta umowa przechowania nie przybrała postaci żadnej z czynności wymienionych w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.
  

• Zawarta umowa przechowania nie przybrała postaci umowy darowizny.
  

• Sprecyzowano pytania: w zakresie przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych oraz przepisów ustawy o podatku od spadków i darowizn i przedstawiono własne stanowiska w sprawie.
  

• Ponadto dokonano wpłaty dodatkowej opłaty w kwocie 40 zł.
  
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przekazanie środków pieniężnych na przechowanie w przedstawionych warunkach nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych?
2. Czy przekazanie środków pieniężnych na przechowanie w przedstawionych warunkach nie podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn jako darowizna?
   
   

Niniejsza interpretacja dotyczy podatku od spadków i darowizn, w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawiony zaistniały stan faktyczny wskazuje, iż przekazanie środków pieniężnych na przechowanie nie przybiera formy darowizny, a w związku z tym nie podlega podatkowi od spadków i darowizn.

Zgodnie z Kodeksem cywilnym (art. 888 § 1 k.c.) przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Umowa darowizny nie jest umową wzajemną, ma charakter obligatoryjny, a to sprawia, że i ona rodzi obowiązek wypełnienia świadczenia na rzecz kontrahenta (obdarowanego). Rezultatem umowy darowizny ma być przeniesienie określonych praw z darczyńcy na obdarowanego - chodzi tu o zbycie określonego prawa majątkowego. Celem społeczno – gospodarczym umowy darowizny jest przeniesienie własności rzeczy i wydanie jej nabywcy.

W przywołanym stanie faktycznym nie może być mowy o darowiźnie. Nie dokonano bezpłatnego przysporzenia na korzyść jednej ze stron, na Wnioskodawczynię nie zostało przeniesione żadne prawo, nie wystąpiły żadne istotne elementy umowy darowizny.

Wnioskodawczyni środków przekazanych na przechowanie w żaden sposób nie wykorzystała, lecz była zobowiązana do ich zwrotu na warunkach określonych w zawartej umowie.

Wnioskodawczyni zawarła umowę przechowania, nie miała możliwości swobodnego rozporządzania przekazanymi na przechowanie środkami pieniężnymi, gdyż ewentualne rozporządzenie mogło odbywać się tylko w ściśle określonym celu - realizacji potrzeb rodziców, a przede wszystkim była zobowiązana do zwrotu tych środków. Tak więc w żadnym wypadku nie może być mowy o zawarciu umowy darowizny, lecz wyłącznie umowie przechowania, która nie podlega zarówno reżimowi przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, jak i ustawy o podatku od spadków i darowizn.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2016 r., poz. 205 z późn. zm.) podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

1. dziedziczenia, zapisu zwykłego, dalszego zapisu, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego;
2. darowizny, polecenia darczyńcy;
3. zasiedzenia;
4. nieodpłatnego zniesienia współwłasności;
5. zachowku, jeżeli uprawniony nie uzyskał go w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny lub w drodze dziedziczenia albo w postaci zapisu;
6. nieodpłatnej: renty, użytkowania oraz służebności.
   
   

W myśl ust. 2 tegoż przepisu podatkowi od spadków i darowizn podlega również nabycie praw do wkładu oszczędnościowego na podstawie dyspozycji wkładem na wypadek śmierci oraz nabycie jednostek uczestnictwa na podstawie dyspozycji uczestnika funduszu inwestycyjnego otwartego albo specjalistycznego funduszu inwestycyjnego otwartego na wypadek jego śmierci.

Jak z powyższego wynika, ustawa o podatku od spadków i darowizn ściśle określa granice przedmiotu opodatkowania, tj. nabycie według określonych tytułów, wyczerpująco wymieniając tytuły, na podstawie których nabycie podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn. Zatem opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn podlega tylko takie nabycie, które zostało w nim wymienione w sposób wyraźny.

Wyliczenie zawarte w art. 1 przytoczonej ustawy ma charakter katalogu zamkniętego, tzn. opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn podlega wyłącznie nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej tytułem w nim wymienionym. Oznacza to, że ustawodawca wyłączył spod opodatkowania inne podobne czynności, które nie zostały wymienione we wskazanym przepisie. W konsekwencji czynności niewymienione wprost w ustawowym katalogu nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.

Z powołanego powyżej przepisu art. 1 ust. 1 wynika, że podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy lub praw majątkowych, m.in. tytułem darowizny.

Jako, że przepisy tej ustawy nie definiują pojęcia „darowizna” należy odwołać się do odpowiednich przepisów Kodeksu cywilnego.

Na podstawie art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459) przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku. Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego bez ekwiwalentu i polega najczęściej na przesunięciu jakiegoś dobra majątkowego z majątku darczyńcy do majątku obdarowanego. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę.

Darowizna jest więc czynnością, której celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego (świadczenie musi wzbogacić obdarowanego), a zobowiązanie darczyńcy musi być zamierzone jako nieodpłatne.

Do zawarcia umowy darowizny, podobnie jak każdej innej umowy, niezbędne jest zgodne oświadczenie woli złożone przez obie strony umowy. Umowa darowizny dochodzi do skutku dopiero z chwilą złożenia oświadczenia woli przez obdarowanego o przyjęciu darowizny. Należy zaznaczyć, że ustawodawca nie wymaga żadnej szczególnej formy oświadczenia obdarowanego o przyjęciu darowizny. Natomiast z treści art. 890 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, iż oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione. Przepisy powyższe nie uchybiają przepisom, które ze względu na przedmiot darowizny wymagają zachowania szczególnej formy dla oświadczeń obu stron (art. 890 § 2 Kodeksu cywilnego).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni zawarła umowę ze swoimi Rodzicami umowę przechowania regulowaną w art. 835 i następne Kodeksu cywilnego. Zgodnie z wolą Stron dający do przechowania wypłacili z rachunku bankowego środki pieniężne będące ich oszczędnościami na starość i stanowiącymi zabezpieczenie na konieczność ponoszenia kosztów leczenia itp. Ze względu na podeszły wiek oraz pogorszenie stanu zdrowia oraz ryzyko konieczności przeprowadzenia zabiegu chirurgicznego – dający do przechowania przekazali oszczędności na rzecz córki, która zobowiązała się do pokrycia wszelkich kosztów związanych z chorobą dających do przechowania. Okres choroby mógł uniemożliwić dającym możliwość skorzystania z tych środków. Jednocześnie dający do przechowania posiadają prawo dysponowania rachunkami przechowawcy. Strony założyły, że po ustabilizowaniu stanu zdrowia środki zostaną im zwrócone. Przechowawca w żadnym wypadku nie mógł wykorzystać środków na inne cele niż pokrycie wydatków dających na przechowanie. Wolą dających na przechowanie nie było w szczególności udzielenie pożyczki, ani darowizna na rzecz przechowawcy. Przechowawca dotychczas nie wykorzystał powierzonych środków. Do essentialia negotii zawartej umowy należało: 1. Przechowawca zobowiązał się do nieodpłatnego przechowania rzeczy. 2. Przechowawca zobowiązał się do zwrotu przedmiotu przechowania na każde żądanie oddających do przechowania. 3. Przechowawca zobowiązał się do uregulowania rachunków lub poniesienia innych kosztów dających do przechowania, zwłaszcza w zakresie choroby lub innej niemożności normalnego działania dających do przechowania wynikających z ich stanu zdrowia. 4. Przechowawca zobowiązał się do wpłacenia oddanych na przechowania środków na swój rachunek bankowy, ze względu na potrzebę zachowania bezpieczeństwa środków. 5. Przechowawca zobowiązał się do niewykorzystywania powierzonych środków na inne cele niż cele dających do przechowania, w szczególności do tego że nie będzie wykorzystywał tych środków na własne cele. Z przesłanego uzupełnienia wynika, że umowa przechowania została zawarta 19 września 2016 r. Zawarta umowa przechowania nie przybrała postaci umowy darowizny.

A zatem, przyjmując za Wnioskodawczynią, że umowa przechowania nie przybrała postaci umowy darowizny, przekazanie środków pieniężnych na przechowanie jako czynność nie wymieniona w art. 1 ustawy nie podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistniałego zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.