Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1061-IPTPB4.4511.59.2017.3.KSM
z 16 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 lutego 2017 r. (data wpływu 23 lutego 2017 r.), uzupełnionym pismami z dnia 5 marca 2017 r. i z dnia 5 kwietnia 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lutego 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 i 14f § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismami z dnia 5 marca 2017 r. i z dnia 5 kwietnia 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Poprzednik prawny Wnioskodawcy został wywłaszczony z nieruchomości ... według stanu nieruchomości na dzień 29 maja 1972 r. na cel wybudowania magistrali wodociągowej, za które to wywłaszczenie wypłacono adekwatne odszkodowanie. Celu wywłaszczenia jednak nigdy nie zrealizowano, a w latach 1974-1976 wybudowano niezgodną z celem wywłaszczenia drogę publiczną (drogę krajową). W chwili realizacji celu sprzecznego z celem wywłaszczenia po stronie poprzednika prawnego Wnioskodawcy powstało roszczenie o zwrot nieruchomości. Nieruchomość mogła być zwrócona powodowi tylko w takim stanie w jakim znajdowała się w dniu orzekania o zwrocie. Wykorzystując nieruchomość na cel niezgodny z celem wywłaszczenia wyburzono na nieruchomości dom jednorodzinny, liczne budynki gospodarcze a także usunięto bardzo liczne naniesienia roślinne, w tym wieloletnie drzewa.

W dniu 16 maja 2012 r. Wnioskodawca wystąpił do właściwych organów z wnioskiem o zwrot

nieruchomości zbędnej na cel wywłaszczenia. Organy administracyjne (Starosta i następnie Wojewoda) stwierdziły, że z wnioskiem wystąpiła osoba uprawniona, a w sprawie są przesłanki podjęcia postępowania. Nieruchomość jest zbędna, a zatem podlega zwrotowi w stanie w jakim znajduje się w chwili orzekania o zwrocie, ale z uwagi, że na dzień orzekania zajęta jest pod drogę publiczną to odmówiły zadośćuczynieniu roszczeniu o zwrot nieruchomości 95/1.

W związku z powyższym Wnioskodawca wystąpił z pozwem do Sądu Okręgowego o odszkodowanie za skonkretyzowaną szkodę polegającą na niezwróceniu nieruchomości zbędnej na cel wywłaszczenia w związku z wydaniem decyzji o odmowie zwrotu w takim stanie w jakim znajdowała się nieruchomość na dzień wygaszenia roszczenia o zwrot nieruchomości w związku z wydaniem decyzji o odmowie zwrotu. Zgodnie z prawem sąd powszechny związany jest ostateczną i konstytutywną decyzją organu administracji. Sąd Okręgowy zasądził odszkodowanie za stan nieruchomości sprzed powstania roszczenia o zwrot nieruchomości i uznał, że stan ten niczym nie różnił się od stanu na dzień wywłaszczenia, tj. na dzień 29 maja 1972 r. Ponadto uznał, że roszczenie to jest od dawna przedawnione, ponieważ szkoda powoda skonkretyzowała się w momencie powzięcia zamiaru wykorzystania nieruchomości na cel sprzeczny z celem wywłaszczenia i niepowiadomieniu poprzednika Wnioskodawcy o tym fakcie, a wydana decyzja o odmowie zwrotu nie pozostaje w jakimkolwiek związku ze sprawą odszkodowania. Zasądzono jednak odszkodowanie, choć przedawnione, powołując się na art. 5 Kodeksu cywilnego, tj. nadużycie prawa przy powoływaniu się na zarzut przedawnienia. Sąd Okręgowy uznał, że zasądzenie odszkodowania za brak zwrotu nieruchomości wg stanu na dzień wydania decyzji o odmowie zwrotu byłoby bezpodstawnym wzbogaceniem Wnioskodawcy.

Od tego wyroku Wnioskodawca wniósł apelację twierdząc, że niedopuszczalne jest zasądzanie odszkodowania za stan nieruchomości sprzed powstania roszczenia o zwrot nieruchomości wg stanu, który zadecydował o wywłaszczeniu i wypłacie odszkodowania za wywłaszczenie, powołując się na identyczne stanowisko Sądu Najwyższego, a prócz tego podnosząc, że roszczenie o zwrot nieruchomości jest nieprzedawnialne jako nieograniczona i w pełni ukształtowana ekspektatywa zgodnie z odpowiednią uchwałą Sądu Najwyższego.

Sąd Apelacyjny uznał, że roszczenie o zwrot nieruchomości jest nieprzedawnione, ale jednocześnie uznał, że szkoda powoda polegała na niezwróceniu Mu nieruchomości wg stanu sprzed powstania roszczenia o zwrot nieruchomości, tj. wg stanu na dzień wywłaszczenia, czyli na dzień 29 maja 1972 r. i nie miała związku z realizacją roszczenia o zwrot nieruchomości w postępowaniu administracyjnym, bowiem Wnioskodawca mógł otrzymać zwrot nieruchomości tylko do czasu wykorzystania nieruchomości na cel sprzeczny z celem wywłaszczenia. Uznał jednocześnie, że przyjęcie, że Wnioskodawca sam wybierałby czas realizacji roszczenia w postępowaniu administracyjnym byłby bezpodstawnym wzbogaceniem Wnioskodawcy.

Od wyroku Sądu Apelacyjnego Wnioskodawca wniósł kasację do Sądu Najwyższego powołując się na identyczne w sprawie wyroki samego Sądu Najwyższego o niedopuszczalności zasądzania odszkodowania za stan nieruchomości sprzed powstania roszczenia o zwrot nieruchomości wskazując, że wymierzanie odszkodowania za stan nieruchomości w okresie, w którym nie istniało roszczenie o zwrot nieruchomości, a podmiot publiczny zmierzał do realizacji celu wywłaszczenia jest oczywiście bezpodstawne. Wskazując jednocześnie, że stan nieruchomości wg stanu na dzień 29 maja 1972 r. zadecydował o wywłaszczeniu, a nie o braku zwrotu za co już poprzednikowi prawnemu Wnioskodawcy raz zapłacono odszkodowanie.

Sąd Najwyższy uznał, że rzeczywiście gdyby nastąpił zwrot nieruchomości to tylko według stanu na dzień wydania decyzji o zwrocie, ale ponieważ wydano decyzję o odmowie zwrotu to zasądzić należy odszkodowanie według stanu na dzień wywłaszczenia. A zatem, gdyby Wnioskodawca otrzymał zwrot nieruchomości to tylko według stanu na 2013 r., ale ponieważ nie otrzymał zwrotu to odszkodowanie musi być wymierzone według zupełnie innego stanu jedynie właściwego na 1972 r. Ponieważ celem przepisów o zwrocie nieruchomości jest to by korzyść osiągał podmiot publiczny a nie podmiot prywatny. Jednocześnie uznał, zupełnie odwrotnie niż jednomyślnie przyjmowane stanowisko w doktrynie i orzecznictwie, że prawo zwrotu nieruchomości zbędnej na cel wywłaszczenia to uprawnienie publicznoprawne a nie roszczenie cywilnoprawne.

Sąd Najwyższy uznał jednocześnie, że roszczenie o zwrot nieruchomości powstało w momencie wykorzystania nieruchomości na cel sprzeczny z celem wywłaszczenia i istniało aż do wydania decyzji o odmowie zwrotu nieruchomości, a sama przesłanka odmowy zwrotu nieruchomości, tj. droga publiczna, jest usuwalna i mogła w pewnym momencie przestać istnieć powodując, że Wnioskodawca odzyskałby nieruchomość w takim stanie w jakim znajdowałaby się nieruchomość w dniu jej zwrotu.

Wnioskodawca wskazał, że jest synem i następcą prawnym właściciela wywłaszczonej w 1972 r. nieruchomości .... Sąd zasądził przedmiotowe odszkodowanie na podstawie art. 417 Kodeksu cywilnego. Kwota odszkodowania została wypłacona wyłącznie na podstawie wyroku. Strony pozwane (Gmina Miasto ... i Skarb Państwa) nie dopuszczały możliwości zawarcia ugody. Wypłata odszkodowania (należności) nastąpiła w wysokości określonej w prawomocnym wyroku. Odszkodowanie nie zostało wypłacone w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, a dlatego że Wnioskodawca jest prawnym sukcesorem .... Odszkodowanie dotyczyło tylko szkody rzeczywistej damnum emergens, a nie utraconych korzyści lucrum cessans.

Wnioskodawca do kosztów uzyskania przychodów z tytułu wypłaty odszkodowania wraz z odsetkami chce zaliczyć następujące koszta:

1. opłatę od wpisu sądowego 5 000 zł,
2. wynagrodzenie biegłego 5 216 zł 53 gr,
3. wynagrodzenie biegłego 5 570 zł 69 gr,
4. wynagrodzenie biegłego 134 zł 29 zł,
5. wynagrodzenie biegłego 114 zł 63 gr,
6. opłatę od apelacji 68 900 zł,
7. opłatę od skargi kasacyjnej 68 900 zł,
8. zasądzone koszta sądowe 5 109 zł 91 gr.
   
   

Ponadto Wnioskodawca dodał, że uzyskał przed sądami polskimi odszkodowanie za brak zwrotu nieruchomości, której to nieruchomości jako zbędnej, a zatem podlegającej zwrotowi, odmówiono Mu w 2013 r. w postępowaniu administracyjnym na stan 2013 r. Tymczasem polskie sądy cywilne zasądziły odszkodowanie za inną szkodę, (za „potencjalne roszczenie” zgodnie z określeniem SN), polegającą na braku zawiadomienia poprzednika Wnioskodawcy o możliwości wystąpienia o zwrot nieruchomości w 1973 r. według stanu nieruchomości na dzień wywłaszczenia, tj. 29 maja 1972 r. Zauważyć jednocześnie należy, że zgodnie z prawem, tj. ustawą o gospodarce nieruchomościami powód mógł wystąpić w postępowaniu administracyjnym tylko o zwrot nieruchomości, w takim stanie w jakim znajdowała się przedmiotowa nieruchomość na dzień złożenia wniosku o zwrot nieruchomości, tj. na dzień 16 maja 2012 r.

Jednocześnie polskie sądy cywilne rozpatrujące przedmiotowe powództwo o odszkodowanie za brak zwrotu, przed wszystkimi instancjami przyjmowały, że należne odszkodowanie należy pomniejszyć o sumę zwaloryzowanego odszkodowania wypłaconą poprzedniemu właścicielowi za wywłaszczenie według art. 140 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami - tzn. przyjmując, że dla potrzeb wyliczenia zwaloryzowanego odszkodowania zwrot nieruchomości następować miał w 2013 r. a nie w 1973 r. W związku z powyższym wszystkie polskie sądy stwierdzały, że nieruchomość jaką odzyskać mógł Wnioskodawca mogła być tylko według stanu na 1973 r., natomiast zwaloryzowane odszkodowanie jakie Wnioskodawca miałby zwracać Skarbowi Państwa miałoby zostać wyliczone przyjmując, że zwrot nieruchomości następować miałby na 2013 r.

Zgodnie z prawem, roszczenie o zwrot nieruchomości oraz roszczenie o zwrot zwaloryzowanego odszkodowania są roszczeniami symetrycznymi: z jednej strony byłego właściciela, z drugiej podmiotu publicznego zobowiązanego do zwrotu nieruchomości. Dla wyliczenia wartości zwaloryzowanego odszkodowania nieruchomości kluczowym faktem prawnym jest dzień zwrotu nieruchomości. Zgodnie z prawem (ustawą o gospodarce nieruchomościami) musi on być tym samym dniem zarówno dla zwrotu nieruchomości jak i wyliczenia zwaloryzowanego odszkodowania.

Wnioskodawca domagał się zasądzenia odszkodowania od Gminy Miasta … bowiem postępowanie o zwrot nieruchomości jakie toczyło się przed organami administracyjnymi dotyczyło zwrotu nieruchomości od Gminy Miasta …, tymczasem wszystkie instancje polskich sądów cywilnych zasądzały odszkodowanie od Skarbu Państwa przyjmując, że w dniu niepoinformowania o możliwości zwrotu właścicielem nieruchomości w 1973 r. był Skarb Państwa i zobowiązywały jednocześnie Wnioskodawcę do zwrotu zwaloryzowanego odszkodowania na dzień zwrotu w 2013 r. nie Gminie Miastu … tylko Skarbowi Państwa, choć w 2013 r. właścicielem nieruchomości, której zwrotu odmówiono była Gmina Miasto …. Gmina Miasto …. była właścicielem nieruchomości od momentu komunalizacji nieruchomości w 1996 r. Zasądzone odszkodowanie zostało wypłacone Wnioskodawcy w dniach 13 stycznia 2016 r. oraz 2 lutego 2016 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy suma pieniężna, to jest: odszkodowanie wraz z odsetkami ustawowymi, otrzymana przez Wnioskodawcę w wyniku wykonania orzeczenia sądu cywilnego w sprawie o odszkodowanie za szkodę polegającą na niezwróceniu nieruchomości zbędnej na cel wywłaszczenia podlega opodatkowaniu na terytorium RP, na podstawie art. 3 ust. 1 i ust. 1a oraz art. 4a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.: dalej: u.p.d.o.f.)?
2. Czy wymieniona w pkt 1 suma pieniężna mieści się w normie prawnej zawartej w art. 21 ust. 1 pkt 3b u.p.d.o.f., a co za tym idzie – jest zwolniona w całości z opodatkowania podatkiem dochodowym?
3. Czy w sytuacji dokonania takiej wykładni, gdy część otrzymanego odszkodowania z pominięciem zasądzonych odsetek jest zwolniona z opodatkowania podatkiem dochodowym, a część otrzymanego odszkodowania w postaci odsetek ustawowych podlega jednak opodatkowaniu podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych, to czy biorąc pod uwagę przepisy art. 22 ust. 1 w zw. z art. 23 u.p.d.o.f., do kosztów uzyskania przychodów z tytułu odsetek ustawowych otrzymanych jednocześnie z odszkodowaniem, za szkodę za brak zwrotu nieruchomości zbędnej na cel wywłaszczenia, można zaliczyć poniesione koszty tegoż postępowania sądowego, na które składają się: koszty wpisu sądowego, koszty biegłych, opłatę od apelacji i kasacji oraz koszty zasądzone przez sąd przy zastosowaniu wskaźnika proporcji całości otrzymanego świadczenia w stosunku do kwoty otrzymanych odsetek w sytuacji, gdy nie jest możliwe przypisanie konkretnego wydatku do wysokości otrzymanych odsetek?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 3. Natomiast w zakresie pytań nr 1 i nr 2 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy sformułowanym w uzupełnieniu wniosku jeśli przyjmie się sprzeczną z poglądem NSA wykładnię i uzna, że wypłacone odsetki ustawowe zostały wyłączone ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b u.p.d.o.f., będą one stanowić przychód z innych źródeł w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 9 u.p.d.o.f., a co za tym idzie – powinny podlegać opodatkowaniu na zasadach ogólnych. W związku z tym wydatki, które Wnioskodawca poniósł w związku z toczącym postępowaniem sądowym (koszty wpisu sądowego, koszty biegłych, koszty apelacji oraz koszty kasacji, zasądzone koszty sądowe), powinny stanowić koszt uzyskania tego przychodu na podstawie art. 22 ust. 1 w zw. z art. 23 u.p.d.o.f. Z uwagi na fakt, że są to niewątpliwie wydatki, które zostały poniesione w celu otrzymania zasądzonego świadczenia, zostały udokumentowane stosownymi potwierdzeniami przelewów na imię Wnioskodawcy oraz nie zostały wyłączone z katalogu kosztów na podstawie art. 23 u.p.d.o.f., stanowiły koszt uzyskania przychodu. W ocenie Wnioskodawcy niemożliwe jest rozgraniczenie, które wydatki dotyczą kwoty odszkodowania, a które odsetek, ponieważ są to świadczenia zasądzone w jednym orzeczeniu sądowym i z siebie wynikające, a na dodatek, w całości wykonane niezwłocznie po uprawomocnieniu się wyroku. Wysokość kosztów uzyskania przychodów (w przypadku konieczności opodatkowania otrzymanych odsetek podatkiem dochodowym od osób fizycznych) należy ustalić według wskaźnika proporcji całości otrzymanego świadczenia w stosunku do odsetek, w odniesieniu do kwoty poniesionych wydatków. Całość otrzymanego świadczenia wynosiła 288 636 zł 95 gr, w tym odsetki 37 824 zł, co daje wskaźnik 13,10%. Tak więc do kosztów uzyskania przychodów z tytułu poniesionych wydatków Wnioskodawca mógłby zaliczyć kwotę 20 821 zł 93 gr, co wynika z wyliczenia: ogółem wydatki 158 946 zł 05 gr x 13,10%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie wskazać należy, że zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy – przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W treści art. 10 ust. 1 ww. ustawy, zostały określone źródła przychodów, gdzie m.in. wymienia się inne źródła (pkt 9).

Stosownie do treści art. 20 ust. 1 wyżej powołanej ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17.

Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy.

O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest synem i następcą prawnym właściciela wywłaszczonej w 1972 r. nieruchomości. Nieruchomość wywłaszczona została na cel wybudowania magistrali wodociągowej, za które to wywłaszczenie wypłacono adekwatne odszkodowanie. Celu wywłaszczenia jednak nigdy nie zrealizowano, a w latach 1974-1976 wybudowano niezgodną z celem wywłaszczenia drogę publiczną (drogę krajową). W chwili realizacji celu sprzecznego z celem wywłaszczenia po stronie poprzednika prawnego Wnioskodawcy powstało roszczenie o zwrot nieruchomości. Sąd zasądził odszkodowanie na podstawie art. 417 Kodeksu cywilnego. Kwota odszkodowania została wypłacona wyłącznie na podstawie wyroku. Wypłata odszkodowania nastąpiła w wysokości określonej w prawomocnym wyroku. Odszkodowanie nie zostało wypłacone w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Odszkodowanie dotyczyło szkody rzeczywistej, a nie utraconych korzyści. Wnioskodawca do kosztów uzyskania przychodów z tytułu wypłaty odszkodowania wraz z odsetkami chce zaliczyć następujące koszty: opłatę od wpisu sądowego, wynagrodzenie biegłych, opłatę od apelacji, opłatę od skargi kasacyjnej, zasądzone koszta sądowe.

Wskazać należy, że otrzymane przez Wnioskodawcę w 2016 r. na podstawie wyroku Sądu odszkodowanie pieniężne w zakresie należności głównej, stanowi dla Niego przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, korzystający ze zwolnienia z opodatkowania zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, bowiem odszkodowanie to jest odszkodowaniem za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli za poniesioną stratę i nie zostało wypłacone w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Natomiast otrzymane przez Wnioskodawcę odsetki zasądzone wyrokiem Sądu stanowią dla Niego przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym, ponieważ w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest regulacji, które zwalniałyby od podatku odsetki ustawowe od odszkodowania.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z uzyskanymi przychodami. Z oceny związku z uzyskanym przychodem winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie mógł się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  
  

Koszty poniesione w celu uzyskania przychodów to te, które zostały poniesione z zamiarem uzyskania przychodu. Ten zamiar (cel) musi być, po pierwsze – obiektywnie realny, po drugie – istniejące okoliczności faktyczne muszą wskazywać na to, że dany wydatek w istocie mógł podatnikowi pozwolić na przewidywanie osiągnięcia przychodu. Natomiast koszty ponoszone w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu, to wydatki mające na celu ochronę źródła przychodu, tak by źródło to istniało w stanie niepogorszonym.

Koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodu z danego źródła pomniejszają przychody z tego właśnie źródła, a nie jakiekolwiek przychody. Koszty uzyskania przychodu są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowanie do danego źródła przychodów.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

W myśl art. 22 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 3a ww. ustawy zasadę, o której mowa w ust. 3, stosuje się również w przypadku, gdy część dochodów z tego samego źródła przychodów podlega opodatkowaniu, a część jest wolna od opodatkowania, z wyłączeniem źródeł przychodów określonych w art. 10 ust. 1 pkt 1 i 2.

W związku z powyższym, do kosztów uzyskania przychodu można zaliczyć jedynie część wydatków, w wysokości odpowiadającej proporcji przychodu podlegającego opodatkowaniu w ogólnej kwocie świadczeń otrzymanych na podstawie wyroku Sądu. Pozostała część poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów jako wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu zwolnionego z opodatkowania nie może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodu.

Reasumując stwierdzić należy, że stosownie do art. 22 ust. 1 w zw. z art. 22 ust. 3 i ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca może zaliczyć poniesione koszty postępowania sądowego, na które składają się: opłata od wpisu sądowego, wynagrodzenie biegłych, opłata od apelacji, opłata od skargi kasacyjnej, zasądzone koszty sądowe do kosztów uzyskania przychodów, jednakże zaliczeniu podlega tylko część tych wydatków, w wysokości odpowiadającej proporcji przychodu z tytułu świadczenia otrzymanego na podstawie wyroku sądu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Organ podatkowy wskazuje, że dokumenty dołączone przez Wnioskodawcę do wniosku nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Ponadto organ informuje, że nie odniósł się do kwot wskazanych we wniosku. Ewentualne przeliczenia, jakich należałoby dokonać nie należą do kompetencji organu. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, bowiem prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy. Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji indywidualnej wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), jest sam przepis prawa.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.