Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
2461-IBPP2.4512.95.2017.2.AZE
z 11 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 25 stycznia 2017r. (data wpływu 31 stycznia 2017r.), uzupełnionym pismem z 13 kwietnia 2017 r. (data wpływu 19 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uwzględnienia poniesionych nakładów na nabycie dystrybutorów i zbiornika na paliwo w remanencie likwidacyjnym – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 stycznia 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uwzględnienia poniesionych nakładów na nabycie dystrybutorów i zbiornika na paliwo w remanencie likwidacyjnym.

Wniosek został uzupełniony pismem z 13 kwietnia 2017 r. (data wpływu 19 kwietnia 2017 r.), stanowiącym odpowiedź na wezwanie tut. organu z 7 kwietnia 2017 r., znak: 2461-IBPP2.4512.95.2017.1.AZe.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione zdarzenie przyszłe:

Od 2003 r. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie obsługi stacji paliw. Stacja ta znajdowała się na terenie KR w S. na zasadzie wynajmu terenu pod działalność gospodarczą. Prowadzenie stacji paliw wymagało pewnych modernizacji, aby można było sprostać wymogom formalnym, dlatego też Wnioskodawczyni zakupiła nowe dystrybutory i poniosła koszty związane z przebudową zbiornika na paliwo. Stacja paliw wynajmowana była od KR od 2003 roku, ale w 2012 roku zapadł wyrok nakazujący zarówno KR jak również Wnioskodawczyni przekazanie nieruchomości wraz z dystrybutorami i zbiornikiem na paliwo na poczet Gminy. Wszystkie rzeczy przekazane protokołem w oparciu o wyrok Sądu Gminie O.S. były wpisane do ewidencji środków trwałych w prowadzonej działalności gospodarczej i amortyzowane. W chwili obecnej toczy się apelacja wyroku w Sądzie i Wnioskodawczyni czeka na rozstrzygnięcie sprawy przekazania tych środków bez zwrotu poniesionych nakładów. W związku z całą zaistniałą sytuacją od roku 2012 z małymi przerwami działalność gospodarcza jest zawieszona. W obecnym stanie Wnioskodawczyni chciałaby zamknąć działalność, gdyż jej prowadzenie jest niemożliwe

Opis zdarzenia przyszłego został uzupełniony ww. pismem z 13 kwietnia 2017 r. o następujące informacje:

1. Wnioskodawczyni jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT.
   
2. Wnioskodawczyni przysługiwało odliczenie na zakup dystrybutorów i przebudowę zbiornika na paliwo.
   
3. Opisane we wniosku urządzenia były używane wyłącznie do czynności opodatkowanych do końca 2012.
   
4. Przedmiotowe dystrybutory i zbiornik stanowią część całości i nie ma możliwości wyciągnięcia zbiornika z ziemi bez jego uszkodzenia.
   
5. Stacja paliw była wynajmowana od KR na podstawie umowy najmu
   
6. W umowie nie było uregulowań związanych z modernizacją obiektu, a jedynie informacja związana ze zwrotem poniesionych wydatków związanych z eksploatacja obiektu.
   
7. W chwili podpisywania umowy najmu Wnioskodawczyni nie wiedziała czy KR było właścicielem gruntu, w chwili występowania o pozwolenie na przebudowę stacji kompletując dokumenty w starostwie powiatowym w J. KR. widniało, jako użytkownik gruntu i na podstawie decyzji Rady Powiatowej z dnia ….. r. i dysponowało gruntem, natomiast cała sytuacja prawna gruntu jest opisana w wyroku sądowym z dnia …. r., który Wnioskodawczyni załączyła.
   
8. Przekazanie - bez zwrotu nakładów - protokołem opisanych we wniosku środków trwałych nastąpiło na podstawie wyroku sądu II instancji.
   
9. Gmina O.S. wniosła pozew do Sądu o przekazanie nieruchomości.
   
10. Wydanie dystrybutorów i zbiornika na paliwo oraz opuszczenie nieruchomości nastąpiło protokołem z dnia ……..
    
11. Dystrybutory i zbiornik na paliwo zostały przekazane Gminie, która od …. r. użytkuje i czerpie zyski.
    
12. Wnioskodawczyni nie władała nieruchomością, byłą tylko najemcą, natomiast dystrybutory i zbiorniki paliwa nie zostały wyprowadzone z ewidencji środków trwałych. Dystrybutory były w środkach trwałych od 2003 roku, natomiast zbiornik paliwa był wprowadzony do środków trwałych od 2008 roku.
    
13. Po wydaniu nieruchomości w dniu ….. r. Wnioskodawczyni wniosła pozew do Sądu względem Gminy O.S. o zwrot poniesionych nakładów, wyrok Sądu I Instancji oddalił powództwo Wnioskodawczyni, wobec czego wniosła apelację i czeka na rozstrzygniecie Sądu apelacyjnego.
    
14. Wartość nakładów przekroczyła kwotę 15000 zł i wynosiła 46687,66 zł netto za zbiornik, a za dystrybutory kwota 7600 zł netto.
    
    

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

1. Wnioskodawczyni prosi o wskazanie czy spisując środki trwałe pozostałe na koniec działalności gospodarczej w remanencie likwidacyjnym wykazuję również zbiorniki na paliwo i dystrybutory przekazane nakazem Sądu Urzędowi Gminy?
2. Wnioskodawczyni prosi o wskazanie czy wycena powinna być wg wartości rynkowej środków, czy wg zwrotu nakładów po rozpatrzeniu odwołania od decyzji Sądu w przypadku przekazanych środków protokołem przekazania?
   
   

Stanowisko Wnioskodawczyni:

Stanowisko Wnioskodawczyni odnośnie ujęcia do remanentu likwidacyjnego przekazanych protokołem na wniosek Sądu dystrybutorów i zbiornika uważa za niewłaściwe, gdyż nie jest już posiadaczem tych środków trwałych i nie ma do nich dostępu. Nie może ich sprzedać, ani z nich korzystać, dlatego też nie powinna ich ujmować do remanentu likwidacyjnego i nie powinna odprowadzać podatku VAT od ich wartości rynkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016 r. poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy o VAT).

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez pojęcie „dostawy towarów”, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Interpretując zawarty w ww. artykule zwrot „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy podkreślić, że jest to czynność, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Uznaje się przy tym, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”. Istotny jest przede wszystkim aspekt ekonomiczny, a nie prawny transakcji, w ramach której podatnik przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania towarami jak właściciel. Akcent sformułowanej definicji położony został głównie na podkreślenie przeniesienia ekonomicznego władztwa nad rzeczą w taki sposób, aby nabywca mógł nią dysponować podobnie jak właściciel.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1

pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów

w rozumieniu art. 7 (…).

Z powyższego jednoznacznie wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

Zgodnie z unormowaniami zawartymi w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, w pewnych, ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne przekazanie towarów i nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Jak stanowi art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

-jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Z kolei zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Zatem, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów, ich imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych, z wyjątkiem przekazania towarów spełniających warunki do uznania ich za prezenty o małej wartości lub próbki. Natomiast zużycie towarów podlega opodatkowaniu tylko wówczas, gdy dokonywane jest na rzecz podmiotów i na cele wymienione w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, pod warunkiem, że przysługiwało prawo do odliczania podatku naliczonego.

Jeżeli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia kwoty podatku naliczonego, to wszelkie przekazanie lub zużycie towarów bez wynagrodzenia (nieodpłatne przekazania), pozostaje neutralne podatkowo (podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania).

Opodatkowaniu – w świetle art. 5 ust. 3 ustawy – podlegają również towary w przypadku, o którym mowa w art. 14.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem podlegają towary własnej produkcji i towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów, w przypadku:

1. rozwiązania spółki cywilnej lub handlowej niemającej osobowości prawnej;
2. zaprzestania przez podatnika, o którym mowa w art. 15, będącego osobą fizyczną wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, obowiązanego, na podstawie art. 96 ust. 6, do zgłoszenia zaprzestania działalności naczelnikowi urzędu skarbowego.
   
   

W myśl art. 14 ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy podatnik, o którym mowa w art. 15, będący osobą fizyczną nie wykonywał czynności podlegających opodatkowaniu co najmniej przez 10 miesięcy. Nie dotyczy to podatników, którzy zawiesili wykonywanie działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej.

Przepisy ust. 1 i 3 stosuje się do towarów, w stosunku do których przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego – art. 14 ust. 4 ustawy.

Stosownie do art. 14 ust. 5 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 3, podatnicy są obowiązani sporządzić spis z natury towarów na dzień rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, zwany dalej „spisem z natury”. Podatnicy są obowiązani załączyć informację o dokonanym spisie z natury, o ustalonej na jego podstawie wartości i o kwocie podatku należnego, do deklaracji podatkowej składanej za okres obejmujący dzień rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 14 ust. 6 ustawy, obowiązek podatkowy w przypadku, o którym mowa w ust. 1, powstaje w dniu rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu.

Według art. 14 ust. 8 ustawy, podstawą opodatkowania jest wartość towarów podlegających spisowi z natury, ustalona zgodnie z art. 29a ust. 2.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni – czynny podatnik VAT – od 11 czerwca 2003 r. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie obsługi stacji paliw. Stacja ta znajdowała się na terenie KR w S. na zasadzie wynajmu terenu pod działalność gospodarczą. Prowadzenie stacji paliw wymagało pewnych modernizacji, aby można było sprostać wymogom formalnym, dlatego też Wnioskodawczyni zakupiła nowe dystrybutory i poniosła koszty związane z przebudową zbiornika na paliwo. Stacja paliw wynajmowana była od KR od 2003 roku, ale w 2012 roku zapadł wyrok nakazujący zarówno KR jak również Wnioskodawczyni przekazanie nieruchomości wraz z dystrybutorami i zbiornikiem na paliwo na poczet Gminy. Wszystkie rzeczy przekazane protokołem w oparciu o wyrok Sądu Gminie O.S. były wpisane do ewidencji środków trwałych w prowadzonej działalności gospodarczej i amortyzowane. W obecnym stanie Wnioskodawczyni chciałaby zamknąć działalność, gdyż jej prowadzenie jest niemożliwe. Wnioskodawczyni przysługiwało odliczenie na zakup dystrybutorów i przebudowę zbiornika na paliwo, które były używane wyłącznie do czynności opodatkowanych do końca 2012. Na podstawie wyroku protokołem nastąpiło przekazanie - bez zwrotu nakładów - środków trwałych opisanych we wniosku Gminie O. J., która od tego dnia je użytkuje i czerpie zyski. Dystrybutory były w środkach trwałych od 2003 roku, natomiast zbiornik paliwa był wprowadzony do środków trwałych od 2008 roku.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą uwzględnienia poniesionych nakładów na nabycie dystrybutorów i zbiornika na paliwo w remanencie likwidacyjnym.

W odniesieniu do wątpliwości Wnioskodawczyni należy najpierw wyjaśnić kwestie poniesionych nakładów na modernizacje dzierżawionej stacji paliw w postaci zakupionych dystrybutorów i przebudowy zbiornika na paliwo, które zostały przed zakończeniem umowy dzierżawy, bez rozliczenia z dzierżawcą nakładów, przekazane w związku z wyrokiem sądu Gminie.

Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2017 r., poz. 459 ze zm.) nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Stosownie do treści art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

Z treści art. 47 § 2 Kodeksu cywilnego wynika natomiast, że częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.

W myśl art. 47 § 3 Kodeksu cywilnego, przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Jak stanowi art. 48 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Zatem rzecz, która stała się częścią składową innej rzeczy (rzeczy nadrzędnej), traci samodzielny byt prawny i dzieli losy prawne rzeczy nadrzędnej.

Odnośnie powyższego należy wskazać, że z punktu widzenia prawa cywilnego nakłady na nieruchomość (np. wybudowanie, modernizację budynku lub budowli) stanowią część składową gruntu i tym samym własność właściciela gruntu.

Jak wynika z cyt. przepisów ustawy Kodeks cywilny co do zasady grunt jest zawsze odrębnym przedmiotem własności, natomiast budynki trwale z gruntem związane, co do zasady, stanowią części składowe takich gruntów. Jeżeli zatem ktoś wybuduje trwale związany z gruntem budynek na cudzym gruncie, budynek staje się własnością właściciela gruntu, a budowniczy budynku będzie tylko właścicielem nakładów poniesionych na wzniesienie obiektu. Tak samo jeśli ktoś dokona nakładów w istniejącym cudzym budynku. Zatem z punktu widzenia prawa cywilnego nakłady na nieruchomość (np. wybudowanie budynku lub budowli, ewentualnie ulepszenie i modernizacja istniejących budynków lub budowli posadowionych na cudzym gruncie) stanowią część składową gruntu i tym samym własność właściciela gruntu. W konsekwencji podmiot, który wybudował obiekt posadowiony na cudzym gruncie, ponosząc nakłady na jego wybudowanie lub poniósł na cudzym obiekcie nakłady remontowe, ulepszeniowe, nie może go sprzedać, ponieważ nie ma do niego tytułu prawnego. Niemniej jednak podmiot ten dysponuje pewnym prawem do poniesionych nakładów i może to prawo przenieść na rzecz innego podmiotu. Jednakże zbycie nakładów poniesionych na nieruchomości, nie będącej własnością podmiotu ponoszącego nakłady, nie może zostać uznane za odpłatną dostawę towarów, gdyż nie mamy tu do czynienia z odrębną rzeczą (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT), która mogłaby stanowić towar.

W konsekwencji, sprzedaż nakładów poczynionych na gruncie, niestanowiących odrębnych od gruntu przedmiotów własności, nie może zostać uznana za odpłatną dostawę towarów, gdyż nie mamy tu do czynienia z odrębną rzeczą, która mogłaby stanowić towar. Z tych też względów, przeniesienie nakładu budowlanego na nabywcę należy traktować jako świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podlegające opodatkowaniu tym podatkiem na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy o VAT.

W analizowanej sytuacji do Wnioskodawczyni poniosła nakłady na modernizację stacji paliw w postaci dystrybutorów i przebudowy zbiornika na paliwo. Dystrybutory i zbiornik na paliwo jak wskazuje Wnioskodawczyni stanowią część całości (stacji paliw) i nie ma możliwości wyciągnięcia zbiornika z ziemi bez jego uszkodzenia. Od poniesionych nakładów Wnioskodawczyni przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. W związku z wyrokiem sądu Wnioskodawczyni przekazała (wydała do użytkowania) w dniu 16 stycznia 2013r. bez zwrotu nakładów na modernizację stacji paliw dzierżawioną nieruchomość pomiotowi wskazanemu przez sąd – Gminie. Czynność ta nastąpiła zatem bez wynagrodzenia.

W uwagi na powyższe należy przyjąć, że w związku z przekazaniem poniesionych nakładów na dystrybutory oraz przebudowę zbiornika na paliwo 16 stycznia 2013r. bez zwrotu nakładów, nastąpiło nieodpłatne świadczenie usług. Wnioskodawczyni przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Przekazanie nakładów nastąpiło na cele niezwiązane z prowadzonym przedsiębiorstwem, czyli zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy nastąpiło nieodpłatne świadczenie usług zrównane z odpłatnym świadczeniem, podlegającym opodatkowaniu podatkiem VAT zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

W związku z powyższym na dzień planowanej przez Wnioskodawczynię likwidacji działalności gospodarczej nakłady poniesione na dystrybutory i przebudowę zbiornia na paliwo zostały w 2013r. nieodpłatnie przekazane Gminie. Tym samym poniesionych nakładów na modernizację traktowanych w okolicznościach sprawy jako odpłatne świadczenie usług, nie należy uwzględnić w remanencie likwidacyjnym, o którym mowa w art. 14 ustawy o VAT. W remanencie uwzględniane są towary własnej produkcji i towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów, w stosunku do których przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony. Przekazanie nakładów nie stanowi w okolicznościach sprawy dostawy towarów, lecz odpłatne świadczenie usług, które nastąpiło 16 stycznia 2013r.

Mając na uwadze przywołany wyżej art. 14 ust. 1 ustawy zgodnie z którym opodatkowaniu podatkiem podlegają towary własnej produkcji i towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów, należy stwierdzić, że skoro przekazane nakłady na dystrybutory oraz przebudowę zbiornika paliwa, stanowiły odpłatne świadczenie usług dokonane w 2013r., tym samym nie mogą być ujęte w remanencie likwidacyjnym.

W konsekwencji powyższego odpowiedź na pozostałe pytanie jest bezprzedmiotowa.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni z uwagi na uzasadnienie uznać należy za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja rozstrzyga tylko w zakresie objętym pytaniem Wnioskodawczyni tj. kwestii ujęcia w remanencie likwidacyjnym dystrybutorów i zbiorników na paliwo przekazanych nakazem Sądu Urzędowi Gminy i odnosi się ściśle do przedstawionego we wniosku stanowiska Wnioskodawczyni dotyczącego tego pytania. Stąd też nie jest przedmiotem interpretacji kwestia opodatkowania przekazanych nakładów oraz rozpoznania obowiązku podatkowego z tego tytułu, gdyż nie to było przedmiotem pytania i przedstawionego przez Wnioskodawczynię stanowiska.

Tut. organ pragnie również zauważyć, iż granice szczególnego postępowania podatkowego, którego celem jest uzyskanie interpretacji indywidualnej co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, określa Wnioskodawca występując z konkretnym pytaniem prawnym, wyłącznie w odniesieniu do stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę, co wynika wprost z przepisu art. 14 b § 1, 2 i 3 ustawy Ordynacja podatkowa. Natomiast na podstawie art. 14c § 1 i § 2 tut. organ dokonuje oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Z powyższych przepisów wynika, że organ rozpatrując wniosek o wydanie interpretacji nie podejmuje wyjaśnienia stanu faktycznego tj. nie przeprowadza dowodów oraz nie analizuje załączonych do wniosku dokumentów, lecz dokonuje oceny prawnej przedstawionych we wniosku okoliczności w kontekście zadanego pytania przyporządkowanego do danego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016r., poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.