Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-2.4011.37.2017.1.MKA
z 8 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 marca 2017 r. (data wpływu 24 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest właścicielem działki nr 109 obręb 11 „K” oraz działki 139 obręb 11 „K”. Zakup działek nastąpił aktem notarialnym umową sprzedaży w dniu 8 grudnia 1995 r. do majątku wspólnego Wnioskodawcy i jego żony. Postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 24 czerwca 2003 r. Wnioskodawca nabył spadek po zmarłej żonie w całości, stając się jedynym właścicielem ww. działek. Obie nieruchomości stanowiły działki rolne i wykorzystywane były na cele rolne (gospodarstwo rolne bez zabudowań).

W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dla osiedli N., zatwierdzonym uchwałą Rady Miejskiej z dnia 24 marca 1998 r. oraz w oparciu o zmianę miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego osiedli N. zatwierdzoną uchwałą Rady Miejskiej z 31 marca 2009 r. – ustalono, że przedmiotowe działki przeznaczone będą pod ulicę klasy lokalnej, zabudowę mieszkaniową jednorodzinną oraz przeznaczenie uzupełniające, pod ulice klasy dojazdowej oraz pod uprawy polowe.

Wnioskodawca wystąpił o podział nieruchomości, w wyniku czego decyzją Prezydenta Miasta z dnia 21 czerwca 2016 r. działka nr 109 o powierzchni 1,8280 ha została podzielona na działki 109/1, 109/2, 109/3, 109/4, 109/5, 109/6, 139/3, 139/4, 139/5, 139/6.

Wydzielone działki 109/1, 109/3, 139/1 i 139/5 przeznaczone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod drogi gminne klasy lokalnej i dojazdowej przeszły z mocy prawa na własność Gminy Miejskiej z chwilą, gdy decyzja o podziale nieruchomości stała się ostateczna. Za przejęte działki Wnioskodawca otrzymał odszkodowanie. Jednocześnie Wnioskodawca został zobowiązany do zapłaty opłaty adiecenckiej, którą Zainteresowany uiścił.

Pozostałe wydzielone działki t.j. nr 109/2, 109/4, 109/5, 109/6, 139/3, 139/4, 139/6 stanowią grunty orne.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, nie prowadzi działalności gospodarczej związanej z obrotem nieruchomościami.

Wnioskodawca z uwagi na konieczność udzielenia pomocy finansowej swoim dzieciom w kupnie mieszkania zdecydował się na sprzedaż nieruchomości. Zainteresowany nie umieszczał żadnych ogłoszeń o sprzedaży, nie podpisywał umów z biurami obrotu nieruchomościami. Nabywca dwóch działek sam zgłosił się do Zainteresowanego i zaproponował kupno. Umowa sprzedaży działki nr 109/4 i 109/5 miała miejsce w listopadzie 2016 r. Sprzedaż trzeciej działki miała miejsce w styczniu 2017 r. Kupiec działki 109/2 jest osobą, która również sama zgłosiła się do Wnioskodawcy z zamiarem kupna.

Wnioskodawca w chwili obecnej również nie podejmuje żadnych działań marketingowych mających na celu ewentualną sprzedaż pozostałych działek.

Pozostałe działki w dalszym ciągu są wykorzystywane na cele rolne. W dniu sprzedaży działek nr 109/4, 109/5 i 109/2 grunt miał charakter rolny, a Wnioskodawca nie ma wpływu na ewentualne decyzje nabywców co do zmiany charakteru użytkowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy sprzedaż działek zakwalifikowanych jako grunty orne korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy sprzedaż przedmiotowych działek zobowiązuje do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych?
3. Czy sprzedaż pozostałych trzech wydzielonych działek będzie zobowiązywała do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy.

Ad. 1

Sprzedaż działek nr 109/2, 109/4 i 109/5 obręb „K”, stanowiących część gospodarstwa rolnego, sklasyfikowanych jako grunty orne, stanowi przychód zwolniony z podatku dochodowego od osób fizycznych.

W chwili sprzedaży nieruchomości nie straciły swego charakteru rolnego. Wnioskodawca nie zna zamiaru wykorzystywania nieruchomości przez nabywców przedmiotowych gruntów.

Ad. 2

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Zainteresowany nie ma obowiązku opodatkowania przychodu ze sprzedaży ww. działek, ponieważ sprzedaż nastąpiła po upływie pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie i nie występuje w wykonaniu działalności gospodarczej.

Przychód ze sprzedaży przedmiotowych działek nie stanowi przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Według ww. przepisu działalność gospodarcza to działalność zarobkowa prowadzona we własnym imieniu w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych źródeł wymienionych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zarobkowy charakter działalności gospodarczej oznacza, że zamiarem (celem) jej podjęcia jest osiągnięcie zysku. Na pojęcie zorganizowanie w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych składa się zespół celowych profesjonalnych czynności o charakterze profesjonalnym realizowanych w ramach mniej lub bardziej wyodrębnionej struktury. Z kolei przez ciągłość działań należy rozumieć stałość (trwałość) ich wykonywania, powtarzalność, regularność i stabilność (wyrok NSA z 9 marca 2016 r. II FSK 1423/14).

Dla oceny zdarzenia związanego ze sprzedażą przedmiotowych działek mają istotne znaczenie indywidualne cechy przedmiotu transakcji, okoliczności życiowe, w jakich znajduje się podatnik dokonujący transakcji, a które miały wpływ na jego decyzje.

Pomoc dzieciom w zakupie nieruchomości na ich cele mieszkaniowe stanowi główny cel, dla którego Wnioskodawca dokonał sprzedaży działek. Stanowi to dysponowanie prawem własności na realizację potrzeb rodziny i nie ma charakteru zarobkowego. Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyroku zwrócił uwagę na fakt, że „w warunkach rozregulowanej sytuacji na rynku pracy niepewność co do sposobu zaspokojenia w przyszłości potrzeb własnych i rodziny, do naturalnych zachowań należy lokowanie własnych środków finansowych w różne dobra, które w określonej perspektywie czasowej mogą zostać korzystnie spieniężone. Do takich dóbr należą m.in. nieruchomości. Samo tylko wyodrębnienie z jednej nieruchomości działek gruntu powiązane także z koniecznością uprzedniego uzyskania stosownych decyzji administracyjnych (…) nie wykracza poza działania mieszczące się w zwykłym zarządzie własnymi sprawami majątkowymi.

Ad. 3

Ewentualna sprzedaż pozostałych trzech działek na cele związane z potrzebami rodziny, bez podejmowania działań o charakterze profesjonalnym, nie będzie również rodzić zobowiązania w podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)–c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Zatem, przychód z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości lub jej części oraz udziału w nieruchomości nie powstanie, jeżeli spełnione są łącznie dwa warunki:

• odpłatne zbycie nieruchomości nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej (nie stanowi przedmiotu działalności gospodarczej) oraz
• zostało dokonane po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jej nabycie.
  
  

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

– prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Pojęcie pozarolniczej działalności gospodarczej użyte w cytowanym wyżej przepisie art. 5a pkt 6 ustawy wymaga, aby był to jeden z wymienionych w lit. a)-c) rodzajów działalności oraz opiera się na następujących przesłankach:

• zarobkowym celu działalności,
• wykonywaniu działalności w sposób zorganizowany i ciągły,
• prowadzeniu działalności we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek.
  
  

Działalność jest wtedy zarobkowa, gdy jest zdolna do potencjalnego generowania zysku, a jej przeznaczeniem jest zapewnienie określonego dochodu. Działalność musi być tak prowadzona i ukierunkowana, aby była w stanie zyski faktycznie osiągnąć. Jednakże, brak zysku z podjętych działań noszących znamiona działalności gospodarczej nie oznacza, że działalność taka nie była faktycznie prowadzona. Prowadzenie bowiem działalności gospodarczej zawsze wiąże się z ryzykiem nieosiągnięcia dochodów. Zarobkowego charakteru nie mają działania, których wyłącznym celem jest zaspokojenie własnych potrzeb osoby podejmującej określone czynności.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymagają również, aby czynności wykonywane były w sposób zorganizowany i ciągły, przy czym możliwe jest osiąganie dochodów z tego rodzaju działalności bez spełnienia niektórych formalnych elementów organizacji (np. rejestracji urzędowej), gdyż prowadzenie działalności gospodarczej jest kategorią obiektywną, niezależnie od tego, jak działalność tę ocenia sam prowadzący ją podmiot i jak ją nazywa oraz czy dopełnia ciążących na nim obowiązków z działalnością tą związanych. Za takim rozumieniem pojęcia „zorganizowany” przemawia również definicja słownikowa. Zgodnie z Nowym Słownikiem Poprawnej Polszczyzny Wydawnictwo Naukowe PWN pod redakcją Andrzeja Markowskiego Warszawa 2000, organizować to przygotowywać, zakładać jakieś przedsięwzięcie, bądź w znaczeniu drugim nadawać czemuś reguły, wprowadzać porządek (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 7 maja 2008 r., sygn. akt I SA/Op 18/08).

Co do kryterium ciągłości w wykonywaniu działalności gospodarczej, to jego wprowadzenie przez ustawodawcę miało na celu wyeliminowanie z pojęcia działalności gospodarczej przedsięwzięć o charakterze incydentalnym i sporadycznym. Ciągłość w wykonywaniu działalności gospodarczej oznacza względnie stały zamiar jej wykonywania. Nie wyklucza on jednak możliwości prowadzenia działalności gospodarczej tylko sezonowo lub do czasu osiągnięcia postawionego przez dany podmiot celu i to bez względu na okres, w którym cel ten miałby być realizowany. Do zachowania ciągłości wystarczające jest, aby z całokształtu okoliczności sprawy wynikał zamiar powtarzania określonego zespołu konkretnych działań w celu osiągnięcia efektu w postaci zarobku.

Przez powtarzalność rozumie się cały szereg wielokrotnie powtarzanych czynności podejmowanych w konkretnym celu. Taki zespół wielokrotnie powtarzanych czynności, (nie zaś czynności sporadyczne, oderwane od siebie, nie powiązane ze sobą) w dziedzinie wytwórczej, usługowej lub handlowej podejmowanych w celach zarobkowych i na własny rachunek, można uznać za prowadzenie działalności gospodarczej.

Analizując przedmiotową sprawę należy oprzeć się na przedstawionym we wniosku opisie stanu faktycznego, z którego wynika, że Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej związanej z obrotem nieruchomościami. Zainteresowany nie zamieszczał ogłoszeń dotyczących sprzedaży nieruchomości, nie zawierał umów z biurami obrotu nieruchomościami, to nabywcy działek zgłosili się do Wnioskodawcy z ofertą kupna. Decyzję o sprzedaży nieruchomości wnioskodawca podjął z uwagi na konieczność udzielenia pomocy finansowej swoim dzieciom w związku z kupnem mieszkania.

Okoliczności opisane we wniosku nie wskazują zatem, że sprzedaż nieruchomości wskazanych we wniosku nastąpi w ramach zorganizowanej i ciągłej działalności, która wyczerpywałaby znamiona działalności gospodarczej, określone w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym, kwota uzyskana z tej sprzedaży nie będzie stanowiła przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej. Skutki podatkowe tej czynności należy ocenić w kontekście przesłanek z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca wraz z żoną na podstawie umowy sprzedaży z dnia 8 grudnia 1995 r. nabył do majątku wspólnego działki nr 109 i nr 139. Na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego z 24 czerwca 2003 r. Zainteresowany nabył cały spadek po zmarłej żonie, w tym również prawo do udziału żony w ww. nieruchomościach. Obie nieruchomości to grunty rolne wykorzystywane na cele rolne (gospodarstwo rolne bez zabudowań). Wnioskodawca wystąpił o podział przedmiotowych nieruchomości. Podział nastąpił na podstawie decyzji Prezydenta Miasta, zgodnie z którą działka nr 109 została podzielona na działki nr 109/1, 109/2, 109/3, 109/4, 109/5, 109/6 natomiast działka 139 została podzielona na działki 139/1, 139/2, 139/3, 139/4, 139/5, 139/6. Działki o nr 109/2, 109/4, 109/5, 109/6, 139/2, 139/3, 139/4, 139/6 stanowią grunty orne. Wnioskodawca w 2016 r. sprzedał działki nr 109/4 i 109/5, w 2017 r. sprzedał działkę nr 109/2.

W przypadku sprzedaży nieruchomości decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma moment jej nabycia.

Zgodnie z generalną zasadą, sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości następuje po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a przychód uzyskany z odpłatnego zbycia w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Interpretacja pojęcia „nabycie” została przedstawiona w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 3 listopada 2009 r., sygn. akt II FSK 1489/08, w którym Sąd stwierdził, że aby ustalić, jaka czynność prawna wyznacza początek biegu pięcioletniego terminu należy odwołać się do regulacji zawartych w prawie cywilnym. Według ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459, z późn. zm.), nabycie jest to uzyskanie prawa własności rzeczy. Zatem aktywa majątkowe ulegają zwiększeniu. Zdaniem Sądu, przez pojęcie „nabycie” użyte w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy rozumieć każde zwiększenie aktywów majątku podatnika.

Zgodnie z art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny).

Ustrój wspólności ustawowej, obejmujący dorobek obojga małżonków, ukształtowany został przez ustawodawcę jako wspólność łączna, bezudziałowa. Wspólność ta charakteryzuje się tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą zatem rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością (art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego).

Ustawowy ustrój majątkowy między małżonkami ustaje między innymi z chwilą śmierci jednego z małżonków. Natomiast w myśl art. 501 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w razie ustania wspólności, udziały małżonków są równe, chyba że umowa majątkowa małżeńska stanowi inaczej. Ustrój wspólności majątkowej będący współwłasnością łączną trwa zatem tak długo, jak długo trwa małżeństwo. Z chwilą ustania wspólności np. w wyniku śmierci jednego ze współmałżonków dochodzi do przekształcenia współwłasności łącznej, a udział każdego z małżonków w majątku wspólnym, według domniemania jest równy udziałowi drugiego współmałżonka.

Powyższe wyjaśnienie oznacza, że z chwilą śmierci jednego z małżonków posiadane przez niego udziały w majątku wspólnym wchodzą w skład masy spadkowej po tym małżonku i podlegają dziedziczeniu. Wówczas spadkobiercy zmarłego małżonka – np. współmałżonek pozostający przy życiu – nie nabywają w spadku całego prawa do nieruchomości, a jedynie udział w nim wchodzący w skład masy spadkowej po zmarłym (i to w odpowiednich wysokościach jeżeli spadkobierców jest więcej niż jeden).

Stosownie do art. 924 i art. 925 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.), spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku. Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego. Z kolei, postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku lub akt poświadczenia dziedziczenia potwierdzają jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia. Tym samym, dniem nabycia przez spadkobiercę spadku jest dzień otwarcia spadku, czyli data śmierci spadkodawcy.

Zatem w niniejszej sprawie dniem nabycia przez Wnioskodawcę spadku jest data śmierci małżonki.

Ponadto należy podkreślić, że przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nakazuje liczyć bieg określonego w nim pięcioletniego terminu od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie własności nieruchomości, a nie wydzielenie danej nieruchomości. Zatem, czynności polegające na podziale działek rolnych będących przedmiotem sprzedaży, nie wpływają na datę nabycia prawa własności nieruchomości.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że Wnioskodawca prawo własności do przedmiotowych nieruchomości nabył:

• w części w wyniku umowy sprzedaży w 1995 r.,
• w części w drodze nabycia spadku po zmarłej żonie - potwierdzonego postanowieniem sądu z dnia 24 czerwca 2003 r. – w dacie śmierci żony.
  
  

Zatem, zbycie działek powstałych w wyniku podziału działek o nr 109 i nr 139 nie stanowi źródła przychodu do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ upłynęło pięć lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie tych nieruchomości. Wobec tego, kwota uzyskana ze sprzedaży przedmiotowych działek nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższymi ustaleniami, mając na względzie, że sprzedaż działek będących przedmiotem zapytania nie powoduje powstania przychodu na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, odpowiedź na pytanie 1 dotyczące zwolnienia od podatku dochodowego przychodu uzyskanego z tytułu sprzedaży całości lub części nieruchomości wchodzących w skład gospodarstwa rolnego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stała się bezprzedmiotowa.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku sądu administracyjnego, wskazać należy, że stanowisko przyjęte w tym orzeczeniu nie może stanowić samodzielnej podstawy prawnej stanowiska tut. Organu. Powyższe wynika przede wszystkim z przeszkód natury formalnoprawnej. Zgodnie bowiem z art. 153 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.