Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/4512-501/16/BK
z 23 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 7 lipca 2016 r., (data wpływu 14 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu opodatkowania dostawy nawozu wraz z transportem - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lipca 2016 r. został złożony wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu opodatkowania dostawy nawozu wraz z transportem.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka działa zgodnie z przepisami ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków. Jest prowadzona w formie spółki z o.o,, a 100 % Jej udziałów jest w posiadaniu Gminy Miejskiej. Eksploatowany majątek jest w całości własnością Spółki. Jednym z podstawowych zadań Spółki jest odbiór oraz oczyszczanie ścieków. Efektem ubocznym tego procesu jest tzw. osad, który po specjalnej obróbce w zbiornikach do autotermicznej higienizacji osadu zostaje przetworzony do formy nawozu. Potwierdzeniem tego faktu są badanie przeprowadzone przez Instytut Uprawy, Nawożenia i Gleboznawstwa, Instytut Medycyny Wsi, Państwowy Instytut Weterynaryjny oraz Instytut Ochrony Środowiska. Będąc w posiadaniu, otrzymanych od ww. instytucji opinii dotyczących zhigienizowanego osadu, Spółka wystąpiła z wnioskiem do Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi o uznanie go za nawóz organiczny i zezwolenie na wprowadzenie go do obrotu pod nazwą B. Pozytywna decyzja została następnie uchylona w zakresie nazwy. Nawóz organiczny od momentu wydania nowej decyzji przyjął nazwę Z., Prawo wprowadzenia go do obrotu daje możliwość jego sprzedaży do rolniczego wykorzystania (decyzja w załączeniu oraz wypis z KRS). Nawóz ten znajduje się w grupowaniu PKWiU 20.15.80.0, poz. 64 załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług. Opodatkowany jest stawką 8%. Spółka proponuje dwie formy sprzedaży:

• odbiór własny - koszt 1 tony nawozu to 1 zł,
• dostarczenie własnym transportem koszt 1 tony to 10 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Jaką stawkę podatku VAT należy zastosować w przypadku sprzedaży Z. z wykorzystaniem drugiej formy sprzedaży tzn. przy dostarczeniu tego osadu własnym transportem do odbiorcy?

Zdaniem Wnioskodawcy, w obu przypadkach należy zastosować stawkę obniżoną 8%. Udowadniając słuszność prezentowanego stanowiska należy w pierwszej kolejności odnieść się do definicji podstawy opodatkowania. Podstawę opodatkowania stanowi obrót. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę VAT od tej sprzedaży. Jest to zatem wartość netto, która obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy bez podatku VAT. Usługa transportowa jest jednym z elementów kalkulacyjnych kształtujących kwotę należną, którą sprzedawca żąda od nabywcy. Sprzedając towar sprzedawca dokonuje wyłącznie dostawy towarów, nie świadczy usług transportowych. Koszty dodatkowe, które ponosi wchodzą w skład podstawowej czynności, jaką jest sprzedaż towarów. Zatem stanowiąca taki koszt dodatkowy m.in. opłata pocztowa czy transport jest jednym z poniesionych kosztów związanych ze świadczeniem głównym, które w efekcie kształtują kwotę ostateczną żądaną od nabywcy. Dodatkowym argumentem potwierdzającym słuszność prezentowanego stanowiska jest art. 29a ust. 6 pkt 2, który stanowi, że podstawę opodatkowania obejmuje koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W świetle art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności łub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W myśl art. 5a ww. ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o któiych mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Klasyfikacją, do której odwołują się przepisy ustawy o podatku od towarów i usług w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług, wprowadzona w życie rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293, zpóźn. zm,).

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do treści art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi oraz zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

W załączniku nr 3 do ustawy pod pozycją 64 wymienione zostały nawozy naturalne lub organiczne, gdzie indziej niesklasyfikowane (w tym ziemia ogrodnicza, zawierająca torf jako zasadniczy składnik i ziemia ogrodnicza, będąca mieszanina naturalnej gleby, piasku, gliny i minerałów oraz ziemia humus) - PKWiU 20,15.80.0.

Prawidłowa pod względem klasyfikacji statystycznych identyfikacja towarów i usług stanowi warunek niezbędny do określenia wysokości opodatkowania na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług. Klasyfikacją, do której odwołują się przepisy ustawy jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług (PKWiU), wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) - (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 z późn. zm.).

W klasyfikacji tej, ustawodawca w grupowaniu PKWiU 20.15.80.0 sklasyfikował „Nawozy naturalne lub organiczne, gdzie indziej niesklasyfikowane”.

Zatem wynikająca z konkretnego załącznika stawka lub zwolnienie dotyczy wyłącznie danego wyrobu z danego grupowania.

Podkreślenia wymaga, że pojęcia używane do oznaczenia to wam lub usługi (grupy towarów lub usług) opodatkowanych stawką obniżoną, a określonych w załączniku nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług, należy interpretować ściśle, zważywszy, że możliwość zastosowania stawki preferencyjnej stanowi odstępstwo od ogólnej zasady, zgodnie z którą towary i usługi opodatkowane są stawką podstawową. Wszelkie wyjątki od tej reguły nie powinny być interpretowane w sposób rozszerzający.

Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do rozstrzygnięcia kwestii jaką stawkę podatku należy zastosować do dokonywanej dostawy przedmiotowego nawozu w sytuacji gdy Wnioskodawca godzi się wyświadczyć dodatkowo usługę transportu, za którą pobiera odrębną opłatę.

W tym miejscu należy wskazać, że na gruncie orzecznictwa podatkowego wielokrotnie podkreślano, że nie należy sztucznie dzielić czynności złożonych. Niemniej orzecznictwo to, w tym przede wszystkim orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej - dalej jako TSUE - za zasadę przewodnią przyjmuje, że każde świadczenie powinno być uznawane za odrębne i niezależne, zgodnie z Dyrektywą 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.) - dalej jako „Dyrektywa” - a wcześniej Szóstą Dyrektywą Rady z 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE L 145, z późn. zm.). Podstawową zasadę odrębności i niezależności świadczeń TSUE wywodzi z art. 2 Dyrektywy 2006/112/WE. W tym kontekście - zdaniem TSUE - tylko w pewnych okolicznościach odrębne świadczenia można uznać za jednolitą czynność.

Uznanie danego świadczenia za odrębną czynność powoduje, że odrębnie (w stosunku do tej czynności) należy stosować przepisy dotyczące obowiązku podatkowego, stawki podatku, miejsca świadczenia, podatnika zobowiązanego do rozliczenia podatku itp.

Jednakże w pewnych okolicznościach formalnie odrębne świadczenia, które mogą być wykonywane oddzielnie, należy uważać za jednolitą czynność, gdy nie są one niezależne. Podkreślić należy, że brak jest bezwzględnej zasady dotyczącej ustalania zakresu danego świadczenia z punktu widzenia podatku VAT, a co za tym idzie, w celu ustalenia zakresu danego świadczenia należy wziąć pod uwagę ogół okoliczności, w jakich ma miejsce dana transakcja (por. np. sprawa C-224/11 BGŻ Leasing sp. z o.o., pkt 30 i 32 i powołane tam orzecznictwo).

Jednocześnie jednak orzecznictwo TSUE zawiera wskazówki dotyczące warunków jakie muszą być spełnione ażeby uznać określony zespół świadczeń za świadczenie złożone.

Jedna transakcja występuje kiedy dwa lub więcej elementów albo dwie lub więcej czynności, dokonane przez podatnika, są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny.

Ponadto jest tak również, jeżeli jedno lub więcej świadczeń stanowi świadczenie główne, natomiast pozostałe świadczenie lub świadczenia stanowią świadczenie lub świadczenia dodatkowe/pomocnicze, traktowane z punktu widzenia podatkowego tak jak świadczenie główne tj. dzielące los prawny świadczenia głównego. W szczególności świadczenie należy uznać za dodatkowe/pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, jeżeli nie stanowi ono dla klienta celu samo w sobie, lecz służy skorzystaniu w jak najlepszy sposób ze świadczenia głównego tj. stanowi środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z tego świadczenia (por. sprawa C- 224/11 BGŻ Leasing sp, z o.o., pkt 30; wyrok z dnia 27 czerwca 2013 r. w sprawie C-155/12 RR Donnelley Global Tumkey Solutions Poland sp. z o.o., pkt 21 i 22; i powołane tam orzecznictwo).

Z orzecznictwa TSUE wynika przy tym, że sposoby fakturowania i taryfikacji mogą dostarczać wskazówek w odniesieniu do jednolitego charakteru świadczenia. Zatem oddzielne fakturowanie, jak również odrębna taryfikacja świadczeń przemawiają za istnieniem niezależnych świadczeń, jednakże nie przybierają przy tym rozstrzygającego znaczenia (por. wyrok w sprawie C-224/11 BGŻ Leasing sp. z o.o., pkt 44).

Dodatkowo okoliczność, że osoba trzecia może świadczyć niektóre świadczenia przemawia za odrębnością świadczeń (por. wyrok z dnia 11 czeiwca 2009 r. w sprawie C-572/07 RLRE Tellmer Property sro, pkt 22), co samo w sobie nie jest rozstrzygające (por. wyrok z dnia 27 września 2012 r. w sprawie C-392/11 Field Fisher Waterhouse LLP, pkt 26).

Powyższe ma wpływ na sposób określenia podstawy opodatkowania. Zgodnie z art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE, w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług podstawa

opodatkowania obejmuje co do zasady wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną łub którą dostawca łub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy łub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy łub świadczenia.

Jednocześnie na mocy art. 78 lit. b tej dyrektywy, do podstawy opodatkowania wlicza się koszty dodatkowe, takie jak koszty prowizji, opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę łub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Przepisy te zostały zaimplementowane w art. 29a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

I tak w myśl art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a- 30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy łub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosownie do art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnych charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku,
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Jak orzekł TSUE w wyroku w sprawie C-224/11 BGŻ Leasing sp, z o.o., na tle kosztów ubezpieczenia, usługa, która stanowi niezależne świadczenie i cel sam w sobie dla nabywcy nie może stanowić dodatkowych kosztów danej czynności (w tym przypadku leasingu), jakie należy uwzględnić do celów obliczenia podstawy opodatkowania tej ostatniej czynności. Dokonując interpretacji art. 29a ust. 1 oraz ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług należy zatem pamiętać, że należność z tytułu niezależnej (odrębnej) czynności nie będzie składać się na koszty dodatkowe w rozumieniu art. 29a ust. 6 tej ustawy.

Jak wskazano wyżej (co jest konsekwencją zasad wynikających z Dyrektywy 2006/112/WE interpretowanej w świetle cytowanego wyżej orzecznictwa TSUE), każdorazowo należy brać pod uwagę ogół okoliczności, w jakich ma miejsce dana transakcja dla potrzeb ustalenia występowania lub braku świadczenia złożonego. W pewnych przypadkach bowiem dostawę towaru wraz z usługą transportu realizowaną przez sprzedawcę należy potraktować jako jedną czynność złożoną, tj, dostawę towaru.

W sytuacji, gdy cena określona dla dostawy towaru uwzględnia koszt usługi transportowej (tzn, przesyłka jest bezpłatna i cena towaru jest taka sama zarówno kiedy nabywca skorzysta z usługi transportu jak i gdy zakupi sam towar bez usługi transportu), wówczas usługę transportu należy włączyć do podstawy opodatkowania w myśl art. 29a ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług.

Również w przypadku gdy wyświadczenie usługi transportowej jest elementem umowy sprzedaży towaru, a towar ma zostać dostarczony w miejsce wskazane przez klienta, wówczas usługę transportu należy włączyć do podstawy opodatkowania w myśl art. 29a ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług.

Odmiennie jednak należy podejść do omawianej kwestii gdy w danych okolicznościach faktycznych usługa transportu nie jest wymagana umową sprzedaży towaru (dana dostawa towaru nie wymaga transportu), jednakże do dokonywanej dostawy towaru sprzedający godzi się wyświadczyć dodatkowo usługę transportu, za którą pobiera odrębną opłatę. W takiej sytuacji usługę transportu należy traktować odrębnie.

W okolicznościach niniejszej sprawy Wnioskodawca oferuje do sprzedaży nawóz, za który proponuje dwie formy sprzedaży:

• odbiór własny - koszt 1 tony nawozu to 1 zł,
• dostarczenie własnym transportem koszt 1 tony to 10 zł.

W związku z powyższym usługa transportu nie jest każdorazowo obligatoryjna przy dostawie nawozu.

Zatem, jeżeli umowa sprzedaży obejmuje dostawę nawozu (jak ma to miejsce w przedmiotowej sprawie) bez wskazania usługi transportowej jako koniecznego elementu dostawy, a dostawca dodatkowo oferuje za odpowiednio zwiększoną odpłatnością usługę transportową, usługa ta co do zasady będzie stanowiła świadczenie odrębne. Skutkiem powyższego jest to, że do podstawy opodatkowania realizowanej dostawy nie wejdzie w takim przypadku zapłata za świadczoną usługę.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że koszty transportu związane z dostawą nawozu (Z.), należy potraktować jako świadczenie odrębne od świadczenia zasadniczego (jakim jest dostawa nawozu), i opodatkować według stawki właściwej dla usługi transportu.

W konsekwencji, dostawa przedmiotowego nawozu - o ile towar ten mieści się we wskazanym grupowaniu PKWiU 20,15,80.0 - objęta jest stawką podatku 8%. Natomiast koszt transportu tej dostawy jako świadczenie niezależne (odrębne) będzie opodatkowany stawką podstawową tj. 23%.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Nadmienia się, że interpretację wydano przy założeniu, że wskazana przez Wnioskodawcę klasyfikacja PKWiU jest prawidłowa. Należy bowiem zaznaczyć, że zgodnie z Komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania, informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz.Urz. GUS Nr 1 poz. 11) zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Wynika to z faktu, że właśnie usługodawca posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia usługi do odpowiedniego grupowania PKWiU, tj. informacje dotyczące charakteru usługi.

Zaznaczenia wymaga, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Powyższe oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z ait. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.