Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0461-ITPB1.4511.83.2017.1.JŁ
z 11 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w zw. z 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 stycznia 2017 r. (data wpływu 3 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi indywidualną działalność gospodarczą na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej polegającą na świadczeniu usług lekarskich (Kod PKD 86.21.Z – Praktyka lekarska ogólna). Prowadzona przez Wnioskodawcę działalność polega na świadczeniu usług dla różnych podmiotów medycznych, w różnych lokalizacjach, także znajdujących się poza miejscowością zamieszkania. Wnioskodawca dokonuje rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach ogólnych, na podstawie prowadzonej podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług (VAT). W sierpniu 2016 roku zawarł umowę kupna fabrycznie nowego samochodu osobowego z przeznaczeniem na prowadzoną działalność gospodarczą. Samochód odebrał z salonu w grudniu 2016 roku i w tym samym miesiącu wprowadził do ewidencji środków trwałych zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość zakupionego samochodu osobowego wyniosła mniej niż 20.000 euro. Zostały spełnione wszystkie wymagania zawarte w ww. ustawie dające możliwość dokonywania amortyzacji samochodu osobowego od stycznia. Wnioskodawca wykorzystuje przedmiotowy samochód również dla celów prywatnych, gdyż jest on jedynym samochodem osobowym posiadanym przez Jego gospodarstwo domowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od zakupionego samochodu osobowego wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej oraz do celów prywatnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, może On dokonywać odpisów amortyzacyjnych od zakupionego samochodu osobowego wykorzystywanego zarówno w działalności gospodarczej, jak i prywatnie.

Wnioskodawca wskazał, iż na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie zaś z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty,

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Ustawa podatkowa w katalogu środków trwałych, które podlegają amortyzacji podatkowej, wskazuje na środki transportu, do których niewątpliwie należą także samochody osobowe.

Dodatkowo art. 22n ust. 2 oraz ust. 6 nakłada na podatnika prowadzącego podatkową księgę przychodów i rozchodów obowiązek prowadzenia ewidencji środków trwałych w ściśle określony sposób wynikający z ustawy, pod groźbą braku możliwości zaliczenia amortyzacji do kosztów uzyskania przychodów.

Ustawa podatkowa wskazuje na potrzebę istnienia związku logicznego pomiędzy poniesionym kosztem a uzyskanym przychodem, aby mógł on stanowić koszt podatkowy. Należy stwierdzić, iż w opisanym we wniosku stanie faktycznym związek taki istnieje. Specyfika działalności gospodarczej Wnioskodawcy (świadczenie usług lekarza pediatry) wymaga mobilności, z uwagi na świadczenie usług w kilku miejscach miasta X, jak i poza oraz o różnej porze w ciągu doby, a także we wszystkie dni tygodnia. Posiadanie samochodu umożliwia podjęcie się zleceń, których wykonanie bez wykorzystania samochodu kolidowało by ze sobą, bądź byłoby niewykonalne lub nadmiernie uciążliwe. Tym samym wykorzystanie samochodu osobowego w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej poszerza zakres świadczonych usług medycznych i ma wpływ na uzyskaną wielkość przychodu.

Stan faktyczny wskazuje także na wykorzystywanie przez Wnioskodawcę samochodu osobowego w prowadzonej działalności, poprzez umożliwienie dotarcia do miejsca świadczenia usług.

Przedmiotowy samochód osobowy został wprowadzony do ewidencji środków trwałych w grudniu, w takim przypadku amortyzacja podatkowa może być dokonana od stycznia.

Należy także wskazać, iż przepisy podatkowe nie zabraniają uwzględniania w kosztach uzyskania przychodu amortyzacji środka trwałego, który jest wykorzystywany także do celów prywatnych. Przepis art. 22a ust. 1 wskazuje na potrzebę zaistnienia faktu wykorzystywania środka trwałego do działalności gospodarczej. W przypadku, gdy ustawodawca chciałby zabronić amortyzacji środka trwałego wykorzystywanego w działalności oraz w życiu prywatnym, przepis miałby konstrukcję kategoryczną, zawierającą sformułowanie o wykorzystywaniu tylko i wyłącznie środka trwałego w działalności gospodarczej, bądź wskazanie o wykorzystywaniu środka trwałego w określonym wymiarze w prowadzonej działalności. Tym samym przepis w obecnej postaci daje możliwość wykorzystywania samochodu osobowego w działalności gospodarczej i w celach prywatnych bez wpływu na prawo do uznania amortyzacji za koszt uzyskania przychodu. Także nie ma znaczenia zakres w jakim środek trwały jest wykorzystywany w działalności, a w jakim w życiu prywatnym. Istotnym jest tylko, aby konkretny środek trwały był używany/wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej oraz przyczyniał się do uzyskania przychodu.

Mając na względzie powyższą argumentację i przedstawiony stan faktyczny Wnioskodawca uważa, iż amortyzacja środka trwałego stanowiącego samochód osobowy, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi koszt uzyskania przychodu bez względu na to, w jakim stopniu samochód jest wykorzystywany w działalności gospodarczej, a w jakim dla celów prywatnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.), kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być zatem taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości, a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika. Kwalifikacja wydatków do kosztów uzyskania przychodów, ze względu na kryterium celowości, leży bowiem w gestii podatnika. Należy jednak mieć na uwadze, że prawidłowość dokonanej kwalifikacji podlega ocenie organów podatkowych.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Pojęcie środków trwałych, podlegających amortyzacji, zostało określone w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z ww. przepisem amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1 - 3 środki trwałe podlegają amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania (kompletność i zdatność do użytku należy postrzegać nie tylko w aspekcie fizycznym, ale również na płaszczyźnie prawnej),
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu (tzw. operacyjnego),
• nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 22c ustawy.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

Jeżeli zatem samochód osobowy spełnia definicję środka trwałego (art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), podatnik ma prawo wprowadzić je do ewidencji środków trwałych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z art. 22 ust. 8, oraz odpisy te zaliczać do kosztów uzyskania przychodów.

Należy dodać, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za koszt uzyskania przychodu nie uważa się odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi indywidualną działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług lekarskich w różnych miejscach, również znajdujących się poza miejscowością, w której Wnioskodawca mieszka. Podatek dochodowy rozlicza na zasadach ogólnych na podstawie prowadzonej podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca w 2016 roku zakupił samochód osobowy za kwotę niższą niż 20.000 euro. W grudniu go odebrał i wprowadził do ewidencji środków trwałych, a następnie (od stycznia 2017 roku) zaczął amortyzować samochód osobowy, który wykorzystuje również w celach prywatnych.

Odnosząc przedstawione powyżej przepisy do stanu faktycznego zawartego we wniosku, wskazać należy, że w przypadku samochodu osobowego wykorzystywanego w działalności gospodarczej, spełniającego kryteria do uznania za środek trwały (tj. będącego własnością Wnioskodawcy, kompletnego i zdatnego do użytku, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok), możliwe jest dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej, niezależnie od tego, czy jest wykorzystywany wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą, czy też częściowo do celów prywatnych. Odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej samochodu osobowego (niższej niż 20.000 euro) wykorzystywanego na potrzeby działalności gospodarczej, zaliczonego do środków trwałych (niezależnie od tego, że samochód ten jest częściowo wykorzystywany dla celów prywatnych Wnioskodawcy), mogą więc być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując, Wnioskodawca może zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne w pełnej wysokości od wartości początkowej samochodu osobowego stanowiącego środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej. Na powyższe nie ma wpływu fakt, że samochód ten jest częściowo wykorzystywany na inne cele niż działalność gospodarcza.

Należy przy tym zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.