Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1061-IPTPB1.4511.122.2017.2.AG
z 23 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 6 lutego 2017 r. (data wpływu 10 lutego 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 kwietnia 2017 r. (data wpływu 26 kwietnia 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów z tytułu amortyzacji lokalu mieszkalnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lutego 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Powyższy wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., Nr 201, z późn. zm.), w związku z czym Organ podatkowy pismem z dnia 11 kwietnia 2017 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.122.2017.1.AG, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 11 kwietnia 2017 r., a doręczono w dniu 18 kwietnia 2017 r. Uzupełnienie ww. wniosku wpłynęło w dniu 26 kwietnia 2017 r., nadane w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego w dniu 24 kwietnia 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą „…”. Od 20 lat pracuje w branży meblarskiej. Przez pierwsze 10 lat prowadziła salon mebli włoskich, gdzie była projektantem wnętrz oraz szefem salonów meblowych. Obecnie (czyli drugie 10 lat) jest wyłącznym przedstawicielem na Polskę i zajmuje się organizacją rynku sprzedaży mebli włoskich w Polsce. Obecnie współpracuje z kilkoma producentami mebli z Włoch. Jej wynagrodzenie to prowizja od sprzedaży tychże mebli.

Ponadto, oprócz sprzedaży mebli włoskich partnerów, Wnioskodawczyni zajmuje się projektowaniem i aranżacją wnętrz. W ramach tej działalności poleca inne towary, od pozostałych, w tym krajowych, producentów, z którymi współpracuje projektując wnętrza. Są to producenci drzwi, kuchni, rolet i żaluzji oraz szeroko rozumianego wyposażenia wnętrz, itp.

Zgodnie z wpisem w CEIDG, przedmiotem podstawowej działalności Wnioskodawczyni jest PKD:

• 46.15.Z - Działalność agentów zajmujących się sprzedażą mebli, artykułów gospodarstwa domowego i drobnych wyrobów metalowych; a ponadto:
  

• 74.10.Z - Działalność w zakresie specjalistycznego projektowania,
  

• 74.30.Z - Działalność związana z tłumaczeniami,
  

• 74.90.Z - pozostała działalność profesjonalna.
  
  

Głównym miejscem prowadzenia działalności (siedzibą) Wnioskodawczyni jest biuro. Lokal ten jest jednak mały, razem z właścicielką pracują jeszcze 2 osoby. Wnioskodawczyni nie ma tam wydzielonego gabinetu, czy pokoju w którym mogłaby się spotkać z klientami/dostawcami, prowadzić rozmowy i negocjacje, które z punktu widzenia firmy są poufne, bez udziału osób trzecich.

W związku z powyższym, Wnioskodawczyni zakupiła lokal - mieszkanie stanowiące odrębną własność, które spełnia dwojakie cele. Po pierwsze, służy jako dodatkowe miejsce prowadzenia działalności przez Wnioskodawczynię, po drugie, jako miejsce Jej zamieszkiwania. W CEIDG Wnioskodawczyni zarejestrowała to miejsce jako dodatkowe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej i pełni one funkcję tzw. show-flat.

Wnioskodawczyni dokonała lub dokona u swoich dostawców zakupu mebli stanowiących wyposażenie mieszkania. Meble te stanowią prezentację asortymentu będącego w sprzedaży przez Wnioskodawczynię i pokazanie ich jakości, funkcjonalności, itp. Wnioskodawczyni wykorzystuje w swojej działalności ww. lokal właśnie dla celów spotkań z klientami/dostawcami, w trakcie których negocjuje kontrakty. Dzięki temu ma bezpośrednią możliwość zaprezentowania sprzedawanych przez siebie mebli „na żywo”, w naturalnej aranżacji mieszkania, co ma niebagatelny wpływ na zwiększenie sprzedaży tych mebli, a w razie gdyby Klient wyraził wolę zakupu mebla, którego nie ma już w asortymencie u dostawcy, Wnioskodawczyni nie wyklucza możliwości dokonania takiej sprzedaży.

Jednak przede wszystkim ww. lokal ma być dla potencjalnego klienta wizytówką i informacją o tym, jaki styl i gust prezentuje Wnioskodawczyni, co ciekawego może zaproponować w jego obiekcie i z kim klient będzie współpracował.

Wnioskodawczyni w ramach swojej działalności gospodarczej opodatkowała dochód podatkiem dochodowym od osób fizycznych liniowym 19% oraz prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Wnioskodawczyni wyjaśniła, że zakupiła przedmiotowe mieszkanie w dniu 28 czerwca 2016 r. Mieszkanie składa się z dwóch pokoi, łazienki, korytarza i aneksu gospodarczego, zaś jego powierzchnia użytkowa wynosi 55,48 m². W skład nieruchomości wchodzi również pomieszczenie przynależne - komórka o powierzchni 3,16 m².

Wnioskodawczyni do prowadzenia rozmów z klientami wykorzystuje całe mieszkanie. Cele spotkań w przedmiotowym mieszkaniu z klientami są dwojakie, tj. negocjacje kontraktów, ale przede wszystkim show-flat, tj. zaprezentowanie sprzedawanych mebli „na żywo”, w naturalnej aranżacji mieszkania. Klienci codziennie, w godzinach pracy biura mogą zapoznać się z ofertą firmy Wnioskodawczyni również w przedmiotowym mieszkaniu. Co istotne, mieszkanie znajduje się ok. 5 minut spacerem do biura. Wnioskodawczyni celowo zakupiła je w pobliżu biura, żeby móc przejść szybko z biura i pokazać klientom oferowane meble w naturalnej aranżacji show-flat.

Na dzień złożenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, Wnioskodawczyni wprowadziła zakupione mieszkanie do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jednakże z tzw. ostrożności podatkowej, do czasu uzyskania interpretacji, nie zalicza odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów.

W akcie notarialnym - umowie zakupu mieszkania - wskazane zostało, że (cyt.): „… (...) powyższy lokal (...) kupuje i nabycia dokonuje dla potrzeb prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, prowadzonej pod nazwą … z siedzibą w …, (…)”.

Wnioskodawczyni na dzień składania wniosku zakupiła następujące wyposażenie do mieszkania:

• lustro o wartości 6 422,60 PLN netto,
  

• szafy (dokumentacja firmy + garderoba) o wartości 3 400,00 PLN netto;
  

• łóżko oraz materac o wartości 2 407,41 PLN netto;
  

• szafki łazienkowe o wartości 1 234,15 PLN neto;
  

• lampę „…” … - o wartości 1 477,47 PLN netto;
  

• lampę … o wartości 926,83 PLN netto.
  
  

Pozostała część wyposażenia zostanie dokupiona w 1-szym półroczu 2017 r. i w razie sprzedaży będzie podlegać wymianie. Wyposażenie przedmiotowego mieszkania wykorzystywane jest dla celów pokazowych – ekspozycji (show-flat), a ponadto gdyby klient wyraził chęć zakupu, podlega normalnej sprzedaży w ramach działalności gospodarczej.

Wnioskodawczyni ewidencjonuje zakupione wyposażenie jako środki trwałe (meble o wartości ponad 3 500,00 zł netto), zaś poniżej tej wartości - jako wyposażenie. Z tzw. ostrożności podatkowej, do czasu uzyskania interpretacji indywidualnej, nie zalicza odpisów amortyzacyjnych ani wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Wnioskodawczyni w ramach swojej działalności gospodarczej wykonuje wyłącznie czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Faktura na zakup mieszkania wystawiona została imiennie na Wnioskodawczynię, a faktury na zakup mebli wystawione zostały (i kolejne będą) na Wnioskodawczynię - Jej działalność gospodarczą (dane nabywcy to dane Jej 1-osobowej działalności gospodarczej).

W piśmie z dnia 21 kwietnia 2017 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że zakupione mieszkanie wykorzystywane jest przez Nią do celów prywatnych i służbowych od listopada 2016 r. W ww. mieszkaniu jest zameldowana. Show-flat dostępny jest dla klientów w godzinach pracy biura, tj. 10:00 - 18:00. Od listopada 2016 r. wszystkie spotkania handlowe prowadzone są w show-flat.

Wnioskodawczyni zajmuje się aranżacją wnętrz oraz sprzedaje meble producentów włoskich i krajowych. Z racji braku odpowiednich środków finansowych, jak i skali prowadzonej działalności, Wnioskodawczyni nie posiada swojego salonu meblowego. Oferowany towar prezentowała dotychczas głównie na podstawie katalogów producentów oraz dostępnych materiałów w Internecie. Prezentacja mebli w show-flat ma na celu lepszą prezentację oferty handlowej i możliwości aranżacji wnętrz, a docelowo zwiększenie sprzedaży i dochodów Wnioskodawczyni. Dlatego show – flat stanowi integralną całość i jako całość jest udostępnione dla prezentacji klientom.

Wyposażenie, które zaliczone będzie do środków trwałych lub wyposażenia stanowi towar handlowy w firmie. Klient, który będzie chciał je zakupić, będzie po pierwsze miał możliwość zamówienia i zakupu nowych towarów. Realizacja zamówień trwa około 6 tygodni. Jeżeli klient nie będzie chciał tyle czekać, lub gdy dany asortyment nie będzie już dostępny, bo jest wycofany z produkcji, będzie mógł zakupić towar z ekspozycji. Cena, która jest zawsze przedmiotem negocjacji, uzależniona będzie od katalogowej ceny sprzedaży, która pomniejszona zostanie o ewentualne zużycie danego artykułu. Wnioskodawczyni zależy by zarabiać na sprzedaży oferowanych towarów handlowych, gdyż jest to przedmiotem Jej działalności gospodarczej i źródłem dochodu.

W pierwszym półroczu 2017 r. Wnioskodawczyni zakupiła meble kuchenne, wyposażenie AGD, łóżko do sypialni, oświetlenie. Wszystkie artykuły znajdują się w ofercie handlowej Wnioskodawczyni.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy zakupione mieszkanie podlega amortyzacji, zaś odpisy amortyzacyjne podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów?
2. Czy zakupione meble podlegają amortyzacji (dotyczy tych o wartości początkowej przekraczającej 3 500,00 PLN), zaś wydatki na te o wartości nieprzekraczającej 3 500,00 PLN, podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie pytania Nr 1, natomiast w zakresie dotyczącym pytania Nr 2 wydana zostanie odrębna interpretacja.

Zdaniem Wnioskodawczyni, stosownie do art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

W ocenie Wnioskodawczyni, zakupione na własność mieszkanie, które wykorzystuje w swojej działalności dla celów spotkań z klientami/dostawcami, w trakcie których negocjuje kontrakty, jak również które umeblowane jest meblami, które Wnioskodawczyni ma w swojej ofercie, ma na celu bezpośrednią możliwość zaprezentowania sprzedawanych przez Nią mebli „na żywo”, w naturalnej aranżacji mieszkania, - stanowi środek trwały podlegający amortyzacji, będąc tzw. show-flat.

Okoliczność, że ww. mieszkanie służy również celom mieszkalnym Wnioskodawczyni nie powinna mieć na gruncie amortyzacji znaczenia, gdyż przede wszystkim funkcją tego lokalu (show-flat) jest wykorzystywanie go w działalności gospodarczej.

Przytoczyć w tym miejscu należy stanowisko wyrażone w odpowiedzi sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów - z upoważnienia ministra - na interpelację poselską nr 27342 z dnia 8 sierpnia 2014 r., (cyt.): „Wyjaśnić przy tym należy, że biorąc pod uwagę literalne brzmienie art. 22a ust. 1 ustawy PIT (odpowiednio art. 16a ust. 1 ustawy CIT), ustawa nie wymaga, by dany składnik majątku był wykorzystywany wyłącznie na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, jako warunek zaliczenia go do środków trwałych i dokonywania odpisów amortyzacyjnych”.

Należy więc przyjąć za Naczelnym Sądem Administracyjnym, że „(...) wykładnia art. 22a ust. 1 oraz art. 23a pkt 1 u.p.d.o.f. nie daje podstaw do przyjęcia, że z uprawnienia do dokonywania odpisów nie mogą korzystać podatnicy wykorzystujący środki trwałe poza potrzebami związanymi z prowadzoną działalnością gospodarczą, również do innych celów. Brak możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dotyczy wyłącznie podatników niewykorzystujących w ogóle tych środków na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. (...) Zasadniczym warunkiem dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest faktyczne wykorzystywanie środka trwałego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Generalną, wynikającą z art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. zasadą jest, że do kosztów uzyskania przychodów zalicza się koszty poniesione w celu uzyskania przychodów, a więc w toku aktywnej działalności w obrębie danego źródła przychodu. Amortyzacja dotyczy zużycia środków trwałych w danym okresie, którego wyrazem jest określona wartość konieczna do utrzymania tych składników w dalszej eksploatacji lub odtworzenia po ich zużyciu. Jest ona zatem majątkowym obrazem zużycia danego środka trwałego w czasie. Funkcjonalnie wystarczające jest wykazanie związku używania określonego środka trwałego z prowadzeniem działalności gospodarczej w taki sposób, że dany środek służy przede wszystkim tejże działalności. Z przyczyn prakseologicznych ustawa nie wymaga ani wykazania, ani zaistnienia wyłączności takiego związku. Przy ustaleniu głównego celu wykorzystania środka trwałego, jego osobiste i uboczne wykorzystywanie przez podatnika lub członków jego rodziny, nie jest wystarczającym powodem wyłączenia (ibidem, s. 557) - wyrok z dnia 29 stycznia 2009 r., sygn. akt II FSK 1470/07.”

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r, poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem:

• faktycznego poniesienia wydatku,
  

• istnienia związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a przychodami,
  

• braku dokonanego wydatku na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy,
  

• odpowiedniego udokumentowania poniesionego wydatku.
  
  

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonym najmie, decyduje podmiot wynajmujący, a nie organ podatkowy. Na podatniku zatem spoczywa obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu.

Przy czym należy zauważyć, że w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów, jak i sposób ich ujęcia w kosztach uzyskania przychodów, zależy od rodzaju poniesionych wydatków oraz ich wartości.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części (…).

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Według art. 22a ust. 1 tej ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
  

• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• jego przewidywany okres używania być dłuższy niż rok,
  

• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

W świetle powyższych przepisów, jeżeli zakupione mieszkanie stanowi środek trwały w firmie podatnika, tj. wykorzystywane jest na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, a okres jego używania będzie dłuższy niż rok, to wydatki poniesione na jego nabycie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w formie odpisów amortyzacyjnych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie m.in. sprzedaży mebli, artykułów gospodarstwa domowego i drobnych wyrobów metalowych oraz specjalistycznego projektowania i aranżacji wnętrz. Wnioskodawczyni współpracuje z kilkoma producentami mebli z Włoch oraz krajowymi producentami drzwi, kuchni, rolet i żaluzji oraz szeroko rozumianego wyposażenia wnętrz, itp. Towary ww. firm poleca klientom. Głównym miejscem prowadzenia działalności, a zarazem siedzibą firmy Wnioskodawczyni jest biuro – mały lokal, w którym razem z właścicielką pracują jeszcze 2 osoby. Wnioskodawczyni nie ma tam wydzielonego gabinetu, czy pokoju w którym mogłaby się spotkać z klientami/dostawcami, prowadzić rozmowy i negocjacje, które z punktu widzenia firmy są poufne. W związku z powyższym, Wnioskodawczyni zakupiła w dniu 28 czerwca 2016 r. mieszkanie o powierzchni 55,48 m², które składa się z dwóch pokoi, łazienki, korytarza i aneksu gospodarczego. W skład nieruchomości wchodzi również pomieszczenie przynależne - komórka o powierzchni 3,16 m². W akcie notarialnym wskazano, że nabycia mieszkania Wnioskodawczyni dokonuje dla potrzeb prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Mieszkanie to służy jako dodatkowe miejsce prowadzenia działalności – pełni funkcję tzw. show-flat. W CEIDG Wnioskodawczyni zarejestrowała to mieszkanie jako dodatkowe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Lokal ma być dla potencjalnego klienta wizytówką i informacją o tym, jaki styl i gust prezentuje Wnioskodawczyni, co ciekawego może zaproponować w jego obiekcie i z kim klient będzie współpracował. Powyższe mieszkanie znajduje się blisko biura - ok. 5 minut spacerem. Wnioskodawczyni celowo zakupiła je w pobliżu biura, żeby móc przejść szybko z biura i pokazać klientom oferowane meble w naturalnej aranżacji show-flat. Dzięki temu ma bezpośrednią możliwość zaprezentowania sprzedawanych przez siebie mebli „na żywo”, w naturalnej aranżacji mieszkania, a w razie gdyby klient wyraził wolę zakupu mebla, którego nie ma już w asortymencie u dostawcy - Wnioskodawczyni nie wyklucza możliwości dokonania takiej sprzedaży. Mieszkanie stanowi integralną całość i jako całość jest udostępnione dla prezentacji klientom. Wnioskodawczyni wykorzystuje w swojej działalności ww. lokal również dla celów spotkań dostawcami, w trakcie których negocjuje kontrakty. Od listopada 2016 r. wszystkie spotkania handlowe prowadzone są w powyższym lokalu. Wyżej wymieniony lokal służy Wnioskodawczyni jako miejsce zamieszkania. Zakupione mieszkanie wykorzystywane jest przez Nią do celów prywatnych i służbowych od listopada 2016 r. W ww. mieszkaniu jest zameldowana.

Zauważyć należy, że jedynie w przypadku, gdy posiadany przez podatnika lokal, jako całość lub wyodrębnione w tym lokalu pomieszczenie służy tylko i wyłącznie dla celów prowadzonej działalności gospodarczej i jednocześnie nie służy celom osobistym, możliwe jest uznanie go za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej.

Należy tu wziąć pod uwagę zapisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. nr 242, poz. 1622). Zgodnie z „Uwagami ogólnymi” zawartymi w części I KŚT Objaśnienia wstępne, Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Podziały występujące w grupie 1 i 2 zdefiniowano w oparciu o grupowania Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB Zgodnie z „Objaśnieniami szczegółowymi” do grupy 1 – Budynki i lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego, zawartymi w części III KŚT, budynki są to obiekty budowlane, trwale związane z gruntem, wydzielone z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiadające fundamenty i dach (ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane – Dz. U. z 2016 r., poz. 290, z późn. zm.). Budynki mieszkalne, są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny zgodnie z jego przeznaczeniem. Budynki niemieszkalne są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.

Przez lokal mieszkalny, należy rozumieć wydzielony trwałymi ścianami w obrębie budynku samodzielny lokal mieszkalny, jak też i jego część obejmującą co najmniej 1 pokój o powierzchni nie mniejszej niż 10 m², jeżeli jest ona odrębnym przedmiotem najmu.

Samodzielny lokal mieszkalny, jest to wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokojeniu ich potrzeb mieszkaniowych.

Natomiast za lokal użytkowy uważa się samodzielny lokal lub jego część, wykorzystywany na cele inne niż mieszkalne, z wyłączeniem pracowni wykorzystywanej przez twórcę do prowadzenia działalności twórczej w dziedzinie kultury i sztuki, jeżeli jest ona połączona z mieszkaniem twórcy, lub jeżeli twórca nie ma w danej miejscowości samodzielnego mieszkania, umożliwiającego prowadzenie działalności.

Zatem, w sytuacji wykorzystywania dla celów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej niewydzielonej część lokalu mieszkalnego, w sytuacji gdy cały lokal służy głównie celom osobistym Wnioskodawczyni, tj. zaspokojeniu Jej potrzeb mieszkaniowych, nie ma możliwości uznania go za lokal niemieszkalny, wykorzystywany do celów działalności gospodarczej. Nie może być on zatem uznany za środek trwały w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W takiej sytuacji, wydatek na zakup lokalu mieszkalnego stanowi typowy wydatek o charakterze osobistym, ponoszony przede wszystkim w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych, a nie wyłącznie w celu osiągnięcia przychodów, czy też zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Wydatki takie nie mają ścisłego związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Nie występuje więc ścisłe i niebudzące wątpliwości powiązanie kosztów ponoszonych przez podatnika z celem osiągnięcia przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów w postaci pozarolniczej działalności gospodarczej.

Mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz przepisy prawa mające w sprawie zastosowanie stwierdzić należy, że skoro zakupiony w 2016 r. lokal mieszkalny w służy zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych Wnioskodawczyni, a więc wykorzystywany jest w Jej celach osobistych, a niewydzielona część tego lokalu wykorzystywana jest dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, to nie jest możliwe uznanie przedmiotowego mieszkania za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej, a tym samym jego amortyzowania, tj. zaliczania w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych. W takiej sytuacji, wydatki związane z zakupem lokalu mieszkalnego nie mają ścisłego związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, nie spełniają zatem wymogów, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odniesieniu do powołanego przez Wnioskodawczynię wyroku NSA należy stwierdzić, że zapadł on w indywidualnej sprawie, na tle innego stanu faktycznego, w związku z czym nie jest on wiążący przy wydawaniu niniejszej interpretacji indywidualnej.

Nie stanowi również podstawy rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie powołana we wniosku odpowiedź na interpelację poselską. Nie odnosi się ona bowiem do analogicznego stanu faktycznego, jak przedstawiony przez Wnioskodawczynię.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.