Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0461-ITPB2.4511.95.2017.2.NP
z 10 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 5 lutego 2017 r. (data wpływu 9 lutego 2017 r.), uzupełnionym w dniu 19 kwietnia 2017 r. oraz w dniu 4 maja 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi prorodzinnej jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 19 kwietnia 2017 r. oraz w dniu 4 maja 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi prorodzinnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni od 5 czerwca 2013 r. jest rozwódką. W okresie trwania postępowania rozwodowego do chwili obecnej sama wychowuje dwie córki. Pomimo wyznaczonych oraz uregulowanych przez sąd kontaktów były mąż Wnioskodawczyni nie sprawuje opieki nad córkami. Tylko Wnioskodawczyni sprawuje pieczę nad wychowaniem, kształceniem, zdrowiem oraz podejmuje decyzje dotyczące córek. Wyłącznie ona zna ich potrzeby. Tylko na nią córki mogą liczyć. Ojciec zerwał kontakty z córkami jeszcze przed rozwodem z Wnioskodawczynią. Podczas badania w Rodzinnym Ośrodku Diagnostyczno-Konsultacyjnym opiekę nad córkami powierzono Wnioskodawczyni i ustalono, że u niej będą mieszkać, gdyż jest jedyną osobą zaangażowaną i zainteresowaną ich potrzebami. Na tę okoliczność została wydana również opinia, w której poradzono ojcu, by skorzystał z udziału w „Szkole dla rodziców” organizowanej przez PPP, co może zwiększyć jego świadomość rodzicielską i przyczynić się do poprawy jego relacji z córkami. Wnioskodawczyni stwierdza, że ojciec córek nie uczynił żadnych kroków w kierunku poprawy relacji z nimi i zupełnie się od nich oddalił.

Wnioskodawczyni wskazuje, że ojciec córek nie uczestniczy w ich wychowaniu, nie zna ich potrzeb i stanu zdrowia, nie zna lekarza leczącego córki, nie wpływa na żadne decyzje odnośnie ich życia, nie spędza z nimi świąt czy wakacji, nigdy nie zapytał czy im czegoś brakuje, nie uczestniczy w życiu szkolnym.

Wszystkie ww. fakty wskazują na całkowity brak zainteresowania byłego męża Wnioskodawczyni sprawowaniem opieki nad jego córkami. Jedynie w drodze egzekucji komorniczej były mąż Wnioskodawczyni płaci 300 zł na utrzymanie córek.

Od czasu rozwodu Wnioskodawczyni odliczała w całości ulgę prorodzinną, gdyż faktycznie w całości sprawuje opiekę nad córkami. Bywa, że Wnioskodawczyni sprawuje tę opiekę za siebie i za ojca, są takie sytuacje w życiu, że potrzeba dzieciom ojca, lecz on tego nie rozumie i uważa, że same, zresztą ubogie, alimenty to wszystko czego potrzeba dorastającym córkom.

W 2016 r. były mąż Wnioskodawczyni, nie wspominając o swoim zamiarze, skorzystał z połowy ulgi prorodzinnej za 2015 r. Wnioskodawczyni wraz z córkami mieszka w domu, który podczas podziału majątku został przyznany jej na własność, lecz jeszcze przez długi czas zobowiązana będzie płacić byłemu mężowi 900 zł miesięcznie tytułem spłaty.

Wnioskodawczyni podkreśla, że ponosi wszelkie koszty związane z wychowaniem i utrzymaniem córek. Ojciec nie dokłada się do zakupu okularów dla córki, wycieczek szkolnych itd. W 2014 r. sąd uświadomił byłego męża o potrzebach nastolatek. Dla sądu również niezrozumiałe jest, że ojciec, rozwodząc się z matką, postanowił również zerwać kontakty z córkami. Sąd, po przesłuchaniu stron, zważył co następuje: „Ojciec dzieci ma obowiązek zaspokajania bieżących potrzeb dzieci. Istotne jest również, że ojciec dzieci nie wspiera matki dzieci w procesie wychowawczym córek. Nie utrzymuje relacji ze szkołą, nie wie jak nazywa się lekarz dzieci, nie wie na co choruje córka”.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że wniosek dotyczy lat 2015 i 2016. Córka Sandra urodziła się 2 czerwca 1996 r., natomiast córka Karolina urodziła się w 11 kwietnia 2000 r. Żadna z córek nie wstąpiła w związek małżeński. W tym czasie córki Wnioskodawczyni nie otrzymywały zasiłku pielęgnacyjnego ani renty. Karolina, w okresie, którego dotyczy wniosek nie uzyskała dochodów, natomiast Sandra w 2015 r. dochodów nie uzyskała, zaś w 2016 r. uzyskała dochód w wysokości 1800 zł, a także dochód niepodlegający opodatkowaniu wynikający z odbytych praktyk.

Wnioskodawczyni wskazała również, że Karolina w latach 2014-2017 uczyła się w gimnazjum i w technikum, w którym uczy się do chwili obecnej. Natomiast Sandra w 2015 r. była uczennicą technikum (klasa maturalna), tego roku też zaczęła naukę w W., gdzie uczy się do teraz.

W okresie, którego dotyczy wniosek, córki pozostają wyłącznie na utrzymaniu Wnioskodawczyni. Na Wnioskodawczyni ciąży obowiązek alimentacyjny wobec pełnoletniej córki, który realizuje zapewniając jej utrzymanie, wyżywienie, ubiór, leki, dojazd do szkoły. Dochody Wnioskodawczyni we wskazanym okresie nie przekroczyły kwoty 56.000 zł i w tym okresie Wnioskodawczyni nie pozostaje w związku małżeńskim. Również w tym okresie, aż do chwili obecnej Wnioskodawczyni jest osobą stanu wolnego, a uzyskane przez nią dochody nie przekroczyły kwoty 112.000 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni ma prawo odliczyć w całości ulgę prorodzinną w latach 2015 i 2016?

Zdaniem Wnioskodawczyni, powinna mieć prawo do odliczenia ulgi prorodzinnej w całości, gdyż ojciec nie sprawuje opieki nad córkami, nie przyczynia się do pomocy przy ich wychowaniu. Wnioskodawczyni uważa, że ulga ta powinna przysługiwać temu rodzicowi, z którym faktycznie córki mieszkają, i który faktycznie sprawuje tę opiekę. Przez wychowanie należy rozumieć ponoszenie ciężarów i konsekwencji wychowania córek, a nie tylko ponoszenie obciążeń (i to nie w pełnej wysokości, często egzekwowanych w postępowaniu komorniczym).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zasady korzystania z podatkowej ulgi na dzieci tzw. ulgi prorodzinnej określa art. 27f ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

1. wykonywał władzę rodzicielską;
2. pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
3. sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.

Stosownie do art. 27f ust. 2 ustawy, odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

1. jednego małoletniego dziecka - kwota 92,67 zł, jeżeli dochody podatnika:




1. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112 000 zł,
   
2. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56 000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. a;




2. dwojga małoletnich dzieci - kwota 92,67 zł na każde dziecko;
   
3. trojga i więcej małoletnich dzieci - kwota:




1. 92,67 zł odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,
   
2. 166,67 zł na trzecie dziecko,
   
3. 225 zł na czwarte i każde kolejne dziecko.

Art. 27f ust. 2a ww. ustawy stanowi, że za dochody, o których mowa w ust. 2 pkt 1, uważa się dochody uzyskane łącznie w danym roku podatkowym, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30b i art. 30c, pomniejszone o kwotę składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a.

W myśl art. 27f ust. 2b odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka.

Na podstawie art. 27 f ust. 2c odliczenie, o którym mowa w ust. 1, nie przysługuje, poczynając od miesiąca kalendarzowego, w którym dziecko:

1. na podstawie orzeczenia sądu zostało umieszczone w instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie w rozumieniu przepisów o świadczeniach rodzinnych;
2. wstąpiło w związek małżeński.

Natomiast zgodnie z art. 27f ust. 2d za podatnika pozostającego w związku małżeńskim, o którym mowa w ust. 2 pkt 1 lit. a oraz ust. 10 i 11, nie uważa się:

1. osoby, w stosunku do której orzeczono separację w rozumieniu odrębnych przepisów;
2. osoby pozostającej w związku małżeńskim, jeżeli jej małżonek został pozbawiony praw rodzicielskich lub odbywa karę pozbawienia wolności.

W myśl art. 27f ust. 3 w przypadku gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem.

Art. 27f ust. 4 stanowi, że odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

W myśl zaś art. 27f ust. 5 w brzmieniu obowiązującym do 1 marca 2017 r., odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów - imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. odpis aktu urodzenia dziecka;
2. zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
3. odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;
4. zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.

Zgodnie z art. 27f ust. 6 przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do podatników utrzymujących pełnoletnie dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3, w związku z wykonywaniem przez tych podatników ciążącego na nich obowiązku alimentacyjnego oraz w związku ze sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej, tj. dzieci (w stanie prawnym obowiązującym do dnia 1 stycznia 2017 r.):

• bez względu na ich wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymywały zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny lub rentę socjalną,
• do ukończenia 25 roku życia uczące się w szkołach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty, przepisach o szkolnictwie wyższym lub w przepisach regulujących system oświatowy lub szkolnictwo wyższe obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie, jeżeli w roku podatkowym nie uzyskały dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b w łącznej wysokości przekraczającej kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek oraz stawki podatku, określonych w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, z wyjątkiem renty rodzinnej.

Natomiast art. 27f ust. 7 stanowi, że przepisy art. 6 ust. 8 i 9 stosuje się odpowiednio do dzieci, o których mowa w ust. 1 i 6.

Z ww. przepisów wynika, że ulga prorodzinna nie ma zastosowania w sytuacji, gdy do podatnika lub jego dziecka mają zastosowanie przepisy art. 30c, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym.

Zasada ta nie dotyczy osób, o których mowa w art. 1 pkt 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym niekorzystających jednocześnie z opodatkowania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub z działów specjalnych produkcji rolnej na zasadach określonych w art. 30c albo w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym, albo w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym (art. 6 ust. 9 ustawy).

Zgodnie z ww. przepisami ulga prorodzinna, przy spełnieniu określonych wymogów, przysługuje podatnikowi:

• wykonującemu władzę rodzicielską w stosunku do małoletniego dziecka/małoletnich dzieci, a także
• utrzymującemu pełnoletnie dziecko/pełnoletnie dzieci w związku z wykonywaniem przez podatnika ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego oraz w związku ze sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej.

Wobec powyższego wyjaśnić należy, że władza rodzicielska – zgodnie z art. 93 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682) – przysługuje obojgu rodzicom, a – stosownie do art. 97 § 1 tejże ustawy – jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest zobowiązane i uprawnione do jej wykonywania. Natomiast, zgodnie z art. 95 § 1 ww. ustawy władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka oraz do wychowywania dziecka, z poszanowaniem jego godności i praw.

W konsekwencji, jeżeli w stosunku do dzieci obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska, i władza ta jest wykonywana przez obojga rodziców, to każdy z rodziców ma prawo do odliczenia, w granicach przysługującego na dzieci limitu. Kwotę tę rodzice mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej. Dotyczy to zarówno rodziców pozostających w związku małżeńskim lub partnerskim, jak i rodziców rozwiedzionych czy będących w separacji.

Z tym że, biorąc pod uwagę umiejscowienie w przepisach ustawy sformułowania „lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej”, tj. po wyrazach „kwotę tę rodzice dziecka mogą odliczyć od podatku w częściach równych”, należy przyjąć, iż podstawową formą podziału przysługującego odliczenia pomiędzy rodziców – z których każdy ma prawo do zastosowania ulgi – jest podział tej kwoty w częściach równych. Tym samym, możliwość skonsumowania kwoty ulgi przez rodziców dziecka w inny sposób niż w proporcji pół na pół, należy traktować w kategorii przywileju (wyjątku od generalnej zasady) wymagającego zgody obojga rodziców. Porozumienie rodziców co do wysokości dokonywanego odliczenia nie jest natomiast wymagane w przypadku, gdy tylko jeden z rodziców spełnia warunki do zastosowania odliczenia.

Podkreślić bowiem należy, że zgodnie z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, prawo do ulgi przysługuje rodzicowi, który w roku podatkowym wykonywał władzę rodzicielską. Dla nabycia praw do ulgi prorodzinnej nie wystarczy więc posiadanie władzy rodzicielskiej. Prawo takie daje dopiero wykonywanie takiej władzy.

Władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka oraz do wychowania dziecka. Przy czym przez wychowywanie należy rozumieć zapewnianie stałej opieki, prowadzącej do uzyskania pełnego rozwoju fizycznego i psychicznego. Chodzi zatem o aktywne uczestniczenie w wychowywaniu dziecka i realny wpływ na rozwój jego osobowości. Realizacja prawa wykonywania władzy rodzicielskiej może następować przykładowo poprzez osobiste kontakty z nauczycielami i kolegami dziecka, interesowanie się stanem zdrowia dziecka i pomoc w jego leczeniu, zapewnianie wsparcia w nauce, interesowanie się sposobem spędzania wolnego czasu.

„Wykonywanie władzy rodzicielskiej należy zatem odnieść do konkretnych okoliczności faktycznych, w oparciu o zachowania i konkretną aktywność rodziców wobec dziecka. Samo tylko uiszczanie alimentów na rzecz niepełnoletniego dziecka (nierzadko wymuszonych orzeczeniem sądowym) czy też sporadyczne spotkania z dzieckiem nie wypełniają tak rozumianego określenia wykonywanie władzy rodzicielskiej.” (wyrok NSA z dnia 27 lipca 2016 r. sygn. akt II FSK 2360/15).

Natomiast obowiązek alimentacyjny względem dzieci pełnoletnich, o których mowa w art. 27 ust. 6 i art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynika wprost z przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (art. 128 i nast.). Zgodnie z definicją zawartą w Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym, obowiązek alimentacyjny to obowiązek dostarczania środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania. Istotą tak określonego obowiązku jest to, że jedna strona ma prawo żądać dostarczenia tak wskazanych środków, a druga osoba ma obowiązek je dostarczyć.

Dostarczanie środków utrzymania to zaspokajanie normalnych, bieżących potrzeb uprawnionego w postaci: pożywienia, ubrania, mieszkania, opału, niezbędnych przedmiotów umożliwiających przebywanie w środowisku i w rodzinie, leków itp. Dostarczanie środków wychowania obejmuje natomiast powinność starań o zdrowie uprawnionego, o jego rozwój fizyczny i umysłowy, stworzenie możliwości zdobycia wykształcenia, zapewnienie dostępu do dóbr kultury itp.

Jak wynika ze stanu faktycznego Wnioskodawczyni od 5 czerwca 2013 r. jest rozwódką. W okresie trwania postępowania rozwodowego do chwili obecnej sama wychowuje dwie córki. Pomimo wyznaczonych oraz uregulowanych przez sąd kontaktów były mąż Wnioskodawczyni nie sprawuje opieki nad córkami. Tylko Wnioskodawczyni sprawuje pieczę nad wychowaniem, kształceniem, zdrowiem oraz podejmuje decyzje dotyczące córek. Wyłącznie ona zna ich potrzeby. Tylko na nią córki mogą liczyć. Ojciec zerwał kontakty z córkami jeszcze przed rozwodem z Wnioskodawczynią. Podczas badania w Rodzinnym Ośrodku Diagnostyczno-Konsultacyjnym opiekę nad córkami powierzono Wnioskodawczyni i ustalono, że u niej będą mieszkać, gdyż jest jedyną osobą zaangażowaną i zainteresowaną ich potrzebami. Na tę okoliczność została wydana również opinia, w której poradzono ojcu, by skorzystał z udziału w „Szkole dla rodziców” organizowanej przez PPP, co może zwiększyć jego świadomość rodzicielską i przyczynić się do poprawy jego relacji z córkami. Wnioskodawczyni stwierdza, że ojciec córek nie uczynił żadnych kroków w kierunku poprawy relacji z nimi i zupełnie się od nich oddalił. Wnioskodawczyni wskazuje, że ojciec córek nie uczestniczy w ich wychowaniu, nie zna ich potrzeb i stanu zdrowia, nie zna lekarza leczącego córki, nie wpływa na żadne decyzje odnośnie ich życia, nie spędza z nimi świąt czy wakacji, nigdy nie zapytał czy im czegoś brakuje, nie uczestniczy w życiu szkolnym. Wszystkie ww. fakty wskazują na całkowity brak zainteresowania byłego męża Wnioskodawczyni sprawowaniem opieki nad jego córkami. Jedynie w drodze egzekucji komorniczej były mąż Wnioskodawczyni płaci 300 zł na utrzymanie córek. Wnioskodawczyni podkreśla, że ponosi wszelkie koszty związane z wychowaniem i utrzymaniem córek. Ojciec nie dokłada się do zakupu okularów dla córki, wycieczek szkolnych itd. Córka Sandra urodziła się 2 czerwca 1996 r., natomiast córka Karolina urodziła się w 11 kwietnia 2000 r. Żadna z córek nie wstąpiła w związek małżeński. W tym czasie córki Wnioskodawczyni nie otrzymywały zasiłku pielęgnacyjnego ani renty. Karolina, w okresie, którego dotyczy wniosek nie uzyskała dochodów, natomiast Sandra w 2015 r. dochodów nie uzyskała, zaś w 2016 r. uzyskała dochód w wysokości 1800 zł, a także dochód niepodlegający opodatkowaniu wynikający z odbytych praktyk. Wnioskodawczyni wskazała również, że Karolina w latach 2014-2017 uczyła się w gimnazjum i w technikum, w którym uczy się do chwili obecnej. Natomiast Sandra w 2015 r. była uczennicą technikum (klasa maturalna), tego roku też zaczęła naukę w W., gdzie uczy się do teraz. W okresie, którego dotyczy wniosek, córki pozostają wyłącznie na utrzymaniu Wnioskodawczyni. Na Wnioskodawczyni ciąży obowiązek alimentacyjny wobec pełnoletniej córki, który realizuje zapewniając jej utrzymanie, wyżywienie, ubiór, leki, dojazd do szkoły oraz ponosi wszelkie koszty związane z utrzymaniem córki.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz zacytowane powyżej przepisy stwierdzić należy, że sam fakt płacenia przez ojca alimentów na niepełnoletnią córkę nie jest wystarczający dla uznania, iż wykonuje on władzę rodzicielską. Obowiązek alimentacyjny jest bowiem niezależny od władzy rodzicielskiej, a co za tym idzie spoczywa także na rodzicach, którzy zostali pozbawieni tej władzy.

Skoro władzę rodzicielską w stosunku do małoletniej córki w latach 2015-2016 wykonywała jedynie Wnioskodawczyni to za ww. lata ma ona prawo odliczyć całą przysługującą kwotę tzw. ulgi prorodzinnej na małoletnią córkę.

Odnosząc się do możliwości dokonania odliczeń w ramach ww. ulgi w związku z utrzymaniem pełnoletniej córki stwierdzić należy, że ojciec uiszczając na nią alimenty wykonuje wobec niej, w ograniczonym stopniu, obowiązek alimentacyjny i w związku z tym, w przypadku braku porozumienia rodziców co do wysokości dokonywanego odliczenia, ma możliwość odliczenia połowy przysługującej kwoty ulgi.

Zatem w takiej sytuacji przysługuje Wnioskodawczyni prawo do odliczenia za 2015 i 2016 rok 50% kwoty należnej z tytułu utrzymywania pełnoletniej córki.

Nadmienia się, że wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych do wniosku ORD-IN dokumentów, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i jej stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia i w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.