2017.05.12 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL4.4012.49.2017.1.JK
z 12 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 marca 2017 r. (data wpływu 21 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania przekazania towarów na cele osobiste w związku z likwidacją działalności gospodarczej, braku utraty statusu podatnika VAT oraz braku obowiązku sporządzenia spisu z natury – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania przekazania towarów na cele osobiste w związku z likwidacją działalności gospodarczej, braku utraty statusu podatnika VAT oraz braku obowiązku sporządzenia spisu z natury.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Obecnie Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą i jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. Działalność jest prowadzona pod nazwą „A” i obejmuje przede wszystkim szeroko rozumiane usługi w zakresie obróbki metali.

W działalności gospodarczej są wykorzystywane składniki majątku: rzeczy ruchome oraz budynki zbudowane na gruncie, który stanowi majątek osobisty Wnioskodawcy. Na gruncie prawa cywilnego, posiadane składniki majątku stanowią wyłączną własność Wnioskodawcy (jest wdową).

W związku z osiągnięciem wieku emerytalnego (70 lat) oraz mając na uwadze stan zdrowia, Wnioskodawca zamierza wycofać się z życia zawodowego i zakończyć prowadzenie tej działalności, w tym dokonać wykreślenia z ewidencji działalności gospodarczej.

Po likwidacji działalności, pozostałe po niej składniki majątku będą stanowiły majątek osobisty (nie związany z prowadzoną działalnością gospodarczą), ale przy tym nie będą wykorzystywane na cele osobiste (są to budynki przemysłowe oraz maszyny i urządzenia produkcyjne). Składniki te Zainteresowany zamierza wynajmować m.in. swoim dzieciom, które są gotowe podjąć prowadzenie działalności gospodarczej w podobnym zakresie. Możliwe do osiągnięcia przychody z wynajęcia wszystkich składników majątku Wnioskodawca szacuje na maksymalnie 10 tys. zł miesięcznie. Dodatkowo (w znaczeniu kwoty uzyskiwanej z tytuły czynszu) nie wyklucza obciążenia najemcy (najemców) kosztami energii elektrycznej, wody lub ścieków, które mogą stanowić zmienny składnik czynszu.

Zainteresowany nie zamierza przy tym nabywać kolejnych składników majątku w celu oddania ich w najem i zakłada zachowanie stanu posiadania z dnia likwidacji działalności gospodarczej. Wnioskodawca planuje co do zasady zawarcie umów najmu na czas nieokreślony. Wnioskodawca nie zamierza wynajmować składników majątku w sposób powtarzalny na krótkie okresy czasu (np. kilkudniowe).

Po zakończeniu działalności gospodarczej Zainteresowany zamierza zawrzeć umowy najmu posiadanych składników majątku jako osoba „prywatna” (nieprowadząca pozarolniczej działalności gospodarczej).

Wnioskodawca podkreśla przy tym, że po tzw. likwidacji działalności składniki majątku nie zostaną przekazane „na cele osobiste”, ale do „majątku osobistego”. Rozróżnienie tych określeń ma szczególne znaczenie w zakresie podatku VAT. „Cele osobiste” należy rozumieć jako wykorzystywanie majątku na własne potrzeby, które nie mają związku z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku VAT. Składniki majątku, których dotyczy wniosek, z uwagi na swój charakter, co do zasady nie nadają się do wykorzystywania na „cele osobiste”.

Odmienne skutki niesie przekazanie tych składników do „majątku osobistego” (w odróżnieniu od majątku związanego z prowadzoną pozarolniczą działalnością gospodarczą – w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o swobodzie działalności gospodarczej). W tym przypadku, w rozumieniu przepisów ustawy o podatku VAT, składniki majątku nie zostaną przekazane na cele osobiste (art. 7 ust. 2), ale w dalszym ciągu będą służyć działalności gospodarczej (art. 15 ust. 2). Zakończenie prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej nie będzie więc rodziło obowiązku rozliczenia podatku VAT ani w oparciu o art. 7 ust. 2, ani w oparciu o art. 14.

W związku z powyższym Wnioskodawca pozostanie podatnikiem VAT czynnym i z tytułu najmu składników majątku będzie wystawiać faktury z doliczonym podatkiem wg właściwej stawki. Składniki majątku przez cały czas były i będą wykorzystywane na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku VAT, czyli na potrzeby czynności opodatkowanych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy planowana likwidacja pozarolniczej działalności gospodarczej (wykreślenie z ewidencji działalności gospodarczej) powoduje utratę statusu podatnika podatku VAT (tzw. zaprzestanie wykonywania czynności opodatkowanych) i obowiązek sporządzenia spisu, o którym mowa w art. 14 ustawy lub obowiązek opodatkowania przekazania towarów na potrzeby osobiste w rozumieniu art. 7 ust. 2 ustawy o podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym przypadku, niezależnie od likwidacji tzw. pozarolniczej działalności gospodarczej, będzie w dalszym ciągu prowadzić działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy VAT. Definicja ta obejmuje także najem składników majątku osobistego. Umowy najmu Wnioskodawca będzie zawierać jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, a składniki majątku będące przedmiotem umów nie będą dalej stanowiły środków trwałych ujętych w ewidencji środków trwałych prowadzonej na potrzeby pozarolniczej działalności gospodarczej. Tym nie mniej opisane czynności stanowią szerzej rozumianą „działalność gospodarczą”, zgodnie z przepisami o podatku VAT. Zaprzestanie prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej nie oznacza zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu w rozumieniu przepisów o podatku VAT. Nie ma więc podstaw do zastosowania przepisów art. 14 ustawy VAT.

Opisane czynności nie powodują także konieczności opodatkowania przekazania towarów na tzw. cele osobiste (art. 7 ust. 2), gdyż składniki majątku pozostałe po likwidacji działalności będą w dalszym ciągu wykorzystywane wyłącznie na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – w świetle art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W przytoczonych przepisach została zrealizowana zasada powszechności opodatkowania wyrażona w art. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. serii L Nr 347 str. 1 ze zm.). Definicja świadczenia usług stanowi dopełnienie definicji dostawy towarów i tym samym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wszystkie czynności odpłatnego obrotu profesjonalnego.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie (za wynagrodzeniem). Jednocześnie ustawodawca zrównał niektóre dostawy towarów i świadczenia usług wykonywane nieodpłatne z odpłatną dostawą towarów i odpłatnym świadczeniem usług, a więc z czynnościami, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Na mocy art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
wszelkie inne darowizny

– jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Z przytoczonego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega nie tylko nieodpłatne przekazanie towarów na cele niezwiązane z prowadzonym przedsiębiorstwem, ale także nieodpłatne przekazanie wszelkich towarów związanych z prowadzonym przedsiębiorstwem. Dla opodatkowania danej czynności nieodpłatnego przekazania istotne jest to, czy podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Z kolei, stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Zatem interpretując powyższy przepis art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy stwierdzić należy, że opodatkowaniu podlegać powinno, jako odpłatne świadczenie usług, użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza (w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników), jeżeli przysługiwało mu, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych. Tylko łączne zaistnienie ww. przesłanek umożliwia zastosowanie fikcji prawnej i objęcie zakresem opodatkowania VAT usług świadczonych nieodpłatnie. Jeśli jeden z tych warunków nie jest spełniony nie powinno się opodatkowywać takiego nieodpłatnego świadczenia usług.

Analizując natomiast treść powołanego art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy zauważyć należy, że dla ustalenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej przepisu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności, jakie w danej sprawie występują.

Podkreślić należy, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega nieodpłatne świadczenie usług (inne niż wskazane w pkt 1) na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika, bez względu na to czy podatnikowi przysługiwało, czy też nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Jak stanowi art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy wskazać, że definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług, jest znacznie szersza niż definicja działalności gospodarczej uregulowana w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1829, z późn. zm.), czy też w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.). W konsekwencji ocena określonych stanów na gruncie powołanych aktów prawnych może być odmienna.

W myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Mając na uwadze powyższe przepisy należy stwierdzić, że najem jako usługa wymieniona w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe), bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji najem rzeczy ruchomych oraz budynków będzie świadczony przez Wnioskodawcę w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, i będzie stanowić odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, które podlega opodatkowaniu tym podatkiem na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą i jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. Działalność jest prowadzona pod nazwą „A” i obejmuje przede wszystkim szeroko rozumiane usługi w zakresie obróbki metali.

W związku z osiągnięciem wieku emerytalnego oraz mając na uwadze stan zdrowia, Wnioskodawca zamierza wycofać się z życia zawodowego i zakończyć prowadzenie tej działalności, w tym dokonać wykreślenia z ewidencji działalności gospodarczej.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy planowana likwidacja pozarolniczej działalności gospodarczej (wykreślenie z ewidencji działalności gospodarczej) powoduje utratę statusu podatnika podatku VAT oraz obowiązek opodatkowania przekazania towarów na potrzeby osobiste w rozumieniu art. 7 ust. 2 ustawy.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy wskazać należy, że w rozpoznawanej sprawie w odniesieniu do składników majątku, które Wnioskodawca ma zamiar wynajmować, nie będzie miał zastosowania art. 7 ust. 2 ustawy. Przedmiotowe rzeczy ruchome oraz budynki bowiem nie będą przekazane na cele osobiste Wnioskodawcy, lecz w związku z przeznaczeniem ich do wynajmu, będą nadal przez Zainteresowanego wykorzystywane do wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wnioskodawca likwidując działalność oraz oddając w najem składniki majątku związanego z tą działalnością (rzeczy ruchome oraz budynki) nie utraci statusu podatnika podatku VAT. Powyższe wynika z faktu, że oddanie przedmiotowych towarów w najem skutkować będzie – na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług – wykonywaniem działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, oraz dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu, określonych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Jak bowiem wskazano wyżej świadczenie usług najmu stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, jeśli tylko jest świadczone w sposób ciągły dla celów zarobkowych. W konsekwencji wynajmujący, będący czynnym podatnikiem podatku VAT, dokonując „prywatnie” wynajmu rzeczy ruchome oraz budynki zbudowane na gruncie, będzie również z tego tytułu podatnikiem VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również kwestii obowiązku sporządzenia spisu, o którym mowa w art. 14 ustawy.

Ponadto, zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem podlegają towary własnej produkcji i towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów, w przypadku:

rozwiązania spółki cywilnej lub handlowej niemającej osobowości prawnej;
zaprzestania przez podatnika, o którym mowa w art. 15, będącego osobą fizyczną wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, obowiązanego, na podstawie art. 96 ust. 6, do zgłoszenia zaprzestania działalności naczelnikowi urzędu skarbowego.

W myśl art. 14 ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy podatnik, o którym mowa w art. 15, będący osobą fizyczną nie wykonywał czynności podlegających opodatkowaniu co najmniej przez 10 miesięcy. Nie dotyczy to podatników, którzy zawiesili wykonywanie działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej.

Jak wynika z powyższego, m. in. w przypadku zaprzestania przez podatnika, o którym mowa w art. 15, będącego osobą fizyczną wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, obowiązanego, na podstawie art. 96 ust. 6, do zgłoszenia zaprzestania działalności naczelnikowi urzędu skarbowego, opodatkowaniu podlegają towary własnej produkcji i towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów.

W analizowanym przypadku sytuacja taka nie będzie miała miejsca, bowiem towary – rzeczy ruchome oraz budynki, po zakończeniu przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej będą de facto nadal wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na wynajmie. Wnioskodawca w dalszym ciągu będzie wykonywał czynności podlegające opodatkowaniu, tj. wynajem rzeczy ruchomych oraz budynków.

Podsumowując, planowana likwidacja pozarolniczej działalności gospodarczej (wykreślenie z ewidencji działalności gospodarczej) nie powoduje utraty statusu podatnika podatku VAT. Oddanie rzeczy ruchomych oraz nieruchomości w najem będzie skutkować dalszym wykonywaniem – na gruncie podatku od towarów i usług – działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy oraz dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu, określonych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. W konsekwencji, skoro majątek nie zostanie przekazany na cele osobiste, to nie znajdzie tu zastosowania art. 7 ust. 2 ustawy oraz Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku sporządzenia spisu, o którym mowa w art. 14 ustawy.

Tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Zatem w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin