Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
3063-ILPP2-3.4512.37.2017.4.BC
z 19 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 stycznia 2017 r. (data wpływu 31 stycznia 2017 r.), uzupełnionym pismami z dnia: 10 marca 2017 r. (data wpływu 17 marca 2017 r.), 21 marca 2017 r. (data wpływu 28 marca 2017 r.) i 18 kwietnia 2017 r. (data wpływu 20 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek. Wniosek uzupełniono w dniach: 17 marca 2017 r. o pismo stanowiące prośbę o przyspieszenie postępowania w sprawie wydania interpretacji, 28 marca 2017 r. o doprecyzowanie opisu sprawy i o pełnomocnictwo wraz z dowodem uiszczenia opłaty skarbowej oraz pismem z dnia 18 kwietnia 2017 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi z wniosku wierzyciela postępowanie egzekucyjne.

Na podstawie art. 18 ustawy o podatku od towarów i usług, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

W toku podejmowanych czynności egzekucyjnych Wnioskodawca planuje sprzedaż, w trybie określonym w art. 972 i nast. ustawy Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 1822), nieruchomości gruntowych składających się z trzech niezabudowanych działek: nr 60/4, nr 60/6 oraz nr 89, o łącznej powierzchni 59,47 ha, oraz trzech niezabudowanych działek: nr 171, nr 172, nr 177/4, o łącznej powierzchni 43,066 ha, które położone są w dwóch różnych miejscowościach. Nieruchomość w dacie wszczęcia postępowania egzekucyjnego stanowiła własność osoby fizycznej, jednakże w toku postępowania egzekucyjnego została zbyta na rzecz obecnego właściciela, egzekucja jest zatem prowadzona w oparciu o art. 930 kpc.

Poza częścią działki nr 171, wszystkie wyżej wymienione działki znajdują się w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego z przeznaczeniem (podstawowe przeznaczenie) pod budowle hydrotechniczne, tereny obsługi eksploatacji złóż kruszywa naturalnego, oraz tereny wód powierzchniowych śródlądowych (cieki wodne, kanały, rowy).

W związku z tak przedstawionym zdarzeniem przyszłym, Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy sprzedaż ww. nieruchomości gruntowych będzie opodatkowana stawką 23%, czy też transakcja ta powinna być zwolniona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W piśmie z dnia 21 marca 2017 r., – stanowiącym uzupełnienie wniosku – Wnioskodawca wskazał, że nieruchomości gruntowe, które w toku podejmowanych czynności egzekucyjnych mają zostać sprzedane w trybie określonym w art. 972 i nast. ustawy Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 1822), nie są własnością dłużnika. Na podstawie aktu notarialnego, dłużnik przeniósł własność przedmiotowych nieruchomości na rzecz podmiotu trzeciego, celem całkowitego zwolnienia się z długu. Nabywca oświadczył jednocześnie, że jest świadomy konsekwencji prawnych wynikających z nabycia nieruchomości obciążonych wpisami w księdze wieczystej ostrzeżeń o toczącej się egzekucji oraz hipotekami. Zgodnie z treścią art. 930 § 1 ustawy Kodeks postępowania cywilnego cyt. „Rozporządzenie nieruchomością po jej zajęciu nie ma wpływu na dalsze postępowanie. Nabywca może uczestniczyć w postępowaniu w charakterze dłużnika. W każdym razie czynności egzekucyjne są ważne tak w stosunku do dłużnika, jak i w stosunku do nabywcy”. W dniu 8 lipca 2016 r. nowy właściciel nieruchomości zgłosił udział w postępowaniu egzekucyjnym w charakterze dłużnika. W konsekwencji powyższego, nieruchomości gruntowe będące przedmiotem mającej nastąpić w toku czynności egzekucyjnych sprzedaży, nie są już własnością (w tym wypadku pierwotnego) dłużnika.

Ponadto w piśmie z dnia 18 kwietnia 2017 r., Wnioskodawca wskazał, że zwrócił się do (…), która na podstawie aktu notarialnego stała się właścicielem przedmiotowych nieruchomości, o udzielenie odpowiednich informacji. (…) poinformowało, że:

1. wobec braku podatku naliczonego (art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT) przy nabyciu nieruchomości Spółce nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony,
2. Spółka nie wykorzystywała przedmiotowych nieruchomości do działalności zwolnionej od podatku VAT,
3. Spółka nie występowała o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla części działki nr 171 (nieobjętej miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego) i Spółka nie posiada informacji czy decyzja taka została kiedykolwiek wydana.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku ze sprzedażą ww. działek w formie wskazanej w przepisie art. 972 i nast. ustawy Kodeks postępowania cywilnego, należy zastosować stawkę podatku 23% – zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, czy też należy zastosować art. 43 ust. 1 pkt 9 – uprawniający do zwolnienia z opodatkowania?

Zdaniem Wnioskodawcy, przy sprzedaży ww. działek w formie wskazanej w przepisie art. 972 i nast. stawy Kodeks postępowania cywilnego, poza częścią działki nr 171, która nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, należy, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, zastosować stawkę podatku 23%. Sprzedaż części działki nieobjętej planem, której powierzchnia przeliczona zostanie na podstawie odpowiadającej tej części ilości metrów kwadratowych, skorzysta z kolei ze zwolnienia od opodatkowania, uregulowanego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Zgodnie z art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem podlegają odpłatna dostawa i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się prawo do rozporządzania towarami jak właściciel.

Pod pojęciem towaru, w myśl art. 2 ust. 6 ww. ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postaci energii.

Grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju. Zatem sprzedaż gruntu należy traktować w kategorii dostawy towarów podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 3, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, w myśl art. 146a pkt 1 tej ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 3, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Według art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane – na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z powyższego wynika, że ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości.

Przyjmuje się ponadto, że pojęcie tereny budowlane obejmuje obszary, na których przywidziane są różne formy zabudowy, np. mieszkaniowej, zabudowy techniczno-produkcyjnej, czy zabudowy zagrodowej.

Należy także zauważyć, że w sytuacji sprzedaży wyodrębnionych geodezyjnie działek, nawet w przypadku, gdy są one objęte jedną księgą wieczystą zbycie to na gruncie przepisów podatkowych należy rozpatrywać oddzielnie w odniesieniu do każdej z nich. Zatem określenie stawki, bądź zwolnienia nie może być rozszerzane na całą nieruchomość, lecz winno być przyporządkowane do działki lub części działki, która spełnia warunki wynikające z przepisów uprawniające do stosowania preferencji.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów, prowadzi zatem do wniosku, że skoro dla wszystkich, poza częścią działki nr 171, mających zostać sprzedanych w ramach licytacji komorniczej niezabudowanych gruntów obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewidujący zabudowę techniczno-produkcyjną, to czynność ta opodatkowana będzie stawką 23%. Jedynie sprzedaż działki nr 171 w części, która nie została objęta planem zagospodarowania przestrzennego, i której powierzchnia przeliczona zostanie na podstawie opowiadającej tej części ilości metrów kwadratowych, skorzysta w tej sytuacji ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 6 maja 2010 r., sygn. IBPP1/443-548/11/AW, oraz z dnia 20 lipca 2015 r., sygn. IBPP2/4512-348/15/EK, a także interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 20 marca 2015 r., sygn. IPPP2/4512-25/15-2/DG, w której Dyrektor stwierdza między innymi, że cyt. „(...) Gmina sprzedając działkę 202/5 sprzedała w części teren przeznaczony pod zabudowę, a w części teren leśny. Skoro zatem działka 202/5 w części stanowiła teren przeznaczony pod budownictwo mieszkaniowe o charakterze rezydencyjnym (323,8 m²) – to w tej części stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy podlegała opodatkowaniu stawką podatku VAT w wysokości 22%. Natomiast dostawa pozostałej części działki jako gruntu leśnego nieprzeznaczonego od zabudowę powinna korzystać ze zwolnienia od VAT stosownie do art. 43 ust. 14 pkt 9 ustawy”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2016 r., poz. 559, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Z treści powyższego przepisu wynika, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towaru dokonywanej w trybie egzekucji, w przypadku, gdy wykonuje czynności egzekucyjne. Przez czynność egzekucyjną należy rozumieć każde formalne, oparte na przepisach procesowych, działanie uprawnionego organu egzekucyjnego wywołujące skutek prawny dla prowadzonej egzekucji.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. Podatnikiem natomiast, stosownie do treści art. 7 § 1 ww. ustawy, jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Przepis art. 30 § 1 ww. ustawy stanowi, że płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

W świetle cyt. wyżej przepisów, płatnikami podatku od towarów i usług (czyli podmiotami zobowiązanymi do obliczania, poboru podatku od podatnika i wpłaty podatku na konto organu podatkowego) mogą być organy egzekucyjne oraz komornicy sądowi. Sytuacja taka ma miejsce, gdy w wykonaniu czynności egzekucyjnych organy te dokonują dostawy towarów należących do podatnika lub przez niego posiadanych z naruszeniem przepisów. Sformułowanie „płatnikami” oznacza, że organy te nie stają się z tytułu wykonania powyższych czynności podatnikami podatku od towarów i usług, lecz pełnią jedynie rolę płatnika w odniesieniu do podatku należnego z tytułu sprzedanych (zlicytowanych) towarów należących do podatnika, w stosunku do którego toczy się postępowanie egzekucyjne.

Zaznaczenia wymaga, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika, będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik. Natomiast w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Komornik sądowy pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą dokonaną w ramach egzekucji. Nie bez znaczenia jest także fakt, że podatnik, będący dłużnikiem, zazwyczaj nie otrzymuje kwot uzyskanych przez organ egzekucyjny ze sprzedaży towarów w wykonaniu czynności egzekucyjnych. Prawdopodobne jest zatem, że podatnik nie posiada innych środków finansowych umożliwiających uiszczenie należnego podatku. Ustanowienie organu egzekucyjnego płatnikiem zapewnia odprowadzenie należnego podatku przez organ przeprowadzający dostawę w ramach czynności egzekucyjnych.

Zatem komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług i do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zatem – w świetle przytoczonych powyżej przepisów – grunt spełnia definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6, a jego sprzedaż traktowana jest jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Kwestię wysokości opodatkowania reguluje art. 41 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Na mocy art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych towarów i czynności stawkami preferencyjnymi oraz zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Powyższe uregulowanie oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., niebędących terenami budowlanymi – są zwolnione od podatku VAT.

W myśl art. 2 pkt 33 ustawy pod pojęciem tereny budowlane – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Opodatkowane są zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe niezabudowane, będące terenami budowlanymi w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy, pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane – są zwolnione od podatku.

W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2016 r., poz. 778, z późn. zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Z powyższych przepisów wynika, że przeznaczenie określonego gruntu należy oceniać wyłącznie w oparciu o istniejący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości.

Zauważyć należy, że analiza powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku VAT obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) wyłącznie w sytuacji, gdy nie są one przeznaczone pod zabudowę. Elementem, który determinuje możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku VAT przy zbyciu gruntów jest przeznaczenie gruntu na cele inne niż budowlane.

Dla sprzedaży działek, która nie spełnia przesłanek do objęcia jej zwolnieniem od VAT na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, można zbadać warunki do zwolnienia transakcji od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy, czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca – Komornik Sądowy – prowadzi z wniosku wierzyciela postępowanie egzekucyjne. W toku podejmowanych czynności egzekucyjnych Wnioskodawca planuje sprzedaż, w trybie określonym w art. 972 i nast. ustawy Kodeks postępowania cywilnego nieruchomości gruntowych składających się z trzech niezabudowanych działek: nr 60/4, nr 60/6 oraz nr 89, o łącznej powierzchni 59,47 ha, oraz trzech niezabudowanych działek: nr 171, nr 172, nr 177/4, o łącznej powierzchni 43,066 ha, które położone są w dwóch różnych miejscowościach. Nieruchomość w dacie wszczęcia postępowania egzekucyjnego stanowiła własność osoby fizycznej, jednakże w toku postępowania egzekucyjnego została zbyta na rzecz obecnego właściciela, tj. Spółki, egzekucja jest zatem prowadzona w oparciu o art. 930 kpc. Poza częścią działki nr 171, wszystkie wyżej wymienione działki znajdują się w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego z przeznaczeniem (podstawowe przeznaczenie) pod budowle hydrotechniczne, tereny obsługi eksploatacji złóż kruszywa naturalnego, oraz tereny wód powierzchniowych śródlądowych (cieki wodne, kanały, rowy). Nieruchomości gruntowe, które w toku podejmowanych czynności egzekucyjnych mają zostać sprzedane w trybie określonym w art. 972 i nast. ustawy Kodeks postępowania cywilnego, nie są własnością pierwotnego dłużnika. Na podstawie aktu notarialnego z dnia 27 maja 2016 r., dłużnik przeniósł własność przedmiotowych nieruchomości na rzecz podmiotu trzeciego, celem całkowitego zwolnienia się z długu. Nabywca oświadczył jednocześnie, że jest świadomy konsekwencji prawnych wynikających z nabycia nieruchomości obciążonych wpisami w księdze wieczystej ostrzeżeń o toczącej się egzekucji oraz hipotekami. W dniu 8 lipca 2016 r. nowy właściciel nieruchomości zgłosił udział w postępowaniu egzekucyjnym w charakterze dłużnika. W konsekwencji powyższego, nieruchomości gruntowe będące przedmiotem mającej nastąpić w toku czynności egzekucyjnych sprzedaży, nie są już własnością (w tym wypadku pierwotnego) dłużnika. Wobec braku podatku naliczonego (art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT), przy nabyciu nieruchomości Spółce nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony. Spółka nie wykorzystywała przedmiotowych nieruchomości do działalności zwolnionej od podatku VAT. Spółka nie występowała o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla części działki nr 171 (nieobjętej miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego) i Spółka nie posiada informacji czy decyzja taka została kiedykolwiek wydana.

Na tle powyższego Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy dokonywana w ramach postępowania egzekucyjnego sprzedaż ww. nieruchomości gruntowych będzie opodatkowana stawką 23%, czy też transakcja ta powinna być zwolniona od opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Jak wynika z opisu sprawy, mające być przedmiotem sprzedaży w toku postępowania egzekucyjnego działki nr 60/4, nr 60/6, nr 89, nr 172, nr 177/4 oraz część działki nr 171, są objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, z przeznaczeniem pod budowle hydrotechniczne, tereny obsługi eksploatacji złóż kruszywa naturalnego, oraz tereny wód powierzchniowych śródlądowych (cieki wodne, kanały, rowy), co oznacza, że stanowią one teren przeznaczony pod zabudowę.

Mając zatem na uwadze, że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przedmiotowe działki są przeznaczone pod zabudowę, stanowią one teren budowlany zdefiniowany w art. 2 pkt 33 ustawy, tym samym jego dostawa nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W analizowanej sprawie Wnioskodawcy nie będzie również przysługiwało prawo do skorzystania ze zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Jak bowiem wskazał Wnioskodawca – Spółka (dłużnik) nie wykorzystywała przedmiotowych nieruchomości do działalności zwolnionej od podatku VAT. W związku z powyższym, nie jest spełniona jedna z przesłanek warunkujących skorzystanie ze zwolnienia od podatku na podstawie ww. przepisu.

W konsekwencji sprzedaż działek nr 60/4, nr 60/6, nr 89, nr 172, nr 177/4 oraz części działki nr 171 będzie podlegała opodatkowaniu 23% stawką podatku VAT.

Z kolei, w odniesieniu do części działki nr 171, która nie została objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego i w odniesieniu do której nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu należy wskazać, że spełnia ona przesłanki wskazane w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy uprawniające do objęcia jej sprzedaży zwolnieniem od podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze przywołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że sprzedaż przez Wnioskodawcę w toku postępowania egzekucyjnego nieruchomości przeznaczonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę (pod budowle hydrotechniczne, tereny obsługi eksploatacji złóż kruszywa naturalnego, oraz tereny wód powierzchniowych śródlądowych: cieki wodne, kanały, rowy), tj. dostawa działek nr 60/4, nr 60/6, nr 89, nr 172, nr 177/4 oraz części działki nr 171, ponieważ nie spełnia przesłanek do objęcia jej zwolnieniem od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 9, ani pkt 2 ustawy, będzie podlegała opodatkowaniu stawką podatku VAT w wysokości 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy. Natomiast część działki nr 171, która nie została objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego i w odniesieniu do której nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, ponieważ nie stanowi terenu budowlanego, korzystać będzie ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że stosownie do przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tutejszy organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie zdarzenia przyszłego. Z uwagi na fakt, że z opisu sprawy nie wynika, by w odniesieniu do tej części działki nr 171, która nie została objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, rozstrzygnięcia dokonano przy założeniu, że takie okoliczności nie miały miejsca.

W świetle powyższego tutejszy organ podkreśla, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile zdarzenie przyszłe będzie pokrywać się z opisem tego zdarzenia podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Tym samym w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisanego zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja straci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.