Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.20.2017.2.NF
z 18 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 marca 2017 r. (data wpływu 9 marca 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 maja 2017 r. (data wpływu 11 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości przez komornika w drodze licytacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości przez komornika w drodze licytacji. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 8 maja 2017 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Komornik Sądowy Przy Sądzie Rejonowym (dalej: Wnioskodawca) w związku z ewentualną sprzedażą nieruchomości należącej do dłużników:

• A.;
• B.

na podstawie art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2014 r., poz. 1619, z późn. zm.) oraz w związku z tym, że komornicy sądowi w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów, informuje o aktualnym stanie nieruchomości w celu uzyskania odpowiedzi w zakresie dotyczącego podatku od towarów i usług w zakresie sprzedaży lokalu niemieszkalnego, lokal użytkowy położony jest w miejscowości C. przy ul. „a” 2-4 (działka ewidencyjna 216/24 o powierzchni 0,0122 ha) na parterze kamienicy mieszkalno-usługowej w zabudowie zwartej, wzniesionej w XIX wieku, w technologii tradycyjnej murowanej z cegły i kamienia. Jest to strefa „A” ścisłej ochrony konserwatorskiej. Układ funkcjonalny lokalu użytkowego obejmuje pomieszczenie sklepu, dwa zaplecza, holl i WC o łącznej powierzchni użytkowej 44,50 m². Wejście do lokalu bezpośrednio z chodnika stanowiącego ciąg ruchu pieszych. Lokal wyposażony jest w instalację elektryczną, wodną, kanalizacyjną, brak ogrzewania. Lokal niemieszkalny jest aktualnie nieużytkowany, ani przez właścicieli ani przez osoby trzecie oraz sprzedaży lokalu niemieszkalnego, lokal użytkowy położony jest w miejscowości C. przy ul. „b” (działka ewidencyjna 185/1 o powierzchni 0,0231 ha) na parterze kamienicy mieszkalno-usługowej w zabudowie zwartej, wzniesionej pod koniec XIX wieku, w technologii tradycyjnej murowanej z cegły i kamienia. Jest to strefa „A” ścisłej ochrony konserwatorskiej. Układ funkcjonalny lokalu użytkowego obejmuje pomieszczenie sklepowe i zaplecze, o łącznej powierzchni użytkowej 28,37 m2. Wejście do lokalu bezpośrednio z chodnika stanowiącego ciąg ruchu pieszych. Lokal wyposażony jest w instalację elektryczną, wodną, kanalizacyjną, brak ogrzewania.

Z własnością lokalu związany jest udział w wysokości 683/10000 nieruchomości wspólnej, którą stanowi prawo użytkowania wieczystego oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali.

Komornik podkreśla, że nieruchomość została nabyta dnia 6 sierpnia 1999 r. przez zmarłą dnia 8 marca 20xx r. dłużniczkę. Spadek po zmarłej matce nabyli ww. dłużnicy, w tym ww. nieruchomość. W związku z powyższym, ustawa o podatku od towarów i usług nie ma zastosowania w przypadku sprzedaży nieruchomości.

Natomiast nieruchomość została nabyta dnia 22 czerwca 2001 r. przez zmarłą dnia 8 marca 20xx r. dłużniczkę (w udziale 1/2). Spadek po zmarłej matce nabyli ww. dłużnicy, w tym ww. nieruchomość. W związku z powyższym ustawa o podatku od towarów i usług nie ma zastosowania w przypadku sprzedaży nieruchomości.

Dłużnicy nie figurują jako płatnicy podatku VAT w tutejszym Urzędzie Skarbowym. Dłużnikami w powyższej sprawie są wyłącznie Pan A. i Pan B. Zgodnie z aktami notarialnymi transakcja kupna-sprzedaży przedmiotowych nieruchomości przez zmarłą nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Nieruchomości będące przedmiotem zapytania nie były wykorzystywane przez Pana B., działalność gospodarczą prowadziła matka dłużników Pani D. wraz z synem Panem B., tj. „E” sp.j. do dnia zgonu tj. 8 marca 20xx r.

Lokale niemieszkalne są aktualnie nieużytkowane ani przez właścicieli ani przez osoby trzecie i nie były wykorzystywane jako przedmiot najmu, dzierżawy.

Pan B. oraz Pani D. ponieśli nakład na ulepszenie nieruchomości w wysokości większej niż 30% wartości początkowej przedmiotowych lokali, powyższe nakłady poczynili przy rozpoczęciu działalności od 8 września 1999 r., dłużnicy mieli prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, nieruchomości w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez dłużników do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat (Sprzedaż detaliczna prowadzona w niewyspecjalizowanych sklepach z przewagą żywności, napojów i wyrobów tytoniowych).

W uzupełnieniu z dnia 8 maja 2017 r. Wnioskodawca wskazał:

1. Dłużnicy Pan A. i Pan B. nie są obecnie czynnymi, zarejestrowanymi podatnikami podatku VAT.
2. Na pytanie tut. Organu „Czy nieruchomości będące przedmiotem zapytania były/są wykorzystywane przez Pana A. w prowadzonej działalności gospodarczej? Jeżeli tak, to czy była/jest to wyłącznie działalność zwolniona od podatku VAT?” Wnioskodawca odpowiedział: Nie.
3. Pan A. nie poniósł wydatków na ulepszenie przedmiotowych nieruchomości.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku ze sprzedażą nieruchomości w drodze licytacji komornik będzie płatnikiem podatku od towarów i usług, czy też będzie zwolniony od ww. obowiązku?

Zdaniem Wnioskodawcy, komornik nie będzie płatnikiem podatku od towarów i usług w związku ze sprzedażą nieruchomości w drodze licytacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2014 r. poz. 1619, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

W myśl art. 106c ustawy, faktury dokumentujące dostawę towarów, o której mowa w art. 18, z tytułu której na dłużniku ciąży obowiązek podatkowy, wystawiają w imieniu i na rzecz dłużnika:

1. organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;
2. komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.
   
   

Powołane powyżej przepisy wskazują, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towaru dokonywanej w trybie egzekucji w przypadku, gdy wykonuje on czynności egzekucyjne. Komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik. W przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku. Jeżeli na dłużniku spoczywa obowiązek podatkowy związany ze sprzedażą towarów, to komornik jest zobowiązany do wystawienia faktury w imieniu i na rzecz dłużnika.

Tym samym komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarami – według art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Należy podkreślić, że opodatkowanie podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wówczas, jeżeli spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu w oparciu o przepis art. 5 ust. 1 ustawy i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zostanie dokonana przez osobę (lub jednostkę organizacyjną) będącą podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, działającą w takim charakterze.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma zatem na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem „podatnika” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT, jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Jeśli zatem osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi sprawę egzekucyjną wobec nieruchomości (lokali niemieszkalnych) należących do dłużników: Pana A. oraz Pana B.

Lokale zostały nabyte przez zmarłą dnia 8 marca 20xx r. dłużniczkę Panią D. Zgodnie z aktami notarialnymi transakcja kupna-sprzedaży przedmiotowych nieruchomości przez Panią zmarłą D. nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Spadek po zmarłej matce, w tym ww. nieruchomości, nabyli ww. dłużnicy.

Dłużnicy nie są obecnie czynnymi, zarejestrowanymi podatnikami podatku VAT.

Lokale niemieszkalne nie są aktualnie użytkowane ani przez właścicieli ani przez osoby trzecie i nie były wykorzystywane jako przedmiot najmu, dzierżawy.

Nieruchomości będące przedmiotem zapytania nie były wykorzystywane przez Pana B. oraz Pana A. w prowadzonej działalności gospodarczej.

Na tym tle Komornik powziął wątpliwości dotyczące obowiązków podatkowych jakie obciążają go jako płatnika w związku ze sprzedażą nieruchomości w drodze licytacji.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz treść powołanych przepisów stwierdzić należy, że sprzedaż (w drodze licytacji) lokali niemieszkalnych należących do dłużników, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Z treści wniosku nie wynika bowiem, aby ww. dłużnicy prowadzili działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy (w tym w zakresie najmu lub dzierżawy), w której wykorzystywaliby ww. nieruchomość. W opisanej sytuacji dłużnicy nie wystąpią w charakterze podatnika, a czynność ta nie będzie stanowiła działalności gospodarczej w rozumieniu ww. przepisu ustawy. Wobec tego sprzedaż nieruchomości w drodze licytacji stanowić będzie sprzedaż majątku osobistego dłużników, do której unormowania z zakresu podatku od towarów i usług nie znajdą zastosowania.

Podsumowując, z tytułu sprzedaży ww. nieruchomości w drodze licytacji Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do uiszczenia podatku należnego, co oznacza, że nie wystąpi w charakterze płatnika tego podatku.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.