2017.05.22 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.36.2017.1.AK
z 22 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 marca 2017 r. r. (data wpływu 21 marca 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia - brak daty sporządzenia (data wpływu 18 kwietnia 2017 r.), pismem z dnia – brak daty sporządzenia (data wpływu 18 maja 2017 r.) oraz pismem z dnia 18 maja 2017 r. (data wpływu 18 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnych świadczeń w związku z praktyką garażowania samochodów w miejscu zamieszkania pracowników oraz w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w pełnej wysokości wynikającego z faktur VAT dokumentujących wydatki dotyczące samochodów, o których mowa w art. 86a ust. 4 pkt 2 i ust. 9 pkt 2 ustawy o VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnych świadczeń w związku z praktyką garażowania samochodów w miejscu zamieszkania pracowników oraz w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w pełnej wysokości wynikającego z faktur VAT dokumentujących wydatki dotyczące samochodów, o których mowa w art. 86a ust. 4 pkt 2 i ust. 9 pkt 2 ustawy o VAT. Przedmiotowy wniosek uzupełniono w dniu 18 kwietnia 2017 r. o doprecyzowanie opisu sprawy, w dniu 18 maja 2017 r. o adres elektroniczny do doręczeń oraz w dniu 18 maja 2017 r. o potwierdzenie uiszczenia dodatkowej, należnej opłaty za wydanie interpretacji indywidualnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie międzynarodowego transportu drogowego towarów. Użytkuje na podstawie umowy najmu długoterminowego samochody opisane w art. 86a ust. 4 pkt 2) i ust. 9 pkt 2) ustawy o podatku od towarów i usług.

Ponieważ kierowcy rozpoczynają pracę o różnych godzinach i niejednokrotnie zamieszkują w odległości kilkunastu kilometrów od siedziby pracodawcy, co więcej miejsca rozpoczęcia załadunku niejednokrotnie znajdują się bliżej miejsca zamieszkania kierowcy niż siedziby pracodawcy, w celu usprawnienia pracy przedsiębiorstwa pracodawca wprowadził zasadę, zgodnie z którą samochody są garażowane w miejscu zamieszkania pracownika - kierowcy. Kierowcy nie obsługują stałych tras (zlecenia są one pozyskiwane na bieżąco z krótkim wyprzedzeniem czasowym), więc niejednokrotnie konieczność dojazdu kierowcy do siedziby pracodawcy po samochód i dopiero następnie dojazd samochodem do klienta uniemożliwiłby przyjęcie wskazanego zlecenia, bo nie zdążono by na wyznaczoną godzinę załadunku. Garażowanie samochodu pod domem kierowcy zwiększa jego dyspozycyjność, a tym samym dyspozycyjność przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. W okresach urlopowych pracownik nie ma możliwości takiego garażowania samochodu. Użytek prywatny samochodów jest zakazany. Zasady parkowania i użytkowania samochodów ustalone są w regulacjach wewnętrznych pracodawcy (regulamin użytkowania samochodów służbowych).

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, że wszystkie samochody, o których mowa w opisie stanu faktycznego posiadają badanie techniczne potwierdzające spełnianie przez nich warunków opisanych w art. 86a ust. 9 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z opisaną praktyką garażowania samochodów w miejscu zamieszkania pracowników powstaje po stronie pracodawcy obowiązek rozpoznania podatku VAT z tytułu świadczeń nieodpłatnych w rozumieniu art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług i czy ulega ograniczeniu uprawnienie podatnika do pełnego odliczenia podatku VAT w związku z użytkowaniem tych samochodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z opisaną praktyką garażowania samochodów w miejscu zamieszkania pracowników nie powstaje po stronie pracodawcy obowiązek rozpoznania podatku VAT z tytułu świadczeń nieodpłatnych, nie ulega także ograniczeniu prawo podatnika do pełnego odliczenia podatku VAT od kosztów związanych zużytkowaniem tego samochodu.

W uzasadnieniu własnego stanowiska dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych Wnioskodawca wskazał, że: „Dla rozstrzygnięcia wątpliwości podatnika konieczne jest więc ustalenie, czy garażowane samochodów w miejscu zamieszkania pracownika wiąże się wyłącznie z realizacją obowiązków służbowych, czy też pracownik ma możliwość wykorzystania samochodu dla celów prywatnych. Przychód powstanie tylko w odniesieniu do ostatniej sytuacji, tzn. gdy pracownik ma możliwość wykorzystania samochodu do celów prywatnych.

Brak będzie przychodu pracownika w sytuacji, gdy samochód jest wykorzystywany przez pracownika w związku z wykonywaną przez niego pracą na rzecz pracodawcy. Przydzielenie samochodu służbowego wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. Pracownicy są kierowcami, więc nie można mieć wątpliwości, Że samochód przydzielono im w celu realizacji obowiązków wynikających ze stosunku pracy. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego garażowanie samochodów w miejscu zamieszkania kierowców służy zaspokojeniu potrzeb pracodawcy w zakresie zwiększonej dyspozycyjności na gruncie oferowanych przez pracodawcę usług. W konsekwencji przejazdy z miejsca pracy do miejsca parkowania i odwrotnie nie będą skutkowały powstaniem przychodu ze stosunku pracy.

Przejazdy te należy bowiem uznać za realizację celu służbowego jakim jest utrzymanie gotowości do użytkowania samochodów w celu służbowym. Z kolei parkowanie służbowego pojazdu samochodowego w miejscu wskazanym przez pracodawcę ma na celu ułatwienie wykorzystania pojazdu w celach służbowych.

Nie bez znaczenia jest także okoliczność, że zagadnienie nie dotyczy samochodów osobowych, ale samochodów wielozadaniowych.

Z tego względu w przedmiotowym przypadku należy uznać, iż parkowanie w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika i przejazdy z oraz do miejsca parkowania nie będą skutkowały powstaniem przychodu u pracownika. Parkowanie oraz przedmiotowe przejazdy stanowią bowiem realizację zadań służbowych oraz mają na celu zwiększenie gotowości do służbowego użytkowania pojazdu w konsekwencji osiągania przychodu dla wnioskodawcy.

W ocenie wnioskodawcy u jej pracowników nie powstanie przychód z tytułu korzystania lub potencjalnego wykorzystania dla celów prywatnych pojazdów samochodowych w związku z ich garażowaniem w miejscu zamieszkania pracownika. Opisane używanie samochodów służbowych służy wyłącznie celom związanym zrealizowaniem zadań pracowniczych (zadań służbowych). Tym samym bezpodstawnym byłoby także stwierdzenie, że w takiej sytuacji następuje przysporzenie majątkowe dla pracownika w postaci nieodpłatnego świadczenia”.

Z tych samych względów, jak opisane powyżej w odniesieniu do zagadnienia podatku dochodowego od osób fizycznych w ocenie Wnioskodawcy nie dochodzi do nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracownika w rozumieniu art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. W szczególności podatnik nie jest zobowiązany do rozpoznania podatku od towarów i usług od tych świadczeń.

Uznanie, że dochodzi do jakiegokolwiek świadczenia na rzecz pracownika na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług jest niemożliwe w kontekście tego, iż w świetle regulacji obowiązujących u podatnika oraz cech fizycznych pojazdów nie jest możliwe wykorzystywanie pojazdów do celów prywatnych. A sam fakt, iż samochody są garażowane pod domem pracownika nie służy prywatnym celom pracowników, ale jak wskazano powyżej jest związane z charakterem prowadzonej działalności i służy pełnemu i efektywnemu wykorzystaniu taboru transportowego i zwiększeniu dochodowości przedsiębiorstwa Wnioskodawcy.

Powyższe stanowisko potwierdzają: Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 16 lipca 2015 r. I SA/Po 1203/14; Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 czerwca 2015 r. III SA/Wa 3275/14; Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 8 grudnia 2015 r. I SA/Wr 1706/15.

Odnosząc się do kwestii zachowania prawa do pełnego odliczenia VAT wskazać należy, że pytanie dotyczy samochodów, o których mowa w art. 86a ust. 4 pkt 2) ustawy o podatku od towarów i usług, a więc takich, które zostały uznane przez ustawodawcę za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, ponieważ ich konstrukcja wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne. W tej sytuacji Wnioskodawcy przysługuje zawsze uprawnienie do pełnego odliczenia VAT w związku z eksploatacją tych pojazdów w oparciu o art. 86 ust. 1 w zw. z art. 86a ust. 3, 4, i 9. Niezależnie od tego, jak wskazano powyżej opisane garażowanie samochodów pod domem nie stanowi świadczenia na rzecz pracownika, nie zachodzi więc wykorzystywanie samochodu do celów nie związanych z działalnością gospodarczą. Gdyby nawet uznać (czemu Wnioskodawca zaprzecza), że dochodzi o ovatowanego świadczenia na rzecz pracowników to nadal samochód wykorzystywany jest wyłącznie do czynności opodatkowanych.

Z uwagi na powyższe Wnioskodawca ma pełne prawo do odliczenia całości podatku od towarów i usług związanych z wykorzystywaniem samochodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Jak wynika z powołanych przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Jak wynika z ww. przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Należy wskazać, że kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi zostały uregulowane w art. 86a ustawy.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
należnego z tytułu:
1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.

Według art. 2 pkt 34 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o pojazdach samochodowych – rozumie się przez to pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów prawo o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Stosownie do treści art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Zatem zgodnie z ww. regulacjami podatnikowi przysługuje ograniczone do 50% prawo do odliczenia podatku w odniesieniu do wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi przeznaczonymi do użytku „mieszanego”.

Dla celów stosowania tego ograniczenia za wykorzystywanie „mieszane” należy rozumieć, że w odniesieniu do pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej istnieje możliwość jego użycia również do celów niezwiązanych z tą działalnością np. do celów prywatnych. Wystarczy przy tym możliwość nawet tylko jednorazowego użycia pojazdu do celów prywatnych, aby uznać, że pojazd może być wykorzystywany w sposób „mieszany”.

Nie jest przy tym istotny moment, w którym użycie to ma miejsce podczas całego okresu użytkowania przez podatnika danego pojazdu, żeby uznać ten pojazd za wykorzystywany do celów „mieszanych”.

Celem zapewnienia właściwego wdrożenia decyzji wykonawczej Rady z dnia 17 grudnia 2013 r. przyjmuje się, że każdy pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony – ze względu na swoje cechy konstrukcyjne – służy co do zasady użytkowi „mieszanemu”, a zatem wszystkie wydatki z nim związane podlegają ograniczeniu w odliczaniu do 50%.

Jednakże od tej zasady występują także wyjątki.

W świetle art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Według art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Zgodnie z art. 86a ust. 9 ustawy, do pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2, należą:

pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
1. klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków;
pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
pojazdy specjalne, które spełniają również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
1. agregat elektryczny/spawalniczy,
2. do prac wiertniczych,
3. koparka, koparko-spycharka,
4. ładowarka,
5. podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
6. żuraw samochodowy

– jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym.

Jak stanowi ust. 10 ww. artykułu, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 9:

pkt 1 i 2 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań;
pkt 3 stwierdza się na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.

Z treści ww. przepisów wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z nabyciem i eksploatacją pojazdów samochodowych, innych niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie międzynarodowego transportu drogowego towarów. Użytkuje na podstawie umowy najmu długoterminowego samochody opisane w art. 86a ust. 4 pkt 2) i ust. 9 pkt 2) ustawy o podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca wskazał, że wszystkie samochody, o których mowa w opisie stanu faktycznego posiadają badanie techniczne potwierdzające spełnianie przez nich warunków opisanych w art. 86a ust. 9 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przedmiotem zapytania są zatem pojazdy samochodowe, o których mowa w art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy, inne niż samochody osobowe, których konstrukcja wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne. Pojazdy spełniają wymagania określone w art. 86a ust. 9 pkt 2 ustawy.

Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy kluczowe znaczenie ma przepis art. 86a ust. 4 pkt 2 w związku z art. 86a ust. 9 pkt 2 ustawy. Z treści ww. przepisów wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z nabyciem i eksploatacją pojazdów samochodowych, innych niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu.

Pojazdy te uznawane są za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika. Z uwagi na ich konstrukcję, która wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie co celów nie związanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne. Przy wykorzystywaniu tych pojazdów nie ma obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, wprowadzania regulaminów, zasad używania tych pojazdów. Posiadanie ww. dokumentacji nie determinuje pełnego prawa do odliczenia, a elementem decydującym jest rodzaj pojazdu określony w art. 86a ust. 4 pkt 2 w zw. z art. 86a ust. 9 pkt 2 ustawy. Są to pojazdy o konstrukcji wskazującej na ich podstawowe przeznaczenie do celów gospodarczych, wykluczającej ich użycie do celów prywatnych lub powodującej, że ewentualny użytek do celów prywatnych będzie nieistotny.

Tym samym parkowanie przedmiotowych pojazdów w miejscu zamieszkania pracownika nie wpływa na wysokość prawa do odliczenia.

Zatem na podstawie art. 86a ust. 4 pkt 2 w zw. z art. 86a ust. 9 pkt 2 i ust. 10 ustawy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczania pełnej kwoty podatku naliczonego z tytułu wydatków związanych z przedmiotowymi samochodami.

Ponadto dla oceny prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy w zakresie zagadnienia dotyczącego opodatkowania nieodpłatnych świadczeń w związku z praktyką garażowania samochodów w miejscu zamieszkania pracowników należy mieć na uwadze niżej wskazane przepisy prawa.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarami, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez świadczenie usług – w świetle art. 8 ust. 1 ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Definicja świadczenia usług stanowi dopełnienie definicji dostawy towarów. To pozwala stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają wszystkie czynności odpłatnego obrotu profesjonalnego. Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Taka konstrukcja definicji świadczenia usług jest wyrazem zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji dokonywanych w ramach profesjonalnego obrotu gospodarczego.

Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Stosownie do art. 8 ust. 5 ustawy, przepis ust. 2 pkt 1 nie ma zastosowania w przypadku użycia pojazdów samochodowych do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, obliczoną zgodnie z art. 86a ust. 1, z tytułu:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów lub
nabycia, importu lub wytworzenia części składowych do tych pojazdów, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów podatnikowi nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na podstawie art. 8 ust. 6 ustawy, w przypadku o którym mowa w ust. 2 pkt 1 i ust. 5, za nabycie towarów uznaje się również przyjęcie ich do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze.

Natomiast zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw, w przypadku użycia przez podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza pojazdów samochodowych nabytych, importowanych lub wytworzonych przez podatnika przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, przy których nabyciu, imporcie lub wytworzeniu kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% lub 60% kwoty podatku:

wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika,
należnego z tytułu:
1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy zmienianej w art. 1 podatnikiem jest ich usługobiorca,
2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy zmienianej w art. 1 podatnikiem jest ich nabywca,
3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów,
należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a ustawy zmienianej w art. 1,
wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b ustawy zmienianej w art. 1, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34 tej ustawy

– nie więcej jednak niż odpowiednio 5000 zł lub 6000 zł, nie stosuje się przepisu art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy zmienianej w art. 1.

Na potrzeby ust. 1 przepis art. 8 ust. 6 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się odpowiednio (art. 7 ust. 2 ustawy nowelizującej).

Tak więc w przypadku gdy podatnik nieodpłatnie udostępni pracownikom samochody, stanowiące część jego przedsiębiorstwa – do dojazdów z miejsca pracy do miejsca zamieszkania i odwrotnie, należy wskazać, że zgodnie z unormowaniami zawartymi w art. 8 ust. 2 ustawy, w pewnych, ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Stosownie do art. 8 ust. 6 w zw. z art. 8 ust. 5 ustawy oraz art. 7 ust. 1 i ust. 2 ustawy nowelizującej nieodpłatne udostępnianie pracownikom samochodów osobowych do celów prywatnych, użytkowanych przez podatnika w działalności gospodarczej, w przypadku gdy podatnikowi przysługiwało ograniczone prawo do odliczenia w zw. z nabyciem samochodu – nie podlega opodatkowaniu. Jednakże, w związku z tym, iż Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do odliczenia - przepisy powyższe nie maja zastosowania w niniejszej sprawie.

Zatem aby nieodpłatne świadczenie uznać za odpłatne świadczenie usług, czyli za podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, musi być ono świadczone na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika.

Jak wynika z okoliczności sprawy Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie międzynarodowego transportu drogowego towarów. Ponieważ kierowcy rozpoczynają pracę o różnych godzinach i niejednokrotnie zamieszkują w odległości kilkunastu kilometrów od siedziby pracodawcy, co więcej miejsca rozpoczęcia załadunku niejednokrotnie znajdują się bliżej miejsca zamieszkania kierowcy niż siedziby pracodawcy, w celu usprawnienia pracy przedsiębiorstwa pracodawca wprowadził zasadę, zgodnie z którą samochody są garażowane w miejscu zamieszkania pracownika - kierowcy. Kierowcy nie obsługują stałych tras (zlecenia są pozyskiwane na bieżąco z krótkim wyprzedzeniem czasowym), więc niejednokrotnie konieczność dojazdu kierowcy do siedziby pracodawcy po samochód i dopiero następnie dojazd z samochodem do klienta uniemożliwiłby przyjęcie wskazanego zlecenia, bo nie zdążono by na wyznaczoną godzinę załadunku. Garażowanie samochodu pod domem kierowcy zwiększa jego dyspozycyjność, a tym samym dyspozycyjność przedsiębiorstwa wnioskodawcy. W okresach urlopowych pracownik nie ma możliwości takiego garażowania samochodu. Użytek prywatny samochodów jest zakazany. Zasady parkowania i użytkowania samochodów ustalone są w regulacjach wewnętrznych pracodawcy (regulamin użytkowania samochodów służbowych).

Odnosząc treść powołanych przepisów prawa do przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, iż garażowanie samochodów (należących do Wnioskodawcy) w miejscu zamieszkania pracownika - kierowcy nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT ze względu na fakt, iż nie ma w tym przypadku zastosowania art. 8 ust. 2 ustawy.

W ocenie tut. organu z wniosku wynika, iż garażowanie samochodów (należących do Wnioskodawcy) w miejscu zamieszkania pracownika - kierowcy będzie odbywało się w związku z potrzebami prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Garażowanie samochodu pod domem kierowcy zwiększa jego dyspozycyjność, a tym samym dyspozycyjność przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. A zatem czynność ta pozostaje w bezpośrednim związku z prowadzonym przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwem.

Zatem, garażowanie samochodów (należących do Wnioskodawcy) w miejscu zamieszkania pracownika - kierowcy, związane jest z potrzebami działalności gospodarczej Wnioskodawcy i nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji, stwierdzić należy, że w związku z opisaną praktyką garażowania samochodów w miejscu zamieszkania pracowników nie powstaje po stronie Wnioskodawcy obowiązek naliczania podatku VAT z tytułu świadczeń nieodpłatnych.

Jednocześnie, tut. organ informuje, że wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w dniu 19 maja 2017 r. został rozstrzygnięty odrębnym pismem.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin