Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.7.2017.1.EC
z 31 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2017 r. (data wpływu 6 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni zamierza zbyć odpłatnie nieruchomość zabudowaną, położoną w …. Nieruchomość ta jako nieruchomość gruntowa niezabudowana, została nabyta w dniu 16 maja 1988 r. przez Wnioskodawczynię wraz z mężem …, do wspólności majątkowej małżeńskiej. Nabycie to nastąpiło zatem w okresie, gdy nie obowiązywały przepisy o podatku od towarów i usług. Nieruchomość ta została wprowadzona do ksiąg handlowych działalności gospodarczej prowadzonej przez … pod nazwą Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowo-Usługowe … Na nieruchomości gruntowej wzniesiono budynek użytkowy z przeznaczeniem na biura i prowadzenie produkcji w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez …. Budynek oddano do użytku w 1992 r., a wartość jego wytworzenia określono w księgach handlowych przedsiębiorstwa na kwotę 632 875 zł 23 gr. Budynek ten, w ramach przedsiębiorstwa, w kolejnych latach podatkowych podlegał odpisom amortyzacyjnym.

W toku działalności przedsiębiorstwa na budynek czynione były nakłady odpowiednio w następujących latach i kwotach:

• w 1996 r. - 17 012 zł,
  

• w 1997 r. - 13 096 zł 19 gr,
  

• w 2005 r. - 59 318 zł 96 gr.
  
  

Łącznie wysokość nakładów nie przekroczyła 30% wartości wytworzenia budynku. Od wydatków z tytułu nakładów odliczany był podatek VAT.

Przez cały opisany wyżej okres nie zmieniali się właściciele nieruchomości, jakimi byli Wnioskodawczyni i …, na prawach wspólności majątkowej małżeńskiej.

Małżeństwo Wnioskodawczyni i … zostało rozwiązane przez rozwód w dniu 15 października 2001 r., a tym samym ustała wspólność majątkowa małżeńska, a powstała współwłasność ułamkowa, w której udziały wynosiły po 1/2 części.

W dniu 25 maja 2005 r. Wnioskodawczyni i … zawarli umowę w formie aktu notarialnego przeniesienia prawa własności nieruchomości w zamian za dług. W umowie tej strony oświadczyły, że … jest dłużnikiem Wnioskodawczyni i stosownie do art. 453 Kodeksu cywilnego, w celu zwolnienia się ze zobowiązania wobec Wnioskodawczyni, przenosi na rzecz Wnioskodawczyni udział w wysokości 1/2 części w prawie własności nieruchomości. Wartość tego udziału określono na kwotę 860 500 zł. Oznacza to, że od dnia zawarcia opisywanej umowy, Wnioskodawczyni jest jedynym właścicielem nieruchomości.

W tym samym dniu, to jest 25 maja 2005 r. Wnioskodawczyni jako wynajmująca podpisała umowę opisywanej nieruchomości ze …, właścicielem Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Handlowo-Usługowego …, jako najemcą. Z tytułu czynszu najmu Wnioskodawczyni wystawiała faktury VAT z podstawową stawką VAT. Po zakończeniu umowy najmu ze …, kolejno w dniu 31 marca 2006 r. Wnioskodawczyni, jako wynajmujący, zawarła umowę najmu ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością … z siedzibą w …. Z tytułu czynszu najmu Wnioskodawczyni wystawiała faktury VAT z podstawową stawką podatku VAT. Umowa ta została rozwiązana z mocy porozumienia stron w dniu 18 listopada 2011 r., a w dniu 29 listopada 2011 r. Wnioskodawczyni jako wydzierżawiający zawarła umowę dzierżawy nieruchomości ze spółką …, jako dzierżawcą. Z tytułu czynszu dzierżawnego Wnioskodawczyni wystawiała faktury VAT z podstawową stawką podatku VAT. Wskazana umowa dzierżawy trwa nadal. Podatek VAT należny z tytułu czynszu najmu oraz kolejno z tytułu czynszu dzierżawnego był rozliczany z podatkiem naliczonym i po obliczeniu odprowadzony na konto właściwego Urzędu Skarbowego. Wnioskodawczyni z tytułu czerpania korzyści z nieruchomości, nie posiada zarejestrowanej działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Od dnia 25 maja 2005 r., czyli od dnia, w którym Wnioskodawczyni została jedynym właścicielem nieruchomości, nie ponosiła żadnych wydatków związanych z ulepszeniem nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy sprzedaż przez Wnioskodawczynię nieruchomości położonej w … przy ul. …, w stanie faktycznym opisanym powyżej będzie podlegała podatkowi od towarów i usług?
2. Czy sprzedaż przez Wnioskodawczynię nieruchomości położonej w … przy ul. … w stanie faktycznym opisanym powyżej będzie opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidulanej jest udzielenie odpowiedzi na pytanie nr 2, dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych, natomiast wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług (pytanie nr 1) zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, sprzedaż przez Nią opisanej wyżej nieruchomości, z mocy art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie powoduje powstania przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości, gdyż zbycie to nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i dochodzi do niego po upływie 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło wybudowanie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z poźń. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

–jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Podkreślić należy, że przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie, kwota uzyskana z tego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Wobec powyższego, w przypadku sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu dochodu ma moment ich nabycia.

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Zgodnie z art. 10 ust. 3 ww. ustawy, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Odrębnym źródłem przychodów jest, wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozarolnicza działalność gospodarcza.

Pojęcie działalności gospodarczej i pozarolniczej działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem, za pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

-prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

W świetle art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

-wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

Jednakże wskazać należy, że wyjątek od tej zasady ma miejsce w sytuacji, gdy podatnik prowadzi działalność w zakresie obrotu nieruchomościami, a nieruchomość ta stanowi towar handlowy w prowadzonej w tym zakresie działalności gospodarczej.

Stwierdzić zatem należy, że aby przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości mógł zostać zaliczony do źródła przychodów, określonego wyżej wskazanym przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, spełnione winny zostać, co najmniej dwie podstawowe przesłanki:

• nieruchomość nie może być przedmiotem odpłatnego zbycia w wykonywaniu działalności gospodarczej,
  

• nieruchomość nie może być nieruchomością niemieszkalną wykorzystywaną w działalności gospodarczej.
  
  

W przypadku zatem gdy co najmniej jedna z ww. przesłanek nie zostanie spełniona wówczas przychód ze sprzedaży nieruchomości podlega zaliczeniu do źródła jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, określonego przepisem art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w dniu 16 maja 1988 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyła nieruchomość gruntową niezabudowaną, do wspólności małżeńskiej majątkowej. Nieruchomość ta została wprowadzona do ksiąg handlowych działalności gospodarczej prowadzonej przez męża Wnioskodawczyni. Na nieruchomości gruntowej wzniesiono budynek użytkowy z przeznaczeniem na biura i prowadzenie produkcji w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez męża Wnioskodawczyni. Budynek ten oddano do użytku w 1992 r., a wartość jego wytworzenia określono w księgach handlowych przedsiębiorstwa na kwotę 632 875 zł 23 gr. Budynek ten, w ramach przedsiębiorstwa, w kolejnych latach podatkowych podlegał odpisom amortyzacyjnym. W toku działalności przedsiębiorstwa na budynek czynione były nakłady, których wysokość łącznie nie przekroczyła 30% wartości wytworzenia budynku. Od wydatków z tytułu nakładów odliczany był podatek VAT. Przez cały opisany wyżej okres nie zmieniali się właściciele nieruchomości, jakimi byli Wnioskodawczyni wraz z mężem, na prawach wspólności majątkowej małżeńskiej. Małżeństwo Wnioskodawczyni i Jej męża zostało rozwiązane przez rozwód w dniu 15 października 2001 r., a tym samym ustała wspólność majątkowa małżeńska, w której udziały wynosiły po 1/2 części. W dniu 25 maja 2005 r. Wnioskodawczyni i Jej mąż zawarli umowę w formie aktu notarialnego przeniesienia prawa własności nieruchomości w zamian za dług. W umowie tej strony oświadczyły, że … jest dłużnikiem Wnioskodawczyni i stosownie do art. 453 Kodeksu cywilnego, w celu zwolnienia się ze zobowiązania wobec Wnioskodawczyni, przenosi na Jej rzecz udział w wysokości 1/2 części w prawie własności nieruchomości. Od dnia zawarcia ww. umowy Wnioskodawczyni była jedynym właścicielem tej nieruchomości. Od tego dnia nie ponosiła żadnych wydatków związanych z ulepszeniem nieruchomości. Od dnia zawarcia ww. umowy Wnioskodawczyni podpisywała umowy najmu. Z tytułu czynszu najmu Wnioskodawczyni wystawiała faktury VAT z podstawową stawka podatku VAT. W dniu 29 listopada 2011 r. Wnioskodawczyni zawarła umowę dzierżawy, która trwa nadal. Podatek VAT z tytułu czynszu najmu oraz kolejno z tytułu czynszu dzierżawnego był rozliczany z podatkiem naliczonym i po obliczeniu odprowadzany na konto właściwego Urzędu Skarbowego. Wnioskodawczyni z tytułu czerpania korzyści z nieruchomości, nie posiada zarejestrowanej działalności gospodarczej. Jest natomiast zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Ww. nieruchomość Wnioskodawczyni zamierza odpłatnie zbyć.

Stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682). Zgodnie z art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny).

Ustrój wspólności ustawowej, obejmujący dorobek obojga małżonków, ukształtowany został przez ustawodawcę jako wspólność łączna, bezudziałowa. Wspólność ta charakteryzuje się tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą zatem rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością (art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Ustawowy ustrój majątkowy między małżonkami może ulec zniesieniu lub ograniczeniu na skutek zawartej między nimi umowy (art. 47 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego), na skutek orzeczenia sądu (art. 52 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego) albo z mocy prawa np. ubezwłasnowolnienia jednego z małżonków (art. 53 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). Zarówno w wypadku umownego wyłączenia wspólności ustawowej w czasie trwania małżeństwa, jak i w przypadku zniesienia tej wspólności przez sąd, bądź w przypadku ustania małżeństwa, między małżonkami (byłymi małżonkami) ustaje wspólność ustawowa, a do majątku, który był nią objęty, stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych. Natomiast w myśl art. 50¹ Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w razie ustania wspólności, udziały małżonków są równe, chyba że umowa majątkowa małżeńska stanowi inaczej. Następnie małżonkowie mogą zdecydować o podziale majątku wspólnego.

Z chwilą ustania wspólności ustawowej małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym stanowiącym ich dorobek. Zatem w chwili ustania małżeństwa Wnioskodawczyni była więc właścicielem udziału wynoszącego 1/2 we wszystkich składnikach majątku wspólnego małżonków, podobnie jak Jej mąż.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawczyni wraz z mężem w dniu 16 maja 1988 r. nabyła nieruchomość gruntową niezabudowaną do wspólności majątkowej małżeńskiej. Tym samym w tej dacie nabyła udział 1/2 w prawie własności w nieruchomości. W dniu 15 października 2001 r. małżeństwo Wnioskodawczyni zostało rozwiązane przez rozwód. Następnie w dniu 25 maja 2005 r. między Wnioskodawczynią a Jej byłym mężem została zawarta umowa w formie aktu notarialnego przeniesienia prawa własności w nieruchomości w zamian za dług. Z umowy tej wynikało, że mąż jest dłużnikiem Wnioskodawczyni i w celu zwolnienia się z ze zobowiązania wobec Wnioskodawczyni przenosi na rzecz Wnioskodawczyni udział w wysokości 1/2 części w prawie własności nieruchomości, którego wartość określono na kwotę 860 500 zł.

Należy tu zaznaczyć, że podobnie jak każde inne zobowiązanie pieniężne, tak również zobowiązanie byłego męża do spłaty długu wobec Wnioskodawczyni, może zostać uregulowane w formie niepieniężnej. Jak wynika z art. 453 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.) jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. Okoliczności przedstawione we wniosku uzasadniają zatem twierdzenie, że doszło do spełnienia przez byłego męża Wnioskodawczyni świadczenia w trybie określonym w ww. przepisie, prowadzącego do odpłatnego zbycia posiadanego przez niego składnika majątku wspólnego – udziału w nieruchomości.

Opisane w art. 453 § 1 ww. ustawy spełnienie przez dłużnika za zgodą wierzyciela innego niż dług pierwotny świadczenia w celu zwolnienia się z tego długu (datio in solutum) jest świadczeniem odpłatnym. Dłużnik za swoje świadczenie otrzymuje wynagrodzenie w postaci zwolnienia go z długu. W rozpatrywanej sprawie następuje przeniesienie udziału we współwłasności nieruchomości przez męża na Wnioskodawczynię, w zamian za zwolnienie z długu. Ze strony byłego męża Wnioskodawczyni jest to więc odpłatne zbycie tego udziału, natomiast dla osoby, która w zamian za otrzymany udział z tego długu zwalnia, czyli dla Wnioskodawczyni, jest to nabycie tego udziału. Oznacza to, że z dniem zawarcia ww. umowy Wnioskodawczyni stała się właścicielką całości nieruchomości.

Mając na uwadze powyższe, należy uznać, że przeniesienie udziału w prawie własności nieruchomości w zamian za zwolnienie z długu mieści się w zakresie przedmiotowym pojęcia odpłatnego zbycia nieruchomości.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych ani inne akty prawne nie zawierają definicji „odpłatnego zbycia” rzeczy lub praw. W celu ustalenia znaczenia tych terminów, należy więc posłużyć się wykładnią językową. Do stwierdzenia powstania przychodu warunkiem koniecznym jest uzyskanie przysporzenia majątkowego. Wskazać należy w tym miejscu na definicję przywołaną w komentarzu do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a wywiedzioną przez Adama Bartosiewicza, który definiuje odpłatne zbycie jako „przeniesienie prawa własności rzeczy lub praw, o których mowa, na inną osobę za wynagrodzeniem. Podstawową formą odpłatnego zbycia będzie sprzedaż oraz zamiana. Zgodnie z zasadą swobody umów, odpłatne zbycie może nastąpić także w innej formie, po czym dodaje: „cena odpłatnego zbycia wyrażona w umowie nie musi być wyrażona w pieniądzu (wartościach pieniężnych). Nie jest bowiem wykluczone, że zapłatą za przeniesienie własności rzeczy lub przeniesienie praw będzie inna forma przysporzenia majątkowego”. (A. Bartosiewicz, R. Kubacki, Podatek dochodowy od osób fizycznych. Komentarz, Lex, 2010, wyd. II). Tym samym wynagrodzenie można określić nie tylko w pieniądzu, ale także poprzez inne określenie jego wartości, np. zwolnienie z długu czy potrącenie wzajemnych wymagalnych wierzytelności.

Potwierdzeniem powyższych spostrzeżeń jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 czerwca 2000 r., sygn. akt SA/Gd 2258/95, w którym wywiedziono, że zapłatę ceny sprzedaży można wyrazić nie tylko w pieniądzu, lecz również poprzez inne określenie jej wartości, w tym m.in. przez zwolnienie z długu, czy też potrącenie wymagalnych wierzytelności. Taki sposób rozliczenia się sprzedającego i kupującego nie pozbawia zawartej umowy tego elementu, jakim jest określenie ceny sprzedaży. Podobnie stwierdził również Wojewódzki Sąd Administracyjny z Bydgoszczy w wyroku z dnia 11 sierpnia 2009 r., I SA/Bd 133/09, który orzekł, że odpłatnością może być także zwolnienie nabywcy z długu.

Podkreślenia wymaga fakt, że charakterystyczną cechą odpłatnego zbycia jest ekwiwalentność świadczeń stron, przy czym świadczenia stron względem siebie nie muszą mieć tego samego wymiaru ekonomicznego, ustalanego według kryteriów obiektywnych. Wskazać należy, że odpłatne czynności prawne charakteryzują się tym, że każda ze stron uzyskuje jakąś korzyść majątkową (niekoniecznie w postaci pieniężnej). Cechą umów odpłatnych jest to, że świadczenie jednej strony umowy znajduje swój odpowiednik w świadczeniu drugiej strony. Jest to sytuacja, gdy każda ze stron umowy uzyskuje ekwiwalent (równoważnik) dla świadczenia własnego. Nie dochodzi więc w takim przypadku do sytuacji, gdy tylko jedna ze stron odnosi korzyść z dokonanego świadczenia, a świadczenie zbywcy nie odbywa się kosztem uszczuplenia własnego majątku. Istotą odpłatnego zbycia jest bowiem to, że zbywca dokonując przysporzenia nie czyni tego kosztem własnego majątku, albowiem uzyskuje ekwiwalentne świadczenie, posiadające określony wymiar materialny, przejawiający się w zwolnieniu ze długu.

Reasumując w przedmiotowej sprawie Wnioskodawczyni nabyła nieruchomość, którą zamierza odpłatnie zbyć, w różnym czasie i w różny sposób:

• w 1988 r. poprzez nabycie udziału 1/2 w nieruchomości w trakcie trwania związku małżeńskiego do majątku objętego wspólnością majątkową,
  

• w 2005 r. poprzez nabycie udziału 1/2 w wyniku przeniesienia prawa własności przez byłego męża Wnioskodawczyni w zamian za zwolnienie z długu.
  
  

Przy planowanej sprzedaży przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawczyni powinna przyjąć dwie daty nabycia udziałów w tej nieruchomości, tj. 1988 r., w którym wraz ze swoim małżonkiem nabyła udział w ww. nieruchomość do majątku wspólnego małżeńskiego oraz 2005 r., kiedy nabyła udział w nieruchomości w formie przeniesienia prawa własności nieruchomości. Zarówno przychód z planowanej sprzedaży udziału 1/2 w nieruchomości nabytego w 1988 r., jak i udziału 1/2 nabytego w 2005 r. nie stanowi źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwagi na fakt, że od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie do dnia sprzedaży, upłynął pięcioletni okres czasu określony w tym przepisie.

W konsekwencji, zamierzona sprzedaż nieruchomości, która nie nastąpi w wykonywaniu działalności gospodarczej, nie będzie stanowiła źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na upływ 5 letniego terminu, o którym mowa w tym przepisie, a tym samym nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.