Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0461-ITPP3.4512.182.2017.2
z 22 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 lutego 2017 r. (data wpływu 28 lutego 2017 r.), uzupełnionym w dniu 11 maja 2017 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania planowanej sprzedaży gruntów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lutego 2017 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 11 maja 2017 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania planowanej sprzedaży gruntów.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości otrzymanej w drodze darowizny od rodziców, przekazanych aktem notarialnym z dnia 14 czerwca 2010 r. W skład otrzymanej darowizny, określonej w ewidencji gruntów i budynków jako grunty orne weszły:

• niezabudowana nieruchomość o powierzchni 0,56 ha, dla której prowadzona jest KW nr xxx, nr działki xx;
• niezabudowana działka numer xxx o powierzchni 0,3730 ha będąca częścią nieruchomości o ogólnym obszarze 2.5440 ha, dla której prowadzona jest KW nr xxx.

Jednocześnie tym samym aktem notarialnym z dnia 14 czerwca 2010 r. wniesiono do Sądu Rejonowego o odłączenie z księgi wieczystej KW nr xxx działki nr 376/1 i połączenie jej z działką nr yyy/2.

Połączone działki (yyy/2 + xxx/1) otrzymały nr xxx. Ich łączna powierzchnia wyniosła 0,9330 ha.

Zgodnie z zaświadczeniem wydanym przez Wójta Gminy z dnia 16 kwietnia 2010 r. wyżej wymienione działki w planie zagospodarowania przestrzennego gminy ważnym do końca 2003 r. byty przeznaczone na cele rolnicze i nie były objęte decyzją o warunkach zabudowy.

W 2012 r. dokonał Pan podziału działki o nr 377 na dwie mniejsze:

• działka nr xxx/1 o powierzchni 0,6406, którą planował Pan w przyszłości sprzedać,
• działka nr xxx/2 o powierzchni 0,3001, którą planował Pan wykorzystać na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych.

W związku z brakiem chętnych na zakup działki xxx/1 dnia 19 lutego 2013 r.; działkę nr xxx/1 podzielił Pan na dwie mniejsze:

• działka nr xxx/3 o powierzchni 0,3302;
• działka nr xxx/4 o powierzchni 0,3104.

Zgodnie z zawiadomieniem o zmianach w danych ewidencji gruntów i budynków wydanym przez Starostwo Powiatowe dnia 26 lutego 2013 r., wyżej wymienione działki ujęte były jako grunty orne.

W międzyczasie z powodu zmiany stanu cywilnego oraz zmiany planów osobistych postanowił Pan działkę o nr xxx/2 przeznaczyć również na sprzedaż.

Od 30 kwietnia 2016 r. działki większe niż 30 arów mogli nabywać wyłącznie rolnicy i dlatego postanowił Pan dokonać podziału działek aby móc sprzedać je nie tylko rolnikom.

W 2016 r. wystąpił Pan do Zarządu Dróg Powiatowych o uzyskanie zezwolenia na lokalizację zjazdu indywidulanego z drogi powiatowej do działki nr xxx/2 i 377/4 i 29 września 2016 r. otrzymał Pan „takie zezwolenie”. Zezwolenie to było niezbędne aby w przyszłości mógł Pan uzyskać decyzję o warunkach zabudowy na działki o nr xxx/2 i xxx/4 i ewentualnie dokonać ich dalszego podziału.

Następnie wystąpił Pan o decyzję o warunkach zabudowy dla działki nr xxx/3 , którą zamierzał podzielić na mniejsze działki i 29 października 2016 r. wydana została decyzja o warunkach zabudowy.

Dnia 19 grudnia 2016 r. zatwierdzona została decyzja o podziale działki nr xxx/3 posiadającej decyzję o warunkach zabudowy na następujące działki:

• xxx/5 powierzchnia 0,1100 ha,
• xxx/6 powierzchnia 0,1100 ha,
• xxx/7 powierzchnia 0,1102 ha.

Kolejnym krokiem było uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy – 29 grudnia 2016 r. dla działek nr xxx/2 i xxx/4.

W 2017 r. planuje Pan podział działek xxx/2 oraz xxx/4 oraz wydzielenie drogi wewnętrznej.

W odpowiedzi na wezwanie wskazał Pan, że:

1. Nie jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym.
2. Grunty, o których mowa we wniosku, uzyskane w drodze darowizny, nie były, nie są i nie będą wykorzystywane w działalności rolniczej, ponieważ nie prowadzi Pan działalności rolniczej. Grunty te nie są, nie były i nie będą przedmiotem najmu, dzierżawy ani innej czynności o podobnym charakterze.
3. Nie dokonał ani nie zamierza dokonać Pan żadnych czynności mających na celu przygotowanie do sprzedaży działek gruntu (zarówno przed jak i po podziałach) typu: wykonanie przyłączy wodnych, energetycznych. Jedyną czynnością, jaką wykonał było wystąpienie o uzyskanie zezwolenia na lokalizację zjazdu indywidualnego z drogi powiatowej do działki nr xxx/2 i xxx/4, które uzyskał Pan 29 września 2016 r. Uzyskanie takiego zezwolenia było niezbędne aby w przyszłości mógł uzyskać decyzję o warunkach zabudowy na działki o nr xxx/2 i xxx/4 by ewentualnie dokonać ich dalszego podziału.
4. Do tej pory sprzedaż gruntów nie była, nie jest i nie będzie oferowana na rynku nieruchomości, poprzez na przykład ogłoszenia w prasie czy Internecie. Jedyną formą informowania potencjalnych klientów o zamiarze sprzedaży działek było, jest i będzie umieszczenie tablicy z napisem „NA SPRZEDAŻ” oraz podaniem numeru telefonu.
5. Grunty, o których mowa w treści wniosku nie są objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.
6. Dla wydzielonych gruntów o nr xxx/5, xxx/6, xxx/7 nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy.
7. Nie zamierza Pan uzyskiwać decyzji o warunkach zabudowy dla gruntów wydzielonych z działek o nr xxx/2 i xxx/4.
8. W przyszłości (oprócz gruntów, o których mowa we wniosku) nie planuje Pan dokonywania podobnych transakcji.

W związku z powyższym opisem, w uzupełnieniu wniosku, zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż wyżej wymienionych działek podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż wyżej wymienionych działek nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Nieruchomości, o których mowa wyżej uzyskane zostały w drodze darowizny od rodziców. Działki nie zostały nabyte z zamiarem inwestycyjnym. Opodatkowaniu podatkiem VAT powinna podlegać sprzedaż, jeżeli nieruchomość została nabyta w celach inwestycyjnych, a więc w celu dokonania podziału i odsprzedaży wydzielonych działek z zyskiem lub w celu ich wykorzystania w inny zarobkowy sposób (Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, 23 lipca 2008 r., nr IBPP1/443-758/08/LSZ, KAN-5007/05/08 KAN-7179/07/08).

Sprzedaż działek nie będzie dokonywana z zamiarem jej kontynuowania i nadania jej stałego charakteru więc zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych nie spełnia definicji działalności gospodarczej. W przyszłości nie zamierza Pan zajmować się skupem i sprzedażą gruntów.

Jeżeli podatnik otrzymał nieruchomość w drodze darowizny nie można mówić, że dana osoba działa jako handlowiec będący podatnikiem VAT, ponieważ dokonuje jedynie sprzedaży majątku prywatnego, korzystając jedynie ze swojego prawa własności (Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, 10 lipca 2008 r., nr IBPP1/443-567/08/LSZ, KAN-3677/4/08/KAN-6933/07/08; Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, 7 lipca 2008r„ IPPP1/443-83/07-9/SM; Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, 9 czerwca 2008 r., ILPP1/443-295/08-2/AK).

Grunty nie są też użytkowane. Stanowią prywatny majątek Wnioskodawcy. Zgodnie zaś z wyrokiem NSA z dnia 29 października 2007 r. (sygn. akt I FPS 3/07) jeśli osoba fizyczna sprzedaje swój majątek i nie występuje w roli przedsiębiorcy oraz nie prowadzi działalności gospodarczej to nie jest podatnikiem VAT z tytułu sprzedaży działek. Nie ma tutaj znaczenia częstotliwość sprzedaży.

Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu z września 2011 r., wydanym na wniosek NSA uznał, że transakcje sprzedaży działek nie podlegają VAT, jeżeli czynności te są związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wskazał przy tym, że jeżeli sprzedający podejmowałyby działania inwestycyjne na gruntach, które przeznaczy do sprzedaży (np. uzbrajanie terenu, wodociąg, ulice) to działania takie podwyższałyby wartość gruntów i następnie ich sprzedaż nie byłaby zwykłym rozporządzaniem majątkiem osobistym.

W związku z powyżej przytoczonymi argumentami oraz rozstrzygnięciami przyjętymi w wyżej wymienionych orzeczeniach oraz interpretacjach uważa Pan, że zamierzona sprzedaż działek budowlanych nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 - zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Definicję towaru ustawodawca zawarł w art. 2 pkt 6 ustawy. W myśl tego przepisu, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459, z późn. zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

W myśl art. 46 § 1 ww. Kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ww. ustawy, podlega opodatkowaniu, ale tylko taka, która wykonana jest przez podmiot, który w związku z jej realizacją występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zdefiniowane zostały w art. 15 ust. 1 i ust. 2 tej ustawy. Podatnikami - według zapisu art. 15 ust. 1 - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 tego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że sprzedawane towary zostały nabyte w celu wykorzystania ich w działalności gospodarczej. Warunkiem opodatkowania danej czynności – w świetle powyższych przepisów - jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Jeśli natomiast osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego (np. działek gruntu), a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy przy tym podkreślić, że zgodnie z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, str. 1, z późn. zm.), działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych.

Natomiast według art. 12 ust. 1 cyt. Dyrektywy, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem,
2. dostawa terenu budowlanego.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, iż dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Podkreślić należy, że powołane orzeczenie TSUE wyznacza aktualnie kierunki interpretacyjne i stanowi podstawę orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkich Sądów Administracyjny, np. NSA z dnia 23 stycznia 2014 r. (sygn. akt I FSK 143/13), z dnia 17 grudnia 2013 r. (sygn. akt I FSK 114/13), z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt. I FSK 1656/11 i 1658/11) oraz WSA z dnia 10 października 2013 r. (sygn. akt I SA/Po 379/13), z dnia 14 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 730/11), które zapadły na tle wyroku Trybunału

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W powyższym wyroku Trybunał stwierdził również, że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112, zmienionej Dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. Okoliczność, że osoba ta jest „rolnikiem ryczałtowym” w rozumieniu art. 295 ust. 1 pkt 3 Dyrektywy 2006/112, zmienionej Dyrektywą 2006/138, jest w tym zakresie bez znaczenia.

Należy podkreślić, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca, gdyż z wniosku nie wynika aby Wnioskodawca w jakikolwiek sposób wykorzystywał posiadaną nieruchomość gruntową do celów osobistych. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Z przedmiotowej sprawy wynika, że dnia 14 czerwca 2010 r. otrzymał Pan w darowiźnie od rodziców niezabudowane działki gruntu o nr yyy/2 oraz xxx/1. Już w momencie nabycia darowizny (tym samym aktem notarialnym) połączył Pan te dwie działki (nr yyy/2 i xxx/1) w jedną działkę o nr xxx. Następnie w 2012 r. dokonał Pan podziału połączonej działki (nr xxx) na mniejsze działki o nr: xxx/1 oraz xxx/2. W 2013 r. „w związku z brakiem chętnych na zakup działki”, działkę o nr xxx/1 podzielił Pan ponownie na dwie mniejsze (nr: xxx/3 oraz xxx/4). W międzyczasie (w 2016 r.) wystąpił Pan do Zarządu Dróg Powiatowych o uzyskanie zezwolenia na lokalizację zjazdu indywidualnego z drogi powiatowej do działek nr xxx/2 oraz xxx/4 (w dniu 29 września 2016 r. otrzymał Pan ww. zezwolenie). Zezwolenie to było Panu niezbędne aby w przyszłości „mógł w przyszłości uzyskać decyzje o warunkach zabudowy o nr xxx/2 oraz xxx/4 i ewentualnie dokonać ich dalszego podziału”. Następnie ( w dniu 29 października 2016 r.) uzyskał Pan decyzję o warunkach zabudowy dla działki nr xxx/3, którą podzielił Pan na działki nr: xxx/5, xxx/6 oraz xxx/7. Decyzję o warunkach zabudowy dla działek xxx/2 oraz xxx/4 uzyskał Pan 29 grudnia 2016 r. W 2017 r. planuje Pan kolejne podziały działek nr xxx/2 i xxx/4 oraz wydzielenie drogi wewnętrznej.

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy prowadzi do stwierdzenia, że – pomimo, że nabycie przedmiotowego gruntu nastąpiło w 2010 r. w drodze darowizny od rodziców – to w zakresie sprzedaży działek o nr xxx/5, xxx/6, xxx/7 oraz działki nr xxx/4 – należy uznać Pana za podatnika podatku od towarów i usług w związku z planowaną sprzedażą przedmiotowych działek.

Grunty te bowiem spełniają definicję towarów, o których mowa w art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, a przy dokonywaniu ich sprzedaży będzie działał Pan w charakterze handlowca. W treści wniosku wskazał Pan bowiem, że od czasu podziału działki nr xxx (dokonanego w 2012 r.) nosił się Pan z zamiarem sprzedaży wydzielonej działki nr xxx/1. Ponadto na gruntach przeznaczonych do sprzedaży podejmował czynności mające na celu przygotowanie działek do sprzedaży (tj. sukcesywne dzielenie działek, wystąpienie o decyzję o warunkach zabudowy dla działek: nr xxx/3 i xxx/4, wystąpienie o zezwolenie na lokalizację zjazdu indywidulanego z drogi powiatowej do działki xxx/4 oraz planowane wydzielenie drogi wewnętrznej dla działki xxx/4) – należy zatem uznać, że w stosunku do ww. działek podejmował Pan działania, które podejmują handlowcy w ramach profesjonalnego obrotu nieruchomościami dokonywane w celu dalszej odsprzedaży.

W związku ze sprzedażą działki nr xxx/2 również będzie Pan działał jako podatnik podatku od towarów i usług. Wprawdzie wskazał Pan, że przedmiotowy grunt planował wykorzystać na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych, a z powodu zmiany stanu cywilnego oraz planów osobistych postanowił przeznaczyć go również na sprzedaż – jednak z treści wniosku wyraźnie wynika, że decyzję o warunkach zabudowy dla przedmiotowej działki uzyskał Pan dopiero w 2016 r. (w dniu 29 grudnia), ponadto w 2017 r. planuje Pan wydzielenie drogi wewnętrznej dla tej działki i ewentualne dalsze podziały. Takie działania wykraczają poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym i podlegają opodatkowaniu VAT.

W konsekwencji, należy stwierdzić, że dokonując sprzedaży nie będzie Pan korzystał z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem. Taka sprzedaż nie oznacza działania w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie znajdą zastosowania. Nie będzie Pan dokonywał zbycia gruntów należących do majątku prywatnego, dlatego ich sprzedaż będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym stanowisko Pana należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.