2017.05.25 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
3063-ILPP2-3.4512.79.2017.1.IP
z 25 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 lutego 2017 r. (data wpływu 27 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

stwierdzenia, czy sprzedaż pojazdu usuniętego z drogi i przejętego przez Powiat na podstawie art. 130a ustawy Prawo o ruchu drogowym podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług – jest nieprawidłowe;
stawki podatku dla przedmiotowej transakcji – jest prawidłowe;
prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia, czy sprzedaż pojazdu usuniętego z drogi i przejętego przez Powiat na podstawie art. 130a ustawy Prawo o ruchu drogowym podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, stawki podatku dla przedmiotowej transakcji oraz prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Powiat (dalej: Wnioskodawca) działa na podstawie ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2016 r., poz. 814, z późn. zm., dalej: ustawa o samorządzie powiatowym). Wnioskodawca na mocy art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 24 lipca 1998 r. o wprowadzeniu zasadniczego trójstopniowego podziału terytorialnego państwa (Dz. U. z 1998 r., nr 96, poz. 603, z późn. zm.) stanowi jednostkę samorządu terytorialnego.

Wnioskodawca, będący jednostką samorządu terytorialnego, uczestniczy w sprawowaniu władzy publicznej zgodnie z art. 16 ust. 2 Konstytucji oraz wykonuje zadania publiczne niezastrzeżone dla innych organów władzy publicznej zgodnie z art. 163 Konstytucji. W swoich działaniach organy samorządu korzystają ze środków prawnych właściwych władzy państwowej.

Powiat jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT). Wnioskodawca realizuje zadania należące do właściwości samorządu powiatowego. Działając we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność wykonuje określone ustawami zadania, wymienione w art. 4 ustawy o samorządzie powiatowym.

W celu wykonywania zadań Wnioskodawca może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami.

Zgodnie z art. 130a ust. 5f ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2017 r., poz. 128, dalej: ustawa Prawo o ruchu drogowym), usuwanie pojazdów oraz prowadzenie parkingu strzeżonego dla pojazdów usuniętych w przypadkach, o których mowa w ust. 1-2, należy do zadań własnych powiatu. Starosta realizuje te zadania przy pomocy powiatowych jednostek organizacyjnych lub powierza ich wykonywanie zgodnie z przepisami o zamówieniach publicznych.

Zgodnie z powyższym pojazd jest usuwany z drogi na koszt właściciela w przypadku:

pozostawienia pojazdu w miejscu, gdzie jest to zabronione i utrudnia ruch lub w inny sposób zagraża bezpieczeństwu;
nieokazania przez kierującego dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub dowodu opłacenia składki za to ubezpieczenie, jeżeli pojazd ten jest zarejestrowany w kraju, o którym mowa w art. 129 ust. 2 pkt 8 lit. c ustawy Prawo o ruchu drogowym;
przekroczenia wymiarów, dopuszczalnej masy całkowitej lub nacisku osi określonych w przepisach ruchu drogowego, chyba że istnieje możliwość skierowania pojazdu na pobliską drogę, na której dopuszczalny jest ruch takiego pojazdu;
pozostawienia pojazdu nieoznakowanego kartą parkingową, w miejscu przeznaczonym dla pojazdu kierowanego przez osoby wymienione w art. 8 ust. 1 i 2 ww. ustawy;
pozostawienia pojazdu w miejscu obowiązywania znaku wskazującego, że zaparkowany pojazd zostanie usunięty na koszt właściciela;
kierowania nim przez osobę nieposiadającą uprawnienia do kierowania pojazdami albo której zatrzymano prawo jazdy nie ma możliwości zabezpieczenia pojazdu poprzez przekazanie go osobie znajdującej się w nim i posiadającej uprawnienie do kierowania tym pojazdem, chyba że otrzymała ona pokwitowanie, o którym mowa w art. 135 ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Zgodnie z dalszymi przepisami, pojazd jest usuwany z drogi na koszt wykonującego przejazd drogowy w przypadku, o którym mowa w art. 140ad ust. 2 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Pojazd może być usunięty z drogi na koszt właściciela, jeżeli nie ma możliwości zabezpieczenia go w inny sposób, w przypadku gdy:

kierowała nim osoba:
1. znajdująca się w stanie nietrzeźwości lub w stanie po użyciu alkoholu albo środka działającego podobnie do alkoholu,
2. nieposiadająca przy sobie dokumentów uprawniających do kierowania lub używania pojazdu;
jego stan techniczny zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego, powoduje uszkodzenie drogi albo narusza wymagania ochrony środowiska.

Dany pojazd zostaje zabezpieczony na podstawie dyspozycji jego usunięcia wydanej przez Komendę Powiatową Policji i przekazany na wyznaczony przez Starostę parking strzeżony. Koszty parkingu ponosi Powiat. Komenda Powiatowa Policji zawiadamia właściciela pojazdu o usunięciu samochodu z drogi i miejscu jego parkowania oraz jednocześnie poucza o skutkach jego nieodebrania. Starosta także powiadamia o możliwości odbioru pojazdu, skutkach nieodebrania pojazdu oraz o terminie, w którym właściciel może odebrać pojazd.

Zgodnie z art. 130a ust. 10 i 10d ustawy Prawo o ruchu drogowym, jeśli prawidłowo powiadomiony właściciel lub osoba uprawniona nie odbierze pojazdu w terminie 3 miesięcy od dnia jego usunięcia lub gdy w terminie 4 miesięcy od dnia usunięcia pojazdu nie zostanie ustalony jego właściciel lub osoba uprawniona do jego odbioru, mimo że w jej poszukiwaniu dołożono należytej staranności, starosta występuje do sądu z wnioskiem o orzeczenie przepadku takiego pojazdu na rzecz powiatu. Nabywając pojazdy Powiat działa jako organ władzy.

Z uwagi na nieodebranie z parkingu samochodu w wyznaczonym terminie, starosta wnosi orzeczenie na rzecz Powiatu przepadku samochodu. Sąd Rejonowy orzeka przepadek na rzecz Powiatu. Upoważniony poborca skarbowy protokolarnie dokonuje zajęcia odbioru pojazdu z parkingu strzeżonego.

Powiat zleca wykonanie wyceny pojazdu przez rzeczoznawcę samochodowego. Opinia ta może skutkować:

zakwalifikowaniem pojazdu do demontażu lub
zakwalifikowaniem pojazdu do sprzedaży.

Niniejsze zapytanie dotyczy sytuacji drugiej. Z uwagi na tak przedstawiony stan faktyczny Wnioskodawca powziął wątpliwość w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży przedmiotowych pojazdów przez Powiat.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy sprzedaż pojazdu usuniętego z drogi przejętego przez Powiat, zgodnie z art. 130a ustawy Prawo o ruchu drogowym, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem VAT?
W przypadku uznania odpowiedzi Wnioskodawcy na pytanie nr 1 za nieprawidłowe, to czy sprzedaż tych pojazdów podlegać będzie opodatkowaniu VAT według stawki 23%?
W przypadku uznania odpowiedzi Wnioskodawcy na pytanie nr 1 za nieprawidłowe, to czy Powiat ma prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących wydatki poniesione w związku z przedmiotowym nabyciem, a następnie sprzedażą?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1.

Sprzedaż pojazdu usuniętego z drogi i przejętego przez Powiat, zgodnie z art. 130a ustawy Prawo o ruchu drogowym, nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ Wnioskodawca działa w tym zakresie w charakterze organu władzy.

Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, dalej: ustawa o VAT).

Niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jednakże Wnioskodawca zauważa, że samo stwierdzenie, że podmiot dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu nie jest wystarczającą przesłanką, aby daną czynność opodatkować podatkiem od towarów i usług. Istotnym jest, aby podmiot działał w charakterze podatnika, a więc osoby prowadzącej działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy.

Jak stanowi art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą (...) bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, za działalność gospodarczą uznaje się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców (...) a także osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Za działalność gospodarczą uznaje się również czynności polegające na „wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych”. Stąd, aby uznać czy dana czynność podlega opodatkowaniu VAT, należy przede wszystkim stwierdzić, czy czynność ta jest wykonywana przez podatnika VAT działającego w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Analiza powołanych regulacji zawartych w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, pozwala stwierdzić, że jeżeli podmiot wykonuje daną czynność poza działalnością gospodarczą, to w tym zakresie podmiot ten nie działa w charakterze podatnika VAT, a więc czynność ta pozostaje poza jej opodatkowaniem VAT.

Z kolei, zgodnie z art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Przy czym Wnioskodawca uważa, że kryterium cywilnoprawnej podstawy działań organów publicznych, sformułowane w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, może być stosowane dopiero wówczas, gdy bez wątpienia ustalone zostanie, że działania te spełniają przesłanki działalności gospodarczej określone w ust. 2 ww. artykułu.

Na poparcie powyższego Wnioskodawca przedstawia również stanowisko Trybunału Sprawiedliwości m.in. w powołanym przez Sąd pierwszej instancji postanowieniu z 20 marca 2014 r. w sprawie C-72/13 Gmina Wrocław, interpretując przepisy dyrektywy 112, których implementację stanowią analizowane w niniejszym wniosku o interpretację art. 15 ust. 1-2 i 6 ustawy o VAT. Według Trybunału, dopiero uznanie istnienia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 112 pozwala zbadać możliwość zastosowania wyjątku przewidzianego w art. 13 ust. 1 akapit pierwszy tej dyrektywy.

Dla oceny charakteru działań Powiatu nie ma znaczenia – zdaniem Wnioskodawcy – sposób, w jaki towary weszły do majątku Powiatu. Nie można też mówić w opisanej w stanie faktycznym sytuacji o wykorzystywaniu majątku celem uzyskania stałego dochodu, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży przedmiotowego pojazdu. Takie transakcje nie stanowią same z siebie działalności gospodarczej w rozumieniu ww. Dyrektywy 2006/112/WE Rady. A jak Wnioskodawca wykazał powyżej, nie wystarczy bowiem do objęcia systemem VAT, by dana czynność (cywilnoprawna) spełniała przesłanki uznania jej za dostawę w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, lecz niezbędne jest, by dostawa ta została wykonana w ramach działalności gospodarczej.

Ponadto czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności przez uprawnionego nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej i jako takie w ogóle nie podlegają opodatkowaniu. Przedmiotem dostawy jest w tym przypadku pojazd, którego Powiat, gdyby miał taką możliwość, mógłby do swojego mienia w ogóle nie włączyć. Niemniej jest to jego obowiązek nałożony przepisami prawa, tj. ustawą Prawo o ruchu drogowym. Dokonując przedmiotowej dostawy Powiat może działać w zamiarze uniknięcia ponoszenia wydatków związanych z posiadaniem rzeczy, które nabył wbrew swojej woli i których nie jest w stanie w żaden sposób spożytkować. W przypadku nabycia prawa własności z mocy prawa Powiat nie pozyskuje pojazdu w konkretnym celu, np. w celu prowadzenia działalności gospodarczej, natomiast samo nabycie pojazdu i jego posiadanie nie jest wystarczające do uznania, że konstytuuje on działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy.

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza również wyrok NSA z dnia 20 kwietnia 2016 r., sygn. akt I FSK 1971/14, zgodnie z którym Gmina z tytułu wykonywania czynności polegającej na odpłatnym przekazywaniu pojazdów do demontażu nie jest podatnikiem VAT, ponieważ nie prowadzi działalności gospodarczej w tym zakresie. Ponadto czynności przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji związane były ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, a tym samym – zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości (np. wyrok z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 Słaby i in., pkt 36, 39) – nie mogą być kwalifikowane jako działalność gospodarcza.

Reasumując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że skoro pojazdy nie zostały nabyte w celu wykonywania jakiejkolwiek działalności, ale w celu ich sprzedaży wówczas nie ma wątpliwości, że zbycie takich towarów powinno nastąpić poza ustawą o VAT. Nie jest bowiem zgodne z zasadą neutralności, aby zbycie towarów niewykorzystywanych na potrzeby działalności opodatkowanej VAT było opodatkowane VAT. W przedmiotowej sprawie nabycie następuje z mocy prawa, a celem nabycia nie jest wykonywanie działalności podlegającej opodatkowaniu, tak więc również sprzedaż towarów powinna odbyć się również poza ustawą o VAT, jako czynność niepodlegająca ustawie.

Ad 2.

W przypadku uznania odpowiedzi na pytanie nr 1 za nieprawidłowe, sprzedaż pojazdów należałoby uznać za opodatkowaną VAT według stawki 23%, choć jest to sprzeczne z mechanizmem VAT.

W sytuacji uznania, że czynność odpłatnego zbycia samochodów usuniętych z drogi i przejętych przez Powiat podlega opodatkowaniu VAT, sprzedaż powinna zostać opodatkowana stawką podstawową 23% VAT. W oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Powyższe wynika z faktu, że nie znajduje zastosowania zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT w myśl którego, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W związku z powyższym sprzedaż wymienionego towaru, jeżeli ma podlegać zdaniem Organu pod regulacje ustawy o VAT, to Wnioskodawca uważa że powinna być opodatkowana stawką podatku w wysokości 23%.

Reasumując, Wnioskodawca uważa, że w sytuacji uznania przez Organ odpowiedzi na pytanie 1 za nieprawidłowe, należy uznać że sprzedaż aut podlega opodatkowaniu VAT według stawki 23%.

Ad 3.

W przypadku uznania odpowiedzi Wnioskodawcy na pytanie nr 1 za nieprawidłowe, Powiat ma prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących wydatki poniesione w związku z przedmiotowym nabyciem, a następnie sprzedażą.

W sytuacji uznania przez Organ, że czynność odpłatnego zbycia samochodów usuniętych z drogi przejętych przez Powiat podlega opodatkowaniu VAT, to zdaniem Wnioskodawcy ma on prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur dokumentujących wydatki poniesione w związku z nabyciem wymienionego pojazdu.

Wnioskodawca był zobligowany ponieść koszty, tj. koszty postoju samochodu na parkingu strzeżonym, koszty w związku z uzyskaniem od rzeczoznawcy opinii na temat samochodu.

Zatem, jeżeli zdaniem Organu należy uznać, że sprzedaż samochodu przez Powiat podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, to znaczy, że czynność ta jest wykonywana przez podatnika VAT działającego w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, a nabyty towar wykorzystywany jest do działalności opodatkowanej.

Na gruncie ustawy o VAT, tj. art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z powyższego przepisu wynika zatem, że prawo do odliczenia VAT naliczonego przysługuje przy łącznym spełnieniu dwóch przesłanek, tj.:

nabywcą towarów/usług jest podatnik VAT, oraz
nabywane towary/usługi są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności opodatkowanych VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, w analizowanym przypadku powyższe przesłanki zostaną spełnione, skoro Organ uważa że przedmiotową czynność należy opodatkować podatkiem VAT. Zatem stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, Powiatowi przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego od wydatków poniesionych w związku z nabyciem samochodu, a następnie sprzedażą, tj. koszt przechowywania samochodu na parkingu strzeżonym oraz koszt opinii rzeczoznawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

stwierdzenia, czy sprzedaż pojazdu usuniętego z drogi i przejętego przez Powiat na podstawie art. 130a ustawy Prawo o ruchu drogowym podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług – jest nieprawidłowe;
stawki podatku dla przedmiotowej transakcji – jest prawidłowe;
prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego – jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Pod pojęciem sprzedaży – w myśl art. 2 pkt 22 ustawy - rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Z kolei stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, (…).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towaru w rozumieniu art. 7 ustawy lub świadczenie usług, o którym, mowa w art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych.

Jak wynika z powyższego wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników ma charakter wyłączenia podmiotowo – przedmiotowego.

Aby to wyłączenie miało miejsce, muszą zostać spełnione dwa warunki:

jego podmiotem jest wyłącznie organ władzy publicznej lub urząd obsługujący ten organ oraz
odnosi się jedynie do czynności nałożonych przepisami prawa, dla których powołano te organy, z wyłączeniem czynności realizowanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powołanych przepisów wynika, że organy władzy publicznej nie będą podatnikami podatku od towarów i usług w związku z realizacją zadań, które podejmują jako podmioty prawa publicznego, nawet jeśli pobierają należności, opłaty lub składki. Organy te, będą natomiast podatnikami podatku od towarów i usług, w przypadku wykonywanych przez nie czynności na podstawie umów cywilnoprawnych. Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Generalnie zatem wyłączone od opodatkowania podatkiem od towarów i usług są czynności wykonywane przez podmioty prawa publicznego (organy władzy publicznej i urzędy obsługujące te organy) w ramach sprawowanego przez nie władztwa publicznego.

Podkreślić przy tym należy, że wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy, stanowi odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania i jako takie musi być ściśle interpretowane.

Na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2016 r., poz. 814, z późn. zm.), powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Z kolei stosownie do art. 4 ust. 1 pkt 6 i pkt 15 ustawy o samorządzie powiatowym, powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym, w tym w zakresie transportu zbiorowego i dróg publicznych oraz porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli.

Jednocześnie w art. 4 ust. 4 ustawy o samorządzie powiatowym wskazano, ze ustawy mogą określać niektóre sprawy należące do zakresu działania powiatu jako zadania z zakresu administracji rządowej, wykonywane przez powiat.

Stosownie do art. 6 ust. 1 ww. ustawy, w celu wykonywania zadań powiat może tworzyć jednostki organizacyjne i zawierać umowy z innymi podmiotami.

Powiat nie może prowadzić działalności gospodarczej wykraczającej poza zadania o charakterze użyteczności publicznej (art. 6 ust. 2 cyt. ustawy).

W świetle art. 130a ust. 5f ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2017 r., poz. 128), usuwanie pojazdów oraz prowadzenie parkingu strzeżonego dla pojazdów usuniętych w przypadkach, o których mowa w ust. 1-2, należy do zadań własnych powiatu. Starosta realizuje te zadania przy pomocy powiatowych jednostek organizacyjnych lub powierza ich wykonanie zgodnie z przepisami o zamówieniach publicznych.

Pojazd jest usuwany z drogi na koszt właściciela – zgodnie z art. 130a ust. 1 ww. ustawy – w przypadku:

pozostawienia pojazdu w miejscu, gdzie jest to zabronione i utrudnia ruch lub w inny sposób zagraża bezpieczeństwu;
nieokazania przez kierującego dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub dowodu opłacenia składki za to ubezpieczenie, jeżeli pojazd ten jest zarejestrowany w kraju, o którym mowa w art. 129 ust. 2 pkt 8 lit. c;
przekroczenia wymiarów, dopuszczalnej masy całkowitej lub nacisku osi określonych w przepisach ruchu drogowego, chyba że istnieje możliwość skierowania pojazdu na pobliską drogę, na której dopuszczalny jest ruch takiego pojazdu;
pozostawienia pojazdu nieoznakowanego kartą parkingową, w miejscu przeznaczonym dla pojazdu kierowanego przez osoby wymienione w art. 8 ust. 1 i 2;
pozostawienia pojazdu w miejscu obowiązywania znaku wskazującego, że zaparkowany pojazd zostanie usunięty na koszt właściciela;
kierowania nim przez osobę nieposiadającą uprawnienia do kierowania pojazdami albo której zatrzymano prawo jazdy i nie ma możliwości zabezpieczenia pojazdu poprzez przekazanie go osobie znajdującej się w nim i posiadającej uprawnienie do kierowania tym pojazdem, chyba że otrzymała ona pokwitowanie, o którym mowa w art. 135 ust. 2.

Natomiast zgodnie z art. 130a ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym, pojazd może być usunięty z drogi na koszt właściciela, jeżeli nie ma możliwości zabezpieczenia go w inny sposób, w przypadku gdy:

kierowała nim osoba:
1. znajdująca się w stanie nietrzeźwości lub w stanie po użyciu alkoholu albo środka działającego podobnie do alkoholu,
2. nieposiadająca przy sobie dokumentów uprawniających do kierowania lub używania pojazdu;
jego stan techniczny zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego, powoduje uszkodzenie drogi albo narusza wymagania ochrony środowiska.

Pojazd usunięty z drogi, w przypadkach określonych w ust. 1-2, umieszcza się na wyznaczonym przez starostę parkingu strzeżonym do czasu uiszczenia opłaty za jego usunięcie i parkowanie (art. 130a ust. 5c ustawy Prawo o ruchu drogowym).

Według art. 130a ust. 6 ustawy Prawo o ruchu drogowym, rada powiatu, biorąc pod uwagę konieczność sprawnej realizacji zadań, o których mowa w ust. 1-2, oraz koszty usuwania i przechowywania pojazdów na obszarze danego powiatu, ustala corocznie, w drodze uchwały, wysokość opłat, o których mowa w ust. 5c, oraz wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a. Wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a, nie może być wyższa niż maksymalna kwota opłat za usunięcie pojazdu, o których mowa w ust. 6a.

Zgodnie z art. 130a ust. 10 ustawy Prawo o ruchu drogowym, starosta w stosunku do pojazdu usuniętego z drogi, w przypadkach określonych w ust. 1 lub 2, występuje do sądu z wnioskiem o orzeczenie jego przepadku na rzecz powiatu, jeżeli prawidłowo powiadomiony właściciel lub osoba uprawniona nie odebrała pojazdu w terminie 3 miesięcy od dnia jego usunięcia. Powiadomienie zawiera pouczenie o skutkach nieodebrania pojazdu.

Starosta występuje z wnioskiem, o którym mowa w ust. 10, nie wcześniej niż przed upływem 30 dni od dnia powiadomienia (art. 130a ust. 10a ww. ustawy).

Na mocy art. 130a ust. 10d cyt. ustawy, przepis ust. 10 stosuje się odpowiednio, gdy w terminie 4 miesięcy od dnia usunięcia pojazdu nie został ustalony jego właściciel lub osoba uprawniona do jego odbioru, mimo że w jej poszukiwaniu dołożono należytej staranności.

Na podstawie art. 130a ust. 10e ustawy Prawo o ruchu drogowym, w sprawach o przepadek pojazdu sąd stwierdza, czy zostały spełnione wszystkie przesłanki niezbędne do orzeczenia przepadku, w szczególności, czy usunięcie pojazdu było zasadne i czy w poszukiwaniu osoby uprawnionej do jego odbioru, dołożono należytej staranności oraz czy orzeczenie przepadku nie będzie sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Do wykonania orzeczenia sądu o przepadku pojazdu jest obowiązany starosta. Wykonanie orzeczenia następuje w trybie i na zasadach określonych w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy (art. 130a ust. 10f cyt. ustawy).

Z treści wniosku wynika, że Powiat działa na podstawie ustawy o samorządzie powiatowym. Wnioskodawca stanowi jednostkę samorządu terytorialnego. Powiat, będący jednostką samorządu terytorialnego, uczestniczy w sprawowaniu władzy publicznej zgodnie z art. 16 ust. 2 Konstytucji oraz wykonuje zadania publiczne niezastrzeżone dla innych organów władzy publicznej zgodnie z art. 163 Konstytucji. W swoich działaniach organy samorządu korzystają ze środków prawnych właściwych władzy państwowej. Powiat jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca realizuje zadania należące do właściwości samorządu powiatowego. Działając we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność wykonuje określone ustawami zadania, wymienione w art. 4 ustawy o samorządzie powiatowym. W celu wykonywania zadań Wnioskodawca może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami. Zgodnie z art. 130a ust. 5f ustawy Prawo o ruchu drogowym, usuwanie pojazdów oraz prowadzenie parkingu strzeżonego dla pojazdów usuniętych w przypadkach, o których mowa w ust. 1-2, należy do zadań własnych powiatu. Starosta realizuje te zadania przy pomocy powiatowych jednostek organizacyjnych lub powierza ich wykonywanie zgodnie z przepisami o zamówieniach publicznych. Zgodnie z dalszymi przepisami, pojazd jest usuwany z drogi na koszt wykonującego przejazd drogowy w przypadku, o którym mowa w art. 140ad ust. 2 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Dany pojazd zostaje zabezpieczony na podstawie dyspozycji jego usunięcia wydanej przez Komendę Powiatową Policji i przekazany na wyznaczony przez Starostę parking strzeżony. Koszty parkingu ponosi Powiat. Komenda Powiatowa Policji zawiadamia właściciela pojazdu o usunięciu samochodu z drogi i miejscu jego parkowania oraz jednocześnie poucza o skutkach jego nieodebrania. Starosta także powiadamia o możliwości odbioru pojazdu, skutkach nieodebrania pojazdu oraz o terminie, w którym właściciel może odebrać pojazd. Zgodnie z art. 130a ust. 10 i 10d ustawy Prawo o ruchu drogowym, jeśli prawidłowo powiadomiony właściciel lub osoba uprawniona nie odbierze pojazdu w terminie 3 miesięcy od dnia jego usunięcia lub gdy w terminie 4 miesięcy od dnia usunięcia pojazdu nie zostanie ustalony jego właściciel lub osoba uprawniona do jego odbioru, mimo że w jej poszukiwaniu dołożono należytej staranności, starosta występuje do sądu z wnioskiem o orzeczenie przepadku takiego pojazdu na rzecz powiatu. Nabywając pojazdy Powiat działa jako organ władzy. Z uwagi na nieodebranie z parkingu samochodu w wyznaczonym terminie, starosta wnosi orzeczenie na rzecz Powiatu przepadku samochodu. Sąd Rejonowy orzeka przepadek na rzecz Powiatu. Upoważniony poborca skarbowy protokolarnie dokonuje zajęcia odbioru pojazdu z parkingu strzeżonego. Powiat zleca wykonanie wyceny pojazdu przez rzeczoznawcę samochodowego. Opinia ta może skutkować zakwalifikowaniem pojazdu do demontażu lub zakwalifikowaniem pojazdu do sprzedaży. Wnioskodawca jest zobligowany ponieść koszty, tj. koszty postoju samochodu na parkingu strzeżonym, koszty w związku z uzyskaniem od rzeczoznawcy opinii na temat samochodu.

W związku z powyższym wątpliwości Powiatu dotyczą m.in. kwestii określenia, czy sprzedaż pojazdu usuniętego z drogi przejętego przez Powiat, zgodnie z art. 130a ustawy Prawo o ruchu drogowym, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem VAT, a jeżeli tak to, czy podlegać będzie opodatkowaniu według stawki 23%.

W tym miejscu należy przytoczyć § 3 pkt 1 lit. a rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 lutego 2011 r. w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2017 r., poz. 265, z późn. zm.), zgodnie z którym przepisy działu II rozdziału 6 ustawy dotyczące przechowywania, oszacowania i sprzedaży ruchomości stosuje się do ruchomości, które stały się własnością Skarbu Państwa albo powiatu na podstawie prawomocnego orzeczenia przepadku przedmiotów, wydanego w postępowaniu karnym, w postępowaniu w sprawach o przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe, w postępowaniu administracyjnym, w postępowaniu cywilnym oraz w postępowaniu w sprawach o wykroczenia.

Zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 2 lit. b cyt. rozporządzenia, przepisy działu II rozdziału 6 ustawy dotyczące organu egzekucyjnego stosuje się odpowiednio do starostów w zakresie likwidacji ruchomości, które zostały przejęte na rzecz powiatu na podstawie przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym – zwanych dalej „organem likwidacyjnym”.

W świetle § 7 ust. 1 ww. rozporządzenia, do sprzedaży ruchomości stosuje się przepisy art. 104 i 105 oraz art. 105a § 1-3, 5 i 6, a także art. 105b-108 ustawy oraz przepisy wydane na podstawie art. 109 § 1 i 2 ustawy.

Jak wynika z art. 105 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2016 r., poz. 599, z późn. zm.), zajęte ruchomości, z zastrzeżeniem § 2 i 3, organ egzekucyjny:

sprzedaje w drodze licytacji publicznej;
sprzedaje po cenie oszacowania podmiotom prowadzącym działalność handlową;
przekazuje do sprzedaży podmiotom prowadzącym sprzedaż komisową tego rodzaju ruchomości;
sprzedaje w drodze przetargu ofert;
sprzedaje z wolnej ręki.

Przez umowę sprzedaży – w myśl art. 535 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459), sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Jak wynika z opisu sprawy pojazdy, o których mowa we wniosku, na podstawie postanowień sądu o przepadku rzeczy, stają się własnością Powiatu. W związku z powyższym biorąc pod uwagę zasadę autonomii prawa podatkowego oraz powołane powyżej przepisy należy stwierdzić, że sprzedaż pojazdów usuniętych z drogi i przejętych przez Powiat ma charakter cywilnoprawny. Tym samym Powiat występuje dla tej czynności w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy oraz wykonuje czynności określone w art. 5 ust. 1 ustawy, stanowiące dostawę towarów w świetle art. 7 ust. 1 ustawy.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że sprzedaż pojazdu usuniętego z drogi i przejętego przez Powiat na podstawie art. 130a ustawy Prawo o ruchu drogowym, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział stawki obniżone, jak również zwolnienie od podatku VAT.

Jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy, czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Niespełnienie któregokolwiek z ww. warunków powoduje, że korzystanie ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis ww. artykułu nie jest możliwe.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że ponieważ przedmiotowe pojazdy nie są wykorzystywane przez Wnioskodawcę do czynności zwolnionych od podatku, sprzedaż nie spełnia warunków do objęcia jej zwolnieniem od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. W konsekwencji przedmiotowa sprzedaż jest opodatkowana 23% stawką podatku.

Oprócz rozstrzygniętych wyżej kwestii Wnioskodawca ma również wątpliwości w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących wydatki poniesione w związku z nabyciem, a następnie sprzedażą przedmiotowych pojazdów.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Jednocześnie należy podkreślić, że wykładnia art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie charakteru związku pomiędzy zakupami a sprzedażą opodatkowaną, powinna być dokonywana w zgodzie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm. (do 31 grudnia 2006 r. Szóstej dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku), a zatem powinna uwzględniać istniejące w tym zakresie orzecznictwo TSUE, w którym, co do zasady, przeważa pogląd, że jedynie bezpośredni związek pomiędzy podatkiem naliczonym a transakcją opodatkowaną może stanowić podstawę do odliczenia VAT.

Rozumienie tego bezpośredniego związku zostało szeroko zaprezentowane w orzeczeniu Trybunału z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie C-98/98 Commissioners of Customs and Excise przeciwko Midland Bank plc., w którym stwierdzono, że art. 2 I Dyrektywy oraz art. 17(2)(3) i (5) VI Dyrektywy należy interpretować w taki sposób, aby – co do zasady – istnienie bezpośredniego związku między daną transakcją nabycia, a daną transakcją (lub transakcjami) sprzedaży, uprawniającymi do odliczenia, stanowiło warunek nabycia przez podatnika prawa do odliczenia naliczonego podatku od wartości dodanej oraz aby stanowiło podstawę do określenia zakresu tego prawa.

W orzeczeniu z dnia 27 września 2001 r. w sprawie CIBO Participations S.A. (C-16/00) Trybunał doszedł do wniosku, że aby możliwe było odliczenie VAT naliczonego, musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy wydatkiem a sprzedażą opodatkowaną VAT, co oznacza, że wydatek musi stanowić element kosztowy sprzedaży opodatkowanej. Niemniej TSUE stwierdził, że wydatki na doradztwo związane z procesem przejmowania spółek zależnych przez CIBO stanowią koszty ogólne, mające związek z działalnością opodatkowaną tej spółki.

Podobne stanowisko wyraził w orzeczeniu z dnia 26 maja 2005 r. w sprawie C-465/03 Kretztechnik AG przeciwko Finanzamt Linz.

Z kolei w wyroku z dnia 21 lutego 2013 r. w sprawie C-104/12 Finanzamt Köln-Nord przeciwko Wolframowi Beckerowi, Trybunał podkreślił, że warunkiem powstania prawa do odliczenia podatku VAT od nabycia towarów lub usług na wcześniejszym etapie obrotu jest, by koszt nabycia owych towarów lub usług stanowił element ceny transakcji dającej prawo do odliczenia na późniejszym etapie.

W świetle powyższego orzecznictwa TSUE należy stwierdzić, że kierując się wykładnią dokonywaną w zgodzie z zasadami VI Dyrektywy (od 1 stycznia 2007 r. – Dyrektywy 2006/112/WE), na gruncie art. 86 ust. 1 ustawy, podobnie jak i art. 17(2)(3) i (5) VI Dyrektywy (art. 167 i nast. Dyrektywy 2006/112/WE) należy przyjąć – co do zasady – że niezbędnym warunkiem odliczenia VAT jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy zakupami (wydatkami), a konkretną transakcją opodatkowaną. Wydatki te powinny stanowić część składową kosztów świadczenia, uwzględnioną w cenie.

Jednocześnie przytoczyć w tym miejscu należy orzeczenie WSA we Wrocławiu z dnia 24 lipca 2014 r., sygn. akt I SA/Wr 754/14, zgodnie z którym: „System odliczeń VAT jest wyraźny – ma on na celu całkowite uwolnienie przedsiębiorcy od ciężaru VAT zapłaconego lub podlegającego zapłacie w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Natomiast nie daje takiego uprawnienia do odliczenia w przypadku czynności będących poza zakresem takiej działalności gospodarczej. A zatem nie można zaakceptować rozwiązania zgodnie z którym wykładnia dyrektywy przynosiłaby podatnikowi korzyść sprzeczną z zasadami tej dyrektywy. Wykluczone jest »niesymetryczne« powoływanie się na przepisy dyrektywy, co oznacza, że podatnik co do zasady nie może powoływać się na dyrektywę w celu domagania się prawa do odliczenia podatku naliczonego, nie płacąc podatku należnego (por. wyrok TS w sprawie MMDP, C-319/12. ECLI:EU:C:2013:778 oraz opinia RG J. Kokott do tej sprawy; K. Zakolski, M. Jaworowski. Praktyczne konsekwencje zwolnień niezgodnych z dyrektywą. Czy wyrok w sprawie MDDP zamyka dyskusję? PP Nr 4/2014, s. 26 i nast.)”.

Jak wynika z wniosku, w związku z realizacją zadań w zakresie usuwania i przechowywania pojazdów oraz ostatecznie ich sprzedażą Powiat ponosi wydatki, tj. koszty postoju samochodu na parkingu strzeżonym oraz koszty związane z wyceną pojazdu przez rzeczoznawcę samochodowego.

Ponownie w tym miejscu powtórzyć należy, że czynności w zakresie sprzedaży przez Powiat pojazdów przejętych na podstawie art. 130a ustawy Prawo o ruchu drogowym, stanowią czynność opodatkowaną podatkiem VAT, niekorzystającą ze zwolnienia od opodatkowania tym podatkiem.

Przy czym, w ocenie tutejszego organu nie sposób uznać, że Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego od wszystkich ww. wydatków, jako związanych z czynnościami opodatkowanymi niekorzystającymi ze zwolnienia, czyli ze sprzedażą tych pojazdów.

Uwzględniając przywołane wyżej przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym wskazać należy, że czynność przechowywania pojazdu na parkingu strzeżonym do daty uprawomocnienia się orzeczenia o jego przepadku na rzecz Powiatu ma charakter publicznoprawny. Czynność ta nie wynika bowiem z zawartych umów cywilnoprawnych, a stanowi wymóg nałożony na Zainteresowanego przez przepisy prawa. Zatem Wnioskodawca w zakresie tej czynności nie działa jako podatnik podatku VAT, co oznacza, że czynność w tym zakresie nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W tym miejscu należy zarazem wskazać, że z datą uprawomocnienia się orzeczenia sądu o przepadku pojazdu na rzecz Powiatu pojazd staje się własnością Powiatu, a zatem czynności przechowywania pojazdu od tego momentu dotyczą towaru, którym Powiat może swobodnie rozporządzać i który może stać się przedmiotem czynności cywilnoprawnych dokonywanych przez Powiat.

Odnosząc się zatem do istoty wątpliwości Wnioskodawcy należy stwierdzić, że wszelkie koszty związane z przedmiotowymi pojazdami, w tym koszty postoju samochodu na parkingu strzeżonym ponoszone do daty uprawomocnienia się orzeczenia o przepadku na rzecz Powiatu, nie są związane z wykonywanymi przez Wnioskodawcę czynnościami opodatkowanymi.

Związek z czynnościami opodatkowanymi w chwili ponoszenia przez Powiat kosztów związanych z pojazdami, np. postoju samochodu na parkingu strzeżonym do daty uprawomocnienia się orzeczenia o przepadku na rzecz Powiatu nie jest ani uchwytny, ani oczywisty ze względu przede wszystkim na to, że wydatki te są poniesione przez Powiat na realizację zadań publicznoprawnych. Koszty te są zatem związane w sposób bezpośredni i jednoznaczny z czynnościami niepodlegającymi opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Okoliczność, że konkretne pojazdy, w stosunku do których zostały poniesione wyżej wymienione koszty postoju na parkingu strzeżonym, zostaną ostatecznie sprzedane w ramach czynności opodatkowanej, pozostaje bez wpływu na prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu ww. wydatków. Bezpośredni związek tych kosztów z czynnościami niepodlegającymi opodatkowaniu wyklucza możliwość przyjęcia, że odliczenie podatku związanego z tymi samymi kosztami może nastąpić z powodu pośredniego związku z czynnościami opodatkowanymi.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków poniesionych w związku z nabyciem przedmiotowych pojazdów oraz postojem samochodów na parkingu strzeżonym do daty uprawomocnienia się orzeczenia o przepadku na rzecz Powiatu, bowiem nie zaistnieją przesłanki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy.

Natomiast w zakresie pozostałych wydatków poniesionych przez Powiat, a dotyczących pojazdów które na podstawie orzeczenia sądu o przepadku stanowią własność Powiatu, tj. np. kosztów związanych z uzyskaniem od rzeczoznawcy opinii na temat samochodu, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, bowiem wydatki te mają związek z czynnościami opodatkowanymi (tj. ze sprzedażą tych pojazdów), a ponadto Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT. Przy czym prawo to przysługuje pod warunkiem niezaistnienia przesłanek wskazanych w art. 88 ustawy.

Mając na uwadze przywołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić że:

Ad 1.

Sprzedaż pojazdów usuniętych z drogi i przejętych przez Powiat ma charakter cywilnoprawny. Powiat występuje dla tej czynności w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy oraz wykonuje czynności określone w art. 5 ust. 1 ustawy, stanowiące dostawę towarów w świetle art. 7 ust. 1 ustawy. W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że sprzedaż pojazdów usuniętych z drogi i przejętych przez Powiat na podstawie art. 130a ustawy Prawo o ruchu drogowym, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ad 2.

W związku z tym, że przedmiotowa sprzedaż nie korzysta ze zwolnienia od podatku określonego w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, podlega opodatkowaniu 23% stawką podatku od towarów i usług.

Ad 3.

Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków poniesionych w związku z nabyciem przedmiotowych pojazdów oraz ich postojem na parkingu strzeżonym do daty uprawomocnienia się orzeczenia o przepadku na rzecz Powiatu. Wydatki te bowiem związane są z działalnością publicznoprawną Powiatu a nie z działalnością gospodarczą opodatkowaną VAT. Powiatowi przysługuje natomiast prawo do odliczenia podatku naliczonego od wszelkich kosztów ponoszonych przez niego po uprawomocnieniu się wyroku i związanych ze sprzedażą pojazdu (tj. np. kosztów postoju samochodu na parkingu strzeżonym oraz kosztów związanych z uzyskaniem od rzeczoznawcy opinii na temat samochodu). W tym bowiem przypadku istnieje bezpośredni związek wydatków z czynnością opodatkowaną, tj. sprzedażą pojazdu.

Tutejszy organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznaczenia wymaga również, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem sprawy. Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem sprawy podanym w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin