Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.111.2017.1.AM
z 13 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 24 kwietnia 2017 r. (data wpływu 4 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych zakupem specjalistycznego ekspresu do kawy oraz na zatrudnienie/zakup usług baristów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków zakupem specjalistycznego ekspresu do kawy oraz na zatrudnienie/zakup usług baristów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: „Podatnik", „Wnioskodawca") jest komandytariuszem C. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (dalej: „Spółka"). Zgodnie z przepisami art. 8 ust. 1 i ust. 2 cyt. ustawy o PDOF zarówno przychody (ust. 1) jak i koszty (ust. 2) spółki niebędącej osobą prawną stanowią przychody oraz koszty odpowiednio każdego z jej wspólników, które określa się proporcjonalnie do ich prawa do udziału w zysku takiej spółki. Z tego tytułu Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w branży informatycznej, zajmując się przede wszystkim rozwojem produktów dotyczących działalności marketingowej i reklamowej w Internecie (np. tworzy narzędzia do śledzenia ruchu internetowego oraz doboru odpowiedniej reklamy kontekstowej).

Pracownicy branży informatycznej, w tym również pracownicy C., są narażeni na szereg niekorzystnych dla zdrowia czynników związanych z wielogodzinną pracą biurową przed monitorami.

Dlatego też Spółka, w ramach propagowania zdrowego stylu życia osób w niej zatrudnionych, wdrożyła dla swoich pracowników szereg programów, mających na celu ich aktywizację fizyczną, zachowanie dobrego stanu zdrowia -zarówno fizycznego jak i psychicznego. Dotyczy to również sposobu odżywiania się oraz spożywanych napojów, co w sposób pośredni również może mieć wpływ na stan zdrowia pracowników oraz ich samopoczucie i wydajność w pracy.

Oprócz udostępnienia osobom zatrudnionym w Spółce zróżnicowanych produktów spożywczych, które zbiorczo można określić jako „napoje oraz drobne przekąski" (co było przedmiotem odrębnego wniosku), Spółka postanowiła zaoferować swoim pracownikom spożycie kawy odpowiednio wysokiej jakości. W tym celu, za przyzwoleniem kadry zarządzającej (w tym Wnioskodawcy) zakupiono wysoko specjalistyczny ekspres do kawy. Do obsługi tego urządzenia Spółka postanowiła zatrudnić specjalistów od przyrządzania wysokogatunkowej kawy, tzw. (z j. włoskiego) baristów. Osoby te będą przyrządzać kawę zarówno dla kadry zarządzającej, wszystkich pracowników Spółki, jak również (okazjonalnie) dla klientów goszczących w siedzibie Spółki.

Nadmienić należy, iż wartość początkowa ww. specjalistycznego ekspresu do kawy przekroczyła granicę 3500 zł i stąd został on zakwalifikowany jako środek trwały podlegający amortyzacji.

W związku z powyższym Spółka poniosła (względnie będzie ponosić w przyszłości) następujące kategorie wydatków, co do których powzięła wątpliwość, czy mogą stanowić podatkowe koszty uzyskania przychodów:

• wydatek na zakup ww. specjalistycznego ekspresu do kawy (wyłączony z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOF), zakwalifikowanego i ujawnionego jako środek trwały, odnośnie którego kosztem uzyskania przychodów mogą być odpisy amortyzacyjne z tytułu jego zużycia;
  
• wydatki na zatrudnienie (niezależnie od podstawy prawnej, np. umowa o pracę, umowa zlecenia, działalność gospodarcza etc.) specjalistów od parzenia kawy (dalej: „baristów").
  
  

Wydatki te zostały poniesione (będą ponoszone) ze środków obrotowych Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki poniesione (ponoszone w przyszłości) na: zakup specjalistycznego ekspresu do kawy oraz na zatrudnienie/zakup usług baristów mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy (w odpowiedniej proporcji do jego udziału w zysku Spółki) na podstawie art. 22 ust. 1 oraz ust. 8 (odpisy amortyzacyjne od ekspresu jako środka trwałego) ustawy o PDOF, jako tzw. koszty pośrednie, czyli koszty poniesione celem zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, ww. wydatki powinny przyczynić się do lepszego samopoczucia pracowników, a tym samym wpłynąć dodatnio na jakość ich pracy oraz pozytywną motywację.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z brzmieniem art. 22 ust. 1 ustawy o PDOF. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o PDOF.

W związku z powyższym do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszelkie wydatki, zarówno te bezpośrednio (koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów), jak i pośrednio (koszty poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów) związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów (katalog z art. 23 ust.1 ustawy o PDOF).

W doktrynie oraz praktyce prawa podatkowego wskazuje się, iż aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione (kumulatywnie, łącznie) następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik):
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona:
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów;
  

• został właściwie udokumentowany;
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o PDOF nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Z brzmienia przepisu art. 22 ust. 1 ustaw o PDOF wynika zatem, że kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód ten nie zostanie osiągnięty.

Natomiast stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1) ustawy o PDOF nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
   
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.
   
   

Jednakże na mocy art. 22 ust. 8 ustawy o PDOF kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne), dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Bezspornym jest, iż kosztami podatkowymi są m.in. tzw. koszty pracownicze. Koszty pracownicze związane są ze stosunkiem pracy łączącym pracownika z pracodawcą (gdyby nie stosunek pracy, pracodawca nie ponosiłby wskazanych wydatków).

Jak już była o tym mowa na wstępie, Spółka, w ramach propagowania zdrowego stylu życia osób w niej zatrudnionych, wdrożyła dla swoich pracowników szereg programów, mających na celu ich aktywizację fizyczną, zachowanie dobrego stanu zdrowia - zarówno fizycznego jak i psychicznego. Dotyczy to również sposobu odżywiania się oraz spożywanych napojów, co w sposób pośredni również może mieć wpływ na stan zdrowia pracowników oraz ich samopoczucie i wydajność w pracy.

Oprócz udostępnienia osobom zatrudnionym w Spółce zróżnicowanych produktów spożywczych, które zbiorczo można określić jako „napoje oraz drobne przekąski” (co było przedmiotem odrębnego wniosku), Spółka postanowiła zaoferować swoim pracownikom spożycie kawy odpowiednio wysokiej jakości. W tym celu, za przyzwoleniem kadry zarządzającej (w tym Wnioskodawcy) zakupiono wysoko specjalistyczny ekspres do kawy. Do obsługi tego urządzenia Spółka postanowiła zatrudnić specjalistów od przyrządzania wysokogatunkowej kawy, tzw. (z j. włoskiego) baristów. Osoby te będą przyrządzać kawę zarówno dla kadry zarządzającej, wszystkich pracowników Spółki, jak również (okazjonalnie) dla klientów goszczących w siedzibie Spółki.

Zdaniem Wnioskodawcy wydatki poniesione na zakup ekspresu wraz z obsługą powinny przede wszystkim przyczynić się do lepszego samopoczucia pracowników, uprzyjemniając im krótkie chwile przerw w wielogodzinnej pracy, a tym samym wpłynąć dodatnio na jakość ich pracy po przerwie. Zdaniem pracodawcy może to ponadto wypłynąć na zwiększenie motywacji do pracy oraz poprawić atmosferę w zespołach pomiędzy pracownikami.

Należy w tym miejscu wspomnieć, iż tego rodzaju świadczenia nie mogą być traktowane jako „świadczenie socjalne” (wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 23 ust. 1 pkt 42 ustawy o PDOF). Nie są one bowiem uzależnione od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej poszczególnych pracowników, a więc nie spełniają definicji wydatków na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Powyższe wydatki poniesione zostały przez Spółkę (w tym również Wnioskodawcę) ze środków obrotowych, są one definitywne oraz zostały właściwie udokumentowane. Mają one w ocenie Wnioskodawcy pośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą: przyczyniają się do poprawy samopoczucia, a poniekąd i kondycji psychofizycznej pracowników, a tym samym poprawiają jakość ich pracy oraz wydajność osób zatrudnionych, co ma -w sposób pośredni - wpływ na przychody Wnioskodawcy.

Reasumując należy wskazać, że koszty poniesione przez Spółkę (oraz proporcjonalnie do udziału w zysku przez Wnioskodawcę) w związku z zakupem ekspresu do kawy i zatrudnieniem specjalistycznej obsługi, sfinansowane ze środków obrotowych, należy uznawać za koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy na podstawie art. 22 ust. 1 oraz ust. 8 ustawy o PDOF.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.