Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-2.4011.81.2017.2.MKA
z 30 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku (data wpływu 21 kwietnia 2017 r.), uzupełnionym w dniu 15 maja 2017 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej, w związku z powyższym pismem z 8 maja 2017 r. nr 0112-KDIL3-2.4011.81.2017.1.MKA, wezwano Wnioskodawczynię do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawczynię, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ, a uzupełnieniem wniosku nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano 8 maja 2017 r., skutecznie doręczono 11 maja 2017 r., natomiast 15 maja 2017 r. do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek (nadano w polskiej placówce pocztowej 12 maja 2017 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni w Urzędzie Skarbowym dowiedziała się, że może skorzystać z ulgi prorodzinnej na chore dziecko. Syn Zainteresowanej mając 17 lat zachorował na chorobę dwubiegunową. Jest to choroba, która przychodzi nagle. W związku z ulgą prorodzinną Wnioskodawczyni wystąpiła z korektą o wypłacenie tej ulgi. Wnioskodawczyni jest osobą bardzo chorą. Zainteresowana odliczała ulgę rehabilitacyjną na dojazdy samochodem. Wnioskodawczyni została wezwana do Urzędu Skarbowego o dostarczenie dokumentów na ulgę na syna i je dostarczyła. Zainteresowana została zapytana o dokumenty dotyczące ulgi na samochód na dojazdy na rehabilitacje.

Zainteresowana wskazuje pytając - jakie mogą być dojazdy na rehabilitację przy chorobie crohna.

Zdaniem Wnioskodawczyni ulgę prorodzinną powinna otrzymywać już od 10 lat, ulgę na chorego syna wypłacono za 5 lat wstecz. Zainteresowana twierdzi, że straciła dużą kwotę.

Zainteresowana oraz syn posiadają II grupę niepełnosprawności. Wnioskodawczyni przeszła kilkanaście operacji. Wszystkie zabiegi operacyjne miały miejsce w A. Ponadto Zainteresowana została zarażona wirusem wątroby typu C, musiała leczyć się w A. i B. Wnioskodawczyni korzystała z własnego samochodu. Samochód jest wykorzystywany w celu wyjazdów do innego miasta na badania do lekarzy. Ze względu na chorobę Wnioskodawczyni nie może dźwigać i korzysta ze swojego auta.

Z uwagi na to, że Zainteresowana nie posiadała dokumentów na zabiegi rehabilitacyjne została poinformowana, że winna zwrócić ulgę na auto za 5 lat. Ulgę tą odliczono z ulgi prorodzinnej. Zdaniem Wnioskodawczyni jest to bardzo krzywdzące. Zainteresowana jest mieszkanką D. i dojeżdża do lekarzy w swoim mieście oraz w innych miastach.

W załączeniu Wnioskodawczyni przedstawiła dokumentację lekarską dotyczącą pobytów w innych miastach związanych z wizytami lekarskimi oraz badaniami. Ostatnio Zainteresowana była zmuszona jeździć ze swoim chorym synem do profesora do A. Wnioskodawczyni poniosła z tego tytułu duże koszty.

Korzystanie z samochodu jest dla Wnioskodawczyni i syna bardzo ważne, ale przy swoich chorobach Zainteresowana oraz syn nie korzystają z zabiegów rehabilitacyjnych.

Wnioskodawczyni jest matką samotnie wychowującego niepełnosprawnego syna. Zainteresowana ponosi ogromne koszty z tytułu leczenia, wyjazdów do lekarzy i prywatne wizyty u specjalistów. Wnioskodawczyni uważa, że została pokrzywdzona z tytułu nie uznania ulgi na samochód.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przysługuje ulga rehabilitacyjna na dojazdy samochodem na leczenie chorych z II grupą inwalidztwa, bo na zabiegi nie wszyscy z nich korzystają?
2. Czy Zainteresowana może mieć przyznany limit tzw. kilometrówkę, aby mogła korzystać z ulgi na samochód, w związku z dojazdem do lekarzy?
3. Choroba Wnioskodawczyni nie wymaga rehabilitacji i dlaczego Zainteresowana ma być pokrzywdzona?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, jest wielu takich chorych, którzy w ten sposób się rozliczają aby otrzymać ulgę rehabilitacyjną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy podatkowej, podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zostały wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Zgodnie art. 26 ust. 7d cyt. ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Jak stanowi art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 13a ww. ustawy wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7a pkt 14 cytowanej ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł.

Stosownie do art. 26 ust. 7c pkt 3 cytowanej ustawy w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Należy również zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni oraz syn Zainteresowanej posiadają II grupę niepełnosprawności. W związku z posiadanymi schorzeniami Wnioskodawczyni korzysta z własnego samochodu osobowego w związku z dojazdem do lekarzy na badania własne oraz syna. Ponadto w opisie stanu faktycznego wskazano, że zainteresowana oraz syn nie korzystają z zabiegów rehabilitacyjnych.

Z analizy art. 26 ust. 7a pkt 14 powołanej ustawy wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, m.in. należy:

1. być osobą niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa lub mieć na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia; przy czym roczny dochód takiej osoby nie może przekroczyć kwoty 9 120 zł,
2. być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego,
3. dojeżdżać bądź dowozić nim osobę niepełnosprawną na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza,
4. ponieść z tego tytułu wydatki.
   
   

Zaznaczyć również należy, iż określona w ustawie kwota 2 280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2 280 zł” (a nie „w wysokości 2 280 zł”) wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Zatem, podatnik, w ramach ww. ulgi rehabilitacyjnej, ma prawo odliczyć od dochodu wydatki z tytułu używania samochodu osobowego, będącego jego własnością bądź współwłasnością, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy, w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”, zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Istotne znaczenie mogą mieć również zabiegi chirurgiczne zmierzające do przywrócenia organicznych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić jego społecznie przydatną sprawność.

Jak z powyższego wynika, w ramach ww. ulgi podatkowej mieszczą się wydatki poniesione na używanie własnego samochodu osobowego w związku z koniecznym przewozem (przejazdem) na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (np. zlecone przez lekarza). Przy czym, w ramach tej ulgi nie mieszczą się dojazdy na zabiegi operacyjne oraz wizyty u lekarzy.

Należy zwrócić uwagę, że nie wszystkie wydatki dotyczące używania samochodu na przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej podlegają odliczeniu w ramach powołanego przepisu. Odliczeniu podlegają tylko te wydatki, które są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza.

Należy w tym miejscu wyraźnie podkreślić, iż ostateczne rozstrzygnięcie kwestii czy dany zabieg wchodzi w zakres zabiegów rehabilitacyjnych wykracza poza kompetencje organu podatkowego i należy do lekarza specjalisty. Odliczenie od dochodu wydatków na zabiegi możliwe będzie tylko, wówczas gdy lekarz specjalista zakwalifikuje je jako zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Analizując stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz stan prawny przedstawiony powyżej wskazać należy, iż wydatki poniesione na z dojazdem do lekarzy na badania nie spełniają przesłanek określonych w art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż celem wyjazdu nie jest korzystanie z niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Zatem Wnioskodawczyni nie przysługuje prawo odliczenia od dochodów wydatków poniesionych na używanie samochodu, gdyż jak wskazała Zainteresowana wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego nie miały związku z koniecznym przejazdem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Ponadto informuje się również, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony, do oceny dokumentów załączonych do wniosku; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego, bądź zdarzenia przyszłego, przedstawionym przez Zainteresowaną i stanowiskiem Zainteresowanej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.