2017.05.18 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-2.4012.62.2017.1.AW
z 18 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 lutego 2017 r. (data wpływu 3 marca 2017 r.), uzupełnionym w dniach 10 maja 2017 r. (dopłata) oraz 15 maja 2017 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia i opodatkowania usług pośrednictwa i doradztwa handlowego świadczonych na rzecz kontrahenta holenderskiego, sposobu ich dokumentowania, momentu powstania obowiązku podatkowego, podstawy opodatkowania, obowiązku wykazania tych czynności w deklaracji VAT-7 i informacji podsumowującej oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków poniesionych w związku ze świadczeniem tych usług – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniach 10 i 15 maja 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia i opodatkowania usług pośrednictwa i doradztwa handlowego świadczonych na rzecz kontrahenta holenderskiego, sposobu ich dokumentowania, momentu powstania obowiązku podatkowego, podstawy opodatkowania, obowiązku wykazania tych czynności w deklaracji VAT-7 i informacji podsumowującej oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków poniesionych w związku ze świadczeniem tych usług.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Spółka jest czynnym „płatnikiem podatku VAT”, rozlicza się z podatku na zasadach ogólnych. Podstawową działalnością jest działalność rachunkowo-księgowa (PKD 69.20.Z).

Spółka planuje rozszerzyć działalność o świadczenie usług pośrednictwa, doradztwa handlowego.

Usługi będą obejmować:

pośrednictwo, doradztwo w zakresie nabywania przez zleceniodawcę produktów od producentów działających na terytorium Unii Europejskiej, usługi te będą polegać na wskazywaniu dostawców oraz dokonywaniu ich analizy pod kątem wiarygodności i jakości wytwarzanych produktów,
pośrednictwo, doradztwo w zakresie sprzedaży produktów oferowanych przez zleceniodawcę, w szczególności pozyskiwaniu potencjalnych odbiorców działających na terenie Unii Europejskiej, jak również poza terytorium Wspólnoty oraz pozyskiwaniu zamówień na dostawy dla ww. produktów.

Spółka nie będzie wchodzić w relacje handlowe z dostawcami, odbiorcami i nie będzie zajmowała się nabywaniem czy zbywaniem towarów.

Usługi pośrednictwa, doradztwa handlowego będą świadczone na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy o podatku od towarów i usług, posiadającego siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej lub miejsce zameldowania na terytorium Unii Europejskiej. Podmiot będący usługobiorcą (kontrahent z Holandii) nie posiada siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Biuro ma zamiar podpisać umowę na wykonanie usługi z kontrahentem unijnym, który jest zarejestrowany na potrzeby podatku od wartości dodanej w kraju Unii Europejskiej innym niż Polska. Usługobiorca poda świadczącemu usługę numer, pod którym jest on zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego.

W chwili obecnej Spółka nie jest zarejestrowana do celów VAT UE, ponieważ z kontrahentem zagranicznym trwają jeszcze negocjacje i nie wiadomo czy dojdzie do nawiązania współpracy. Jednak, jak tylko negocjacje będą zbliżać się ku końcowi, Spółka niezwłocznie, jeszcze przed dokonaniem pierwszej transakcji na rzecz kontrahenta zagranicznego (kontrahent z Holandii), dokona rejestracji na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Spółka zamierza świadczyć usługi pośrednictwa, doradztwa, w związku z tym będzie wystawiać faktury na holenderskiego kontrahenta. W związku z ww. czynnościami będzie ponosić wydatki związane z wykonywaniem tych czynności, m.in. koszty używania samochodu służbowego, rozmów telefonicznych, zakupu materiałów biurowych oraz inne koszty związane z wytworzeniem usług. Powyższe wydatki będą udokumentowane fakturami wystawianymi przez podmioty do tego uprawnione.

Spółka nie planuje zarejestrować się jako podatnik podatku od wartości dodanej na terytorium Holandii.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w związku z tym, iż nabywca usługi jest podatnikiem, miejsce jej świadczenia - zgodnie z zasadą ogólną - znajduje się tam, gdzie usługobiorca ma siedzibę działalności gospodarczej (art. 28b ustawy o VAT), czyli poza terytorium kraju, to świadczenie usług pośrednictwa, doradztwa handlowego nie będzie podlegało opodatkowaniu VAT w Polsce?
Czy słusznym jest, że świadcząc usługi na rzecz nabywców z UE trzeba ten fakt udokumentować fakturą wystawioną zgodnie z polskimi przepisami, ale w sytuacji gdy usługobiorcą jest inny podatnik z państwa członkowskiego Unii Europejskiej na dokumencie sprzedaży powinny pojawić się dodatkowo „NIP UE” sprzedawcy oraz nabywcy?
Czy w sytuacji, gdy usługa opodatkowana jest w kraju nabywcy na fakturze dokumentującej wewnątrzwspólnotowe świadczenie usług nie ma konieczności zamieszczania niektórych danych, które zwykle ujmuje się na dokumentach do transakcji krajowych, w szczególności stawki czy kwoty podatku VAT, jednak na takiej fakturze powinien znaleźć się dodatkowy element - fraza „odwrotne obciążenie”?
Czy podstawę opodatkowania w przypadku świadczenia usług pośrednictwa handlowego na rzecz podatników z UE należy ustalić w oparciu o art. 29a ust. 1 ustawy o VAT?
Czy podobnie jak w obrocie krajowym, również w przypadku świadczenia usług dla podatników z UE (których miejscem świadczenia jest kraj nabywcy) obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wykonania usługi lub otrzymania całości lub części zapłaty (gdy zapłatę tę otrzymano przed wykonaniem usługi)?
Czy usługi świadczone na rzecz kontrahentów z UE, które nie są opodatkowane w Polsce, należy wykazać w deklaracji VAT w poz. 11 (dostawa towarów oraz świadczenie usług poza terytorium kraju) oraz dodatkowo w poz. 12, jeżeli świadczenia te nie są zwolnione z VAT ani opodatkowane stawką 0%, a miejsce ich opodatkowania ustala się zgodnie z art. 28b ustawy o VAT?
Czy wartość usług wykazanych w poz. 12, w rozbiciu na poszczególnych kontrahentów, powinna znaleźć się również w części E informacji podsumowującej VAT UE?
Czy w związku z czynnościami, które nie są opodatkowanie w Polsce ze względu na miejsce ich świadczenia (określone zgodnie z art. 28b ustawy VAT), będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego w stosunku do zakupów związanych takimi czynnościami?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów, import towarów na terytorium kraju, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy czym zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W przytoczonych przepisach przyjęto ogólną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. W przypadku świadczenia usług istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności, więc podatnikiem może być zarówno podatnik polski, jak i podatnik z innego kraju członkowskiego oraz podatnik z kraju trzeciego.

Zgodnie z zapisami art. 28b ust. 1 ustawy VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

W związku z tym, miejsce świadczenia ww. usług pośrednictwa, doradztwa trzeba ustalić zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT - będzie ono zatem znajdowało się w kraju, w którym usługobiorca posiada siedzibę działalności gospodarczej, czyli w Holandii.

Usługa pośrednictwa, doradztwa nie będzie zatem podlegała opodatkowaniu VAT w Polsce, jednak zgodnie z art. 106a-106q ustawy o VAT podatnik powinien ją udokumentować fakturą wystawioną zgodnie z polskimi przepisami, ale w tej sytuacji, ponieważ usługobiorcą jest inny podatnik z państwa członkowskiego Unii Europejskiej, na dokumencie sprzedaży powinny pojawić się dodatkowo „NIP UE” sprzedawcy oraz nabywcy.

W przypadku faktur dokumentujących wewnątrzwspólnotowe świadczenie usług brak jest konieczności zamieszczania niektórych danych, które zwykle ujmuje się na dokumentach do transakcji krajowych. W sytuacji gdy usługa jest opodatkowana w kraju nabywcy, polski przedsiębiorca nie musi wykazywać VAT w Polsce. Oznacza to, że faktura dokumentująca taką usługę może pomijać informacje związane z podatkiem od towarów i usług (jak np. stawka czy kwota podatku), jednak na takiej fakturze powinien znaleźć się dodatkowy element - fraza „odwrotne obciążenie”.

Podstawę opodatkowania należy ustalić w oparciu o art. 29a ust. 1 ustawy VAT. Zgodnie z tym przepisem, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Zgodnie z „ art. 19e” ustawy VAT, w przypadku świadczenia usług dla podatników z UE (których miejscem świadczenia jest kraj nabywcy) obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wykonania usługi lub otrzymania całości lub części zapłaty (gdy zapłatę tę otrzymano przed wykonaniem usługi).

Pomimo że usługa pośrednictwa, doradztwa, o której mowa we wniosku, nie podlega opodatkowaniu w Polsce, należy ją wykazać w deklaracji VAT-7 w poz. 11 (dostawa towarów oraz świadczenie usług poza terytorium kraju) oraz jeżeli świadczenia nie są zwolnione z VAT ani opodatkowane stawką 0%, a miejsce ich opodatkowania ustala się zgodnie z art. 28b ustawy o VAT, w pozycji 12.

Wartość usług wykazanych w poz. 12 deklaracji VAT-7, w rozbiciu na poszczególnych kontrahentów, powinna znaleźć się również w części E informacji podsumowującej VAT UE.

Zdaniem Spółki, przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego nie tylko w stosunku do zakupów związanych z czynnościami opodatkowanymi, ale również związanych z czynnościami, które nie są opodatkowane w Polsce ze względu na miejsce ich świadczenia (określone zgodnie z art. 28b-28n ustawy o VAT) na podstawie art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy o VAT. Z przepisu tego wynika, że podatnik ma prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

Zatem podstawowym warunkiem odliczenia podatku jest, aby dana transakcja, w sytuacji gdyby została wykonana na terytorium Polski, dawała prawo do odliczenia VAT. Transakcja ta powinna, więc dotyczyć czynności opodatkowanej według właściwej stawki (w tym 0%), gdyż zgodnie z generalną zasadą kwota podatku naliczonego podlega odliczeniu tylko w takim zakresie, w jakim jest związana z czynnościami opodatkowanymi, a jednocześnie nie zachodzą przesłanki wyłączające odliczenie określone w art. 88 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych jest prawidłowe.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, pod pojęciem sprzedaży rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z ust. 8 tego artykułu wynika, że jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

W przypadku usług, dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług, istotnym jest ustalenie miejsca ich świadczenia, bowiem od określenia miejsca świadczenia zależeć będzie miejsce ich opodatkowania.

Na podstawie art. 28b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi ust. 2 cyt. artykułu, w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W myśl art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Katalog elementów dodatkowych wchodzących w skład podstawy opodatkowania określony został w art. 29a ust. 6 pkt 1 ustawy, zgodnie z którym podstawa opodatkowania obejmuje:

podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku,
koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W myśl tego przepisu – w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do ust. 2 pkt 1 lit. a) ww. artykułu, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z brzmienia art. 86 ust. 1 ustawy wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem wiąże się podatek naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, a więc takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Uprawnienie do dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego nie przysługuje zatem w przypadku nabycia towarów i usług, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jak stanowi art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy, podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

Wskazać należy, że z treści art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy wynika, że podatnik, który dokonuje dostawy towarów lub świadczenia usług poza terytorium kraju, zachowuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przy spełnieniu określonych warunków. Przepis ten upoważnia do odliczenia podatku naliczonego w sytuacji, gdy podatnik podatku od towarów i usług dokonuje dostawy towarów lub świadczenia usług, które z uwagi na przepisy dotyczące miejsca świadczenia, opodatkowane są poza terytorium kraju.

Warunkiem odliczenia podatku naliczonego związanego z usługami świadczonymi poza terytorium kraju jest to, aby – hipotetycznie – w przypadku wykonywania tych samych usług w kraju podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Powołany przepis wymaga ponadto, aby podatnik posiadał dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z czynnościami wykonywanymi poza terytorium kraju. Powinny to być przede wszystkim dokumenty potwierdzające dokonanie określonych czynności poza terytorium kraju, które będą jednocześnie opisywać te czynności.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Stosownie do zapisu ust. 2 tego artykułu, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Jak stanowi art. 2 pkt 34 ustawy, przez pojazdy samochodowe rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Na podstawie art. 86a ust. 3 ww. ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

W świetle ust. 4 cytowanego artykułu, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Jak stanowi ust. 5 ww. artykułu, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

przeznaczonych wyłącznie do:
1. odprzedaży,
2. sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika,
3. oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze
  
  - jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika;
w odniesieniu do których:
1. kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub
2. podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.

Zgodnie z ust. 6 tego artykułu, ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności.

W myśl ust. 7 ww. artykułu, ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać:

numer rejestracyjny pojazdu samochodowego;
dzień rozpoczęcia i zakończenia prowadzenia ewidencji;
stan licznika przebiegu pojazdu samochodowego na dzień rozpoczęcia prowadzenia ewidencji, na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji;
wpis osoby kierującej pojazdem samochodowym dotyczący każdego wykorzystania tego pojazdu, obejmujący:
1. kolejny numer wpisu,
2. datę i cel wyjazdu,
3. opis trasy (skąd - dokąd),
4. liczbę przejechanych kilometrów,
5. imię i nazwisko osoby kierującej pojazdem
  
  - potwierdzony przez podatnika na koniec każdego okresu rozliczeniowego w zakresie autentyczności wpisu osoby kierującej pojazdem, jeżeli nie jest ona podatnikiem;
liczbę przejechanych kilometrów na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji.

W świetle ust. 9 przywołanego artykułu, do pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2, należą:

pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
1. klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków;
pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
pojazdy specjalne, które spełniają również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
1. agregat elektryczny/spawalniczy,
2. do prac wiertniczych,
3. koparka, koparko-spycharka,
4. ładowarka,
5. podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
6. żuraw samochodowy
  
  - jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym.

Zgodnie z ust. 10 ww. artykułu, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 9:

pkt 1 i 2 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań;
pkt 3 stwierdza się na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.

Jak wynika z ust. 12 tego artykułu, podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami.

Na podstawie ust. 13 cyt. artykułu, w przypadku niezłożenia w terminie informacji, o której mowa w ust. 12, uznaje się, że pojazd samochodowy jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika dopiero od dnia jej złożenia.

Stosownie do art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

W ust. 14 ww. artykułu zapisano, że minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzory deklaracji podatkowych, o których mowa w ust. 1-3, 8 i 9, wraz z objaśnieniami co do sposobu prawidłowego ich wypełnienia oraz terminu i miejsca ich składania, w celu umożliwienia rozliczenia podatku.

Aktualny wzór deklaracji VAT-7 określa rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 25 lipca 2016 r. w sprawie wzorów deklaracji dla podatku od towarów i usług (Dz. U., poz. 1136). Zgodnie z zawartymi w tym rozporządzeniu „Objaśnieniami do deklaracji od towarów i usług (VAT-7, VAT-7K i VAT-7D)” – Załącznik nr 4 do rozporządzenia:

W poz. 11 wykazuje się dostawę towarów oraz świadczenie usług poza terytorium kraju, w stosunku do których przysługuje podatnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, o którym mowa w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy, lub prawo do zwrotu kwoty podatku naliczonego, o którym mowa w art. 87 ust. 5 ustawy. W pozycji tej nie uwzględnia się wartości dostaw towarów i świadczonych usług dokonywanych w ramach działalności gospodarczej zarejestrowanej poza terytorium kraju oraz świadczonych usług rozliczanych w ramach procedury szczególnej dotyczącej usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych lub usług elektronicznych;
W poz. 12 wykazuje się świadczenie usług, o których mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, tj. usług, do których stosuje się art. 28b ustawy, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca.

Z konstrukcji deklaracji VAT-7 wynika, że w poz. 11 wykazuje się wyłącznie te usługi, które podlegają opodatkowaniu poza terytorium kraju, zarówno na terytorium Unii Europejskiej, jak i na terytorium państw trzecich, zaś w poz. 12 wyodrębnia się usługi, dla których miejsce świadczenia określane jest na podstawie art. 28b ustawy i które świadczone są na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju na rzecz podatników podatku od wartości dodanej.

Zgodnie z art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych usługach, do których stosuje się art. 28b, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca – zwane dalej „informacjami podsumowującymi”.

Jak wynika z powyższego przepisu, polski podatnik VAT zidentyfikowany do transakcji wewnątrzwspólnotowych w kraju, świadcząc usługi – opodatkowane zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy - dla podatnika unijnego zidentyfikowanego na potrzeby podatku od wartości dodanej (czyli zarejestrowanego do transakcji wewnątrzwspólnotowych), zobowiązany jest wykazać świadczenie tych usług w informacji podsumowującej. Informacja podsumowująca powinna zawierać jednakże tylko te usługi świadczone na rzecz podatników podatku od wartości dodanej, które nie są opodatkowane stawką 0% lub zwolnione od podatku od wartości dodanej, dla których obowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca.

Jak stanowi art. 106a ustawy, przepisy Rozdziału 1 „Faktury” stosuje się do:

sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
2. państwa trzeciego.

Z treści art. 106a ust. 1 pkt 2 lit a) ustawy wynika, że w przypadku dostaw towarów i świadczenia usług, których miejscem świadczenia i opodatkowania jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, przepisy ustawy dotyczące wystawiania faktur mają zastosowanie tylko do tych transakcji, gdy osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca (nabywca towaru lub usługi jest odpowiedzialny na terytorium swojego kraju do zapłaty podatku na zasadach odwrotnego obciążenia). Dodatkowo, faktura dokumentująca te czynności nie może być wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika, czyli w tzw. przypadkach samofakturowania (sprzedawca i nabywca wcześniej zawarli umowę w sprawie wystawiania przez nabywcę faktur w imieniu sprzedawcy, w której została określona procedura zatwierdzania poszczególnych faktur przez sprzedawcę).

W myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Stosownie do art. 106e ust. 1 ustawy, faktura powinna zawierać:

datę wystawienia;
kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
stawkę podatku;
sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
kwotę należności ogółem;
w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, w odniesieniu do których:
1. obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 1 lub art. 21 ust. 1, lub
2. w przepisach wydanych na podstawie art. 19a ust. 12 określono termin powstania obowiązku podatkowego z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty
  
  - wyrazy „metoda kasowa";
w przypadku faktur, o których mowa w art. 106d ust. 1 - wyraz „samofakturowanie";
w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi - wyrazy „odwrotne obciążenie";
w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 albo przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 - wskazanie:
1. przepisu ustawy albo aktu wydanego na podstawie ustawy, na podstawie którego podatnik stosuje zwolnienie od podatku,
2. przepisu dyrektywy 2006/112/WE, który zwalnia od podatku taką dostawę towarów lub takie świadczenie usług, lub
3. innej podstawy prawnej wskazującej na to, że dostawa towarów lub świadczenie usług korzysta ze zwolnienia;
w przypadku, o którym mowa w art. 106c - nazwę i adres organu egzekucyjnego lub imię i nazwisko komornika sądowego oraz jego adres, a w miejscu określonym dla podatnika - imię i nazwisko lub nazwę dłużnika oraz jego adres;
w przypadku faktur wystawianych w imieniu i na rzecz podatnika przez jego przedstawiciela podatkowego - nazwę lub imię i nazwisko przedstawiciela podatkowego, jego adres oraz numer, za pomocą którego jest on zidentyfikowany na potrzeby podatku;
w przypadku gdy przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy są nowe środki transportu - datę dopuszczenia nowego środka transportu do użytku oraz:
1. przebieg pojazdu - w przypadku pojazdów lądowych, o których mowa w art. 2 pkt 10 lit. a,
2. liczbę godzin roboczych używania nowego środka transportu - w przypadku jednostek pływających, o których mowa w art. 2 pkt 10 lit. b, oraz statków powietrznych, o których mowa w art. 2 pkt 10 lit. c;
w przypadku faktur wystawianych przez drugiego w kolejności podatnika, o którym mowa w art. 135 ust. 1 pkt 4 lit. b i c, w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej (procedurze uproszczonej) - dane określone w art. 136;
w przypadkach, o których mowa w art. 97 ust. 10 pkt 2 i 3:
1. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, poprzedzony kodem PL,
2. numer, za pomocą którego nabywca towaru lub usługi jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej w danym państwie członkowskim, zawierający dwuliterowy kod stosowany na potrzeby podatku od wartości dodanej właściwy dla tego państwa członkowskiego.

W świetle art. 97 ust. 10 ustawy, podmioty, o których mowa w ust. 1-3, zarejestrowane jako podatnicy VAT UE, które uzyskały potwierdzenie zgodnie z ust. 9, podając numer, pod którym są zidentyfikowane na potrzeby podatku, przy:

dokonywaniu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów,
dokonywaniu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,
świadczeniu usług, do których stosuje się art. 100 ust. 1 pkt 4, dla podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
nabywaniu usług, do których stosuje się art. 28b, dla których są podatnikami z tytułu importu usług

są obowiązane do posługiwania się numerem identyfikacji podatkowej poprzedzonym kodem PL.

W art. 106 ust. 4 ustawy wskazano, że faktura nie zawiera:

w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 7 i 8, jest nabywca towaru lub usługobiorca - danych określonych w ust. 1 pkt 12-14;
w przypadku, o którym mowa w art. 16 - danych określonych w ust. 1 pkt 4;
w przypadku, o którym mowa w art. 106b ust. 3 pkt 2 - danych określonych w ust. 1 pkt 12-14.

Przepis ust. 5 tego artykułu stanowi, że faktura może nie zawierać:

w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit. a - danych określonych w ust. 1 pkt 10 i 12-14;
w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit. b - danych określonych w ust. 1 pkt 5 i 12-14;
w przypadku gdy kwota należności ogółem nie przekracza kwoty 450 zł albo kwoty 100 euro, jeżeli kwota ta określona jest w euro - danych określonych w ust. 1 pkt 3 dotyczących nabywcy i danych określonych w ust. 1 pkt 8, 9 i 11-14, pod warunkiem że zawiera dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku.

Analiza okoliczności przedstawionych we wniosku oraz powołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że skoro nabywcą świadczonych przez Spółkę usług pośrednictwa i doradztwa handlowego będzie kontrahent zagraniczny będący podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy o podatku od towarów i usług, to miejscem świadczenia i opodatkowania przedmiotowych usług − zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy – będzie terytorium państwa, w którym usługobiorca posiada siedzibę, tj. terytorium Holandii. W konsekwencji, czynności te nie będą podlegały opodatkowaniu na terytorium kraju.

W odniesieniu do zagadnienia sposobu dokumentowania ww. usług należy nadmienić, że polskie przepisy określające zasady wystawiania faktur stosuje się przede wszystkim do sprzedaży w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy, czyli w celu dokumentowania odpłatnych dostaw towarów i odpłatnego świadczenia usług na terytorium kraju, wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów oraz eksportu towarów. Regulacje te stosuje się również do niektórych czynności, jeśli miejsce ich świadczenia znajduje się poza terytorium kraju (niepodlegających opodatkowaniu w Polsce).

Podkreślenia wymaga to, że kwestia obowiązku rejestracji dla potrzeb podatku od wartości dodanej na terytorium innych państw członkowskich, sposobu dokumentowania czynności mających miejsce świadczenia i opodatkowania na ich terytoriach, rozliczania podatku i jego wysokości, oraz podmiotu zobowiązanego do jego rozliczenia są autonomicznymi zagadnieniami porządku prawnego obowiązującego w tych krajach, regulowanymi przez akty prawne wydane przez upoważnione do tego organy i instytucje mające siedziby w tych krajach.

Wobec powyższego, jedynie w przypadku jeśli nabywca (podmiot holenderski) będzie odpowiedzialny na terytorium państwa członkowskiego (będącego miejscem świadczenia tych czynności) do zapłaty podatku od wartości dodanej na zasadach odwrotnego obciążenia, Spółka powinna wystawić polską fakturę. Faktura ta powinna zawierać nadany Spółce numer identyfikacji podatkowej poprzedzony kodem PL, numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej na terytoriom Holandii, zawierający dwuliterowy kod właściwy dla tego państwa, a także wyrazy „odwrotne obciążenie”. Ponadto, faktura ta może nie zawierać stawki i kwoty podatku. Natomiast w sytuacji, gdy na nabywcy nie będzie ciążył taki obowiązek, o sposobie dokumentowania tych czynności oraz podmiocie zobowiązanym do jego rozliczenia będą decydowały przepisy prawa obowiązujące w tym państwie członkowskim.

Przy czym – o ile wystąpi obowiązek wystawienia przez Spółkę polskich faktur – w przypadku, gdy kontrahent przed wykonaniem usługi część należności, Spółka powinna wystawić fakturę dokumentującą otrzymanie zaliczki/zaliczek.

W kwestii momentu powstania obowiązku podatkowego wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie wskazana powyżej ogólna zasada ustalania momentu powstania obowiązku podatkowego, ustawodawca nie przewidział bowiem szczególnego momentu powstania obowiązku podatkowego dla usług polegających na pośrednictwie i doradztwie handlowym. Tym samym w analizowanej sprawie obowiązek podatkowy powstanie zgodnie z art. 19a ustawy, czyli z chwilą wykonania przedmiotowych usług, przy czym zaznaczyć należy, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera, ani nigdy nie zawierała, powołanego przez Spółkę „ art. 19e”.

Podzielić należy stanowisko Spółki w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania dla ww. usług zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy. Zatem podstawą opodatkowania będzie kwota stanowiąca zapłatę, która Spółka otrzyma z tytuł sprzedaży przedmiotowych usług pośrednictwa i doradztwa handlowego.

Jak słusznie stwierdzono we wniosku, w rozpatrywanej sprawie będą spełnione warunki, wskazane w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy, do odliczenia podatku naliczonego od zakupów towarów i usług związanych ze świadczeniem przedmiotowych usług. Treść wniosku wskazuje bowiem, że usługi te, gdyby były wykonywane na terytorium kraju, byłyby opodatkowane podatkiem od towarów i usług, wobec tego – o ile Spółka będzie posiadała stosowne dokumenty, z których będzie wynikać związek poniesionych wydatków z usługami świadczonymi poza terytorium kraju - będzie uprawniona do odliczenia podatku naliczonego od tych zakupów, przy założeniu, że nie będą zachodziły inne ograniczenia przewidziane w art. 86a i 88 ustawy.

Przedmiotowe usługi Spółka powinna wykazać w pozycji 11 deklaracji VAT-7 „Dostawa towarów oraz świadczenie usług poza terytorium kraju”, ponieważ w stosunku do tych transakcji będzie jej przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, o którym mowa w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy. Ponadto z uwagi na to, że usługi będą świadczone na rzecz podatnika podatku od wartości dodanej, a miejsce ich świadczenia w rozumieniu art. 28b znajdować się będzie na terytorium Holandii, Spółka będzie zobowiązana do wykazania przedmiotowych transakcji w pozycji 12 deklaracji VAT-7 („W tym świadczenie usług, o których mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy”).

Skoro w odniesieniu do tych czynności zastosowanie znajdzie art. 28b ustawy, to należy je uwzględnić w informacji o dokonanych transakcjach wewnątrzwspólnotowych VAT-UE (informacji podsumowującej), w części E „Informacja o wewnątrzwspólnotowym świadczeniu usług”, przy czym mając na uwadze stwierdzenie Spółki, że w informacji podsumowującej należy wykazać „wartość usług (…) w rozbiciu na poszczególnych kontrahentów”, zauważyć należy, że z treści wniosku wynika, iż Spółka zamierza świadczyć usługi wyłącznie dla jednego kontrahenta.

Należy podkreślić, że w niniejszej interpretacji nie oceniono kwestii, czy Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia 100% albo 50% kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, gdyż nie przedstawiono w tym zakresie stanowiska i nie zadano pytania.

Informuje się, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionych we wniosku zdarzeń przyszłych, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin