2017.06.14 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.88.2017.1.KS1
z 14 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia z dnia 10 kwietnia 2017 r. (data wpływu 20 kwietnia 2017 r.) uzupełnionego pismem z dnia 19 kwietnia 2017 r. (data wpływu 25 kwietnia 2017 r.) oraz pismem z dnia 31 maja 2017 r. (data wpływu 6 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

opodatkowania przychodów z najmu lokali w nieruchomości (kamienicy) - jest nieprawidłowe,
skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości (kamienicy) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 kwietnia 2017 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z najmu lokali w nieruchomości (kamienicy) oraz skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości (kamienicy).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca nabyła nieruchomość gruntową, na której posadowiony jest budynek mieszkalny (kamienica) na podstawie umowy darowizny z dnia 22 grudnia 2003 roku sporządzonej aktem notarialnym w kancelarii Ireny M., notariusza.

Następnie w dniu 4 października 2004 roku Wnioskodawczyni darowała swojemu bratu udział w ww. nieruchomości wynoszący 1/3 na podstawie umowy darowizny sporządzonej aktem notarialnym w kancelarii Ireny M., notariusza.

Dalej w dniu 1 lipca 2015 roku Wnioskodawczyni została obdarowana przez swojego brata udziałem w ww. nieruchomości wynoszącym 1/3 na podstawie umowy darowizny sporządzonej aktem notarialnym w kancelarii Małgorzaty M., notariusza. .

W związku z powyższym Wnioskodawczyni na dzień złożenia wniosku jest jedynym właścicielem ww. nieruchomości z tym, że:

udział w wysokości 2/3 nabyła w formie darowizny dnia 22 grudnia 2003 roku,
udział w wysokości 1/3 nabyła także w formie darowizny dnia 1 lipca 2015 roku.

Do dnia 04 maja 2005 roku zarząd nad ww. nieruchomością prowadzony był przez Zakład G. (dalej ZG). Od dnia 04 maja 2005 roku zarząd nad ww. nieruchomością został przejęty przez Wnioskodawczynię (nieruchomość została przekazana protokolarnie przez ZG na rzecz właścicieli).

W dniu przejęciu zarządu nad ww. nieruchomością przez właścicieli, 7 na 11 lokali było zajętych na podstawie zawartych umów najmu z ZG i najemcami na czas nieokreślony. Regulowany czynsz najmu wynosił od 1 do 2 zł/m2, który w większości nie był płacony regularnie albo nie był płacony w ogóle właścicielowi (z tego tytułu w latach późniejszych były orzekane przez właściwy sąd eksmisje najemców). Zgodnie z art. 8a ustawy z dnia 21 czerwca 2001 o ochronie praw lokatorów i o zmianie Kodeksu cywilnego, właściciel „przejętym” wraz z budynkiem najemcom mógł podnieść czynsz maksymalnie do 3% wartości odtworzeniowej lokalu, jednakże z uwagi na fakt, iż część najemców nie płaciła czynszu w ogóle, to podwyżki te nie były dokonywane jako bezcelowe. Następnie zgodnie z treścią ww. Ustawy, właściciel mógł dokonać eksmisji najemców „kwaterunkowych” wyłącznie na podstawie art. 11.

Ostatni wyrok w sprawie eksmisji został wydany przez właściwy sąd w dniu 25 lutego 2011 roku, natomiast opuszczenie lokalu nastąpiło z końcem 2012 r. (najemca czekał na przydział lokalu socjalnego).

W trakcie opuszczania lokalu przez najemców „przejętych” wraz z budynkiem Wnioskodawczyni zawierała umowy najmu lokali w miarę zainteresowania najemców.

Stan techniczny budynku w momencie przekazanie przez ZG nie był udokumentowany. Wnioskodawczyni poczyniła szereg działań mających na celu doprowadzenie zarówno dokumentacji jak i stanu technicznego do stanu, który nie będzie zagrażał najemcom, jak również będzie zapobiegał niszczeniu substancji nieruchomości.

ZG nie przekazał właścicielowi żadnej dokumentacji technicznej budynku (brak dokumentacji pierwotnej i dokonanych przeróbek).

Z uwagi na bardzo zły stan techniczny budynku, w 2009 roku została zlecona przez Wnioskodawczynię inwentaryzacja techniczna budynku (celem potwierdzenia bezpieczeństwa jego użytkowania) a sporządzona przez Inżyniera budownictwa lądowego Stanisława D., z której wynikało, że:

budynek został wzniesiony ok. 1933 roku, działka o pow. 699 m2, pow. mieszkalna ok. 421 m2,
na wskutek nieprawidłowego ukształtowania terenu następował napływ wody na ściany budynku i ich zawilgocenie - wskazania w trybie pilnym usunąć ten stan (niwelacja terenu) i wykonać izolacje przeciwwilgociowe,
wskutek przypadkowych przeróbek i modyfikacji lokali wentylacja grawitacyjna nie działa prawidłowo - wskazania - w trybie pilnym uporządkować instalację,
wykonanie kompleksowej inwentaryzacji znajdujących się w budynku wszelkich instalacji.

Z uwagi na powyższe zalecenia i zagrożenia dla budynku, Wnioskodawczyni dokonywała w miarę posiadanych środków pieniężnych wszystkich remontów wykazanych w inwentaryzacji i w roku 2014, przegląd stanu technicznego budynku dokonany na podst. art. 62 ust. 1 pkt ustawy z dnia 7 lipca 1994 Prawo Budowlane przez Jerzego W. - nie wykazał wcześniejszych nieprawidłowości, określono stan budynku jako dobry.

Dodatkowo wszystkie lokale, które zostały opuszczone przez najemców „przejętych” wraz z budynkiem wymagały przeprowadzenia remontów generalnych (począwszy od wymiany wszystkich instalacji poprzez wymianę otworów, podłóg oraz naprawianie ścian).

Wnioskodawczyni mając świadomość, iż nieruchomość wymaga inwestowania znaczących środków finansowych, po otrzymanej darowiźnie postanowiła doprowadzić do umowy jego sprzedaży. W tym celu zawarła szereg umów pośrednictwa sprzedaży, których przedmiotem było pośrednictwo w sprzedaży ww. nieruchomości, takie jak:

umowa z E., która została rozwiązana ze względu na brak efektu i wyłączność,

umowa z R. z dnia 05.05.2008r.,

umowa z L. z dnia12.03.2009r.,

umowa z P. z dnia 18.01.2008r.,

umowa z K. z dnia 01.12.2007r.

Obecnie Wnioskodawczyni, mimo próby sprzedaży nieruchomości jest nadal jej właścicielem i do czasu sprzedaży wynajmuje większą część budynku, a w jednym z nich mieszka wraz z rodziną. Wnioskodawczyni nie ma zawartej żadnej umowy z administratorem / zarządcą nieruchomości. Osobiście zajmuje się relacjami z najemcami i dostawcami usług na nieruchomości. W przypadku zakończenia umowy najmu oferuje najem na różnych portalach internetowych, nie ma własnej strony internetowej dotyczącej możliwości wynajęcia lokali w ww. kamienicy.

W marcu 2009 roku, kiedy niemalże doszło do sprzedaży nieruchomości Wnioskodawczyni nabyła na rynku wtórnym kawalerkę (33 m2) w celu umożliwienia wyprowadzenia się z kamienicy i zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Początkowo nieruchomość ta nie była wynajmowana jednak od listopada 2015 r. została wynajęta. To mieszkanie także wystawione na sprzedaż m.in. w celu pozyskania środków pieniężnych na remont dachu kamienicy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy przychody osiągane z najmu lokali w kamienicy mogą być opodatkowane na podstawie art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 listopada 1998 roku o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne?
Czy sprzedaż nieruchomości będzie zakwalifikowana do przychodów ze zbycia nieruchomości na podstawie art. 10 ust 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy

Ad 1.

Art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 listopada 1998 roku o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne stanowi, że ustawa ta reguluje opodatkowanie dochodów osiąganych przez osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni osiąga przychody i dochody z zawartych umów najmu lokali znajdujących się w kamienicy. Ewentualną wątpliwość może budzić fakt, czy spełniony jest drugi warunek ww. przepisu tj. czy umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Definicja działalności gospodarczej zawarta jest w art. 5a pkt 6. Jest to działalność zarobkowa

wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa,
polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
polegająca na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzona we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9;

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni wynajmuje lokale na własny rachunek.

Wynajmuje je w sposób ciągły, gdyż do momentu sprzedaży kamienicy próbuje uzyskać przychody z posiadanego majątku w celu pozyskiwania środków na konieczne remonty budynku. Jednak pozostałe warunki art. 5a pkt 6, które mogłyby zaliczyć działalność Wnioskodawczyni do pozarolniczej działalności gospodarczej nie są spełnione.

Po pierwsze, Wnioskodawczyni nie wykonuje działalności w sposób zorganizowany. Nie stworzyła przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisów Kodeksu Cywilnego polegającego na najmie nieruchomości, gdyż sama osobiście zarządza i administruje nieruchomością. W przypadku zakończenia umowy najmu oferuje lokal potencjalnym najemcom na różnych portalach internetowych. Co więcej jeden z lokali służy obecnie zaspokojeniu jej własnych potrzeb mieszkaniowych.

Po drugie, warunkiem zakwalifikowania określonej działalności jako pozarolniczej działalności gospodarczej jest brak możliwości zaliczenia tej działalności do źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1,2 i 4-9.

Art. 10 ust 1 pkt 6 wskazuje, iż źródłem przychodów jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Przepis ten wyłącza możliwość zaliczanie przychodów jako przychodów z tytułu najmu, w przypadku gdy składnik majątku jest związany z działalnością gospodarczą.

Wnioskodawczyni nabyła nieruchomość w formie darowizny co wskazuje, iż nie zamierzała prowadzić działalności w zakresie wynajmu. Po transakcji darowizny stała się właścicielem majątku, który po krótkim czasie postanowiła sprzedać.

Co więcej nie mogła od dnia nabycia zarządzać nieruchomością, taki Zarząd sprawował ZG.

Nie można mówić o zamiarze prowadzenia działalności wynajmu nieruchomości jeżeli nieruchomość ta ma być sprzedana. Należy dodać, że opieranie funkcjonowania przedsiębiorstwa o składnik majątku, który ma być zbyty jest nielogiczne z ekonomicznego punktu widzenia i wskazuje, że działalność Wnioskodawczyni nie mieści się w pojęciu działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów dotyczących podatku dochodowego, a jest działalnością polegającą na najmie nieruchomości.

W związku z powyższym, jeżeli działalność polegająca na najmie lokali w nieruchomości, jest zaliczona do przychodów z najmu, nie ma przeszkód do skorzystania z art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 listopada 1998 roku o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Ad 2.

Art. 10 ust. 1 pkt 8 stanowi, że źródłem przychodów jest:

odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa
  do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,
- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany;

W związku z argumentacją przedstawioną do pytania nr 1 wskazującą, że Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej, nie ma podstaw do wykluczenia odpłatnego zbycia nieruchomości do przychodów ze zbycia nieruchomości, gdyż zbycie to nie będzie w wykonywaniu działalności gospodarczej, ponieważ taka nie jest prowadzona przez Wnioskodawczynię.

Zatem sprzedaż ww. nieruchomości będzie mogła być zaliczona do źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w zakresie:

opodatkowania przychodów z najmu lokali w nieruchomości (kamienicy) – jest nieprawidłowe,
skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości (kamienicy) – jest nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1:

pkt 3 - pozarolnicza działalność gospodarcza,
pkt 6 - najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W myśl art. 5a pkt 6 omawianej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową:

wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Stosownie natomiast do art. 5b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności,
są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności;
wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.

Zatem każde działanie spełniające wskazane wyżej przesłanki stanowi w rozumieniu przepisów ww. ustawy pozarolniczą działalność gospodarczą niezależnie od tego, czy podatnik dokonał jej rejestracji.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Regulacja ta koreluje z brzmieniem art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczącym źródła przychodu jakim jest m.in. najem, wykluczając z tego katalogu składniki majątku związane z działalnością gospodarczą.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że najem dla celów podatkowych może być traktowany jako pozarolnicza działalność gospodarcza lub jako odrębne źródło przychodów, określone w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Co do zasady wybór kwalifikacji i sposób rozliczenia przychodów z najmu ustawodawca pozostawił osobie oddającej rzeczy w najem, jednak każdy przypadek należy rozpatrywać indywidualnie, z uwzględnieniem istotnych okoliczności danej sprawy, a zwłaszcza w kontekście spełnienia przesłanek wskazanych w art. 5a pkt 6 powoływanej ustawy. To podatnik mając na względzie całokształt okoliczności faktycznych decyduje w jakiej formie ze względu na sposób wykonywania najmu, jego charakter, jak również podejmowane działania, będzie uzyskiwał przychody z najmu. Inaczej mówiąc to podatnik, kreując elementy stanu faktycznego, może uzyskiwać przychody z najmu albo w sposób zorganizowany i ciągły, czyli w sposób stały, nieokazjonalny, profesjonalny, metodyczny, systematyczny i uporządkowany albo w sposób incydentalny, okazjonalny w sposób przypadkowy, nieregularny.

Jednak przy kwalifikacji uzyskiwanych przychodów z najmu (najem prywatny, czy działalność gospodarcza) zawsze należy brać pod uwagę treści art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Decydujące znaczenie ma to, czy w okoliczności faktycznych danej sprawy zostały spełnione przesłanki z art. 5a pkt 6 tej ustawy, a nie tylko przekonaniem podatnika o właściwej, jego zdaniem, kwalifikacji osiąganych przez niego przychodów do określonego źródła przychodów. Podstawowe znaczenia ma sposób wykonywania najmu - a więc profesjonalny, zarobkowy, zorganizowany i ciągły charakter dokonywanych czynności oraz prowadzenie najmu na własny rachunek i ryzyko.

Innymi słowy nie w każdym przypadku podatnik może sam zaliczyć wynajmowane nieruchomości do majątku prywatnego lub związanego z działalnością gospodarczą. Jeżeli bowiem sposób wykonywania tego najmu ze względu na rozmiar, powtarzalność, zarobkowy charakter oraz sposób zorganizowania wskazują na znamiona działalności gospodarczej, to w takim przypadku wynajem nieruchomości spełnia przesłanki uznania za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i winien zostać rozliczony na zasadach właściwych dla tej działalności, a nie według wyboru podatnika jako tzw. najem prywatny, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 powoływanej ustawy.

Jednocześnie należy mieć na uwadze, że treść definicji zawartej w wyżej cytowanym art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych daje podstawę by przyjąć, że dla uznania określonej działalności za działalność gospodarczą konieczne jest m.in. łączne spełnienie trzech warunków: po pierwsze, dana działalność musi być działalnością zarobkową, po drugie, działalnością wykonywaną w sposób zorganizowany oraz po trzecie, w sposób ciągły.

Tak więc działalność gospodarcza to taka działalność, która:

jest prowadzona w celu osiągnięcia dochodu, przy czym nawet ewentualna strata będąca wynikiem tej działalności nie pozbawia jej statusu działalności gospodarczej, ponieważ istotny jest sam zamiar osiągnięcia dochodu,
wykonywana jest w sposób ciągły. Jednak przesłanki tej nie należy rozumieć jako konieczność wykonywania działalności bez przerwy. Istotny jest zamiar powtarzalności określonych czynności celem osiągnięcia dochodu, np. powtarzalna sprzedaż przedmiotów własności posiadających tożsamy charakter. Przy czym o ciągłości nie przesądza wynajmowanie danej nieruchomości przez kilka lat, lecz powtarzalność podejmowanych działań,
prowadzona jest w sposób zorganizowany, co oznacza, że podejmowane działania są podporządkowane obowiązującym regułom, normom i służą osiągnięciu celu, mają wpływ na racjonalność gospodarowania posiadanymi środkami, a tym samym uczestnictwa w obrocie gospodarczym.

Zatem, aby określoną działalność uznać za działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, musi ona mieć charakter zarobkowy. Działalność jest wtedy zarobkowa, gdy jest zdolna do potencjalnego generowania zysku, a jej przeznaczeniem jest zapewnienie określonego dochodu. Działalność musi być tak prowadzona i ukierunkowana, aby była w stanie zyski faktycznie osiągnąć. Jednak brak zysku z podjętych działań noszących znamiona działalności gospodarczej nie oznacza, że działalność taka nie była faktycznie prowadzona. Prowadzenie bowiem działalności gospodarczej zawsze wiąże się z ryzykiem nieosiągnięcia dochodów. Natomiast zarobkowego charakteru nie mają działania, których wyłącznym celem jest zaspokojenie własnych potrzeb osoby podejmującej określone czynności.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymagają również, aby czynności wykonywane były w sposób zorganizowany i ciągły, przy czym możliwe jest osiąganie dochodów z tego rodzaju działalności bez spełnienia niektórych formalnych elementów organizacji (np. rejestracji urzędowej), gdyż prowadzenie działalności gospodarczej jest kategorią obiektywną, niezależnie od tego, jak działalność tę ocenia sam prowadzący ją podmiot i jak ją nazywa oraz czy dopełnia ciążących na nim obowiązków z działalnością tą związanych.

Na pojęcie „zorganizowanie” w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych składa się zespół celowych, uporządkowanych czynności o charakterze profesjonalnym, realizowanych w ramach mniej lub bardziej wyodrębnionej struktury, mieszczących się zarówno w tzw. fazie przygotowawczej, związanej z uruchomieniem określonych działalności, jak i w fazie realizacji.

Co do kryterium ciągłości w wykonywaniu działalności gospodarczej, to jego wprowadzenie przez ustawodawcę miało na celu wyeliminowanie z pojęcia działalności gospodarczej przedsięwzięć o charakterze incydentalnym i sporadycznym. Ciągłość w wykonywaniu działalności gospodarczej oznacza względnie stały zamiar jej wykonywania. Nie wyklucza on jednak możliwości prowadzenia działalności gospodarczej tylko sezonowo lub do czasu osiągnięcia postawionego przez dany podmiot celu i to bez względu na okres, w którym cel ten miałby być realizowany. Do zachowania ciągłości wystarczające jest, aby z całokształtu okoliczności sprawy wynikał zamiar powtarzania określonego zespołu konkretnych działań w celu osiągnięcia efektu w postaci zarobku.

Przez powtarzalność rozumie się cały szereg wielokrotnie powtarzanych czynności podejmowanych w konkretnym celu. Taki zespół wielokrotnie powtarzanych czynności (nie zaś czynności sporadyczne, oderwane od siebie, nie powiązane ze sobą) w dziedzinie wytwórczej, usługowej lub handlowej podejmowanych w celach zarobkowych i na własny rachunek można uznać za prowadzenie działalności gospodarczej.

Należy przy tym podkreślić, że nie ma podstaw w zakresie kwalifikowania do pozarolniczej działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podejmowanych przez podatnika czynności, które mieszczą się w zwykłym zarządzie własnym majątkiem, tzn. mają na celu zwyczajowe gospodarowanie tym majątkiem. Działań z zachowaniem normalnych, zwyczajowo przyjętych w takich przypadkach reguł gospodarności nie należy utożsamiać z działalnością gospodarczą.

W efekcie działania podatnika w stosunku do stanowiących jego własność lub współwłasność składników majątkowych (w tym mienia nieruchomego) wykazują cechy zorganizowania i ciągłości, w rozumieniu art. 5a pkt 6 ww. ustawy, gdy podejmowane przez niego czynności, związane z zagospodarowaniem tego mienia i jego rozporządzaniem będą istotnie odbiegały od normalnego wykonywania prawa własności, a nadto podatnik z operacji tych uczyni sobie lub ma zamiar uczynienia stałego (nieokazjonalnego) źródła zarobkowania.

W szczególności działania podatnika wypełniają definicję działalności gospodarczej, gdy podejmuje on pośrednio lub bezpośrednio aktywne czynności w zakresie najmu nieruchomości (zarówno w fazie przygotowawczej, jak i w okresie realizacji) angażując środki podobne do wykorzystywanych przez przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą. Działania podejmowane przez Wnioskodawczynię polegające na doprowadzeniu stanu technicznego do stanu, który nie będzie zagrażał najemcom (dokonywanie systematycznych remontów, przeglądów, inwentaryzacji) bez wątpienia miały/mają na celu przystosowanie lokali w nieruchomości do potrzeb najemców i noszą znamiona czynności charakterystycznych dla osób prowadzących działalność gospodarczą w zakresie najmu.

W myśl art. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2180 ze zm.): ustawa ta reguluje opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym niektórych przychodów (dochodów) osiąganych przez osoby fizyczne:

prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą (pkt 1),
osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej (pkt 2).

Zgodnie z art. 2 ust. 1a tej ustawy osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, mogą opłacać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych.

W myśl art. 4 ust. 1 pkt 12 ww. ustawy użyte w ustawie określenie pozarolnicza działalność gospodarcza oznacza pozarolniczą działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym.

Z powyżej zacytowanych przepisów wyraźnie wynika, że podatnicy, którzy zawierają umowy najmu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowych od osób fizycznych, nie mogą być opodatkowani w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

Jednocześnie w myśl art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają również otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Dla ustalenia wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu tych umów, stosuje się art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym.

Na podstawie art. 8 ust. 1 pkt 3 lit. e ww. ustawy opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, z zastrzeżeniem art. 6 ust. 1b, nie stosuje się do podatników osiągających w całości lub w części przychody z tytułu świadczenia usług wymienionych w załączniku nr 2 do ustawy.

Załącznik ten zawiera wykaz usług, których świadczenie wyłącza podatnika z opodatkowania ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych, oznaczonych według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 ze zm.). W pozycji 28 tego załącznika wymieniono wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (68.20.1 PKWiU), z zastrzeżeniem że wyłączenie to nie dotyczy przychodów osiąganych z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, o których mowa w art. 6 ust. 1a.

Natomiast stawka ryczałtu 8,5% - stosownie do treści art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne - dotyczy przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a (tj. m.in. z najmu poza działalnością gospodarczą). Z kolei w myśl art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. i tej ustawy ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 8,5% w przypadku przychodów, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 11 i 12 ustawy o podatku dochodowym.

Przenosząc powyższe uregulowania prawne na grunt niniejszej sprawy należy jednoznacznie stwierdzić, że uzyskiwane przez Wnioskodawcę przychody z najmu lokali mieszkalnych w nieruchomości (kamienicy), ze względu na sposób ich wykonywania, stanowią przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prowadzony najem nie jest najmem okazjonalnym mieszczącym się w zwykłym zarządzie własnym majątkiem, jest realizowany przez Wnioskodawcę w sposób wypełniający znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sposób wykonywania najmu istotnie odbiega od normalnego, zwyczajowo przyjętego wykonywania prawa własności - składników majątku prywatnego. Wnioskodawca z wykonywanych działań de facto uczynił zamiar stałego (nieokazjonalnego) źródła zarobkowania.

Wszystkie przedstawione okoliczności faktyczne świadczą o tym, że Wnioskodawca angażuje posiadane środki pieniężne i składniki majątku, w działania podobne do wykorzystywanych przez przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą w zakresie najmu. W efekcie działania Wnioskodawcy w zakresie najmu wykazują cechy zorganizowania i ciągłości w rozumieniu art. 5a pkt 6 ww. ustawy, gdyż podejmowane czynności związane z zagospodarowaniem tego mienia i jego rozporządzaniem znacznie odbiegają od zwyczajowo przyjętego wykonywania prawa własności, a z podejmowanych czynności Wnioskodawca uczynił stałe (nieokazjonalne) źródło zarobkowania.

Prowadząc opisany we wniosku najem Wnioskodawca bez wątpienia działa we własnym imieniu, a podejmowane czynności rodzą bezpośrednio dla niego określone prawa i obowiązki. Działania Wnioskodawcy dotyczące najmu mają charakter długofalowy, ukierunkowany na wykorzystanie posiadanych składników majątku w sposób zorganizowany i ciągły. Cechą charakterystyczną działalności gospodarczej - co ma miejsce w rozpatrywanym przypadku - jest również jej ukierunkowanie na zbyt, na zaspakajanie potrzeb osób trzecich. Sposób wykonywania najmu w rozpatrywanym przypadku przesądza o zakwalifikowaniu uzyskiwanych przychodów z tego tytułu do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Niewątpliwie prowadzony najem ma zarobkowy charakter, czyli nastawiony na osiągnięcie zysku (dochodu) w postaci czynszu. Sposób wykonywania najmu przez Wnioskodawcę wskazuje, że nie może on być prowadzony inaczej niż w sposób zorganizowany i profesjonalny.

A zatem przychody z opisanego we wniosku najmu, z uwagi na sposób jego prowadzenia, nie stanowią źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W rozpatrywanej sprawie - wbrew stanowisku Wnioskodawcy - tego rodzaju działania nie miają ze swej istoty charakteru przypadkowego, incydentalnego. Wymagają one podejmowania szeregu zaplanowanych oraz przemyślanych działań i czynności, wypełniających znamiona działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podsumowując w przedstawionym stanie faktycznym przychody uzyskane z tytułu najmu lokali mieszkalnych (w kamienicy) należących do majątku Wnioskodawcy należy zakwalifikować do źródła przychodu określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako najem nieruchomości. W konsekwencji, skoro przychody z najmu należy zakwalifikować do źródła przychodów, jakim jest - w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - pozarolnicza działalność gospodarcza, to tym samym Wnioskodawca nie będzie miał prawa do opodatkowania przychodów z najmu nieruchomości (kamienicy) w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych w wysokości określonej w art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w zakresie opodatkowanie przychodów z najmu lokali w nieruchomości (kamienicy) należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do kwestii skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości (kamienicy) należy wskazać, że zgodnie z art. 10 ust. 1 ww. ustawy odrębnymi źródłami przychodów są określone w pkt 3 i 8 tego przepisu:

pozarolnicza działalność gospodarcza,
odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
prawa wieczystego użytkowania gruntów,
innych rzeczy

odpłatne zbycie

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy nie ma zastosowania do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat (art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy).

Jednak stosownie do art. 10 ust. 3 ww. ustawy, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Z powyższego wynika zatem, że aby przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości mógł zostać zaliczony do źródła przychodów, określonego w wyżej wskazanym przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a - c ustawy, spełnione winny zostać, co najmniej dwie podstawowe przesłanki:

nieruchomość nie może być przedmiotem odpłatnego zbycia w wykonywaniu działalności gospodarczej,
nieruchomość nie może być składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych).

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej – oznacza to działalność zarobkową:

wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych,

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Natomiast zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
składnikami majątku, o którym mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł,
składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegając ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,

- wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c, przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Nadmienić należy, że przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy wskazuje na niektóre rodzaje przychodów zaliczanych również do przychodów z działalności gospodarczej („Przychodem z działalności gospodarczej są również:”).

Jak wykazuje analiza przytoczonych powyżej uregulowań prawa podatkowego, rodzajowy katalog przychodów ze źródła jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza nie jest zamknięty. Wymienione kategorie przychodów mają charakter przykładowy, otwarty.

Do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio (art. 14 ust.2c ww. ustawy).

Z cyt. wyżej przepisów wynika, że przychód z odpłatnego zbycia nieruchomości może stanowić przychód z dwóch źródeł, tj. z pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy) lub z odpłatnego zbycia nieruchomości, o którym mowa w cyt. art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zakwalifikowanie do źródła przychodu ma ogromne znaczenie dla ustalenia chociażby takich kwestii, jak sposób opodatkowania przychodu, możliwości odliczenia kosztów jego uzyskania itp. W pewnych sytuacjach możliwe jest występowanie wątpliwości, do jakiego źródła przychodów należy zakwalifikować danego rodzaju przychód. Jeden i ten sam przychód stanowić może przychód wyłącznie z jednego źródła. Ponadto nie jest możliwa sytuacja, w której ten sam przychód będzie np. zakwalifikowany częściowo do jednego źródła, a częściowo do innego.

W celu zakwalifikowania planowanej przez Wnioskodawcę sprzedaży nieruchomości do właściwego źródła przychodu, czyli ustalenia, czy sprzedaż będzie stanowiła dla Wnioskodawcy przychód z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości, określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy też stanowić będzie przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy należy mieć na uwadze zamiar, okoliczności i cel działań związanych z odpłatnym zbyciem nieruchomości.

Jednocześnie wskazać należy, że prawo podatkowe, w szczególności ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zawiera definicji nieruchomości. Wobec tego uzasadnionym jest posiłkowanie się definicją nieruchomości zawartej w Kodeksie cywilnym. Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 459) - nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Grunty stanowiące odrębny przedmiot własności są więc z natury swej nieruchomościami, budynki natomiast trwale z gruntem związane są częścią składową nieruchomości. Zgodnie z normą zawartą w art. 191 K.c. własność nieruchomości gruntowej rozciąga się na budynki, które stały się częścią składową nieruchomości. Budynek trwale związany z gruntem, jako jego część składowa, nie może być przedmiotem odrębnej własności.

Jak wynika z pkt 2 objaśnień wstępnych Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.) - budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem.

Z analizy przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni nabyła nieruchomość gruntową, na której posadowiony jest budynek mieszkalny (kamienica) na podstawie umowy darowizny z dnia 22 grudnia 2003 roku. W dniu 4 października 2004 roku Wnioskodawczyni darowała swojemu bratu udział w ww. nieruchomości wynoszący 1/3 na podstawie umowy darowizny. W dniu 1 lipca 2015 roku Wnioskodawczyni została obdarowana przez swojego brata udziałem w ww. nieruchomości wynoszącym 1/3 na podstawie umowy darowizny.

Mając na uwadze powyższe uregulowania prawne oraz przedstawiony w treści wniosku opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że jeżeli przedmiotowa nieruchomość ma charakter mieszkalny i jest/będzie wykorzystywana w działalności gospodarczej, polegającej m.in. na wynajmie lokali w tej nieruchomości (co zostało wykazane powyżej) to przychód z jej odpłatnego zbycia należy zgodnie z art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zakwalifikować do źródła odpłatne zbycie, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ww. ustawy.

W związku z powyższym, pomimo, że Wnioskodawczyni wywiodła prawidłowy skutek prawny w części dotyczącej zbycia 1/3 udziału w nieruchomości nabytej w drodze darowizny w 2015 r. w postaci zakwalifikowania jej sprzedaży do źródła jakim jest odpłatne zbycie (art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ww. ustawy), to ze względu na odmienną argumentację (Wnioskodawca wskazał, że sprzedaż nieruchomości zostanie zakwalifikowana do tego źródła, ze względu na fakt, iż Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej) stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin