Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.60.2017.1.HD
z 6 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 5 kwietnia 2017 r. (data wpływu 7 kwietnia 2017 r.), uzupełnionym w dniu 19 kwietnia 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 19 kwietnia 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Mąż Wnioskodawczyni chorował na alzheimera i neuroboreliozę. Był osobą całkowicie niesprawną ze znaczną grupą niepełnosprawności w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. Wskazania dotyczyły korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki, a także konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Mąż Wnioskodawczyni był również osobą ubezwłasnowolnioną. Wnioskodawczyni była jego prawnym opiekunem ustanowionym przez Sąd Rejonowy Wydział Rodzinny i Nieletnich.

Stan zdrowia męża Wnioskodawczyni nie kwalifikował go do leczenia szpitalnego, ponieważ choroby były nieuleczane. Mąż Wnioskodawczyni wymagał tylko pełnej, 24-godzinnej opieki.

Wnioskodawczyni nie otrzymała żadnego wsparcia z Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej ze względu na wysoką emeryturę męża, która wynosiła 3.553 zł 14 gr netto. Emerytura Wnioskodawczyni w tym czasie wynosiła 696 zł 63 gr netto.

Wnioskodawczyni wskazuje, że hospicja przyjmują głównie osoby z chorobami nowotworowymi. W tej sytuacji Wnioskodawczyni musiała zapewnić opiekę mężowi sama, a ponieważ nie miała możliwości fizycznych by robić to osobiście i warunki mieszkaniowe nie pozwalały zatrudnić pielęgniarki w domu, zmuszona była szukać domu opieki, który zapewniłby usługi pielęgnacyjne i jednocześnie nie przekroczył ich możliwości finansowych.

Jedyną tego rodzaju placówką w okolicy, uwzględniającą możliwości finansowe Wnioskodawczyni, było Schronisko prowadzone przez Stowarzyszenie, z którym Wnioskodawczyni zawarła od listopada 2015 r. umowę na świadczenie usług opiekuńczych i wspomagających.

Schronisko powołane zostało na podstawie art. 51 ustawy o pomocy społecznej. Placówka ta nie jest zakładem leczniczym i nie udziela świadczeń zdrowotnych, ma jednak w swojej działalności wpisanej w KRS wielokierunkową pomoc osobom niepełnosprawnym, nieuleczalnie chorym, niezdolnym do samodzielnej egzystencji.

W ramach zawartej umowy mężowi Wnioskodawczyni świadczone były usługi opiekuńcze w myśl art. 50 ust. 3 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, które obejmują pomoc w zaspokajaniu codziennych potrzeb życiowych, opiekę higieniczną, zaleconą przez lekarza pielęgnację i zapewnienie kontaktów z otoczeniem.

W Schronisku mąż Wnioskodawczyni miał zapewnioną pełną opiekę pielęgniarską i rehabilitacyjną oraz opiekę lekarską w ramach ubezpieczenia NFZ, a także wynikającą z umów zawartych przez Stowarzyszenie z indywidualną praktyką lekarską. Był osobą całkowicie niesamodzielną, trzeba było go nawet karmić, ponieważ sam nie był w stanie tego robić. W domu świadczenie tych usług było niemożliwe, ponieważ mieszkanie zupełnie nie spełnia warunków do opieki nad niepełnosprawnym, a przystosowanie go do tych celów wymagałoby zbyt dużych nakładów finansowych. Stan męża wymagał opieki terminalnej i taką opiekę otrzymał w Schronisku.

W styczniu 2017 r. mąż Wnioskodawczyni zmarł i umowa o świadczenie usług pielęgnacyjnych uległa zakończeniu.

Za ww. usługi Wnioskodawczyni płaciła 2.400 zł miesięcznie. Wydatki są udokumentowane fakturami. Dodatkowo ponosiła koszty wszystkich leków i artykułów pielęgnacyjno-higienicznych. Nie otrzymywała w tym czasie żadnego dofinasowania ani zwrotu poniesionych kosztów.

Rozliczenie podatkowe małżonkowie prowadzili wspólnie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy rozliczając się za lata 2015 i 2016 wspólnie z mężem Wnioskodawczyni może odliczyć od dochodu męża koszt opłat za usługi pielęgnacyjne w ramach ulgi rehabilitacyjnej dla osób niepełnosprawnych na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, przysługuje jej prawo do odliczenia kosztów związanych z pobytem jej męża w Schronisku prowadzonym przez Stowarzyszenie w okresie od dnia 1 listopada 2015 r. do dnia 31 grudnia 2016 r.

Zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odliczeniu podlegają opłaty za opiekę pielęgniarską w domu oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa. Dodatkowym warunkiem jest, aby wydatki nie zostały dofinansowane ani zwrócone w jakiejkolwiek formie.

Posiłkując się ustawą o działalności leczniczej Wnioskodawczyni wskazuje na art. 9 ust. 1 tej ustawy, zgodnie z którym stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne inne niż szpitalne mogą polegać m.in. na pielęgnacji i rehabilitacji pacjentów niewymagających hospitalizacji, działaniach usprawniających, które służą zachowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, sprawowaniu wszechstronnej opieki zdrowotnej, psychologicznej i społecznej nad pacjentami w stanie terminalnym.

Wszystkie te usługi były udzielane mężowi Wnioskodawczyni. Zgodnie z zapisami umowy cywilnoprawnej zawartej ze Stowarzyszeniem o świadczenie usług opiekuńczo-wspierających w ramach opłaty 2.400 zł miesięcznie Schronisko zapewniało mężowi Wnioskodawczyni opiekę i pielęgnację oraz opiekę medyczną i specjalistyczną opiekę medyczną (§ 6 umowy). Koszty te powiększane były dodatkowo o zakup lekarstw i pielucho-majtek (§ 3 umowy).

Zakres działalności Schroniska wynika z treści wydruku z rejestru przedsiębiorców, zgodnie z którym celem organizacji jest m.in. pomoc osobom starszym i opieka nad osobami w trudnej sytuacji życiowej, szczególnie niepełnosprawnymi. Powyższe ustalenia odpowiadają zakresowi wskazanemu przez art. 9 ustawy o działalności leczniczej.

Koszty, które Wnioskodawczyni ponosiła miesięcznie, nie zostały jej ani zwrócone, ani dofinasowane w jakiejkolwiek formie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 6 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych małżonkowie podlegają odrębnemu opodatkowaniu od osiąganych przez nich dochodów.

Małżonkowie podlegający obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 1, między którymi istnieje przez cały rok podatkowy wspólność majątkowa, pozostający w związku małżeńskim przez cały rok podatkowy mogą być, z zastrzeżeniem ust. 8, na wspólny wniosek wyrażony w zeznaniu podatkowym, opodatkowani łącznie od sumy swoich dochodów określonych zgodnie z art. 9 ust. 1 i 1a, po uprzednim odliczeniu, odrębnie przez każdego z małżonków, kwot określonych w art. 26 i art. 26e; w tym przypadku podatek określa się na imię obojga małżonków w podwójnej wysokości podatku obliczonego od połowy łącznych dochodów małżonków (art. 6 ust. 2 ww. ustawy).

Wniosek, o którym mowa w ust. 2, może być wyrażony przez jednego z małżonków. Wyrażenie wniosku przez jednego z małżonków traktuje się na równi ze złożeniem przez niego oświadczenia o upoważnieniu go przez jego współmałżonka do złożenia wniosku o łączne opodatkowanie ich dochodów. Oświadczenie to składa się pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania (art. 6 ust. 2a ww. ustawy).

Stosownie do art. 6 ust. 10 tej ustawy sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania do podatników, którzy wniosek, wyrażony w zeznaniu podatkowym, określony w ust. 2 i 4, złożą po terminie, o którym mowa w art. 45 ust. 1.

Z art. 6a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika natomiast, że wniosek o łączne opodatkowanie dochodów małżonków, między którymi istniała w roku podatkowym wspólność majątkowa, może być także złożony przez podatnika, który:

1. zawarł związek małżeński przed rozpoczęciem roku podatkowego, a jego małżonek zmarł w trakcie roku podatkowego;
2. pozostawał w związku małżeńskim przez cały rok podatkowy, a jego małżonek zmarł po upływie roku podatkowego przed złożeniem zeznania podatkowego.

Z treści art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;

Natomiast w myśl art. 26 ust. 7a pkt 9 ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa.

W myśl art. 26 ust. 7d ww. ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczon

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Natomiast w myśl postanowień art. 26 ust. 13a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że mąż Wnioskodawczyni chorował na alzheimera i neuroboreliozę. Był osobą całkowicie niesprawną ze znaczną grupą niepełnosprawności w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. Wskazania dotyczyły korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki, a także konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Mąż Wnioskodawczyni był również osobą ubezwłasnowolnioną. Wnioskodawczyni była jego prawnym opiekunem ustanowionym przez Sąd Rejonowy Wydział Rodzinny i Nieletnich. Stan zdrowia męża Wnioskodawczyni nie kwalifikował go do leczenia szpitalnego, ponieważ choroby były nieuleczane. Mąż Wnioskodawczyni wymagał tylko pełnej, 24-godzinnej opieki. Wnioskodawczyni nie otrzymała żadnego wsparcia z Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej ze względu na wysoką emeryturę męża, która wynosiła 3.553 zł 14 gr netto. Emerytura Wnioskodawczyni w tym czasie wynosiła 696 zł 63 gr netto. Wnioskodawczyni wskazuje, że hospicja przyjmują głównie osoby z chorobami nowotworowymi. W tej sytuacji Wnioskodawczyni musiała zapewnić opiekę mężowi sama, a ponieważ nie miała możliwości fizycznych by robić to osobiście i warunki mieszkaniowe nie pozwalały zatrudnić pielęgniarki w domu, zmuszona była szukać domu opieki, który zapewniłby usługi pielęgnacyjne i jednocześnie nie przekroczył ich możliwości finansowych. Jedyną tego rodzaju placówką w okolicy, uwzględniającą możliwości finansowe Wnioskodawczyni, było Schronisko prowadzone przez Stowarzyszenie, z którym Wnioskodawczyni zawarła od listopada 2015 r. umowę na świadczenie usług opiekuńczych i wspomagających. Schronisko powołane zostało na podstawie art. 51 ustawy o pomocy społecznej. Placówka ta nie jest zakładem leczniczym i nie udziela świadczeń zdrowotnych, ma jednak w swojej działalności wpisanej w KRS wielokierunkową pomoc osobom niepełnosprawnym, nieuleczalnie chorym, niezdolnym do samodzielnej egzystencji. W ramach zawartej umowy mężowi Wnioskodawczyni świadczone były usługi opiekuńcze w myśl art. 50 ust. 3 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, które obejmują pomoc w zaspokajaniu codziennych potrzeb życiowych, opiekę higieniczną, zaleconą przez lekarza pielęgnację i zapewnienie kontaktów z otoczeniem. W Schronisku mąż Wnioskodawczyni miał zapewnioną pełną opiekę pielęgniarską i rehabilitacyjną oraz opiekę lekarską w ramach ubezpieczenia NFZ, a także wynikającą z umów zawartych przez Stowarzyszenie z indywidualną praktyką lekarską. Był osobą całkowicie niesamodzielną, trzeba było go nawet karmić, ponieważ sam nie był w stanie tego robić. W domu świadczenie tych usług było niemożliwe, ponieważ mieszkanie zupełnie nie spełnia warunków do opieki nad niepełnosprawnym, a przystosowanie go do tych celów wymagałoby zbyt dużych nakładów finansowych. Stan męża wymagał opieki terminalnej i taką opiekę otrzymał w schronisku. W styczniu 2017 r. mąż Wnioskodawczyni zmarł i umowa o świadczenie usług pielęgnacyjnych uległa zakończeniu. Za ww. usługi Wnioskodawczyni płaciła 2.400 zł miesięcznie. Wydatki są udokumentowane fakturami. Dodatkowo ponosiła koszty wszystkich leków i artykułów pielęgnacyjno-higienicznych. Nie otrzymywała w tym czasie żadnego dofinasowania ani zwrotu poniesionych kosztów. Rozliczenie podatkowe małżonkowie prowadzili wspólnie.

Z ww. regulacji prawnych wynika, że małżonkowie, którzy pozostawali w związku małżeńskim przez cały rok podatkowy i między którymi istniała przez cały rok wspólność majątkowa małżeńska mają możliwość złożenia wspólnego zeznania podatkowego. Możliwe jest także opodatkowanie wspólnie ze zmarłym małżonkiem, w sytuacji gdy współmałżonek podatnika zmarł po upływie roku podatkowego, a przed złożeniem zeznania podatkowego. Warunkiem skorzystania ze wspólnego rozliczenia małżonków jest aby wniosek o wspólne opodatkowanie dochodów małżonków, wyrażony w zeznaniu podatkowym, został złożony nie później niż w terminie określonym dla złożenia zeznania za rok podatkowy, tj. do 30 kwietnia następnego roku. Zatem jeżeli małżonkowie, w terminie złożenia zeznania rocznego, tj. do 30 kwietnia, nie złożą wspólnego zeznania podatkowego, to po tej dacie nie jest już możliwe złożenie wniosku o wspólne opodatkowania małżonków.

W dalszej kolejności – przystępując do oceny możliwości dokonania odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej – zauważyć należy, że ustawa podatkowa w powołanym art. 26 ust. 7a pkt 6 wśród placówek, w których odpłatność za pobyt osoby niepełnosprawnej uprawnia do odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wymienia zakłady zapewniające specjalistyczną opiekę medyczną osobom niepełnosprawnym, tj. zakłady lecznictwa uzdrowiskowego, rehabilitacji leczniczej, opiekuńczo-lecznicze lub pielęgnacyjno-opiekuńcze. Są to jednostki całodobowych świadczeń zdrowotnych, które obejmują swoim zakresem pielęgnację, opiekę i rehabilitację osób niewymagających hospitalizacji, oraz zapewniają im środki farmaceutyczne i materiały medyczne, pomieszczenie i wyżywienie odpowiednie do stanu zdrowia. Wobec tego tylko odpłatność za pobyt w ww. placówkach podlega odliczeniu w ramach analizowanej ulgi rehabilitacyjnej.

Niezależnie od powyższego, wśród rodzajów wydatków uprawniających do odliczenia od dochodu w ramach omawianej ulgi ustawodawca przewidział w art. 26 ust. 7a pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych m.in. wydatki poniesione na usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa. Wskazać przy tym należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „usługi opiekuńcze”. Zatem przy ustalaniu prawa do odliczania wydatków na „usługi opiekuńcze” należy odwołać się do ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2016 r., poz. 930, z późn. zm.). Zauważyć należy, że art. 50 tej ustawy określa odrębnie:

• usługi opiekuńcze, które obejmują pomoc w zaspokajaniu codziennych potrzeb życiowych, opiekę higieniczną, zaleconą przez lekarza pielęgnację oraz, w miarę możliwości, zapewnienie kontaktów z otoczeniem (ust. 3)

oraz

• specjalistyczne usługi opiekuńcze dostosowane do szczególnych potrzeb wynikających z rodzaju schorzenia lub niepełnosprawności, świadczone przez osoby ze specjalistycznym przygotowaniem zawodowym (ust. 4); szczegółowy rodzaj usług specjalistycznych określa rozporządzenie Ministra Polityki Społecznej z dnia 22 września 2005 r. w sprawie specjalistycznych usług opiekuńczych (Dz. U. z 2005 r. Nr 189, poz. 1598, z późn. zm.).

W ocenie tutejszego organu, z uwagi na powołanie się w pkt 9 w art. 26 ust. 7a ustawy na „usługi opiekuńcze”, a nie na „specjalistyczne usługi opiekuńcze”, należy uznać, że w ramach omawianego przepisu usługi te obejmują szerszą, niż tylko specjalistyczną, pomoc w zaspokajaniu codziennych potrzeb osoby niepełnosprawnej, polegającą na robieniu zakupów, sprzątaniu, gotowaniu, załatwianiu spraw w urzędach, myciu, ubieraniu, dozowaniu lekarstw, prześciełaniu łóżka, zapobieganiu powstawaniu odleżyn i odparzeń, karmieniu itp.

Z wniosku wynika, że w ramach zawartej umowy ze Stowarzyszeniem mężowi Wnioskodawczyni (który był osobą całkowicie niesprawną ze znaczną grupą niepełnosprawności w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji) świadczone były usługi opiekuńcze w myśl art. 50 ust. 3 ustawy o pomocy społecznej obejmujące pomoc w zaspokajaniu codziennych potrzeb życiowych, opiekę higieniczną, zaleconą przez lekarza pielęgnację i zapewnienie kontaktów z otoczeniem.

Mając powyższe na uwadze – odpowiadając wprost na zadane we wniosku pytanie – stwierdzić należy, że rozliczając się za lata 2015 i 2016 wspólnie z mężem Wnioskodawczyni może odliczyć od dochodu męża wyłącznie wydatki za usługi opiekuńcze świadczone przez Stowarzyszenie w ramach ulgi rehabilitacyjnej dla osób niepełnosprawnych na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jeśli wniosek o wspólne opodatkowanie dochodów małżonków, wyrażony w zeznaniu podatkowym, został złożony nie później niż w terminie określonym dla złożenia zeznania za rok podatkowy, tj. do 30 kwietnia następnego roku. Wysokość wydatków należy ustalić na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie (zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego i sprzedającego, rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty), wystawionego na osobę uprawnioną do ulgi.

Nieprawidłowość stanowiska Wnioskodawczyni wynika natomiast z założenia, że odliczeniu mogą podlegać wydatki związane z pobytem męża w Schronisku. Jak już wskazano – na mocy art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – odliczenie odpłatności za pobyt dotyczy wyłącznie wskazanych w tym przepisie placówek, tj. za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych. Z wniosku wynika natomiast, że Schronisko prowadzone przez Stowarzyszenie, w którym przebywał mąż Wnioskodawczyni, nie jest zakładem wskazanym w tym przepisie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.