Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.14.2017.1.LG
z 13 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 marca 2017 r. (data wpływu 15 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania stawką 0% transakcji wywozu towarów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania stawką 0% transakcji wywozu towarów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 10 października 2016 z adresu mailowego ... na adres emaliowy spółki obsługiwany przez Dyrektora Handlowego Wnioskodawca otrzymał zapytanie dotyczące propozycji współpracy z firmą A. Zapytanie zostało wysłane przez p.XY przedstawiającego się jako menadżer zakupowy w firmie A Wielka Brytania.

Po nawiązaniu kontaktu z klientem w dniu 20 października 2016 r. Dyrektor Handlowy Wnioskodawcy otrzymał informację dotyczącą adresu dostawy oraz fakturowania.

Firma A posługująca się numerem NIP GB … jest czynnym podatnikiem VAT UE. 25 listopada 2016 p. XY przesłał prośbę o wystawienie faktury proforma na wybrane towary.

Po przesłaniu faktury proforma w dniu 28 listopada 2016 Wnioskodawca otrzymał jej potwierdzenie podpisane przez p. XY, który widnieje w danych rejestrowych spółki, jako osoba upoważniona do reprezentowania spółki.

Dnia 29 listopada 2016 r. firma ubezpieczająca należności C z którą Wnioskodawca ma podpisaną umowę ubezpieczeniową nadała limit kredytowy w wysokości 500 tys. zł. dla firmy A.

W dniu 2 grudnia 2016 po rozmowie telefonicznej dotyczącej szczegółów dostawy towaru Wnioskodawca otrzymał potwierdzenie informacji o adresie dostawy.

Dane dotyczące adresu dostawy zostały przekazane p. … z firmy … Sp. z o.o., który otrzymał od Wnioskodawcy zlecenie na wykonanie usługi transportowej.

W dniu 5 grudnia 2016 r. został wysłany pierwszy transport na podstawie faktury F.../2016. Towar został rozładowany w dniu 08 grudnia 2016 r.

Odbiorca potwierdził odbiór towaru, pieczątka z datą oraz podpis na fakturze, WZ, CMR.

W dniu 7 grudnia 2016 r. został wysłany drugi transport na podstawie faktury F.../2016. Towar został rozładowany w dniu 09 grudnia 2016 r. Podpis oraz data na dokumencie CMR.

W dniu 9 grudnia 2016 r. po rozmowie telefonicznej z klientem na temat drugiego czasu rozładunku, który zgłaszał Wnioskodawcy przedstawiciel firmy … Wnioskodawca otrzymał potwierdzenie informacji o zmianie adresu dostawy.

W dniu 13 grudnia 2016 r. został wysłany trzeci transport na podstawie faktury F.../2016 Towar został rozładowany w dniu 14 grudnia 2016 r. Pieczątka na dokumencie CMR.

W dniu 16 grudnia 2016 r. został wysłany czwarty transport na podstawie faktury F.../2016. Towar został rozładowany w dniu 19 grudnia 2016 r. Pieczątka na dokumencie CMR.

W dniu 30 grudnia 2016 r. Wnioskodawca otrzymał emaila od Pana XY w którym potwierdza że wszystkie dostawy zostały wykonane i że odbiorca jest zadowolony z jakości produktów. Jednocześnie w tym emailu prosi o kolejne dostawy.

W dniu 30 grudnia 2016 r. Wnioskodawca otrzymał zapytanie z policji portu T. dotyczące wyrobów Wnioskodawcy znajdujących się w kontenerze załadowanym do Beninu, które nie zostały zgłoszone do odprawy.

Na podstawie danych otrzymanych w mailu z policji portu T. w dniu 3 grudnia 2016 r. Wnioskodawca ustalił, że towar znajdujący się w kontenerze został dostarczony do firmy A na adres dostawy wskazany dla dwóch pierwszych dostawach.

Zgodnie z informacją przekazaną przez policję portu T., okazało się że osoba zamawiająca towar podszywała się pod inną firmę i posługiwała się danymi innej firmy wyłudzając towar. Istniejąca w rzeczywistości firma A nie zamawiała u Wnioskodawcy towaru a przekazała Wnioskodawcy informacje, że nieznane jej osoby podszyły się pod ich nazwę i posługując się ich danymi wyłudziły towar.

P. XY podający się za pracownika A nadal kontaktował z firmą Wnioskodawcy. Odbierał telefony, odpisywał na emaila. Dane kontaktowe zostały przekazane drogą mailową policji portu T.

Wnioskodawca złożył w Prokuraturze Rejonowej w … zeznania w sprawie oszustwa dokonanego na szkodę Wnioskodawcy przy sprzedaży mebli do Wielkiej Brytanii.

W dniu 13 lutego 2017 r. Prokuratura Rejonowa w … przysłała zawiadomienie o wszczęciu śledztwa w powyższej sprawie. Część towaru w 2017 r. dzięki pomocy Policji z portu T. udało się odzyskać.

31 stycznia 2017 r. Wnioskodawca wystawił fakturę korektę nr F.../2017 na kwotę 11.436,10 GBP.

09 lutego 2017 r. Wnioskodawca wystawił fakturę korektę nr F.../2017 na kwotę 24.018.61 GBP.

Dnia 21 lutego 2017 r. Wnioskodawca otrzymał drogą emailową informację z Policji w Wielkiej Brytanii, że do odbioru w Londynie czekają meble, które zostały zwrócone w kontenerze z Wybrzeża Kości Słoniowej. Wnioskodawca czeka nadal na koszty portowe, żeby móc zorganizować odbiór. Wnioskodawca nie zna dokładnej ilości paczek, które są do odbioru. Zgodnie z informacją będzie to jedno auto.

Dodatkowo Wnioskodawca czeka na informację odnośnie kontenera, który popłynął do S., ponieważ policja brytyjska wystąpiła o zwrot tego kontenera i też sami czekają na ich odpowiedź.

Na dzień dzisiejszy stan otwartych należności wynosi :

F.../2016 z dnia 05 grudnia 2016 r. na kwotę 22.002,00 GBP w PLN 116.863,62 F.../2016 z dnia 07 grudnia 2016 r. na kwotę 22.486,50 GBP w PLN 119.942,99 F.../2016 z dnia 13 grudnia 2016 r. na kwotę 25.987.25 GBP w PLN 137.623,28 F.../2016 z dnia 16 grudnia 2016 r. na kwotę 17.793.50 GBP w PLN 94.342,92 F.../2017 z dnia 31 stycznia 2017 r. na kwotę:

(-) 11.436,10 GBP w PLN (-) 60.742,85

F.../2017 z dnia 09 lutego 2017 r. na kwotę:

(-) 4.522,00 GBP w PLN (-) 24.018,60

Stan na dzień 28 lutego 2017 r. 72.311,15 GBP 384.011,36 PLN.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty są dowodami potwierdzającymi WDT, warunkującymi zastosowanie 0% stawkę VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 42 ust.1 ustawy o VAT odbiorca towaru na dzień dokonania wysyłki posiadał właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT Wnioskodawca posiada dokumenty które łącznie potwierdzają dostarczenie do nabywcy z kraju członkowskiego UE towary z faktur nr F.../2016, F.../2016, F.../2016, F.../2016.

W związku z powyższym w deklaracji za m-c luty 2017 r. Wnioskodawca wykaże tą sprzedaż jako wewnątrzwspólnotową dostawę towaru ze stawką VAT 0 %.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Przedmiotem wniosku jest prawo do zastosowania stawki podatku 0% do transakcji wywozu towarów do nieistniejącego nabywcy w obrocie gospodarczym.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów - rozumianych jako rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy) - o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą na nabywcę i możliwości dysponowania nią.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towar rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Ustawodawca przewidział także możliwość wyłączenia stosowania przepisów ww. ustawy. I tak, zgodnie z art. 6 pkt 2, przepisów ustawy nie stosuje się do czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Mając na uwadze zasadę neutralności oraz konieczność eliminowania zakłóceń konkurencji na gruncie opodatkowania nie można czynić różnicowania pomiędzy czynnościami legalnymi a czynnościami nielegalnymi z wyjątkiem tych, w przypadku których nie jest możliwa jakakolwiek konkurencja pomiędzy sektorem legalnym a nielegalnym oraz z wyjątkiem czynności mających za przedmiot takie towary, które nie mogą być w ogóle wprowadzone na rynek do obrotu publicznego (np. narkotyki). Tylko zatem takie czynności, które nie mogą być w ogóle dokonywane w całej Unii Europejskiej, nie powinny być przedmiotem opodatkowania.

Przepis art. 6 ustawy o VAT zawiera wyłączenia z opodatkowania wymienionych w nim czynności, działań i zdarzeń. Wyłączenie ma charakter przedmiotowy, a nie podmiotowy. W przepisie art. 6 pkt 2 chodzi o czynności niepożądane z punktu widzenia obowiązującego porządku prawnego, czyli takie jak np. kradzież, stręczycielstwo, prostytucja, a więc czynności stanowiące czyny zabronione, jak również czynności nieważne bezwzględnie. W orzecznictwie TSUE przyjmowane jest, że przesłanką wyłączenia z opodatkowania jest m.in. działalność prowadzona poza ramami prawa, ale przy braku wpływu na konkurencyjność (wyrok ETS z 29 czerwca 1999 r. w sprawie Coffeeshop Siberie, C-158/98), jak też czynność nielegalna ze względu na jej charakter (wyrok ETS z 5 lipca 1988r. w sprawie Vereniging Happy Family Rustenburgerstraat, C-289/86).

Odnosząc ww. przepisy do okoliczności sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca w wyniku wywozu towarów z terytorium kraju dokonał dostawy towarów, która podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Okoliczności sprawy wskazują, że Wnioskodawca nie otrzymał zapłaty za przedmiotowy towar. Osoba zamawiająca towar podszyła się po firmę, która takiego zamówienia nie dokonała. Jednakże przepisy z zakresu podatku VAT nie uzależniają opodatkowania czynności od dokonania zapłaty. Należy zauważyć, że sama dostawa faktycznie miała miejsce i została udokumentowana fakturami. Nie można przyjąć, że w zaistniałej sytuacji dokonanie dostawy i wystawienie faktury było wynikiem przestępstwa. Dopiero bowiem po dokonaniu transakcji okazało się, że Wnioskodawca padł ofiarą próby towaru. Zdarzenie gospodarcze, jakim jest dostawa towarów jednakże zaistniało. Wnioskodawca dokonując przedmiotowej dostawy towarów nie dokonał czynności niepożądanej z punktu widzenia obowiązującego porządku prawnego.

Sama zatem transakcja, będąca przedmiotem wniosku, spełnia warunki do uznania jej za dostawę towarów, w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Doszło bowiem do czynności określonej w art. 7 (dostawa towarów). Dostawa ta nie wypełnia przesłanek do uznania jej za czynność nie mogącą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy, gdyż transakcja została przeprowadzona prawidłowo, w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, i udokumentowana fakturami. Tym samym w przedmiotowej sprawie regulacje zawarte w art. 6 pkt 2 ustawy nie znajdują zastosowania.

Mając na uwadze powyższe należy zatem stwierdzić, że w rozpatrywanym przypadku mamy do czynienia z dostawą towarów, która na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, z wyłączeniem tej partii towaru, którą Wnioskodawca odzyskał.

Reasumując, ponieważ opisana transakcja dostawy towarów została zrealizowana i udokumentowana potwierdzającymi to zdarzenie fakturami, zatem transakcja ta podlega opodatkowaniu na gruncie przepisów podatku od towarów i usług (z wyłączeniem wartości towaru, który Wnioskodawca ma ponownie w swoim posiadaniu).

Stosowanie do art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Z kolei art. 13 ust. 2 ustawy stanowi, że przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.
   
   

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7 – art. 13 ust. 6 ustawy.

Czynność wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wymaga zatem - co do zasady - istnienia dwóch stron transakcji: jeden podmiot (podatnik albo osoba prawna niebędąca podatnikiem) nabywa towary rozpoznając u siebie wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, natomiast druga strona dostarcza te towary rozpoznając u siebie wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. W takiej sytuacji w Polsce - z której przemieszczane są towary, występuje wewnątrzwspólnotowa dostawa, natomiast w państwie członkowskim - do którego przemieszczane są towary, następuje ich wewnątrzwspólnotowe nabycie przez tego podatnika.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42 – art. 41 ust. 3 ustawy.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
   
   

W myśl art. 42 ust. 3 ustawy, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. (uchylony)
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku
4. (uchylony)

-z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Natomiast przepis art. 42 ust. 11 ustawy mówi, że w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
   
   

Analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, a w konsekwencji jej opodatkowanie preferencyjną stawką podatku w wysokości 0%. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji – jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji – jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że faktycznie nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego.

Drugi z warunków, o którym mowa wyżej, od którego spełnienia zależy potraktowanie danej dostawy jako dostawy wewnątrzwspólnotowej opodatkowanej stawką podatku w wysokości 0%, dotyczy udokumentowania wywozu towaru oraz dostarczenia go w państwie przeznaczenia. Koncentruje się on zatem na faktycznych a nie prawnych aspektach transakcji. Powyższy warunek został określony wprost w cyt. wyżej art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W tym miejscu należy zauważyć, że istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, a w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy według stawki podatku tam właściwej. Transakcja opodatkowana w ten sposób ma na celu uniknięcie zakłócania konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania. Powyższa charakterystyka transakcji wewnątrzwspólnotowych stanowi jednocześnie podstawową regułę interpretacyjną, jaką należy się kierować przy opodatkowaniu tych transakcji.

Z kolei odnosząc się do prawa uznania tej dostawy za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów i prawem do opodatkowania jej stawką 0% należy zauważyć, że w orzeczeniu C-409/04 w sprawie Teleos plc i inni. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej zawarł tezę, gdzie wskazuje na główne cechy dostaw wewnątrzwspólnotowych. Jak podaje, „uznanie danej dostawy lub nabycia za czynności wewnątrzwspólnotowe musi być dokonywane na podstawie elementów obiektywnych, takich jak fizyczne przemieszczenie towarów pomiędzy państwami członkowskimi (...) Wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru następuje, a zwolnienie od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej znajduje zastosowanie tylko wtedy, gdy prawo do rozporządzenia towarem jak właściciel zostało przeniesione na nabywcę i gdy dostawca ustali, że towar ten został wysłany lub przetransportowany do innego państwa członkowskiego oraz w wyniku wysyłki lub transportu fizycznie opuścił terytorium państwa członkowskiego dostawcy”.

Analizując powyższe należy uznać, że dostawa wewnątrzwspólnotowa oznacza dostawę towarów, a więc musi nastąpić przeniesienie prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel, towar musi być transportowany pomiędzy dwoma państwami członkowskimi, a transakcje muszą być dokonywane pomiędzy podatnikami tych państw członkowskich. Tak zdefiniowana wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega zwolnieniu z podatku od towarów i usług, jeśli zostanie odpowiednio udokumentowana.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności należy stwierdzić, że do uznania dostawy, która wystąpiła w rzeczywistości jako WDT, konieczne jest przejście prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, przemieszczenie towaru pomiędzy dwoma państwami członkowskimi oraz posiadania statusu podatnika przez strony transakcji. Prawo Wnioskodawcy (dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów) do zastosowania stawki preferencyjnej 0% zależy przede wszystkim od tego, czy zidentyfikowany nabywca faktycznie nabył towar (doszło do dostawy towaru w rozumieniu art. 7 ustawy) oraz czy towary do tego nabywcy zostały przemieszczone z terytorium kraju na terytorium innego kraju członkowskiego.

W wyroku z dnia 27 września 2007 r., w sprawie C-409/04 Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzekł m.in., iż:

1. Artykuły 28a ust. 3 akapit pierwszy i art. 28c część A lit. a) akapit pierwszy szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych, zmienionej dyrektywą 2000/65, ze względu na określenie "wysyłane" użyte w obu tych przepisach należy interpretować w ten sposób, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru następuje, a zwolnienie od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej znajduje zastosowanie tylko wtedy, gdy prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na nabywcę i gdy dostawca ustali, że towar ten został wysłany lub przetransportowany do innego państwa członkowskiego i że w wyniku wysyłki lub transportu fizycznie opuścił terytorium państwa członkowskiego dostawy;
   
   
   
   
   
   
   
2. Artykuł 28c część A lit. a) akapit pierwszy szóstej dyrektywy 77/388, zmienionej dyrektywą 2000/65, należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie temu, by właściwe organy państwa członkowskiego dostawy zobowiązały dostawcę, który działał w dobrej wierze i przedstawił dowody wykazujące prima facie przysługiwanie mu prawa do zwolnienia od podatku wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, do późniejszego rozliczenia podatku od wartości dodanej od tych towarów, w przypadku gdy powyższe dowody okazują się fałszywe, jednak uczestnictwo dostawcy w oszustwie podatkowym nie zostało ustalone, o ile dostawca ten przedsięwziął wszelkie racjonalne środki, jakie pozostawały w jego mocy, w celu zagwarantowania, by dokonywana przez niego czynność nie prowadziła do udziału w tego rodzaju oszustwie.
   
   

Z kolei w wyroku z dnia 21 lutego 2008 r. o sygn. C-271/06, TSUE stwierdził wprawdzie, że "Artykuł 15 pkt 2 szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych, zmienionej dyrektywą 95/7, należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on przyznaniu przez państwo członkowskie zwolnienia od podatku od wartości dodanej związanego z wywozem towarów poza terytorium Wspólnoty Europejskiej, gdy przesłanki tego zwolnienia nie są spełnione, lecz gdy podatnik nie mógłby sobie z tego zdawać sprawy, nawet przy dołożeniu wszelkiej staranności sumiennego kupca, ze względu na sfałszowanie dowodu wywozu przedstawionego przez nabywcę. Jednak Trybunał zauważył również, że "nie jest sprzeczne z prawem wspólnotowym wymaganie, by dostawca przedsięwziął wszystkie środki, których zastosowania można od niego racjonalnie żądać w celu zagwarantowania, by dokonywana przez niego czynność nie prowadziła do udziału w oszustwie podatkowym. Wobec tego okoliczności, że dostawca działał w dobrej wierze, że przedsięwziął wszelkie racjonalne środki, jakie pozostawały w jego mocy, oraz że jego udział w oszustwie podatkowym jest wykluczony, stanowią czynniki istotne dla ustalenia możliwości zobowiązania go do rozliczenia podatku od wartości dodanej a posteriori".

Zatem w sprawie pomimo, że wystąpiło przemieszczenie towaru pomiędzy krajami członkowskimi jednakże towar nie trafił do nabywcy na terytorium innego kraju członkowskiego (choć z opisu sprawy wynika, że towar został dostarczony na terytorium Wielkiej Brytanii) na rzecz którego dostawa została zafakturowana co skutkuje brakiem prawa do opodatkowania do opodatkowania tej dostawy stawką 0%.

Ponadto, zastosowanie zerowej stawki na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy o VAT możliwe jest wówczas, gdy podatnik dokonujący wewnątrzwspólnotowej dostawy pozostaje w dobrej wierze, że dokonywana przez niego czynność nie prowadzi do udziału w oszustwie. W wyroku o sygn. C-273/11 Mecsek Gabona Kft Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej powołując wyroki w sprawie Teleos i in. oraz Mahageben i David (C–142/11) wskazał, że "nie jest sprzeczne z prawem unijnym wymaganie, by podmiot gospodarczy działał w dobrej wierze i podejmował wszelkie działania, jakich można racjonalnie wymagać w celu upewnienia się, że dokonywana przezeń czynność nie prowadzi do udziału w oszustwie podatkowym". Oznacza to, że skorzystanie ze stawki 0% wymaga dołożenia przez podatnika należytej staranności w prowadzeniu spraw i nie chodzi tu tylko o winę umyślną, ale i nieumyślną. Dla przyjęcia dobrej wiary podatnika oraz uznania, że podjął on wszelkie możliwe działania pozwalające wykluczyć udział w oszustwie podatkowym - nie jest wystarczający sam fakt zapłaty należności za towar, podjęcie działań w celu ustalenia numeru identyfikacyjnego nabywcy dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, czy dysponowanie dokumentami przewozowymi. Konieczne w podejmowanych działaniach gospodarczych jest nie tylko sprawdzenie, czy nabywca spełnia warunki formalne istotne dla wewnątrzwspólnotowej dostawy, ale także ustalenie jego wiarygodności”.

W świetle treści powyższych wyroków zauważenia wymaga, że w niniejszej sprawie Wnioskodawca powinien był z zachowaniem należytej staranności upewnić się, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów rzeczywiście nastąpiła, tzn., że towar został przetransportowany poza granice kraju i trafił do nabywcy uwidocznionego na fakturach. Nie jest bowiem wystarczające w tym względzie samo zaufanie do nabywcy. Z opisu stanu faktycznego będącego przedmiotem interpretacji nie wynika aby Wnioskodawca pozostając w zaufaniu do kontrahenta, w żaden sposób nie mógł przewidzieć, że podmiot wymieniony w treści dokumentów sprzedaży nie jest faktycznym nabywcą towarów.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że towary ujęte w zakwestionowanych fakturach zostały wywiezione z kraju i dostarczone do innego kraju Unii Europejskiej. Jednocześnie ich odbiorca nie posługiwał się właściwym i ważnym numerem identyfikacyjnym dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. Zauważyć należy, że numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych jest właściwy i ważny, gdy jest przypisany do konkretnego podmiotu, który używa go jako właściwy, wywołując za jego pomocą skutki prawne. Tymczasem w niniejszej sprawie wskazany w fakturach numer NIP UE należał do innego podmiotu niż rzekomy odbiorca towarów, który nie uczestniczył w transakcjach i nie upoważnił do występowania w jego imieniu osoby składającej zamówienie i odbierającej towary.

Co najistotniejsze jednak, w ocenie Organu, z opisu sprawy nie wynika aby Wnioskodawca dochował należytej staranności w podejmowanych działaniach gospodarczych przedstawionych w opisanym stanie faktycznym ani też aby działał racjonalnie w celu upewnienia się, że dokonywana przez niego czynność nie prowadzi do udziału w oszustwie podatkowym.

Z opisu sprawy wynika bowiem, że Wnioskodawca dokonując transakcji na kwotę kilkudziesięciu tysięcy GBP nie zawarł pisemnego kontraktu lub umowy z kontrahentem (z przedstawionego zdarzenia nie wynika nawet aby zamierzał taką umowę lub kontrakt podpisać). Wszystkie przedstawione transakcje oparł jedynie na korespondencji mailowej z p. XY przedstawiającym się jako menadżer zakupowy w firmie A Wielka Brytania. Jednakże w żaden sposób nie dokonał weryfikacji tej osoby jako upoważnionego przedstawiciela tej firmy. Także po zwrotnym otrzymaniu faktury proforma potwierdzonej przez p. XY, który widnieje w danych rejestrowych spółki, jako osoba upoważniona do jej reprezentacji, nie potwierdził udziału tej osoby w zawieranej transakcji. Wnioskodawca nie próbował nawiązać kontaktu z tą osobą lub firmą A w celu potwierdzenia dokonania planowanej dostawy towaru na rzecz firmy A. Opis sprawy wskazuje, że Wnioskodawca nie dokonał jakichkolwiek ustaleń z firmą A dotyczących dostawy towarów i płatności za dostarczane towary.

Konkludując Wnioskodawca w opisanej sprawie powinien był z zachowaniem należytej staranności upewnić się, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów rzeczywiście nastąpiła, tzn., że towar został przetransportowany poza granice kraju i trafił do nabywcy uwidocznionego na fakturach. Nie jest bowiem wystarczające w tym względzie samo zaufanie do nabywcy podjęte na podstawie jedynie korespondencji mailowej z niezweryfikowaną osobą. W okolicznościach niniejszej sprawy, w ocenie Organu, Spółka nie wykazała, że pozostając w zaufaniu do kontrahenta, ani przed dokonaniem dostawy ani po wydaniu towaru w żaden sposób nie mogła przewidzieć, iż podmiot wymieniony w treści dokumentów sprzedaży nie jest faktycznym nabywcą towarów.

W literaturze prawa podnosi się, że należyta staranność jest określana przy uwzględnieniu zawodowego charakteru prowadzonej przez spółkę działalności gospodarczej i uzasadnia zwiększone oczekiwania wobec osób nią zarządzających, co do umiejętności, wiedzy, skrupulatności, rzetelności, zapobiegliwości i zdolności przewidywania w prowadzonych działaniach. Obejmuje także znajomość obowiązującego prawa oraz następstw z niego wynikających w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej (p. A. Olejniczak [w:] Umowy w obrocie gospodarczym, pod. red. A. Kocha, J. Napierały, Warszawa 2012, s. 47-48).”

Tym samym, zdaniem Organu, w przedstawionej w opisie stanu faktycznego sprawie Wnioskodawca nie podjął racjonalnych środków jakie pozostawały w jego mocy ani nie dochował należytej staranności aby uprawdopodobnić, że dokonywane przez niego transakcje nie prowadzą do udziału w oszustwie podatkowym lub też udział taki jest wykluczony. Powyższe skutkuje brakiem możliwości uznania działań Wnioskodawcy za działania w przedstawionych transakcjach w dobrej wierze, które umożliwiałyby - w myśl wyroków TSUE – zastosowanie dla nich 0% stawki podatku VAT.

Tym samym transakcje te winny być opodatkowanie stawką podatku VAT jak dla transakcji krajowych.

Mając powyższe na uwadze stanowisko Wnioskodawcy dla przedstawionego stanu faktycznego należało uznać nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto tut. organ informuje, że pozostały zakres objęty przedmiotowym wnioskiem zostanie objęty odrębnym rozstrzygnięciem.

Końcowo należy podkreślić, że w postępowaniu w przedmiocie wydania interpretacji jest ocena prawna wyłącznie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) i stanowiska strony zaprezentowanego we wniosku, a nie dokonywanie jakichkolwiek własnych ustaleń faktycznych związanych z postępowaniem podatkowym, o którym mowa w Dziale IV Ordynacji podatkowej. Bowiem wniosek strony o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza wobec tego granice rozpoznawania danej sprawy i jest rozpatrywany zgodnie z Rozdziałem 1a Działu II Ordynacji podatkowej, który nie przewiduje w tym trybie prowadzenia postępowania podatkowego zmierzającego do ustalenia stanu faktycznego. Tym samym ocena stanowiska Wnioskodawcy odnosi się ściśle do przedstawionego stanu faktycznego.

Nie oznacza to zatem, że w toku kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej lub w postępowaniu podatkowym prowadzonym przez właściwy organ podatkowy w celu zweryfikowania prawdziwości okoliczności faktycznych wskazanych we wniosku o wydanie interpretacji nie mogą zostać poczynione ustalenia faktyczne odmienne od przedstawionych przez podatnika we wniosku. W takiej sytuacji stwierdzenie odmiennego stanu faktycznego powoduje, że udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.