Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL5.4010.36.2017.2.KS
z 5 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 marca 2017 r. (data wpływu 30 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia dochodu ze sprzedaży części nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek – uzupełniony pismem w dniu 08 maja 2017 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia dochodu ze sprzedaży części nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jest właścicielem nieruchomości zapisanej w księdze wieczystej położonej w S. gminie G. na terenie której znajdują się budynki produkcyjne, hale namiotowe oraz drewniane budynki gościnne. Spółka ma zamiar dokonać zbycia części tej nieruchomości w myśl art. 158 k.c. W skład zbywanej nieruchomości wejdzie grunt o powierzchni 0,9788 ha zabudowany budynkiem o funkcji gościnnej z częścią hotelową użytkowanym na cele mieszkalne wykonanym w konstrukcji drewnianej, wolnostojącym bez podpiwniczenia o powierzchni użytkowej 141,14 m2 oraz dwoma domkami gościnnymi o powierzchni 25m² każdy. Budynki te są wpisane do ewidencji środków trwałych Spółki i dokonywane są od nich odpisy amortyzacyjne. Nabywającym ww. opisaną nieruchomość będzie wspólnik Spółki pełniący jednocześnie funkcję Prezesa Zarządu Spółki.

Pismem stanowiącym odpowiedź na wezwanie do uzupełnienia wniosku Spółka doprecyzowała opis sprawy o poniższe informacje:

1. Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych od zbywanej nieruchomości zgodnie z przepisami art. 16a-16m ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, a odpisy amortyzacyjne stanowią koszt uzyskania przychodów o którym mowa w art. 15 ust. 6 tej ustawy; zastosowana stawka amortyzacyjna to 2,5% rocznie, sposób amortyzacji: liniowa;
2. Grunt, którego część będzie przedmiotem zbycia został wniesiony do Spółki jako wkład niepieniężny przez jednego z udziałowców Spółki w dniu 01 lipca 2002 r. Akt Notarialny powierzchnia ogółem wniesionego gruntu 3.31.94 ha w zamian za 375 udziałów o wartości 500 zł każdy to jest o łącznej wartości 187.500,00 zł; sprzedaży podlegać będzie część gruntu o powierzchni 1.1011 ha.
3. Budynek gościnny o powierzchni użytkowej 141,14 m², który wchodzi w skład zbywanej nieruchomości został wytworzony we własnym zakresie w latach 2004 do 2009 i przyjęty do użytkowania na podstawie decyzji o pozwoleniu na użytkowanie z dnia 10 grudnia 2009 r. wydanej przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego.
4. Wartość początkowa budynku gościnnego nr 256/109 przyjęta do ewidencji środków trwałych 31 grudnia 2009 r. wynosi 1.952.204,68 zł i na jej wartość składa się: dostawa i montaż budynku z bali drewnianych w kwocie 697.126,26 zł, na pozostałą część wartości początkowej składa się: zabudowa poddasza, sterowanie instalacją elektryczną, wykonanie dachu osikowego, wykonanie ogrzewania, zabudowa pozostałych pomieszczeń, roboty budowlane związane z układaniem podłóg z wykonaniem wewnętrznej i zewnętrznej instalacji wodno-kanalizacyjnej, gazowej, elektrycznej, media zużyte w trakcie budowy środka trwałego, ubezpieczenie budynku w budowie, odsetki od kredytu inwestycyjnego poniesione do dnia przyjęcia obiektu do użytkowania, zagospodarowanie terenów wokół budynku.
5. Z tytułu zbycia nieruchomości Spółka uzyska cenę niższą od ceny jej wytworzenia.
6. Wartość księgowa netto budynku nr XX na dzień 30.04.2017 r. wynosi 1.601.916,74 zł; w dniu 17.10.2016 r. wykonana została przez C(…) Spółka z o.o. opinia o wartości części nieruchomości gruntowej zabudowanej; wg stanu na dzień wizji lokalnej określono wartość rynkową nieruchomości gruntowej zabudowanej dla potrzeb sprzedaży Wn=441.300,00.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Jak należy ustalić dochód ze sprzedaży opisanej części nieruchomości?

Zdaniem Wnioskodawcy, przychód ze sprzedaży części nieruchomości należy ustalić zgodnie z art. 12 ust. 3a oraz art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który mówi, że przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie sprzedaży. W związku z tym, Spółka zleciła wykonanie przez biegłego uprawnionego rzeczoznawcę wyceny części nieruchomości przeznaczonej do sprzedaży odpowiadającej jej wartości rynkowej tej nieruchomości i przy sprzedaży nieruchomości zastosuje cenę nie odbiegającą od tej wartości. Koszt uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości zostanie ustalony zgodnie z treścią art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: w przypadku gruntu kosztem będą wydatki na jego zakup natomiast w przypadku budynku jego cena wytworzenia pomniejszona o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych. Zdaniem Spółki, strata powstała na tej transakcji, gdyż wartość księgowa netto budynku przewyższa jego wartość rynkową będzie stratą podatkową dla Spółki.

Pismem stanowiącym odpowiedź na wezwanie do uzupełnienia wniosku Spółka doprecyzowała własne stanowisko o informacje, że do celów zbycia odpłatnego części nieruchomości należy zastosować cenę nie niższą niż wartość rynkowa określona w ocenie wykonanej przez rzeczoznawcę majątkowego a strata finansowa powstała na sprzedaży nieruchomości będzie kosztem podatkowym, tzn. może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów uzyskanych ze zbycia nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm.), podstawę opodatkowania, z zastrzeżeniem art. 21, art. 22 i art. 24a, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 7 albo art. 7a ust. 1, (…).

Stosownie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Z art. 7 ust. 2 tej ustawy wynika z kolei, że dochodem, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a, jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Taka, a nie inna konstrukcja przepisu art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych powoduje więc, że kluczowe znaczenie dla ustalenia zasad opodatkowania podatkiem dochodowym mają: po pierwsze – przychód, a po drugie – koszty jego uzyskania.

I tak, przychodami podatkowymi, o których mowa w regulacjach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są w szczególności: otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe, a w zakresie przychodów związanych z działalnością gospodarczą także przychody należne, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont (art. 12 ust. 1 pkt 1 oraz art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Zgodnie z brzmieniem art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Z kolei zgodnie z treścią art. 12 ust. 3a ww. ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.
   
   

W konsekwencji za przychód należy uznać każde przysporzenie majątkowe o charakterze trwałym, definitywnym, bezzwrotnym. Przy czym w przypadku przychodów uzyskiwanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej już sam fakt, że przychód staje się należny powoduje powstanie obowiązku podatkowego. Jednocześnie zgodnie z poglądem doktryny, przychodem podatkowym jest trwałe zwiększenie majątku podatnika, które może wyrażać się w zwiększeniu jego aktywów lub zmniejszenie jego pasywów (w kategoriach bilansowych).

Natomiast z treści art. 15 ust. 1 ww. ustawy wynika, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Z powyższego przepisu wynika zatem, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 powołanej ustawy.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

– wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Pojęcie środków trwałych, podlegających amortyzacji, zostało określone w art. 16a omawianej ustawy podatkowej.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak wynika z art. 16c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Art. 16d ust. 2 ustawy stanowi, że składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 16f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jak wynika z powyższego, ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie wyłącza definitywnie dopuszczalności rozpoznania ww. wydatków jako kosztów uzyskania przychodów, ale rozciąga ich ponoszone w czasie. Wydatki te nie podlegają jednorazowemu zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w momencie poniesienia, ale są rozliczane w okresie ekonomicznej użyteczności środków trwałych (wartości niematerialnych i prawnych) w formie odpisów amortyzacyjnych, odzwierciedlających zużycie tych składników majątkowych.

Ponadto w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych, wydatki na ich nabycie po aktualizacji i pomniejszeniu o sumę odpisów amortyzacyjnych, stanowią koszty uzyskania przychodów. W konsekwencji, wydatki o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy mogą być przez podatnika, co do zasady rozpoznane jako koszty uzyskania przychodów w pełnej wysokości.

Niezamortyzowane do momentu odpłatnego zbycia wydatki na nabycie, wytworzenie we własnym zakresie i ulepszenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych stanowią koszt podatkowy w momencie uzyskania przychodu z tytułu ich zbycia. Skutek taki zachodzi bez względu na to, kiedy wydatki zostały poniesione.

Powyższe oznacza, że do kosztów uzyskania przychodów w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych oraz gruntów zalicza się:

• wydatki na ich nabycie, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami,
• wartość niezamortyzowaną, którą jest wartość początkowa pomniejszona o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne (stanowiące i niestanowiące kosztów uzyskania przychodów).
  
  

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka jest właścicielem nieruchomości na terenie której znajdują się budynki produkcyjne, hale namiotowe oraz drewniane budynki gościnne. Spółka ma zamiar dokonać zbycia części tej nieruchomości w myśl art. 158 k.c. W skład zbywanej nieruchomości wejdzie grunt zabudowany budynkiem o funkcji gościnnej z częścią hotelową użytkowanym na cele mieszkalne wykonanym w konstrukcji drewnianej, wolnostojącym bez podpiwniczenia oraz dwoma domkami gościnnymi. Budynki te są wpisane do ewidencji środków trwałych Spółki. Ponadto, Spółka wskazała, że dokonuje odpisów amortyzacyjnych od zbywanej nieruchomości zgodnie z przepisami art. 16a-16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a odpisy amortyzacyjne stanowią koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy.

Powstanie przychodu należnego, w przypadku sprzedaży rzeczy ustawodawca uzależnia od „wydania rzeczy”, które należy rozumieć jako czynność związaną z przeniesieniem prawa własności. Moment przeniesienia własności nieruchomości, został określony w art. 155 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 459), zgodnie z którym umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Natomiast art. 158 Kodeksu cywilnego określa właściwą formę dla tej czynności prawnej. Umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. To samo dotyczy umowy przenoszącej własność, która zostaje zawarta w celu wykonania istniejącego uprzednio zobowiązania do przeniesienia własności nieruchomości; zobowiązanie powinno być w akcie wymienione. Umowa sprzedaży została zdefiniowana w art. 535 ww. ustawy, jako umowa dwustronnie zobowiązująca. Obowiązkiem sprzedającego jest przeniesienie na kupującego własności rzeczy i wydanie mu rzeczy. Kupujący zobowiązuje się natomiast odebrać rzecz i zapłacić sprzedającemu cenę. Szczegółowe przepisy Kodeksu cywilnego (art. 155-158) określają moment, w którym następuje skuteczne, w świetle prawa cywilnego, przeniesienie własności.

Odnosząc powyższe do przedstawionego opisu sprawy, należy stwierdzić, że podstawą opodatkowania z tytułu zbywanej nieruchomości będzie dochód ze sprzedaży tej nieruchomości liczony jako różnica pomiędzy przychodem ze sprzedaży a kosztami tego przychodu.

Przychodem Wnioskodawcy będzie wartość zbywanej nieruchomości. Co do zasady, wysokość przychodu ustala się biorąc pod uwagę przede wszystkim cenę określoną w umowie (z zastrzeżeniem wskazanym w art. 14 ust. 1-3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Stosownie bowiem do art. 14 ust. 1 ww. ustawy, przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej.

Wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia – art. 14 ust. 2 ww. ustawy.

Natomiast zgodnie z art. 14 ust. 3 ustawy, jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, organ podatkowy wezwie strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość określona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający.

Z kolei kosztami uzyskania przychodów w analizowanej sytuacji będą wydatki na nabycie gruntu oraz poniesione i udokumentowane koszty związane z wytworzeniem budynku, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne. W rzeczywistości niemorzona wartość nieruchomości w momencie jego sprzedaży stanie się kosztem uzyskania przychodu.

Odnosząc powyższe do przedstawionego opisu sprawy należy stwierdzić, że przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych z tytułu sprzedaży nieruchomości będzie dochód, tj. wartość przychodu ze sprzedaży nieruchomości pomniejszona o koszty uzyskania przychodu w postaci poniesionych wydatków na nabycie gruntu oraz na wytworzenie budynku pomniejszonych o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych do dnia sprzedaży (tj. nieumorzona część wartości początkowej środków trwałych na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Jednakże w tym miejscu należy podkreślić, biorąc pod uwagę okoliczności sprawy i fakt, że w wyniku zbycia nieruchomości Spółka uzyska cenę niższą od ceny jej zakupu, iż niewątpliwie różnica wynikająca ze wskazanych wartości stanowi dla Wnioskodawcy stratę w znaczeniu ekonomicznym. Pod względem podatkowym trzeba jednak wyraźnie zauważyć, że podatnik ma prawo co do zasady do uznania za koszty podatkowe wydatków na zakup środków trwałych (poprzez odpisy amortyzacyjne, przy jednoczesnym wykazaniu przychodów ze sprzedaży nieruchomości i jednoczesnym rozliczeniu w kosztach uzyskania przychodów pozostałych niezamortyzowanych wydatków). Takie rozliczenie może prowadzić w efekcie do powstania straty w wyniku podatkowego rozpoznania takiej sprzedaży (koszty przewyższają przychody). Jednakże tej straty podatnik nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Ujęcie w kosztach podatkowych straty w znaczeniu ekonomicznym spowodowałoby bowiem powtórne zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów tych samych wielkości. Nie każda strata w znaczeniu ekonomicznym może być kosztem uzyskania przychodów. Oznaczałoby to w rzeczywistości rekompensowanie ryzyka gospodarczego za pomocą przepisów podatkowych. Nie wszystkie bowiem wydatki związane z działalnością gospodarczą, nawet ekonomicznie uzasadnione oraz straty powstałe w prowadzonej działalności gospodarczej można przenosić przy użyciu przepisów podatkowych na Skarb Państwa poprzez pomniejszenie dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania. Tak więc strata powstała na sprzedaży nieruchomości jako strata z punktu widzenia ekonomicznego nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu. Jeszcze raz należy wyraźnie wskazać, że w momencie sprzedaży nieruchomości Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na nabycie gruntu oraz na wytworzenie budynku pomniejszonych o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych do dnia sprzedaży (tj. nieumorzona część wartości początkowej środków trwałych na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Wobec powyższego stanowisko uznano za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.