Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4011.44.2017.1.SK
z 20 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 20 kwietnia 2017 r., który wpłynął 26 kwietnia 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych pokrywania przez pracodawcę przedstawicielom handlowym kosztów noclegów oraz kosztów posiłków w trakcie spotkań z klientami – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych pokrywania przez pracodawcę przedstawicielom handlowym kosztów noclegów oraz kosztów posiłków w trakcie spotkań z klientami.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Spółka (dalej również: „Wnioskodawca”) zatrudnia na podstawie umów o pracę przedstawicieli handlowych. Jako miejsce pracy w ich umowach o pracę wskazany jest teren całego kraju. Zakres obowiązków obejmuje obsługę klientów Spółki, pomoc przy wyborze produktów Spółki, utrzymywanie relacji z dotychczasowymi klientami oraz pozyskiwanie nowych. Wykonywanie obowiązków wiąże się ze stałymi wyjazdami w celu spotkań z obecnymi, jak i potencjalnymi klientami. Wyjazdy przedstawicieli handlowych do pracy na terenie wskazanym w umowie o pracę nie stanowią podróży służbowych w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Z tego względu Spółka nie wypłaca pracownikom diet przysługujących pracownikom zgodnie z Kodeksem pracy oraz innych przepisów w przypadku podróży służbowych.

W związku z wykonywaniem swoich obowiązków przedstawiciele ponoszą m.in.:

• wydatki na noclegi - zdarza się, że pracownicy kończą spotkania z klientami w danym dniu w znacznej odległości od miejsca zamieszkania, a następnego dnia muszą kontynuować spotkania w tej samej okolicy, wówczas ze względów ekonomicznych oraz w celu należytego wykonania obowiązków służbowych, pracownicy wykupują nocleg w danej okolicy,
• wydatki na posiłki podczas spotkań z klientami - obiad z klientem, lunch biznesowy, itp. (przy czym wydatki te nie mają wystawnego charakteru, nie służą celom reprezentacyjnym, a mają charakter normalnego trybu prowadzonych spotkań zwyczajowo przyjętego w kontaktach biznesowych).

Za ww. wydatki przedstawiciele handlowi płacą własną gotówką, bądź firmową kartą płatniczą. Spółka zwraca pracownikom równowartość poniesionych wydatków na podstawie przedłożonych do rozliczenia dokumentów księgowych (faktur, rachunków, paragonów). Po przedłożeniu rachunków Spółka wykonuje przelew na konto pracownika lub zwraca gotówkę z kasy firmowej. Faktury i rachunki wystawiane są bezpośrednio na Spółkę jako nabywcę towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko, że dokonywany przez Spółkę zwrot wydatków poniesionych przez pracowników na nocleg, posiłki w trakcie spotkań z klientami podczas wyjazdów służbowych, nie stanowi przychodu pracowników ze stosunku pracy i w związku z tym Spółka nie ma obowiązku pobierania i odprowadzania z tego tytułu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrot wydatków, które przedstawiciele handlowi ponoszą w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych (wydatki na nocleg i na posiłki spożywane na spotkaniach z klientami) nie stanowią ich przysporzenia majątkowego i tym samym nie stanowią przychodu ze stosunku pracy, a zatem Spółka nie powinna pobierać i odprowadzać z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa o PIT), za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT wynika zatem, że przychodem pracownika mogą być nieodpłatne świadczenia, które otrzyma np. od pracodawcy.

W ustawie o PIT nie występuje definicja „nieodpłatnego świadczenia”, w takiej sytuacji należy odwołać się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym. Z uwagi jednak na to, że sądy niejednolicie definiowały „nieodpłatne świadczenie”, Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 odniósł się do tej kwestii i wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

1. po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
2. po drugie, zostały spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
3. po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
   
   

Z powyższego wyroku TK wynika, że nie można stosować automatyzmu, na podstawie którego należałoby uznać, że każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W kontekście niniejszej sprawy, kluczowe jest to, że świadczenia, które finansuje Spółka są ponoszone niewątpliwie w interesie Spółki (a nie pracownika). Zatem, nie jest spełniony jeden z warunków - wskazanych przez TK - umożliwiający uznać świadczenia opisane we wniosku jako opodatkowany przychód pracownika.

Nocleg.

Poniesienie przez Spółkę wydatków na noclegi pracowników, przynosi konkretną i wymierną korzyść Spółce:

1. w postaci prawidłowej realizacji obowiązków pracowniczych - zgodnie z art. 22 ust. 1 Kodeksu pracy - pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Podczas gdy, przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika są pokrywane przez pracodawcę. Do takich kosztów z całą pewnością należą wydatki związane z zapewnieniem noclegu w miejscu wykonywania pracy zgodnie z zapisami umowy o pracę oddalonym od siedziby pracodawcy, a jednocześnie znajdującym się poza miejscem zamieszkania pracownika. Skorzystanie przez pracownika z noclegu wynika z obowiązku wykonywania czynności służbowych poza siedzibą pracodawcy/Spółki, a jednocześnie poza miejscem zamieszkania pracownika. Wskazać należy, że nie ma znaczenia, czy pracownik przebywa w podróży służbowej w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy, czy też wyjazd nie stanowi podróży służbowej, bowiem i tak pobyt w danym miejscu i konieczność wykupienia noclegu jest wynikiem polecenia otrzymanego od Spółki i wykonywania obowiązków pracowniczych,
2. w postaci właściwej organizacji pracy - pracownik nie musi z każdego wyjazdu służbowego wracać do domu, lecz wykupuje nocleg i dzięki temu jest w stanie w ciągu kilku dni odbyć na danym obszarze więcej spotkań służbowych. Nieopłacalne dla Spółki byłoby, gdyby pracownik każdorazowo wracał z miejsca, w którym aktualnie wykonuje swoje zadania służbowe do miejsca zamieszkania na nocleg i następnego dnia po raz kolejny jechał na spotkanie służbowe do tego miejsca (niewątpliwie nocleg pracownika w miejscu aktualnego wykonywania obowiązków służbowych leży w interesie Spółki),
3. w postaci efektywnie wykonanej pracy - Spółce zależy, aby pracownik wykorzystywał czas pracy efektywnie, czyli spędzał go w większości na spotkaniach służbowych, a nie na przejazdach,
4. w postaci korzyści ekonomicznych - koszty podróży tam i z powrotem mogłyby przekraczać koszty noclegu.
   
   

Posiłki spożywane podczas spotkań z klientami.

Również poniesienie przez Spółkę wydatków na posiłki spożywane podczas spotkań z klientami, przynosi konkretną i wymierną korzyść Spółce:

1. w postaci prawidłowej realizacji obowiązków pracowniczych pracy - zgodnie z przepisami prawa pracy, pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, zatem konieczność spotkania z klientem Spółki wynika z polecenia otrzymanego przez pracownika od pracodawcy/Spółki i wykonywania czynności na jego rzecz. Gdyby nie konieczność realizacji obowiązków służbowych, pracownicy nie mieliby powodu do ponoszenia kosztów gastronomii związanych z tymi spotkaniami. De facto, posiłek spożyty w czasie spotkania z klientem Spółki, można traktować po stronie pracownika, jako narzędzie do prawidłowego wykonywania obowiązków służbowych - posiłek ten stanowi nieodłączny element spotkania z klientem - pracownik spożywa go przy okazji odbywania spotkania służbowego (które zlecił mu pracodawca/Wnioskodawca), zatem gdyby nie polecenie pracodawcy, pracownik nie poniósłby tego wydatku,
2. w postaci zapewnienia odpowiedniej atmosfery na spotkaniu - pracownicy nie uczestniczą w spotkaniach jako osoby prywatne, ale jako reprezentanci Spółki. Wspólne spożywanie posiłków jest normą i mile widzianym zwyczajem podczas spotkań z klientami, bowiem pozytywnie wpływa na atmosferę spotkania, co ma również wymierny wpływ na ewentualne korzyści finansowe dla Spółki, wynikające z nawiązania/kontynuowania współpracy z klientami Spółki obecnymi na spotkaniu (ewidentna korzyść po stronie Spółki).
   
   

Mając na uwadze powyższe, należy niewątpliwie uznać, że:

• zwracane pracownikom koszty dotyczą świadczeń spełnianych w interesie pracodawcy/Spółki, a nie pracownika,
• związane są one z wymiernymi korzyściami po stronie Spółki,
• zatem pracownicy Spółki nie będą uzyskiwali przychodu z tytułu otrzymania zwrotu kosztów noclegu i posiłków z klientami ponoszonych podczas wyjazdów służbowych i w związku z tym Spółka nie będzie obowiązana, jako płatnik, do obliczania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wartości zwróconych kosztów.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca przywołał wyroki NSA z 19 września 2014 r. sygn. akt II FSK 2280/12, z 2 października 2014 r. sygn. akt II FSK 2387/12 oraz interpretacje indywidualne: Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 17 stycznia 2017 r., sygn. 3063-ILPB1-1.4511.314.2016.2.APR, z 2 listopada 2016 r., sygn. ILPB1-1/4511-1-157/16-3/AMN oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 31 sierpnia 2015 r., sygn. IBPB-2-1/4511-196/15/ASz.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w treści art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zatem, do przychodów ze stosunku pracy zalicza się wszystkie otrzymywane przez pracownika świadczenia, wynikające z zawartej umowy, bądź mające związek z wykonywaniem przez niego pracy.

W myśl art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2–2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Zgodnie z literalnym brzmieniem art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami ze stosunku pracy są wszelkie świadczenia otrzymywane przez pracownika w związku z pozostawaniem w stosunku pracy, które to świadczenia pokrywane są ze środków pracodawcy.

Przy czym, zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego (wyrażonym m.in. w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13), ukształtowane w procesie stanowienia prawa rozumienie przepisu może odbiegać od literalnego brzmienia, jeżeli określony, ustalony w praktyce, sposób rozumienia treści normatywnej utrwalił się, a zwłaszcza znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzeczeniach Sądu Najwyższego lub NSA. W takim przypadku należy uznać, że przepis ma taką właśnie treść, jaką odnalazły w nim te najwyższe instancje sądowe.

W wyżej oznaczonym wyroku Trybunał Konstytucyjny (oceniając przepis art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez pryzmat ich zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej) stwierdził, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Uwzględniając powyższe ustalenia Trybunału Konstytucyjnego, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 września 2014 r. sygn. akt II FSK 2280/12 wyraził pogląd, że jakkolwiek skorzystanie ze świadczenia w postaci noclegu wykupionego przez pracodawcę niewątpliwie następuje za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie jest spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy obowiązanego do właściwego zorganizowania pracy.

Z kolei w wyroku z dnia 2 października 2014 r. sygn. akt II FSK 2387/12, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych, czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy. Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu, aby w określonym czasie wynikającym z kontaktów handlowych pracodawcy i kontrahenta dotrzeć do kontrahenta, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy, tak aby była ona wydajna i należytej jakości. Zapewnienie możliwości nocnego wypoczynku odpowiada także obowiązkowi pracodawcy organizowania pracy w sposób zmniejszający uciążliwość pracy.

W konsekwencji, przyjąć należy, że mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ww. ustawy przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika m.in., że Wnioskodawca zatrudnia na podstawie umów o pracę przedstawicieli handlowych. Zakres obowiązków przedstawicieli obejmuje obsługę klientów Spółki, pomoc przy wyborze produktów Spółki, utrzymywanie relacji z dotychczasowymi klientami oraz pozyskiwanie nowych klientów. Wykonywanie obowiązków wiąże się ze stałymi wyjazdami. Wyjazdy te nie stanowią podróży służbowych w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. W związku z powyższym przedstawiciele ponoszą wydatki na noclegi gdyż spotkania z klientami odbywają się w znacznej odległości od miejsca zamieszkania, jak również zachodzi konieczność kontynuowania spotkania w tej samej okolicy. Ponadto przedstawiciele ponoszą wydatki na posiłki podczas spotkań z klientami (tj. obiad z klientem, lunch biznesowy, itp. - przy czym wydatki te nie mają wystawnego charakteru, nie służą celom reprezentacyjnym, a mają charakter normalnego trybu prowadzonych spotkań zwyczajowo przyjętego w kontaktach biznesowych). Za ww. wydatki przedstawiciele handlowi płacą własną gotówką, bądź firmową kartą płatniczą. Spółka zwraca pracownikom równowartość poniesionych wydatków na podstawie przedłożonych do rozliczenia dokumentów księgowych (faktur, rachunków, paragonów). Po przedłożeniu rachunków Spółka wykonuje przelew na konto pracownika lub zwraca gotówkę z kasy firmowej. Faktury i rachunki wystawiane są bezpośrednio na Spółkę.

Należy pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Są świadczenia, które gwarantują higieniczne i bezpieczne warunki pracy i służą jej organizacji (umożliwiają prawidłowe wykonywanie pracy), których spełnienie leży przede wszystkim w interesie pracodawcy w celu odpowiedniego zorganizowania własnej działalności gospodarczej, która musi być nastawiona ze swej istoty na osiągnięcie przychodów. W takim przypadku pracownik korzysta z tych świadczeń (w ramach wykonywania przypisanej pracy), jednak dla niego jest to korzyść niewychodząca na zewnątrz stosunku pracy i nie stanowi dochodu, będącego przedmiotem opodatkowania.

Skorzystanie przez pracowników ze świadczenia w postaci pokrycia przez pracodawcę kosztów gastronomii i noclegu niewątpliwie następuje za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie jest spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy oraz nie przynosi pracownikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść. Udostępnienie miejsc noclegowych pracownikom leży wyłącznie w interesie pracodawcy, a nie pracowników, którzy swoje potrzeby mieszkaniowe zaspokajają w innym miejscu i w inny sposób oraz którzy – gdyby nie konieczność wywiązania się z obowiązków wynikających z umowy o pracę – nie mieliby powodu do ponoszenia kosztu takich noclegów. Również gdyby nie obowiązki służbowe związane ze spotkaniami z kontrahentami pracownicy nie mieliby powodu do ponoszenia kosztów gastronomii związanych z tymi spotkaniami.

W tym stanie rzeczy oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. oraz orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego uznać należy, że wynikające z konieczności wykonywania czynności służbowych sfinansowanie przez Wnioskodawcę kosztów noclegów i gastronomii związane z wykonywaniem przez pracowników–przedstawicieli handlowych pracy w miejscu i w czasie wskazanym przez pracodawcę (niebędącym podróżą służbową), nie generuje po stronie pracowników przychodu do opodatkowania. Wydatki ponoszone są bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie pracownicy nie otrzymują od Wnioskodawcy jakiekolwiek przysporzenia majątkowego.

Wobec powyższego, przedstawione we wniosku stanowisko Spółki uznano za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.