Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4011.42.2017.2.SK
z 20 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 12 kwietnia 2017 r., który wpłynął 26 kwietnia 2017 r., uzupełnionym 1 czerwca 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych nieodpłatnego udostępniania pracownikom miejsc parkingowych (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych nieodpłatnego udostępniania pracownikom miejsc parkingowych. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 17 maja 2017 r. wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku, co też nastąpiło 1 czerwca 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą zagranicznym, prowadzącym działalność w Polsce za pośrednictwem oddziału położonego na terytorium Polski. Położony na terytorium Polski oddział zatrudnia pracowników, wykonujących pracę na terytorium Polski. W celu realizacji zadań związanych z prowadzoną działalnością, Wnioskodawca udostępnia wybranym pracownikom samochody służbowe, które są wykorzystywane przez Wnioskodawcę na podstawie umów leasingu (dalej: „samochody służbowe”). Wszyscy pracownicy na stanowisku Wiceprezesa lub wyższym są uprawnieni do samochodu służbowego lub dodatku samochodowego. W konsekwencji, samochodów służbowych używają pracownicy kadry zarządczej, do zadań których należy prowadzenie interesów Wnioskodawcy. Od tej grupy pracowników wymagana jest elastyczność, mobilność oraz dyspozycyjność związana z koniecznością podejmowania niezbędnych działań w zakresie reprezentacji i kierowania działaniami Wnioskodawcy.

Zgodnie z umowami zawartymi z podmiotami wynajmującymi Wnioskodawcy powierzchnię biurową (biura Wnioskodawcy zlokalizowane są na terenie dwóch miast: X oraz Y), Wnioskodawca ma zagwarantowane prawo do miejsc parkingowych w podziemnym garażu lub miejsc parkingowych przed budynkiem, w którym posiada biura (dalej: „firmowe miejsca parkingowe”). Wnioskodawca umożliwia pracownikom, którym udostępniono samochody służbowe nieodpłatne korzystanie z firmowych miejsc parkingowych. Zgodnie z polityką dot. samochodów służbowych (dalej: „Polityka”) wprowadzoną u Wnioskodawcy, pracownicy są uprawnieni do korzystania z firmowych miejsc parkingowych po uprzednim złożeniu wniosku o przyznanie firmowego miejsca parkingowego oraz po akceptacji wniosku przez Wnioskodawcę. Przyznanie firmowego miejsca parkingowego nie stanowi uprawnienia umownego i może ulec zmianie po zawiadomieniu z miesięcznym wyprzedzeniem. Obecnie jedynie firmowe miejsca parkingowe w biurach zlokalizowanych na terenie miasta X są przypisane konkretnym pracownikom. Wnioskodawca planuje również przypisanie firmowych miejsc parkingowych do pracowników wykonujących swoje obowiązki w biurze Wnioskodawcy na terenie miasta Y. Poza tym część firmowych miejsc parkingowych najmowanych przez Wnioskodawcę jest również przeznaczonych dla gości Wnioskodawcy. Aktualnie Polityka określa m.in. miejsce parkowania samochodu służbowego po godzinach pracy, gdy samochód służbowy nie jest wykorzystywany na cele prywatne pracownika. W takim wypadku samochód służbowy musi być zaparkowany na firmowym miejscu parkingowym. Wnioskodawca planuje również wprowadzenie zapisów do Polityki, które przewidywać będą, że po zakończeniu wykonywania czynności służbowych pracownik wykorzystujący samochód służbowy również do celów prywatnych zobowiązuje się parkować użytkowany przez siebie samochód służbowy w pobliżu swojego miejsca zamieszkania.

Obowiązująca Polityka dot. samochodów służbowych wprowadzona u Wnioskodawcy przewiduje powierzenie samochodów służbowych pracownikom Wnioskodawcy w celach i na potrzeby wykonywania przez nich obowiązków służbowych. Polityka dopuszcza również możliwość używania samochodów służbowych do celów prywatnych. Zasady rozliczania się pracownika z jazd prywatnych samochodem służbowym zostały określone w Polityce w następujący sposób:

1. Korzystanie z samochodu służbowego do celów prywatnych stanowi dla pracownika nieodpłatne świadczenie, którego wartość, zgodnie z art. 12 ust. 2a-2c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych wynosi:
• 250 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³;
  
• 400 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.
2. Opodatkowanie tego świadczenia obowiązuje niezależnie od liczby dni wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w miesiącu.
3. Dział personalny oblicza i potrąca z wynagrodzenia kwotę podatku dochodowego od osób fizycznych.
   
   

Wnioskodawca pragnie również wskazać, że tankowanie samochodów służbowych powierzonych pracownikom odbywa się również według zasad określonych w Polityce:

1. Pracownik korzystający z samochodu służbowego jest uprawniony do finansowanej przez Wnioskodawcę karty paliwowej o określonym miesięcznym limicie.
2. Koszty bieżącej eksploatacji samochodu służbowego (w tym, lecz niewyłącznie, wycieraczek, płynu do spryskiwaczy do szyb, myjni, oleju silnikowego) mogą być pokrywane przy pomocy karty paliwowej.
3. Pewna część kwoty z limitu karty paliwowej może być wykorzystana przez pracowników korzystających z samochodów służbowych na paliwo do jazd prywatnych (dalej: „świadczenie paliwowe”). Obecnie, wydanie karty paliwowej pracownikowi podlega opodatkowaniu, w zakresie określonego przez Wnioskodawcę limitu na wykorzystanie karty paliwowej, celem zakupu paliwa do jazd prywatnych, zatem z wynagrodzenia pracownika pobierana jest miesięcznie zaliczka na podatek od świadczenia paliwowego, niezależnie od tego, czy pracownik wykorzystał przysługujące mu świadczenie paliwowe w całości.
4. Z karty paliwowej pracownicy mogą korzystać wyłącznie w związku z korzystaniem z samochodu służbowego. Nie jest dozwolone korzystanie z niej w związku z żadnym innym samochodem/pojazdem.
   
   

Wnioskodawca zamierza zmienić uregulowania Polityki dotyczące kwestii związanych z opodatkowaniem udostępnienia pracownikom kart paliwowych w ramach limitu przyznanego na cele prywatne. Intencją zmian jest zaprzestanie odrębnego ustalania i doliczania do przychodu pracownika sumy kosztów eksploatacji samochodu służbowego do celów prywatnych pracownika (w szczególności kosztów paliwa) oraz odstąpienie od pobierania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od tej kwoty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy nieodpłatne udostępnianie firmowych miejsc parkingowych pracownikom Wnioskodawcy na potrzeby wykorzystywanych samochodów służbowych, stanowi przysporzenie majątkowe dla pracownika, od którego należy pobrać podatek dochodowy w myśl art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm, dalej: „ustawa o PIT”)? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1).

Zdaniem Wnioskodawcy, nieodpłatne udostępnienie firmowych miejsc parkingowych pracownikom korzystającym z samochodów służbowych nie jest nieodpłatnym świadczeniem rzeczowym dla pracownika i nie powoduje dla Wnioskodawcy (płatnika) obowiązku doliczenia do przychodu pracownika równowartości tego świadczenia i poboru podatku z tego tytułu.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT, jednym ze źródeł przychodów osób fizycznych, podlegających opodatkowaniu, jest m.in. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o PIT, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2 - 2b ustawy o PIT.

Zgodnie z art. 31 ustawy o PIT, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej. Obowiązek obliczania i pobierania przez pracodawców zaliczek na podatek dochodowy powstaje tylko w odniesieniu do tych przypadków, w których osoby fizyczne uzyskują od zakładów pracy przychody ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ustawy o PIT.

Przepisy ustawy o PIT nie zawierają definicji „nieodpłatnych świadczeń”. W orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że na gruncie przepisów o podatku dochodowym pojęcie to obejmuje wszelkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, a także te wszystkie zdarzenia, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (tak np. uchwały 7 sędziów NSA z 16 października 2006 r., sygn. II FPS 1/06 i z 24 maja 2010 r., sygn. II FPS 1/10 oraz wyrok NSA z 1 czerwca 2012 r., sygn. II FSK 2351/10).

Odnosząc się do powyższych tez, aby można było mówić o nieodpłatnym świadczeniu, stanowiącym przychód opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych, spełnione muszą być następujące warunki:

• podmiot, na rzecz którego dokonywane jest tego rodzaju świadczenia odnosi korzyść, a więc musi zaistnieć u niego trwałe przysporzenie majątkowe;
• korzyść ta musi zostać odniesiona kosztem innego podmiotu, a więc powinna istnieć możliwość ustalenia kto poniósł ekonomiczny ciężar owego przesunięcia majątkowego;
• uzyskana korzyść musi mieć konkretny wymiar finansowy;
• uzyskane świadczenie musi mieć nieodpłatny charakter. Nie może ono zatem wiązać się z jakimkolwiek ekwiwalentem ze strony podatnika. Nie ma przy tym znaczenia, czy ów ekwiwalent pozostaje w ekonomicznej równowadze ze świadczeniem. Jeżeli podmiot zobowiązany jest do jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego, choćby miało ono wymiar symboliczny nie można mówić o nieodpłatnym świadczeniu.
  
  

W tym miejscu należy wskazać również na tezy zawarte w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., sygn. K 7/13. Zgodnie z tym wyrokiem, kategoria „innych nieodpłatnych świadczeń", o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, może stanowić przychód pracownika, o ile będą łącznie spełnione następujące warunki:

1. po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
2. po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
3. po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
   
   

Firmowe miejsca parkingowe są elementem infrastruktury wykorzystywanym przez Wnioskodawcę na potrzeby wykonywanej działalności gospodarczej. Oznacza to, że przeznaczone są głównie na potrzeby samochodów służbowych należących do floty samochodowej Wnioskodawcy oraz mogą z nich korzystać również goście Wnioskodawcy. Zdaniem Wnioskodawcy nie można również wskazywać na istnienie jakiegokolwiek stosunku zobowiązaniowego pomiędzy pracownikiem, a Wnioskodawcą w zakresie konieczności udostępnienia miejsc parkingowych. W takiej sytuacji nie można zatem mówić, że po stronie pracownika powstaje jakiekolwiek przysporzenie majątkowe, które należałoby opodatkować podatkiem dochodowym.

Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę, że powyższe stanowisko znajduje oparcie m.in. w następujących interpretacjach organów podatkowych, przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 25 lipca 2013 r. Znak: ITPB2/415-406/13/MU wskazał: „W świetle powyższych przepisów oraz przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzić należy, że nieodpłatne udostępnienie pracownikom miejsc parkingowych na terenie firmy nie skutkuje obowiązkiem doliczenia do przychodu tym osobom wartości tego świadczenia. Tym samym Wnioskodawca z tego tytułu nie będzie miał obowiązku poboru podatku w myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych”. Podobnie Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 7 sierpnia 2015 r. Znak: IPPB4/4511-777/15-2/MS2, z 28 grudnia 2015 r., Znak: IPPB4/4511-1410/15-2/JK oraz z 28 grudnia 2015 r., Znak: IPPB4/4511-1410/15-3/JK.

W świetle powyższego, skoro u pracownika nie powstanie przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek pobrania podatku zgodnie z art. 31 ustawy o PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Nadmienić należy, że w zakresie pytania Nr 2 we wniosku wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.