Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB2.4511.773.2016.2.AKu
z 30 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 października 2016 r. (data wpływu 5 października 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 grudnia 2016 r. (data wpływu 16 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z powyższym, pismem z dnia 8 grudnia 2016 r., Nr 1061-IPTPB2.4511.773.2016.1.AKu, Organ podatkowy, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, wezwał Wnioskodawcę do usunięcia braków wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 9 grudnia 2016 r. (skutecznie doręczono dnia 10 grudnia 2016 r.), zaś w dniu 16 grudnia 2016 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek (data nadania 16 grudnia 2016 r.).

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca posiada orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym ze względu na upośledzenie narządów ruchu symbol 05-R, od dnia 14 listopada 2004 r., natomiast niepełnosprawność istnieje od 1999 r.

W bieżącym roku podatkowym Wnioskodawca podpisał umowę deweloperską na zakup nowego mieszkania. Wraz z mieszkaniem Wnioskodawca podpisał umowę na zakup miejsca garażowego dla osoby niepełnosprawnej w garażu podziemnym.

Podpisanie aktu notarialnego wraz z przeniesieniem własności mieszkania jak i miejsca garażowego nastąpi nie później niż do dnia 31 marca 2018 r., a odbiór techniczny do dnia 11 września 2017 r.

Wydatki związane z zakupem mieszkania i miejsca garażowego nie zostały zaliczone przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodu, nie zostały odliczone przez Niego od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, a także nie zostały Wnioskodawcy zwrócone w jakikolwiek inny sposób.

Miejsce garażowe nie będzie przez Wnioskodawcę adaptowane, ma ono powierzchnię standardowego miejsca garażowego. Taka powierzchnia umożliwi Wnioskodawcy, jako osobie niepełnosprawnej z ograniczeniami narządów ruchu swobodne korzystanie z niego, ponieważ przylega ono bezpośrednio do ciągu jezdno-pieszego. Miejsce jest przeznaczone dla samochodu osobowego, znajduje się na poziomie -1 (minus jeden) w garażu podziemnym, w tym samym budynku co lokal mieszkalny, nie jest oznaczone jako miejsce dla osoby niepełnosprawnej. Jest jednym z wielu miejsc znajdujących się w garażu, które mogli nabyć inni nabywcy.

Przy zakupie miejsca postojowego Wnioskodawca będzie posiadał akt notarialny nabycia lokalu niemieszkalnego.

Brak miejsca postojowego w garażu podziemnym, które Wnioskodawca może nabyć tylko przy zakupie lokalu mieszkalnego, ograniczy a wręcz uniemożliwi Mu swobodne poruszanie się, podjęcie zajęć zarobkowych, dostęp do zajęć rehabilitacyjnych, kontaktów rodzinnych, edukacji i kultury. Wokół nieruchomości, w której Wnioskodawca ma zamiar nabyć lokal mieszkalny, nie przewidziano miejsc postojowych a wejście do budynku z zewnątrz nie posiada ułatwień dla osób niepełnosprawnych. Natomiast przejście z garażu podziemnego do lokalu mieszkalnego będzie posiadało windę przystosowana dla osób niepełnosprawnych i brak innych ograniczeń architektonicznych w dostępie do mieszkania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zakup miejsca garażowego dla inwalidy w garażu podziemnym wraz z zakupem nowego mieszkania, stanowi wydatek związany z ułatwieniem czynności życiowych w związku z wyposażeniem budynku mieszkalnego do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, w myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 i ust. 7a pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zakup miejsca postojowego dla inwalidy stanowi wydatek związany z ułatwieniem czynności życiowych, stosownie do art. 26 ust. 1 pkt 6 i ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
8. utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
10. opłacenie tłumacza języka migowego;
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
12. leki – w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 – również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a;
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł;
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

Przepis art. 26 ust. 7b ww. ustawy stanowi, że wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (…).

Powołany wyżej art. 26 ust. 7c stanowi natomiast, że w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
3. okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.
   
   

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca posiada orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym od dnia 14 listopada 2004 r., ze względu na upośledzenie narządów ruchu. W bieżącym roku podatkowym Wnioskodawca podpisał umowę deweloperską na zakup nowego mieszkania wraz z miejscem garażowym.

Miejsce garażowe znajduje się w garażu podziemnym, w tym samym budynku co lokal mieszkalny i nie jest oznaczone jako miejsce dla osoby niepełnosprawnej. Ma powierzchnię standardowego miejsca garażowego i przeznaczone jest dla samochodu osobowego. Jest jednym z wielu miejsc znajdujących się w garażu, które mogli nabyć inni nabywcy. Po zakupie miejsca garażowego Wnioskodawca nie adaptuje go stosownie do potrzeb wynikających ze swojej niepełnosprawności. Przy zakupie miejsca postojowego Wnioskodawca będzie posiadał akt notarialny nabycia lokalu niemieszkalnego.

Wydatki związane z zakupem mieszkania i miejsca garażowego nie zostały zaliczone przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodu, nie zostały odliczone przez Niego od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, a także nie zostały Wnioskodawcy zwrócone w jakikolwiek inny sposób.

Zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Rozpatrując, czy poniesione przez Wnioskodawcę wydatki na zakup miejsca garażowego w garażu podziemnym mieszczą się w pojęciu adaptacji i wyposażenia mieszkań lub budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, należy ustalić znaczenie użytych w przepisie pojęć „adaptacja” i „wyposażenie”.

Zgodnie z językowym znaczeniem termin „adaptacja” to „przystosowanie do innego użytku, przerobienie dla nadania innego charakteru, np. w budownictwie przeróbka budynku” (Mały słownik języka polskiego, Warszawa 1994). Natomiast „wyposażenie” to urządzenia potrzebne do prawidłowego funkcjonowania czegoś”. Adaptacją mieszkania jest zatem przeróbka, mająca mu nadać inny charakter, przystosować do innego użytku, natomiast wyposażenie mieszkania – to przydanie mu rzeczowych elementów zwiększających jego walory użytkowe.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że wydatku na nabycie miejsca garażowego mieszczącego się w garażu podziemnym w budynku mieszkalnym, w którym Wnioskodawca zakupił lokal mieszkalny, nie można zakwalifikować jako wydatku na adaptację bądź też wyposażenie budynku mieszkalnego, określonego w art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Położenie ww. miejsca garażowego w pobliżu ciągu jezdno-pieszego oraz windy przystosowanej dla osób niepełnosprawnych niewątpliwie ułatwi Wnioskodawcy wykonywanie czynności życiowych, jednakże wydatek na nabycie przedmiotowego miejsca postojowego nie stanowi ulepszenia i nie poprawia funkcjonalności zakupionego mieszkania. Adaptacja i wyposażenie mieszkania czy budynku mieszkalnego musi ułatwiać osobie niepełnosprawnej funkcjonowanie w tym mieszkaniu czy budynku, biorąc pod uwagę rodzaj niepełnosprawności. W ww. przepisie ustawodawca wyraźnie wskazał, że odliczeniu od dochodu podlegają wyłącznie wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Natomiast, jak wskazał Wnioskodawca, ww. miejsce garażowe zostanie przez Niego nabyte jako lokal niemieszkalny.

Tym samym, brak jest podstaw do stwierdzenia, że zakup miejsca garażowego, choćby nawet korzystnie położonego, stanowi wydatek na adaptację lub wyposażenie lokalu mieszkalnego stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, ponieważ nabycie miejsca garażowego jako lokalu niemieszkalnego nie stanowi adaptowania lub też wyposażenia lokalu mieszkalnego stosownie dla potrzeb wynikających z niepełnosprawności Wnioskodawcy.

Należy zaznaczyć, że katalog wydatków podlegających odliczeniu na podstawie art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. W tym miejscu należy podkreślić, że zgodnie z zasadą, przyjętą w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy stanowiące ulgi winny być interpretowane ściśle, niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że wydatku poniesionego na nabycie miejsca garażowego nie można uznać za wydatek, o którym mowa w art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i tym samym Wnioskodawca nie może go odliczyć od dochodu w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.