Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPB1-2.4511.297.2016.2.ES
z 23 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 października 2016 r. (data wpływu 2 listopada 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 11 stycznia 2017 r. (data wpływu 13 stycznia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

Z uwagi na fakt, że ww. wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 30 grudnia 2016 r. nr 3063-ILPB1-2.4511.297.2016.1.ES Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowanego, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 30 grudnia 2016 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 9 stycznia 2017 r.), natomiast w dniu 13 stycznia 2017 r. (data nadania pisma w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego 12 stycznia 2017 r.) Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Państwo (A i B) (małżonkowie) byli właścicielami – na zasadzie wspólności ustawowej – nieruchomości, a składającej się z działek nr: 12/1, 12/2, 12/3, 12/4, 12/5, 12/6 i 12/7 o ogólnej powierzchni 0,7840 ha.

Matka (A) zmarła w dniu 3 września 1999 r., a Ojciec (B) zmarł w dniu 18 maja 2001 r.

Spadkobiercami małżonków była trójka dzieci: C, D oraz E. Nabyli oni po 1/3 udziału w spadku po rodzicach – postanowienie o nabyciu spadku po zmarłym ojcu przez ww. trójkę rodzeństwa zostało wydane w dniu 28 czerwca 2001 r. przez Sąd Rejonowy. Uprawomocnienie nastąpiło dnia 20 lipca 2001 r.

Z zaświadczeń wydanych w 2011 r. przez Urząd Skarbowy, że:

• od nabycia udziałów w spadku po zmarłej matce (A) nie naliczono i nie pobrano podatku od spadków i darowizn (na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 1997 r. Nr 16, poz. 89 ze zm.) oraz że nie ma przeszkód na rozporządzanie prawami majątkowymi po zmarłej; spadkobiercami była trójka dzieci i wdowiec – każde z nich nabyło udział w spadku po 1/4 części,
• od nabycia udziałów w spadku po zmarłym ojcu (B) naliczono i pobrano podatek od spadków i darowizn oraz że nie ma przeszkód na rozporządzanie prawami majątkowymi po zmarłym; spadkobiercami była trójka dzieci – każde z nich nabyło udział w spadku po 1/3 części (wartość nabytych udziałów dla każdego spadkobiercy określono w kwocie 13 067 zł).
  
  

W dniu 25 października 2011 r. trójka ww. rodzeństwa dokonała przed notariuszem działu spadku w ten sposób, że:

• D nabyła działki nr 12/2 o pow. 0,1122 ha, 12/3 o pow. 0,1100 ha i 12/4 o pow. 0,1100 ha,
• E nabył działki nr 12/5 o pow. 0,1100 ha, 12/6 o pow. 0,1100, ha i 12/7 o pow. 0,1300 ha,
• działkę nr 12/1 o pow. 0,1018 ha nabyli w udziałach wynoszących po 1/2 części D i E.
  
  

Powyższego całkowitego działu spadku po zmarłych rodzicach dokonano bez żadnych spłat czy dopłat i podano wartość przedmiotów umowy na łączną kwotę 50 000 zł, po 25 000 zł każdy – z tego tytułu strony nie posiadają do siebie żadnych roszczeń.

W dniu 31 marca 2016 r. E dokonał sprzedaży działki gruntu nr 12/5 oraz udział wynoszący 1/2 we własności działki gruntu nr 12/1 za łączną kwotę 65 000 zł. Umowę sprzedaży sporządzono w formie aktu notarialnego.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku wskazano, że wartość nieruchomości (działki nr 12/5, 12/6, 12/7) oraz wartość udziału w nieruchomości (działce 12/1), otrzymanych przez Wnioskodawcę w wyniku działu spadku nie przekracza wartości udziału jaki przysługiwał Wnioskodawcy w całej masie spadkowej.

Zainteresowany wyjaśnił także, że w skład masy spadkowej wchodziły wyłącznie wskazane we wniosku działki gruntu – nie było innych składników majątku w masie spadkowej. Zadane we wniosku pytanie zdecydowanie dotyczy sprzedaży działki nr 12/5 oraz udziału wynoszącego 1/2 we własności działki gruntu nr 12/1.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle opisanego stanu faktycznego u Wnioskodawcy powstanie przychód do opodatkowania z tytułu sprzedaży nieruchomości przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jej nabycie?

Zdaniem Wnioskodawcy – art. 10 ust. 1 pkt 8 lit a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek w postaci zapłaty podatku dochodowego. W pierwszej kolejności należy rozstrzygnąć, który moment – nabycia spadku czy też działu spadku – należy przyjąć za datę nabycia nieruchomości, o której stanowi ww. przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 lit a).

W powyższej kwestii wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny wydając w dniu 29 stycznia 2015 r. wyrok o sygnaturze II FSK 3246/12 wydany w podobnym do niniejszego stanie faktycznym: Sąd wskazał, że „Spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy (art. 924 k.c.). Spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 k.c.). Jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, z chwilą otwarcia spadku powstaje wspólność majątku spadkowego, która trwa aż do działu spadku (art. 1035 k.c.). Wspólność majątku spadkowego, powstała z chwilą otwarcia spadku, nie oznacza zarazem powstania współwłasności w poszczególnych składnikach majątkowych wchodzących w skład masy spadkowej. Spadkobiercy do działu spadku zachowują wyłącznie udział w majątku spadkowym, na który składają się (co do zasady) prawa, jak i obowiązki majątkowe spadkodawcy. Dział spadku natomiast, to przede wszystkim pojęcie prawne oznaczające określenie wartości majątku wchodzącego w skład spadku oraz jego podział pomiędzy poszczególnych spadkobierców. Z dokonaniem działu spadku ustaje wspólność majątku spadkowego jaka powstaje w wyniku nabycia spadku przez kilku spadkobierców. Do działu spadku stosuje się wprawdzie odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych, to jednak nieuzasadnione jest stawianie znaku równości między skutkami podatkowymi działu spadku oraz zniesienia współwłasności. W konsekwencji uznać należy, że wynikający z dziedziczenia określony udział ułamkowy spadkobiercy w masie spadkowej nie jest tożsamy z nabyciem w identycznych proporcjach udziału w poszczególnych składnikach majątkowych, w tym nieruchomościach, w skład tej masy wchodzących. Z momentem dokonania działu spadku następuje jedynie skonkretyzowanie składników majątkowych, jakie w drodze dziedziczenia nabyte zostały przez spadkobierców. Nie niweczy to faktu, że do nabycia całości spadku (praw i obowiązków majątkowych zmarłego) doszło wcześniej, bo z chwilą śmierci spadkodawcy (art. 922 § 1 k.c.). Jeżeli zatem wskutek działu spadku nastąpią takie przesunięcia w ramach masy spadkowej, że każdy ze spadkobierców uzyska składniki majątkowe odpowiadające wartości jego udziału w całym majątku spadkowym (np. nieruchomość), a żaden z nich nie zostanie wzbogacony kosztem innego spadkobiercy, to zasadny jest wniosek, że nie nastąpiło przysporzenie majątkowe, w stosunku do udziału w masie spadkowej. Ocena czy spadkobierca uzyskał w wyniku działu spadku więcej niż wynika to z jego udziału spadkowego, wymaga odniesienia wartości otrzymanego w związku z tym mienia do całości wspólnego majątku spadkowego, a nie jego poszczególnych składników”.

NSA w przedmiotowym wyroku stwierdził, że „sąd powszechny przyznał wnioskodawcy i jego siostrze własność nieruchomości bez obowiązku spłaty na rzecz pozostałych spadkobierców” co oznacza, że wnioskodawca nie uzyskał w wyniku działu spadku więcej niż wynika to z jego udziału spadkowego.

Podsumowując NSA w przytaczanym wyroku II FSK 3246/125 uznał, że za datę nabycia sprzedawanej nieruchomości należy uznać dzień otwarcia spadku po ojcu zmarłym w 1973 r. oraz po matce zmarłej w 1986 r. a nie dzień, w którym sąd powszechny dokonał działu spadku (w 2010 r.), w wyniku czego wnioskodawcy (i jego siostrze) przypadła cała nieruchomość wchodząca w skład masy spadkowej, bez obowiązku spłaty na rzecz pozostałych spadkobierców. W 2011 r. wnioskodawca, wspólnie z siostrą, dokonali sprzedaży nieruchomości, po uprzednim jej podzieleniu na dwie działki gruntu i z tego tytułu – zdaniem NSA – nie powstał obowiązek podatkowy z tytułu sprzedaży nieruchomości przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jej nabycie.

Reasumując nabycie nieruchomości w drodze działu spadku mieści się w pojęciu „nabycia w drodze spadku” w związku z tym – mając także na uwadze powyższe wywody oraz stanowisko NSA dotyczące podobnego stanu faktycznego – w stosunku do Wnioskodawcy – nie powstanie przychód do opodatkowania na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nabycie zbywanej w 2016 r. nieruchomości nastąpiło odpowiednio w 1999 r. w chwili śmierci matki oraz w 2001 r. w chwili śmierci ojca.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

− jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Podkreślić należy, że przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości lub praw, o których mowa w tym przepisie przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego.

Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości lub praw, o których mowa w cyt. przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 omawianej ustawy nastąpi po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu ww. przepisu, a tym samym przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Wobec powyższego, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości lub praw, o których mowa w przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu dochodu ma moment i forma ich nabycia.

W tym miejscu należy zauważyć, że zgodnie z art. 924 i 925 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 380 ze zm.), spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku, natomiast otwarcie spadku następuje z chwilą śmierci spadkodawcy.

Oznacza to, że dniem nabycia spadku jest data śmierci spadkodawcy.

Natomiast z instytucją działu spadku mamy do czynienia w sytuacji, w której spadek przypada kilku spadkobiercom. W wyniku działu spadku prawa majątkowe objęte spadkiem przyznane poszczególnym spadkobiercom stosownie do wielkości ich udziałów, przechodzą na nich. Ustaje więc wspólność majątku spadkowego.

Z kolei w myśl art. 1035 Kodeksu cywilnego, jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, do wspólności majątku spadkowego stosuje się przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych. Do momentu zniesienia tej współwłasności lub dokonania działu spadku, spadkobiercy są współwłaścicielami rzeczy i praw wchodzących w skład spadku.

Dział spadku polega zatem na dokonaniu podziału rzeczy wspólnej należącej do wszystkich współwłaścicieli, ponieważ współwłaściciele mają swoje udziały w prawie, ale nie w rzeczy. Umowa o dział spadku lub prawomocne orzeczenie sądowe o dziale spadku stanowią tytuł własności rzeczy, które w dziale przypadły poszczególnym spadkobiercom. Tak więc na skutek działu spadku następuje „konkretyzacja” składników masy spadkowej przypadających poszczególnym spadkobiercom. W rezultacie dochodzi do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności.

Jeżeli wartość nieruchomości nabytych w wyniku działu jest zgodna z wartością udziału posiadanego w masie spadkowej przed działem spadku, nie następuje nabycie podlegające opodatkowaniu, ponieważ w ten sposób nie ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą (nieruchomością), jak i stan jej majątku osobistego. Dział spadku, w wyniku którego udział w nieruchomości nie zwiększył się, zmienia wyłącznie charakter własności. Jednakże nabycie nieruchomości w drodze działu spadku (nawet jeżeli działu spadku dokonano bez spłat lub dopłat) w części przekraczającej udział spadkowy stanowi nabycie w myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wszelkie przypadki, gdy udział danej osoby ulega powiększeniu, traktowany być musi w kategorii nabycia, gdyż w ten sposób ulega powiększeniu zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad nieruchomością lub prawem. Bezsprzeczne jest, że przed datą działu spadku udziały, jakie otrzymuje spadkobierca powyżej swojego udziału (jeżeli nabywa majątek w dziale spadku o wartości większej od swojego udziału w spadku) były własnością pozostałych spadkobierców. Spadkobierca nie miał do nich żadnych praw aż do momentu działu spadku.

Z chwilą działu spadku jedni spadkobiercy utracili własność udziałów nabytych przez siebie w spadku, a własność tę dopiero z tą chwilą nabywają inni spadkobiercy. Nie ma zatem prawnych podstaw do twierdzenia, że całą rzecz lub prawo nabywa spadkobierca w chwili śmierci spadkodawcy, skoro w tej dacie jest jedynie jednym ze współwłaścicieli rzeczy lub prawa. Taki spadkobierca nie jest w dacie śmierci spadkodawcy właścicielem całej rzeczy lub prawa, lecz jedynie właścicielem udziału w niej. Pozostałe udziały może nabyć, ale dopiero w wyniku dokonania innych czynności prawnych – od pozostałych spadkobierców.

Za datę nabycia nieruchomości lub prawa – w przypadku ich sprzedaży, które przypadły danej osobie w wyniku działu spadku, należy zatem przyjąć datę ich pierwotnego nabycia, jeżeli:

• wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości lub prawa w wyniku działu spadku mieści się w udziale, jaki przysługuje tej osobie w majątku objętym współwłasnością
  oraz
• dział spadku został dokonany bez spłat i dopłat.
  
  

Tak więc co do zasady, dział spadku jest formą nowego nabycia tylko wówczas, gdy w wyniku tej instytucji prawnej podatnik otrzymuje rzecz, której wartość po dokonanym podziale przekracza wartość udziału jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał w masie spadkowej.

Z taką sytuacją mamy właśnie do czynienia w rozpatrywanej sprawie. Co prawda w odpowiedzi na wezwanie do uzupełnienia wniosku Zainteresowany wskazał, że wartość nieruchomości (działki nr 12/5, 12/6, 12/7) oraz wartość udziału w nieruchomości (działce 12/1), otrzymanych przez niego w wyniku działu spadku nie przekracza wartości udziału jaki przysługiwał mu w całej masie spadkowej, jednakże doprecyzował opis stanu faktycznego i wyjaśnił, że wyłącznie wskazane we wniosku działki wchodziły w skład masy spadkowej, i że nie było innych składników w masie spadkowej.

Skoro zatem – co wskazał Zainteresowany w stanie faktycznym – trójka spadkobierców dokonała działu spadku (bez spłat i dopłat) w ten sposób, że tylko dwojgu z rodzeństwa przypadły wszystkie składniki masy spadkowej stwierdzić należy, że Wnioskodawca uzyskał przysporzenie majątkowe, bowiem otrzymał składniki majątkowe o wartości przekraczającej wartość jego udziału w masie spadkowej. Tak więc w części, która przekracza udział przysługujący w masie spadkowej mamy do czynienia z nowym nabyciem.

W związku z powyższym Wnioskodawca rzeczoną nieruchomość (działkę 12/5) i udział w działce 12/1 – nabył w trzech datach:

• w 1999 r. w drodze spadku po zmarłej matce,
• w 2001 r. w drodze spadku po zmarłym ojcu,
• w 2011 r. w drodze działu spadku – dokonanego przed notariuszem 25 października 2011 r. – po obojgu rodzicach.
  
  

Zatem sprzedaż działki 12/5 i udziału w działce 12/1, w części odpowiadającej udziałowi nabytemu w spadku po zmarłych rodzicach (w 1999 r. i w 2001 r.), nie stanowi źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ owa sprzedaż została dokonana po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ich nabycie.

Natomiast zbycie działki 12/5 i udziału w działce 12/1 w części odpowiadającej udziałowi nabytemu w 2011 r. w drodze działu spadku – stanowi źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu według zasad obowiązujących w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r., gdyż transakcja zbycia została dokonana przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie.

I tak w myśl art. 30e ust. 1 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku i jest płatny w terminie złożenia zeznania za rok podatkowy, w którym nastąpiło odpłatne zbycie.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy – podstawą obliczenia podatku jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw. Przy czym przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej (art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe (potoczne) rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością).

Można do takich kosztów zaliczyć m. in. związane ze zbyciem koszty wyceny przez rzeczoznawcę majątkowego, prowizje pośredników, koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości, wydatki związane ze sporządzeniem przez notariusza umowy cywilnoprawnej, koszty i opłaty sądowe. Koszty nie są kosztami nabycia, lecz jako koszty odpłatnego zbycia pomniejszają przychód.

Natomiast koszty uzyskania przychodu, o których mowa w powyższej regulacji, należy ustalić zgodnie z art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ zbywaną nieruchomość jak również udział w działce 12/1 Wnioskodawca nabył nieodpłatnie (w drodze działu spadku).

Stosownie do wspomnianego art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Wysokość nakładów, o których mowa w art. 22 ust. 6c i ust. 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e tej ustawy).

W konsekwencji, analizowana transakcja rodzi po stronie Zainteresowanego obowiązek zapłaty 19% podatku dochodowego od osób fizycznych zgodnie z dyspozycją art. 30e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy zgodnie, z którym nie powstanie przychód do opodatkowania na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nabycie zbywanej w 2016 r. nieruchomości nastąpiło odpowiednio w 1999 r. w chwili śmierci matki oraz w 2001 r. w chwili śmierci ojca – należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie tut. Organ informuje, że w odniesieniu do powołanego przez Zainteresowanego wyroku Naczelnego Sadu Administracyjnego należy stwierdzić, że został wydany w indywidualnej sprawie i nie jest wiążący dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.