Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
0461-ITPP3.4512.789.2016.1.MD
z 20 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 18 listopada 2016 r. (data wpływu 21 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości niezabudowanej przeznaczonej pod zabudowę – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości niezabudowanej przeznaczonej pod zabudowę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu … 2006 r. Wnioskodawca kupił wraz z małżonkiem działkę o pow. 0,3247 ha położoną w …. Działka została nabyta od Starostwa Powiatowego w …. W chwili zakupu nieruchomość zabudowana była budynkiem warsztatowym o pow. użytkowej 498 m2. Wobec złego stanu technicznego budynku został on rozebrany z nakazu Powiatowego ….

Zarówno Wnioskodawca jak i małżonek są czynnymi podatnikami VAT z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej. Małżonek prowadzi działalność gospodarczą pn. „…”. Swoją działalność gospodarczą Wnioskodawca prowadzi pod nazwą „…”.

Działka została nabyta do majątku prywatnego Wnioskodawcy i jego małżonka. Po zakupie nie była wykorzystywana na żadne cele. Właściciele płacili podatek od nieruchomości według stawek dla gruntów pozostałych. Działka leżała odłogiem (do dnia … 2015 r. nie była przedmiotem najmu, ani dzierżawy).

Według wypisu – wyrysu, działka znajduje się w części terenu oznaczonego w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego „P-1” z symbolem przeznaczenia 5U – tereny zabudowy usługowej.

W 2015 r. Wnioskodawca wraz z małżonkiem podjęli decyzję o sprzedaży tej działki. W tym celu wywiesili ogłoszenie o sprzedaży na ogrodzeniu (działka po byłej jednostce wojskowej, od strony ulicy była ogrodzona). Po ogłoszeniu zgłosiła się firma … (dalej jako „Firma”) wyrażając chęć nabycia działki pod warunkiem, że otrzyma pozwolenie na budowę sklepu. W dniu …2015 r. podpisany został akt notarialny umowy przedwstępnej sprzedaży pod warunkiem. W dniu … 2015 r. Wnioskodawca wydzierżawił (wraz z mężem) nieruchomość Firmie za odpłatnością 100 zł miesięcznie i upoważnił jej pracowników do wystąpienia do Starostwa Powiatowego w …w celu uzyskania warunków zabudowy, przyłączy, itp. Po spełnieniu warunków sprzedaży, tj. uzyskania ww. zezwoleń aktem notarialnym z dnia … 2016 r. Wnioskodawca sprzedał (wraz z mężem) przedmiotową nieruchomość.

Wnioskodawca ani przed transakcją nie dokonywał sprzedaży nieruchomości, ani w przyszłości nie będzie podejmował takich czynności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy dokonanie pojedynczej dostawy gruntu (po incydentalnej dzierżawie) terenu budowlanego spełnia kryteria działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, a w związku z tym czy dokonana czynność podlega opodatkowaniu VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonując czynności sprzedaży ww. nieruchomości działał w ramach zarządu majątkiem prywatnym wykonując prawo własności, a nie w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust 1 i 2 ustawy o VAT. Zatem dokonana czynność w zakresie pojedynczej dostawy terenu budowlanego nie czyni go podatnikiem podatku od towarów i usług, a dokonana czynność nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Kryteria jakimi należy się kierować przy określeniu czy w takich przypadkach mamy do czynienia z działalnością gospodarczą, a nie z zarządem majątkiem prywatnym, wskazano w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 października 2011 r. (sygn. akt I FSK 1536/10) na tle sprawy dotyczącej sprzedaży działek budowlanych. Stwierdzono w nim, że w tym zakresie w pełni aktualne są tezy zawarte w wyroku 7 sędziów z dnia 29 października 2007 r. (sygn. akt I FPS 3/7). W wyroku tym dotyczącym sprzedaży przez osobę fizyczną działek budowlanych Sąd orzekł że:

1. przepisy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub osoba wykonująca wolny zawód;
2. ani formalny status danego podmiotu jako podatnika, ani okoliczności, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Uwzględniając zatem tezy tego wyroku oraz orzecznictwo NSA z okresu po jego wydaniu w ww. wyroku z dnia 18 października 2011 r. NSA stwierdził m.in., że:

• nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach prywatnych.

Wnioskodawca wyraźnie oddzielił zakup tej nieruchomości od majątku związanego z jego działalnością gospodarczą i małżonka w zakresie usług budowlanych. Ani on, ani małżonek nie podjął żadnych czynności w zakresie np. uzbrojenia terenu oraz działań marketingowych, takich jakie cechują działalność osób zajmujących się profesjonalnym obrotem nieruchomościami w celu sprzedaży działki wykraczających poza zwykłą formę ogłoszenia o sprzedaży, wywieszoną na ogrodzeniu.

Jak wynika z opisanego stanu faktycznego, ani Wnioskodawca, ani małżonek nie wykorzystywali działki kupionej do majątku prywatnego w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Dzierżawa działki została zawarta w ścisłe określonym celu, tj. umożliwienia uzyskania przyszłemu nabywcy wszelkich pozwoleń wymaganych prawem budowlanym dla rozpoczęcia budowy sklepu, co było warunkiem zawarcia umowy sprzedaży. Dzierżawa miała charakter incydentalny (3 miesiące) nie wskazujący na wykonywanie jej w sposób ciągły w celach zarobkowych. Wskazuje na to:

• krótki okres wydzierżawienia i tylko na czas załatwienia formalności, których spełnienie warunkowało sprzedaż gruntu;
• symboliczna kwota wynagrodzenia za dzierżawę nie spełniająca celu zarobkowego.

Powyższe wskazuje, że przedstawiona we wniosku okazjonalna czynność sprzedaży gruntu (po 3 miesięcznej jego dzierżawie) nie spełnia kryterium działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust 1 i 2 ustawy o VAT i nie czyni Wnioskodawcy podatnikiem zobowiązanym do naliczenia podatku od towarów i usług od tej sprzedaży.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r, poz. 710, z późn. zm.) – zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (…).

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu VAT. Żeby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług – w świetle powyższych przepisów – jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze, czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zatem jeżeli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca (czynny podatnik VAT z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej) w marcu 2016 r. sprzedał (wraz z mężem) działkę niezabudowaną. Nim doszło do sprzedaży Wnioskodawca wydzierżawił (w listopadzie 2015 r.) nieruchomość przyszłemu nabywcy. Działka znajduje się w części terenu oznaczonego w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego „P-1” z symbolem przeznaczenia 5U – tereny zabudowy usługowej. Wnioskodawca ani przed transakcją nie dokonywał sprzedaży nieruchomości, ani w przyszłości nie będzie podejmował takich czynności

Na tym tle Wnioskodawca powziął wątpliwość dotyczącą opodatkowania sprzedaży ww. nieruchomości.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, powołane regulacje ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisy odrębne stwierdzić należy, że sprzedaż przez Wnioskodawcę niezabudowanej działki przeznaczonej pod zabudowę, o której mowa we wniosku będzie dokonana w ramach działalności gospodarczej zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy. Zatem Wnioskodawca uzyska w tym zakresie status podatnika podatku od towarów i usług, a transakcja sprzedaży będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Taka kwalifikacja prawnopodatkowa wiąże się z faktem wykorzystywania (m.in.) przez Wnioskodawcę gruntu wskazanego we wniosku w sposób ciągły dla celów zarobkowych poprzez oddanie w dzierżawę (odpłatna usługa) podmiotowi trzeciemu. Jest to równoznacznie z wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Bez znaczenia przy tym pozostaje okres trwania dzierżawy oraz wysokość czynszu dzierżawnego. Ponadto już w momencie zakupu grunt, a ściśle rzecz biorąc budynek na nim posadowiony, miał przeznaczenie (budynek warsztatowy) niewskazujące na zaspokojenie prywatnych potrzeb nabywców. W tym kontekście nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że sprzedając nieruchomość opisaną we wniosku będzie „(…) działał w ramach zarządu majątkiem prywatnym wykonując prawo własności (…)”.W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ugruntowało się bowiem stanowisko, że czerpanie dochodów ze składnika majątku na podstawie umowy zawartej z jednym podmiotem wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. W orzeczeniu z dnia 4 grudnia 1990 r. w sprawie C-186/89 W. N. Van Tiem v. Staatssecretaris van Financiën uznano, że wynajem działki budowlanej wraz z prawem do wybudowania na niej i późniejszego użytkowania budynku, w zamian za czynsz, jest prowadzeniem działalności gospodarczej. W innym wyroku z dnia 26 września 1996 r. w sprawie C-230/94 Renate Enkler przeciwko Finanzamt Hamburg TSUE stwierdził, że wynajem majątku rzeczowego stanowi wykorzystanie tego majątku, które należy zaklasyfikować jako działalność gospodarczą w rozumieniu artykułu 9 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Niniejsza interpretacja nie ma mocy wiążącej dla męża Wnioskodawcy, który chcąc uzyskać interpretację indywidualną winien wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej wydanie. W konsekwencji regulacje zawarte w art. 14k-14n ustawy Ordynacja podatkowa nie będą miały do niego zastosowania;

Tutejszy organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.