INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 stycznia 2012 r. (data wpływu 19 stycznia 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 4 kwietnia 2012 r. (data wpływu 10 kwietnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru na terytorium Polski – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru na terytorium Polski.

Wniosek został uzupełniony poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

T Spółka z o.o. nabyła od kontrahenta niemieckiego opony, które znajdowały się w Grecji. Transport miała zorganizować Spółka T. Starając się uzyskać jak najlepsze warunki cenowe przewozu oraz szybki czas jego realizacji, pracownik Spółki wystawił w dniu na giełdzie transportowej T. powyższy ładunek do przewozu z Grecji do Polski. Zgłosiła się firma A. Sp. z o.o. Firma posługiwała się licencją o numerze na transport międzynarodowy wystawioną przez Ministra Transportu. Ponadto na stronie giełdy T. firmy A. Sp. z o.o. widniało ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej – Polisa Seria Nr z sumą gwarancyjną USD 200.000.

Wysokość frachtu (na żądanie pracownika firmy A. Sp. z o.o.,), została ostatecznie ustalona na EUR 1.550. W dniu 13 czerwca 2011 r. uzyskano od firmy A. Sp. z o.o. numer samochodu i nazwisko kierowcy, który miał podjąć ładunek. Dane te przekazane zostały do firmy T. T. E., a ta przekazała je do Grecji. W dniu 15 czerwca 2011 r. kierowca nie zdążył dojechać do miejsca załadunku w miejscowości M. i ostatecznie załadunku dokonano w dniu 16 czerwca 2011 r. Ostateczny termin przyjazdu do magazynu Spółki ustalony został na 21 czerwca 2011 r. W tym dniu samochód nie przyjechał. W dniu 22 czerwca 2011 r. telefon pracownika firmy A. Sp. z o.o. nie odpowiadał, nie było również możliwości skontaktowania się z nim poprzez giełdę T. Spółka poszukiwała kontaktu z firmą A. Sp. z o.o. poprzez Internet i dotarła ostatecznie telefonicznie do właściciela firmy A. Sp. z o.o., który oświadczył, że pod jego firmę podszywają się oszuści, którzy już oszukali co najmniej 5 firm z różnych branż.

Jeszcze w dniu 22 czerwca 2011 r. Spółka zawiadomiła Policję o kradzieży opon. Na podstawie uzyskanej od strony greckiej kopii dokumentu CMR udało się odczytać, a następnie po dłuższym poszukiwaniu poprzez Internet odnaleźć firmę przewozową „B”, której kierowca przewoził opony.

Na podstawie rozmowy telefonicznej z pracownikiem firmy „B” udało się ustalić następujące fakty:

• zlecenie przewozu opon firma „B” otrzymała od firmy „W”, a ta otrzymała zlecenie od firmy A. z W.,

• firma „B” z K. dostała od razu inną niż zlecona przez Spółkę dyspozycję dostawy ładunku na adres w mieście K., ponownie zmieniony już w drodze przez firmę „W” na adres w mieście R. (na podstawie zmiany wprowadzonej przez firmę A.),

• kierowca firmy „B” potwierdził, że opony zostały rozładowane w R. w dniu 20 czerwca 2011 r. i na CMR uzyskał pieczątkę i podpis firmy A. R. G. (na pieczątce forma prawna i nazwa firmy podobna do nazwy firmy, która otrzymała zlecenie od Wnioskodawcy).
  
  

Informacje powyższe zostały przekazane Policji w dniu 27 czerwca 2011 r.

Ponadto Spółka zgłosiła szkodę w ramach ubezpieczenia OC przewoźnika w ruchu międzynarodowym (firmy A. Sp. z o.o.) do ubezpieczyciela. Po kilkudniowym oczekiwaniu nadeszła informacja, że druk polisy jest sfałszowany i jako taki nigdy w zapisach nie istniał.

Prokuratura Rejonowa powiadomiła Spółkę, że decyzją Prokuratora Rejonowego z 12 lipca 2011 r. wszczęte zostało śledztwo w przedmiotowej sprawie, w którym Spółka T. aktywnie uczestniczy.

Z dokumentów znajdujących się w aktach postępowania przygotowawczego wynika, że A. działała od początku z zamiarem przywłaszczenia opon, zanim zostały załadowane do transportu przez przewoźnika, co potwierdza zeznanie (przedstawiciela bezpośredniego podwykonawcy firmy A.), treść złożonego zlecenia spedycyjnego, a także korespondencja z komunikatora giełdy T. (z której wynika, iż zmiana miejsca rozładunku miała miejsce już w dniu 13 czerwca 2011 r., kiedy towar znajdował się jeszcze w Grecji, o czym Spółka T. powzięła informację z akt postępowania prokuratorskiego). Kradzież miała zatem miejsce przed dniem wydania towaru przewoźnikowi.

Spółka posiada aktualnie następującą dokumentację:

• zlecenie spedycyjne z 10 czerwca 2011 r.,

• licencję wynajętego przewoźnika na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego (obraz dokumentu pobrany za strony WWW giełdy T.),

• ubezpieczenie OC przedstawione przez przewoźnika (obraz dokumentu pobrany za strony WWW giełdy T.),

• notatki służbowe opisujące stan faktyczny od zlecenia przewozu, poprzez stwierdzenie niedostarczenia ładunku, po szczegółowe czynności poszukiwawcze wykonywane przez pracowników realizowane z udziałem policji,

• listy przewozowe CMR,

• odpowiedź ubezpieczyciela, w związku ze zgłoszeniem szkody, odmawiającą podjęcia czynności likwidacyjnych z powodu sfałszowania druku polisy i informacją, że ubezpieczyciel złożył zawiadomienie o podejrzeniu dokonania przestępstwa,

• zawiadomienie o wszczęciu śledztwa z Prokuratury Rejonowej w sprawie wyłudzenia mienia wartości co najmniej 200.000 zł na szkodę Spółki T.,

• invoice nr dokumentujący zakup skradzionych opon - invoice uregulowany w terminie zapłaty,

• fotokopie materiałów zgromadzonych podczas postępowania przygotowawczego przez Prokuraturę Okręgową, w tym między innymi protokoły przesłuchań przedstawicieli i pracowników firm biorących udział w organizowaniu transportu oraz wydruk z komunikatora giełdy T., gdzie dnia 13 czerwca 2011 r. przedstawiciel firmy A w rozmowie z przedstawicielem firmy „W” z K. zmienia miejsce dostawy z Ł. na K.
  
  

W piśmie z dnia 4 kwietnia 2012 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku Zainteresowany wskazał, iż jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług i posiada NIP. Zakupione opony, o których mowa we wniosku miały służyć działalności gospodarczej Spółki; miały być przedmiotem sprzedaży opodatkowanej. Dokonującym dostawy przedmiotowych opon jest podatnik podatku od wartości dodanej, który dla potrzeb przedmiotowej dostawy posłużył się NIP UE DE. Sprzedaży przedmiotowych opon dokonano na warunkach dostawy Ex Warehouse (Ex Works). Prawa i obowiązki stron dotyczące przedmiotowej dostawy w zakresie ryzyka i odpowiedzialności za organizację transportu opon regulują przyjęte przez strony warunki Ex Warehouse, zgodne z INCOTERMS. Nie były poczynione żadne dodatkowe ustalenia w zakresie w zakresie ryzyka i odpowiedzialności za organizację transportu. Ponadto Wnioskodawca wskazał jednoznacznie, że transport przedmiotowych opon miał zorganizować Zainteresowany. Udział kontrahenta – T. T. E. w organizacji transakcji polegał na wskazaniu Wnioskodawcy adresu miejsca odbioru opon w Grecji oraz pośredniczeniu w wymianie informacji między magazynem mającym wydać towar a Wnioskodawcą w zakresie ustalenia szczegółów co do miejsca i daty odbioru, danych samochodu oraz kierowcy.

Ponadto Wnioskodawca ponownie oświadczył, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej; postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej. Na dzień uzupełnienia przedmiotowego wniosku ww. okoliczności nie uległy zmianie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka ma obowiązek rozpoznać wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru na terytorium Polski..

Zdaniem Wnioskodawcy, zważywszy na okoliczności ustalone w toku śledztwa, można stwierdzić, iż nie doszło do wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium Polski. Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 ze zm.) przez wewnątrzwspólnotowe nabycie, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4 cyt. ustawy, rozumie się nabycie prawa do dysponowania towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz. Istotą więc wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów jest przemieszczenie towarów.

W ocenie Spółki, aby wystąpiło w Polsce wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, konieczne jest, aby towary:

1. zostały faktycznie przemieszczone na terytorium Polski z terytorium Grecji,
2. przemieszczenie zostało dokonane przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz.
   
   

Oczywistym jest, iż co do zasady przemieszczenie towaru wbrew woli właściciela (np. przemieszczenie ukradzionych w Grecji opon przez złodzieja) nie spowoduje u właściciela towaru obowiązku podatkowego z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego. Przemieszczenia nie dokonuje bowiem dostawca, nabywca ani podmiot działający na ich rzecz, ale dzierżyciel (posiadacz w złej wierze).

W przedmiotowej sprawie doszło niewątpliwie do przemieszczenia towaru na terytorium Polski, (ponieważ w tym akurat kraju podmiot dokonujący kradzieży postanowił zakończyć transport, choć mogłoby to być dowolne państwo członkowskie), ale przemieszczenie to nie zostało dokonane przez sprzedawcę (nie organizował on wysyłki), ani przez nabywcę (Spółka nie transportowała opon własnym transportem). Z akt postępowania przygotowawczego wynika również, że spedytor (firma A.) nie działała na rzecz Spółki.

Zdaniem Spółki należy odróżnić sytuację, w której przewoźnik działa w imieniu i na rzecz nabywcy, transportując towar zgodnie z dyspozycją gestora, a następnie w trakcie transportu lub po jego zakończeniu dochodzi do przypadkowej jego utraty, od sytuacji, w której już w momencie pobrania ładunku nie jest on transportowany zgodnie ze zleceniem właściciela (podmiotu, który nabył prawo do dysponowania towarem jak właściciel). W przedmiotowej sprawie żaden z dwóch działających przewoźników nie działał w istocie na rzecz Spółki, tylko na rzecz osób występujących pod firmą A.

Z dokumentów znajdujących się w aktach postępowania przygotowawczego wynika, iż firma A. działała od początku z zamiarem przywłaszczenia opon, zanim zostały one załadowane do transportu przez przewoźnika, co potwierdzają materiały zgromadzone w postępowaniu prokuratorskim, tj. zeznania Rafała K., treść złożonego zlecenia spedycyjnego, a także korespondencja z komunikatora giełdy T.

Kradzież miała zatem miejsce przed dniem wydania towaru przewoźnikowi.

Do dostawy na rzecz Spółki doszło (ryzyko utraty towaru przeszło na Spółkę z chwilą postawienia go do dyspozycji na placu dostawcy w Grecji), jednak zanim Spółka (albo osoba działająca na jej rzecz) towar faktycznie przemieściła do Polski, został on utracony. Przemieszczenie nastąpiło bowiem nie w ramach stosunku prawnego łączącego firmę A. ze Spółką, lecz w wyniku samowolnego działania firmy A., zatem uznać należy, że przemieszczenia nie dokonała Spółka. Skoro nie został spełniony warunek wskazany w treści art .9 ust. 1 cyt. ustawy, Spółka nie ma obowiązku rozpoznać wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru na terytorium Polski.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Według ust. 2 ww. artykułu ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

1. nabywcą towarów jest:
   1. podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
   2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. A
   • z zastrzeżeniem art. 10;
2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na mocy ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zaznaczyć należy, że w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów opodatkowaniu podatkiem VAT podlega czynność nabycia towarów. Należny podatek z tytułu obrotu rozliczany jest przez nabywcę towaru w państwie, do którego następuje dostawa towarów. Transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów towarzyszy zawsze lustrzana czynność, wykonywana przez drugą stronę transakcji, tj. dostawa towarów (co do zasady mająca charakter dostawy wewnątrzwspólnotowej). Podkreślić jednakże należy, że niewłaściwe rozpoznanie przez kontrahenta zagranicznego jego dostawy, nie powoduje braku wystąpienia u polskiego nabywcy wewnątrzwspólnotowego nabycia. Podobnie – zadeklarowanie przez kontrahenta zagranicznego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie powoduje, że u polskiego nabywcy automatycznie dochodzi do nabycia wewnątrzwspólnotowego.

Wskazać należy, że potraktowanie danej czynności jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zawsze wymaga spełnienia dwóch podstawowych warunków:

• po pierwsze, podmiot z jednego państwa członkowskiego musi nabyć prawo do rozporządzania towarami jak właściciel, tak więc na rzecz tego podmiotu musi być dokonana dostawa,

• po drugie, po nabyciu towary są przemieszczane na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo wysyłki, przy czym nie gra tu roli, kto faktycznie przewozi towar i na czyje zlecenie jest to czynione, gdyż towary w wyniku dokonanej dostawy mogą być wysyłane lub transportowane przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.
  
  

Interpretując zawarty w art. 9 ustawy zwrot „nabycie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy podkreślić, iż chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”. Istotny jest przede wszystkim aspekt ekonomiczny, a nie prawny transakcji, w ramach której podatnik przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania towarami jak właściciel. Akcent sformułowanej definicji położony został głównie na podkreślenie przeniesienia ekonomicznego władztwa nad rzeczą w taki sposób, aby nabywca mógł nią dysponować podobnie jak właściciel.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca będący zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, nabył od kontrahenta niemieckiego – podatnika podatku od wartości dodanej, opony, które miały służyć działalności gospodarczej Zainteresowanego, miały być przedmiotem sprzedaży opodatkowanej. Przedmiotowe opony w momencie zakupu znajdowały się w Grecji. Transport miał zorganizować Wnioskodawca. Starając się uzyskać jak najlepsze warunki cenowe przewozu oraz szybki czas jego realizacji, Zainteresowany wystawił na giełdzie transportowej powyższy ładunek do przewozu z Grecji do Polski. Zgłosiła się firma A. Sp. z o.o. Firma posługiwała się licencją na transport międzynarodowy wystawioną przez Ministra Transportu. Ponadto na stronie giełdy T. firmy A. Sp. z o.o. widniało ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej. W dniu 13 czerwca 2011 r. uzyskano od firmy A. Sp. z o.o. numer samochodu i nazwisko kierowcy, który miał podjąć ładunek. Dane te przekazane zostały do firmy T. T. E., a ta przekazała je do Grecji. W dniu 15 czerwca 2011 r. kierowca nie zdążył dojechać do miejsca załadunku w miejscowości M. i ostatecznie załadunku dokonano w dniu 16 czerwca 2011 r. Ostateczny termin przyjazdu do magazynu Wnioskodawcy ustalony został na 21 czerwca 2011 r. W tym dniu samochód nie przyjechał. W dniu 22 czerwca 2011 r. telefon pracownika firmy A Sp. z o.o. nie odpowiadał, nie było również możliwości skontaktowania się z nim poprzez giełdę T. Zainteresowany poszukiwał kontaktu z firmą A. Sp. z o.o. poprzez Internet i dotarł telefonicznie do właściciela firmy A. Sp. z o.o., który oświadczył, że pod jego firmę podszywają się oszuści, którzy już oszukali co najmniej 5 firm z różnych branż.

Jeszcze w dniu 22 czerwca 2011 r. Wnioskodawca zawiadomił policję o kradzieży opon. Na podstawie uzyskanej od strony greckiej kopii dokumentu CMR udało się odczytać, a następnie po dłuższym poszukiwaniu poprzez Internet odnaleźć firmę przewozową „B”, której kierowca przewoził opony. Na podstawie rozmowy telefonicznej z pracownikiem firmy „B” udało się ustalić następujące fakty:

• zlecenie przewozu opon firma „B” otrzymała od firmy „W”, a ta otrzymała zlecenie od firmy A. z W.,

• firma „B” z K. dostała od razu inną niż zlecona przez Wnioskodawcę dyspozycję dostawy ładunku na adres w mieście K., ponownie zmieniony już w drodze przez firmę „W” na adres w mieście R. (na podstawie zmiany wprowadzonej przez firmę A.),

• kierowca firmy „B” potwierdził, że opony zostały rozładowane w R. w dniu 20 czerwca 2011 r. i na CMR uzyskał pieczątkę i podpis firmy A. R. G. (na pieczątce forma prawna i nazwa firmy podobna do nazwy firmy, która otrzymała zlecenie od Wnioskodawcy).
  
  

Prokuratura Rejonowa powiadomiła Zainteresowanego, że decyzją Prokuratora Rejonowego z 12 lipca 2011 r. wszczęte zostało śledztwo w przedmiotowej sprawie, w którym Wnioskodawca aktywnie uczestniczy.

Z dokumentów znajdujących się w aktach postępowania przygotowawczego wynika, że A. działała od początku z zamiarem przywłaszczenia opon, zanim zostały załadowane do transportu przez przewoźnika, co potwierdza zeznanie przedstawiciela bezpośredniego podwykonawcy firmy A., treść złożonego zlecenia spedycyjnego, a także korespondencja z komunikatora giełdy T. (z której wynika, iż zmiana miejsca rozładunku miała miejsce już w dniu 13 czerwca 2011 r., kiedy towar znajdował się jeszcze w Grecji, o czym Wnioskodawca powziął informację z akt postępowania prokuratorskiego). Kradzież miała zatem miejsce przed dniem wydania towaru przewoźnikowi.

Wnioskodawca posiada dokumentację w postaci zlecenia spedycyjnego z 10 czerwca 2011 r., licencji wynajętego przewoźnika na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego (obraz dokumentu pobrany za strony WWW giełdy T.), ubezpieczenia OC przedstawionego przez przewoźnika (obraz dokumentu pobrany za strony WWW giełdy T.), notatek służbowych opisujących stan faktyczny od zlecenia przewozu, poprzez stwierdzenie niedostarczenia ładunku, po szczegółowe czynności poszukiwawcze wykonywane przez pracowników realizowane z udziałem policji, listów przewozowych CMR, odpowiedzi ubezpieczyciela, w związku ze zgłoszeniem szkody, odmawiającej podjęcia czynności likwidacyjnych z powodu sfałszowania druku polisy i informacją, że ubezpieczyciel złożył zawiadomienie o podejrzeniu dokonania przestępstwa, zawiadomienia o wszczęciu śledztwa z Prokuratury Rejonowej w sprawie wyłudzenia mienia wartości co najmniej 200.000 zł na szkodę Zainteresowanego, invoice nr dokumentującego zakup skradzionych opon - invoice uregulowany w terminie zapłaty, fotokopii materiałów zgromadzonych podczas postępowania przygotowawczego przez Prokuraturę Okręgową, w tym między innymi protokoły przesłuchań przedstawicieli i pracowników firm biorących udział w organizowaniu transportu oraz wydruk z komunikatora giełdy T., gdzie dnia 13 czerwca 2011 r. przedstawiciel firmy A. w rozmowie z przedstawicielem firmy „W” z K. zmienia miejsce dostawy z Ł. na K.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż sprzedaży przedmiotowych opon dokonano na warunkach dostawy Ex Warehouse (Ex Works). Prawa i obowiązki stron dotyczące przedmiotowej dostawy w zakresie ryzyka i odpowiedzialności za organizację transportu opon regulują przyjęte przez strony warunki EX Warehouse, zgodne z INCOTERMS. Nie były poczynione żadne dodatkowe ustalenia w zakresie w zakresie ryzyka i odpowiedzialności za organizację transportu.

W tym miejscu należy zauważyć, iż w analizowanej sprawie towar został odebrany na terytorium Grecji przez przewoźnika, działającego na zlecenie nabywcy. Jak wskazał Wnioskodawca sprzedaży przedmiotowych opon dokonano na warunkach dostawy Ex Works, według których sprzedający jest zobowiązany do postawienia towaru kupującemu do dyspozycji w punkcie wydania. Wydanie zatem towaru przewoźnikowi, działającemu na zlecenie Zainteresowanego spowodowało, że ryzyko utraty czy uszkodzenia towaru przeszło na nabywcę. Odbiór towarów z miejsca załadunku przez przewoźnika należy uznać za przeniesienie na Wnioskodawcę prawa do rozporządzania przedmiotowymi oponami jak właściciel. W sytuacji, gdy Zainteresowany uzyskał prawo do rozporządzania towarami jak właściciel w państwie członkowskim dostawy, to wówczas przejął na siebie obowiązek przetransportowania ich do państwa członkowskiego przeznaczenia. A ponadto z okoliczności przedstawionych przez Zainteresowanego wynika, iż towar został przetransportowany na terytorium Polski.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz zaistniały stan faktyczny należy stwierdzić, iż w wyniku dokonanej dostawy Zainteresowany uzyskał prawo do rozporządzania towarem jak właściciel, a przedmiotowe opony zostały przywiezione na terytorium kraju nabywcy. Nabywcą towarów w przedmiotowej sprawie był podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy, nabywane towary, jak wskazał Wnioskodawca, miały służyć działalności gospodarczej – miały być przedmiotem sprzedaży opodatkowanej, a dokonującym dostawy towarów był kontrahent niemiecki, będący podatnikiem podatku od wartości dodanej. Ponadto, z treści wniosku wynika, iż Zainteresowany posiada dokument potwierdzający zakup przedmiotowych opon – invoice, który został wprowadzony do obrotu prawnego. Wobec powyższego w przedmiotowej sprawie nastąpiło wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

Podkreślenia wymaga, iż okoliczności związane z przebiegiem transportu opon w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, nie mogą mieć wpływu na rozstrzygnięcie czy w przedmiotowej sprawie nastąpiło wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistniałego zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.