Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/443-306/14/16-S/RH
z 30 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów - uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 października 2016 r. sygn. akt I FSK 571/15 (data wpływu 28 listopada 2016 r.) - stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 19 marca 2014 r. (data wpływu 24 marca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku dzierżawy gruntów z przeznaczeniem na ogródki przydomowe – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 marca 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku dzierżawy gruntów z przeznaczeniem na ogródki przydomowe.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Nadleśnictwo zawarło umowę dzierżawy, której przedmiotem jest grunt sklasyfikowany jako rolny. Dzierżawca, osoba fizyczna nie prowadząca działalności gospodarczej, niebędąca też rolnikiem, przeznaczy dzierżawiony grunt na ogródek przydomowy. W umowie zawarto zapis, że dzierżawca zobowiązuje się użytkować przedmiot dzierżawy według zasad i prawideł racjonalnej gospodarki rolnej, a w szczególności: uprawiać i użytkować grunt rolny, utrzymując go na odpowiednim poziomie kultury, wykonywać konserwacje istniejących urządzeń wodno-melioracyjnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Nadleśnictwo powinno potraktować dzierżawę gruntu rolnego z przeznaczeniem na ogródek przydomowy jako sprzedaż zwolnioną z opodatkowania zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Finansów?

Zdaniem Wnioskodawcy, dzierżawa gruntów rolnych na cele rolnicze tj. ogródki przydomowe jest zwolniona od podatku VAT. Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „cele rolnicze”, jednakże w art. 2 pkt 15 zdefiniowana została działalność rolnicza. Posiłkując się zapisem powyższej definicji uznać należy, że gruntem przeznaczonym na cele rolnicze jest grunt, który wydzierżawiający przekazał na cele działalności, o której mowa w tym przepisie.

Nadleśnictwo wydzierżawia grunt osobom fizycznym z przeznaczeniem pod ogródki przydomowe i zieleń w celu polepszenia funkcjonowania sąsiadujących nieruchomości będących własnością tych osób. Skoro grunt zostanie wydzierżawiony na cele rolnicze, tj. na wydzierżawionym gruncie osoby będą uprawiały na własne potrzeby grządki warzywne i kwiatowe w formie ogródka przydomowego oraz utrzymywały trawniki i krzewy, to dzierżawa tego gruntu będzie zwolniona z podatku na podstawie § 3 ust. 1 pkt 2 w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień.

W interpretacji indywidualnej z dnia …….. 2014 r. znak ITPP1/.......... stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Nie zgadzając się z treścią wydanej interpretacji, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Wnioskodawca złożył skargę, do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku.

Wyrokiem z dnia 10 grudnia 2014 r. sygn. akt I SA/Gd 1221/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę.

Wnioskodawca, kwestionując stanowisko sądu I instancji, złożył skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 18 października 2016 r. sygn. akt I FSK 571/15, uznając zasadność zarzutów skargi kasacyjnej na podstawie art. 188 p.p.s.a. w związku z art. 146 § 1 p.p.s.a. oraz art. 200 i art. 203 pkt 1 p.p.s.a. uchylił zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku oraz zaskarżoną interpretację indywidualną.

W uzasadnieniu wyroku Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, że brak jest podstaw do twierdzenia, że działalność rolniczą, o której mowa w art. 2 pkt 15 u.p.t.u., mogą prowadzić jedynie rolnicy ryczałtowi, o których mowa w art. 2 pkt 19 u.p.t.u., a w konsekwencji, że zwolnienie, o którym stanowi § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług, obejmuje jedynie działalność rolniczą, w rozumieniu art. 2 pkt 15 u.p.t.u., prowadzoną przez rolników ryczałtowych, o których mowa w art. 2 pkt 19 u.p.t.u.

Zdaniem Sądu pojęcie działalności rolniczej w rozumieniu art. 2 pkt 15 u.p.t.u. zdefiniowane zostało przedmiotowo, a nie podmiotowo, wobec czego odnosi się do wszystkich podmiotów realizujących określony w niej zakres działalności, w tym do osób niebędących podatnikami VAT, jak również nimi będących, a więc także rolników ryczałtowych, zarówno tych, którzy złożyli, jak i takich, którzy nie złożyli zgłoszenia rejestracyjnego i rolników, którzy mają obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych. Oznacza to, że obejmuje ono także przypadki prowadzenia tej działalności jedynie na własne potrzeby, a nie jak - przy akceptacji Sądu pierwszej instancji - przyjął organ wydający interpretację, gdy służy dostawom produktów rolnych przez rolnika ryczałtowego.

Sąd stwierdził, że sporna interpretacja podatkowa wskazuje, że organ interpretacyjny nie uwzględnił w ogóle idei wprowadzenia do systemu VAT pojęcia działalności rolniczej i rolnika ryczałtowego.

System zryczałtowanego opodatkowania, zawarty w art. 25 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz.U.UE.L.1977.145.1 z dnia 13 czerwca 1977 r., dalej powoływanej jako „VI Dyrektywa”) (obecnie art. 295 i nast. Dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L 2006.347.1., powoływanej dalej jako „Dyrektywa 2006/112/WE”), daje rolnikom posiadającym status rolnika ryczałtowego, prawo do zwrotu podatku naliczonego zapłaconego przy zakupie środków produkcji, przy jednoczesnym zwolnieniu z podstawowych obowiązków formalnych, obejmujących podatników opodatkowanych na zasadach ogólnych.

Rolnik ryczałtowy w zakresie prowadzonej działalności rolniczej dostarczający produkty rolne jest zwolniony z obowiązku:

1. wystawiania faktur;
2. prowadzenia ewidencji dostaw i nabyć towarów i usług;
3. składania w urzędzie skarbowym deklaracji podatkowej, o której mowa w art. 99 ust. 1 u.p.t.u.;
4. dokonania zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w art. 96 u.p.t.u.

W ocenie Sądu tego rodzaju regulacja została wprowadzona po to, żeby osoby prowadzące nawet małe, przydomowe ogrody lub działki ogrodowe, na potrzeby własne, nawet w przypadku gdy dokonują sprzedaży produktów rolnych pozyskanych w wyniku uprawy tych ogrodów (działek), co powoduje, że stają się rolnikami ryczałtowanymi, nie tylko mogli korzystać ze zwolnienia od podatku (art. 43 ust. 1 pkt 3 u.p.t.u.), lecz także mieli prawo do otrzymywania zryczałtowanego zwrotu podatku z tytułu nabywania niektórych środków produkcji dla rolnictwa opodatkowanych VAT, przy spełnieniu warunków z art. 115 i art. 116 u.p.t.u.

Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie pominięto, że rolnikiem ryczałtowym może być każda osoba, która mając ogród przydomowy (działkę) prowadzi np. uprawę warzyw i zasadza na niej kwiaty i drzewa (produkcja roślinna w rozumieniu art. 2 pkt 15 u.p.t.u.), po czym dokonuje sprzedaży tych produktów (dokonuje dostawy produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej w rozumieniu art. 2 pkt 19 u.p.t.u.). Oznacza to, że także osoby dzierżawców, o których mowa we wniosku o interpretację złożonym w niniejszej sprawie, mogą być takimi rolnikami. Jeżeli jednak dzierżawcy ci nie będą dokonywać dostaw produktów ze swoich ogrodów (działek) i nie będą korzystać z przywileju bycia rolnikiem ryczałtowym, pozwalającego na uzyskiwanie zryczałtowanego zwrotu podatku z tytułu nabywania niektórych środków produkcji dla rolnictwa opodatkowanych VAT, nie oznacza to, że nie będą oni prowadzić działalności rolniczej, a ich ogrody przydomowe nie będą służyły celom rolniczym.

Podsumowując, Naczelny Sąd Administracyjny w wydanym orzeczeniu stwierdził, że dzierżawa gruntu przeznaczonego pod przydomowe ogródki działkowe i zieleń, który - zgodnie z umową - będzie wykorzystywany na cele rolnicze, korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatków od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz. U. z 2013 r., poz. 1722), niezależnie od tego, czy dzierżawca jest rolnikiem ryczałtowym, czy też osobą wykorzystującą produkty rolne pochodzące z uprawy tego gruntu jedynie na własne potrzeby (konsumpcję).

W konsekwencji powyższego, za zasadny uznał Sąd sformułowany w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług.

W dniu 28 listopada 2016 r. do tutejszego organu wpłynął prawomocny wyrok wydany przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie z dnia 18 października 2016 r., sygn. akt I FSK 571/15.

W świetle powyższego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 października 2016 r., sygn. akt I FSK 571/15 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Ponadto tut. organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.