Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
0461-ITPB2.4511.857.2016.1.BK
z 18 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 18 października 2016 r. (data wpływu 19 października 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 29 listopada 2016 r. (data wpływu 30 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dokonywania odliczeń w ramach tzw. ulgi prorodzinnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 października 2016 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony pismem w dniu 30 listopada 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dokonywania odliczeń w ramach tzw. ulgi prorodzinnej.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wniosek dotyczy lat 2014 i 2015. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych. Po ponad rocznej chorobie Wnioskodawca przeszedł w czerwcu 2015 r. na emeryturę pomostową ze względu na stan zdrowia. Wysokość emerytury wynosi 1 522 zł. Wnioskodawca jest ojcem bliźniąt M. i B., urodzonych 7 marca 1998 r.

Z matką dzieci Wnioskodawca nie jest, ani nie był w związku małżeńskim, a jedynie od urodzenia dzieci do marca 2014 r. prowadzili wspólne gospodarstwo domowe i wychowywali dwójkę dzieci, aktualnie uczących się. Od stycznia do marca 2014 r. partnerka wykonywała wspólnie z Wnioskodawcą władzę rodzicielską w stosunku do dwójki nieletnich dzieci. Pod koniec 2013 r. Wnioskodawca dowiedział się, że jego partnerka i matka ich dzieci poznała osobę, z którą zamierza spędzić przyszłość. W marcu 2014 r. partnerka Wnioskodawcy wyprowadziła się, wymeldowując i zmieniając miejsce zamieszkania, zostawiając dzieci - zgodnie z ich życzeniem - pod opieką Wnioskodawcy - jako ojca. Od tego czasu jej kontakt z dziećmi całkowicie się urywa (nie licząc dwóch wypadków, gdzie spotkała się z córką i wydała jakieś drobne kwoty, które odliczyła sobie z alimentów). W kwietniu 2014 r. Wnioskodawca wystąpił do Sądu Rejonowego o ustanowienie alimentów na małoletnie wówczas dzieci. Sąd na mocy ugody z dnia 27 listopada 2014 r. wyznaczył alimenty w wysokości 150 zł na każde dziecko, razem 300 zł. Od marca 2014 r. do marca 2016 r. Wnioskodawca sam opiekował się dziećmi: gotował, sprzątał, dbał o wykonywanie przez Nie obowiązków szkolnych, chodził na wywiadówki i zebrania rodzicielskie (nawet później, gdy dzieci podjęły naukę w miejscu zamieszkiwania ich matki), chodził z dziećmi do lekarza, dbał o regularne, zgodne ze wskazaniami zażywanie lekarstw, reprezentował dzieci, zarówno w szkole jak i w sądzie - jako ich pełnomocnik ustawowy, czego ich matka nie negowała, a Sąd przychylił się do pieczy Wnioskodawcy nad dziećmi, nie pozbawiając, ani nie ograniczając matce praw rodzicielskich. Mówiąc o prawach Wnioskodawca miał na myśli również obowiązki, z których jako matka (oprócz płacenia niskich alimentów) nie wywiązywała się. W międzyczasie matka dzieci wyszła za mąż i wcale nie dążyła do kontaktu z dziećmi, a dzieci również nie pragnęły kontaktu z matką, czując się przez nią pokrzywdzone. Przez ww. lata Wnioskodawca dbał również o to, by dzieci miały gdzie mieszkać. Pod koniec 2014 r. była partnerka Wnioskodawcy zrezygnowała z mieszkania, w którym, jak Wnioskodawca wskazał wyżej, nie mieszkała i nie była zameldowana, a tylko figurowała jako najemca mieszkania służbowego (po swoim byłym „pierwszym” mężu), w związku z czym Wnioskodawca dostał z dziećmi wymówienie. Gdyby Wnioskodawca nie był właścicielem małego mieszkania, które kiedyś, przed urodzeniem dzieci z wielkim trudem wykupił, a które podnajmował za czynsz córce swojej byłej partnerki ze związku małżeńskiego, to znalazłby się z dziećmi na ulicy. Na zadane wtedy matce pytanie „co z Jej córką i naszymi dziećmi?”, odpowiedziała „co to mnie obchodzi, macie gdzie mieszkać, radźcie sobie sami, ja sobie życie ułożyłam”. Wnioskodawca więc, nie tylko mieszkał z dziećmi, ale i zapewniał im mieszkanie.

W roku 2015 jako przedstawiciel prawny Wnioskodawca wystąpił o podwyższenie alimentów ze 150 zł do 230 zł na dziecko, zeznając przed sądem, co nie było negowane, że sam wykonuje władzę rodzicielską i wykonuje pieczę nad dziećmi. Na początku 2015 r. otrzymał telefon od matki dzieci (przedtem nie kontaktowała się z Wnioskodawcą), w którym oświadczyła, że z ulgi prorodzinnej za 2014 r. będzie (nie będziemy) rozliczać się po połowie. Na zadane Jej przez Wnioskodawcę pytanie - „Czy pełniła władzę rodzicielską, pieczę, opiekowała się prawnie, dawała miejsce zamieszkania?”, odpowiedziała „przecież płaciłam alimenty?” Po długiej dyskusji Wnioskodawca zgodził się jednak, żeby zrobiła półroczny odpis na córkę, a to z tego względu, że w miesiącach od stycznia do marca czasowo i częściowo opiekowała się ich dziećmi, jednocześnie pakując się. Matka dzieci mimo to, a może właśnie dlatego zrobiła odpis półroczny na każde z dzieci w kwotach po około 600 zł, o czym nie poinformowała Wnioskodawcy. O rozliczeniu za rok 2015 nawet z Wnioskodawcą nie rozmawiała (ponieważ znała Jego zdanie) i odpis w zeznaniu podatkowym zrobiła jak w roku 2014. Wnioskodawca natomiast z racji tego, że wykonuje cały czas władzę rodzicielską w stosunku do dwójki dzieci dokonał odliczenia ulgi za 2014 1/2 ulgi w stosunku do jednego dziecka, czyli około 600 zł i całą ulgę na drugie dziecko, a za rok 2015 dokonał pełnego odliczenia na dwójkę dzieci. W związku z powyższym w latach 2014 i 2015 powstały niezgodności w rozliczeniach. Wnioskodawca skontaktował się z Informacją Podatkową w celu upewnienia się jak wygląda kwestia odliczenia ulgi prorodzinnej za lata 2014 i 2015.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca miał prawo do odpisu za 2014 r. 1/2 ulgi na jedno dziecko oraz całą kwotę ulgi na drugie dziecko, a za rok 2015 całą kwotę ulgi na dwójkę dzieci?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 27f – z ulgi może skorzystać podatnik, który w roku podatkowym:

1. wykonywał władzę rodzicielską
2. pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało.

W związku z tym, Wnioskodawca uważa, że miał prawo do odliczenia ulgi w podany przez Niego sposób, ponieważ ulga prorodzinna wymaga, by władza rodzicielska była faktycznie sprawowana (zwrot brzmi „wykonuje władzę rodzicielską”, a nie, że tę władzę tylko posiada). W Jego ocenie, zgodnie z definicją „ulga prorodzinna jest pomocą Państwa dla rodzica, u którego, i z którym dziecko faktycznie przebywa i zamieszkuje, który zapewnia dziecku możliwość rozwoju i kształcenia, który jest emocjonalnie z dzieckiem związany, który dobro dziecka stawia powyżej własnego „widzimisię” i iluzorycznego obrazu szczęścia, a nie jest pomocą Państwa w rekompensacie finansowej rodzica płacącego alimenty, i nie uczestniczącego w żadnym aspekcie życia dziecka, którego absolutnie nic oprócz siebie samego nie obchodzi.

Wnioskodawca uważa, że nie uchybił istocie ulgi prorodzinnej i przedstawił fakty, które upoważniły Jego do odpisu za lata 2014 i 2015.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

1. wykonywał władzę rodzicielską;
2. pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
3. sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.

Zgodnie z art. 27f ust. 2 ustawy, w brzmieniu wprowadzonym ustawą z dnia 23 października 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r. poz. 1644) i mającym zastosowanie do dochodów uzyskanych od 1 stycznia 2014 r., odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

1. jednego małoletniego dziecka - kwota 92,67 zł, jeżeli dochody podatnika:
   
   
   
   1. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112.000 zł,
      
   2. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56.000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. a;
      
      
      
2. dwojga małoletnich dzieci - kwota 92,67 zł na każde dziecko;
   
3. trojga i więcej małoletnich dzieci - kwota:
   
   
   
   1. 92,67 zł odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,
      
   2. 166,67 zł na trzecie dziecko,
      
   3. 225 zł na czwarte i każde kolejne dziecko.
      

Stosownie do art. 27f ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochody, o których mowa w ust. 2 pkt 1, uważa się dochody uzyskane łącznie w danym roku podatkowym, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30b i art. 30c, pomniejszone o kwotę składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a.

Odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka (art. 27f ust. 2b ww. ustawy).

W przypadku, gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem (art. 27f ust. 3 ustawy).

Jednocześnie jak stanowi art. 27f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Według art. 27f ust. 5 ww. ustawy, odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów - imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. odpis aktu urodzenia dziecka;
2. zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
3. odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;
4. zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.

Zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnikom, jeżeli wykonują władzę rodzicielską, przysługuje ulga na dzieci małoletnie.

Władza rodzicielska – zgodnie z art. 93 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2015 r., poz. 583 z późn. zm.) przysługuje obojgu rodzicom, a stosownie do art. 97 § 1 tejże ustawy jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest zobowiązane i uprawnione do jej wykonywania.

W przypadku małoletniego dziecka, warunkiem zastosowania omawianej ulgi przez rodzica jest wykonywanie przez tego rodzica władzy rodzicielskiej, rozumianej w szczególności jako sprawowanie faktycznej pieczy nad dzieckiem, wykonywanie zarządu jego majątkiem i jego wychowywanie, troszczenie się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka, a więc zapewnienie/zabezpieczenie wszystkich potrzeb dziecka od bytowych po edukacyjne, rozwojowe, zdrowotne i emocjonalne.

„Wykonywanie władzy rodzicielskiej należy zatem odnieść do konkretnych okoliczności faktycznych, w oparciu o zachowania i konkretną aktywność rodziców wobec dziecka. Samo tylko uiszczanie alimentów na rzecz dziecka (nierzadko wymuszonych orzeczeniem sądowym) czy też sporadyczne spotkania z dzieckiem nie wypełniają tak rozumianego określenia "wykonywanie władzy rodzicielskiej".” (wyrok NSA z dnia 27 lipca 2016 r. sygn. akt II FSK 2360/15).

Wysokość odliczenia z tytułu ulgi na dzieci, o której mowa w art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych została określona na dziecko, przy czym rodzicom dziecka ustawodawca przyznał jeden wspólny limit. W konsekwencji, jeżeli w stosunku do danego dziecka obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska, i władza ta jest wykonywana przez obojga rodziców, to każdy z rodziców ma prawo do odliczenia, w granicach przysługującej kwoty ulgi.

Powyższe oznacza, że suma miesięcznych odliczeń dokonanych przez obojga rodziców względem tego samego dziecka nie może przekroczyć kwoty obliczonej zgodnie z art. 27f ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Co istotne, kwotę tę rodzice dziecka mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej. Z tym że, biorąc pod uwagę umiejscowienie w przepisach ustawy sformułowania lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej, tj. po wyrazach kwotę tę rodzice dziecka mogą odliczyć od podatku w częściach równych, należy przyjąć, że podstawową formą podziału przysługującego odliczenia pomiędzy rodziców – z których każdy ma prawo do zastosowania ulgi – jest podział tej kwoty w częściach równych. Tym samym, możliwość skonsumowania kwoty ulgi przez rodziców dziecka w inny sposób niż w proporcji pół na pół, należy traktować w kategorii przywileju (wyjątku od generalnej zasady) wymagającego zgody obojga rodziców.

Porozumienie rodziców co do wysokości dokonywanego odliczenia nie jest natomiast wymagane w przypadku, gdy tylko jeden rodzic spełnia warunki do zastosowania odliczenia na podstawie art. 27f ust. 1 ustawy.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca - po ponad rocznej chorobie - przeszedł w czerwcu 2015 r. na emeryturę pomostową. Wysokość emerytury wynosi 1 522 zł.

Wnioskodawca jest ojcem bliźniąt M. i B., urodzonych 7 marca 1998 r.

Z matką dzieci, Wnioskodawca nie jest, ani nie był w związku małżeńskim, a jedynie od urodzenia dzieci do marca 2014 r. prowadzili wspólne gospodarstwo domowe i wychowywali dwójkę dzieci, aktualnie uczących się. Od stycznia do marca 2014 r. partnerka wykonywała wspólnie z Wnioskodawcą władzę rodzicielską w stosunku do dwójki nieletnich dzieci. Pod koniec 2013 r. Wnioskodawca dowiedział się, że jego partnerka i matka ich wspólnych dzieci poznała osobę, z którą zamierza spędzić przyszłość. W marcu 2014 r. partnerka Wnioskodawcy wyprowadziła się, wymeldowując i zmieniając miejsce zamieszkania, zostawiając dzieci - zgodnie z ich życzeniem - pod opieką Wnioskodawcy - jako ojca. Od tego czasu Jej kontakt z dziećmi całkowicie się urywa (nie licząc dwóch wypadków, gdzie spotkała się z córką i wydała jakieś drobne kwoty, które odliczyła sobie z alimentów). W kwietniu 2014 r, Wnioskodawca wystąpił do Sądu Rejonowego o ustanowienie alimentów na małoletnie wówczas dzieci. Sąd na mocy ugody z dnia 27 listopada 2014 r. wyznaczył alimenty w wysokości 150 zł na każde dziecko, razem 300 zł. Od marca 2014 r. do marca 2016 r. Wnioskodawca sam opiekował się dziećmi: gotował, sprzątał, dbał o wykonywanie przez Nie obowiązków szkolnych, chodził na wywiadówki i zebrania rodzicielskie (nawet później, gdy dzieci podjęły naukę w miejscu zamieszkiwania ich matki), chodził z dziećmi do lekarza, dbał o regularne, zgodne ze wskazaniami zażywanie lekarstw, reprezentował dzieci, zarówno w szkole jak i w sądzie - jako ich pełnomocnik ustawowy, czego ich matka nie negowała, a Sąd przychylił się do pieczy Wnioskodawcy nad dziećmi, nie pozbawiając, ani nie ograniczając matce praw rodzicielskich. W międzyczasie matka dzieci wyszła za mąż i wcale nie dążyła do kontaktu z dziećmi, a dzieci również nie pragnęły kontaktu z matką, czując się przez nią pokrzywdzone. Przez ww. lata Wnioskodawca dbał również o to, by dzieci miały gdzie mieszkać. Pod koniec 2014 r. była już partnerka Wnioskodawcy zrezygnowała z mieszkania, w którym, jak Wnioskodawca wskazał wyżej, nie mieszkała i nie była zameldowana, a tylko figurowała jako najemca mieszkania służbowego (po swoim byłym „pierwszym” mężu), w związku z czym Wnioskodawca dostał z dziećmi wymówienie. Gdyby Wnioskodawca nie był właścicielem małego mieszkania, które kiedyś, przed urodzeniem dzieci z wielkim trudem wykupił, a które podnajmował za czynsz córce swojej byłej partnerki ze związku małżeńskiego, to znalazłby się z dziećmi na ulicy. W roku 2015 jako przedstawiciel prawny Wnioskodawca wystąpił o podwyższenie alimentów ze 150 zł do 230 zł na dziecko, zeznając przed sądem, co nie było negowane, że sam wykonuje władzę rodzicielską i wykonuje pieczę nad dziećmi. Na początku 2015 r. otrzymał telefon od matki dzieci (przedtem nie kontaktowała się z Wnioskodawcą), w którym oświadczyła, że z ulgi prorodzinnej za 2014 r. będzie (nie będziemy) rozliczać się po połowie. Po długiej dyskusji Wnioskodawca zgodził się, żeby zrobiła półroczny odpis na córkę, a to z tego względu, że w miesiącach od stycznia do marca czasowo i częściowo opiekowała się dziećmi, jednocześnie pakując się. Matka dzieci mimo to, a może właśnie dlatego zrobiła odpis półroczny na każde z dzieci w kwotach po około 600 zł, o czym nie poinformowała Wnioskodawcy. O rozliczeniu za rok 2015 nawet z Wnioskodawcą nie rozmawiała (ponieważ znała Jego zdanie) i odpis w zeznaniu podatkowym zrobiła jak w roku 2014. Wnioskodawca natomiast z racji tego, że wykonuje cały czas władzę rodzicielską w stosunku do dwójki dzieci dokonał odliczenia za 2014 połowy wysokości tej ulgi w stosunku do jednego dziecka, czyli około 600 zł i całą ulgę na drugie dziecko, a za rok 2015 dokonał pełnego odliczenia na dwójkę dzieci. W związku z powyższym w latach 2014 i 2015 powstały niezgodności w rozliczeniach. Wnioskodawca skontaktował się z Informacją Podatkową w celu upewnienia się jak wygląda kwestia odliczenia ulgi prorodzinnej za lata 2014 i 2015.

W świetle opisanych okoliczności faktycznych oraz powołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uznać należy, że za okres od stycznia do marca 2014 r., kiedy Wnioskodawca wspólnie z partnerką wykonywał władzę rodzicielską w stosunku do dwójki dzieci – zarówno ich matce jak i Wnioskodawcy przysługiwało prawo do skorzystania z ulgi prorodzinnej. Przy czym odliczenia na jedno dziecko (córkę) powinni byli dokonać uwzględniając ustalony przez nich sposób podziału ulgi, natomiast na drugie dziecko (syna), ponieważ nie doszło pomiędzy nimi do porozumienia w tym zakresie, odliczenie przysługiwało zgodnie z art. 27f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych po połowie, tj. w wysokości 50% kwoty ulgi.

Z kolei od kwietnia do grudnia 2014 r. i za cały rok podatkowy 2015, tj. w okresie kiedy to Wnioskodawca sam faktycznie wykonywał władzę rodzicielską miał prawo do odliczenia ulgi w pełnej wysokości na każde dziecko.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie zgodnie z art. 57a ww. ustawy skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.