Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-2-2.4511.882.2016.2.MMA
z 29 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 19 września 2016 r. (data otrzymania 27 września 2016 r.), uzupełnionym 16 grudnia 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie ustalenia, czy w przypadku wynajmu rurowych elementów przewodu wiertniczego od kontrahenta niemającego siedziby na terenie Polski, Wnioskodawca będzie zobowiązany do poboru podatku u źródła, z uwzględnieniem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania między Rzecząpospolitą Polską a Wielką Brytanią – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 września 2016 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie ustalenia, czy w przypadku wynajmu rurowych elementów przewodu wiertniczego od kontrahenta niemającego siedziby na terenie Polski, Wnioskodawca będzie zobowiązany do poboru podatku u źródła, z uwzględnieniem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania między Rzecząpospolitą Polską a Wielką Brytanią.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 5 grudnia 2016 r. Znak: 2461-IBPB-2-2.4511.882.2016.1.MMA oraz 2461-IBPB-1-1.4510.357.2016.1.NL wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano 16 grudnia 2016 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, której przedmiotem jest świadczenie usług doradczych w zakresie technologii wiertniczych, dostaw sprzętu i osprzętu wiertniczego oraz technologii płynów wiertniczych, a także pośrednictwo w zakupie sprzętu wykorzystywanego w tego rodzaju działalności.

W najbliższym czasie firma zamierza poszerzyć działalność o wynajem rurowych elementów przewodu wiertniczego.

Przewód wiertniczy jest długim wydrążonym wałem, w którego budowie występują różne elementy rurowe, w szczególności rury płuczkowe i obciążniki.

Inaczej mówiąc, przewodem wiertniczym nazywamy ciąg skręconych ze sobą nagwintowanych stalowych elementów rurowych służących do tłoczenia płuczki na dno otworu, przekazywania ruchu obrotowego i nacisku na świder. Jest to element bierny, który samodzielnie nie może wykonać żadnej pracy. Nie jest to maszyna. Aby go skręcić, zapuścić do otworu i użyć w procesie wiercenia potrzebne jest osobne urządzenie wiertnicze. Elementy przewodu wiertniczego zużywają się w trakcie ich eksploatacji. Czas życia (trwałość) zależy od wywieranych zmiennych co do charakteru i wielkości obciążeń. Połączenie kolejnych elementów odbywa się dzięki stożkowym połączeniom gwintowym. Gwint zewnętrzny (czop) łączony jest z gwintem wewnętrznym (mufa). Połącznia gwintowe są wykonywane zgodnie z normą API.

Przedmiotem wynajmu będą następujące elementy przewodu:

• łączniki wiertnicze wykonane ze stali stopowych (różnych średnic i połączeń gwintowych),
• obciążniki niemagnetyczne (rurowe elementy ochronne dla sond pomiarowych) wykonane ze stopów,
• Mud Motor (rurowy element służący do przekazywania energii do narzędzia wiercącego), długości elementów wahają się od 4 do 9 m, a średnica od 60 do 250 mm,
• rury płuczkowe wykonane ze stali stopowych. Długości elementów wahają się od 3 do 9,5 m, a średnica calizny rury od 60 do 180 mm.
  
  

Rurowe elementy przewodu wiertniczego firma Wnioskodawcy zamierza wynajmować głównie od kontrahentów z Wielkiej Brytanii i w dalszej kolejności wynajmować go na terenie Polski polskim firmom.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 14 grudnia 2016 r. wskazano m.in., że rurowe elementy przewodu wiertniczego Wnioskodawca zamierza wynajmować głównie od kontrahentów z Wielkiej Brytanii, którzy swoją rezydencję podatkową w Wielkiej Brytanii potwierdzą stosownymi certyfikatami rezydencji.

Brytyjscy kontrahenci nie posiadają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zakładu w rozumieniu Konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodów i od zysków majątkowych z dnia 20 lipca 2006 r. Ww. kontrahenci mogą być zarówno osobami prawnymi jak również osobami fizycznymi będącymi przedsiębiorcami - forma prawna zostanie potwierdzona w umowie współpracy.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

1. Czy rurowy element przewodu wiertniczego, który Wnioskodawca zamierza w ramach jedoosobowej działalności gospodarczej wynajmować od kontrahentów brytyjskich jest urządzeniem przemysłowym wymienionym w art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od należności wypłaconych z tytułu najmu ww. przewodu w przypadku kontrahentów brytyjskich będących osobami fizycznymi – przedsiębiorcami, którzy swoją rezydencję podatkową w Wielkiej Brytanii potwierdzą stosownymi certyfikatami rezydencji?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, rurowe elementy przewodu wiertniczego nie są urządzeniem przemysłowym, są natomiast materiałem zużywającym się podczas eksploatacji i Wnioskodawca nie jest zobowiązany do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od należności wypłaconych z tytułu najmu ww. przewodu w przypadku kontrahentów brytyjskich będących osobami fizycznymi – przedsiębiorcami, którzy swoją rezydencję podatkową w Wielkiej Brytanii potwierdzą stosownymi certyfikatami rezydencji.

Jak wynika z definicji zamieszczonych w Słowniku Języka Polskiego (PWN Warszawa 1989), maszyną można nazwać urządzenie zawierające mechanizm lub zespól mechanizmów służący do przetwarzania energii albo do wykonywania określonej pracy. Z kolei urządzenie, to według tego samego źródła, rodzaj mechanizmu lub zespół przyrządów służący do wykonywania określonych czynności.

Ten sam słownik podaje krótką definicję przewodu wiertniczego, zgodnie z którą jest to zestaw żerdzi wiertniczych albo rur płuczkowych na których wisi przyrząd (narzędzie) wiertnicze.

Z definicji tej nie wynika, że sam przewód może być interpretowany jako samodzielne urządzenie lub samodzielna maszyna. Nie wynika również, że jest to mechanizm lub zespół mechanizmów. Jedynie narzędzie może być uznane za mechanizm wiercący, przy czym nie jest to element przewodu. Taką samą definicję rozdzielającą przewód wiertniczy od dokręconych do niego narzędzi podaje prof. Ludwik Szostak w podręczniku Wiertnictwo oraz prof. Jan Artymiuk w szeregu artykułów dotyczących eksploatacji elementów przewodu.

Wielka Encyklopedia PWN wydana w Warszawie (2004) definiuje przewód jako zespół ścianek materialnych ograniczających strumień płynu. Cechą charakterystyczną jest znacząca długość w stosunku do wymiaru poprzecznego oraz stosunkowo mała grubość ścianki w stosunku do średnicy zewnętrznej. Głównym elementem konstrukcyjnym jest rura wykonana ze stali lub stopów o pierścieniowym przekroju. Rurę wykonuje się przez walcowanie, a elementy łączące (zworniki) dogrzewane są w procesie zgrzewania tarciowego.

Według definicji najczęściej występującej w podręcznikach, przewód wiertniczy jest długim wydrążonym wałem w którego budowie występują różne elementy rurowe, w szczególności rury płuczkowe i obciążniki. Nie jest to mechanizm. Wg Wikipedii, mechanizm to zespół współpracujących ze sobą części składowych maszyny lub przyrządu spełniających określone zadanie. Bezpośrednim odniesieniem jest definicja stosowana w inżynierii mechanicznej, według której każdy mechanizm musi składać się z czterech elementów tj. nieruchomej bazy (ostoi), członu czynnego, członu biernego oraz członów pośredniczących. W przypadku przewodu wiertniczego nie można mówić o bazie i członie czynnym, a co najwyżej o elemencie biernym, który sam w sobie nie wyczerpuje idei mechanizmu (maszyny, urządzenia). Dodatkowo, kluczowy element mechanizmu jakim jest baza jest nieruchomym punktem odniesienia dla pozostałych jego części. Natomiast w przewodzie wiertniczym nie odnajdujemy takiej analogii.

Na podstawie dogłębnej analizy podręczników akademickich, recenzowanych artykułów technicznych oraz długoletniej praktyki Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przewodem wiertniczym jest ciąg skręconych ze sobą nagwintowanych stalowych elementów rurowych służących do tłoczenia płuczki na dno otworu, przekazywania ruchu obrotowego i nacisku na świder. Jest to element bierny, który samodzielnie nie może wykonać żadnej pracy. Nie jest to więc maszyna ani urządzenie. Aby go skręcić, zapuścić do otworu i użyć w procesie wiercenia potrzebne jest urządzenie wiertnicze. Elementy przewodu wiertniczego zużywają się w trakcie ich eksploatacji. Czas życia (trwałość) zależy od wywieranych zmiennych co do charakteru i wielkości obciążeń. Połączenie kolejnych elementów odbywa się dzięki stożkowym połączeniom gwintowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zakres podmiotowy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza bądź miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma miejsce zamieszkania, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) – osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Zgodnie z art. 29 ust. 2 ww. ustawy – przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i na podstawie art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

W art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacanych przez podmioty polskie osobom fizycznym, które nie mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w przypadku uzyskania których, ww. osoba fizyczna podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 41 ust. 4 ww. ustawy – płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

W rozpatrywanej sprawie zastosowanie znajdą przepisy Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych podpisanej w Londynie dnia 20 lipca 2006 r. (Dz.U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840 ze zm., dalej: „umowa polsko-angielska”).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 umowy polsko-angielskiej, należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże takie należności mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstały, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz jeżeli osoba uzyskująca należności jest osobą do nich uprawnioną, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty należności licencyjnych brutto (art. 12 ust. 2 umowy polsko-angielskiej).

Zgodnie z art. 12 ust. 3 umowy polsko-angielskiej, określenie „należności licencyjne” użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego (włącznie z filmami dla kin oraz filmami lub taśmami transmitowanymi w radiu lub telewizji), wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how).

Należy podkreślić, że zgodnie z art. 3 ust. 2 umowy polsko-angielskiej, przy stosowaniu niniejszej Konwencji w dowolnym czasie przez Umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie w niej niezdefiniowane będzie miało takie znaczenie, jakie ma ono w tym czasie w przepisach prawnych tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, przy czym znaczenie wynikające z ustawodawstwa podatkowego tego Państwa ma pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego Państwa.

Dokonując interpretacji postanowień ww. umowy należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak również brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

W komentarzu do art. 12 Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku (z dnia 22 lipca 2010 r. ABC a Wolters Kluwer business, Warszawa 2011 r.) w pkt 41.1. zastrzeżeń do art. 12 ust. 2 Konwencji OECD, Polska zastrzegła sobie prawo włączenia do definicji należności licencyjnych dochodu uzyskiwanego z użytkowania lub prawa do użytkowania urządzeń przemysłowych, handlowych lub naukowych oraz kontenerów.

Kluczowym dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy jest rozumienie użytego w art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrotu „użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego”. Zarówno w ustawie podatkowej, jak i międzynarodowej umowie podatkowej brak jest definicji legalnej słowa „urządzenie przemysłowe”. Niezbędnym jest zatem odwołanie do języka potocznego albowiem regułom języka normatywnego odpowiadają określone dyrektywy wykładni językowej, w myśl których (...) przy tłumaczeniu znaczenia normy należy jej przypisać takie znaczenie, jakie ma ona w języku potocznym, chyba, że ważne względy przemawiają za odstępstwem od tego znaczenia (por. L. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2010, s. 99). Za punkt wyjścia przy interpretacji znaczenia wyrazów „urządzenie” i „przemysłowe” należy przyjąć ich znaczenie słownikowe. Otóż, wyraz „urządzenie” występuje w znaczeniu: „przedmiotu o złożonej konstrukcji, wykonującego lub ułatwiającego określoną pracę” (Wielki Słownik Języka Polskiego, http://www.wsjp.pl); „mechanizmu bądź zespołu mechanizmów, niekiedy bardzo skomplikowanych technicznie, służących do wykonywania określonych czynności, pełniących jakąś funkcję; przyrządu” (Nowy Słownik Języka Polskiego, pod red. B. Dunaja, s. 749); „mechanizmu lub zespołu mechanizmów, służącego do wykonania określonych czynności” (Słownik Języka Polskiego PWN, http://sjp.pwn.pl). Zaś wyraz „przemysłowy” oznacza „związany z przemysłem, używany, stosowany w przemyśle” (Nowy Słownik Języka Polskiego, por red. B. Dunaja, s. 543). Z kolei wyraz „przemysł” oznacza „działalność polegającą na produkcji towarów określonego rodzaju na dużą skalę, przy użyciu maszyn” (Wielki Słownik Języka Polskiego, www.wsjp.pl); „podstawowy dział gospodarki, obejmujący masowe wytwarzanie za pomocą środków technicznych określonej grupy wyrobów” (Nowy Słownik Języka Polskiego, pod red. B. Dunaja, s. 543).

Taka definicja urządzenia przemysłowego została przyjęta i zaakceptowana w orzecznictwie sądowowoadministracyjnym, opowiadającym się za tym, aby pojęcie „urządzenia przemysłowe” było rozumiane maksymalnie szeroko (zob. np. wyrok NSA z siedzibą w Szczecinie z 16 maja 1995 r., sygn. akt SA/Sz 183/95). Zdaniem sądów administracyjnych, sformułowanie „użytkowanie urządzenia przemysłowego” jest ogólne, obejmuje wszelkie możliwe urządzenia stanowiące pewien zespół elementów technicznych. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym panuje pogląd, że wyrażenie „urządzenie przemysłowe”, czyli urządzenie związane z przemysłem nie można zawężać do urządzeń wykorzystywanych bezpośrednio przy produkcji. Szerokie rozumienie „urządzenia przemysłowego” winno prowadzić do wniosku, że w zakresie tego pojęcia mieszczą się wszelkie wytwory przemysłowe.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, której przedmiotem jest świadczenie usług doradczych w zakresie technologii wiertniczych, dostaw sprzętu i osprzętu wiertniczego oraz technologii płynów wiertniczych, a także pośrednictwo w zakupie sprzętu wykorzystywanego w tego rodzaju działalności. W najbliższym czasie firma zamierza poszerzyć działalność o wynajem rurowych elementów przewodu wiertniczego. Przewód wiertniczy jest długim wydrążonym wałem, w którego budowie występują różne elementy rurowe, w szczególności rury płuczkowe i obciążniki. Inaczej mówiąc, przewodem wiertniczym nazywamy ciąg skręconych ze sobą nagwintowanych stalowych elementów rurowych służących do tłoczenia płuczki na dno otworu, przekazywania ruchu obrotowego i nacisku na świder. Jest to element bierny, który samodzielnie nie może wykonać żadnej pracy. Nie jest to maszyna. Aby go skręcić, zapuścić do otworu i użyć w procesie wiercenia potrzebne jest osobne urządzenie wiertnicze. Elementy przewodu wiertniczego zużywają się w trakcie ich eksploatacji. Czas życia (trwałość) zależy od wywieranych zmiennych co do charakteru i wielkości obciążeń. Połączenie kolejnych elementów odbywa się dzięki stożkowym połączeniom gwintowym. Gwint zewnętrzny (czop) łączony jest z gwintem wewnętrznym (mufa). Połącznia gwintowe są wykonywane zgodnie z normą API.

Przedmiotem wynajmu będą następujące elementy przewodu:

• łączniki wiertnicze wykonane ze stali stopowych (różnych średnic i połączeń gwintowych),
• obciążniki niemagnetyczne (rurowe elementy ochronne dla sond pomiarowych) wykonane ze stopów,
• Mud Motor (rurowy element służący do przekazywania energii do narzędzia wiercącego), długości elementów wahają się od 4 do 9 m, a średnica od 60 do 250 mm,
• rury płuczkowe wykonane ze stali stopowych, długości elementów wahają się od 3 do 9,5 m, a średnica calizny rury od 60 do 180 mm.
  
  

Rurowe elementy przewodu wiertniczego firma Wnioskodawcy zamierza wynajmować głównie od kontrahentów z Wielkiej Brytanii (rezydentów podatkowych w Wielkiej Brytanii, którzy swoją rezydencję podatkową w Wielkiej Brytanii potwierdzą stosownymi certyfikatami rezydencji) i w dalszej kolejności wynajmować na terenie Polski polskim firmom. Brytyjscy kontrahenci nie posiadają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zakładu w rozumieniu Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodów i od zysków majątkowych z dnia 20 lipca 2006 r. Ww. kontrahenci mogą być osobami fizycznymi – forma prawna zostanie potwierdzona w umowie współpracy.

Mając na względzie zaprezentowane wyżej rozumienie terminu, „używanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego” stwierdzić należy, że jeżeli w istocie, jak twierdzi Wnioskodawca, przewód wiertniczy jest elementem biernym, który samodzielnie nie może wykonać żadnej pracy a rurowe elementy przewodu wiertniczego, o których mowa we wniosku są jedynie materiałem zużywającym się podczas eksploatacji to tym samym, nie można traktować ich jako urządzenie przemysłowe, o którym mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz jednocześnie w art. 12 ust. 3 umowy polsko-angielskiej, zgodnie z przywołanym art. 3 ust. 2 ww. umowy.

Tym samym, płatności za wynajem ww. rurowych elementów przewodu wiertniczego dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahentów będących osobami fizycznymi oraz rezydentami Wielkiej Brytanii nie będą stanowić należności licencyjnych w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz umowy polsko-angielskiej. W konsekwencji, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobrania i odprowadzenia jako płatnik, na podstawie art. 41 ust. 4 w związku z art. 29 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłaconych na rzecz tych osób ww. należności.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Organ wydający niniejszą interpretację podkreśla, że jeżeli przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego będzie różnił się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia. Należy też zauważyć, że na podatniku (płatniku) spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne.

Nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem została wydana odrębna interpretacja.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.