2016.12.22 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPP1.4512.787.2016.2.BM
z 22 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 września 2016 r. (data wpływu 10 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności wycofania z ewidencji środków trwałych nieruchomości i przeznaczenia jej na wynajem w ramach tzw. „najmu prywatnego”, oraz braku obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego z tytułu ww. czynności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 października 2016 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności wycofania z ewidencji środków trwałych nieruchomości i przeznaczenia jej na wynajem w ramach tzw. „najmu prywatnego”, oraz braku obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego z tytułu ww. czynności.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca od 2004 r. pozostaje w związku małżeńskim w którym obowiązuje system wspólności majątkowej. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od 2007 r. jest zarejestrowany jako przedsiębiorca w ewidencji działalności gospodarczej.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w trzech branżach: działalności projektowej i architektonicznej, działalność budowlaną i działalność transportową.

Wnioskodawca jest podatnikiem czynnym VAT. Sprzedaż realizowana poprzez prowadzoną przez Wnioskodawcę działalność jest w całości opodatkowana podatkiem VAT. W działalności Wnioskodawcy nie występuje sprzedaż zwolniona ani nie podlegająca opodatkowaniu.

Wnioskodawca w okresie od 2008-2012 r. nabył nieruchomości gruntowe w postaci działek na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Nabycie działek następowało ze środków pochodzących z majątku osobistego Wnioskodawcy. Działki nabywane były od osób fizycznych, a zakup nie dawał podatnikowi prawa do odliczenia podatku naliczonego. Na jednej z zakupionych działek Wnioskodawca wybudował wolnostojący budynek usługowo- mieszkalny, pozostałe działki stanowią drogę dojazdową do budynku oraz parking na potrzeby klientów.

W okresie budowy ww. budynku na przedmiotowej nieruchomości - na podstawie faktur VAT dokumentujących poniesione wydatki Wnioskodawca odliczył w całości podatek naliczony.

Nieruchomość została wprowadzona do ewidencji środków trwałych przedsiębiorstwa Wnioskodawcy w 2012 r. - kwota wyceny wynosiła 1.085.000,- zł.

W szczególności nieruchomość została oddana do użytkowania w październiku 2012 r., a stała się przedmiotem najmu od listopada 2012 r., w zakresie dotyczącym części (129,41m2) nieruchomości i w tym terminie doszło do pierwszego zasiedlenia co do części wynajmowanej.

Odnośnie części wykorzystywanej przez Wnioskodawcę, lokal został zasiedlony w październiku 2012 r., tzn. została uruchomiona w nim działalność gospodarcza, udokumentowana wystawionymi fakturami VAT.

Nieruchomość ta zatem w części jest przeznaczona na potrzeby działalności Wnioskodawcy, a pozostałe pomieszczenia są wynajmowane podmiotom trzecim wyłącznie na podstawie umów najmu. Wnioskodawca wystawia najemcom faktury VAT.

Tym samym przedmiotowa nieruchomość jest wykorzystywana w całości przez spółkę do czynności opodatkowanych. Nieruchomość nie była i nie jest wykorzystywana na cele działalności zwolnionej ani nie podlegającej opodatkowaniu.

Jedyna modernizacja została dokonana we wrześniu 2013 r. na kwotę 19.658,75 zł i związana była z utworzeniem parkingu na dodatkowo zakupionej sąsiedniej nieruchomości.

Powyższe ulepszenie nie przekroczyło zatem 30% wartości początkowej nieruchomości.

W związku z rozwojem prowadzonej działalności, po stronie Wnioskodawcy wystąpiła potrzeba prowadzenia ww. działalności w formie spółki prawa handlowego i zakończenie prowadzenia działalności w formie indywidualnej działalności gospodarczej. Z tej też przyczyny Wnioskodawca zawarł wraz z żoną umowę spółki komandytowej, której pozostają oni komandytariuszami, a której komplementariuszem jest spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Wnioskodawca wraz z żoną pozostają również wspólnikami tej spółki z o.o.

Spółka komandytowa została zarejestrowana w kwietniu 2016 r., a faktyczne zarządzanie w spółce komandytowej będzie sprawował komplementariusz.

Wnioskodawca zamierza wycofać przedmiotową Nieruchomość z prowadzonej indywidualnej działalności gospodarczej, która następnie zostanie udostępniona spółce oraz podmiotom trzecim do korzystania na podstawie umów najmu.

Następnie, pozostałą działalność gospodarczą Wnioskodawca zamierza wnieść aportem do spółki komandytowej jako przedsiębiorstwo w rozumień u art. 55(1) kodeksu cywilnego, i zakończyć prowadzenie działalności gospodarczej w formie indywidualnej działalności gospodarczej.

W efekcie Wnioskodawca - po wycofaniu Nieruchomości z działalności gospodarczej i wykreśleniu jej z ewidencji środków trwałych będzie nadal wynajmował przedmiotową nieruchomość w formie tzw. najmu prywatnego, i w tym zakresie pozostanie czynnym podatnikiem VAT i nie będzie korzystał ze zwolnienia od VAT.

Po wycofaniu nieruchomości Wnioskodawca nie będzie wykorzystywał jej na cele prywatne. Wyłączenie nieruchomości nie wpłynie w żaden sposób na zdolność do realizacji w pełnym zakresie dotychczasowych działań przedsiębiorstwa także po wniesieniu go aportem do spółki komandytowej, szczególnie, iż na potrzeby Wnioskodawcy wykorzystywana jest jedynie część nieruchomości, która w pozostałym zakresie wynajmowana jest podmiotom trzecim.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy wycofanie nieruchomości z ewidencji środków trwałych i przeznaczenie ich na wynajem w ramach tzw. najmu prywatnego w rozumieniu przepisów o podatku PIT będzie traktowane jako odpłatna dostawa towarów podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?
Czy wycofanie nieruchomości z ewidencji środków trwałych i przeznaczenie ich na wynajem w ramach tzw. najmu prywatnego w rozumieniu przepisów o podatku PIT będzie skutkowało powstaniem obowiązku zwrotu podatku VAT odliczonego z tytułu budowy nieruchomości?
Czy wycofanie nieruchomości z ewidencji środków trwałych i przeznaczenie ich na wynajem w ramach tzw. najmu prywatnego w rozumieniu przepisów o podatku PIT będzie wymagało dokonywania korekt podatku naliczonego?

Zdaniem Wnioskodawcy:

1.Wycofanie nieruchomości z ewidencji środków trwałych oraz przeniesienie jej do majątku prywatnego, w ramach którego będzie ona wynajmowana nie stanowi odpłatnej dostawy towarów podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 u.p.t.u. rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez odpłatną dostawę towarów, na podstawie art. 7 ust. 2 u.p.t.u. rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
wszelkie inne darowizny

jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. W powyższym przepisie przyjęto generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług, transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie (za wynagrodzeniem). Jednocześnie ustawodawca zrównał niektóre dostawy towarów i świadczenia usług wykonywane nieodpłatne z odpłatną dostawą towarów i odpłatnym świadczeniem usług, a więc z czynnościami, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Z przytoczonego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu VAT podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów, ich imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych. Natomiast zużycie towarów podlega opodatkowaniu tylko wówczas, gdy dokonywane jest na rzecz podmiotów i na cele wymienione w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy, pod warunkiem, źe przysługiwało prawo do odliczania podatku naliczonego.

Jeżeli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia kwoty podatku naliczonego, to wszelkie przekazanie lub zużycie towarów bez wynagrodzenia (nieodpłatne przekazania), pozostaje neutralne podatkowo (podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania).

Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 u.p.t.u. podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 u.p.t.u. jest wszelka działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W ocenie Wnioskodawcy w przedstawionym stanie faktycznym wycofanie nieruchomości z ewidencji środków trwałych oraz przeniesienie jej do majątku prywatnego na gruncie ustawy o podatku VAT, nie będzie stanowić przekazania tych składników na cele osobiste Wnioskodawcy, gdyż składniki te będą nadal wykorzystywane do czynności opodatkowanych polegających na świadczeniu usług najmu.

2.Należy zaznaczyć, iż definicja działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług jest znacznie szersza niż definicja działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (dalej również (u.s.d.g.) czy też ustawie z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ocena tego czy coś jest działalnością gospodarczą może być różna na gruncie ww. ustaw oraz ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z przywoływanym powyżej art. 15 ust.2 u.p.t.u. działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy jest wykorzystywanie składników majątku w sposób trwały dla celów zarobkowych. Powyższe oznacza, iż Wnioskodawca świadcząc usługi najmu w sposób trwały dla celów zarobkowych będzie prowadził w tym zakresie działalność gospodarczą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca będąc zarejestrowanym podatnikiem dokonując wynajmu składników majątku prywatnego (również tego niezwiązanego z działalnością gospodarczą w rozumieniu u.s.d.g. oraz u.p.d.o.f.) bez względu na źródło jego posiadania będzie z tytułu tych czynności podatnikiem podatku od towarów i usług. Ponadto wskazać należy, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega nieodpłatne świadczenie usług (inne niż wskazane w pkt 1) na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika, bez względu na to czy podatnikowi przysługiwało, czy też nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku.

Na podstawie art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz. 121, ze zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz, przy czym - jak wynika z § 2 tego samego artykułu - czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczeniem najemcy polegającym na płaceniu umówionego czynszu. Zatem oddanie w ramach umowy najmu osobie trzeciej nieruchomości skutkuje uzyskiwaniem korzyści majątkowej po stronie podmiotu dokonującego wynajmu.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe. Zatem ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości na cele mieszkaniowe. Wobec powyższego, zwolnione od podatku od towarów i usług są usługi w zakresie wynajmowania i dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek, natomiast w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze niemieszkalnym opodatkowane są stawką podatku w wysokość 23%. Także ulepszenie dokonane w kwocie ok. 20.000 zł, a więc nie przekraczające 30% wartości początkowej nieruchomości pozostaje bez wpływu na przedmiotową kwestię.

Mając na uwadze powołane przepisy należy stwierdzić, że najem wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe), bez względu na to, czy najem jest prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym, „prywatny” najem nieruchomości niemieszkalnych stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu tym podatkiem na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Mając na względzie powołane przepisy prawa Wnioskodawca wskazuje, że przedmiotowa nieruchomość po wycofaniu z działalności gospodarczej z przeznaczeniem jej do wynajmu nie będzie wykorzystywana na cele prywatne, będzie więc nadal przez Wnioskodawcę wykorzystywana do wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

Wnioskodawca oddając w najem przedmiotowe lokale w nieruchomości po jej wycofaniu z działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej i z ewidencji środków trwałych wykorzystywanych na cele prowadzonej działalności gospodarczej w rozumieniu u.o.s.d.g. i pdof., nie utraci statusu podatnika podatku VAT w tym zakresie. Powyższe wynika z faktu, że oddanie składników majątku w najem poza dotychczasową działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej - na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług - de facto skutkować będzie wykonywaniem działalności gospodarczej (polegającej na wynajmie nieruchomości) zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy, oraz dokonywaniem czynności opodatkowanych (czynsz z tytułu najmu), określonych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Jak bowiem wskazano wyżej, świadczenie usług najmu stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zatem wycofanie z działalności gospodarczej przedmiotowych składników majątku a następnie wynajmowanie ich na zasadzie „najmu prywatnego” na rzecz innych podmiotów oraz na rzecz spółek osobowej i kapitałowej, których Wnioskodawca jest wspólnikiem, nie spowoduje powstania obowiązku podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług, ani też Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do dokonywania korekt w VAT z tytułu zmiany sposobu wykorzystania nieruchomości do celów działalności gospodarczej.

Nie będzie też skutkowało obowiązkiem zwrotu podatku VAT odliczonego z tytułu budowy nieruchomości.

3.Odnosząc się w konsekwencji do kwestii korekty podatku naliczonego wskazać należy, że art. 86 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do cytowanych wyżej przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek jest związany, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego w odniesieniu do nieruchomości mającej być przedmiotem planowanego najmu albowiem:

przekazanie przedmiotowych składników z działalności gospodarczej do majątku prywatnego Wnioskodawcy celem ich wynajmu nie będzie stanowiło zmiany w sposobie ich wykorzystywania w szczególności nie będzie stanowiło czynności zwolnionej od podatku,
przedmiotowe składniki majątkowe nadal będą przez Wnioskodawcę wykorzystywane do czynności opodatkowanych, tj. najmu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się – w świetle art. 8 ust. 1 ustawy – każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy (…).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W powyższym przepisie przyjęto generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług, transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W przytoczonych przepisach została zrealizowana zasada powszechności opodatkowania wyrażona w art. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L Nr 347, poz. 1, z późn. zm.). Definicja świadczenia usług stanowi dopełnienie definicji dostawy towarów i tym samym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wszystkie czynności odpłatnego obrotu profesjonalnego.

Stosownie do art. 7 ust. 2 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
wszelkie inne darowizny

-jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Z przytoczonego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu VAT podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów, ich imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych. Natomiast zużycie towarów podlega opodatkowaniu tylko wówczas, gdy dokonywane jest na rzecz podmiotów i na cele wymienione w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy, pod warunkiem, że przysługiwało prawo do odliczania podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Zatem opodatkowaniu podlegać powinno, jako odpłatne świadczenie usług, użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza (w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników), jeżeli przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, w całości lub w części, przy nabyciu tych towarów, ich imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych. Tylko łączne zaistnienie ww. przesłanek umożliwia zastosowanie fikcji prawnej i objęcie zakresem opodatkowania VAT usług świadczonych nieodpłatnie. Jeśli jeden z tych warunków nie jest spełniony Wnioskodawca nie powinien opodatkowywać takiego nieodpłatnego świadczenia usług.

Zauważyć należy, że dla ustalenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej przepisu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności, jakie w danej sprawie występują.

Ponadto wskazać należy, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega nieodpłatne świadczenie usług (inne niż wskazane w pkt 1) na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika.

Nie każda jednak czynność w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, iż definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług, jest znacznie szersza niż definicja działalności gospodarczej uregulowana w ustawie z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r., poz. 584, z późn. zm.), czy też w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.). W konsekwencji ocena określonych stanów na gruncie powołanych aktów prawnych może być odmienna.

Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 380 ze zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że najem wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych, bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji najem stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ww. ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i ust. 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynność stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, na mocy art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Wobec powyższego, usługi w zakresie najmu nieruchomości o charakterze niemieszkalnym opodatkowane są stawką podatku w wysokości 23%.

W związku z tym, tzw. „prywatny” najem nieruchomości niemieszkalnych stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu tym podatkiem na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca, czynny podatnik VAT prowadzi działalność gospodarczą w całości opodatkowaną podatkiem VAT. Wnioskodawca w okresie od 2008-2012 r. nabył nieruchomości gruntowe w postaci działek na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Działki nabywane były od osób fizycznych, a zakup nie dawał podatnikowi prawa do odliczenia podatku naliczonego. Na jednej z działek Wnioskodawca wybudował budynek usługowo-mieszkalny, pozostałe działki stanowią drogę dojazdową do budynku oraz parking na potrzeby klientów.

W okresie budowy ww. budynku na przedmiotowej nieruchomości - na podstawie faktur VAT dokumentujących poniesione wydatki Wnioskodawca odliczył w całości podatek naliczony.

Nieruchomość została wprowadzona do ewidencji środków trwałych przedsiębiorstwa Wnioskodawcy i stała się przedmiotem najmu od listopada 2012 r., w zakresie dotyczącym części (129,41m2) nieruchomości i w tym terminie doszło do pierwszego zasiedlenia co do części wynajmowanej. Odnośnie części wykorzystywanej przez Wnioskodawcę, lokal został zasiedlony w październiku 2012 r., tzn. została uruchomiona w nim działalność gospodarcza, udokumentowana wystawionymi fakturami VAT.

Nieruchomość w części jest przeznaczona na potrzeby działalności Wnioskodawcy, a pozostałe pomieszczenia są wynajmowane podmiotom trzecim wyłącznie na podstawie umów najmu. Wnioskodawca wystawia najemcom faktury VAT.

Przedmiotowa nieruchomość jest wykorzystywana w całości przez spółkę do czynności opodatkowanych. Nieruchomość nie była i nie jest wykorzystywana na cele działalności zwolnionej ani nie podlegającej opodatkowaniu.

Wnioskodawca po wycofaniu Nieruchomości z działalności gospodarczej i wykreśleniu jej z ewidencji środków trwałych będzie nadal wynajmował przedmiotową nieruchomość w formie tzw. najmu prywatnego, i w tym zakresie pozostanie czynnym podatnikiem VAT i nie będzie korzystał ze zwolnienia od VAT.

Po wycofaniu nieruchomości Wnioskodawca nie będzie wykorzystywał jej na cele prywatne.

Mając na względzie powołane przepisy prawa wskazać należy, iż w rozpoznawanej sprawie w odniesieniu do wycofanej z przedsiębiorstwa Wnioskodawcy nieruchomości tj. działki zabudowanej budynkiem usługowo-mieszkalnym, drogą dojazdową do budynku oraz parkingiem na potrzeby klientów, którą Wnioskodawca jako osoba fizyczna ma zamiar wynajmować w formie tzw. najmu prywatnego spółce oraz podmiotom trzecim, nie będzie miał zastosowania art. 7 ust. 2 ustawy. Przedmiotowa nieruchomość – jak wynika z opisu sprawy - nie będzie przekazana do majątku osobistego Wnioskodawcy i nie będzie wykorzystana na cele prywatne, bowiem będzie wynajmowana spółce oraz podmiotom trzecim (Wnioskodawca wskazał, że w tym zakresie pozostanie czynnym podatnikiem VAT i nie będzie korzystał ze zwolnienia od VAT), a więc będzie nadal wykorzystywana przez Wnioskodawcę do wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu.

Wnioskodawca oddając w najem ww. nieruchomość - po wycofaniu z prowadzonej działalności gospodarczej (wykreśleniu z ewidencji środków trwałych) nie utraci statusu podatnika podatku VAT w tym zakresie. Oddanie bowiem przedmiotowej nieruchomości w najem poza dotychczasową działalnością gospodarczą – na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług – de facto skutkować będzie wykonywaniem działalności gospodarczej (polegającej na wynajmie nieruchomości), zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT oraz dokonywaniem czynności opodatkowanych określonych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Jak wskazano wyżej świadczenie usług najmu stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zatem Wnioskodawca będzie nadal prowadził działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

W konsekwencji czynność polegająca na przekazaniu wskazanych składników majątkowych do majątku prywatnego Wnioskodawcy jak to określił Wnioskodawca - w sytuacji gdy te składniki są i będą w dalszym ciągu wykorzystywane do działalności gospodarczej - nie będzie skutkowała opodatkowaniem podatkiem VAT przedmiotowej czynności, gdyż w istocie nie będzie to przekazanie na cele prywatne w rozumieniu ustawy o VAT.

Tak więc stanowisko Wnioskodawcy, że wycofanie nieruchomości z ewidencji środków trwałych oraz przeniesienie jej do majątku prywatnego na gruncie ustawy o podatku VAT, nie będzie stanowić przekazania tych składników na cele osobiste Wnioskodawcy, gdyż składniki te będą nadal wykorzystywane do czynności opodatkowanych polegających na świadczeniu usług najmu, należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się w konsekwencji do kwestii korekty podatku naliczonego oraz zwrotu odliczonego podatku wskazać należy, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do cytowanych wyżej przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Zasady dotyczące sposobu i terminu dokonywania korekt podatku naliczonego oraz podmiotu zobowiązanego do ich dokonania zostały określone w art. 91 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 91 ust. 1 ustawy VAT, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2−10, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2−6 lub 10 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

W myśl art. 91 ust. 2 ustawy, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1 podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Zgodnie z art. 91 ust. 3 ustawy o VAT korekty, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności gospodarczej - w deklaracji podatkowej za ostatni okres rozliczeniowy.

W przypadku, gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2, nastąpi sprzedaż towarów lub usług, o których mowa w ust. 2, lub towary te zostaną opodatkowane zgodnie z art. 14, uważa się, że te towary lub usługi są nadal wykorzystywane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty (art. 91 ust. 4). Natomiast zgodnie z art. 91 ust. 5 ustawy VAT, w przypadku, o którym mowa w ust. 4, korekta powinna być dokonana jednorazowo w odniesieniu do całego pozostałego okresu korekty. Korekty dokonuje się w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła sprzedaż, a w przypadku opodatkowania towarów zgodnie z art. 14 - w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym w stosunku do tych towarów powstał obowiązek podatkowy.

W świetle art. 91 ust. 6 ustawy o VAT, w przypadku gdy towary lub usługi, o których mowa w ust. 4, zostaną:

opodatkowane - w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane z czynnościami opodatkowanymi,
zwolnione od podatku lub nie podlegały opodatkowaniu - w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane wyłącznie z czynnościami zwolnionymi od podatku lub niepodlegającymi opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 91 ust. 7 ustawy przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

W przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 2 zdanie pierwsze i drugie oraz ust. 3. Korekty tej dokonuje się przy każdej kolejnej zmianie prawa do odliczeń, jeżeli zmiana ta następuje w okresie korekty (art. 91 ust. 7a).

Zatem mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawione zdarzenie przyszłe należy zauważyć, że Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego, w tym zwrotu podatku VAT odliczonego przy budowie budynku, w odniesieniu do składników majątkowych mających być przedmiotem planowanego najmu gdyż:

przekazanie przedmiotowych składników z działalności gospodarczej do majątku prywatnego Wnioskodawcy celem ich wynajmu nie będzie stanowiło zmiany w sposobie ich wykorzystania w szczególności nie będzie stanowiło czynności zwolnionej od podatku;
przedmiotowe składniki majątkowe nadal będą przez Wnioskodawcę wykorzystywane do działalności gospodarczej, do czynności opodatkowanych tj. wynajmu.

Nie nastąpi więc w tym przypadku zmiana przeznaczenia tych składników.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku obowiązku dokonania korekty oraz zwrotu podatku naliczonego w odniesieniu do nieruchomości mającej być przedmiotem planowanego przeniesienia i dalszego najmu, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zmiana któregokolwiek elementu opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku lub zmiana stanu prawnego powoduje, że interpretacja traci ważność.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163 poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin