Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-1-2.4510.1019.2016.4.BD
z 30 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 11 października 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 2 grudnia 2016 r.), uzupełnionym 23 stycznia 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości powstania przychodu z tytułu wypłaty dywidendy w formie rzeczowej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 grudnia 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości powstania przychodu z tytułu wypłaty dywidendy w formie rzeczowej. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego też pismem z 10 stycznia 2017 r. Znak: 2461-IBPB-1-2.4510.1019.2016.1.BD wezwano Wnioskodawcę do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 23 stycznia 2017 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

A. Spółka działa od 1999 r. i uzyskany zysk był przekazywany decyzją Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników w poszczególnych latach na kapitał zapasowy. Na dzień 2 kwietnia 2016 r. na kapitale zapasowym wraz z zyskami z lat ubiegłych i za 2015 r. zgromadzonych było środków w łącznej wysokości 1 155 997,11 zł.

Na dzień 2 kwietnia 2016 r. zgodnie z prawem cywilnym, księgami wieczystymi, Wnioskodawcy przysługiwało prawo własności lokalu stanowiącego odrębną nieruchomość o wartości księgowej równej 1 277 625,78 zł. Natomiast wartość rynkowa tej nieruchomości oszacowana przez biegłego rzeczoznawcę wynosiła 1 178 000,00 zł (data sporządzenia operatu szacunkowego 9 grudnia 2015 r.).

B. W umowie Spółki znajduje się zapis (§ 9 umowy spółki) dotyczący pobrania zysku w formie dywidendy i brzmi następująco:

„1. Wspólnicy uczestniczą w podziale czystego zysku wynikającego z rocznego sprawozdania finansowego według zasad ustalonych przez Zgromadzenie Wspólników.

1. Kwota przeznaczona do podziału między wspólników nie może przekraczać zysku za ostatni rok obrotowy, powiększona o niepodzielone zyski z lat ubiegłych oraz o kwoty przeniesione na kapitał zapasowy lub kapitał rezerwowy.
2. Wspólnicy mogą pobrać zysk poprzez dywidendę w formie:
1. pieniężnej,
   
2. niepieniężnej (rzeczowej).
3. Wspólnicy decydując o pobraniu zysku wskazują formę realizacji dywidendy.
4. Zgromadzenie wspólników może podjąć uchwałę o realizacji pobrania dywidendy w formie rzeczowej, w przypadku posiadania środków wystarczających na realizację dywidendy, albo braku środków pieniężnych lub jeżeli uzna to za celowe za względu na prawidłową gospodarkę spółki.
5. W przypadku realizacji dywidendy w formie rzeczowej Zarząd spółki zobowiązany jest przedstawić zgromadzeniu wspólników przed podjęciem uchwały w tej sprawie sprawozdanie dotyczące środków pieniężnych oraz opinię w tym zakresie”.  
   
   

C. Zarząd w nawiązaniu do § 9 ust. 6 umowy spółki przedstawił Zgromadzeniu Wspólników opinię o treści:

„Zarząd w osobach:…(osoby wymienione w KRS) po wszechstronnym przeanalizowaniu stanu środków pieniężnych, potrzeb spółki, możliwości pozyskania środków pieniężnych stwierdza, co następuje:

1. Stan środków pieniężnych oraz innych aktywów pieniężnych:
1. na koniec roku 2015 wynosił 117 209,16 złotych,
   
2. na koniec roku 2014 wynosił 32 318,09 złotych,
   
3. na koniec roku 2013 wynosił 10 782,31 złotych,
   
4. na koniec roku 2012 wynosił 32 251,87 złotych.
2. Zdaniem Zarządu, posiadane środki pieniężne w kasie spółki oraz na rachunkach bankowych spółki wykorzystywane są do prawidłowej gospodarki oraz zachowania prawidłowego przepływu środków pieniężnych.
3. Pozyskanie zewnętrznego źródła finansowania działalności (np. kredytów) jest kosztowne, także często czasochłonne oraz angażujące rzeczowe, finansowe i osobowe zasoby spółki.
4. Zdaniem Zarządu, realizacja kodeksowego uprawnienia do dywidendy w myśl art. 191 ksh i nast. oraz w myśl § 9 umowy spółki przekraczająca sumaryczną kwotę (łączna kwotę dla wszystkich wspólników) 30 000,00 złotych w formie pieniężnej byłaby szkodliwa dla prawidłowej gospodarki spółki lub wręcz uniemożliwiałaby Zarządowi realizację zadań biznesowych spółki, w szczególności poprzez utratę płynności finansowej spółki.
5. Z tych względów w trosce o prawidłową gospodarkę, a w szczególności w trosce o płynność finansową – jako dobro ekonomiczne wyższego rzędu – Zarząd wnioskuje do Zgromadzenia wspólników o nie realizowanie tegoż uprawnienia w formie pieniężnej.
6. Zarząd – nie kwestionując uprawnienia kodeksowego do dywidendy w myśl art. 191 ksh i nast. oraz w myśl § 9 umowy spółki – wnosi o realizację tegoż uprawnienia w kwocie przekraczającej 30 000,00 złotych w formie niepieniężnej (rzeczowej) w myśl § 9 ust. 3 lit. b umowy spółki”.
   
   

D. Zgromadzenie Wspólników korzystając ze swojego kodeksowego uprawnienia podjęło uchwałę w tym zakresie o treści:

„Wspólnicy Spółki w trybie § 9 ust. 3 lit. b w związku z ust. 4 i ust. 5 umowy spółki postanowili ustalić dywidendy niepieniężne (rzeczowe) w wysokości 1 155.997,11 złotych mające pokrycie:

1. w kapitale zapasowym w wysokości 949 661,25 złotych,
2. w zysku z lat ubiegłych w wysokości 71 600,00 złotych,
3. w zysku za rok 2015 w wysokości 134 735,86 złotych”.
   
   

E. Następnie Zgromadzenie Wspólników Wnioskodawcy w formie aktu notarialnego doprecyzowało, że „Przypadającą Wspólnikom dywidendę w kwocie 1 155 997,11 złotych zrealizować w formie rzeczowej przez przeniesienie na rzecz Wspólników własności lokalu użytkowego (…)”.

F. Zgodnie z regułami prawa cywilnego oraz handlowego Wnioskodawca zrealizował uchwałę w sprawie wypłaty dywidendy zgodnie z wolą Zgromadzenia wspólników Sąd Rejonowy ujawnił w księdze wieczystej przeniesienie własności nieruchomości na rzecz udziałowców Wnioskodawcy.

G. W tym stanie rzeczy udziałowcom wypłacono dywidendę w formie niepieniężnej (rzeczowej) w postaci nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka uzyskała przychód - ze szczególnym uwzględnieniem art. 14a PDOP - wypłacając dywidendę w formie rzeczowej?

Wnioskodawca uważa, że nie uzyskał przychodu w rozumieniu art. 12, 14, 14a PDOP z następujących powodów.

Art. 191-198 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz.U. z 2016 r., poz. 1578, dalej: „ksh”) regulują zasady wypłaty dywidend, ich wysokość, dzień dywidendy oraz zasady otrzymania zaliczek na poczet dywidend przez wspólników. Zapisy kodeksowe nie regulują formy dywidendy.

Dlatego wspólnicy Spółki (Wnioskodawcy) w umowie Spółki określili formę wypłaty dywidendy wskazując, że dywidenda może mieć formę pieniężną lub formę niepieniężną, tj. rzeczową. Ponieważ wspólnicy przez cały okres działania Wnioskodawcy nie pobierali dywidendy, zgromadził się zysk wypracowany (za rok 2015 i lata wcześniejsze) w wysokości 1 155 997,11 złotych. Takich środków pieniężnych Zgromadzenie Wspólników nie mogło wycofać z obiegu gospodarczego Wnioskodawcy, ponieważ naraziłoby to Wnioskodawcę na poważne problemy w przepływie środków pieniężnych, zagrażając płynności finansowej Wnioskodawcy, jako dobra ekonomicznego wyższego rzędu, a w konsekwencji groziłoby to utratą bytu prawnego Wnioskodawcy. Stąd decyzja Zgromadzenia Wspólników o pobraniu dywidendy rzeczowej.

Zgodnie z umową spółki w momencie podjęcia decyzji o pobraniu zysku Zgromadzenie Wspólników musi wskazać formę realizacji dywidendy. Zgodnie z umową spółki wskazanie formy realizacji dywidendy jest warunkiem koniecznym do realizacji uprawnienia kodeksowego. Taka procedura ze względu na enigmatyczność zapisów ksh oraz prawidłową gospodarkę, a w szczególności w trosce o płynność finansową - jako dobra ekonomicznego wyższego rzędu - jest ze wszech miar uzasadniona i należy pozytywnie odnieść się do tej konstrukcji.

Hipoteza normy art. 14a PDOP zakłada istnienie zobowiązania pieniężnego, które z wykorzystaniem konstrukcji datio in solutum jest regulowane w następstwie świadczeniem niepieniężnym. W tym kontekście należy wyjaśnić, czy wypłata wypracowanego zysku jest świadczeniem pieniężnym oraz w jakim sensie użyto zwrotu zobowiązanie.

Pojęcie świadczenia należy rozumieć w kontekście kodeksu cywilnego, a w szczególności art. 353 § 2 kc. Natomiast pojęcie zobowiązania można rozumieć cywilistycznie, w szczególności przez pryzmat art. 353 § 1 kc lub w kontekście prawa bilansowego, poprzez pryzmat struktury bilansu, po stronie pasywów, w sekcji B „Zobowiązania i rezerwy na zobowiązania”.

Kontekst cywilistyczny:

W spółce kapitałowej prawa handlowego przed podjęciem uchwały w sprawie dywidendy:

1. wypracowany zysk nigdy nie podlega wypłacie wspólnikom (udziałowcom),
2. wspólnik (udziałowiec) nie może wyegzekwować – nawet sądownie – uprawienia do uczestnictwa zysku jaki spółka kapitałowa osiągnęła,
3. wspólnik (udziałowiec) nie może naliczyć odsetek od niewypłaconej dywidendy jako zobowiązania.
   
   

W tym aspekcie nie można rozważać istoty, rodzaju, formy świadczenia wypłaty zysku, bowiem takowe nie istnieje w żadnym aspekcie.

Zobowiązanie jako dywidenda:

1. powstaje w momencie podjęcia stosownej uchwały Zgromadzenia Wspólników,
2. zostaje ukształtowane uchwałą w sprawie dywidendy, czyli zgodnie z regulacjami obowiązującymi u Wnioskodawcy w trybie określonym w § 9 umowy spółki, tym samym określając formę pieniężną lub rzeczową.
   
   

Kontekst bilansowy:

W spółce kapitałowej prawa handlowego przed podjęciem uchwały w sprawie dywidendy:

1. wypracowany zysk widoczny jest po stronie pasywów jednostki w sekcji A Kapitały (fundusz) własny, w części Kapitał (fundusz) zapasowy, bądź rezerwowy lub zysk (strata) z lat ubiegłych i bieżący w zależności od przyjętych rozwiązań,
2. wysokość wypracowanego zysku wyrażona jest w wartościach niepieniężnych w walucie polskiej.
   
   

Dywidenda uwidoczniona jest:

1. jako zobowiązanie, którego wysokość wyrażona jest w wartościach pieniężnych w walucie polskiej,
2. w momencie podjęcia stosowanej uchwały Zgromadzenia Wspólników, poprzez odpowiedni zapis księgowy z sekcji A Kapitały (fundusze) własne do sekcji B Zobowiązania i rezerwy na zobowiązania.
   
   

Patrząc na cywilistyczne pojęcie „zobowiązania” i bilansowe pojęcie „zobowiązania” w obu definicjach wypracowany zysk nie mieści się w żadnej z tych kategorii. Dopiero podjęcie stosowanej uchwały kształtuje zobowiązanie cywilistyczne i bilansowo w postaci dywidendy. Przechodząc na płaszczyznę podatkową, dyspozycja normy art. 14a PDOP zakłada istnienie zobowiązania w postaci świadczenia pieniężnego, które w następstwie jest regulowane świadczeniem niepieniężnym.

W przedmiotowej sprawie taka sytuacja nie zachodzi, bowiem ze względów jak najlepiej pojętego dobra ekonomicznego (biznesowego) Zgromadzenie Wspólników ukształtowało dywidendę jako świadczenie niepieniężne.

Zdaniem Wnioskodawcy, w tej sprawie istotna jest odpowiedź na pytanie o moment kształtujący zobowiązanie pod postacią dywidendy i czy może być to zobowiązanie ukształtowane od początku w formie rzeczowej z tym, że jego wysokość zostaje wyrażona w wartościach pieniężnych w walucie polskiej.

W przedstawionej sytuacji Wspólnicy podjęli uchwałę o wypłacie dywidendy niepieniężnej. Następnie inną czynnością prawną Wspólnicy doprecyzowali majątek jaki ma służyć do realizacji dywidendy. Tak, wiec Wspólnicy w stosunku do Spółki - na mocy regulacji zawartych w umowie spółki - od początku mają roszczenie wyłącznie o przeniesienie prawa do nieruchomości, a nie o wypłatę środków pieniężnych.

Gdyby Wnioskodawca nie zrealizował uchwały w sprawie dywidendy Wspólnicy (udziałowcy) mieliby uprawienie do wystąpienia na drogę sądową przymuszające Wnioskodawcę do przeniesienia prawa do nieruchomości na ich rzecz.

Podkreślenia wymaga fakt, że konstrukcja dywidendy rzeczowej uzasadniona jest biznesowo, płynnością finansową jako dobra ekonomicznego wyższego rzędu. W tej sytuacji, konstrukcji dywidendy rzeczowej nie należy taktować jako optymalizację podatkową, tylko jako optymalizację biznesową realizacji prawa poboru zysku poprzez dywidendę. Kwestie podatkowe, w szczególności problemy z kwalifikacją podatkową są tylko konsekwencją decyzji biznesowej Zgromadzenia Wspólników.

Nie powstaje także przychód w myśl art. 12 i 14 PDOP.

Problematyką wypłaty dywidendy rzeczowej w kontekście art. 12 i art. 14 PDOP zajmował się wielokrotnie Naczelny Sąd Administracyjny.

W tej materii została ukształtowana linia orzecznicza, co wynika z orzeczeń:

1. wyrok NSA z 22 lutego 2013 r., sygn. akt II FSK 1771/11,
2. wyrok NSA z 28 stycznia 2015 r., sygn. akt II FSK 3198/12,
3. wyrok NSA z 19 marca 2013 r., sygn. akt II FSK 1437/11,
4. wyrok NSA z 28 stycznia 2015 r., sygn. akt II FSK 3207/12.
   
   

Linia orzecznicza jednoznacznie stwierdza, że przychód nie powstaje.

Wnioskodawca zgadza się z argumentacją przyjętą przez Naczelny Sąd Administracyjny w poszczególnych orzeczeniach.

W związku z powyższym, ustawodawca zdecydował się wprowadzić do porządku prawnego art. 14a PDOP, który nie ma zastosowania w tej sprawie.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Prawo do dywidendy i sposób jego realizacji zostały unormowane ustawą z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1578 ze zm.; dalej: „Ksh”).

Zgodnie z art. 191 § 1 Ksh, wspólnik ma prawo do udziału w zysku wynikającym z rocznego sprawozdania finansowego i przeznaczonym do podziału uchwałą zgromadzenia wspólników, z uwzględnieniem przepisu art. 195 § 1. Na mocy art. 193 § 1 Ksh, uprawnionymi do dywidendy za dany rok obrotowy są wspólnicy, którym udziały przysługiwały w dniu powzięcia uchwały o podziale zysku. Niemniej jednak, umowa spółki może upoważniać zgromadzenie wspólników do określenia dnia, według którego ustala się listę wspólników uprawnionych do dywidendy za dany rok obrotowy (dzień dywidendy). Dzień dywidendy wyznacza się w ciągu dwóch miesięcy od dnia powzięcia uchwały, o której mowa w art. 191 § 1 (art. 193 § 2-3 Ksh).

Jak wskazują powołane unormowania, dywidenda to prawo wspólnika do udziału w zyskach spółki kapitałowej - jest konkretyzacją prawa wspólnika do udziału w zysku wypracowanym przez tę spółkę w danym okresie i przeznaczonym do podziału stosowną uchwałą walnego zgromadzenia wspólników. Pozyskanie przez spółkę kapitałową środków na wypłatę dywidendy ma bezpośredni związek z wypracowaniem przez nią zysku (po opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych).

Należy przy tym zauważyć, że zysk spółki kapitałowej jest ustalany w określonej kwocie pieniężnej. W konsekwencji, także dywidenda należna danemu wspólnikowi – jako jego udział w zysku spółki przeznaczonym do podziału – jest ustalana jako kwota pieniężna. Wartość dywidendy odpowiada bowiem części zysku przeznaczonego do podziału przypadającej na udziały posiadane przez wspólnika w kapitale zakładowym spółki. Samo zwolnienie się spółki z obowiązku realizacji prawa wspólnika do ustalonej dywidendy może natomiast nastąpić w formie pieniężnej, jak i – za zgodą wspólnika – poprzez wykonanie świadczenia niepieniężnego.

Podjęcie decyzji w zakresie wypłaty dywidendy niepieniężnej może być podyktowane różnymi względami, np. brakiem gotówki na wypłatę dywidendy, także pochodzącej z zewnętrznych źródeł finansowania np. pożyczki, czy kredytu. Spółka może także za bardziej racjonalne z ekonomicznego punktu widzenia uznać przekazanie określonych składników swoich aktywów udziałowcowi uprawnionemu do dywidendy niż ich zbycie, a dopiero następnie wypłatę gotówki (w tym przypadku oszczędza np. na kosztach związanych ze zbyciem majątku).

Na gruncie ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm.; dalej: „updop”), dywidenda jest przychodem udziałowca (akcjonariusza) z tytułu udziału w zyskach osób prawnych i podlega opodatkowaniu w momencie jej wypłaty.

Ocena skutków prawnych po stronie Spółki wypłacającej udziałowcowi dywidendę w formie niepieniężnej wymaga ustalenia, czy po jej stronie powstanie przychód podatkowy, czy też nie. Wskazać w tym miejscu należy, że wypłata dywidendy w formie gotówki byłaby dla Spółki neutralna podatkowo. Natomiast zgoła odmienna sytuacja ma miejsce wtedy, gdy Spółka dokonuje wypłaty dywidendy w formie niepieniężnej, kosztem swojego majątku. Wypłata dywidendy w formie pieniężnej prowadzi bowiem do przekazania środków pieniężnych w wartości nominalnej odpowiadającej ustalonej wartości dywidendy. Przekazywane na rzecz wspólnika środki pieniężne zostały uprzednio odpowiednio ujęte (jako przychody albo przysporzenia niestanowiące przychodu) - w tej samej wartości nominalnej - dla celów rozliczeń podatkowych spółki, jako wartości wchodzące do jej majątku.

Uregulowanie dywidendy w formie niepieniężnej - w szczególności w formie przeniesienia prawa własności nieruchomości - polega natomiast na przeniesieniu na rzecz udziałowca składników majątku, których wartość odpowiada ustalonej wartości dywidendy, ale których uprzednie wejście do majątku spółki wiązało się z poniesieniem kosztu, który nie musi odpowiadać wartości rynkowej tych składników na dzień przekazania udziałowcowi. Gdyby zatem spółka zdecydowała się najpierw dokonać zbycia tych składników majątkowych, a następnie przekazać uzyskane z tej transakcji środki pieniężne na rzecz udziałowca - jako dywidendę - to najpierw uzyskałaby przychód ze zbycia tych składników, prawo do ujęcia nierozliczonych podatkowo kosztów ich nabycia, a następnie poniosła niestanowiący kosztu podatkowego wydatek na wypłatę dywidendy. W konsekwencji, spółka osiągnęłaby dochód albo poniosła stratę na transakcji zbycia składników majątku.

Przykładowy wykaz zdarzeń uznanych przez ustawodawcę za przychody wymieniony w art. 12 ust. 1-3 updop wskazuje, że co do zasady, za przychód podatkowy można uznać każde przysporzenie majątkowe podatnika o charakterze trwałym, którego rzeczywiste otrzymanie – a w niektórych przypadkach już sam fakt, że jest należne - powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego, o ile przysporzenie to nie jest wyłączone z przychodów na mocy art. 12 ust. 4 updop.

W tym miejscu wskazać należy, że ustawą z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2014 r., poz. 1328 ze zm.; dalej: „ustawa nowelizująca”), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2015 r., dokonano nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych m.in. poprzez dodanie do niej art. 14a, określającego skutki regulowania zobowiązań w formie niepieniężnej.

Zgodnie z art. 14a updop:

1. W przypadku gdy podatnik przez wykonanie świadczenia niepieniężnego reguluje w całości lub w części zobowiązanie, w tym z tytułu zaciągniętej pożyczki (kredytu), dywidendy, umorzenia albo zbycia w celu umorzenia udziałów (akcji), przychodem takiego podatnika jest wysokość zobowiązania uregulowanego w następstwie takiego świadczenia. Jeżeli jednak wartość rynkowa świadczenia niepieniężnego jest wyższa niż wysokość zobowiązania uregulowanego tym świadczeniem, przychód ten określa się w wysokości wartości rynkowej świadczenia niepieniężnego. Przepisy art. 14 ust. 1-3 stosuje się odpowiednio.
2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio w przypadku wykonania świadczenia niepieniężnego przez spółkę niebędącą osobą prawną.
   
   

Odpowiednie stosowanie przepisów art. 14 ust. 1-3 dotyczy sposobu określenia wysokości wartości rynkowej świadczenia niepieniężnego.

Zgodnie z art. 14:

1. Przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej.
2. Wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.
3. Jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, organ podatkowy wezwie strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość określona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający.
   
   

Zasadą wynikającą z ww. przepisów jest to, że w przypadku gdy podatnik (dłużnik) poprzez wykonanie świadczenia niepieniężnego reguluje w całości lub części dług np. z tytułu wypłaty dywidendy, u tego podatnika powstaje przychód w wysokości zobowiązania uregulowanego w następstwie takiego świadczenia. Zasada ta obowiązuje jednak tylko w przypadkach, gdy wartość rynkowa świadczenia niepieniężnego jest mniejsza lub równa wysokości zobowiązania uregulowanego tym świadczeniem. Z art. 14a ust. 1 zdanie drugie updop, wynika bowiem, że w pozostałych przypadkach (gdy wartość świadczenia niepieniężnego jest wyższa niż wartość zobowiązania uregulowanego tym świadczeniem) u podatnika również powstaje przychód, ale w wysokości wartości rynkowej świadczenia niepieniężnego.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca dokonał wypłaty dywidendy w formie rzeczowej w postaci przeniesienia prawa własności nieruchomości należącej do Spółki na rzecz jej udziałowców. Zgodnie z Uchwałą Zgromadzenia Wspólników Spółki wypłata dywidendy została zrealizowana w formie rzeczowej, w wyniku której nastąpiło przeniesienie prawa własności do lokalu użytkowego na rzecz udziałowców Wnioskodawcy.

Odnosząc powyższe do powołanych wyżej przepisów należy stwierdzić, że wypłata przez Spółkę dywidendy w formie niepieniężnej poprzez przeniesienie na rzecz wspólników prawa własności nieruchomości (wypłata dywidendy rzeczowej) jest wykonaniem świadczenia niepieniężnego z tytułu dywidendy i powoduje powstanie u niej przychodu w wysokości zobowiązania uregulowanego w następstwie tego świadczenia. W związku z powyższym, w sytuacji, w której Wnioskodawca wypłaci dywidendę w formie niepieniężnej po jego stronie powstanie przychód podatkowy, zgodnie z art. 14a ust. 1 updop, generujący dochód podlegający opodatkowaniu.

Wobec powyższego, stanowisko Spółki należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych we wniosku wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego wskazać należy, że zostały one wydane w odmiennym stanie prawnym.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.