Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-2-2.4511.956.2016.1.IN
z 26 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 21 października 2016 r. (data otrzymania 28 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie skutków podatkowych sprzedaży udziału w nieruchomości wspólnej po ustaniu małżeństwa – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 października 2016 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie skutków podatkowych sprzedaży udziału w nieruchomości wspólnej po ustaniu małżeństwa.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest współwłaścicielem nieruchomości położonej w L. utworzonej z działki ewidencyjnej nr 154/1 o pow. 15a zabudowanej domem jednorodzinnym na prawach wspólności ustawowej z żoną. Nieruchomość ta pierwotnie stanowiła majątek osobisty żony Wnioskodawcy, ale w związku z tym, że zabudowa tej nieruchomości domem jednorodzinnym nastąpiła po zawarciu związku małżeńskiego i za środki pochodzące z majątku wspólnego małżonków, żona Wnioskodawcy w dniu 28 marca 2012 r. aktem notarialnym darowała nieruchomość ze swojego majątku osobistego do majątku wspólnego małżonków. Wartość darowizny strony ustaliły na kwotę 450 000 zł.

W dniu 21 kwietnia 2015 r. został orzeczony rozwód małżeństwa a w dniu 14 października 2015 r. była żona Wnioskodawcy złożyła do Sądu Rejonowego wniosek o podział majątku wspólnego wraz z żądaniem rozliczenia poniesionych nakładów. W toku postępowania sądowego okazało się, że żadna ze stron nie jest w stanie przejąć nieruchomości za spłatą drugiej strony, zaś podział nieruchomości nie jest możliwy. Sąd zaproponował stronom sprzedaż nieruchomości na wolnym rynku i podział pomiędzy nich uzyskanych z tego tytułu środków. Strony znalazły nabywcę, który wyraża gotowość zakupu nieruchomości za 650 000 zł. Wnioskodawca ma otrzymać z tytułu sprzedaży nieruchomości kwotę 325 000 zł. W związku z planowaną transakcją sprzedaży nieruchomości pojawiło się pytanie, czy Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu odpłatnego zbycia udziału we wspólnej nieruchomości (zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), a to wobec faktu, że zbycie nieruchomości następuje przed upływem pięciu lat od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie.

W związku z powyższym zdarzeniem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych w przypadku dokonania sprzedaży całego przysługującego mu udziału w nieruchomości wspólnej?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie będzie on zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego z tytułu sprzedaży całego swojego udziału w nieruchomości wspólnej, ponieważ sprzedaż jest dokonywana w związku z prowadzonym przez Sąd Rejonowy postępowaniem o podział majątku wspólnego i ma on na celu ugodowe wyjście ze współwłasności.

Zgodnie z art. 212 § 2 Kodeksu cywilnego jednym ze sposobów zniesienia współwłasności jest sprzedaż wspólnej rzeczy, a następnie podział pomiędzy współwłaścicieli środków uzyskanych z tytułu sprzedaży.

Majątek Wnioskodawcy nie zwiększy się po dokonaniu transakcji sprzedaży, ponieważ po sprzedaży, a następnie podziale majątku wspólnego otrzyma on ekwiwalent w gotówce odpowiadający wartości swojego udziału w tej nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy wyłącznie w zakresie skutków podatkowych sprzedaży udziału w nieruchomości wspólnej po ustaniu małżeństwa (pytanie oznaczone nr 1). Natomiast w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości przyznanej Wnioskodawcy w związku z podziałem majątku dorobkowego byłych małżonków (pytanie oznaczone nr 2), wydano odrębną interpretację Znak: 2461-IBPB-2-2.4511.960.2016.1.IN.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady – wyrażonej w treści art. 9 ust. 1 ww. ustawy – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy – podlegającym opodatkowaniu źródłem przychodu jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

–jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Przytoczony wyżej przepis ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub praw w nim wymienionych miało miejsce przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie i nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej, stanowi źródło przychodu i w efekcie skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego.

Ustrój majątkowy małżeński, definiowany jako sytuacja prawna małżonka wobec majątku drugiego małżonka, regulują przepisy ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 2082 ze zm.).

W świetle art. 31 § 1 ww. ustawy – z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną. Cechą charakterystyczną tego typu współwłasności jest to, że niemożliwe jest ustalenie wielkości udziału małżonków we współwłasności (współwłasność bezudziałowa).

W myśl art. 35 Kodeksu – w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

Opisany ustrój majątkowy trwa do ustania lub unieważnienia małżeństwa albo orzeczenia separacji, chyba że w czasie trwania związku małżeńskiego:

• małżonkowie zawarli małżeńską umowę majątkową (np. ustanawiającą ustrój rozdzielności majątkowej),
• z ważnych powodów na żądanie jednego z małżonków sąd orzekł zniesienie współwłasności,
• wspólność ustała z mocy prawa na skutek całkowitego lub częściowego ubezwłasnowolnienia jednego z małżonków lub też ogłoszenia upadłości jednego z małżonków.
  
  

Co do zasady, z chwilą ustania wspólności ustawowej, wspólność dotychczas bezudziałowa zostaje zastąpiona przez współwłasność w częściach ułamkowych. Od tej chwili małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym, niezależnie od tego, w jakim stopniu każdy z nich przyczynił się do jego powstania.

W myśl art. 501 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego – w razie ustania wspólności, udziały małżonków są równe, chyba że umowa majątkowa małżeńska stanowi inaczej. Przepis ten nie wyłącza zastosowania art. 43 § 2 ustawy, zgodnie z którym z ważnych powodów każdy z małżonków może żądać, aby ustalenie udziałów w majątku wspólnym nastąpiło z uwzględnieniem stopnia, w którym każdy z nich przyczynił się do powstania tego majątku.

Z reguły jest to stan przejściowy, który prowadzi do podziału majątku.

Zgodnie z art. 46 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego – w sprawach nieunormowanych w artykułach poprzedzających od chwili ustania wspólności ustawowej do majątku, który był nią objęty, jak również do podziału tego majątku, stosuje się odpowiednio przepisy o wspólności majątku spadkowego i o dziale spadku.

Jak wynika z art. 211 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 380 ze zm.) każdy ze współwłaścicieli może żądać, żeby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości.

Podział majątku wspólnego może nastąpić na mocy umowy między małżonkami, w wyroku orzekającym rozwód na żądanie któregokolwiek z małżonków, o ile wniosek o podział majątku nie przyczyni się do nadmiernego opóźnienia postępowania lub na mocy orzeczenia sądu w postępowaniu o podział majątku wspólnego.

Jeżeli małżonkowie nie potrafią dojść do porozumienia w sprawie umownego podziału majątku, wówczas występują ze stosownym wnioskiem do sądu. Postępowanie o podział majątku toczy się w trybie nieprocesowym. Sąd, po zbadaniu sprawy, przeprowadza podział majątku zainteresowanych. Skład i wartość majątku ulegającego podziałowi ustala sąd. Skład majątku ustala się według stanu na dzień ustania wspólności majątkowej, zaś jego wartość według cen rynkowych z daty podziału.

Majątek może zostać podzielony na trzy sposoby:

1. podział w naturze (fizyczny podział rzeczy) – jeżeli w wyniku podziału fizycznego powstaną różnice, można przyznać stosowne dopłaty pieniężne,
2. przyznanie rzeczy jednemu z małżonków na wyłączną własność z jednoczesnym zobowiązaniem do spłaty drugiego małżonka,
3. sprzedaż rzeczy stosownie do przepisów Kodeksu postępowania cywilnego i podział sumy uzyskanej ze sprzedaży (podział cywilny).
   
   

Podejmując decyzję o wyborze jednego ze sposobów podziału majątku, sąd przede wszystkim uwzględnia sposób podziału zgłoszony na zgodny wniosek małżonków, nawet jeśli okoliczności sprawy przemawiają za innym sposobem. Sąd dokonuje podziału majątku według własnego przekonania dopiero wówczas, gdy zainteresowani nie potrafią dojść w tym względzie do porozumienia.

Podział fizyczny jest podstawowym sposobem zniesienia współwłasności, wyraźnie preferowanym przez Kodeks cywilny; wspólny majątek powinien być w pierwszej kolejności dzielony fizycznie (naturalnie) po połowie. Jeśli w wyniku podziału fizycznego powstaną różnice, wyrównuje się je przez dopłaty pieniężne.

Rzecz, której nie da się podzielić, może być przyznana jednemu z małżonków wraz z obowiązkiem spłaty drugiego. Ponieważ nieruchomość stanowi zwykle najbardziej wartościowy składnik majątku, osoba ją otrzymująca zobowiązana jest do spłaty współmałżonka.

Kolejnym przykładem podziału majątku jest sądowe zarządzenie jego sprzedaży (dotyczy to rzeczy, których nie da się fizycznie podzielić). Podział cywilny czyli rozdzielenie pomiędzy małżonkami sumy pieniężnej uzyskanej ze sprzedaży składników wchodzących uprzednio do majątku wspólnego w praktyce stosowany jest dość rzadko.

Zgodnie z art. 212 § 2 Kodeksu cywilnego – rzecz, która nie daje się podzielić, może być przyznana stosownie do okoliczności jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych albo sprzedana stosownie do przepisów kodeksu postępowania cywilnego.

Natomiast w myśl art. 625 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1822 ze zm.) – w postanowieniu zarządzającym sprzedaż rzeczy należących do współwłaścicieli sąd bądź rozstrzygnie o wzajemnych roszczeniach współwłaścicieli, bądź też tylko zarządzi sprzedaż, odkładając rozstrzygnięcie o wzajemnych roszczeniach współwłaścicieli oraz o podziale sumy uzyskanej ze sprzedaży do czasu jej przeprowadzenia.

Sąd zarządzi podział majątku po rozwodzie poprzez nakazanie sprzedaży nieruchomości i podział kwoty uzyskanej pomiędzy małżonków, jeżeli dojdzie do wniosku, że przyznanie nieruchomości jednemu z małżonków byłoby z jakichkolwiek przyczyn nieuzasadnione. Najczęstszym powodem zarządzenia sprzedaży rzeczy wspólnej jest sytuacja, w której żadna ze stron nie daje gwarancji, że będzie w stanie spłacić drugą stronę.

Jeżeli sąd zarządzi sprzedaż nieruchomości, to odbędzie się ona zgodnie z przepisami dotyczącymi sprzedaży nieruchomości w toku postępowania egzekucyjnego. W efekcie – sprzedaży w drodze licytacji dokonuje komornik sądowy. Koszty komornika pokrywane są z ceny uzyskanej ze sprzedaży przedmiotu wchodzącego w skład majątku wspólnego.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że żona Wnioskodawcy w dniu 28 marca 2012 r. aktem notarialnym darowała nieruchomość ze swojego majątku osobistego do majątku wspólnego małżonków. Wyrokiem sądu 21 kwietnia 2015 r. został orzeczony rozwód małżonków a 14 października 2015 r. była żona Wnioskodawcy złożyła do sądu wniosek o podział majątku wspólnego wraz z żądaniem rozliczenia poniesionych nakładów. W toku postępowania sądowego okazało się, że żadna ze stron nie jest w stanie przejąć nieruchomości za spłatą drugiej strony, zaś podział nieruchomości nie jest możliwy. Sąd zaproponował stronom sprzedaż nieruchomości na wolnym rynku i podział pomiędzy nich uzyskanych z tego tytułu środków. Strony znalazły nabywcę, który wyraża gotowość zakupu nieruchomości za 650 000 zł. Wnioskodawca ma otrzymać z tytułu sprzedaży nieruchomości kwotę 325 000 zł.

Mając na względzie przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy stwierdzić należy, że dokonanie sprzedaży nieruchomości na wolnym rynku przez Wnioskodawcę i jego byłą małżonkę nie jest związane z podziałem cywilnym nieruchomości. Sąd zaproponował stronom sprzedaż nieruchomości bez udziału komornika, na wolnym rynku. Uzyskana w ten sposób kwota z pewnością będzie wyższa niż kwota wylicytowana w postępowaniu egzekucyjnym.

A zatem sprzedaż, która ma nastąpić nie będzie sprzedażą w trybie art. 212 § 2 Kodeksu cywilnego. Będzie to sprzedaż nieruchomości przez dwóch współwłaścicieli – byłych małżonków.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że Wnioskodawca dokona sprzedaży udziału wynoszącego ½ w nieruchomości wspólnej, który nabył 28 marca 2012 r., kiedy to przedmiotowa nieruchomość została darowana z majątku osobistego żony Wnioskodawcy do majątku wspólnego małżonków.

Z uwagi na fakt, że udział wynoszący ½ w nieruchomości został przez Wnioskodawcę nabyty w 2012 r., pięcioletni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, liczony od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jego nabycie w ramach ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej, upłynie z końcem 2017 r. Wobec powyższego odpłatne zbycie tego udziału w nieruchomości przed 1 stycznia 2018 r. będzie stanowić źródło przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) cytowanej ustawy, a co za tym idzie skutkuje, co do zasady, obowiązkiem uiszczenia podatku dochodowego.

W myśl art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Podstawą obliczenia podatku, zgodnie z art. 30e ust. 2 ww. ustawy, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw, określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy – przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej.

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego pojęcia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja sprzedaży mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością, np. koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości, koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości). Pomiędzy tymi wydatkami a dokonanym odpłatnym zbyciem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy.

Odrębną kategorią są koszty uzyskania przychodu. Ustalenie kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości (udziału w nieruchomości) nabytej w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób odbywa się zgodnie z art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu – za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Zgodnie z art. 22 ust. 6e ww. ustawy – wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

W myśl art. 30e ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. la pkt 3 (PIT-39), wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
   
   

Zgodnie z art. 45 ust. la pkt 3 ww. ustawy – w terminie do 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym podatnicy są zobowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30e. W tym samym terminie płatny jest również należny podatek, wynikający z tego zeznania (art. 45 ust. 4 pkt 4 ww. ustawy).

Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł – stosownie do art. 30e ust. 5 ww. ustawy.

W przypadku niewypełnienia warunków określonych w art. 21 ust. 1 pkt 131 – podatnik jest zobowiązany do złożenia korekty zeznania, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 i do zapłaty podatku wraz z odsetkami za zwłokę; odsetki nalicza się od następnego dnia po upływie terminu płatności, o którym mowa w art. 45 ust. 4 pkt 4, do dnia zapłaty podatku włącznie (art. 30e ust. 7 ww. ustawy).

Jak stanowią cytowane powyżej przepisy, podstawą obliczenia podatku z tytułu sprzedaży nieruchomości (udziału w nieruchomości) nabytej w sposób nieodpłatny jest dochód, stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości (udziału w nieruchomości) określonym zgodnie z art. 19 ustawy (tj. wartością wyrażoną w cenie określonej w umowie sprzedaży – o ile odpowiada wartości rynkowej – pomniejszoną o koszty odpłatnego zbycia), a kosztami uzyskania przychodu ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6d ww. ustawy. Tak obliczony dochód, zgodnie z art. 30e ust. 1 ww. ustawy, podlega opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym od osób fizycznych, chyba że zostaną spełnione wszystkie warunki zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy.

Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy – wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe. Udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Dochód zwolniony należy obliczyć według następującego wzoru:

dochód zwolniony = D x W/P

gdzie:

D – dochód ze sprzedaży,

W – wydatki poniesione na cele mieszkaniowe,

P – przychód ze sprzedaży.

Stosownie do art. 21 ust. 25 pkt 1 i 2 ww. ustawy – za wydatki poniesione na cele, o których mowa w ust. 1 pkt 131, uważa się:

1.Wydatki poniesione na:

1. nabycie budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, a także na nabycie gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem,
2. nabycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie, prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie,
3. nabycie gruntu pod budowę budynku mieszkalnego lub udziału w takim gruncie, prawa użytkowania wieczystego takiego gruntu lub udziału w takim prawie, w tym również z rozpoczętą budową budynku mieszkalnego, oraz nabycie innego gruntu lub udziału w gruncie, prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 131, grunt ten zmieni przeznaczenie na grunt pod budowę budynku mieszkalnego,
4. budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego,
5. rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub adaptację na cele mieszkalne własnego budynku niemieszkalnego, jego części, własnego lokalu niemieszkalnego lub własnego pomieszczenia niemieszkalnego

–położonych w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej,

2.wydatki poniesione na:

1. spłatę kredytu (pożyczki) oraz odsetek od tego kredytu (pożyczki) zaciągniętego przez podatnika przed dniem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), na cele określone w pkt 1,
2. spłatę kredytu (pożyczki) oraz odsetek od tego kredytu (pożyczki) zaciągniętego przez podatnika przed dniem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), na spłatę kredytu (pożyczki), o którym mowa w lit. a),
3. spłatę każdego kolejnego kredytu (pożyczki) oraz odsetek od tego kredytu (pożyczki) zaciągniętego przez podatnika przed dniem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), na spłatę kredytu (pożyczki), o których mowa w lit. a) lub b)

–w banku lub w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, mających siedzibę w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej, z zastrzeżeniem ust. 29 i 30.

Na podstawie art. 21 ust. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przez własny budynek, lokal lub pomieszczenie, o których mowa w ust. 25 pkt 1 lit. d) i e), rozumie się budynek, lokal lub pomieszczenie stanowiące własność lub współwłasność podatnika lub do którego podatnikowi przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udział w takich prawach.

W myśl art. 21 ust. 28 ww. ustawy – za wydatki, o których mowa w ust. 25, nie uważa się wydatków poniesionych na:

1. nabycie gruntu lub udziału w gruncie, prawa wieczystego użytkowania gruntu lub udziału w takim prawie, budynku, jego części lub udziału w budynku, lub
2. budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę, adaptację lub remont budynku albo jego części

–przeznaczonych na cele rekreacyjne.

Przywołany przepis art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy wiąże skutki prawne w postaci zwolnienia od opodatkowania z faktem przeznaczenia – w warunkach określonych w ustawie – uzyskanego z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych przychodu wyłącznie na własne cele mieszkaniowe. Katalog wydatków stanowiących własne cele mieszkaniowe podatnika wskazany w art. 21 ust. 25 ustawy ma charakter zamknięty – jest to wyliczenie enumeratywne.

Podsumowując, mając na uwadze ww. przepisy stwierdzić należy, że przychód uzyskany ze sprzedaży udziału wynoszącego ½ w nieruchomości – nabytego umową darowizny 28 marca 2012 r. – dokonanej do końca 2017 r. będzie podlegał opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym, chyba, że spełnione zostaną przesłanki do zastosowania zwolnienia wynikającego z zacytowanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Sprzedaż udziału w nieruchomości dokonana po 2017 r. nie będzie skutkowała powstaniem obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie będzie ona bowiem stanowiła źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, ponieważ dojdzie do niej po upływie 5 lat, licząc od końca roku, w którym doszło do jego nabycia. W konsekwencji Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego.

Wnioskodawca w uzasadnieniu swojego stanowiska wskazał, że nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego z tytułu sprzedaży udziału w nieruchomości, ponieważ sprzedaż jest dokonywana w związku z prowadzonym przez Sąd Rejonowy postępowaniem o podział majątku wspólnego i ma on na celu ugodowe wyjście ze współwłasności.

Zgodnie z treścią art. 2 ust. 1 pkt 5 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów z tytułu podziału wspólnego majątku małżonków w wyniku ustania lub ograniczenia małżeńskiej wspólności majątkowej oraz przychodów z tytułu wyrównania dorobków po ustaniu rozdzielności majątkowej małżonków lub śmierci jednego z nich.

Z przywołanego przepisu wynika zatem, że wyłączeniu spod działania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegają przychody z tytułu podziału wspólnego majątku małżonków w wyniku ustania małżeńskiej wspólności majątkowej. Przychodem z podziału majątku wspólnego jest wartość otrzymanego przez każdego z małżonków majątku, a także wartość spłat (dopłat) otrzymywanych przez jednego z małżonków z tytułu podziału majątku. Wartość majątku oraz wartość spłat uzyskanych z tego tytułu przez małżonków nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z zaprezentowanych przez Organ powyżej wyjaśnień, w przypadku sprzedaży nieruchomości na wolnym rynku przez byłych małżonków, w ogóle nie dojdzie do podziału majątku dorobkowego byłych małżonków. W przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego będziemy mieli do czynienia ze sprzedażą udziałów w nieruchomości wspólnej po ustaniu wspólności majątkowej w wyniku orzeczenia rozwodu, a zatem art. 2 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy nie znajdzie zastosowania w omawianej sprawie.

Stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.